ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การมาถึงของพ่อมด
สำหรับโฟรโดแล้ว สิ่งเดียวที่ไม่เคยหยุดรบกวนเขา คือ การบ้าน แม้แต่ในช่วงที่เขาลาหยุดมาจัดงานวันเกิดให้คุณลุงของเขา อาจารย์ทั้งหลายก็พร้อมใจกันสั่งการบ้านมากเป็นประวัติการณ์ (เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนแล้ว) ทั้งฟิสิกส์ เคมี และคณิตศาสตร์ (สามวิชาสยองขวัญที่เขาทำได้แย่ที่สุด) ซึ่งทั้งหมดทำให้เขาถูกลุงบิลโบตะเพิดออกจากบ้านมานั่งทำงานอยู่ตรงใต้ต้นตะแบกนี้
ทันใดนั้นมีเสียงคนร้องเพลง โฟรโดวางปากกาและเครื่องคิดเลขลงกับพื้นพร้อมทั้งหันหน้าไปทางต้นเสียง เสียงนั้นช่างคุ้นหูเหลือเกิน โฟรโดลุกขึ้น เขาทิ้งสมุด หนังสือ ปากกา เครื่องคิดเลข หนังสือฟิสิกส์ ม.4 เทอม 2 ของอาจารย์เผ่า หนังสือประกอบการเรียนพิเศษเคมีอาจารย์อุ๊ เอกสารประกอบการเรียนวิชาคณิตศาสตร์กับพี่อรรณพ ลงกับพื้น แล้วออกวิ่ง
แกนดัล์ฟมาแล้ว! (มั้ง)
สกอร์ Concerning Hobbits ดังขึ้น (จากไหน? โฟรโดคิด) และเขาก็เริ่มได้ยินเสียงรถซาเล้งที่แกนดัล์ฟนั่งมาดังขึ้นเรื่อย ๆ ใช่แกนดัล์ฟแน่แล้ว! เขามาถึงริมเนิน นั่นไง! แกนดัล์ฟขี่ซาเล้ง ช่างเป็นภาพที่น่ายินดีเสียนี่กระไร
“ท่านมาช้า!” โฟรโดพูด
แกนดัล์ฟคงจะได้ยินเสียง เขาจึงดับเครื่องซาเล้ง แล้วมองลอดงอบบนศีรษะมาทางโฟรโด พร้อมกับพูดว่า “พ่อมดไม่เคยมาช้า มาก่อนก็ไม่เคยมา แต่จะมาถึงตรงเวลาตามที่ตั้งใจ!”
โฟรโดมองหน้าแกนดัล์ฟอยู่ครู่หนึ่งจึงถามขึ้นว่า “ท่านใช่แกนดัล์ฟตัวจริงหรือ?”
พ่อมดทำหน้าฉงน “เจ้าพูดอะไร?”
“ข้าถามท่านว่า ท่านใช่แกนดัล์ฟตัวจริงหรือไม่”
“ก็ต้องใช่สิ!” พ่อมดขึ้นเสียง “นี่ข้าต้องทำอย่างไรจึงจะทำให้เจ้าเชื่อได้ว่าข้าคือแกนดัล์ฟตัวจริง”
“ถ้าเช่นนั้น...” โฟรโดเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านจงตอบคำถามต่อไปนี้!
