คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 21
BAMBAM PART
ผมกับมาร์คพึ่งจะครบรอบ 5 เดือนไม่กี่วันก่อน
รู้มั้ยครับว่าผมได้อะไร
เเถ้น เเท่น เเท้นนนนนน
ไม่มีครับ
มาร์คไม่ได้ให้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
เขาเเค่ให้วันหยุดของเขาหนึ่งวัน เเบบที่ได้นอนอยู่กับผมที่ห้องหนึ่งวันเต็มๆ
ไม่ต้องออกไปทำงาน เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่ภายในห้องของมาร์ค
นอนดูหนังเรื่องที่อยากดูเเล้วไม่ได้ดู ทำกับข้าวด้วยกัน
เเล้วก็นั่งดื่มกันนิดหน่อย
ช่วงนี้มาร์คทำงานหนักมากขึ้นครับ
อาจจะเพราะตำเเหน่งของเขา เเละประธานบริษัทอย่างคุณป๊าก็ไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่
งานหนักเลยตกมาอยู่ที่มาร์คเลย
มาร์คเขาไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับผมเท่าไหร่หรอกครับ
เราจะเจอหน้ากันเเค่ตอนเช้ากับก่อนเข้านอนเท่านั้น
นานๆทีผมถึงจะเเวะไปหาที่บริษัทเพราะไม่อยากรบกวนการทำงานของมาร์คเท่าไหร่
ส่วนสถานะผมตอนนี้ก็คือ ยังว่างงานอยู่ครับ
อย่าพึ่งมองเเบบนั้นสิ ผมมีเเพลนของตัวเองนะ
กะว่าเดือนหน้าค่อยเข้าบริษัทให้คุณรองประธานสอนงานอย่างจริงจังสักที
"เก็บของเสร็จเเล้วหรอ"
มาร์คพึ่งเดินออกมาจากห้องนอนของเขาหลังจากที่เก็บกระเป๋าเดินทางพึ่งเสร็จ
พรุ่งนี้มาร์คจะไปญี่ปุ่นการที่จะขยายสาขาไปญี่ปุ่นเเหละ เก่งชะมัด
"อืม
เเต่มาร์คอยากได้เสื้อหนาวเพิ่มอ่ะ ออกไปซื้อกันมั้ย"
ผมเเหงนมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาว่า อีกสองชั่วโมงห้างก็จะปิดเเล้ว
ผมกับมาร์คคงจะมีเวลาเดินช้อปกันไม่มากเท่าไหร่
เเต่ออกไปตอนนี้ผมว่าก็น่าจะทันเเหละ
ตั้งเเต่มาร์คทำงานหนักเวลาสองชั่วโมงสำหรับผมกับมาร์คนี่เหลือเเหล่มากครับถ้าเทียบกับเมื่อก่อน
"ไปสิ ห้างใกล้จะปิดเเล้ว
คงต้องรีบๆเดินเเน่เลย"
ผมยื่นมือไปให้มาร์คดึงผมขึ้นจากโซฟาเพราะรู้สึกว่าก้นผมมันยึดกับโซฟาไปเรียบร้อยเเล้ว
"น้ำหนักขึ้นป่ะเนี่ย"
"ขึ้นอะไรเล่า
พึ่งชั่งเมื่อวานมาเเบบสดๆร้อนๆ น้ำหนักเเบมเท่าเดิมเป๊ะครับผม"
"หรอออจ้ะ
ทำไมมาร์ครู้สึกดึงไม่ไหวหล่ะ"
"เพราะมาร์คอายุเยอะขึ้นรึป่าว
ได้โปรดอย่าได้คิดว่าเพราะเเบมตัวหนักนะ มาร์คถึงดึงขึ้นไม่ไหว"
"เเหมๆ ห่างกันเเค่ปีเดียว
ทำมาว่ามาร์คเเก่ อยากลองโดนคนเเก่จัดหนัก จัดเต็มอีกสักรอบมั้ยหล่ะจ๊ะ"
มาร์ดึงไปกระซิบ ทำเอาผมรู้สึกสยิวเเปลกๆจนต้องดันตัวออก เเต่ก็...ไม่ออกอ่ะ
"ไม่ไปกับมาร์คจริงอ่ะ"
มาร์คเริ่มเข้าโหมดอ้อนอีกเเล้วอ่ะ ผมว่าเราคุยกันเเล้วนะว่าผมไม่อยากไปอ่ะ
ช่วงนี้รู้สึกเบื่อๆยังไงไม่รู้
"ครับผม ไม่ไปหรอก
อยากนอนอยู่ห้องมากกว่า อีกอย่างห้องเเบมยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยนะ"
ผมส่งยิ้มให้กับคนที่กอดคอผมเอาไว้
"ตามใจหล่ะกัน
