สุภาพบุรุษเสี่ยงรัก [นิยายชุดสุภาพบุรุษลวงรัก]

ลำดับตอนที่ #6 : Venture Love 🌺 03 Words I Never Said ...50%

3

Words I Never Said

(...50%)

       จริง ๆ นะ… กุลฉัตรคิดว่าตัวเองเจอกับผู้ชายบ้าบอที่พูดจาไม่รู้เรื่องเอาซะบ้างเลย

         แถมคนรอบข้างก็พลอยเป็นแบบนั้นไปกันไปหมด อย่างนางพยาบาลที่เอาแต่พูดว่าเธอเป็นเมียของเดวิโกตอนนี้อีก ไม่ว่าจะเพียรพยายามอธิบายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ สุดท้ายเธอก็ต้องอุ้มตัวดารกาเข้าไปในห้องผ่าตัดฉุกเฉิน และเห็นว่าชายหนุ่มกำลังอาละวาดอยู่ตรงหน้า

         “ไม่เย็บ เย็บทำไมล่ะ เดี๋ยวก็เป็นแผลเป็นพอดีไม่เอา!” เดวิโกโวยวาย และหันไปเจอกับกุลฉัตรที่อุ้มลูกสาวเข้ามาพอดี

         เสียงที่โวยวายเมื่อครู่ก็พลันเงียบลงอย่างทันควัน ก็ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าลูกสาวนี่นา…

         “ป๊าเดฟขา เจ็บไหมคะ” เสียงเล็กสดใสของดารกาเอ่ยถามคุณป๊าด้วยความสงสาร น้ำตาไหลด้วยเข้าใจว่าเดวิโกเจ็บมาก

         เดวิโกเลยฝืนยิ้มให้ลูกสาวเพื่อบอกว่าไม่เจ็บไม่ปวดอะไรทั้งนั้น ทั้งที่ความจริงเจ็บแทบจะตายอยู่แล้ว

         แพทย์ที่ทำหน้าที่ดูแลรักษาเดวิโกยิ้ม เดาถูกที่คิดว่าคนเจ็บน่าจะไม่โวยวายถ้าภรรยาและลูกสาวเข้ามาอยู่ในห้องนี้ด้วย เพราะก่อนหน้านี้คนเจ็บไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น มีแผลเปิดกว้างต้องเย็บแผลก่อนจะดามเฝือกเป็นอย่างต่อไปเนื่องจากว่าถูกกระแทกอย่างแรงจนกระดูกร้าว ต้องยึดแขนไม่ให้เคลื่อนไหวเพื่อที่แผลจะได้หายโดยไว

         เห็นเดวิโกเอาแต่ร้องไม่ฟังใคร ถามถึงแต่ลูกสาวที่ร้องไห้อยู่ข้างนอก เลยบอกให้นางพยาบาลไปพาตัวภรรยาเข้ามา แล้วก็ได้ผลเมื่อคนเจ็บเงียบไม่โวยวายอีก จนเข้าใจผิดว่ากุลฉัตรเป็นภรรยาของเขาซึ่งมีลูกสาวน่ารักคนหนึ่งด้วยกัน

         “ต้องทำแผลก่อนนะครับ” นายแพทย์ปิติบอก แล้วก็พยักหน้าให้พยาบาลขยับตัวทำงานต่อ

         กุลฉัตรเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร กอดร่างเล็กของดอกดาวเรืองให้ซบหน้าลงกับซอกคอของตนเอง เพื่อที่แม่หนูน้อยจะได้ไม่เห็นว่าคุณพ่อถูกทำแผลอย่างไรบ้าง

         “ไม่เอาไม่ร้องนะคะดาวเรือง โอ๋ ๆ คุณป๊าอยู่นี่ยังไงละคะ” กุลฉัตรปลอบใจ พยายามเขย่าตัวของหนูน้อยเพื่อปลอบประโลม แต่ก็ทำได้ทุลักทุเลเหลือเกินเพราะดารกาก็ตัวหนักไม่น้อย

