ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่มีที่ไหนอยู่สบายเหมือนที่บ้าน
ล็อกฮาร์ตก้าวลงจากรถ โดยมีบารอนพาลงมา
“นี่ครับ คฤหาสน์ล็อกฮาร์ต” บารอนพูด ในขณะที่เขาผายมือออกราวกับว่าเขาเป็นเด็กกำลังอวดของเล่นใหม่ให้เพื่อนดู “บ้านของคุณ”
“บ้านของผมเหรอ” ล็อกฮาร์ตงงมาก
“ครับ บ้านของคุณ” บารอนตอบ “ทุกคนก็รู้จักทั้งนั้นแหละครับ คุณเข้าไป แล้วบอกว่า ‘ฉันกลับมาแล้ว’ นะครับ แล้วคนในบ้านจะออกมาช่วยคุณเอง”
บารอนยิ้มให้ และเดินขึ้นรถไป (“ไปเลย แครส”)
ล็อกฮาร์ตยืนค้างอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดหน้าบ้านของเขา
เขายังไม่มั่นใจนักว่านี่เป็นบ้านของเขา คือ…มันใหญ่โตมาก เกือบ ๆ จะเท่าฮอกวอตส์ทีเดียว ถ้าเขาโดนบารอนหลอก และเขาเข้าไปพูดว่า ‘ฉันกลับมาแล้ว’ เขาก็คงโดนรุมเละ
ในที่สุดล็อกฮาร์ตก็รวบรวมความกล้าเข้าไปในคฤหาสน์นั้น
และเขาก็รวบรวมความกล้าอีกครั้ง
“ฉันกลับมาแล้ว!”
เขาตะโกนออกไปจนได้
สิ้นเสียงตะโกน ก็มีเสียงครืนราวกับคฤหาสน์จะพังลงมา ล็อกฮาร์ตเกือบจะหนีแล้ว แต่สิ่งที่เขาเห็นน่ากลัวกว่าบ้านถล่มเสียอีก จนเขาก้าวขาไม่ออก ต้นเสียงครืนนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนเห็นได้ชัดเจน
คนนับร้อย ๆ คนในชุดคนรับใช้ ทั้งชายและหญิงวิ่งกรูเข้ามาหาเขาและพูดกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ ล็อกฮาร์ตพอจับความได้บางคำเท่านั้น เช่น ‘คุณผู้ชายกลับมาแล้ว’ หรือไม่ก็ ‘ต๊าย…ในที่สุด…’ และ ‘คุณผู้ชายครับ ข้าพเจ้าคิดถึงเหลือเกิน’
แต่ล็อกฮาร์ตไม่มีเวลาจับใจความมากนัก เพราะเขาถูกยกลอยขึ้นด้วยเหล่าคนรับใช้เหล่านี้จนตัวลอยขึ้นสูง คนรับใช้พาเขาไปยังห้องห้องหนึ่ง และโยนเขาเข้าไปในห้องนั้น
ในห้องนั้นดูเหมือนจะเคยเป็นห้องพักของล็อกฮาร์ต เพราะมีรูปของเขาแขวนอยู่เต็มผนัง
“ใช่แฮะ” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้น หลังจากตั้งสติได้
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เหล่าคนรับใช้ดูเหมือนจะเสียใจมากที่เจ้านายของตนความจำเสื่อม แต่ด้วยความจงรักภักดีทำให้คนรับใช้เหล่านี้ดูแลเขาอย่างดีเหมือนที่เคย(หรือเปล่า เพราะล็อกฮาร์ตก็ไม่ทราบว่าเมื่อก่อนเขาดูแลกันอย่างไร)
ชีวิตของล็อกฮาร์ตที่คฤหาสน์ดำเนินไปอย่างมีความสุข เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ทีเดียวที่ล็อกฮาร์ตลืมว่าเขาต้องทำอะไร จนกระทั่งวันหนึ่ง
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
คืนนั้นเป็นคืนฝนตก
“คุณล็อกฮาร์ต!”
เสียงเคาะประตูแรง ๆ ดังขึ้นหลาย ๆ ครั้ง
“คุณล็อกฮาร์ตคะ! เปิดประตูหน่อยเถอะค่ะ!”