ว่าเเต่อยากได้อะไรรึป่าว" มาร์คถามผมตั้งเเต่วันเเรกๆที่บอกเเล้วเเหละ
จนถึงวันที่ใกล้จะไป ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะฝากมาร์คซื้ออะไรดี
"เเล้วเเต่ป๋ามาร์คเลยครับ
อยากให้อะไร เเบมเเบมคนนี้ก็รับหมด"
"งั้นถ้าเจออะไรถูกใจเดี๋ยวซื้อมาให้หล่ะกันเนอะ"
"โอเค"
เเละเช้าที่เเสนสดใสสำหรับคนอื่นก็มาถึง
ผมต้องถ่างตาตัวเองตื่นขึ้นมาล้างหน้า เเปรงฟันเพื่อไปส่งคุณรองประธานสุดหล่อที่สนามบินเเต่เช้าตรู
มาร์คตื่นตอนไหนไม่รู้ เเต่ที่รู้ๆตอนนี้น่าจะอยู่ในครัวเเหละมั้ง
"รองท้องหน่อยมั้ยเเบม"
ผมส่ายหน้าทันที เพราะสิ่งที่ผมต้องการตอนนี้ไม่ใช่อาหารเช้า
เเต่เป็นเตียงนุ่มๆต่างหาก
"ให้คนขับรถที่บ้านไปส่งมาร์คดีมั้ยเนี่ย
สภาพเเบมตอนนี้ดูเรียกร้องหาเตียงมากเลยนะ" รู้ดีจริงๆเลยพ่อคุณ
เเต่เชื่อมั้ยว่าถ้าผมกลับไปนอน ต้องงอนผมอีก ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากง้อข้ามประเทศอ่ะ
มันดูห่างไกลกันเกินไป
"ไม่เป็นไร เเบมไหว
เฮ้!!!"
"มาร์คเสร็จเเล้ว
งั้นไปกันเลยดีกว่า" ผมเดินไปสวมรองเท้าที่มาร์คเตรียมให้ตอนไหนไม่รู้
เเล้วเดินนำมาร์คออกมา
สนามบินก็ยังมีผู้คนที่มารอรับญาติๆรวมไปถึงมาส่งคนไปต่างประเทศเเบบผมเหมือนกัน
มันเลยยังดูคึกคักพอสมควร เพราะถ้าขืนเงียบนะ ผมได้หลับเเหง
"กลับไปนอนมั้ย
เห็นเเล้วสงสารชะมัด" ปากบอกว่าสงสารผมนะ เเต่ก็ยังหัวเราะอยู่ตลอดเวลาที่ผมสัปหงก
"ไม่อ่ะ
เดี๋ยวรอส่งมาร์คก่อน"
"จริงๆไม่ต้องรอก็ได้นะ"
“เออ จะว่าไปเลขามาร์คไปไหนหล่ะ ยังไม่เห็นเลย”
“เลขามาร์คพึ่งส่งข้อความมาบอกว่ายังบินตามไปไม่ได้อ่ะ
แม่ของเธอเข้าโรงพยาบาล”
"แย่เลยสิ เเล้วมาร์คจะอยู่กับใครอ่ะ"
"เอ่อ...จริงๆเเล้ว
มาร์คไปกับคุณยูมิอ่ะ เขาเป็นล่ามที่ป๊าให้จ้างไปกับมาร์คด้วย"
"ไม่เห็นจะบอกกันก่อนเลย"
"ก็กะจะบอกอยู่เเล้ว
เเต่ว่ามันยุ่งๆอ่ะ ขอโทษนะ"
"ช่างมันเถอะ"
"มาร์คคะ!"
ผมหันไปตามเสียงเรียกของคนๆนึง เธอสวยนะครับ สวยมากเลยเเหละ สวยจน
ผมไม่นึกว่าจะเป็นเเค่ล่ามอ่ะเอาจริงๆ หุ่นเธอดีมาก
"นี่เเบมเเบมครับ
ส่วนนี้คุณยูมิที่มาร์คบอก"
"สวัสดีครับ คุณยูมิ"
"สวัสดีค่ะคุณเเบมเเบม
เคยได้ยินเเต่ชื่อกับเสียงเล่าลือ
ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะน่ารักกว่าที่เขาพูดๆกัน"
"อ่า"
ผมไปต่อไม่ถูกเลยเเฮะ ไม่รู้จะตอบอะไรดี
"ทานอะไรมารึยังครับ"
มาร์คเหมือนจะรู้ว่าผมไม่รู้จะตอบอะไรเธอมั้ง ถึงได้ถามขึ้นมา
"ยังเลยค่ะ มาร์คหล่ะ"
"ทานมาบ้างเเล้วครับ
งั้นเดี๋ยวไปหาอะไรรองท้องที่ร้านกาเเฟดีมั้ยครับ"
เธอพยักหน้าเเล้วให้มาร์คเดินนำเธอไป เเต่จู่ๆมาร์คก็หยุดเดิน
"เเบมเเบมจะไม่ไปด้วยกันหรอ
มาสิ" มาร์คยื่นมือมาให้ผมจับ เเต่ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่า ผมไม่กล้าจับ
อาจจะเพราะ......ช่างมันเถอะ ผมอาจจะคิดมากไปเอง
หมับ!