         “ป๊าไม่เป็นไรลูก ดาวเรืองหลับตาก่อนนะลูกนะ เดี๋ยวป๊าก็ทำแผลเสร็จแล้วค่ะ…” พูดแล้วเดวิโกก็พยายามเบือนหน้าหนีไม่มองเข็มที่กำลังแทงเนื้อตัวเอง

         โอ๊ย ผิวสวย ๆ ของกู… เดวิโกครางอยู่ในใจ น้ำตาเหมือนจะไหลให้ได้

         ระหว่างนี้แพทย์ก็ทำการเย็บแผลซึ่งก็ทำได้อย่างรวดเร็วและแค่สองเข็มเท่านั้น ก่อนจะบอกให้แม่หนูน้อยลืมตาได้

         “ทำแผลเสร็จแล้วครับ คุณพ่อไม่เป็นไรแล้ว…”

         ได้ยินแบบนั้นดารกาจึงเงยหน้าจากอกของพี่สาวกุลฉัตรหันไปมองบิดา เห็นรอยยิ้มที่คุ้นเคยและเห็นคุณป๊าชูสองนิ้วมาให้ก็ยิ้มกว้าง หน้าเล็กยังเปื้อนด้วยคราบน้ำตาจนหญิงสาวต้องเอื้อมมือไปเช็ดให้ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพาตัวแม่หนูน้อยขยับเข้าไปใกล้คนเจ็บอีกเล็กน้อย

         “ป๊าเจ็บไหมคะ…”

         “ไม่แล้วค่ะ…” เดวิโกแกล้งพูดเพื่อให้ลูกสาวสบายใจ

         เป็นกุลฉัตรไม่สบายใจอย่างรุนแรง เพราะตนเองเป็นคนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเอาแบบนี้ ท่าทางเจ็บมากเสียด้วยสิ แต่เมื่อคิดอีกทีว่าเขาเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องและหาเรื่องเธอเองดังนั้นเลยไม่เห็นใจเท่าใดนัก

         สงสารก็แค่แม่หญิงดาวเรืองที่ร้องไห้เจ็บแทนมากซะขนาดนี้ ใบหน้าเล็กแดงก่ำโดยเฉพาะหัวคิ้วและปลายจมูกเล็ก ๆ นั่น

         “โอ๋ ๆ คุณป๊าต้องเจ็บมากแน่เลย” เสียงเล็กของดารกายังพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด พาให้ผู้ใหญ่หลายคนยิ้มตามกับความน่ารักของแม่หนูน้อย

         เดวิโกฝืนความเจ็บเอาไว้และยิ้มให้ลูกสาว กลัวว่าดารกาจะตกใจ เจ็บใจไม่หายที่ถูกเย็บแผลทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ กลัวว่าผิวสวยที่ได้มาจากมารดาจะเป็นแผล แต่มันก็สายไปแล้ว แขนของเขามีรอยตะขาบเข้าให้ คิดแล้วก็แค้นใจจริง ๆ

         “ป๊าไม่เจ็บแล้วค่ะลูกสาว เดี๋ยวเรากลับบ้านกันนะลูก”

         “ค่า…” ดารกาบอกแล้วก็มองหมอที่กำลังทำแผลให้บิดาไปด้วย

         ไม่ช้าการทำแผลก็เรียบร้อย เดวิโกไม่กล้าออกอาการฮึดฮัดเท่าไหร่นักเพราะกลัวลูกจะตกใจ ตั้งใจจะเข้าไปอุ้มแม่ดอกดาวเรืองเหมือนเคย แต่ยังเจ็บแผลอยู่จึงร้องคราง

         “คุณป๊า!” ดารการ้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นสีหน้าคุณป๊าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

         “ไม่เป็นไรค่ะลูก ป๊าปวดแผลนิดหน่อย…”

         “ฉันอุ้มดาวเรืองให้เองค่ะ ไม่เป็นไร” กุลฉัตรบอกและไม่ส่งตัวสาวน้อยให้ชายหนุ่มไป

         เดวิโกทำปากขมุบขมิบด้วยความไม่พอใจ ก็หล่อนเป็นคนทำให้เขาต้องเจ็บตัวแบบนี้แล้วจะไม่ให้โมโหได้อย่างไรกันเล่า

