คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ยังย้องใช่ชีวิตตามปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ทว่า ไม่ใช่กับเด็กสาวคนนี้
“แม่จ๋า รอนานมั้ย” เด็กสาวเดินมาหาร่างสูงที่รออยู่หน้าบ้าน
“ไม่หรอก ขึ้นรถสิ” ร่างสูงเปิดประตูรถเป็นการเชื้อเชิญให้ร่างเล็กขึ้นรถไปกับเธอ
“ขอบคุณค่ะ”
“เธออยู่ม.6 แล้วใช่มั้ย” ร่างสูงถามขึ้น ขณะที่สายตายังมองไปยังถนนข้างหน้า
“ใช่ค่ะ” ร่างเล็กหันหน้ามาตอบ แล้วส่งยิ้มอันเจิดจ้าให้ร่างสูง
“วันนี้มีประชุมผู้ปกครองหรอ” เสียงที่เยือกเย็นเอ่ยขึ้นถาม
“ใช่ค่ะ แบบสามคน แต่คง ไม่มีใครมา” เด็กสาวพูดด้วยเสียงที่เบาอยู่ในลำคอ (แบบที่มีแค่ นักเรียน ผู้ปกครอง และครูประจำชั้น)
“แล้วเรื่องมหาลัยล่ะ เลือกเอาไว้รึยัง”
“ยังเลย ไม่รู้ว่าอยากเรียนอะไร แต่หนูรู้นะ ว่าหนูอยากเป็นอะไร” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว
“แล้วเธออยากเป็นอะไรล่ะ”
“อยากเป็นลูกของแม่จ๋าไง” เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างให้ร่างสูง ทำให้ร่างสูงหลุดยิ้มออกมาน้อยๆ
“แล้วตอนนี้ไม่ใช่หรือไงกัน”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย คุณพี่สาวข้างบ้านใจดี” คำพูดไม่ทันคิดของเด็กอายุสิบแปดทำให้มาเลฟิเซนต์ถึงกับต้องหุบยิ้มไปในทันที
“งั้นหรอ ถึงแล้วล่ะ” ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็มาจอดที่หน้าโรงเรียน
“ไปก่อนนะคะ แม่จ๋า บ๊ายบาย” สาวน้อยหันมายิ้มให้ร่างสูง
“เดี่ยว ยัยหนู”
“คะ?”
“ประชุมผู้ปกครองกี่โมงนะ”
“หลังเลิกเรียนน่ะค่ะ ประมาณสามโมง ทำไมหรอคะ”
“ตั้งใจเรียนล่ะ เดี่ยวตอนเย็นฉันจะมารับ”
“ค่ะ” สาวน้อยพูดจบก็ยื่นหน้ามาฝังจมูกลงที่แก้มของร่างสูง “ฮึ ฮึ” ตามด้วยหัวเราะอย่างมีความสุข
เด็กสาวเดินยิ้มตลอดทางที่เดินมาห้องเรียน แสดงออกให้เห็นถึงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“ดูดิเมอริด้า เพื่อนเราเพี้ยนไปแล้ว เดินยิ้มมาแต่เช้าเลย” อันนา เด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงเรียกเพื่อนของเธอให้ดูออโรร่าที่ดูแปลกไปกว่าทุกวัน
“ไหน ไหน ออโรร่ามาแล้วหรอ” เด็กสาวผมหยักศก สีแดงรีบหยิบสมุดวิชาคณิตศาสตร์แล้วไปที่โต๊ะของออโรร่าทันที “นี่ออโรร่า ขอลอกคณิตหน่อยดิ” เมอริด้าชูสมุดเชิงขอร้องเพื่อน
“อ่ะ นี่ นิสัย ไม่ยอมทำเอง” ออโรร่าแซะเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทำให้สาวผมแดงสะเทือนได้
“ฉันก็เสร็จแล้ว ทำไมเธอไม่ขอ ทำไมต้องรอออโรร่าด้วย” อันนาถามขึ้น เมื่อเธอเห็นเพื่อนสาวมองข้ามเธอไป แม้ว่าจะนั่งคุยกันตั้งนาน
“ก็เธอเขียนไม่รู้เรื่องอ่ะ ฉันอ่านไม่ออก” เมอริด้าไม่สนใจสีหน้าของอันนา