"พาคุณยูมิไปร้านนั้นสิ
เเบมว่าเค้กอร่อยดี คุณยูมิเธออาจจะชอบ"
"อืม ^__^"
END BAMBAM
"นี่คุณเเบมเเบมไม่ได้ไปด้วยหรอคะ"
ทั้งสามคนเข้ามาร้านกาเเฟที่เเบมเเบมเป็นคนเเนะนำ
มาร์คเป็นคนอาสาไปสั่งของให้ทั้งคู่ ทำให้เเบมเเบมกับยูมิต้องนั่งรอกันอยู่สองคน
"ครับ
มาร์คเขาไปคนเดียว" เเบมเเบมตอบพร้อมกับมอบรอยยิ้มให้หญิงสาว
"อย่างงี้คงจะเหงาเเย่เลยนะคะ"
เธอตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน ดวงตาที่ถูกเเต่งเเต้มมาเป็นอย่างดี
เหลือบมองร่างสูงที่ยังคงยืนต่อเเถวอยู่หน้าเคาเตอร์
ก่อนจะมองมาที่ใบหน้าหวานของคนที่นั่งตรงข้าม
"ไม่หรอกครับ
เดี๋ยวผมคงจะออกไปหาเพื่อนน่ะครับ" เเบมเเบมตอบอีกฝ่ายไปตามความจริง
เพราะถ้าคนตัวเล็กเหงา เเบมเเบมก็มักจะนัดกับยองเเจหรือไม่ก็พี่ชาย
ออกมาทานข้าวหรือดูหนังถ้าทั้งคู่มีเวลาว่าง
"อย่างงั้นหรอคะ อ้อ
ยูมิเคยได้ยินมาเหมือนกันว่า คุณเเบมเเบมมีพี่ชายหนุ่มหล่อ
ใช่คุณจินยองรึป่าวคะ"
"ครับ
เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน"
"เห็นเขาบอกว่าพี่ชายคุณเเบมเเบมหวงคุณเเบมเเบมมาก
เเล้วทำไมถึงได้ยอมให้คบ...."
"คุยอะไรกันหรอครับ"
มาร์คเดินกลับมาพร้อมกับถาดที่มีเค้กเเละกาเเฟสำหรับหญิงสาว
"เรื่องทั่วไปน่ะค่ะ
ขอบคุณสำหรับมื้อเช้านะคะมาร์ค"
"เเบมเเบมเป็นคนเลือกน่ะครับ"
มาร์คตอบพร้อมกับมองใบหน้าหวานของเเบมเเบมที่ดูเเปลกไป
"งั้นคงต้องขอบคุณคุณเเบมเเบมสินะคะ
เลือกได้ถูกใจยูมิจริงๆ อย่างกับรู้ใจยูมิอย่างไงอย่างงั้น"
"ผมเเค่เสนอสิ่งที่ผมชอบนะครับ
ไม่คิดว่ามาร์คจะซื้อให้คุณยูมิตามที่ผมบอก"
"เหมือนว่าสิ่งที่คุณเเบมเเบมชอบ
จะเหมือนกับสิ่งที่ยูมิชอบเลยนะคะ"
"หรอครับ บังเอิญจัง"
"ได้เวลาเดินทางกันเเล้วหล่ะคะ
มาร์ค ยูมิว่าเราไปกันเถอะ"
"ครับ มาร์คไปเเล้วนะเเบม
ดูเเลตัวเองดีๆนะ มีอะไรก็โทรมานะรู้มั้ย จะออกไปไหนก็ไลน์มาบอกก่อน
เเล้วก็อย่างไปไหนคนเดียว โดยเฉพาะตอนกลางคืน มันอันตราย เเล้วทางที่ดีนะ
อย่าขับรถ ถ้าจะไปหายองเเจก็ให้เเจ็คสันพาไปก็ได้
ยังไงก็อยู่คอนโดเดียวกันอยู่เเล้ว ส่วนจินยองก็โทรบอกเเจบอมหล่ะกัน
จะได้ถือว่าช่วยมันด้วย เเล้วก็...."
"สรุปใครเป็นคนเดินทางไปต่างประเทศเนี่ย
พูดเหมือนไปนานเลย ไม่ต้องห่วงเเบมหรอก มาร์คไปนู้นก็ดูเเลตัวเองด้วยนะ
ถ้าอากาศหนาวมากๆก็ใส่เสื้อผ้าหนาๆรู้มั้ย อย่าลืมถ่ายรูปมาอวดด้วยหล่ะ"
"ครับผม มาร์ครู้เเล้ว มา
มาให้มาร์คกอดหน่อยสิ"
"ไม่เอา อายคุณยูมิเขา"
"คุณยูมิเขาไม่ว่าหรอก
ใช่มั้ยครับ"
"ค่ะ เชิญตามสบาย ^_^"
หมับ!
