คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 4
เเจ็คสันเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้ในกระเป๋าตามเดิม
สองขาของเขาเดินเข้าไปในครัวเงียบๆ มองเเผ่นหลังเล็กๆที่อยู่หน้าเตา กำลังวุ่นวายอยู่ตรงนั้น
ภาพเเบมเเบมผูกผ้ากันเปื้อนลายน่ารัก
มัดจุกเอาไว้เล็กๆ มันทำให้เเจ็คสันรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักแบมแบมอีกครั้ง
เเบมเเบมตอนนี้มันเป็นอะไรที่เเจ็คสันอยากจับมาฟัดเหลือเกิน เเล้วอีกอย่าง
ถ้าเห็นภาพนี้ทุกๆวันก็คงจะดี อยากจะถามเเบมเเบมเหลือเกินว่า
สนใจมาใช้นามสกุลพี่ตอนนี้เลยมั้ยครับ พี่พร้อมเเล้ว
"ทำอะไรอยู่ครับตัวเล็ก"
เเบมเเบมหันมาส่งยิ้มให้เเจ็คสันตอนที่หันมาหยิบจานไก้ที่มาร์คมักเอาไว้
"ไม่บอกหรอก ^_^
เเล้วทำไมมายืนตรงนี้หล่ะครับ ไปนั่งรอสบายๆที่โซฟาดีกว่านะครับ
ตรงนี้มันร้อน" เเบมเเบมพูดยิ้มๆกับพี่ชายหน้าหล่อเเล้วหันสนใจไก่ที่ตัวเองเอาลงไปทอด
"โอ๊ยยย"
เสียงร้องของเเบมเเบมทำให้เเจ็คสันตกใจจะวิ่งเข้าไปดู
เเต่ก็ยังคงช้ากว่ามาร์คที่วิ่งเข้ามาเเละดันเเจ็คสันให้พ้นทาง
มาร์คปิดเตาเเก๊สเเล้วดูที่มือเเบมเเบมที่มีรอยเเดงเพราะโดนน้ำมันกระเด็นใส่
มาร์คจับมือเเบมเเบมเอาไว้เเล้วเดินหากระปุกเกลือที่ตัวเองเป็นคนเก็บ
มาร์คค่อยเทเกลือลงที่มือตัวเองก่อนจะโปะลงบริเวณที่เเบมเเบมโดนน้ำมันกระเด็นใส่
เเบมเเบมมองการกระทำของมาร์คที่ทำเหมือนม๊าไม่มีผิด เเล้วยิ้มออกมาบางๆ
"รู้ได้ไงว่าต้องทำเเบบนี้"
สุดท้ายก็อดที่จะถามไม่ได้ว่ามาร์คไปเอาวิธีเเบบนี้มาจากไหน เลยต้องถามออกมา
"ม๊าเเบมเคยบอกมาร์ค
บอกมาร์คตั้งหลายอย่างเเหนะ
ม๊าบอกไว้ว่าเอาไว้ดูเเลคนซุ่มซ่ามเเละไม่ระวังตัวเเบบเเบม"
เเบมยู่ปากใส่คนตัวสูงตรงหน้า
มาร์คเลยยีผมคนตัวเล็กจนยุ่งไปหมดเเละมัดจุกให้เเบมใหม่อีกรอบ
"เย็นขึ้นยัง
ยังเเสบอยู่มั้ย มาร์คจะล้างออกเเล้วนะ" เเบมเเบมพยักหน้าให้มาร์คพาไปล้างมือ
"ทำเเบบนี้เเบมจะได้มือไม่พอง
ฟู่ววว เดี๋ยวก็หาย มาร์คเป่าให้เเล้ว รับรองหายชัวร์"
เเบมเเบมยิ้มกว้างให้กับคนขี้เล่นเเล้วจะเดินกลับไปทำกับข้าวต่อ
เเต่มาร์คจับไหล่สองข้างเเน่น จนเเบมต้องหันไปมอง
"ไปนั่งพักเถอะไป
เดี๋ยวมาร์คทำเอง" เเบมเเบมส่ายหน้าจนผมสะบัด
ใช้มือจับลงบนมือมาร์คที่จับที่ไหล่ตัวเองอีกที เกินกลับไปยืนที่เดิม
ที่ตัวเองเคยยืน
