สุภาพบุรุษร้อนรัก [นิยายชุดสุภาพบุรุษลวงรัก]

ลำดับตอนที่ #3 : Anxious Love ♣️ 01 Circle Spins...100%

1

Circle Spins

(...100%)

         “สายตาเธอฟ้อง ร่างกายเธอฟ้อง…” ริคคาโดกวาดสายตามองร่างบางด้วยสายตาชนิดหนึ่ง ที่สิมันตรารู้สึกไม่ปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย

         “ว่าเธอต้องการฉัน…”

         หญิงสาวเม้มปากแน่นก่อนที่เผลอตัวบริภาษด่าว่าเขาออกไปไม่รู้ตัว นัยน์ตาสีมรกตมองอ้อยอิ่งที่อกอิ่มเหมือนกำลังประเมินงานอยู่เงียบ ๆ ในใจ ส่งผลอย่างมหาศาลกับคนถูกมองที่เหมือนจะละลายเสียให้ได้ สิมันตราแทบจะลืมวิธีการหายใจ แทบจะลืมว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ทุกอย่างมันชะงักไปหมดเหมือนโลกหยุดหมุนเพียงแต่เห็นสายตาคู่นั้น…

       ปลายนิ้วอุ่นระอุแตะลงที่อกอิ่มที่เบียดล้นบราเซียร์ล่อสายตานักล่า เขาขยับไล้ปลายนิ้วไปกับขอบบราเซียร์สีดำวาบหวิว พาให้ร่างบอบบางของสิมันตราสั่นสะท้านอยากต่อสู้อยากดิ้นรน แต่เมื่อเขามองก็เหมือนถูกตอกด้วยหมุดขนาดใหญ่ให้ชะงักงัน ไม่รู้วิธีการหลบหนี ไม่เห็นทางออกให้เลือกเดิน

         ริคคาโดพึงใจกับความนุ่มหยุ่นจากอกอิ่ม ผิวกายของเธอนั้นวิเศษเหลือเกิน ขาวเนียนเหมือนกระเบื้องเคลือบ ไม่ร้อนไม่เย็นกำลังอุ่นสบายพานอยากลากไล้ฝ่ามือหยาบกร้านไปทั้งตัว จากนั้นก็พร่าผลาญทุกอย่างที่อยากจะทำด้วยอารมณ์ร้อน ๆ ที่ไหลเรื่อยไปตามเส้นเลือด

         “เธอชอบ เธอต้องการฉัน…” ริคคาโดว่าอย่างหยิ่งยโส

         สิ่งใดที่ต้องการไม่มี อะไรที่ปรารถนามักจะได้มาง่ายดายเสมอ นึกเสียดายอยู่เหมือนกัน หากว่าผ่านคืนนี้ไปแล้วเขาคงไม่เหลียวมองเธออีก เพราะไม่มีอะไรให้น่าจดจำเมื่อผ่านไปแล้ว

         “ความชอบมันมาประเดี๋ยวประด๋าว เพราะอย่างนั้นเราก็มาตักตวงกันด้วยความพอใจทั้งคู่ดีกว่า” ว่าพลางทอดสายตามองร่างเล็กที่หมดแรงนั่งบนพื้นมองหน้าเขาอย่างตกตะลึงตามไปด้วย

         “แล้วก็อย่าคิดว่าฉันมีรสนิยมวิปริตอะไรแบบนั้น ฉันแค่อยากเห็นสาวเอเชียอยู่ในชุดชั้นในแบบนี้เท่านั้น ฉันว่าจะรุกตลาดชุดชั้นในด้วย ก็อย่างว่าแหละ” มองดูสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของเธอด้วยความสนใจ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน

         ที่ผ่านมาเจอแต่ผู้หญิงที่ยินยอมพร้อมใจยอมให้ทำอะไรด้วยก็ได้ง่าย ๆ ไปซะทุกเรื่อง แต่สิมันตราคนนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป

         แต่ริคคาโดก็ยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ว่านั้นมันคืออะไรกันแน่

         “นางแบบเอเชียหายาก… ไม่มีใครที่สวมชุดแบบนี้แล้วสวยกระตุ้นอารมณ์ได้เท่าเธอเลย”

         เขาสนใจตั้งแต่เห็นเธออยู่ในชุดชั้นในสีแดงสดในห้องประชุมแล้ว พลันนั้นก็นึกอยากเห็นร่างบางแสนเย้ายวนในชุดชั้นในวาบหวิวสีดำสักครั้ง เพราะถึงจะตัวเล็กแต่สัดส่วนเรือนกายของสิมันตราก็อวบอิ่มเย้ายวนได้รูป หน้าอกไม่เล็กหรือใหญ่เกินไป เรียวขาก็ยาวเรียวไร้ไขมัน บวกกับผิวกายขาว ๆ ที่มีเครื่องหน้าชัดเจนไม่ว่าจะเป็นดวงตา คิ้ว จมูก คาง ริมฝีปาก ยิ่งโดยเฉพาะแผงขนตางอนยาวกับเส้นผมสีดำสนิทนั้น ทำให้เธอแตกต่างจากนางแบบคนอื่นที่เป็นคนชาติตะวันตกอย่างสิ้นเชิง…

       “เธอสวยนะ… อยากเป็นนางแบบประจำของกีฟแอนด์เทกไหม รายได้ไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ หุ่นแบบนี้ หน้าหวาน ๆ แบบเธอ ทางเรายังไม่มี รับรองว่าฉันสามารถผลักดันให้เธอเป็นนางแบบประจำของแบรนด์ได้เลย…” ริคคาโดวิจารณ์อย่างชื่นชม