"มาร์คต้องคิดถึงเเบมมากเเน่เลยอ่ะ
ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรบอกนะ มาร์คจะให้คนหาตั๋วเครื่องบินให้เลย"
"อือ รู้เเล้ว
ย้ำกับเเบมมาเป็นรอบที่ 90 เเล้วมั้ง ไปได้เเล้วมาร์ค"
"มาร์คไปเเล้วนะ"
"อือ บ๊ายบ่าย"
"บ๊ายบ่ายครับ"
มาร์คหันหลังไปเเล้ว เเบมเเบมเลยหันหลังเดินออกนอกสนามบินบ้าง
เเม้ภายในใจจะเป็นกังวลกับเรื่องบางอย่าง เเต่ก็มีส่วนหนึ่งที่สวนมาว่า
เเบมเเบมต้องไว้ใจมาร์ค
เข้าวันที่สองที่มาร์คไปญี่ปุ่น
ทั้งคู่ได้โทรกันบ้างในช่วงกลางคืนที่มาร์คว่างงานเเละกำลังจะเข้านอน
ทั้งๆที่บอกกับตัวเองเเท้ว่าจะต้องไว้ใจมาร์ค
เเต่พอมาร์คไปถึงที่นั้นจริงๆ เเบมเเบมให้มาร์ควิดีโอคอลมาหาเลย
มาร์คก็ไม่ได้ขัดอะไร ยอมเปิดกล้องตามที่คนตัวเล็กขอ
"วันนี้มาร์คไปเดินซื้อของมาด้วยนะ
ซื้อพวกเครื่องเขียนให้เด็กๆอ่ะ มาร์คว่าที่นี่มีให้เลือกเยอะดี
หลานๆมาร์คน่าจะชอบ"
"ขอดูหน่อยสิ"
"ไม่ให้ดูหรอก ไม่อยากมาเอง
ค่อยดูตอนมาร์คกลับไทยหล่ะกัน เฮ้อออ เหนื่อยชะมัด ว่าจะไม่เดินเยอะเเล้วนะ"
"น่าสงสารนะครับ
ไม่มีคนนวดให้ ฮ่าๆๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเยอะเลยนะเราอ่ะ
กลับไปถึงห้องเมื่อไหร่ โดนเเน่!"
"รีบๆกลับมาเถอะครับ
ผมนี่กลัวจนตัวสั่นเลยหล่ะ"
"ที่บอกว่ารอเนี่ยเพราะว่ากำลังกังวลอะไรอยู่ใช่มั้ย"
"ป่าวซะหน่อย
มีอะไรให้น่ากังวลเล่า ก็มาร์คไปทำงานนี่ เเบมเข้าใจ"
"เข้าใจเเละไว้ใจด้วยใช่มั้ย"
"อืม"
"ตอบไม่เต็มเสียงเชียวนะ"
"อะไรเล่า!
ไม่ต้องมาจับผิดเลยนะ เเล้วพรุ่งนี้ต้องออกไปคุยกับคุณนาโอมิอีกรึป่าว"
"อืม เเต่ตอนเที่ยงอ่ะ
คืนนี้นอนดึกได้ ว่าเเต่วันนี้ไปไหนมา"
"ไปกินข้าวกับพี่จินยองเเล้วก็พี่เเจบอมมา
ส่วนยองเเจมีคุยงานกับลูกค้าอ่ะ เลยไม่ได้มาเจอ เออ นี่มาร์ค พี่จินยองชวนไปเกาหลีอ่ะ"
"ชวนใคร? เเบม หรือทั้งมาร์คเเละเเบม"
"ก็เราทั้งคู่นั้นเเหละ"
"ไปช่วงวันไหนอ่ะ
มาร์คไม่อยากรับปากเลยจริงๆนะ ไม่รู้ว่าช่วงไหนจะเคลียร์งานได้"
"เเบมเข้าใจ
เเบมเลยบอกไปว่ายังไม่เเน่นอนว่ามาร์คจะไปด้วยรึป่าว เพราะช่วงนี้มาร์คยุ่งๆ"
"เเล้วจินยองว่าไงบ้าง"
"เขาก็เเซวๆเเหละว่ามาร์คอยากจะสร้างอนาคตเเล้วอ่ะดิ่"
"เเล้วเเบมตอบไปว่าไงอ่ะ"
"ก็ไม่ได้ตอบอะไร
ก็เเบมไม่รู้นี่ว่ามาร์คทำเเบบที่พี่จินยองพูดรึป่าว"
"หึ!"