"เดี๋ยวคราวนี้เเบมให้มาร์คอยู่หน้าเตาเลย
เเบมจะยืนอยู่ข้างหลังมาร์คเเบบนี้ ถ้าน้ำมันกระเด็นยังไงก็ต้องโดนมาร์คก่อน
เป็นไงเเบมเจ๋งป่ะ"
"นี่เเหนะ
เเสบจริงๆเลยนะ เอามาร์คมาเป็นที่กำบังน้ำมันกระเด็นใส่เนี่ย"
เเบมลูบที่หน้าผากตรงที่มาร์คดีดเบาๆ
กำลังจะดีดคืนเเต่มาร์คคว้าข้อมือเเบมเอาไว้ก่อน
"ไปนั่งพักเถอะ"
"นั้นสิเเบม
เดี๋ยวพี่ช่วยมาร์คเอง แบมไปนั่งพักเถอะครับ แล้วหายแสบรึยังให้พี่ไปซื้อยามาทาให้มั้ยครับ"
เเจ็คสันพูกดขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานานเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเเทรกตรงไหนตั้งเเต่มาร์ควิ่งเข้ามา
บางทีเเจ็คสันก็คิดนะ ว่ากระปุกเกลือในครัวที่มาร์คหยิบ ยังดูมีบทบาทมากกว่าตัวเอง
"ไม่เป็นไรหรอกครับ
เเบมทำได้ พี่เเจ็คสันเป็นเเขกไปนั่งพักเถอะครับ นะครับ น้าๆๆพี่เเจ็คสัน"
เเบมเเบมพยายามอ้อนเเจ็คสันที่ทำท่าเหมือนจะเเย้ง รีบยิ้มหวานเเละทำสายตาอ้อนๆใส่
เเจ็คสันที่โดนท่าทาง คำพูดเเละรอยยิ้มหวานๆของคนตัวเล็กถึงกับไปไม่เป็น
เดินออกจากครัวมานั่งที่โซฟาตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย
"พี่จินยองว่าไงบ้างอ่ะมาร์ค"
เเบมเเบมถามขึ้นมาในขณะที่มือตัวเองก็หั่นผักตามที่มาร์คสั่งด้วยความตั้งใจ
"จินยองบอกจะมาช้านิดนึงนะ
ถ้ามาร์คฟังไม่ผิด ได้ยินว่าจะเเวะไปซื้อเค้กร้านโปรดให้คนเเถวนี้"
"มาร์คฟังไม่ผิดหรอก
พี่จินยองน่ะเขารู้ใจเเบมสุดๆอยู่เเล้ว ยังไงพี่ชายสุดที่รักของเค้าต้องไปซื้อเค้กมาให้เเน่นอน
ไม่เหมือนใครบางคนเเถวนี้หรอก เวลาบอกให้พาไปก็ไม่ยอมพาไป ชิ"
"ก็อยากจะพาไปอยู่หรอกนะ ถ้าเเก้มมันไม่เป็นก้อนจนจะเเตกเเบบนี้
ยัยก้อนเอ้ย" มาร์คยืดเเก้มเเบมออกเบาๆ เเต่คนถูกยืดมันเจ็บไง
เเบมเเบมยกมือฟาดลงกับเเขนของมาร์คเต็มเเรง
มาร์คเลยต้องปล่อยมือจากเเก้มเเบมเเบม มาเป็นโอบเเบมเเบมเเทน
"เจ็บหรอครับ มาร์คขอโทษ
โอ๊ยยย เเบมอย่าตีเค้าสิ เค้าเจ็บนะ เเบมเเบม! มาร์คเจ็บนะครับ"
มาร์คทำได้เเค่พูดนั้นเเหละไม้ได้ยกมือจับข้อมือเเบมเเบมเอาไว้
ปล่อยให้คนในอ้อมกอดตีอกตัวเองไปเรื่อยๆเพราะเเบมไม่ได้ตีเขาเเรง
"มาร์คขอโทษก็ได้
มานี่มา เดี๋ยวมาร์คจะทำให้หายเจ็บ" มาร์ครวบข้อมือเเบมเเบมทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของตัวเอง
ดึงตัวเเบมเเบมเข้ามาใก้ ก่อนจะ....
