คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 8
ผมนอนกลิ้งตัวไปมาบนเตียงของมาร์ค รอเจ้าของเตียงที่อาบน้ำโคตรจะนาน นอนกลิ้งตัวอยู่ตรงนี้มาเกือบชั่วโมง มาร์คอาบน้ำนานโคตรๆ ผมกลับไปอาบน้ำเเต่งตัว จนเข้ามาในห้องมาร์คก็ยังอาบไม่เสร็จสักที ไม่รู้จะอาบนานอะไรขนาดนี้
"มาร์คๆๆๆๆๆ" ผมตะโกนเสียงดัง
ชักดิ้นชักงออยู่บนเตียงทั้งๆที่รู้ว่ามาร์คเห็นเเต่ก็อยากทำไปงั้นเเหละ ฮาาาา
"เสร็จรึยัง มันจะสามทุ่มเเล้วนะ
เเบมหิวข้าววววว" มาร์คยังคงเงียบไม่ตอบอะไรกลับมาเลยสักนิดเดียว
"มาร์ค เเบมหิววว ถ้าไม่ออกมา
เเบมจะพังประตูเข้าไปเเล้วนะ" ผมพูดไปงั้นเเหละ ใครจะกล้าทำ
ทำลายข้าวของในห้องมาร์ค มาร์คคงจะโกรธผมไม่น้อยเลยหล่ะ เเค่มาร์คไม่พูดด้วย ผมงี้หงอยเป็นหมาเลย ถึงเเม้ว่ามาร์คจะไม่ใช่คนพูดมาก เเต่ก็ไม่ใช่คนไม่พูดอะไรเลยนะ เวลามาร์คอยู่กับผม
มาร์คพูดกับผมมากกว่าคนอื่นๆ ผมรู้สึกได้
นี่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะเว้ยยย
ผมสังเกตมาหลายปีเเล้ว เอ๊ะ!! หรือเพราะผมชอบทำตัวให้มาร์คบ่นว่ะ มาร์คเลยกับผมเยอะสุด ฮ่าๆๆ
"เสร็จเเล้ว" มาร์คออกมาจากห้องน้ำ
ด้วยสภาพที่เซ็กซี่ขยี้ใจสาวมากๆ เเต่ผมชินเเล้วหล่ะ ก็ผมมานอนห้องนี้บ่อยไง
เเล้วมาร์คอาบน้ำเสร็จทีไรก็ออกมาสภาพงี้ทุกที อย่าว่าเเต่ห้องมาร์คเลย ตอนมาร์คไปนอนห้องผมก็สภาพไม่ต่างกันหรอก เพราะฉะนั้นผมโคตรจะมีภูมิคุ้มกันมากเลยไง บอกตามตรงว่าไม่หวั่นจริงๆ เเม้ตอนเเรกนี่จะหน้าร้อนผาวจนมาร์คเอาไปล้อว่าผมหื่นก็เถอะ
"รีบๆใส่เสื้อผ้าเลย ออกมายืนตากเเอร์เเบบนี้เดี๋ยวป่วยหรอก
เเบมเข้าไปหาอะไรกินในครัวนะ รีบๆหล่ะ"
"เเล้วไม่ไปกินที่นู้นหรอ?"
