ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การพานพบของสหาย
. ซาเล้งส่งเสียงตุปุ่งตุแป่ดดังไปทั่วฮอบบิทตัน เป็นสัญญาณบอกให้ฮอบบิททั้งหลายรู้ว่าพ่อมดแกนดัล์ฟมาถึงที่นี่แล้ว หลายคนทิ้งงานทิ้งร้านมาดู หลายคนทิ้งการบ้านมาดู บางคนวิ่งมาทั้ง ๆ ที่ในมือถือตำราถือการบ้านมา และบางคนก็พยายามหาความเร่งในการเคลื่อนที่ของแกนดัล์ฟ รวมทั้งความถี่บีตส์ที่เกิดจากเสียงเครื่องซาเล้ง
“แกนดัล์ฟ ๆ” เด็ก ๆ ฮอบบิทร้อง “อยากดูดอกไม้ไฟ!”
“พวกเขาอยากดูดอกไม้ไฟน่ะแกนดัล์ฟ” โฟรโดพูดขึ้น
“ดอกไม้ไฟงั้นเรอะ” พ่อมดพูด “มันไม่ใช่นึกจะจุดก็จุดได้ มันต้องคำนวณหาอัตราการเกิดปฏิกิริยาของสารประกอบไฮโดรคาร์บอนในตัวดินปืนก่อน แล้วจึงกำหนดทิศทางเวคเตอร์ให้ตรงกับรูปร่างที่เราต้องการให้ปรากฏ ทั้งยังต้องคำนวณปริมาณดินปืนให้พอเหมาะกับอัตราเร่งที่จะทำให้ดอกไม้ไฟไประเบิดในตำแหน่งที่ต้องการโดยให้ความเร็วปลายเป็น 0 และยังต้องคำนวณอะไรต่อมิอะไรอีกเยอะแยะ ไหนยังจะต้องสร้างฟังก์ชันแสดงความสัมพันธ์ระหว่างปริมาณดินปืนกับจำนวนดอกไม้ไฟที่สร้างได้ แถมบางทีอาจต้องสร้างฟังก์ชันตรีโกณมิติเพื่อหาตำแหน่งที่จะมองดูปรากฏการณ์ได้อย่างชัดเจนอีกด้วย ของแบบนี้ไม่ใช่ว่านึกจะคิดก็คิดได้ ถ้าจะให้คิดได้โดยไว ก็ต้องมีสูตรประ...”
“สูตรอะไรนะแกนดัล์ฟ?” โฟรโดถาม
“ไม่มีอะไร” แกนดัล์ฟตอบ “ข้าหมายถึง ต้องมีสูตรประมาณสี่ซ้าห้าสิบสูตร ถึงจะคำนวณเรื่องทั้งหมดนี้ได้ไง”
โฟรโดยิ้ม “ข้าทราบแล้ว แกนดัล์ฟ”
ระหว่างทาง มีฮอบบิทเฒ่าคนหนึ่งมองแกนดัล์ฟด้วยสายตาเขม่นเค้นข้นประหนึ่งจะถามคำถามด้วยข้อสอบเอนท์ตุลาปีก่อน ซึ่งเป็นข้อที่ว่ากันว่ามหาหินโคด ๆ จนได้รับการบรรจุไว้ในตำนานทีเดียว
“เขามองอะไรน่ะ โฟรโด” แกนดัล์ฟถามขึ้น
“อ๋อ ตาเฒ่าตระกูลทมทิตชงค์” โฟรโดตอบ “เห็นว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในตระกูลที่ไม่ออกสอนพิเศษตามลานชุมนุมน่ะครับ ปกติแกจะเป็นคนคอยออกข้อสอบมาแกล้งฮอบบิทเด็ก ๆ นักเรียนเป็นประจำ แต่พักหลังนี้ พอท่านมาสอนฟิสิกส์ให้พวกเรา พวกเราก็พอจะทำข้อสอบของเขาได้ เขาก็เสียอารมณ์น่ะครับ”
“อ๋อ เหรอ”
ซาเล้งส่งเสียงตุปุ่งตุแป่ดไปอีกพักใหญ่ โฟรโดจึงเอ่ยปากบอกแกนดัล์ฟให้หยุดรถ แล้วจึงกระโดดลงจากซาเล้งไป
“ช้าก่อน โฟรโด!” แกนดัล์ฟร้อง
“มีอะไรหรือท่าน?”