“นี่ ออโรร่า เธอเป็นอะไรเปล่าเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่เมื่อกี้ละ” อันนาถามขึ้น ในขณะที่เมอริด้ากำลังปั่นการบ้าน
“ก็ เปล่าหนิ ปกติดี ทุกอย่าง” ออโรร่าตอบด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน และยิ้มแห้งๆให้กับเพื่อนสาว ไม่นานครูประจำชั้นก็เข้ามาโฮมรูม
“เอ๊า ส่งการบ้าน” อาจารย์สาว? (หรอ)ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบเรียกเก็บการบ้านทันทีที่ก้าวเท้าเข้าห้อง
ในขณะที่เพื่อนๆกำลังรวบรวมส่งนั้น
“เมอริด้า เร็ว เร็ว” อันนาที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันหลังมาเร่งเพื่อนสาว
“อย่าเร่งสิ มือสั่นไปหมดแล้ว”
“เร็วๆ ขีดเส้น”
“เสร็จแล้ว” เด็กสาวผมแดงหยิบสมุดสองเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะรีบวิ่งออกไปส่ง
“เมอริด้า มีวันไหนที่เธอทำการบ้านเองมั่ง” อาจารย์สาว?(หรอ) ทักขึ้นต่อหน้าขณะที่เธอวิ่งออกไปส่งการบ้าน
“แต่หนูก็ส่งทันนะคะ ทุกวิชา” เด็กสาวหันไปต่อล้อต่อเถียงกับอาจารย์สาว?(หรอ) โดยเน้นคำหลัง
“เอาล่ะ ใครทำตัวแย่ๆไว้ เดี่ยวเย็นนี้ฉันจะฟ้องผู้ปกครองพวกเธอให้หมดเลย ไป เลิกชั้น” ว่าแล้วนางก็เดินเชิดออกไปจากห้อง
สาวๆ กลับมารวมกลุ่มนั่งคุยกันเหมือนเดิม
“ฝากบอกแม่ฉันด้วย ว่าอย่าเยอะ” สาวผมแดงเอ่ยออกมาทันทีที่นั่งจับกลุ่มเมาส์กับเพื่อนอีกสองคน
“นั่นแม่เธอไม่ใช่หรอ บอกเองสิ” ออโรร่าพูดเชิงประชดเชิงหยอก จริงๆแล้วแม่ของเมอริด้าเป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ และบังเอิญปีนี้ ดันได้มาสอนลูกตัวเอง
“เธอก็รู้ว่าแม่ฉันปลื้มเธอจะตาย ทั้งสวย ทั้งเก่ง ฉลาด ป๊อบสุดๆ เธอน่ะ ขนาดรุ่นพี่เอลซ่ายังชมเธอเลย” เมอริด้าเถียง
“นี่ ยัยหยอย พูดอะไรถึงพี่สาวฉัน พูดให้มันดีๆนะ” อันนาที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ก็แทรกขึ้นมา
“ก็คนมันฮอต ทำไงได้” ออโรร่าพูดขึ้น ทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มหลุดขำออกมาด้วยท่าทีที่ดูเลิศ
“จ้า แม่คนฮอต” เมอริด้าไม่รู้ว่าจะสวนอะไรกลับไปจริงๆ
ทางด้านพี่มาเลฟิเซนต์
“เดียวัล ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ” มาเลฟิเซนต์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าร้านเสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“ครับ ท่านประทาน” ปลายสายตอบกลับมาอย่างมีมารยาท
“เด็กสาวม.ปลายสมัยนี้เค้าชอบอะไรกันหรอ” พี่สาวถามอย่างเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ยังวางมาดขรึมไว้ ซึ่งปลายสายจับผิดไม่ได้