         แต่คำชมของเขานั้นเหมือนฝ่ามือล่องหนตบหน้าจนชายิบสำหรับสิมันตรา

       เขามองเธอราวกับวัตถุชนิดหนึ่ง เหมือนหุ่นแสดงโชว์ที่ไร้หัวใจ ทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ที่ไม่อยากได้แต่ถูกยัดเยียดใส่ในอุ้งมือ

         “ฉันไม่ต้องการ…” สิมันตราว่าเสียงขื่น ก่อนจะถูกรั้งให้นั่งเกยบนตักแกร่งจนสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนตึงตัวของชายหนุ่มชัดเจน

         หน้าหวานของสิมันตราแดงก่ำด้วยความอดสู เธอเองก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาที่มีไว้เพื่อระบายความใคร่ของผู้ชายสารเลวเห็นเงินเป็นพระเจ้า สาบานบอกตัวเองในใจว่าจะไม่ยอมทำตามคำพูดของเขาอย่างแน่นอน

         “แล้วเธอต้องการอะไร ฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่ต้องการฉัน หรือเธอมีแฟนแล้ว” ริคคาโดหรี่ตาลง ไม่อยากฟังคำตอบหากว่าเธอมีคนรักแล้วจริง ๆ สิมันตราก็เห็นทางออกขึ้นมารำไร

         “ใช่! ฉันมีแฟนแล้ว” เธอรับสมอ้าง หัวใจเต้นรัวเมื่อคิดว่าเขาคงยอมปล่อย

         ทว่าเมื่อเห็นมุมปากหยักได้รูปแสยะยิ้ม หัวใจของเธอก็เหมือนหล่นร่วงไปกองที่พื้น

         “แบบนี้ยิ่งชอบเลย ฉันอยากได้ยินเธอครางเรียก กรีดร้อง ตะโกนเป็นชื่อของฉันแทนที่จะเป็นชื่อแฟนของเธอ”

         “ไม่!” สิมันตราหวีดร้องเมื่อเรียวปากรุ่นร้อนฉกวูบเข้ามาหา แต่เบี่ยงหน้าหลบทัน ดังนั้นริมฝีปากที่เป็นเป้าหมายจึงพลาดไปยังแก้มใสแทน

         “อย่ามาทำเป็นประสาไปหน่อยเลยน่า…” ริคคาโดว่าอย่างนึกรำคาญ เข้าใจว่าหญิงสาวผ่านอะไรมามากแล้วแต่ยังทำเป็นไม่เคยพานให้อารมณ์เสียได้อย่างง่ายดาย ตามประสาคนที่เคยได้อะไรมาโดยแทบที่ไม่ต้องออกแรงอะไรเลย

         “ฉันไม่ต้องการแบบนี้ ปล่อยฉันนะ!” สิมันตราร้องไห้ พยายามดิ้นรนแต่ถูกพันธนาการอย่างแน่นหนามากขึ้นทุกขณะ

         แน่นอนว่าริคคาโดไม่ฟังเสียง เขาจับเรียวขาเล็กให้คร่อมลงหน้าตัก ใช้สายตาร้อนแรงจ้องหน้าหวานด้วยความปรารถนาไม่คิดปกปิด นานแล้วที่ไม่มีใครทำให้ร้อนรักได้มากขนาดนี้ ทุกอย่างเป็นเหมือนเปลวไฟร้อนระอุแผดเผาทั้งกายใจจนแทบหายใจไม่ออก หากไม่ได้ครอบครองคงทำให้อึดอัดทรมานไปนานหลายวัน

         “อย่ามาทำแบบนี้ ไม่รู้เหรอ ว่ายิ่งดิ้นฉันยิ่งต้องการ…” ริคคาโดคำรามเมื่อแม่เนื้ออ่อนดิ้นรนขลุกขลักในอ้อมแขน อกอวบกับผิวกายนุ่มละมุนของเธอบดเบียดเสียดสีจนร่างกายร้อนผะผ่าว อาจจะเป็นเพราะว่าไม่เคยเจอสาวเอเชียมาก่อนหรืออย่างไร ความต้องการจึงได้ปะทุอย่างรุนแรงน่ากลัวแบบนี้

         “ไม่ ไม่ ได้โปรดเถอะ กรุณาฉันเถอะ” สิมันตราเบี่ยงหน้าหนี ยิ่งดิ้นรนยิ่งถูกกอดรัดแน่นเข้า เจ็บร้าวทั้งกายเหมือนถูกป่นกระดูก เธอเอียงหน้าจนคอแทบหัก ทว่าหัวใจร่างกายมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรุนแรง ทั้งผลักไส ตื่นตัว และเบ่งบานรับสัมผัสจากปลายนิ้วนั้นอย่างน่าละอาย

         “เธอต่างหากที่ควรกรุณาฉัน หากว่าฉันไม่ได้เธอฉันต้องแย่แน่ ๆ” ชายหนุ่มพูดอย่างเห็นแก่ตัว ซุกไซ้ใบหน้าคมคายลงกับผิวแก้มจนแดงเรื่อเพราะไรหนวดสากกระด้าง ไล้ระไปถึงซอกคองามระหง ทิ้งรอยแดงไว้สองสามจุดโดยที่เจ้าของร่างงามได้แต่สะท้านเพราะทำอะไรไม่ได้

         สิมันตราร้องไห้โฮเพราะความกลัว ถึงเขาจะรูปงามและเธอเองก็หลงรูปของเขามานานแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ยิ่งดิ้นก็เหมือนถูกกับดักของนายพรานรัดแน่นมากขึ้นทุกขณะ มันกลืนกินร่างของเธอไปครึ่งร่าง หากว่าดิ้นรนมากกว่านี้ก็อาจถูกบดขยี้จนจมหายไปกับอกกว้างได้

         “อย่าทำฉันเลย ได้โปรด ฉันไม่ต้องการ ฮึก…” หยดน้ำตาหลายหยดหล่นร่วงเม็ดแล้วเม็ดเล่าจนชุดชั้นในเริ่มเปียกชื้นและแนบลู่กับเนินอกอิ่ม

         นัยน์ตาสีมรกตทอดมองด้วยความพึงพอใจ กอบกุมความงดงามที่เห็นตรงหน้าทั้งอุ้งมือ คลึงเคล้าหนักหน่วงสลับนุ่มนวลจนสิมันตราสะท้านตัวโยน

         “อย่า ไม่ อย่า!”