“เมื่อกี้นี้ข้าเห็นเจ้ากระโดดลงจากรถซาเล้งของข้า ใช้เวลาเพียง 1/2 วินาที เจ้าคงจำได้ว่า ความสูงจากรถซาเล้งของข้าถึงพื้น มีระยะเป็น 50 cm ซึ่งแน่นอนว่าความเร็วต้นที่เจ้ากระโดดลงจากซาเล้งของข้าย่อมเป็น 0 m/s ข้าขอถามเจ้าว่า จากข้อมูลนี้ เจ้าคงคำนวณอัตราเร่งที่เกิดจากแรงโน้มถ่วงของโลกที่มีอยู่ในมิดเดิลเอิร์ธแห่งนี้ ซึ่งอาจจะไม่ใช่ 10 m/s2 ก็ได้ และอย่าลืมแสดงวิธีทำ”
“4 m/s2 ใช่ไหมล่ะท่าน” โฟรโดตอบในทันควัน
“หืม ถูกต้องนี่” พ่อมดขมวดคิ้ว “รู้สึกข้าบอกให้เจ้าแสดงวิธีทำด้วยมิใช่รึ?”
“ท่าน...ท่านบอกเช่นนั้นหรือ?” โฟรโดทำท่ากระอักกระอ่วน “ข้า...ข้าลืมวิธีทำที่ข้าคิดเมื่อกี้ไปแล้ว”
พ่อมดทำหน้านิ่ว
“ท่านอย่ามองข้าเช่นนั้นสิ!” โฟรโดร้อง “ข้า...ข้า...ข้าไปก่อนนะ”
“ก็ได้ โฟรโด” พ่อมดหยิบไปป์ขึ้นมาสูบ “ขอให้เจ้าโชคดีในการสอบ”
“ยังอีกนานกว่าจะสอบ แกนดัล์ฟ” โฟรโดยิ้มนิด ๆ แล้วจึงวิ่งไป
แกนดัล์ฟมองโฟรโดวิ่งไปเข้าบ้านหลังหนึ่ง คงเป็นบ้านของแซม เพื่อนร่วมห้องของโฟรโด และอีกนัยหนึ่งก็เป็นคนสวนของเขาเช่นกัน
คนสวนแซมมีวัยไล่เลี่ยกับโฟรโดจนได้เรียนชั้นเดียวกัน ถึงแม้แซมจะไม่มีความสามารถมากนักที่จะสอบเข้าเรียนสายวิทย์ได้ แต่จากการรบเร้าของโฟรโด อาจารย์ประจำระดับชั้นจึงยอมให้แซมได้เข้าเรียน โดยมีข้อแม้ว่า ถ้าแซมทำเกรดเฉลี่ยได้ต่ำกว่า 4.00 จะต้องถูกเชิญออกไปศึกษาต่อในแผนอื่น ซึ่งก็จะตัดสินในเดือนหน้านี้เอง ในการสอบปลายภาค วิชาอื่น ๆ แซมไม่มีปัญหา นอกจากฟิสิกส์เท่านั้น ตอนนี้แซมทำคะแนนได้เพียง 40 คะแนนเท่านั้น และคะแนนสอบปลายภาคมีคะแนนเต็ม 40 คะแนน นั่นหมายถึงเพื่อที่แซมจะได้เรียนต่อในแผนการเรียนวิทย์-คณิต เขาต้องทำคะแนนสอบปลายภาคให้ได้เต็ม และความหวังก็ริบหรี่เต็มที
พ่อมดถอนหายใจ แล้วจึงสตาร์ทเครื่องซาเล้ง แล้วออกรถต่อไป
“ลืมวิธีคิดงั้นหรือ?” แกนดัล์ฟทำหน้านิ่วกว่าเดิม “ข้าไม่คิดเช่นนั้นเลย”
ซาเล้งส่งเสียงรำคาญหูไปทั่วหมู่บ้าน (“ทำไมไม่ถอยมอไซค์ฯ ซักคันล่ะแกนดัล์ฟ” เสียงเด็ก ๆ ฮอบบิทในหมู่บ้านดังมาเป็นระยะ)