ล็อกฮาร์ตตื่นขึ้นเพราะคนรับใช้สองสามคนที่มาปลุกเขา ไม่ใช่เพราะเสียงเคาะประตูนี้แต่อย่างใด เพราะเสียงเดินทางมาไม่ถึง ไกลมากเกินไป
“คุณผู้ชายคะ มีคนมาขอพบค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งบอกเขา หลังจากเขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ใคร” ล็อกฮาร์ตถาม ในขณะที่กำลังแต่งตัว (แน่นอนมีที่บังสิ อย่าคิดมากน่า)
“เธอบอกว่าชื่อวิคตอเรียค่ะ”
“เบอร์มงต์!” ล็อกฮาร์ตสะดุ้ง และวิ่งลงไปชั้นล่างทันทีที่รู้ว่าเบอร์มงต์มาหา
เบอร์มงต์นั่งอยู่บนเก้าอี้รับแขกโดยมีผ้าคลุมอยู่ ท่าทางเธอหนาวสั่นมาก เธอดูซีดเซียวกว่าครั้งก่อนที่เขาเจอเธอ
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ล็อกฮาร์ตถาม
“พี่ของฉัน” เบอร์มงต์สะอื้น “พี่ของฉัน”
“ใจเย็น ๆ ครับ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ของคุณ” ล็อกฮาร์ตประคองเบอร์มงต์ไว้ แต่เขาก็สะดุ้งทันที “พวกเธอ เอาน้ำมาให้หน่อยซิ แล้วก็ผ้าเย็นด้วย เธอไม่สบายมาก”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
หลังจากผ่านคืนนั้นไป เบอร์มงต์ก็อาการดีขึ้น และเล่าให้ล็อกฮาร์ตฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“พี่สาวของฉัน เคอร์ซี่ เขา…เขาไปที่เกาะห่างไกล…แล้ว…แล้ว…เขาก็หายไป…หายไปเลย แต่เมื่อคืนก่อนมีจดหมายมาที่บ้านของฉัน เป็นลายมือของพี่ พี่บอกว่าพี่ยังอยู่ดี สบายดี
“แต่ฉันไม่สบายใจเลยค่ะ ลายมือของพี่สั่นแปลก ๆ เหมือนถูกใครบังคับให้เขียนมาน่ะค่ะ ฉันก็เลยใจคอไม่ดี พอดีฉันนึกออกว่าฉันเคยคุยกับคุณบนรถไฟ ก็เลยมาขอให้คุณช่วยน่ะค่ะ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไป” ล็อกฮาร์ตถาม เมื่อเขาฟังเรื่องทั้งหมดจบลง
“ไม่รู้” เธอตอบ
“คุณจะหนีตลอดไปไม่ได้” ล็อกฮาร์ตพูดหนักแน่น “ถึงผมจะสูญเสียความจำ แต่ผมไม่สูญเสียจิตวิญญาณ! ผมรู้สึกได้ว่าผมจะหนีจากทุกสิ่งไปไม่ได้! ตอนนี้ผมนึกความสามารถของผมออกได้หลายอย่างแล้ว คุณต้องต่อสู้กับมัน ผมจะช่วยด้วย”
เบอร์มงต์มองหน้าล็อกฮาร์ต
“อย่างน้อยคุณก็มั่นใจได้ว่าคนที่เคยจัดการปิศาจมานับไม่ถ้วนคอยดูแลคุณอยู่”
เบอร์มงต์พยักหน้า “ค่ะ”
“พวกเธอ จัดกระเป๋าให้ฉันหน่อย ฉันจะออกเดินทางอีกครั้ง แล้วก็อย่าลืมสมุดคาถานะ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
แม้พวกคนรับใช้จะรู้สึกไม่ดีนัก แต่พวกเขาก็เห็นด้วยกับแนวความคิดของล็อกฮาร์ต และจัดกระเป๋าให้เขาอย่างเรียบร้อย – โดยไม่ลืมสมุดคาถา
“คุณพร้อมใช่ไหม เบอร์มงต์” ล็อกฮาร์ตถาม
“ค่ะ” เบอร์มงต์ตอบ “คุณล่ะคะ”
“ผมก็พร้อมแล้ว”