ฟอดดดดดดด
ฟอดดดดดดด
ชิงหอมเเก้มด้วยความเร็วเเสง
เเละรีบวิ่งหลบฝ่ามือของคนตัวเล็กที่ไล่ตามตัวเองอยู่รอบครัว
"พอเเล้วเเบม
ไม่เหนื่อยหรอ ฮ่าๆๆๆ" มาร์คจัดการรวบตัวเเบมเเบมเข้ามากอดให้คนตัวเล็กหยุดวิ่งสักที่
เพราะหน้าเเบมเริ่มจะเเดงเเละเหงื่อก็ออกเยอะเกินไปเเล้ว
มือหนายกขึ้นมาปาดเหงื่อให้คนตัวเล็กเบาๆ
เเบมเเบมเลยก้มหน้าเช็ดเหงื่อกับเสื้อมาร์คซะเลย
"ไอ้บ้า
ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้ลามก ไอ้คนนิสัยไม่ดี มาร์คบ้าๆๆ"
"มาร์คลามกที่ไหน
มาร์คเเค่รักษาเเก้มเเบมให้หายเจ็บเฉยๆ
อย่าเข้าใจเจตนามาร์คเป็นอย่าอื่นสิครับเเบม มาร์คเเค่อยากรักษาเฉยๆนะ
ไม่ได้คิดอะไรเลย"
"ข้ออ้างของคนฉวยโอกาส
ชิ!! ปล่อยเลยเเบมจะไปทำกับข้าวต่อเเล้ว"
เเบมเเบมสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของมาร์ค มาร์คก็ยอมปล่อยเเต่โดยดี
เเล้วยืนยิ้มกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีเเดงของเเบมเเบมคนเดียวอย่างมีความสุข
"ยืนยิ้มบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น
มาทำกับข้าวต่อสิ หรือจะไม่ทำ ไม่ทำก็ออกไปเลยไป เเบมทำเองก็ได้"
มาร์คเดินไปซ้อนหลังคนขี้งอน เเล้วผูกผ้ากับเปื้อนให้คนตัวเล็ก
"ทำต่อเเล้วครับ
อย่าดุสิ"
สองคนตั้งใจทำอาหารกันต่อไป
มีบ้างที่มาร์คหันมาเเหย่เเบม จนโดนตีอยู่หลายครั้ง
เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะที่ดังออกมา ทำเอาคนที่นั่งอยู่ที่โซฟานึกอิจฉา
อยากเข้าไปเเยกเหลือเกิน เเต่ก็กลัวว่าพอเดินเข้าไปในครัว มันจะหนักกว่าเดิม
เลยได้เเต่ส่งข้อความไปบ่นให้เเจบอมกำลังมาอ่านทุกวินาที
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้มาร์คเเละเเบมหันมามองหน้ากันและมองไปยังประตู
เเต่เป็นมาร์คที่ไวกว่าเดินมาถึงประตูก่อน
มาร์คเปิดประตูให้เเจบอมที่หอบถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือเข้ามา
เเบมเเบมเลยเข้ามาช่วยถือ เเล้วยื่นให้มาร์คถือต่อ
"พี่กลัวว่ามาร์คกับเเบมจะทำกับข้าวไม่เยอะเลยซื้อมาเพิ่ม"