“เมื่อสักครู่นี้ ข้าได้ยินเสียงท่าน จึงเริ่มออกวิ่งด้วยความเร็วต้นเป็น 0 m/s โดยมีความเร่งคงตัวเป็น 2 m/s^2 เป็นเวลา 6 วินาที หลังจากนั้นข้าวิ่งด้วยความเร็วคงตัวเป็นเวลา 30 วินาที เมื่อข้าเห็นท่าน ข้าเริ่มชะลอด้วยความเร่งคงตัวในทิศลบเป็นเวลา 5 วินาทีจึงหยุดนิ่งอยู่ตรงนี้ ข้าขอถามท่านว่า ตั้งแต่ข้าได้ยินเสียงท่านและออกวิ่งจนมาถึงตรงนี้ เป็นระยะทางทั้งหมดเท่าไร”
นี่เป็นคำถามที่โฟรโดคิดว่ายากมาก (เนื่องจากมันเป็นการบ้านที่เขาเพิ่งทำอยู่เมื่อกี้นี้) และเขามั่นใจว่า มีเพียงแกนดัล์ฟตัวจริงเท่านั้นที่จะสามารถตอบคำถามนี้ได้
ไม่ถึงอึดใจผ่านไป พ่อมดก็หัวเราะ “อะไรกัน? เจ้ามีปัญญาตั้งคำถามได้เพียงเท่านี้เองหรือ? คำถามข้อนี้ไม่ใช่เรื่องยากเลย เอ้า เจ้าจงฟังข้านะ
“ระยะทางตอนที่เจ้าเริ่มออกวิ่งจนกระทั่งเปลี่ยนความเร็วครั้งแรกจำเป็นต้องใช้สูตร s = ut + 1/2 at ^2 แทนค่าได้ว่า s = (0)(1) + 1/2(2)(6) = 36 m นั่นเป็นระยะทางช่วงแรก
“ช่วงต่อไป เจ้าวิ่งด้วยความเร็วคงตัว ใช้แค่ s = vt ก็เพียงพอแล้ว จะได้ s = (12)(30) = 360 m
“และสุดท้าย เจ้าชะลอความเร็วลงจนหยุด น่าจะใช้ s = ((u+v)/2)(T) ซึ่งจะแทนค่าได้เป็น s = ((12+0)/2)(5) = 30 m
“รวมแล้วก็เป็น 36+360+30=426 m เจ้าวิ่งได้เร็วมากนะ!” พ่อมดพูด แล้วยิ้ม “สมกับที่เป็นฮอบบิทหนุ่ม”
“ลุงแกนดัล์ฟจริง ๆ ด้วย!” โฟรโดร้องดีใจ แล้ววิ่งโผเข้ากอดแกนดัล์ฟ “ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านมา! (ที่จริงเขาอยากจะบอกว่า ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านช่วยทำการบ้านให้ข้า!)”
“โฮะๆๆๆ” พ่อมดหัวเราะ หลังจากจัดงอบให้เข้าที่แล้ว เขาจึงพูดต่อ “ไปกันเถอะ”
ทันใดนั้นมีเสียงคนร้องเพลง โฟรโดวางปากกาและเครื่องคิดเลขลงกับพื้นพร้อมทั้งหันหน้าไปทางต้นเสียง เสียงนั้นช่างคุ้นหูเหลือเกิน โฟรโดลุกขึ้น เขาทิ้งสมุด หนังสือ ปากกา เครื่องคิดเลข หนังสือฟิสิกส์ ม.4 เทอม 2 ของอาจารย์เผ่า หนังสือประกอบการเรียนพิเศษเคมีอาจารย์อุ๊ เอกสารประกอบการเรียนวิชาคณิตศาสตร์กับพี่อรรณพ ลงกับพื้น แล้วออกวิ่ง
แกนดัล์ฟมาแล้ว! (มั้ง)
สกอร์ Concerning Hobbits ดังขึ้น (จากไหน? โฟรโดคิด) และเขาก็เริ่มได้ยินเสียงรถซาเล้งที่แกนดัล์ฟนั่งมาดังขึ้นเรื่อย ๆ ใช่แกนดัล์ฟแน่แล้ว! เขามาถึงริมเนิน นั่นไง! แกนดัล์ฟขี่ซาเล้ง ช่างเป็นภาพที่น่ายินดีเสียนี่กระไร
“ท่านมาช้า!” โฟรโดพูด
แกนดัล์ฟคงจะได้ยินเสียง เขาจึงดับเครื่องซาเล้ง แล้วมองลอดงอบบนศีรษะมาทางโฟรโด พร้อมกับพูดว่า “พ่อมดไม่เคยมาช้า มาก่อนก็ไม่เคยมา แต่จะมาถึงตรงเวลาตามที่ตั้งใจ!”