         “เฮอะ! กลับกันได้แล้ว ดาวเรืองง่วงแล้ว…”

         แต่คนที่หลับสนิทกลับกลายเป็นเดวิโกแทน…

       เขาหลับสนิทในเวลาต่อมาตอนที่เดินทางกลับโรงแรม เนื่องจากว่าอ่อนเพลียซะจนทนไม่ไหวไหนจะผลข้างเคียงของฤทธิ์ยาต่าง ๆ นั่นด้วย ทำให้ชายหนุ่มปรือตาแทบไม่ไหวอ้าปากหาวตลอดเวลาจนดารกาหัวเราะ

         “ไม่ตลกนะคะลูกสาว…” เดวิโกลืมตาอย่างอ่อนเพลียพูดกับลูกสาวที่นอนทับบนตัว ซึ่งเขานอนราบกับเบาะ เดือดร้อนไปถึงกุลฉัตรที่จำต้องให้เขาหนุนตักแทนหมอนอีกด้วย

         “ป๊าง่วงมากเลยค่ะ ไม่รู้ว่าหมอใจร้ายทำอะไรป๊า…”

         กุลฉัตรได้แต่ส่ายหน้า ผู้ชายอะไรพาลได้เสียทุกเรื่อง…

       “ป๊าขา แม่หญิงดาวเรืองหิวแล้ว…”

         “ค่ะ… เดี๋ยวป๊าป้อนข้าวให้นะลูก” เขาพูดงึมงำแล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง กุลฉัตรได้แต่หัวเราะแผ่วเบา ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเดวิโกจะยังป้อนข้าวลูกอีก ทั้งที่แม่หนูน้อยก็โตมากแล้ว

         “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยยัยชะนี!” ด้วยความไม่พอใจทำให้เดวิโกพูดออกไป ส่งผลให้กุลฉัตรสะดุ้งน้อย ๆ

         ผู้ชายอะไรปากจัด! เธอต่อว่าในใจ

         แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใจเท่าไหร่เลย เพราะตอนแรก ๆ ที่เจอกัน เขาก็แรดได้ถึงอกถึงใจอยู่แล้ว มีอย่างที่ไหนมาเต้นสะเด็ดสะเด่าเพื่อแลกรายชื่อรุ่นพี่ให้เธอแบบนั้นน่ะ

         “ยัยนกต่อ… เธอเป็นพวกไอ้คลาร์กมันสินะ แล้วก็จะมาแย่งเอกไปจากฉันด้วย…” คนเจ็บครางแทบไม่เป็นคำด้วยความง่วง กุลฉัตรได้แต่ถอนหายใจผู้ชายบ้าคนนี้ไม่ยอมฟังอะไรซะบ้างเลย คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดจริง ๆ

         “อย่าหวังเลยว่าไอ้คลาร์กมันจะได้ดาวเรืองไป เฮอะ ไม่มีทาง…” ว่าจบเดวิโกก็ผล็อยหลับไป ทิ้งให้คนตัวเล็กได้แต่สงสัยว่าผู้ชายที่ชื่อคลาร์กนั่นเป็นใครกัน…

       แล้วมีความเกี่ยวข้องอะไรกับดารกา…

         เพราะดูเหมือนว่าเดวิโกจะมีอาการหัวเสียทุกครั้งที่มีชื่อของคลาร์กเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่เมื่อคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง กุลฉัตรเลยไม่คิดอะไรให้มากความ อีกเดี๋ยวเขาก็จะบินกลับไปยังแคนาดาตามเดิม และหลังจากนั้นคงไม่ได้เจอกันอีก