เเจบอมพูดจบก็เดินไปหาเเจ็คสันที่ทำหน้าหงอยๆอยู่คนเดียว
มาร์คเเละเเบมเลยเอาอาหารที่เเจบอมซื้อมาไปจัดใส่จานเพิ่ม
ผ่านไปสักพัก
อีกคนที่มาร์คโทรตามก็มาถึง เเบมเเบมรีบวิ่งออกมาเปิดประตูให้พี่ชายตัวเองทันที
"เเบมเเบมมมม
เป็นไงบ้างครับน้องชาย ไม่เจอกันตั้งนาน พี่คิดถึงเราจังเลย"
ก่อนที่จินยองจะฝังจมูกลงบนเเก้มนุ่มมาร์คก็ดึงตัวเเบมออกมาก่อน
"มีอะไรให้ช่วยถือป่ะ"
"ชิ มารผจญ
เอานี่ไปเลยของนาย ฉันซื้อมาฝาก ส่วนนี้ของเเบมเเบม เค้กชาเขียวร้านโปรด
พี่ซื้อมาฝาก"
"ขอบคุณนะครับ
รู้ใจเเบมตลอดเลย พี่จินยองมาเหนื่อยๆนั่งพักเถอะครับ
กับข้าวใกล้จะเสร็จเเล้ว"
"เดี๋ยวก่อนเเบม
อย่าพึ่งเข้าไปในครัว พี่ยังให้เเบมไม่หมดเลย"
"อะไรหรอครับ???"
"ออกมาได้เเล้ว"
จินยองหันไปพูดกับคนที่ยืนหลบอยู่หลังกำเเพงให้เข้ามา
เเบมเเบมเบิกตากว้างเเละโผเข้ากอดเพื่อนสนิทของตัวทันที
"คิดถึงๆๆ
คิดถึงยองเเจจังเลย ไม่เห็นจะบอกเเบมเลยว่าวันนี้ว่าง
ไม่งั้นเเบมคงจะชวนเเจไปข้างนอกเเล้ว"
"จริงๆก็มีงานบ่ายเเหละ
เเต่ถูกเลื่อน เเล้วพอดีกับพี่จินยองมาชวนเเจพอดี เเจเลยมาโดยที่ไม่ได้บอกเเบมก่อน
ดึใจหล่ะสิ"
"มากๆเลยหล่ะ
ไปนั่งกันก่อนนะ เดี๋ยวเรากับมาร์คช่วยกันรีบทำอาหารให้เสร็จเราจะได้ทานกัน"
"โอเค"
ทั้งคู่ผละออกจากกัน เเบมเเบมเดินเข้าไปในครัวกับมาร์คสองคน
จินยองกับยองเเจเลยเดินไปนั่งที่โซฟา
"อ้าว เเจบอม
เเจ็คสัน อยู่ด้วยหรอ โทษทีนะที่เมื่อกี้ไม่ได้ทัก ไม่คิดว่าจะมาที่นี่เหมือนกัน
เราเลยไม่ซื้อเค้กมาฝาก ขอโทษน้าา"
จินยองส่งยิ้มกว้างที่คนมองอย่างเเจบอมรู้เลยว่ามันเสเเสร้งเเบบสุดๆ
เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้เเต่ยิ้มคืนไป
"ได้ข่าวว่าเเจ็คสันจะมาลงทุนที่ไทยหรอ
ตอนนี้เป็นยังไงบ้างหล่ะ"
"ก็ดีครับ"
เเจ็คสันตอบเเบบประหยัดคำ เพราะไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวจะไม่ถูกใจจินยองขึ้นมาเเล้วจะโดนเล่น
"เเล้วตอนนี้เเจ็คสันพักที่ไหนหรอ บ้าน? โรงเเรม??