หลังจากทนฟังคำบ่นของลุง ๆ ป้า ๆ ในฮอบบิทตันมาได้พักใหญ่ แกนดัล์ฟก็มองเห็นโพรงฮอบบิทโพรงหนึ่งตรงหน้า แกนดัล์ฟไม่ได้เห็นโพรงนั้นมาหลายพักแล้ว ตั้งแต่...ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ตั้งแต่เขาพาฮอบบิทบิลโบไปเข้าคอร์สเสริมฤดูร้อนหลังจากสอบตกนั่นเอง ซึ่งดูเหมือนจะได้ผลดีเยี่ยม เพราะหลังจากบิลโบไปเข้าคอร์สเสริมพิเศษที่ริเวนเดลแล้ว เมื่อเกิดศึกกับสม็อก เขาสามารถใช้ความสามารถทางฟิสิกส์ เคมี และคณิตศาสตร์ในการเอาชนะมันได้อย่างงดงาม
จนแกนดัล์ฟรู้สึกว่ามันงดงามเกินไป
และนั่นก็เป็นสาเหตุที่แกนดัล์ฟต้องมาหาบิลโบในวันนี้
แกนดัล์ฟดับเครื่อง แล้วกระโดดลงจากรถ (“ข้าคำนวณความเร่งและเวลาที่เกิดขึ้นเมื่อข้ากระโดดลงจากซาเล้งจนเบื่อแล้ว คงไม่ต้องคำนวณอีก”) หลังจากนั้นจึงเดินไปผลักรั้วที่มีป้ายเขียนไว้ว่า “สำหรับเจ้าหนี้ทั้งหลาย ตอนนี้ผมยังไม่มีเงิน สำหรับเพื่อน ๆ ที่ต้องการสมบัติทั้งหลาย กรุณาคืนเงินที่ยืมข้าพเจ้าให้ครบเสียก่อน สำหรับบริษัทประกัน ผมทำประกันมามากเกินพอแล้ว และตอนนี้ก็ไม่มีเงินจ่ายเบี้ยประกันพวกเขาด้วย และสำหรับฮอบบิทสาวสวย บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับเสมอครับ”
แกนดัล์ฟหัวเราะ แต่ก็อดคิ้วขมวดไม่ได้ บิลโบเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ
เมื่อแกนดัล์ฟเดินมาถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงบิลโบตะโกนมาจากข้างใน
“ท่านเป็นใครกัน? ท่านเป็นใครกัน? บุคคลที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งมายืนอยู่หน้าประตูบ้านข้านี่ ข้ารู้ ข้ารู้ ข้าได้ยินเสียงเดินของท่าน ข้ารู้ว่าท่านสูง 173 cm และมีมวล 61 kg จากเสียงเดินและสภาพการเปลี่ยนไปของอากาศที่นี่ ข้ารู้ว่าท่านอายุมาก จากเสียงลมหายใจของท่านซึ่งทำให้ข้าทราบถึงรูปร่างลักษณะของปอด ข้ารู้ ข้ารู้”
“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้ บิลโบ” แกนดัล์ฟตะโกนกลับไป “แต่ข้าก็รู้เช่นกันว่าเจ้าเดาไม่ออกหรอกว่าใครคือข้า นอกจากจะเปิดประตูออกมาดูเอง”
“ใช่ ใช่ ท่านพูดถูก” เสียงบิลโบดังขึ้นพร้อมเสียงเดิน “แล้วตกลงท่านเป็นใคร ข้าคิดว่าข้าเขียนคำเตือนไว้ตรงรั้วประตูบ้านแล้ว และข้า-”
ประตูเปิดออก
“เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าท่านคือแกนดัล์ฟ โอ! แกนดัล์ฟเพื่อนยาก ลมอะไรหอบท่านมาถึงนี่?”
“จะลมอะไรก็ช่างเถิด บิลโบ แบกกินส์” พ่อมดยิ้ม “ท่านอยู่สุขสบายดีใช่ไหมนี่?”