“เด็กสาวม.ปลาย ก็ต้องผู้ชายดูดีสิครับ” เมื่อปลายสายตอบกลับมา ทำให้ต้นสายถึงกับหุบยิ้ม ถอนหายใจ และกุมขมับกันเลยทีเดียว
“ฉันหมายถึงสิ่งของน่ะ พวก เอิ่ม…” มาเลฟิเซนต์พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ใช้เวลาคิดอยู่ซักพัก
“ซื้อเป็นของขวัญหรอครับ”
“………..นายไม่ต้องรู้หรอก”
“เป็นสร้อยเป็นไงครับ เป็นจี้เล็กๆ ผมว่าน่ารักดีออก”
“……….อืม ขอบใจมาก” ต้นสายใช้เวลาคิดก่อนจะตอบไป และตัดสายก่อนที่ปลายสายจะถามอะไรงี่เงาขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่ ออโรร่า มีคนมาหาน่ะ” เพื่อนในห้องสะกิดเรียกขณะที่สามสาวกำลังคุยกันอย่างออกรส
“ใครน่ะ” อันนาถามขึ้นมาก่อน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เดี่ยวมานะ อย่าพึ่งกินหมดล่ะ เหลือไว้ให้ด้วย” ออโรร่าเดินออกมาพร้อมกับปรามเพื่อนที่นั่งกินขนมกันอยู่
“คิดว่าใคร” เมอริด้าเอ่ยขึ้น
“จะมีใครถ้าไปใช่อิตาฟิลลิป” อันนาเอ่ยย่างเบื่อหน่าย ที่มีผู้ชายคอยตามแต่ออโรร่า
“อิจฉาอ่ะเด๊” เมอริด้าแซว ทำให้อันนาต้องหาข้อแก้ตัวโดยด่วน
“ฉันมีเอลซ่าคนเดียวก็ไม่ต้องการผู้ชายที่ไหนแล้ว” อันนาหลบตา พยายามไม่มองหน้าเพื่อนสาว เราะความอาย “ไม่เหมือนเธอ ขุกอยู่แต่ชมรมธนู อย่างงี้ไง ถึงหาแฟนไม่ได้น่ะ”
“โอ๊ย ยัยอันนา ฉันจะฆ่าแกให้ได้ซักวัน ปากคอเราะร้ายดีนัก” เมอริด้าหมดคำเถียง
กรี๊งงงง กรี๊งงงงง เสียงโทรศัพท์ของสาวผมแดงดังขึ้น
“จ๋า มีไร แม่ ออโรร่าหรอ เดี่ยวบอกให้นะ” สาวผมแดงคุยเสร็จก็ออกไปเรียกออโรร่าทันที
“ออโรร่า ไปห้องพักครูด่วน แม่เธอเรียก” ถ้าบอกว่าเป็นแม่ ไม่ว่าจะแม่ของใครทุกคนก็จะรู้ทันทีว่าเป็นแม่ของเมอริด้า
“ไม่เอา ฉันไม่อยากเป็นพี่น้องกับเธอซะหน่อย” เธอหันกลับมาพูดกับเมอริด้า ก่อนที่จะหันไปบอกลาฟิลลิป “ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ” ออโรร่าชูถุงกระดาษใบเล็กๆเชิงเป็นการขอบคุณ เธอเดินมาจูงมือเมอริด้า แล้วเมอริด้าก็ตะโกนเรียกอันนา “อันนา”
“ฉันเรียกคนเดียว แล้วพวกเธอมาทำไมกันเนี่ย” อาจารย์แม่ถาม
“ก็ออโรร่าเพื่อนหนูหนิคะ” เมอริด้าตอบหน้าตาเฉย อาจารย์แม่เลื่อนสายตามองมาที่อันนา
“เมอริด้าเรียกมาค่ะ”
“เอาล่ะ พวกเธอออกไปก่อน” อาจารย์แม่ไล่ลูกสาว ไม่ใช่สิ ไล่เด็กทั้งสองออกไปรอหน้าห้อง “นั่งก่อนสิ” เธอบอกกับออโรร่า
“เธอคิดเรื่องอนาคตเอาไว้รึยัง ที่ฉันเรียกเธอมาเนี่ย ไม่ได้อยากจะดุนะ แต่เธอน่ะจะคิดได้ ว่าจากนี้เธอจะทำอะไรต่อไ เธอไม่มีผู้ปกครอง อย่างน้อย ฉันก็ยังเป็นครูที่ปรึกษาของเธอนะ ยังไงก็ช่วยบอกกับฉันหน่อย ยังไงก็ฝากไปคิดด้วยละกันนะ”
“หนูไปได้แล้วใช่มั้ยคะ” เด็กสาวเอ่ยขึ้น หลังจากคุณครูเงียบไปอยู่นาน