         คิดแล้วก็ปรายตามองแม่หนูน้อยที่อ้าปากหาวนอนซบอกคนเป็นพ่อและหลับตามด้วยความอาลัยอยู่ไม่น้อย แม่หญิงดาวเรืองคนนี้น่ารักน่าเอ็นดู ใครเห็นใครก็รักไม่เว้นแม้กระทั่งตัวเธอเช่นเดียวกัน มองดูสองพ่อลูกที่แข่งกันหลับจนกระทั่งมาถึงโรงแรมในที่สุด

         เดวิโกดูเลอะเลือนง่วงงุนซะจนแทบประคองตัวเองไม่อยู่ ต้องให้ลูกน้องพยุงตัวเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นห่วงลูกสาว ร้องหาแต่ดาวเรืองไม่ได้หยุดปาก

         “ดาวเรืองลูก ป่ะ ไปกินข้าวกันลูก…”

         “เฮ้อ…” กุลฉัตรลอบระบายลมหายใจแผ่วเบากับคนเจ็บที่ไม่ดูสภาพตัวเองเลย

         “คุณไปนอนพักเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันดูแลแม่หญิงดาวเรืองให้เอง” เธอบอก เมื่อเห็นว่าเดวิโกแทบจะทรงตัวยืนไม่ไหวอยู่แล้ว

         “ไม่เอาน่า อย่ามายุ่งกับลูกฉันนะ!” คนเจ็บไม่ฟังเสียง จะแย่งลูกมาอุ้มให้ได้ แต่กุลฉัตรเบี่ยงตัวหนีแล้วก็หันไปคุยกับลูกน้องของเขาแทน

         “คุณพาเจ้านายขึ้นไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะดูแลคุณหนูดาวเรืองเอง…”

         “แต่ว่า…” เฟร็ดท้วง รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอย่างไรชอบกล

         “ฉันไม่รู้จักคลาร์กอะไรทั้งนั้นนะคะ อีกอย่างฉันเป็นผู้หญิงด้วย ไม่เชื่อคุณไปเปิดประวัติฉันดูได้เลยค่ะ ทางบริษัทน่าจะมีประวัติของนักศึกษาที่มาฝึกงานอยู่ จริงไหมคะ…” เธอถอนหายใจ เจ้านายกับลูกน้องนี่นิสัยไม่ต่างกันเลยจริง ๆ

         เฟร็ดมองหน้าหวานอย่างพิจารณาจากนั้นก็พยักหน้าให้เธออย่างเข้าใจ นั่นสินะ สาวน้อยคนนี้หน้าหวานบอบบาง เรือนร่างก็มีความอิสตรีเต็มเปี่ยมจะเป็นผู้ชายไปได้อย่างไรกัน

         “ดาวเรืองคะ เดี๋ยวกินข้าวกับพี่ฉัตรนะคะ” กุลฉัตรหันไปคุยกับแม่หนูตัวน้อย ดารกาที่ชอบพี่ฉัตรอยู่แล้วก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน

         “นังชะนี อย่ายุ่งกับลูกฉันนะ!”

         กรี๊ด คำก็ชะนี สองคำก็ชะนี กุลฉัตรจะทนไม่ไหวแล้วนะ คนตัวเล็กอารมณ์เสียอย่างรุนแรง สะบัดตัวอุ้มสาวน้อยหนีไปทางอื่นไม่อยากได้ยินเสียงไม่เจริญอารมณ์ของเดวิโกอีกแม้แต่วินาทีเดียว แล้วก็น้ำตาแทบร่วงเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของดารกาตัวน้อยถามอย่างเดียงสา

         “พี่ฉัตรคะ… ชะนีคืออะไรเหรอคะ?”