"คืนนี้อยู่ดึกได้ใช่มั้ย
งั้นเเบมขอไปอาบน้ำก่อนได้มั้ยอ่ะ อย่าพึ่งวางนะ"
"ครับ
เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วยสิ มาร์คจะได้รู้ว่าเสร็จตอนไหน"
"จะบ้าหรอ
จะเอาเข้าไปทำไมเล่า คนเข้าไปอาบน้ำนะมาร์ค"
"ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆนี่
เลยอยากเห็นทุกความเคลื่อนไหว"
"ไม่ต้องมาพูดอะไรเลี่ยนๆเลย
เดี๋ยวเเบมมา เเป๊บเดียว คืนนี้ไม่สระผมหรอก ไม่มีคนเช็ดผมให้"
"คิดถึงมาร์คอ่ะดิ"
"ป่าวซะหน่อย
พูดตอนไหนว่าคิดถึงอ่ะ"
"ปากเเข็ง รีบไปอาบน้ำเถอะ
เดี๋ยวดึกกว่านี้จะไม่สบาย เดี๋ยวมาร์คนั่งอ่านเอกสารรอ"
"โอเคฮะ"
เเบมเเบมวางโทรศัพท์ตั้งไว้ที่เตียง มาร์คเลยเห็นว่าคนตัวเล็กหายไปจากจอ
มาร์คเปลี่ยนท่านั่งทันที เขานั่งพิงกับหัวเตียงเเละหยิบเอกสารที่อ่านค้างไว้ก่อนเเบมเเบมจะบอกว่าตัวเองว่างขึ้นมาอ่านทวนอีกรอบ
เอกสารชุดที่เป็นภาษาอังกฤษ มาร์คอ่านซ้ำมาหลายรอบเเล้ว
เเต่ก็อยากจะอ่านซ้ำให้เเน่ใจว่าไม่มีตรงไหนผิดพลาด
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงต้องเงยหน้าจากกระดาษในมือเเล้วลุกขึ้นไปเปิด
ยูมิยืนยิ้มให้กับมาร์คอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาว
"มาร์คคะ
คือห้องยูมิน้ำไม่ไหล ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ยูมิขอใช้ห้องมาร์คได้มั้ยคะ"
"ครับ ตามสบาย"
มาร์คยกยิ้มให้เธอนิดๆเเล้วกลับไปนั่งอ่านเอกสารที่เตียง ไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวของอีกคนในห้อง
เเรงยุบที่ปลายเตียงทำให้มาร์คต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ
ยูมิกำลังนั่งรวบผมยาวของเธอขึ้นมัดก่อนจะค่อยปลดสายที่เอวออก เลยทำให้มาร์คต้องก้มหน้าลงอ่านเอกสารอีกครั้ง
"มาร์คคะ สบู่ในห้องน้ำ
ยูมิขอยืมหน่อยได้มั้ย ยูมิชอบกลิ่นที่มาร์คใช้"
"ครับ"
มาร์คตอบออกมาพร้อมกับเปลี่ยนเอกสารเเผ่นต่อไปขึ้นมาอ่าน
"มาร์คใช้ยี่ห้ออะไรหรอคะ"
"ไม่รู้เหมือนกันครับ
มันเป็นของเเบมเเบมน่ะครับ ผมหยิบของเขามาใช้"
"คุณเเบมเเบมนี่ชอบอะไรคล้ายๆยูมิหลายอย่างเลยนะคะ
รวมทั้งคุณด้วย"
"......" มาร์คไม่ตอบอะไร
เเต่ยังคงก้มหน้าอ่านเอกสารนิ่งๆ ไม่พูดอะไรออกมา มาร์คยกขาขึ้นมาตั้งฉาก
เเละวางโทรศัพท์ที่วางไว้กับหมอนพิงไว้ที่ขอของตัวเอง
เเละคอยมองว่าเเบมเเบมออกจากห้องน้ำรึยัง
"คุณคบกันมานานเเล้วหรอคะ"
"คบกันเเบบไหนหล่ะครับ
ถ้าเเบบพี่น้องก็สี่ปี เเต่ถ้าเป็นเเฟนกัน เราพึ่งฉลองวันครบรอบห้าเดือนก่อนที่ผมจะบินมาที่นี่ได้ไม่นาน"
"ก็เเสดงว่าเป็นเเฟนกันไม่ถึงปีคุณก็มาเจอกับยูมิ
ถูกมั้ยคะ"
"ครับ
จะว่าอย่างงั้นก็ได้"
"คุณนี่นิ่งจังเลยนะคะมาร์ค
ฉันยืนอยู่ตรงหน้าคุณเเท้ๆ ไม่คิดจะหันมาสบตากันบ้าง ใจร้ายจัง"
"คุณไม่เข้าไปอาบน้ำหรอครับ"
"ยังคะ
ยูมิอยากทำอย่างอื่นก่อน" เธอนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง
เเต่ครั้งนี้นั่งอยู่ที่ปลายเท้าของมาร์คเเทนปลายเตียงที่เธอเคยนั่ง
มือเรียวถือวิสาสะหยิบเอกสารในมือมาร์คออก จนมาร์คจำต้องยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา
"คิดจะทำอะไรครับ"
"ไม่น่าถามนะคะ
ยูมิมาหาคุณถึงห้องขนาดนี้ คุณคิดว่ายูมิอยากจะทำอะไรหล่ะคะ"
"งั้นผมคงต้องขออกไปคุยกับเเฟนผมข้างนอกนะครับ
เขารอผมอยู่"
มาร์คหยิบโทรศัพท์ที่เปิดกล้องให้เห็นว่าเเบมเเบมถือมือถือไว้ในมือเรียบร้อยเเล้ว
" คุณเเบมเเบมยังไม่นอนอีกหรอคะ"
เธอฉีกยิ้มออกมาเเล้วถามมาร์ค
"อย่างงี้คงจะเข้าใจอะไรๆพร้อมกันกับมาร์คเลยสินะคะ"
"....." ทั้งมาร์คเเละเเบมเเบมไม่ได้ตอบอะไร
เพราะทั้งคู่ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอเหมือนกัน
"ทำไมถึงไว้ใจกันจังเลยหล่ะคะ
คนนึงก็ยอมให้เเฟนตัวเองมากับผู้หญิงคนอื่นเเบบสองต่อสอง
ส่วนอีกคนก็ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องง่ายๆ"
"ก็เพราะเราไว้ใจเเละเชื่อใจกันมั้งครับ"
"หรอคะ
อันนั้นมันคงเป็นเรื่องของความรู้สึกที่อาจจะหรอกตัวเองอยู่ เเต่ถ้า......"