โฟรโดมองหน้าแกนดัล์ฟอยู่ครู่หนึ่งจึงถามขึ้นว่า “ท่านใช่แกนดัล์ฟตัวจริงหรือ?”
พ่อมดทำหน้าฉงน “เจ้าพูดอะไร?”
“ข้าถามท่านว่า ท่านใช่แกนดัล์ฟตัวจริงหรือไม่”
“ก็ต้องใช่สิ!” พ่อมดขึ้นเสียง “นี่ข้าต้องทำอย่างไรจึงจะทำให้เจ้าเชื่อได้ว่าข้าคือแกนดัล์ฟตัวจริง”
“ถ้าเช่นนั้น...” โฟรโดเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านจงตอบคำถามต่อไปนี้!
“เมื่อสักครู่นี้ ข้าได้ยินเสียงท่าน จึงเริ่มออกวิ่งด้วยความเร็วต้นเป็น 0 m/s โดยมีความเร่งคงตัวเป็น 2 m/s^2 เป็นเวลา 6 วินาที หลังจากนั้นข้าวิ่งด้วยความเร็วคงตัวเป็นเวลา 30 วินาที เมื่อข้าเห็นท่าน ข้าเริ่มชะลอด้วยความเร่งคงตัวในทิศลบเป็นเวลา 5 วินาทีจึงหยุดนิ่งอยู่ตรงนี้ ข้าขอถามท่านว่า ตั้งแต่ข้าได้ยินเสียงท่านและออกวิ่งจนมาถึงตรงนี้ เป็นระยะทางทั้งหมดเท่าไร”
นี่เป็นคำถามที่โฟรโดคิดว่ายากมาก (เนื่องจากมันเป็นการบ้านที่เขาเพิ่งทำอยู่เมื่อกี้นี้) และเขามั่นใจว่า มีเพียงแกนดัล์ฟตัวจริงเท่านั้นที่จะสามารถตอบคำถามนี้ได้
ไม่ถึงอึดใจผ่านไป พ่อมดก็หัวเราะ “อะไรกัน? เจ้ามีปัญญาตั้งคำถามได้เพียงเท่านี้เองหรือ? คำถามข้อนี้ไม่ใช่เรื่องยากเลย เอ้า เจ้าจงฟังข้านะ
“ระยะทางตอนที่เจ้าเริ่มออกวิ่งจนกระทั่งเปลี่ยนความเร็วครั้งแรกจำเป็นต้องใช้สูตร s = ut + 1/2 at ^2 แทนค่าได้ว่า s = (0)(1) + 1/2(2)(6) = 36 m นั่นเป็นระยะทางช่วงแรก
“ช่วงต่อไป เจ้าวิ่งด้วยความเร็วคงตัว ใช้แค่ s = vt ก็เพียงพอแล้ว จะได้ s = (12)(30) = 360 m
“และสุดท้าย เจ้าชะลอความเร็วลงจนหยุด น่าจะใช้ s = ((u+v)/2)(T) ซึ่งจะแทนค่าได้เป็น s = ((12+0)/2)(5) = 30 m
“รวมแล้วก็เป็น 36+360+30=426 m เจ้าวิ่งได้เร็วมากนะ!” พ่อมดพูด แล้วยิ้ม “สมกับที่เป็นฮอบบิทหนุ่ม”
“ลุงแกนดัล์ฟจริง ๆ ด้วย!” โฟรโดร้องดีใจ แล้ววิ่งโผเข้ากอดแกนดัล์ฟ “ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านมา! (ที่จริงเขาอยากจะบอกว่า ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านช่วยทำการบ้านให้ข้า!)”
“โฮะๆๆๆ” พ่อมดหัวเราะ หลังจากจัดงอบให้เข้าที่แล้ว เขาจึงพูดต่อ “ไปกันเถอะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น