หรือซื้อคอนโด"
"ผมอยู่ห้องถัดไปจากเเบมไม่มากครับ"
"หรอครับ
เเล้วใครเป็นคนทำเรื่องซื้อขายให้หล่ะครับ"
จินยองปรายตามองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆเเจ็คสันทันที
"ผมให้เลขาเป็นคนจัดการให้ครับ
เเล้วเขาเห็นว่าที่ดี ก็เลยเลือกที่นี่ให้ผม"
"หรอครับ
เลขาคุณเเจ็คสันนี่ตาถึงจริงๆ เเต่ผมว่าเมื่อก่อนที่นี่อะไรๆหลายๆอย่างค่อนข้างดีนะครับ
เเต่ตอนนี้เริ่มจะไม่โอเคเท่าไหร่ ว่าจะให้เเบมย้ายออกเหมือนกัน"
"อย่าเลยครับ
อะ...เอ่อ...ผมหมายถึงว่าอยู่ที่นี่ก็ดีนะครับ อีกอย่างมาร์คก็อยู่
เวลาเเบมเเบมมีอะไรจะได้บอกมาร์คได้ สองคนนี้สนิทกัน
เขาน่าจะช่วยเหลือกันเป็นอย่างดี เเล้วผมก็ย้ายมาอยู่
ผมจะช่วยดูเเลเเบมเเบมอีกคน"
"เกรงใจเเจ็คสันจังเลยนะครับ
ต้องมาดูเเลตัวเล็กให้ผม เเค่มาร์คคนเดียวผมก็เกรงใจจนไม่รู้จะเกรงใจยังไงเเล้ว
ช่วยดูเเลเเบมมาตลอดเลย ดูเเลมากกว่าผมที่เป็นพี่ชายซะอีก
ถ้ามาร์คคิดกับเเบมเกินเลยมากกว่าพี่ชาย ผมคง..."
"พี่จินยองครับ
เเจว่าเราไปดูในครัวกันดีกว่า จะได้ช่วยเเบมจัดโต๊ะด้วย"
ยองเเจพูดขัดขึ้นมาตามที่ตกลงไว้กับจินยองตั้งเเต่อยู่ที่บริษัท
"ขอตัวสักครู่นะครับ"
จินยองยิ้มให้กับสองคนที่นั่งอยู่ เเล้วจับมือยองเเจเดินไปที่ครัว
ยังไม่ทันเข้าครัวก็ต้องชะงัก
ยองเเจมองตามเเผ่นหลังของพี่ชายเพื่อนสนิทตัวเองงงๆที่อยู่ก็หยุด
ก่อนจะมองผ่านไหล่ของคนตรงหน้าเข้าไปในครัว
"มาร์ค มาร์คจ๋า
เเบมอยากชิม ขอชิมบ้างสิ"
เเบมเเบมเกาะเอวมาร์คเเล้วชะเง้อคอมองไปที่ซุปที่มาร์คชิม
มาร์คหันมามองเด็กลิงที่เกาะเอวตัวเองเเละส่งยิ้มให้
"อ่ะ ค่อยๆชิมนะ
มันร้อน เดี๋ยวมาร์คเป่าให้ดีกว่า"
มาร์คต่อยเป่าซุปในช้อนที่ตัวเองพึ่งชิมเบาๆเเล้วป้อนคนตัวเล็ก
เเบมเเบมยดยิ้มทันทีที่รับรู้ถึงรสชาติ
"ชิมอีกๆ
อร่อยดี"
"พอเเล้ว
เดี๋ยวก็ได้ทานเเล้ว" มาร์ควางช้อนลงข้างๆ หันไปหยิบถ้วยเตรียมมาตักซุป
เเต่พอหันกลับไปก็เห็นเเมวขโมยตัวเล็กตักซุปในหม้อชิม
"เเบมเเบม!!