         ไม่ว่าจะวิงวอนด้วยคำอ่อนหวานหรือกรีดร้องตะเบ็งเสียงเข้ามาแต่ริคคาโดไม่ฟังอะไรเลย อุ้งมือของเขาไม่ต่างจากปลอกเหล็กที่เอาไว้อย่างแน่นหนา ยิ่งยกทุบตีมากเท่าไหร่อีกฝ่ายก็กดน้ำหนักมือแรงขึ้นเท่านั้น

         “ฉันเจ็บ ได้โปรด!” สิมันตราสะอื้นฮัก กลัวว่าริคคาโดจะเป็นพวกที่ชอบใช้ความรุนแรง ต้องทำให้ผู้หญิงเจ็บถึงจะมีความสุข เพราะท่าทางตอนนี้ก็ดูน่ากลัวนัก

         “ฉันไม่ใช่ทาสของคุณ อย่าทำแบบนี้ ฮือ!” เธอหวีดร้องอย่างสุดทน และสุดท้ายชายหนุ่มก็ดันตัวเธอออกห่างเล็กน้อย

         “อย่าทำฉันเลย…”

         “นั่นสิ” ริคคาโดพึมพำบางอย่างด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

         สิมันตรากะพริบตา ใบหน้าหวานยังเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตาจนดูน่าสงสารเวทนา คิดในใจว่าคงรอดแล้ว

         “ฉันไม่นิยมทำให้ผู้หญิงเจ็บก่อนถึงจะสนุกหรอกนะ สิมันตรา” มุมปากหยักของคนพูดเหยียดยิ้ม หญิงสาวพลันใจหายวูบ ริคคาโดคงสืบเรื่องของเธอมามากพอสมควรไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ชื่อและห้องพักอย่างนี้แน่

         “คุณจะปล่อยฉันไปแล้วใช่ไหมคะ…” เสียงหวานถามสั่นพร่า ความหวังดูเลือนรางแต่ก็ยังพอมีหวังอยู่

         “ทาสเหรอ เมื่อกี้เธอพูดแบบนั้น” ริคคาโดถามพลางเอียงคอมองใบหน้าเล็กงดงามที่แดงระเรื่อชุ่มไปด้วยน้ำตา

         เขาเพียงแค่อยากเห็นว่าแม่สาวร่างบางหน้าหวานคนนี้หากอยู่ในชุดวาบหวิว จะน่ารักจะน่ามองมากขนาดไหน…

       มันได้ผลอย่างมาก… เพราะทำให้หัวใจแทบหยุดเต้นตอนที่เห็นนางฟ้าตัวน้อยในชุดดำปรากฏสู่สายตา ชุดชั้นในแบบนี้คงรุกตลาดเอเชียได้ง่าย หากว่ามีนางแบบที่มีเสน่ห์เหมือนสิมันตราคอยช่วยประชาสัมพันธ์

         ขณะที่สิมันตรายังไม่แน่ใจว่าเขาต้องการจะบอกอะไรกันแน่ หัวใจของเธอเต้นถี่ วอนขอทางสายตาจนคนมองก็อ่านความหวาดกลัวพวกนั้นได้ชัดเจน

         “ใช่… มาเป็นทาสของฉันดีกว่า…” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะโน้มท้ายทอยของสิมันตราให้เข้ามาชิด จูบเธอด้วยความหื่นหิว สอดเรียวลิ้นร้อนชื้นเข้าไปทักทายเป็นอย่างแรก อีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ร่างเล็กอย่างถือสิทธิ์ความเป็นเจ้าของ โดยที่สิมันตรายังไม่ทันได้ตั้งตัว

         หญิงสาวดิ้นรนครางอึกอักอยู่ในคอด้วยความทรมาน เขาจูบแต่เหมือนว่าขืนใจเอาจูบจากเธอมากกว่า ลิ้นร้อนผลักเข้ามาด้านใน หยอกเอินพัวพันแล้วก็ชักออก จากนั้นก็คลอเคลียเข้ามาซ้ำ ๆ จนหยดน้ำหวานจากโพรงปากของสิมันตราหยดเยิ้ม และถูกริคคาโดกวาดกลืนเข้าไปอย่างหมดจด มือหนาเลื่อนลงมาจับเอวคอดเอาไว้ ขยับรั้งเข้าหาเหมือนจังหวะร่วมรักที่เนิบช้า

         สิมันตราร้อนไปทั้งตัวเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้ ทั้งอายทั้งกลัว สะบัดหน้าหนีออกจากจูบที่หยาบโลนโจนจ้วงได้ก็ถูกจูบซ้ำจนเรียวปากระบม เขาลวนลามเธออย่างหนักหน่วงตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอกัน เป็นเรื่องที่น่าอายเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้ สุดท้ายเขาก็ใจดียอมให้ได้พักหายใจด้วยการผละจูบร้อนออก เป็นผลให้ใบหน้าหวานซบกับอกกว้าง ก้มหน้าลงและหอบหายใจถี่ด้วยความทรมาน