“ยังไงก็ฝากดูเมอริด้าด้วยล่ะ มีเธอเป็นเพื่อน เค้าคงไปรอด” อาจารย์แม่เอ่ยเปรยๆ แต่ทว่าสายตานั้นเปี่ยมไปด้วยความหวัง
“ค่ะ” เด็กสาวเดินออกไปจากห้องอย่างไร้รอยยิ้ม
“มีเรื่องไรเปล่า ออโรร่า” อันนาถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนสีหน้าไม่ค่อยดี
“ก็เรื่องเรียนน่ะแหละ ก็ฉันไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรอ่ะ ก็เลยยังไม่ได้ส่งใบแบบสอบถาม”
“กลับห้องเถอะ จะเข้าเรียนแล้ว” เมอริด้าเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เพราะแม่ไล่ตัวเองออกมาจากห้อง
ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนแต่ละคนต่างร้องโหวกเหวกโวยวาย เพราะอาจจะโดนครูประจำชั้นฟ้องเรื่องที่โรงเรียนก็เป็นได้
“ออโรร่า บ๊ายบาย” อันนากับเมอริด้าโบกมือลาเพื่อนสาวที่ไม่ต้องอยู่ฟังโดนบ่น
“พี่เอลซ่า” เด็กสาวผมน้ำตาลแดงโบกมือเรียกพี่สาวที่อยู่สุดทางเดิน
“พี่เอลซ่า หวัดดีค่ะ” ออโรร่า และเมอริด้าหวัดดีพร้อมกัน
“พี่ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” ออโรร่าเอ่ยชม อันนาหันมามองอย่างฉุนเฉียว
“พี่สาวเค้า เค้าชมได้คนเดียว” อันนาไม่เพียงพูด แต่ยังเข้าไปกอดพี่สาวให้เด็กคนอื่นอิจฉาเล่น
“ฉันไปล่ะนะ” หลังจากจบการทักทาย เด็กสาวก็เดินจากไปทันที แต่ทว่าสายตาที่ว่องไวของเมอริด้าบวกกับนิสัยที่พูดไม่คิดของอันนา
“อันนา ดูนั่นดิ แม่ใครอ่ะ โคตรน่ากลัวเลย”
“โห ขนาดมาโรงเรียนลูกยังใส่ชุดดำเลยอ่ะ” คำพูดของเพื่อนทั้งสองทำให้ออโรร่าที่ยังเดินไปได้ไม่ไกลนักได้ยินเข้า และเธอก็สังเกตเห็นหญิงสาวร่างสูงที่ดูคุ้นเคยกำลังมองหาป้ายเลขห้อง
“อันนา พูดอย่างนั้นได้ไง เสียมารยาท” เอลซ่าหยิกเข้าที่ต้นแขนของอันนาเบาๆ
“เค้าเจ็บ เอลซ่า” ถึงปากจะบอกเจ็บแต่ก็ยังมีเสียงหัวเราะตามออกมา
ออโรร่ายืนนิ่ง ราวกับโดนสะกด เธอยืนมองท่าทางเก้ๆกังๆ ของหญิงสาวร่างสูง ในชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตข้างในเปิดอกเล็กน้อย ทำให้เห็นไหปลาร้า ดูเซ็กซี่เล็กน้อย ร่างสูงรู้ตัวเมื่อถูกจ้องมอง เธอหันมาสบตากับร่างเล็ก ถึงแม้ว่าจะอยู่กันคนละฝากตึก แต่ร่างเล็กก็รับรู้ได้ถึงสายตาของร่างสูงที่มองมา
“พี่มะลิ” สาวน้อยวิ่งเข้าไปหาร่างสูง ทำให้เพื่อนทั้งสองถึงกับต้องอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว
“เมื่อกี้พูดอะไรอ่ะ ลืมไปนะ ไม่มีไรเกิดขึ้น เคนะ” อันนะพูดกับเพื่อนสาวข้างๆ เพื่อนสาวก็ได้แต่ตอบรับอย่างค้างๆ
“พี่มาทำไมอ่ะ รออยู่ข้างล่างก็ได้ เดี่ยวเค้าก็ลงไปแล้ว” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว พี่สาวเรียกรอยยิ้มอันสดใสกลับมาให้เธออีกครั้ง
“แล้วเธอไม่ประชุมผู้ปกครองหรอ” พี่สาวถามด้วยสีหน้านิ่งๆ