ทำอะไรอ่ะ!!" มาร์คเเกล้งตะโกนเสียงดังจนเเบมเเบมตกใจ ช้อนในมือตกลงที่พื้น
มุมปากของคนตัวเล็กเลอะจนเห็นได้ชัด
มาร์คเลยขยับเข้าไปใกล้ ประคองใบหน้าหวานเอาไว้เเล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดให้เเบมเเบมเบา
เเละจัดการทำความสะอาดนิวโป้งด้วยปากของตัวเอง
"ทำไมไม่ใช่ทิชชูเล่า"
มาร์คหัวเราะใส่เเบมเเบมเบาๆเมื่อเห็นว่าใบหน้าหวานขึ้นสี
"ก็อยากเช็ดเเบบนี้อ่ะ
อยากชิมซุปกับเเบม อยากจะรู้ว่ามันจะอร่อยเเค่ไหน เเต่มาร์คว่ายังไม่ค่อยรู้รสเลย
ขอชิมจากที่อื่นบ้างได้ป่ะ"
"อะเเฮ่มๆ ทำอะไรๆเสร็จรึยัง ฉันว่าพอเเล้วมั้ง มันจะมากเกินไปเเล้ว"
จินยองเข้ามาขัดจังหวะของมาร์คทันที เพราะกลัวว่ามาร์คจะได้กำไรเกินไป
เเค่เมื่อกี้จินยองก็คิดว่ามาร์คเยอะเกินไปเเล้ว
"นิดๆหน่อยๆเอง นานทีจะทำอะไรเเบบนี้เยอะๆ นายไม่น่ารีบเข้ามากันเลย
ว่าจะทำอะไรอีกนิดนึง"
"อย่าให้มันมากไป
เดี๋ยวก็ท้องเเตกดันพอดี"
"อืมมม
ยองเเจว่ากับข้าวเท่านี้มันก็เยอะเเล้วนะพี่มาร์ค ถ้าทำอีก พี่มาร์คอาจจะต้องนอนโรงพยาบาลเลยนะ"
"โอเคครับๆ
ยอมเเล้วก็ได้ ยกไปสิ ยืนนิ่งกันทำไมหล่ะครับ"
เสียงหัวเราะ
เสียงพูดคุยที่โต๊ะอาหารในวันนี้มันทำให้หลายคนมีความสุข
ยกเว้นก็เเต่เเจบอมกับเเจ็คสัน ที่โดนเนียร์เเจขัดตลอด
เเทบจะไม่มีเสียงพูดคุยของสองคนนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าเเบมเเบมไม่เอ่ยปากถามทั้งคู่
"พี่กลับก่อนนะเเบม
มันดึกเเล้ว พรุ่งนี้มีประชุมเเต่เช้า ไปเเล้วนะมาร์ค จินยอง ยองเเจ ขอบคุณ!!
สำหรับมื้ออาหารที่เเสนพิเศษ"
"งั้นพี่กลับด้วยดีกว่า
จะได้เอาของที่เเจบอมลืมในห้องพี่คืนเเจบอมกด้วย กลับเเล้วนะครับ
ขอบคุณสำหรับมื้อเย็น"
เเจบอมกับเเจ็คสันเดินออกจากห้องไปโดยที่มีมาร์คเดินตามออกไปส่ง
เเบมเเบมเดินเข้าไปในครัวหยิบเค้กที่พี่ชายซื้อมาฝากทั้งของมาร์คเเละของตัวเองออกมาจากตู้เย็น
"พี่กับเเจกลับก่อนนะ
มันดึกเเล้วอ่ะ วันหลังจะมาใหม่ ไปเเล้วน้าาา"
จินยองดึงเเบมเข้ามากอดลูบหัวน้องชายสุดที่รักเบาๆ เเล้วปล่อยให้เเบมได้ลายองเเจ
"ไว้ว่างๆไปเที่ยวกันน้าา
ยองเเจ เเล้วเราจะโทรตามยูคด้วย เเก๊งค์เราจะได้ไปเที่ยวกันครบ
เหมือนสมัยเรียน"
"โอเคเลย
มีอะไรก็คุยกันในเเชทนะ เเล้วเเจว่างเมื่อไหร่จะโทรหาเเบมเเบมทันที"
"โอเค"
เเบมเเบมเดินออกมาส่งจินยองกับยองเเจหน้าลิฟต์ มาร์คเลยยืนรอเป็นเพื่อน