"ไม่อ่ะ ไม่น่าอร่อย
หาอะไรกินในตู้เย็นมาร์คดีกว่า" ผมพูดจบก็เดินเข้าครัว เปิดตู้เย็นที่อย่างกับคลังเสบียงของมาร์ค กวาดตามองหาอะไรที่พอจะรองท้องได้ในตู้
"มาร์คมีเนื้อสเต็กในฟีซอ่ะ
เอาออกมาทำดิ่ เผื่อมาร์คด้วย" มาร์คเดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ เเต่พอผมยืดตัวตรงปุ๊บก็มายืนซ้อนด้านหลังเเบบพอดิบพอดี
"มันจะทำให้เราไปสายนะ อีกอย่างเเบมก็อาบน้ำเเล้วด้วย มาร์คเองก็ด้วย ถ้าทำคงตัวเหม็นเเน่ๆ" ผมจิ้มจึกๆลงกลางอกมาร์ค
"งั้นก่อนไปก็เเวะร้านบะหมี่หน้าคอนโดก่อนค่อยไป เอาป่าว สายนิดๆหน่อยๆพวกเเม่งไม่ว่าหรอก" ผมพยักหน้าให้มาร์ค เพราะตอนนี้ท้องผมเริ่มประท้วงอย่างบ้าคลั่งเเล้ว
"ก็ได้" มาร์คกลับเข้าไปในห้องนอนหยิบกระเป๋าเเล้วยื่นมาให้ผม
"ฝากดูเเลหน่อย เผื่อมาร์คเมา"
"คำนั้นต้องเป็นเเบมรึป่าวที่พูดอ่ะ" ผมรับกระเป๋าตังค์มาถือเเต่โดยดี จับมือคนตัวสูงกว่าให้ออกจากห้องได้เเล้ว เพราะท้องผมเริ่มจะก่อจราจลเเล้ว ถ้าภายใน 5 นาทียังไม่มีอะไรตกถึงท้อง มันจะเกิดเหตุรุนเเรงตามมาเเน่เลย
เราสองคนเดินจับมือกันออกมาหน้าคอนโด ผมกับมาร์คเลือกโต๊ะด้านใน ไม่ให้อยู่ขอบริมฟุตบาทมาก เพราะมาร์คบอกว่ามันอันตราย
บะหมี่ร้อนๆสองชามมาเสิร์ฟตรงหน้าเราทั้งคู่ กลิ่นน้ำซุปหอมๆทำให้ผมกลืนน้ำลายดังอึก มาร์คหัวเราะออกมาเบาๆเเละเลื่อนชามบะหมี่ของผมไปปรุงให้
"ขอบคุณครับสุดหล่อ" ผมจับตะเกียบให้มันคงก่อนจะสวาปามบะหมี่ที่ตอนนี้โคตรวิเศษสำหรับผมเลยตอนนี้
"ค่อยกินก็ได้ เลอะหมดเเล้ว" มาร์คใช้นิ้วโป้งเช็ดมุมปากผมช้าๆ เเล้วเเย่งตะเกียบในมือผมไปถือ
"ย้ายตัวเองมานั่งนี่มา
เดี๋ยวมาร์คป้อน"
"ไม่เอา เเบมโตเเล้วนะ
มาป้อนอะไรกันเล่า!! เอาคืนมา"
"ไม่ให้! มานั่งนี่มา เดี๋ยวป้อน"
"ไม่เอา
เเบมขอตะเกียบอันใหม่ก็ได้" ผมกำลังจะยกมือขอตะเกียบจากคนขาย
มาร์คก็จัดการเทบะหมี่ลงในชามเดียวกันเเล้วก้มหน้ากินเเบบหน้าตาเฉย
"เฮ้ยย มาร์ค ทำไมทำเเบบนี้ว่ะ" ผมคว้าชามบะหมี่ทั้งของมาร์คเเละของตัวเองมาไว้ตรงหน้า
เเล้วใช้ตะเกียบมาร์คนั้นเเหละคีบเส้นเข้าปาก
"เลอะหมดเเล้ว ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ มาร์คไม่เเย่งหรอก เเต่ป้อนมาร์คบ้างสิ มาร์คยังไม่อิ่มเลย" มาร์คย้ายตัวเองมานั่งฝั่งเดียวกับผมพร้อมกับอ้าปากรอ ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ผมคงไม่คิดว่าผู้ชายที่มานั่งข้างๆผมเป็นทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่เเละกำลังเป็นผู้บริหารหน้าใหม่ คงจะคิดว่าเด็กอนุบาลที่มาขอให้ผมป้อนข้าว