“ครับ” หัวหน้าคนรับใช้เชิญ “กุญแจนำทางไปสถานีคิงส์ครอสพร้อมแล้วนะครับ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“นี่ครับ คฤหาสน์ล็อกฮาร์ต” บารอนพูด ในขณะที่เขาผายมือออกราวกับว่าเขาเป็นเด็กกำลังอวดของเล่นใหม่ให้เพื่อนดู “บ้านของคุณ”
“บ้านของผมเหรอ” ล็อกฮาร์ตงงมาก
“ครับ บ้านของคุณ” บารอนตอบ “ทุกคนก็รู้จักทั้งนั้นแหละครับ คุณเข้าไป แล้วบอกว่า ‘ฉันกลับมาแล้ว’ นะครับ แล้วคนในบ้านจะออกมาช่วยคุณเอง”
บารอนยิ้มให้ และเดินขึ้นรถไป (“ไปเลย แครส”)
ล็อกฮาร์ตยืนค้างอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดหน้าบ้านของเขา
เขายังไม่มั่นใจนักว่านี่เป็นบ้านของเขา คือ…มันใหญ่โตมาก เกือบ ๆ จะเท่าฮอกวอตส์ทีเดียว ถ้าเขาโดนบารอนหลอก และเขาเข้าไปพูดว่า ‘ฉันกลับมาแล้ว’ เขาก็คงโดนรุมเละ
ในที่สุดล็อกฮาร์ตก็รวบรวมความกล้าเข้าไปในคฤหาสน์นั้น
และเขาก็รวบรวมความกล้าอีกครั้ง
“ฉันกลับมาแล้ว!”
เขาตะโกนออกไปจนได้
สิ้นเสียงตะโกน ก็มีเสียงครืนราวกับคฤหาสน์จะพังลงมา ล็อกฮาร์ตเกือบจะหนีแล้ว แต่สิ่งที่เขาเห็นน่ากลัวกว่าบ้านถล่มเสียอีก จนเขาก้าวขาไม่ออก ต้นเสียงครืนนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนเห็นได้ชัดเจน
คนนับร้อย ๆ คนในชุดคนรับใช้ ทั้งชายและหญิงวิ่งกรูเข้ามาหาเขาและพูดกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ ล็อกฮาร์ตพอจับความได้บางคำเท่านั้น เช่น ‘คุณผู้ชายกลับมาแล้ว’ หรือไม่ก็ ‘ต๊าย…ในที่สุด…’ และ ‘คุณผู้ชายครับ ข้าพเจ้าคิดถึงเหลือเกิน’
แต่ล็อกฮาร์ตไม่มีเวลาจับใจความมากนัก เพราะเขาถูกยกลอยขึ้นด้วยเหล่าคนรับใช้เหล่านี้จนตัวลอยขึ้นสูง คนรับใช้พาเขาไปยังห้องห้องหนึ่ง และโยนเขาเข้าไปในห้องนั้น
ในห้องนั้นดูเหมือนจะเคยเป็นห้องพักของล็อกฮาร์ต เพราะมีรูปของเขาแขวนอยู่เต็มผนัง
“ใช่แฮะ” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้น หลังจากตั้งสติได้
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เหล่าคนรับใช้ดูเหมือนจะเสียใจมากที่เจ้านายของตนความจำเสื่อม แต่ด้วยความจงรักภักดีทำให้คนรับใช้เหล่านี้ดูแลเขาอย่างดีเหมือนที่เคย(หรือเปล่า เพราะล็อกฮาร์ตก็ไม่ทราบว่าเมื่อก่อนเขาดูแลกันอย่างไร)
ชีวิตของล็อกฮาร์ตที่คฤหาสน์ดำเนินไปอย่างมีความสุข เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ทีเดียวที่ล็อกฮาร์ตลืมว่าเขาต้องทำอะไร จนกระทั่งวันหนึ่ง
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
คืนนั้นเป็นคืนฝนตก
“คุณล็อกฮาร์ต!”
เสียงเคาะประตูแรง ๆ ดังขึ้นหลาย ๆ ครั้ง
“คุณล็อกฮาร์ตคะ! เปิดประตูหน่อยเถอะค่ะ!”