พอกลับเข้ามาในห้อง
เเบมก็นั่งทานเค้กเงียบๆคนเดียว ปล่อยให้มาร์คเก็บจานบนโต๊ะไปล้างคนเดียว
ซึ่งมาร์คก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้เเบมทานเค้กของตัวเองไป
"มาร์ค อ้าา"
เเบมเเบมถือช้อนจ่อที่ปากคนที่ยืนล้างจานอยู่ มาร์คเลยต้องอ้าปากรับเค้กตามที่เเบมบอก
"อร่อยเนอะ
อ่ะเเบมฝากล้างจานเค้กเเบมด้วย เเหะๆ" เเบมยืนป้อนเค้กมาร์คไป
ป้อนเข้าปากตัวเองด้วยจนมาร์คล้างจานเสร็จ
เหลือเพียงเเค่จานเค้กในมือเเบมที่ยังไม่ได้ล้าง
"เดี๋ยวอันนี้เเบมล้างเอง
อ่ะ! คำสุดท้ายจะได้เเฟนสวย"
"ไม่ต้องกินคำสุดท้าย
มาร์คว่า เเฟนมาร์คก็สวยอยู่เเล้วนะ"
"มีผู้หญิงที่ถูกใจเเล้วหรอ
คนไหนอ่ะ สวยมากป่ะ"
"มาร์คจะไปมีใคร
วันๆอยู่เเต่กับเอกสารเเล้วก็เเบม จะให้มาร์คไปมองใครได้หล่ะครับ"
มาร์คจับมือเเบมเเบมที่ล้างจานเสร็จ มารล้างมืออีกที หยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดมือให้ทั้งเเบมเเละก็ตัวเองด้วย
"พูดถึงเอกสาร
พรุ่งนี้เเบมขอไปศึกษางานกับมาร์คได้ป่ะ"
"พูดจริง??
เอาจริงหรอ"
"ทำไม? ไม่ได้หรอ"
"ป่าว เเค่เเปลกใจ
เเต่ก่อนมาร์คพูดตั้งนาน พูดทุกวันเเบมยังไม่ยอมเลย"
"เเบมก็เเค่เบื่อๆอ่ะ
งั้นพรุ่งนี้มาปลุกเเบมด้วยนะ"
"ไม่อ่ะ!!"
"ทำไมอ่าาาา"
เเบมเเบมเริ่มงอแงที่มาร์คปฏิเสธ จับเเขนสองข้างของมาร์คเเละพยายามทำสายตาอ้อนๆใส่
"ขี้เกียจมาปลุกคนขี้เซา เอางี้ เเบมไปนอนห้องมาร์ค
จะได้ตื่นพร้อมกัน"
"นอนทำไมอ่ะ
เเบมก็นอนห้องเเบม มาร์คก็นอนห้องมาร์ค ทุกทีก็เห็นเดินมาปลุกได้"
"ก็ขี้เกียจเดินอ่ะ"
"เเบมก็ขี้เกียจเดินไปนอนห้องมาร์คเหมือนกัน"
"งั้นเอางี้
มาร์คนอนห้องเเบมก็ได้ จะได้ไม่ต้องมีคนเดินไปเดินมา
เพราะตอนนี้ทั้งมาร์คเเละเเบมก็อยู่ในห้องเเบมกันอยู่เเล้ว ตกลงมั้ย
หรือเเบมจะนอนห้องมาร์ค"
"ไม่เอา
มาร์คนอนห้องเเบมก็ได้ งั้นเเบมไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ครับผม"
Talk
ลงใหม่อีกสักรอบ จริงๆลงไปแล้วรอบนึงแล้วไรท์ดันเผลอไปลบ
แล้วคือไฟล์ต้นฉบับที่พิมพ์ไว้ไรท์ดันตั้งชื่ออะไรไม่รู้แล้วเผลอลบออกไป
ทีนี้กู้ไม่ได้เลยต้องนั่งแต่งใหม่ แต่ไม่ได้ต่างจากเดิมนะคะ เนื้อหาของตอนนี้ยังเหมือนเดิม
มีเปลี่ยนคำพูดนิดๆหน่อยเท่านั้นเอง ขอโทษสำหรับคนที่พึ่งเข้ามาอ่านแล้วดันลบอันเก่าไปออกไป
ความคิดเห็น