         แต่แล้วก็ถูกเชยคางมนขึ้นตามด้วยเสียงทุ้มเซ็กซี่ที่แหบพร่า แทบหลอมละลายร่างบางด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

         “ให้ตาย จู่ ๆ ฉันก็อาย อย่ามองตอนที่ฉันกำลังถอดกางเกงสิ…”

         ริคคาโดยิ้มขำ แต่แล้วก็ต้องอุทานเพราะสาวเจ้าหมดสติเป็นลมไปดื้อ ๆ ความร้อนก่อนหน้านี้ถูกแทนที่ด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหลุดหัวเราะแล้วอุ้มเธอไปนอนบนเตียง

         “ยังก่อนก็ได้สิมันตรา เพราะถ้าขืนใจได้มามันก็ไม่สนุก ฉันอยากเห็นวันที่เธอคลานเข้ามาและบอกว่าอยากเป็นของฉันด้วยตัวเอง…”

         สิมันตราไม่ตอบชไมพรในเช้าอีกวัน เมื่อถูกถามว่าหายไปไหนมาถึงได้กลับเข้าห้องพักในตอนเช้า

         “บอสใหญ่บอกให้ไปพบในห้องประชุมน่ะ” สาวใหญ่บอกกับลูกน้องสาว ซึ่งใบหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นรอยจูบสีกุหลาบบนต้นคอของหญิงสาวเข้าให้

         ตายแล้ว มันตราไปเจอใครมาเนี่ย! ชไมพรอุทานอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรเพราะคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว

         แต่มันน่าแปลกใจก็ตรงนี้หล่อนไม่รู้ระแคะระคายว่าสาวน้อยมีคนรักที่นัดแนะมาเจอกันถึงที่นี่ แถวยังดูหวั่นวิตกอย่างไรชอบกล

         ด้านสิมันตราเองก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ หลังจากที่เธอตื่นขึ้นบนเตียงกว้างคนเดียวก็รีบหนีมามันที ช่องท้องยังปั่นป่วนกับรอยสัมผัสที่ริคคาโดได้ทิ้งเอาไว้ รู้ว่าเขายังไม่ได้ทำอะไร แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าจะไม่รอดเหมือนกับคืนที่ผ่านมา

         ไม่รู้ว่าหมดสติไปได้ยังไง คงเพราะตกใจตั้งตัวไม่ทันเลยหน้ามืดดื้อ ๆ เสียอย่างนั้น

         “มันตรา โอเคไหม?”

         “โอเคค่ะ” สิมันตราตอบชไมพรไปทั้งที่ไม่ได้รู้สึกตามนั้นเลยสักนิด

         “ดูเหมือนว่าทางบอสใหญ่จะสนใจแบบของเราน่ะ เลยให้เราเข้าไปพรีเซนต์อีกรอบ พี่ไปมาแล้วแต่แกยังไม่ได้เข้าไป ทางนั้นเขาเลยนัดมาให้แกเข้าไปดูอีกที”

         “คะ?” หญิงสาวทวนคำอย่างไม่สบายใจ แต่เมื่อได้รับคำยืนยันว่ามีบอร์ดบริหารอยู่ด้วยกันหลายคนจึงวางใจ คิดว่าคนอย่างริคคาโดคงไม่ขาดแคลนผู้หญิงถึงขนาดต้องมาฉุดขืนใจเอาจากผู้หญิงที่ไม่เต็มใจอย่างเธอแน่

         เมื่อคิดแบบนั้นก็ปลุกใจเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่มองเนื้อตัวของตัวเองมากเกินไปเพราะรู้ดีว่ามีแต่ร่องรอยตามตัว ตั้งใจจะคุยให้แล้วเสร็จจากนั้นก็จะได้บินไปฝรั่งเศสไม่ต้องพบเจอหน้าอสูรร้ายอีก

         หลังจากที่เดินเข้ามาในห้องประชุมก็ตัวเย็นอีกหน จากที่คิดว่าจะมีบอร์ดบริหารนั่งคุยงานอยู่ กลายเป็นว่าเจอแค่ริคคาโดที่กำลังกอดคลอเคลียกับนางแบบสาวสวยหลายคนเสียอย่างนั้น

         “มองอะไร ไม่เคยเห็นฉันเหรอ” ริคคาโดถามกวน ๆ ซึ่งสิมันตราได้แต่อึ้งเพราะคาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าคลอเคลียสาวสวยต่อหน้าเธออย่างนี้ ทั้งที่เมื่อคืนเขารังแกเธอสารพัดอย่าง

         “ก็เขาว่ากันว่าสุภาพสตรีเลิฟแบดบอย เห็นแบบนี้แล้วไม่อยากเอาชนะบ้างเหรอ ถ้าเก่งจริง ลองทำให้ฉันสนใจแค่เธอหน่อยสิ มันตรา ฉันอยากรู้ว่าเธอจะทำได้หรือเปล่า ที่ทำให้สายลมอย่างฉันหยุดที่เธอคนเดียวน่ะ…”

       แน่นอนว่าสิมันตราไม่เคยเข้าใจความต้องการหรือความรู้สึกของริคคาโดเลย… มองเขาที่กำลังคลอเคลียกับสาวสวยด้วยสายตาขยะแขยง เขารูปงามก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนมักมากในกาม ทำตัวได้น่ารังเกียจถึงเพียงนี้ มองเขาอีกแวบหนึ่งก่อนจะพูดเรื่องงานที่เป็นสิ่งผลักดันให้เข้ามาเจอซาตานร้ายอีกครั้ง