ล็อกฮาร์ตตื่นขึ้นเพราะคนรับใช้สองสามคนที่มาปลุกเขา ไม่ใช่เพราะเสียงเคาะประตูนี้แต่อย่างใด เพราะเสียงเดินทางมาไม่ถึง ไกลมากเกินไป
“คุณผู้ชายคะ มีคนมาขอพบค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งบอกเขา หลังจากเขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ใคร” ล็อกฮาร์ตถาม ในขณะที่กำลังแต่งตัว (แน่นอนมีที่บังสิ อย่าคิดมากน่า)
“เธอบอกว่าชื่อวิคตอเรียค่ะ”
“เบอร์มงต์!” ล็อกฮาร์ตสะดุ้ง และวิ่งลงไปชั้นล่างทันทีที่รู้ว่าเบอร์มงต์มาหา
เบอร์มงต์นั่งอยู่บนเก้าอี้รับแขกโดยมีผ้าคลุมอยู่ ท่าทางเธอหนาวสั่นมาก เธอดูซีดเซียวกว่าครั้งก่อนที่เขาเจอเธอ
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ล็อกฮาร์ตถาม
“พี่ของฉัน” เบอร์มงต์สะอื้น “พี่ของฉัน”
“ใจเย็น ๆ ครับ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ของคุณ” ล็อกฮาร์ตประคองเบอร์มงต์ไว้ แต่เขาก็สะดุ้งทันที “พวกเธอ เอาน้ำมาให้หน่อยซิ แล้วก็ผ้าเย็นด้วย เธอไม่สบายมาก”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
หลังจากผ่านคืนนั้นไป เบอร์มงต์ก็อาการดีขึ้น และเล่าให้ล็อกฮาร์ตฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“พี่สาวของฉัน เคอร์ซี่ เขา…เขาไปที่เกาะห่างไกล…แล้ว…แล้ว…เขาก็หายไป…หายไปเลย แต่เมื่อคืนก่อนมีจดหมายมาที่บ้านของฉัน เป็นลายมือของพี่ พี่บอกว่าพี่ยังอยู่ดี สบายดี
“แต่ฉันไม่สบายใจเลยค่ะ ลายมือของพี่สั่นแปลก ๆ เหมือนถูกใครบังคับให้เขียนมาน่ะค่ะ ฉันก็เลยใจคอไม่ดี พอดีฉันนึกออกว่าฉันเคยคุยกับคุณบนรถไฟ ก็เลยมาขอให้คุณช่วยน่ะค่ะ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไป” ล็อกฮาร์ตถาม เมื่อเขาฟังเรื่องทั้งหมดจบลง
“ไม่รู้” เธอตอบ
“คุณจะหนีตลอดไปไม่ได้” ล็อกฮาร์ตพูดหนักแน่น “ถึงผมจะสูญเสียความจำ แต่ผมไม่สูญเสียจิตวิญญาณ! ผมรู้สึกได้ว่าผมจะหนีจากทุกสิ่งไปไม่ได้! ตอนนี้ผมนึกความสามารถของผมออกได้หลายอย่างแล้ว คุณต้องต่อสู้กับมัน ผมจะช่วยด้วย”
เบอร์มงต์มองหน้าล็อกฮาร์ต
“อย่างน้อยคุณก็มั่นใจได้ว่าคนที่เคยจัดการปิศาจมานับไม่ถ้วนคอยดูแลคุณอยู่”
เบอร์มงต์พยักหน้า “ค่ะ”
“พวกเธอ จัดกระเป๋าให้ฉันหน่อย ฉันจะออกเดินทางอีกครั้ง แล้วก็อย่าลืมสมุดคาถานะ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
แม้พวกคนรับใช้จะรู้สึกไม่ดีนัก แต่พวกเขาก็เห็นด้วยกับแนวความคิดของล็อกฮาร์ต และจัดกระเป๋าให้เขาอย่างเรียบร้อย – โดยไม่ลืมสมุดคาถา
“คุณพร้อมใช่ไหม เบอร์มงต์” ล็อกฮาร์ตถาม
“ค่ะ” เบอร์มงต์ตอบ “คุณล่ะคะ”
“ผมก็พร้อมแล้ว”
“ครับ” หัวหน้าคนรับใช้เชิญ “กุญแจนำทางไปสถานีคิงส์ครอสพร้อมแล้วนะครับ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น