"ตะเกียบเเบมในมือมาร์คไง เอามาใช้สิ" ผมเลื่อนชามบะหมี่ไว้ตรงกลางระหว่างเราสองคน มาร์คยิ้มกว้างให้กับผมก่อนจะโยนตะเกียบลงพื้น
ลงทุนเนอะ คนเรา
"มาร์คไม่มีตะเกียบเเล้ว ทีนี้ก็ป้อนได้เเล้ว อ่ะ!! ป้อนสิ" มีการมาอ้าปากรออีกเเหน่ะ
"ทำไมทำตัวงี้อ่ะ เหมือนเด็กๆเลย เก็บตะเกียบขึ้นมาจากพื้นเลยมาร์ค เดี๋ยวเจ้าของร้านเขาว่าเอา"
"ตะเกียบนี้ เขาใช้ครั้งเดียวเเบม เรากินเสร็จ เขาก็ไม่ใช้เเล้ว"
"ก็ไม่ควรเอาไปทิ้งลงพิ้นเเบบนี้มั้ยหล่ะ หยิบขึ้นมา" ผมดุมาร์คเสียงเบา มาร์คเลยยอมหยิบขึ้นมาเเละห่อกระดาษทิชชูซะเรียบร้อยเลย
"อ่ะ เสร็จเเล้ว ทีนี้ก็ป้อนได้เเล้ว"
"เดี๋ยวเเบมจะขอตะเกียบใหม่ให้"
"ไม่เอา โลกร้อน ป้อนเร็วๆสิ นี่มันจะสี่ทุ่มเเล้วนะ ไม่อยากไปรึไง ป้อนๆๆๆ ป้อนมาร์คเร็วๆ" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความเอาเเต่ใจของมาร์คที่นานๆจะมาสักที ไม่รู้เป็นอะไรของเขา อยู่ๆก็เอาเเต่ใจตัวเอง ทั้งๆที่ปกติมีเเต่ผมที่งอเเง ง้องเเง้ง เอาเเต่ใจใส่
"คำสุดท้ายเเล้วววว เเบมกินเถอะ มาร์คอิ่มเเล้ว" มาร์คยิ้มโชว์ฟัน เเล้วลุกขึ้นไปจ่ายตังค์ค่าบะหมี่ของตัวเองเเละก็ของผม
"ไปกันเถอะ"มาร์คฉุดมือผมให้ลุกจากเก้าอี้ เราสองคนเดินมาที่รถของมาร์ค เเละวันนี้ผมเป็นคนขับให้มาร์คนั่งเอง ^___^
เรามาสายกว่าเวลานัดเกือบๆครึ่งชั่วโมงเเต่พี่เเจ็คสันกับพี่เเจบอมก็ไม่ได้ว่าอะไร มาร์คให้ผมนั่งลงข้างๆพี่เเจบอมเเละมาร์คนั่งข้างขวามือของผม พี่เเจ็คสันนั่งถัดพี่เเจบอมอีกที
"โทรบอกพี่จินยองเเล้วใช่ป่ะมาร์ค" ผมหันไปกระซิบถามมาร์คที่รับเเก้วเหล้าจากพี่เเจ็คสัน
"อืม บอกให้เเล้ว จินยองบอกว่ากลับสักเที่ยงคืนก็พอ" ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ สองชั่วโมงสำหรับผมถือว่าเยอะมากนะ ปกติเเค่ชั่วโมงเดียวเเถมพี่จินยองมาเฝ้าด้วย ถึงช่วงหลังๆจะมีเเค่ผมกับมาร์คที่ไปกันเเค่สองคนก็เถอะ เเต่เวลาเท่าเดิมเป๊ะเลย เเต่วันนี้พี่จินยองใจดี ให้ผมตั้งสองชั่วโมงเเหนะ
"มาร์คอยากชิมอ่ะ" ผมสะกิดมาร์คเบาๆ ตอนที่เห็นมาร์คกระดกเครื่องดื่มในมือ มาร์คหันมามองหน้าผมนิ่งๆ เเล้วขอเเก้วเปล่ามาอีกใบ ผสมเหล้าเองกับมือเเล้วยื่นให้
"ของมาร์คมันขมไป เเบมเอาเเค่นี้ไปลองก่อน" ผมรับเเก้วมาถือเเล้วดมมันนิดหน่อย อืมมมม ไม่ค่อยเห็นเเฮะ
อึก!!
อึก!!