“สุขสบายดี” บิลโบตอบพร้อมยิ้ม “เข้ามาก่อนสิ แกนดัล์ฟ ข้ามีโจทย์ปัญหา เอ้ย เรื่องจะเล่าให้ท่านฟังเยอะแยะมากมายระหว่างที่ท่านไม่อยู่ที่นี่ เข้ามา เข้ามา”
“แกนดัล์ฟ ๆ” เด็ก ๆ ฮอบบิทร้อง “อยากดูดอกไม้ไฟ!”
“พวกเขาอยากดูดอกไม้ไฟน่ะแกนดัล์ฟ” โฟรโดพูดขึ้น
“ดอกไม้ไฟงั้นเรอะ” พ่อมดพูด “มันไม่ใช่นึกจะจุดก็จุดได้ มันต้องคำนวณหาอัตราการเกิดปฏิกิริยาของสารประกอบไฮโดรคาร์บอนในตัวดินปืนก่อน แล้วจึงกำหนดทิศทางเวคเตอร์ให้ตรงกับรูปร่างที่เราต้องการให้ปรากฏ ทั้งยังต้องคำนวณปริมาณดินปืนให้พอเหมาะกับอัตราเร่งที่จะทำให้ดอกไม้ไฟไประเบิดในตำแหน่งที่ต้องการโดยให้ความเร็วปลายเป็น 0 และยังต้องคำนวณอะไรต่อมิอะไรอีกเยอะแยะ ไหนยังจะต้องสร้างฟังก์ชันแสดงความสัมพันธ์ระหว่างปริมาณดินปืนกับจำนวนดอกไม้ไฟที่สร้างได้ แถมบางทีอาจต้องสร้างฟังก์ชันตรีโกณมิติเพื่อหาตำแหน่งที่จะมองดูปรากฏการณ์ได้อย่างชัดเจนอีกด้วย ของแบบนี้ไม่ใช่ว่านึกจะคิดก็คิดได้ ถ้าจะให้คิดได้โดยไว ก็ต้องมีสูตรประ...”
“สูตรอะไรนะแกนดัล์ฟ?” โฟรโดถาม
“ไม่มีอะไร” แกนดัล์ฟตอบ “ข้าหมายถึง ต้องมีสูตรประมาณสี่ซ้าห้าสิบสูตร ถึงจะคำนวณเรื่องทั้งหมดนี้ได้ไง”
โฟรโดยิ้ม “ข้าทราบแล้ว แกนดัล์ฟ”
ระหว่างทาง มีฮอบบิทเฒ่าคนหนึ่งมองแกนดัล์ฟด้วยสายตาเขม่นเค้นข้นประหนึ่งจะถามคำถามด้วยข้อสอบเอนท์ตุลาปีก่อน ซึ่งเป็นข้อที่ว่ากันว่ามหาหินโคด ๆ จนได้รับการบรรจุไว้ในตำนานทีเดียว
“เขามองอะไรน่ะ โฟรโด” แกนดัล์ฟถามขึ้น
“อ๋อ ตาเฒ่าตระกูลทมทิตชงค์” โฟรโดตอบ “เห็นว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในตระกูลที่ไม่ออกสอนพิเศษตามลานชุมนุมน่ะครับ ปกติแกจะเป็นคนคอยออกข้อสอบมาแกล้งฮอบบิทเด็ก ๆ นักเรียนเป็นประจำ แต่พักหลังนี้ พอท่านมาสอนฟิสิกส์ให้พวกเรา พวกเราก็พอจะทำข้อสอบของเขาได้ เขาก็เสียอารมณ์น่ะครับ”
“อ๋อ เหรอ”
ซาเล้งส่งเสียงตุปุ่งตุแป่ดไปอีกพักใหญ่ โฟรโดจึงเอ่ยปากบอกแกนดัล์ฟให้หยุดรถ แล้วจึงกระโดดลงจากซาเล้งไป
“ช้าก่อน โฟรโด!” แกนดัล์ฟร้อง
“มีอะไรหรือท่าน?”