         “ฉันจะมาคุยงานน่ะค่ะ ถ้าตอนนี้คุณยังไม่มีอารมณ์คุยฉันขอตัวนะคะ”

         “หึงเหรอ?” ริคคาโดว่า ปัดมือผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังไล้กรอบหน้าตนเองออก เริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมาราง ๆ

         ด้านสิมันตราได้ยินก็ชะงักไป เธอหัวเราะน้อย ๆ พลางส่ายหน้า ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อยนิด ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยชื่นชมเขามาก่อนหน้านี้หายวับไปอย่างง่ายดาย

         “ฉันไม่หึงคุณหรอกค่ะ…” เธอส่ายหน้า มองเขาแล้วก็แทบไม่เชื่อสายตา

         นี่หรือคือเทพบุตรที่เคยอยู่ในใจของเธอ ได้เห็นอีกด้านที่เขาปกปิดเอาไว้รู้สึกเหมือนทำตัวไม่ถูกขึ้นมาดื้อ ๆ

         “ฉันอยากจะมาพรีเซนต์งานกับคุณ ถ้าเสร็จแล้วฉันจะได้กลับไปไม่ขัดความสำราญของคุณ!” สิมันตราขึ้นเสียง เริ่มทนไม่ไหวกับการกระทำอันร้ายกาจของชายหนุ่ม

         “หรือไม่พอใจที่ค้างจากเมื่อคืน” ริคคาโดพูดยียวน ทำใบหน้าหวานร้อนวาบ เจ็บแสบเหมือนถูกน้ำกรดสาดก็ไม่ปาน

         “ดิฉันไม่คิดอะไรกับคุณทั้งนั้น แต่กรุณาช่วยดูงานของดิฉันด้วยค่ะ ฉันจะได้รีบกลับ หรือถ้ายังไม่สะดวกตอนนี้ฉันจะได้ออกไปก่อน แล้วค่อยมาเสนองานตอนที่คุณว่างจริง ๆ” น้ำเสียงของสิมันตราเริ่มวอนขอ ไม่อยากอยู่ใกล้เขาจนต้องใช้ลมหายใจของกันและกันแลกเปลี่ยนสูบฉีดเลือดไปถึงหัวใจ…

       “งั้นก็เสนอเลย…” เสียงหนักของริคคาโดว่า เห็นเธออารมณ์เสียแล้วพอใจอย่างบอกไม่ถูก

         สิมันตราหมุนตัวหันหลังให้เขา กลัวว่าสีหน้าท่าทางของตัวเองจะทำให้ชไมพรเดือดร้อนไปด้วย ไหนจะคนงานที่สาขาเมืองไทยนั่นด้วย ทุกคนเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนครอบครัวเลยไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากอีก มือเล็กยกลูบหน้าเพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกจากร่างกาย รู้สึกได้ถึงสายตาของริคคาโดที่มองมาอย่างหยาบโลน กวาดมองตั้งแต่ท้ายทอยจรดข้อเท้า พาหัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้นเสียดื้อ ๆ

         หญิงสาวพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิดความโกรธและน้ำตาออกมา รู้ว่าถูกแกล้งแต่ก็ช่วยอะไรตัวเองไม่ได้เลย สุดท้ายเมื่อเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไปก็หมุนตัวให้เขาชมชุดชั้นในที่สวมอยู่บนตัวอีกครั้ง เธอหลับตาลงอย่างขมขื่น ยามที่นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองหน้าอกอิ่มอย่างอ้อยอิ่ง ก็เหมือนมีเปลวไฟร้อนเร่าลามเลียจนแทบทนไม่ไหว ร่างบางสั่นเกร็งภาวนาให้เขาสำรวจร่างกายของเธอให้จบสิ้นเสียที ยิ่งนานก็ยิ่งเหมือนจะระเบิดรอมร่อ

         ด้านริคคาโดก็พึงพอใจไม่น้อย เห็นรอยจูบสีกุหลาบช้ำบนร่างกายของเธอประปรายแล้วก็ยิ้มหวาน ผิวกายของเธอทั้งนุ่มทั้งหอมละมุนเพราะได้พิสูจน์มาเองกับมือ เห็นร่างบางเกร็งจนตัวสั่น อกอิ่มไหวกระเพื่อมก็ยกยิ้มที่มุมปาก ร่างกายเกิดปฏิกิริยาอย่างรุนแรงจนสาวสวยนางแบบพากันหัวเราะคิกคัก

         คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดชั้นในที่แทบไม่ปกปิดร่างกายหลับตาแน่น ไม่ยอมลืมตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะกระซิบกระซาบของเหล่านางแบบคนสวยพวกนั้น

         “อุ๊ยตาย! ตื่นเต้นใหญ่เชียวนะคะ เริ่มร้อนแล้วเหรอคะบอส…”

         “ดูสิ… สั่นใหญ่เลย ท่าทางจะอึดอัด บอสอยากให้พวกเราถอดเสื้อผ้าให้ไหมคะ”

         ถ้าเป็นปกติสิมันตราคงไม่เข้าใจความหมายที่พวกหล่อนพูดถึง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันชี้ชัดไปในทางเดียวกันว่าริคคาโดกำลังหิวหื่นอยู่นั่นแหละ

         เฝ้ารออยู่นานอยากได้ยินว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะยอมพูดอะไรเสียทีแต่จนแล้วจนรอดริคคาโดก็ไม่ปริปาก เป็นผลทำให้สิมันตราต้องลืมตาขึ้นมอง เห็นชายหนุ่มมองมาอย่างอ้อยอิ่ง สองมือโอบสาวงามปล่อยให้พวกหล่อนจูบแผงอกและนิ้วเรียวซ้ำ ๆ อย่างนั้น ยิ่งเห็นยิ่งขยะแขยงจนขนลุก ซึ่งความรู้สึกทุกอย่างมันแสดงชัดเจนบนใบหน้าหวานอยู่แล้ว

         “ตกลงคุณจะว่ายังไงคะ” เธอถามไป ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมริคคาโดถึงไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

         สิมันตราตัวสั่นทั้งโกรธทั้งอาย รีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมพลางจ้องหน้าเขาด้วยความแค้นเคือง

         “ฉันมาทำงานไม่ได้มาขายตัว ตกลงคุณจะเอายังไงกับฉัน!”