นี่มันเหล้าหรือโซดา หรือมันคือน้ำเปล่ากันเเน่ว่ะ จืดมากกกกกกกกก
"หึ!!" ผมหันไปมองคนที่ยื่นเเก้วเหล้าในมือมาให้ผมทันที มาร์คยิ้มบางๆเเละนั่งเท้าคางมองหน้าผม
"จินยองฝากมาบอกว่า ให้เวลาเยอะขนาดนี้เเล้ว เพราะฉะนั้นเหล้าก็ห้ามดื่ม" อยากจะกรีดร้องงงงงงงงง พี่จินยองใจร้ายว่ะ มาสถานที่เเบบนี้ไม่ให้เเบมดื่มเหล้าได้หงายยยยยยยยยยยยยย
"นี่มาร์คก็อุตส่าห์ผสมให้นิดนึงเเล้วนะ มาร์คใจดีสุดๆเลยใช่มั้ยหล่ะ"
"ชิ งั้นสั่งโคล่ามาให้เเบมที ขืนดื่มเเต่น้ำเปล่านะ เฉาตายพอดี"
"โอเค เดี๋ยวมาร์คสั่งให้" ผมหันกลับมานั่งเท้าคางเเละมองไปยังฟลอร์ที่ตอนนี้มีเเต่คนเต็มไปหมดทั้งหญิงเเละชายต่างวาดลวดลายกันอย่างเมามันส์ ผมมองไปตรงนั้นก็ตลกดี เเต่ละคนนะเต็มที่สุดๆไปเลย
ผมเคยขอมาร์คออกไปเต้นเเบบนั้นนะ เเต่เเค่สามนาทีเท่านั้นเเหละ ผมก็เเทบจะร้องไห้ มาร์คเข้าไปกระชากผมออกมา เเล้วลากออกจากที่นี่เลย เราทะเลาะกันที่คอนโดด้วยเเหละ เพราะมาร์คเห็นมีผู้ชายคนนึงกำลังลวนลามผมอยู่ เเต่ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนะ เราทะเลาะกันใหญ่โตที่มาร์คอยู่ๆก็ดึงผมออกมาเเบบนั้น จนมาร์คไล่ผมกลับห้องตัวเอง เเล้ว 5 ทุ่มของคืนนั้น ไลน์ผมก็มีคนส่งภาพที่มาจากกล้องวงจรปิดของที่นี่ ในภาพมันเป็นอย่างที่มาร์คบอกนั้นเเหละ ผมเลยต้องรีบลุกจากเตียง เเล้วเคาะห้องมาร์ค ทั้งๆที่ตอนนั้นมันเถียงคืนเเล้ว
เรานั่งเงียบกันจนถึงตีหนึ่ง มาร์คก็ไล่ผมกลับห้อง เเต่ผมไม่ยอมกลับไง ผมไม่ชอบที่ตัวเองไม่ฟังมาร์คเเล้วยังไม่เชื่อมาร์คอีก ผมรู้สึกว่าการที่ผมทำอย่างนั้นมันทำให้มาร์คเสียใจ เสียใจกับการกระทำของผมมากเลยเเหละ ผมเลย.......
จูบเขา
นั้นเป็นครั้งเเรกที่เราจูบกัน เเล้วผมก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วย ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่ผมต้องทำเเบบนั้น ทั้งๆที่มันไม่ใช่การเเก้ปัญหาเลยด้วยซ้ำ ผมจูบมาร์คไป น้ำตาผมก็ไหลออกมาเรื่อยๆ จนมาร์คต้องจูบซับน้ำตาผม เเละกอดผมเอาไว้
ตลกเนอะ
ผมทำเเบบนั้นไปได้ยังไงก็ไม่รู้ เเต่ที่ผมรู้ วันนั้นผมรู้สึกได้ว่า อะไรบางอย่างของผมต้องการเเค่คนๆนี้ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา
"นั่งเหม่ออะไรหรอครับ" พี่เเจ็คสันขยับมานั่งข้างผมเเทนที่พี่เเจบอมตั้งเเต่ตอนไหนไม่รู้ โคล่าที่ผมบอกให้มาร์คสั่งให้ วางอยู่ตรงหน้าผมนะ เเต่มาร์คกับพี่เเจบอมหายไปไหนกันสองคนไม่รู้ ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้กับพี่เเจ็คสัน
"เเบมเเค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะครับ" ผมตอบกลับไปเเล้วส่งยิ้มให้พี่เขาเหมือนกลับปกติ เเต่สายตาของผมกำลังมองหาร่างของผู้ชายที่เมื่อกี้ยังนั่งอยู่ข้างๆผมอยู่เลย มาร์คไม่เคยหายไปไหนเเล้วไม่บอก โดยเฉพาะสถานที่เเบบนี้ มาร์คไม่เคยปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว
"หาไอ้มาร์คกับเเจบอมหรอเเบม" ผมพยักหน้ารับทันที พี่เเจ็คสันยิ้มให้ผมนิดๆเเล้วชี้ไปตรงกลางฟลอร์ มาร์คกำลังยืนอยู่ตรงนั้นกับ...