         สมแล้วที่เป็นลูกของเดวิโก ดารกานี่เหมือนชายหนุ่มย่อส่วนมาก็ไม่ปาน

         กุลฉัตรตอบไม่ได้ มองหน้าเล็กของเด็กสาวตัวน้อยแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ แม่หนูดารกาก็หัวเราะตามจนหญิงสาวตกหลุมรักเข้าอย่างจัง

         เพราะน่ารักอย่างนี้นี่เอง ไม่ว่าใครก็พากันหลงรักแม่หนูกันถ้วนหน้า

         “หนูอย่าเอาไปพูดนะคะ คำว่าชะนีไม่ดีเลยค่ะ”

         “แล้วทำไมป๊าพูดได้…” ดารกาเอียงคอถามอย่างฉงน กุลฉัตรต้องคิดหาเหตุผลอยู่นานกว่าจะตอบสาวน้อยไปได้

         “ป๊าไม่สบายเลยเผลอพูดออกมาน่ะค่ะ แต่แม่หญิงดาวเรืองห้ามพูดนะคะ สัญญากับพี่ฉัตรเลยค่ะ…” กุลฉัตรส่งนิ้วก้อยเพื่อขอสัญญา ซึ่งดารกาก็ทำตามแต่โดยดี

         “โอเคค่ะ ดาวเรืองจาไม่พูดค่า…”

         “เก่งมากค่ะคนสวยของพี่ฉัตร…” หญิงสาวกดจมูกจูบแก้มใสของแม่หนูน้อยด้วยความเอ็นดู แล้วก็พาดารกาไปทานมื้อค่ำก่อนจะพาไปอาบน้ำและพาเข้านอนให้ ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงละเมอของคุณป๊าที่ไม่ยอมไว้ใจอะไรง่าย ๆ เข้าใจว่าเธอเป็นคนของคลาร์กไม่จบไม่สิ้น

         “ดาวเรืองลูก…” เดวิโกเอาแต่เพ้อไม่หยุด ทำให้กุลฉัตรสงสัยว่าถ้าเขามีลูกกับผู้หญิงคนอื่นอีกคนจะรักเด็กคนนั้นหรือเปล่า

         รู้มาว่าเดวิโกนั้นไม่ได้แต่งงานและไม่มีภรรยาตามข่าวที่ได้ทราบมา กุลฉัตรจึงคิดว่าเขาเลิกรากับภรรยาคนก่อนและเป็นคนเลี้ยงลูกเอง

         แล้วถ้าหากว่าเขาแต่งงานใหม่อีกครั้งและมีลูกกับผู้หญิงคนนั้น เขาจะดูแลเอาใจใส่ลูกคนใหม่จนลืมใส่ใจดารกาหรือเปล่า หรือจะรักแค่แม่หนูดาวเรืองคนเดียวเท่านั้น

         “มาหาป๊าหน่อยลูก…” เดวิโกฝืนความง่วงเอาไว้แทบไม่ไหว พยายามร้องหาแต่ลูกสาวคนสวยจนกุลฉัตรอดขำไม่ได้

         ภายนอกดูเหมือนว่าเดวิโกเป็นผู้ชายตัวใหญ่ใบหน้าคมคายนิสัยคงดุดันตามไปด้วย แต่ที่ไหนได้เขาไม่ใช่แบบนั้นเลย เหมือนกับตัวการ์ตูนจากเรื่องเดฟเดอะบาบาเรียน[1]ไม่มีผิด ตัวใหญ่บึกบึนแต่นิสัยน่ารักอ่อนโยน

         “ยัยชะนี ออกไปได้แล้วไป!” พ่อยอดชายยังเอ่ยปากไล่ไม่หยุดจนหญิงสาวต้องขึงตาใส่

         อีตาเดฟบึกบึนผู้น่ารักคนนี้นิสัยแย่จริง ๆ กุลฉัตรได้แต่ส่ายหน้าแล้วก็พาตัวแม่ดอกดาวเรืองที่อ้าปากหาวขึ้นเตียง

         “นอนซะนะคะดาวเรือง ฝันดีค่ะ…”

         “ค่า พี่ฉัตรใจดีเหมือนหม่ามี้ครีตาเลยค่า…” ดารกายิ้มกว้าง เพราะวันนี้มีแต่คนตามใจโดยเฉพาะพี่ฉัตรคนสวย

         กุลฉัตรที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะห่มผ้าให้หนูน้อย สงสัยจนทนเก็บเอาไว้ในใจไม่ไหวเอ่ยถามไปเมื่อเห็นว่าเดวิโกหลับไปแล้ว