         คราวนี้หญิงสาวตะเบ็งเสียงเข้าใส่ด้วยความฉุน แต่ริคคาโดยังมองร่างกายของเธออ้อยอิ่ง ราวกับว่ามองเห็นทะลุผ่านเสื้อคลุมได้ไม่มีอะไรขวางกั้น

         เมื่อทนไม่ไหวสิมันตราก็หมุนตัวเดินหนีออกมาทันที เขาจะกินตับหรือปล่อยให้แม่สาวสวยนางแบบเหล่านั้นลามเลียอะไรก็ช่าง เธอโกรธจนรูจมูกบานพองเล็กน้อยผลักประตูออกอย่างรุนแรงจนชไมพรที่รออยู่ด้านนอกสะดุ้งเพราะตกใจ

         “มันตรา… เป็นยังไงบ้าง” สาวใหญ่เอ่ยถาม ไม่บ่อยนักที่จะเห็นว่าสาวน้อยจะดูโกรธมากขนาดนี้

         อยากรู้ขึ้นมาครามครันว่าอะไรที่ทำให้สิมันตราโกรธหนักขนาดนี้ หันมองไปในห้องประชุมแต่ก็ไม่ทันเห็นเนื่องจากประตูปิดลงซะก่อน

         “เป็นอะไรไปมันตรา…” ชไมพรถาม แต่สิมันตรายังไม่ตอบ เพราะเธอยังอารมณ์เสียรุนแรงจนไม่อยากจะเอ่ยปากพูดกับใครทั้งนั้น

         จนกระทั่งมาถึงห้องพักนั่นแหละ ชไมพรเลยได้เห็นสิมันตราสติแตกเป็นครั้งแรก สาวน้อยยกมือกุมหัวแล้วก็เดินวนเวียนไปมาในห้อง หายใจเข้าออกรุนแรงเหมือนกำลังระงับอารมณ์ หน้าหวานแดงก่ำ แววตาขุ่นมัวอย่างชัดเจนจนไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก

         ไม่นานสิมันตราก็ยกมือเสยผมที่ลุ่ยปรกหน้า ทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียงพลางสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกสติอารมณ์กลับคืนมา

         “มันตรา เป็นอะไรรึเปล่า” พอเห็นว่าลูกน้องสาวคนสวยอารมณ์เย็นลงแล้ว ชไมพรก็พาตัวเองไปนั่งข้าง ๆ ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นดึงสติความนึกคิดของสิมันตรากลับมา

         “ขอโทษค่ะพี่พร พอดีหนูอารมณ์เสียไปหน่อย”

         “เพราะบอสใหญ่เหรอ?” สาวใหญ่คาดเดา แล้วก็ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้ารับ

         สิมันตราไม่ใช่คนที่จะโกรธง่ายฟิวส์ขาดง่ายดายแบบนี้ นั่นย่อมแสดงว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน

         “เขา… ลวนลามแกเหรอ” ถามไป ทันได้เห็นสิมันตรากัดปากไว้แน่นเลยได้รู้ว่าเรื่องที่สันนิษฐานเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่กล้าจะถามถึงรอยบนเนื้อตัวของหญิงสาว เพราะเกรงว่าจะเป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป

         “หนูไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วพี่พร ถ้าทางบอร์ดบริหารไม่พอใจ หนูก็ขอรับผิดชอบคนเดียวก็แล้วกัน” คิดแล้วสิมันตราก็หวั่นใจนัก กลัวว่าจะถูกกลั่นแกล้งและมีผลกระทบไปถึงคนอื่นด้วย

         ชไมพรเข้าใจความรู้สึกของลูกน้องคนสวยดีแต่ก็ไม่รู้จะออกความคิดเห็นอย่างไร ยังไม่ทันได้ทำอะไรโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจึงถือโอกาสรับสาย ปล่อยให้สิมันตราเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแทน

         “ค่ะ ชไมพรตัวแทนจากสาขาประจำประเทศไทยค่ะ…”

         หลังจากที่พูดได้สองสามประโยค สาวใหญ่ก็มองไปยังลูกน้องสาวคนสวยด้วยความหนักใจ ซึ่งสิมันตราเองก็รู้อยู่แล้วว่าจะมีผลตอบรับกลับมาไม่ค่อยสวยแน่ หลังจากที่เดินออกจากห้องประชุมอย่างปึงปังแบบนั้น

         “มีอะไรรึเปล่าคะพี่พร” สิมันตราถามหลังจากที่หัวหน้าวางสายโทรศัพท์และมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

         “บอสใหญ่อยากคุยกับเราอีกทีน่ะ…”

         ได้ยินแบบนั้นสิมันตราถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมริคคาโดถึงได้กัดไม่ปล่อยอย่างนี้

         ริคคาโดจอมมารตัวร้ายกำลังรอคอยการมาถึงของสิมันตราอย่างอารมณ์ดี ได้เห็นหน้าหวานแดงก่ำบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจก่อนหน้านี้ก็สนุกนัก บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนั้น แต่เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เกิดความรู้สึกเช่นนี้ แถมยังเป็นหลายครั้งในเวลาไล่เลี่ยกันอีกด้วย