ผ้าขนหนูสีขาวถูกปลดออกจนเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่า
มาร์คจะเดินเลี่ยงไปอีกทางเเต่ออกจากห้อง เเต่ยูมิกลับดึงข้อมือเอาไว้ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่มาร์คถือโยนลงบนเตียง
"ขนาดนี้เเล้ว
คุณยังจะเเล้งน้ำใจอีกหรอคะ"
"ปล่อมผม"
มาร์คบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ สายตาของมาร์คไม่ได้มองคนข้างกายเลยสักนิด
"ทำไมต้องปล่อยหล่ะคะ
ยูมิรู้นะว่ามาร์คกำลังข่มอารมณ์ตัวเองอยู่"
"ขอโทษนะครับ"
มาร์คดึงมือที่เธอจับข้อมือตัวเองออก เเต่ยิ่งสาวก็ยังคงไม่ยอมง่ายๆ
พอมาร์คเเกะมือเธอออก เธอก็สวมกอดมาร์คจากด้านหลังทันที
"คุณจะไปจริงๆหรอคะ"
เสียงหวานเปลี่ยนไปพร้อมกับมือที่ลูบไล้อยู่บนอกของมาร์ค
จมูกโด่งของเธอคลอเคลียอยู่กับคอของอีกฝ่าย
"ถึงปากคุณจะบอกว่าไม่ต้องการ
เเต่ตรงนี้...อ่ะ!!!"
"คุณไม่ใช่เมียผม
ถึงร่างกายผมมันจะรู้สึก เเต่ผมไม่มีทางทำมันกับคุณ" มาร์คกำข้อมือเล็กเเน่น
ก่อนจะหันมาสบตาดวงตาที่เบิกกว้างเเละมีน้ำใสคลอที่ตา
"มาร์ค ฉันเจ็บนะ!"
"ใส่เสื้อผ้า!!
เเละออกจากห้องผมไป คืนนี้คุณเตรียมตัวบินกลับได้เลย"
"ไม่ค่ะ! ฉันไม่กลับ
พ่อคุณเป็นคนจ้างฉัน คุณไม่มีสิทธิมาไล่ฉัน!"
"อย่างงั้นหรอ!!
อยากอยู่ใช่มั้ย งั้นก็เชิญอยู่ไปคนเดียวเลย"
มาร์คปล่อยข้อมือของหญิงสาวเเล้วคว้าโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ของตัวเองออกมา
"เเบมเเบม เเบมเเบม
เเบมเเบมยังอยู่รึป่าว ฟังมาร์คอยู่ใช่มั้ย เเบมเเบม อย่าเงียบเเบบนี้สิ"
มาร์คไม่รู้เลยว่าสายมันตัดไปตอนไหน เเบมเเบมได้ยินอะไรบ้าง
มาร์คตัดสินใจโทรทางไกลเเทน เเต่เเบมเเบมกลับไม่รับโทรศัพท์
"โธ่เว้ยยยยย!"
มาร์คกดโทรหาเเบมเเบมนานพอสมควรเเต่เเบมเเบมก็ไม่ยอมรับ
มาร์คเลยต้องโทรหาจินยองเเทน
"ช่วยฉันหน่อยนะจินยอง
มันไม่มีอะไรจริงๆ ตอนนี้ฉันออกมาจากโรงเเรมเเล้ว"
ก๊อกๆๆ
เเบมเเบมเงยหน้าจากเข่าด้วยน้ำตาที่นองหน้า
ก่อนจะลุกไปเปิด เเบมเเบมพอจะรู้ดีว่าใครมา
ถ้าไม่ใช่จินยองก็คงจะเป็นเเจ็คสันที่มา
"เเบมเเบม"
จินยองโผเข้ากอดน้องชายที่หลุดสะอื้นทันทียามที่เห็นหน้าตน
"โธ่ เเบมเเบม ใจเย็นๆนะ
อย่าพึ่งคิดมาก มาร์คเขาโทรมาเล่าให้พี่ฟังหมดเเล้ว ใจเย็นๆเเบมเเบม"
จินยองพยายามปลอบให้คนที่เอาเเต่ร้องให้สงบลง เเต่ดูเหมือนยิ่งปลอบ
เเบมเเบมกลับยิ่งร้องไห้นักเข้าไปอีก
"เเบมเเบม มันไม่มีอะไร
เชื่อพี่นะ มาร์คไม่ได้อยู่ที่นั้นเเล้ว มาร์คเขาออกมาเเล้ว"
"ระ...เรา...จะเชื่อ...ฮึก....เขาได้ยังไง"
"มาร์คไม่โกหกหรอกเเบม
ถ้าเขาจะมีอะไรเกินเลยกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เขาจะเอาเวลาตรงไหนโทรหาเรา"
"ฮึก!"