“เมื่อกี้นี้ข้าเห็นเจ้ากระโดดลงจากรถซาเล้งของข้า ใช้เวลาเพียง 1/2 วินาที เจ้าคงจำได้ว่า ความสูงจากรถซาเล้งของข้าถึงพื้น มีระยะเป็น 50 cm ซึ่งแน่นอนว่าความเร็วต้นที่เจ้ากระโดดลงจากซาเล้งของข้าย่อมเป็น 0 m/s ข้าขอถามเจ้าว่า จากข้อมูลนี้ เจ้าคงคำนวณอัตราเร่งที่เกิดจากแรงโน้มถ่วงของโลกที่มีอยู่ในมิดเดิลเอิร์ธแห่งนี้ ซึ่งอาจจะไม่ใช่ 10 m/s2 ก็ได้ และอย่าลืมแสดงวิธีทำ”
“4 m/s2 ใช่ไหมล่ะท่าน” โฟรโดตอบในทันควัน
“หืม ถูกต้องนี่” พ่อมดขมวดคิ้ว “รู้สึกข้าบอกให้เจ้าแสดงวิธีทำด้วยมิใช่รึ?”
“ท่าน...ท่านบอกเช่นนั้นหรือ?” โฟรโดทำท่ากระอักกระอ่วน “ข้า...ข้าลืมวิธีทำที่ข้าคิดเมื่อกี้ไปแล้ว”
พ่อมดทำหน้านิ่ว
“ท่านอย่ามองข้าเช่นนั้นสิ!” โฟรโดร้อง “ข้า...ข้า...ข้าไปก่อนนะ”
“ก็ได้ โฟรโด” พ่อมดหยิบไปป์ขึ้นมาสูบ “ขอให้เจ้าโชคดีในการสอบ”
“ยังอีกนานกว่าจะสอบ แกนดัล์ฟ” โฟรโดยิ้มนิด ๆ แล้วจึงวิ่งไป
แกนดัล์ฟมองโฟรโดวิ่งไปเข้าบ้านหลังหนึ่ง คงเป็นบ้านของแซม เพื่อนร่วมห้องของโฟรโด และอีกนัยหนึ่งก็เป็นคนสวนของเขาเช่นกัน
คนสวนแซมมีวัยไล่เลี่ยกับโฟรโดจนได้เรียนชั้นเดียวกัน ถึงแม้แซมจะไม่มีความสามารถมากนักที่จะสอบเข้าเรียนสายวิทย์ได้ แต่จากการรบเร้าของโฟรโด อาจารย์ประจำระดับชั้นจึงยอมให้แซมได้เข้าเรียน โดยมีข้อแม้ว่า ถ้าแซมทำเกรดเฉลี่ยได้ต่ำกว่า 4.00 จะต้องถูกเชิญออกไปศึกษาต่อในแผนอื่น ซึ่งก็จะตัดสินในเดือนหน้านี้เอง ในการสอบปลายภาค วิชาอื่น ๆ แซมไม่มีปัญหา นอกจากฟิสิกส์เท่านั้น ตอนนี้แซมทำคะแนนได้เพียง 40 คะแนนเท่านั้น และคะแนนสอบปลายภาคมีคะแนนเต็ม 40 คะแนน นั่นหมายถึงเพื่อที่แซมจะได้เรียนต่อในแผนการเรียนวิทย์-คณิต เขาต้องทำคะแนนสอบปลายภาคให้ได้เต็ม และความหวังก็ริบหรี่เต็มที
พ่อมดถอนหายใจ แล้วจึงสตาร์ทเครื่องซาเล้ง แล้วออกรถต่อไป
“ลืมวิธีคิดงั้นหรือ?” แกนดัล์ฟทำหน้านิ่วกว่าเดิม “ข้าไม่คิดเช่นนั้นเลย”
ซาเล้งส่งเสียงรำคาญหูไปทั่วหมู่บ้าน (“ทำไมไม่ถอยมอไซค์ฯ ซักคันล่ะแกนดัล์ฟ” เสียงเด็ก ๆ ฮอบบิทในหมู่บ้านดังมาเป็นระยะ)
หลังจากทนฟังคำบ่นของลุง ๆ ป้า ๆ ในฮอบบิทตันมาได้พักใหญ่ แกนดัล์ฟก็มองเห็นโพรงฮอบบิทโพรงหนึ่งตรงหน้า แกนดัล์ฟไม่ได้เห็นโพรงนั้นมาหลายพักแล้ว ตั้งแต่...ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ตั้งแต่เขาพาฮอบบิทบิลโบไปเข้าคอร์สเสริมฤดูร้อนหลังจากสอบตกนั่นเอง ซึ่งดูเหมือนจะได้ผลดีเยี่ยม เพราะหลังจากบิลโบไปเข้าคอร์สเสริมพิเศษที่ริเวนเดลแล้ว เมื่อเกิดศึกกับสม็อก เขาสามารถใช้ความสามารถทางฟิสิกส์ เคมี และคณิตศาสตร์ในการเอาชนะมันได้อย่างงดงาม