“เอ๋” เด็กสาวทำหน้าเหวอ อ้าปากค้าง พี่สาวใช้มือดันคามกลับให้อยู่ในสภาพเดิม
“ห้องไหนล่ะ พาฉันไปสิ” เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างทันที เด็กสาวจับมือของพี่สาวเดินมายังห้องเรียน
“อยู่ๆ พี่โผล่มาแบบเนี้ย คิดไม่ถึงเลย” เด็กสาวหัวเราะอย่างร่าเริง “นี่ พี่มาเลฟิเซนต์ เรียกพี่มะลิก็ได้นะ” ออโรร่าแนะนำเธอให้เพื่อนได้รู้จัก
“ดูแล้วอายุคราวแม่ ไม่น่าเรียกพี่นะ โอ๊ย” อันนาหันไปกระซิบกับเมอริด้า แต่ก็ถูกเอลซ่าหยิกที่หลัง
“ฉันเอลซ่าค่ะ พี่สาวอันนา” เอลซ่าแนะนำตัว
“ฉันว่าเดี่ยวฉันไปหาแม่ก่อนนะ รอแปบ” ว่าแล้ว เมอริด้าก็หายไปในพริบตา
“ออโรร่า ขอคุยด้วยหน่อยสิ” อันนาดึงออโรร่าออกมาจากวงสนทนา
“อะไร” ออโรร่าถามกลับอย่างใสซื่อ
“เล่ามาให้หมด นั่นใคร เจอกันได้ยังไง แล้ว ทำไมถึงเป็นผู้ปกครองเธอในวันนี้ แล้วทำไม่ดูแก่อย่างนั้นถึงยังเรียกพี่ แล้วทำไมเพื่อนสนิทเธออย่างฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้” อันนารัวเป็นชุดใส่ออโรร่า ทั้งๆที่ตัวเองพูดเสร็จก็หายใจหอบ
“ก็ เรื่องมันมีอยู่ว่า …”
“เด็กๆ ดูสนิทกันดีนะคะ” เอลซ่าเปิดประเด็นคุยก่อน เพราะเด็กทั้งสาม ปล่อยให้ป้าทั้งสองต้องอยู่ตามลำพัง
“นั่นสินะคะ คุณเป็นพี่น้องกันแท้ๆ หรอคะ” มาเลฟิเซนต์ถามกลับ
“ค่ะ”
“ไม่น่าล่ะ หน้าตาเหมือนกันเชียว” เอลซ่าก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อหลบความเขิน
“พี่เอลซ่า หวัดดีครับ” ฮานส์ เด็กชายผมน้ำตาลทักขึ้นจากด้านหลัง ทั้งคู่หันไปมอง
“หวัดดีจ่ะ” เอลซ่าทักกลับ
“แล้วอันนาล่ะครับ” เด็กชายเอ่ยถึงเหตุผลที่ต้องทัก
“ไปกับออโรร่าน่ะ ไม่รู้ไปไหนกันแล้ว เดี่ยวก็คงมาน่ะ”
“ขอบคุณครับ” เมื่อเด็กชายได้คำตอบก็รีบเดินหายไปทันที
“น้องสาวดูฮอตนะคะ” มาเลฟิเซนต์เอยขึ้นทันทีที่เด็กชายหันหลังให้ น้ำเสียงเหมือนจะแซะเอลซ่าเล็กน้อย
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” เอลซ่พยายามข่มตัวเองให้มีสติ
‘เย็นไว้ เอลซ่า’
“ฮานส์ เห็นออโรร่ามั้ย” ไม่ทันที่เด็กชายจะเดินไปพ้นตา อีกเสียงก็ถามถึงออโรร่า
“อยู่กับอันนา ไปด้วยกันมั้ย ฟิลลิป” พี่สาวทั้งสองยืนฟังบทสนทนาของเด็กชายทั้งสองอย่างวางมาด
“ออโรร่าก็น่ารักนะคะ หนุ่มๆ ตามจีบเต็มเลย” ได้ทีเอลซ่าเอาคืน เธอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อ่อนโยน แต่แฝงความหมายรุนแรง
พี่สาวทั้งสองสบตากันเป็นประกาย ราวกับว่านี่คือเวทีประชันน้องสาวอย่างไงอย่างงั้น แต่ไม่ทันไรสงครามน้องสาวก็จบลงด้วยการมาของน้องสาว
“พี่จ๋า เค้ามาแล้ว รอนานมั้ย” อันนาเดินเข้ามากอดเอลซ่าโดยไม่สนใจมาเลฟิเซนต์ที่ยืนขวางอยู่