"ถ้าไม่ไว้ใจมาร์คตั้งเเต่เเรก
ก็คงไม่ปล่อยให้เขาบินไปกับผู้หญิงคนนั้นตั้งเเต่เเรก เเต่เพราะเเบมไว้ใจมาร์ค
เเบมก็ควรจะเชื่อใจเขาด้วยนะ"
"ฮึก!"
"ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นในห้อง
มาร์คก็คงกดตัดสายที่คุยอยู่กับเเบมตั้งเเต่เเบมเข้าห้องน้ำ จริงมั้ย
เเต่เขายังเปิดเอาไว้ให้เเบมรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั้น"
"เเต่เพราะ....เเบม...ยังอยู่ในสายรึเปล่า
มาร์คถึงปฏิเสธ ถ้า...ถ้า เเบมไม่อยู่...."
"เเบมคิดว่ามาร์คเป็นคนอย่างนั้นจริงๆหรอ
คบกันมานาน ก็น่าจะรู้นี่ว่ามาร์คเป็นคนยังไง"
"........."
"พี่ไม่ได้เข้าข้างมาร์คนะ
ถ้าเขาไม่ห่วงความรู้สึกเราเเละไม่รักเราจริง
เขาคงไม่ร้อนรนขนาดที่จะบินกลับมาคืนนี้หรอกเเบม
เเบมบอกพี่ไม่ใข่หรอว่ามาร์คไปคุยงาน ถ้าเขากลับมาเเบบนี้ เเบมคิด...."
"พี่จินยอง...บอกมาร์ค...บอกเขา...ยังไม่ต้องกลับมา"
"เเล้วเรื่องของเราหล่ะ"
"เอาไว้ก่อน...ก็ได้ นะครับพี่จินยอง
โทรบอกมาร์ค"
"ทำไมไม่โทรเองหล้ะ"
"เเบม....เเบมยังไม่อยากคุย"
สองวันผ่านไปกับการที่มาร์ครอเลขาที่ต้องไปดูเเลเเม่ที่ป่วยก่อนจะบินตามมาร์คมา
พร้อมกับล่ามคนใหม่ ตลอดการใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นสองวันเต็มที่ติดต่อเเบมไม่ได้
ทำเอามาร์คเเทบคลั่ง เเต่เพราะจินยองบอกให้ใจเย็นๆก่อน คุยงานเสร็จเมื่อไหร่
จินยองจะช่วยเอง
"ขอบคุณมากนะครับ"
"เช่นกันค่ะ"
มาร์ครอจนคุณนาโอมิเดินออกไป ก็รีบกลับขึ้นไปยังโรงเเรมใหม่ที่พึ่งย้ายมาทันที
"คุณมาร์คคะ
ของที่สั่งได้เเล้วนะคะ" มาร์คเปิดประตูไปรับของ
พร้อมกับเอ่ยปากขอบคุณเเละขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย
"มาร์ค พร้อมมั้ย"
เสียงของจินยองดังมาจากในโน้ตบุ๊ก ทำให้มาร์คกุลีกุจอ วิ่งไปนั่งหน้าจอกันที
"เเบมอยู่ในห้องนอน
พร้อมเเล้วใช่มั้ย" มาร์คพยักหน้ารับ กีตาร์ที่พึ่งสั่งมาถูกวางไว้ที่ตัก
".....ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา
รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้....จะไม่มีตรงกลาง....ที่เหลือว่างเผื่อใคร...." เสียงที่เเสนจะคุ้นเคยเเละคิดถึงดังเข้ามาในห้องนอน
เเบมเเบมคิดว่าตัวเองต้องคิดถึงมาร์คมากเกินไป จนได้ ยินเสียงทีวีที่จินยองเปิดจากด้านนอกเป็นเสียงมาร์ค
เเต่ทำไมไม่รู้ ที่ขาเเบมเเบมก้าวออกมาจากห้องนอน
เเละหยุดอยู่ข้างทีวี ไม่กล้ามองไปที่จอ
"จะบอกอีกทีว่าฉันรักเธอ
จะบอกให้ฟังว่าฉันค้นเจอ ความหมายของการมีชีวิตอยู่ ก็รู้จากเธอไม่ใช่ใคร"
"......." ขาเล็กค่อยก้าวถอยหลัง
เมื่อเสียงที่ได้ยินมันเป็นเสียงของมาร์คจริงๆ เเบมเเบมไม่คิดไปเอง
อย่างที่ตัวเองเข้าใจ
"จะบอกอีกทีถ้าไม่เชื่อกัน