         “หม่ามี้ครีตา ใครเหรอคะ” เธอถาม แม้จะเดาเรื่องออกได้ราง ๆ แล้วก็ตาม

         “คุณแม่ของดาวเรืองเองค่า… ตอนนี้หม่ามี้ไม่สบายป๊าเดฟเลยพาดาวเรืองมาเที่ยวเมืองไทยด้วยกัน” พูดจบดารกาก็อ้าปากหาวพร้อมกับหลับตาลง

         กุลฉัตรเลยเข้าใจว่าเดวิโกคงยังไม่เลิกกับภรรยา หรือไม่เลิกกันแล้วแต่ก็ยังช่วยกันเลี้ยงลูก เธอมองจนแน่ใจว่าแม่หนูน้อยหลับสนิทจากนั้นก็เดินออกจากห้องพักของสองพ่อลูกอย่างเงียบเชียบ

         และรู้สึกแปลก ๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นเป็นยังไงกันแน่…

       เดวิโกเริ่มแน่ใจว่ากุลฉัตรเป็นผู้หญิงและไม่ได้เป็นคนของคลาร์กหรือคนรู้จักของเอกบุรุษ ก็ตอนที่เฟร็ดช่วยอธิบายให้ฟัง เขาอดขำตัวเองไม่ได้ ทั้งที่ผ่านผู้หญิงมานักต่อนักแต่ยังแยกไม่ออกอีกว่าเธอเป็นหญิงหรือชาย และขอให้เธอช่วยดูแลดารกาเป็นครั้งคราว เพราะลูกสาวติดสาวเจ้าเหลือเกิน

         จนกระทั่งกุลฉัตรฝึกงานเสร็จและไม่ได้กลับมาที่บริษัทอีกก็ยิ่งทำให้ดารกาหงอยหนักลงกว่าเดิม

         “พี่เค้าต้องทำงานนะคะคนสวยของป๊า” เดวิโกบอกลูกสาวเสียงหวาน ที่กำลังทำหน้ามุ่ยเสียใจเพราะไม่ได้เจอกับพี่สาวคนสวยเลย

       “พี่เค้าเรียนจบแล้วต้องทำงานแล้วดาวเรืองต้องเข้าใจพี่ฉัตรด้วยนะคะลูก…” คนเป็นพ่อบอก แต่หน้าเล็กน่ารักของดารกาก็ยังเศร้าหมองอยู่ดี

         กุลฉัตรเองก็ใจหายเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอสองพ่อลูกคู่นี้อีกแล้ว

         แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ได้เจอกันก็เหมือนกับฝันไปแค่ไหนแล้ว…

---

[1] เดฟเดอะบาบาเรียน (Dave the Barbarian) หรือ เดฟ บึกบึนผู้น่ารัก เป็นการ์ตูนซีรีส์ของอเมริกาจากวอลต์ ดิสนีย์ เริ่มฉายเมื่อ 23 มกราคม 2004 เป็นเรื่องของเดฟผู้บึกบึนรูปลักษณ์ดูเถื่อน ๆ แต่ความจริงติ๊งต๊องไม่มีพิษไม่มีภัย สร้างแต่เสียงหัวเราะ ร่วมด้วยเจ้าหญิงผู้เป็นพี่สาว, น้องสาวตัวจิ๋วจอมป่วน, ลุง, ดาบพูดได้ และหมูมังกรสัตว์เลี้ยงตัวป่วน 

นิยายเรื่องนี้หมดสัญญากับทางสำนักพิมพ์แล้ว

มู่เลยนำมาทำ E-Book เองค่ะ

สามารถซื้อ E-Book ได้ที่ Meb เลยนะคะ

กดที่รูปปกใหม่เพื่อนซื้อได้เลยค่ะ

ขอบคุณจากใจมาก ๆ เลยนะคะ

หรือ >>Click!!<<

ดาวเรือง ♥ ไคลด์

เค้าเรียกหนูว่ากามเทพ ><

Song :: 모리(morrie) - La La La