“แม่จ๋า รอนานมั้ยคะ” ส่วนออโรร่านั้น ยิ้มให้มาเลฟิเซนต์มาแต่ไกล
ไม่ทันจะได้คุยอะไรกันมากนัก เมอริด้าก็ออกมาเรียกออโรร่ากับมาเลฟิเซนต์เข้าไปข้างใน
“เมื่อเป็นอย่างนั้น ดิฉันก็หายห่วงแล้วค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยนัคะ” อาจารย์ประจำชั้นโค้งให้ด้วยความเกร็ง
“ทางนี้เองก็ขอบคุณเช่นกันค่ะ ที่ดูแลยัยหนู อ๊อ ออโรร่าน่ะค่ะ” เมื่อร่างสูงพูดจะก็โค้งให้อาจารย์เล็กน้อยอย่างเป็นมารยาท ก่อนจะเดินออกไปอย่างเฉิดฉาย ตามด้วยร่างเล็ก
“เค้ากลับก่อนนะ อันนา เมอริด้า หวัดดีค่ะ พี่เอลซ่า” เด็กสาวยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย
“แล้วคงได้เจอกันอักนะคะ คุณมาเลฟิเซนต์” เอลซ่ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่เธอกลับได้รับยิ้มอันเยือกเย็นกลับมาแทน
“เช่นกันค่ะ คุณเอลซ่า” มาเลฟิเซนต์ตอบกลับ
“แม่ เป็นไงมั่ง” เมอริด้ารีบวิ่งเข้าไปถามไถ่เหตุการณ์ทันที แต่ทันที่ที่เห็นแม่ของตัวเองหมดสภาพ มือกุมขมับ นั่งดมยาดม
“โอ๊ย จะเป็นลม ฉันนึกว่าจะตายซะแล้ว” อาจารย์สาวพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ คล้ายจะเห็นลม
“แม่จ๋า ขอบคุณนะคะ ที่มาวันนี้” เด็กสาวยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่เจื้อยแจ้วเหมือนเดิม
บนถนนสายเดิม เวลาเดิมๆ แต่ทว่ามันได้เกิดการเปลี่ยนแปลง บนรถสปอร์ตคันหรูสีดำ ออโรร่าหยิบถุงของขวัญที่ฟิลลิปให้มาขึ้นมาแกะดู มันเป็นกิ๊บรูปปีกสีเงินน่ารัก แบบสองอัน เธอหยิบมันขึ้นมาติดให้มาเลฟิเซนต์ดู
“น่ารักมั้ย แม่จ๋า” มาเลฟิเซนต์หันมามอง แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอเงียบไปซักพัก ออโรร่าหยิบอีกตัวขึ้นมาติดให้มาเลฟิเซนต์
“อันนี้หนูให้ เราจะได้ใช่คู่กันไง” มาเลฟิเซนต์ไม่พูดอะไรมาก เพียงแต่เธอแอบอมยิ้มเอาไว้
“แม้จ๋ายิ้มออกมาเถอะน่า ไม่ต้องเขินหรอก”
“คนสำคัญให้มาไม่ใช่หรอ เอามาให้ฉัน มันจะดีหรอ” เธอถามเสียงเข้ม
“ก็ไม่รู้สิ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง นะ” เด็กสาวทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“ออโรร่า หยิบถุงสีขาวเล็กๆ ที่อยู่ข้างหลังให้หน่อยสิ” มาเลฟิเซนต์พูดในขณะที่ตายังมองไปข้างหน้า
“อันนี้หรอคะ” ออโรร่าหยิบมาแล้วยื่นให้กับมาเลฟิเซนต์
“เปิดดูสิ” ออโรร่าทำตามแต่โดยดี เธอเห็นจี้รูปสลักนางฟ้าสีเงิน เธอก็ยิ้มออกมาทันที
“สวยจังเลย” สาวน้อยร้องออกมาอย่างดีใจ
“ชอบมั้ย” เพียงแค่คำถามสั้นๆ ก็ทำให้ออโรร่าถึงกันกรีดร้องออกมาซะลั่นรถ
“แม่จ๋าน่ารักที่สุดเลย”
=================================
อารมมุ้งมิ้งของพี่สาวคืออะไรเนี่ย
มุ้งมิ้งตรงไหน จะกินหัวกันอยู่ละ
ความคิดเห็น