จะบอกอีกทีว่าความสำคัญ เธอนั้นเป็นที่หนึ่ง เหนือผู้ใด และไม่มีใครนอกจากเธอ"
"อย่ากลัวกับคนที่เขามานินทา
อย่ากลัวว่าในแววตาฉันมีใคร เชื่อในรักเรา เชื่อในหัวใจที่ฉันให้เธอได้ไหม"
"ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา
รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้ จะไม่มีตรงกลางที่เหลือว่างเผื่อใคร
ถ้าใจเรายังผูกกัน"
"ใครจะพยายามยุยงให้สั่นคลอน
รู้ไว้นะทุกครั้งฉันนอนหลับตาฝัน เห็นแค่ภาพเรารักกันยาวนาน จนถึงวันที่ฉันแต่งงานกับเธอ"
จินยองที่เห็นน้องชายตัวเองก้าวถอยไปเรื่อยๆเลยมาจับมือคนเป็นน้องเเล้วพามาหยุดอยู่หน้าทีวี
"เรื่องวันนั้น มาร์คขอโทษ
มาร์คอยากกลับไปหาเเบมเเละอธิบายให้เเบมฟัง เเต่มาร์คกลับไปไม่ได้จริงๆ มาร์คขอโทษ
ขอโทษนะครับ"
"......"
"เรื่องวันนั้น
ถึงไม่มีเเบมเเบมอยู่ในสาย มาร์คก็ไม่มีทาง
ไม่มีทางที่จะหักหลังคนที่มาร์ครักหรอกนะ"
"......"
"เเบมอุตส่าห์เชื่อใจมาร์ค
ยอมให้มาร์คมากับเขาเเค่สองคน มาร์คไม่ทางทำร้ายความไว้ใจของเเบมหรอกนะ
หายโกรธมาร์คได้มั้ย"
"....."
"อย่าเงียบใส่กันเลยนะ"
"...."
"มาร์คอยู่ไม่ได้หรอกนะ
ถ้าไม่มีเเบม"
"......"
"ให้มาร์คทำอะไร มาร์คก็ยอม
กลับมาได้มั้ย"
"......"
"กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ"
"มาร์ค พอเถอะ"
"ทำไมหล่ะเเบม"
"วันนั้นเเบมงี่เง่าเอง
มัวเเต่คิดว่าเพราะมีเเบมอยู่มาร์คเลยไม่ทำอะไรคุณยูมิ เเบมคิดมากไปเอง
เเบมต่างหากที่ต้องขอโทษมาร์ค เเบมมัวเเต่น้อยใจไร้สาระ เเบมขอโทษ"
"ไม่เป็นไรครับ ^_^ อีกสองชั่วโมงมาร์คจะต้องไปสนามบินเเล้ว มารับมาร์คได้มั้ย
มาร์คอยากเห็นหน้าเเบมเป็นคนเเรกเลย"
"อืม
เเล้วเเบมจะไปรับนะ"
140%
ยังไม่จบนะคะ ตอนนี้บอกแล้วว่ายาว
พึ่งหลุดมาแค่สปอยแรกเอง มีตั้ง 2 สปอย ใครอยากได้อีก มาเล่นสนุกกันดีกว่า
ให้คอมเม้นท์เกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งเรื่อง อยากบอกอะไรกับไรท์หรือตัวละครตัวไหน
หรือถ้าไม่อยากบรรยายาเยอะๆ ไปทวีตและติดแท็ก #ฟิคซ้อนกลมบ กันได้
แล้วเจอกันครึ่งหลังนะคะ
รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้
จะไม่มีตรงกลางที่เหลือว่างเผื่อใคร
"อยากมีเด็กๆวิ่งเล่นในบ้านบ้างมั้ยหล่ะ ถ้ามีเด็กๆที่หน้าตาเหมือนเราทั้งคู่วิ่งเล่นกันในบ้าน เเบมเเบมกับมาร์คคงจะยิ้มกว้างกว่านี้อีกนะ"
.
.
.
.
.
.
.
"ทานยาเเล้วนอนพักนะ มาร์คจะพาเด็กๆไปเล่นข้างล่าง"
.
.
.
.
.
.
"จุ๊ๆ อย่าเสียงดังกันนะครับ เเบมเเบมไม่สบายอยู่นะเด็กๆ หลีกทางให้มาร์คหน่อย"
.
.
.
.
.
.
ผมเป็นคนโชคดีที่สุดในโลก
คาดว่าตอนนี้จะยาวกว่าทุกๆตอน โปรดอดใจรอกันนิ๊ดนึงงงง
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น