ผู้หญิงคนนึง เธอดูสวยมาก เดรสเข้ารูปราคาเเพงที่เธอใส่มันยิ่งทำให้เธอดูดีเข้าไปอีก และที่สำคัญเเค่ผมมองจากตรงนี้ ผมยังชอบรอยยิ้มของเธอเลย
เเละผมก็คิดว่า...ไม่ใช่เเค่ผมหรอกที่ชอบรอยยิ้มนั้น
มาร์คเองก็คงจะชอบเหมือนกัน
ทั้งคู่ยิ้มให้กันเเละกัน
ยิ้มเเบบที่มาร์คยิ้มให้กับผมเลยเเฮะ
"เเบมต้องกลับคอนโดกี่โมงหรอ" พี่เเจ็คสันถามขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันมามองพี่เขาเเทน ผมพยายามจะยิ้มให้กับพี่เขาเหมือนทุกครั้ง เเต่ครั้งนี้...มันกลับยากกว่าทุกๆครั้ง
"เที่ยงคืนครับ" ผมตอบพี่เเจ็คสันเสียงเบา พยายามจะไม่หันกลับไปทางเดิม ผมพยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ ไม่อยากให้ความรู้สึกเเปลกๆของตัวเองตอนนี้มาทำให้ใครเป็นห่วง
"มีเวลาอีกตั้งชั่วโมง ออกไปเต้นกันหน่อยมั้ย" พี่เเจ็คสันก็ยังคงยิ้มสดใสให้ผมเสมอ เเต่ทำไมกัน ทำไมผมกลับยิ้มเเบบทุกๆทีไม่ได้กันนะ
"ไม่ดีกว่าครับ เเบมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ พี่เเจ็คสันออกไปเต้นก็ได้นะครับ เดี๋ยวเเบมเฝ้าโต๊ะให้ ไม่ต้องห่วง เเบมจะดูเเลเป็นอย่างดีเลย"
"งั้นก็...นั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้เนอะ เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อนเเบมเอง"
"ขอบคุณครับ"
"เฮ้อออออ เหนื่อยว่ะ เเต่สนุกชะมัด" พี่เเจบอมทิ้งตัวลงข้างๆพี่เเจ็คสันเเล้วหยิบเเก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมาดื่ม พี่เเจ็คสันยิ้มให้กับสภาพของเพื่อนตัวเอง เเล้วหันกลับมาคุยกับผมต่อ
"เเบมอยากดื่มอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่สั่งให้ ไอ้นั้นของเราใกล้จะหมดรึยัง" พี่เเจ็คสันชี้มาที่กระป๋องโคล่าของผม โคล่าที่ผมเเทบจะไม่ได้เเตะมันสักนิดเลยด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก เอ่ออ... เเล้วพวกพี่จะกลับกันกี่โมงหรอ"
"พี่กลับพร้อมเเบมนั้นเเหละ ส่วนเเจบอมกับมาร์คพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"งั้นเรากลับกันเลยมั้ยครับพี่เเจ็คสัน เเบมอยากกลับเเล้ว"
"อ่า...ก็ได้จ๊ะ เเจบอมฝากเคลียร์ด้วยนะ เเล้วพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน"
"อืม โชคดีเว้ย" ผมกล่าวลาพี่เเจบอมที่นั่งพัก เเล้วเดินตามหลังพี่เเจ็คสันออกมาข้างนอก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วส่งข้อความสั้นๆไปหามาร์คทันทีที่มาถึงรถ
'เเบมกลับเเล้วนะ'
ผมเดินออกจากลิฟต์พร้อมกับพี่แจ็คสัน พี่เขาชวนผมคุยมาตลอดทางเลย
เขาทำให้ผมยิ้มและหัวเราะได้จนกลับมาถึงคอนโดเลย แล้วตอนนี้พี่เขาก็ยืนอยู่ข้างหลังผมเนี่ยแหละ
ไม่ยอมกลับห้องตัวเองไปสักที
“เข้าห้องได้แล้วครับ
แบมถึงห้องแบมแล้ว ขอบคุณมากสำหรับวันนี้นะครับ” ผมยิ้มให้กับพี่เขา พี่แจ็คสันเองก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน
แต่ยังไม่ขยับไปไหนเลย
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ
เข้าไปก็อย่าลืมอาบน้ำอีกรอบหล่ะ จะนอนสบายๆ”
‘อาบน้ำดิ่แบม
ไม่ชอบกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ติดเสื้อไม่ใช่รึไง ลุกไปอาบน้ำ’
‘เหม็นอ่ะมาร์ค’
‘มาร์คบอกแล้วไงว่าให้ไปอาบน้ำ
จะได้นอนสบายๆด้วย ไปเลย’
“ครับ ผมเข้าห้องก่อนนะ พี่แจ็คสันเองก็เข้าห้องได้แล้ว
พรุ่งนี้ต้องทำงานไม่ใช่หรอครับ ฝันดีนะครับ”
“เราก็ฝันดีนะ”
พี่แจ็คสันยกมือขึ้นมายีหัวผมเบาๆแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง
ผมเปิดประตูห้องตัวเองออกแล้วปิดมันลงเบาๆ
เฮ้อออออออออออออออ
เหนื่อย
ทำไมมันรู้สึกเหมือนกับว่าผมเหนื่อย ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร
เหมือนผมกำลังเหนื่อยหรือท้อกับอะไรสักอย่าง
อยู่มันก็รู้สึกเหมือนกับอยากจะร้องไห้ออกมาตลอดเวลา
ผมกำลังเป็นอะไร???