จนแกนดัล์ฟรู้สึกว่ามันงดงามเกินไป
และนั่นก็เป็นสาเหตุที่แกนดัล์ฟต้องมาหาบิลโบในวันนี้
แกนดัล์ฟดับเครื่อง แล้วกระโดดลงจากรถ (“ข้าคำนวณความเร่งและเวลาที่เกิดขึ้นเมื่อข้ากระโดดลงจากซาเล้งจนเบื่อแล้ว คงไม่ต้องคำนวณอีก”) หลังจากนั้นจึงเดินไปผลักรั้วที่มีป้ายเขียนไว้ว่า “สำหรับเจ้าหนี้ทั้งหลาย ตอนนี้ผมยังไม่มีเงิน สำหรับเพื่อน ๆ ที่ต้องการสมบัติทั้งหลาย กรุณาคืนเงินที่ยืมข้าพเจ้าให้ครบเสียก่อน สำหรับบริษัทประกัน ผมทำประกันมามากเกินพอแล้ว และตอนนี้ก็ไม่มีเงินจ่ายเบี้ยประกันพวกเขาด้วย และสำหรับฮอบบิทสาวสวย บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับเสมอครับ”
แกนดัล์ฟหัวเราะ แต่ก็อดคิ้วขมวดไม่ได้ บิลโบเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ
เมื่อแกนดัล์ฟเดินมาถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงบิลโบตะโกนมาจากข้างใน
“ท่านเป็นใครกัน? ท่านเป็นใครกัน? บุคคลที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งมายืนอยู่หน้าประตูบ้านข้านี่ ข้ารู้ ข้ารู้ ข้าได้ยินเสียงเดินของท่าน ข้ารู้ว่าท่านสูง 173 cm และมีมวล 61 kg จากเสียงเดินและสภาพการเปลี่ยนไปของอากาศที่นี่ ข้ารู้ว่าท่านอายุมาก จากเสียงลมหายใจของท่านซึ่งทำให้ข้าทราบถึงรูปร่างลักษณะของปอด ข้ารู้ ข้ารู้”
“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้ บิลโบ” แกนดัล์ฟตะโกนกลับไป “แต่ข้าก็รู้เช่นกันว่าเจ้าเดาไม่ออกหรอกว่าใครคือข้า นอกจากจะเปิดประตูออกมาดูเอง”
“ใช่ ใช่ ท่านพูดถูก” เสียงบิลโบดังขึ้นพร้อมเสียงเดิน “แล้วตกลงท่านเป็นใคร ข้าคิดว่าข้าเขียนคำเตือนไว้ตรงรั้วประตูบ้านแล้ว และข้า-”
ประตูเปิดออก
“เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าท่านคือแกนดัล์ฟ โอ! แกนดัล์ฟเพื่อนยาก ลมอะไรหอบท่านมาถึงนี่?”
“จะลมอะไรก็ช่างเถิด บิลโบ แบกกินส์” พ่อมดยิ้ม “ท่านอยู่สุขสบายดีใช่ไหมนี่?”
“สุขสบายดี” บิลโบตอบพร้อมยิ้ม “เข้ามาก่อนสิ แกนดัล์ฟ ข้ามีโจทย์ปัญหา เอ้ย เรื่องจะเล่าให้ท่านฟังเยอะแยะมากมายระหว่างที่ท่านไม่อยู่ที่นี่ เข้ามา เข้ามา”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น