         นึกไม่ออกว่าถ้าได้เจอหน้าเธออีกครั้งสาวเจ้าจะมองมาด้วยสายตาแบบไหน และไม่ว่าจะเป็นยังไงมันก็เร้าอารมณ์ได้ทุกครั้งเสมอ

         เสียงประตูเปิดออกทำให้ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้ม แต่ไม่นานมันก็จางหายเพราะว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่สิมันตราอย่างที่หวังเอาไว้ หากแต่เป็นชไมพรสาวใหญ่ที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเกรงใจ

         “ขอโทษด้วยค่ะบอส ฉันมาแทนสิมันตราน่ะค่ะ” ชไมพรบอก เห็นสีหน้าแววตาของริคคาโดแล้วก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สบอารมณ์ที่คนมาไม่ใช่สาวน้อยคนนั้นอย่างที่ควรจะเป็น นึกเห็นใจสิมันตราขึ้นมาครามครันเพราะรู้ว่าเธอไม่อยากเข้าใกล้จอมมารร้ายนัก

         “แล้วหล่อนไปไหนทำไมไม่เข้ามาเอง” ถามอย่างไม่พอใจ คนอย่างริคคาโดอยากได้อะไรต้องได้ แล้วทำไมต้องมาพลาดท่าเสียทีกับเรื่องง่าย ๆ กับแค่ผู้หญิงคนเดียวด้วย

         “สิมันตราไม่ค่อยสบายค่ะเลยมาไม่ได้…”

         ริคคาโดรู้ดีว่าคำตอบนั้นเป็นคำโกหกแต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวไม่ได้อยู่ตรงนี้เลยทำอะไรมากไม่ได้ ที่ทำได้ก็คือพูดเรื่องงานคร่าว ๆ เพราะจะได้ไม่ถูกครหาต่อว่าเป็นสมภารกินไก่วัดซะเอง

         ชไมพรรู้สึกอึดใจใจและไม่สบายใจแทนสิมันตราขึ้นมาดื้อ ๆ เห็นจากท่าทางแล้วก็รู้ว่าริคคาโดไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่าย ๆ คิดว่าหลังจากนี้คงมีเรื่องเกิดขึ้นหลายอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะช่วยสาวน้อยได้อย่างไร

         “ผมถูกใจแบบชุดชั้นในจากทางสาขาประเทศไทย แล้วยังไงผมจะให้ฝ่ายประสานงานติดต่อกลับไปอีกทีนะครับ” ริคคาโดพูดเหมือนตัดบท ตอนนี้ไม่มีสิมันตราเลยหมดความสนใจไปซะทุกเรื่อง อยากรู้นักว่าสาวเจ้าอยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไรอยู่กันแน่

         “ค่ะ… แล้วทางบอสมีอะไรจะสั่งความอีกไหมคะ”

         “ไม่มีแล้ว เดี๋ยวผมจะให้คนติดต่อกลับไปเองครับ” ชายหนุ่มตัดบทเพราะต้องการติดต่อคนสนิทโดยไว

         และเมื่อคล้อยหลังชไมพรแล้ว ริคคาโดก็เรียกเลขาคนสนิทเข้ามาในห้องทันที

         “มีอะไรจะสั่งครับนาย” โรเจอร์เอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานของเจ้านายตามคำสั่งแล้ว

         “นายช่วยตรวจสอบหน่อยว่าผู้หญิงคนเมื่อวานพักที่ไหนยังไง รวมถึงกำหนดการต่อไปคร่าว ๆ ของหล่อนด้วย”

         โรเจอร์ยิ้มรับคำสั่ง ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำงานตามคำสั่งได้ครบถ้วน แต่เมื่อคนที่สั่งเป็นถึงจอมมาร เมื่อทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ก็จำต้องล่าถอยออกไปติดต่อกับคนอื่น ๆ แทน

         ส่วนริคคาโดก็เป่าปากพ่นใส่ผมที่ปรกหน้าน้อย ๆ ด้วยความหงุดหงิด

         “คิดเหรอว่าจะรอด มันตรา!”

         ด้านสิมันตรานั้นกำลังเก็บข้าวของเตรียมจะบินไปต่อที่ฝรั่งเศสตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ พอชไมพรบอกว่างานผ่านเรียบร้อยแล้วก็โล่งใจ เพราะคงหาทางเลี่ยงผู้ชายหยาบช้าสารเลวนั่นได้เสียที ไม่ต้องถูกหน่วงเหนี่ยวล่วงเกินเหมือนที่เจออีก

         “แต่พี่ไปกับเราไม่ได้แล้วนะ…” ชไมพรว่าตอนที่หญิงสาวกำลังปิดประเป๋าเสร็จพอดี

         “คะ?” สิมันตราหันไปถามด้วยความไม่เข้าใจ เพราะวางแผนกันเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกันหลังจากงานที่ควิเบกเสร็จ

         “พอดีว่าที่บ้านมีเรื่องยุ่ง ๆ น่ะ คุณยายของพี่เข้าโรงพยาบาล พี่เลยต้องรีบกลับเมืองไทยพรุ่งนี้เลย” คนเป็นหัวหน้าตอบ และทำหน้าเกรงใจเมื่อสิมันตราทำหน้าไม่ค่อยสู้ดี

         “ถ้าอย่างนั้นทำยังไงดีล่ะ หนูคิดว่าพี่พรจะไปกับหนูซะอีก…”

         “เราไปคนเดียวได้ไหม ลาพักร้อนไม่ได้แล้วนี่นา ถ้ากลับคงอีกนานกว่าจะไปไปฝรั่งเศส”

         สิมันตราฟังคำพูดของหัวหน้าแล้วก็คิดตาม ก่อนจะตัดสินใจได้ในที่สุด

         “งั้นหนูบินเดี่ยวดีกว่าค่ะ จะได้ลองประสบการณ์ใหม่ ๆ ด้วย!”