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะและแรงสั่นของประตูที่ผมยืนพิงอยู่ทำให้ผมสะดุ้งแล้วค่อยๆเปิดมันออกช้าๆ
พี่แจ็คสันยืนอยู่หน้าห้อง ในมือพี่เขามีถุงอะไรสักอย่างอยู่
“พี่เอามาให้ อุ่นสักหน่อยแล้วดื่มก่อนนอน แบมจะได้หลับสบาย พี่ไปนอนแล้วนะครับ”
พี่แจ็คสันยื่นถึงนั้นให้ผมแล้วหันหลังกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
“พี่แจ็คสันครับ...”
“ขอบคุณนะครับ
ฝันดีอีกรอบนะครับ” ผมปิดประตูลง เปิดดูของในถุงที่พี่แจ็คสันเอามาให้
มันคือนมสดหนึ่งขวดกับขนมปังเนยสด ร้านที่ผมชอบไปซื้อมาทานเวลาที่ผมไม่ได้ทานข้าวไปมหาลัย
‘ไม่ได้กินข้าวมาอีกแล้วอ่ะดิ’
มาร์คนั่งลงตรงข้ามกับผม พร้อมกับดึงถุงตรงหน้าผมไปดู แกะขนมปังแล้วเอาขึ้นมากัดโดยที่ไม่ได้ขอผมสักคำ
‘หวงหรอ
แค่นี่ทำเป็นหวง อ่ะ!! เอาคืนไป ไม่กินก็ได้ แต่อร่อยดีนะ
ขอกัดอีกคำดิ่’
‘ตลกบริโภคหรอครับมาร์ค
ต้วน อร่อยก็ไปซื้อกินเองดิ่ ไม่ต้องมาแย่ง ก็รู้อยู่ว่าแบมไม่ได้กินอะไรมา’
‘เออ
ก็รีบๆกินเข้าไปเลย อีก 5 นาทีต้องเข้าเรียนแล้วไม่ใช่รึไง’
‘อืมมม’
“เลิกคิดสักทีเถอะแบม
แกเป็นอะไรของแกเนี่ย”
Talk
มาต่อตอนที่ 8 แล้วนะคะ ครั้งนี้เราเล่าฟังแบมบ้าง
พอจะรู้คำตอบแล้วเนอะว่าแบมรู้สึกอะไร ยังไงกับมาร์ค ส่วนแจ็คสันเราก็กำลังรุกแบมแบมของเราอยู่
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารุกด้วยวิธีนี้จะสำเร็จมั้ย ลุ้นใคร เชียร์ใคร
ก็ขอให้เป็นไปตามที่หวังนะคะ 5555555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์อ่าน อ่านทุกคอมเม้นท์แล้วไรท์รู้สึกมีความสุขที่มีคนตามเรื่องนี้และยังอุตส่าห์คอมเม้นท์ให้อีก
ขอบคุณนะคะ ส่วนใครไม่ชอบคอมเม้นท์ ก็ #ฟิคซ้อนกลมบ
ในทวิตเตอร์ได้นะคะ ทวงฟิคที่นี่ก็ได้
ความคิดเห็น