         “จ้ะ เดินทางดี ๆ มีอะไรก็โทรบอกพี่เลยก็แล้วกันนะ” สาวใหญ่มองคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง การที่เธอได้ออกไปเที่ยวข้างนอกคงช่วยทำให้ลืมประสบการณ์แย่ ๆ จากการที่มาทำงานไกลต่างแดนเป็นครั้งแรก

         “ระวังตัวด้วยนะ อย่าไว้ใจใครง่าย ๆ มีอะไรก็โทรมาเลย ไม่ต้องเกรงใจ”

         “ค่ะ…” สิมันตราเรียกความมั่นใจ ต่อจากนี้เธอจะฝังเรื่องแย่ ๆ เกี่ยวกับริคคาโดเอาไว้ที่ควิเบก บอกตัวเองในใจว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแล้วอย่างแน่นอน

         เพราะยังคิดมากเรื่องของริคคาโดไม่หาย ดังนั้นสิมันตราเลยนอนไม่หลับ ร่างบางพลิกตัวบนเตียงอย่างกระสับกระส่าย สมองคิดแต่ภาพของชายหนุ่มที่มองมาด้วยสายตาหยามหยันและรุ่มร้อน ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะลบเลือนเขาจากใจได้

         ชไมพรที่พักด้วยกันอีกเตียงหลับสนิทไปนานแล้วทำให้เธอหยุดฟุ้งซ่านกลัวว่าจะทำหัวหน้าพลอยตื่นขึ้นมาด้วย

         ด้วยเหตุนั้นทำให้หญิงสาวผล็อยหลับในตอนย่ำเช้าอย่างอ่อนเพลีย และหลับสนิทชนิดที่ว่าไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง แต่เมื่อเตียงนอนไหวยวบเพราะน้ำหนักจำนวนหนึ่งกดทับลงมาก็ปลุกให้ตื่นขึ้น

         “…!” สิมันตรายังไม่ทันได้อุทาน มือหนาหยาบใหญ่ก็ปิดครึ่งปากครึ่งจมูกของเธอไว้ได้ทันท่วงที พยายามดิ้นรนเอาตัวรอดแต่ก็สู้แรงผู้ชายตัวใหญ่ไม่ไหว ถูกหิ้วตัวออกจากห้องพักก่อนฟ้าจะสางช่วงที่ปลอดผู้คน

         แล้วก็ยังมีใครอีกสองสามคนที่หิ้วกระเป๋าเดินทางเก็บของสำคัญหลายอย่างของเธอออกมาจากห้องอีกด้วย สุดท้ายก็ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้บนเตียงและอันตรธานหายไปกับความมืดอย่างเงียบเชียบว่องไว

         สิมันตราอยากจะเป็นลมกับเหตุการณ์อุกอาจที่เกิดขึ้น เธอถูกมัดมือปิดปากแน่นหนา ถูกพาตัวลงมาจากห้องพักตรงไปยังรถแวนคันใหญ่ที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว ดวงตากลมโตเบิกกว้างเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นเมื่อเห็นคนที่บงการอยู่เบื้องหลังชัดเจน

         จะเป็นใครที่ไหนอีกเล่า ถ้าไม่ใช่ริคคาโด โดโนแวน น่ะ!

       พอเห็นว่าเป็นจอมมารสิมันตราก็ออกแรงฮึดฮัดไม่อยากอยู่ใกล้เขา

         “ฮึก อึก!” อยากจะด่าแต่เสียงที่ลอดแผ่นเทปกาวที่ปิดปากอยู่ก็ทำให้เธอเปล่งเสียงได้เป็นเสียงอึกอักอืออาในคอเท่านั้น

         หัวใจดวงน้อยเหมือนหล่นวูบออกจากอกไปกองที่พื้นเมื่อมือหนาของริคคาโดลากรั้งให้ไปนั่งเกยก่ายบนตัก พร้อมกันนั้นระหว่างเบาะหน้ากับเบาะหลังก็ถูกกั้นไว้ด้วยระบบรักษาความปลอดภัยที่แสนทันสมัย ทำให้ถูกตัดขาดจากกลุ่มบอดี้การ์ดของจอมมารตัวร้ายไปโดยปริยาย

         “คิดจะหนีเหรอมันตรา ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ แต่แบบนี้ฉันชอบ พยศให้มาก ๆ เข้านะ ฉันละอยากจะหวดแส้ลงกับม้าแสนพยศอย่างเธอแทบแย่แล้ว”

         สิมันตราครางโหยหวนในคอ น้ำตาไหลพรากเมื่อริคคาโดยกแขนที่ถูกมัดติดกันแน่นขึ้นคล้องคอของเขา พร้อมกับรวบเอวเล็กนั่งคร่อมบนตักกว้างถนัดถนี่มากขึ้น

         “บนรถก็เร้าใจดีนะ ว่าไหม?”

นิยายเรื่องนี้หมดสัญญากับทางสำนักพิมพ์แล้ว

มู่เลยนำมาทำ E-Book เองค่ะ

สามารถซื้อ E-Book ได้ที่ Meb เลยนะคะ

กดที่รูปปกใหม่เพื่อนซื้อได้เลยค่ะ

ขอบคุณจากใจมาก ๆ เลยนะคะ

หรือ >>Click!!<

Song :: Don't Judge Me - Chris Brown