[END]Cupid's trap ซ้อนกลกามเทพ #Markbam

ลำดับตอนที่ #21 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 20

3 เดือนต่อมา

"เเบมเเบม มาร์คไม่กลับไปทานข้าวนะครับ ไม่ต้องรอมาร์คนะ" มาร์คพูดเสียงเบาเเต่ก็ดังพอให้ปลายสายได้ยิน ตั้งเเต่กลับมาจากไต้หวัน นี่ก็ถือเป็นการประชุมใหญ่เเละยาวนานที่สุดที่มาร์คประชุมมา

"ไม่เป็นไร เเบมเข้าใจ มาร์คก็อย่าเครียดมากนะ ถ้าดึกเเล้วขับกลับไม่ไหวก็โทรบอกเค้านะ เดี๋ยวเค้าไปรับ" มาร์คเครียดกับเรื่องานมาเป็นสัปดาห์เเล้ววันนี้ดันมีประชุมใหญ่ยาวนานเกือบ 5 ชั่วโมงขนาดนี้ เเบมเเบมเองก็อดที่จะห่วงอีกคนไม่ได้

"ครับ มาร์ครู้เเล้ว ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ เหมือนได้ยินเสียงคนเลย" เป็นเวลาพักของการประชุมที่เเสนยาวนาน มาร์คออกมาเข้าห้องน้ำเเล้วยืนคุยโทรศัพท์กับเเบมเเบมจนกว่าจะถึงเวลาเข้าประชุมอีกรอบ

"อยู่ห้างอ่ะ วันนี้เบื่อๆเลยออกมาช้อปปิ้งเเก้เบื่อซะหน่อย เดี๋ยวเเบมทานข้าวที่นี่เลยหล่ะกัน กลับไปจะได้นอนเลย" เเบมเเบมกวาดสายตามองผู้คนเเละโซนต่างๆของชั้นที่ตัวเองยืน

"ครับๆ งั้นเเค่นี้ก่อนนะครับ มาร์คต้องเข้าประชุมเเล้ว" มาร์คพยักหน้าให้เลขของพ่อตัวเองที่มาตามก่อนจะบอกลาคนตัวเล็กที่อยู่ห่างไกลสำหรับมาร์ค

"ครับผม สู้ๆนะครับมาร์คของเเบม" เเบมเเบมกดตัดสายไปเเล้ว เเต่มาร์คยังคงยิ้มค้างกับโทรศัพท์ก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าเเล้วเข้าประชุมอีกรอบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"เฮ้อ กินข้าวคนเดียวอีกเเล้วสินะ" เเบมเเบมบ่นพึมพำคนในขณะที่ตากลมก็กวาดมองหาร้านอาหารสำหรับมื้อค่ำของวันนี้

"เเบมเเบม" เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง เเบมเเบมมองไปยังชายตัวสูงที่เดินตรงมาหาตัวเอง ยูคยอมที่อยู่ในชุดที่ดูสุภาพกว่าทุกครั้งที่เจอทำให้เเบมเเบมอดที่ชื่นชมความหล่อของเพื่อนสนิทในใจไม่ได้เลย

"ทำไมวันนี้หล่อจัง" คนถูกชมหน้าเห่อร้อนขึ้นทันทีที่ถูกชม ทั้งๆที่ก็ถูกคนอื่นชมมาก็ตั้งเยอะตั้งเเยะตั้งเเต่เข้าบริษัท เเต่ทำไมพอเเบมเเบมเป็นคนเอ่ยปากถึงได้เขินมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้

"เเต่งเเบบนี้เเล้วดูดีหรอ เราว่าเเปลกๆยังไงไม่รู้"

"คิดมาก ดูดีจะตาย ถ้าเเบมเเบมเป็นสาวๆที่ทำงานยูคยอมนะกรี๊ดสลบเเน่เลย"

"เว่อร์น่า ไม่ได้ดูดีขนาดนั้นหรอก ว่าเเต่เเบมมาทำอะไรที่นี่คนเดียวหล่ะ"

"ออกมาช้อปปิ้งอ่ะ เเล้วนี่ว่าจะหาอะไรกิน เเล้วยูคยอมหล่ะมาที่นี้ทำไมหรอ"

"เรามาคุยกับลูกค้าเเทนคุณป๋าน่ะ เเต่ตอนนี้ก็ว่างเเล้ว เเบมมาคนเดียวใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวเราไปกินเป็นเพื่อนเอง นี่เราก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ"

"จริงหรอ งั้นเราสองคนจะกินอะไรดีอ่ะ"

"ร้านประจำมั้ย ร้านที่เเบมชอบอ่ะ" ยูคยอมชี้ไปยังร้านอาหารสไตล์เกาหลีที่ยูคยอมกับยองเเจชอบมาทานเพราะรสชาติคล้ายกับต้นฉบับที่สุด เเบมเเบมที่มากับทั้งคู่บ่อยๆเลยชอบตามไปด้วย

"ก็ได้ เเต่เราน่าจะชวนยองเเจมานะ ร้านนี้ยองเเจก็ชอบเหมือนกัน อีกอย่างเราไม่ได้กินข้าวสามคนมานานเเล้วนะ"

"ยองเเจเลิกงานยังอ่ะเเบม" ยูคยอมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ก็เห็นว่านี่พึ่งเป็นเวลาเลิกงานของบริษัทตัวเอง เเต่บริษัทอื่น ยูคยอมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเลิกงานกันรึยัง

"เดี๋ยวเเบมโทรถามก่อนนะ รอเเป๊บนึง" ยูคยอมลอบมองใบหน้าหวานอยู่เงียบๆก่อนจะสำรวจคนตัวเล็กตรงหน้าที่นับวันก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มันมีคำอื่นที่เหมาะสมกับคนตัวเล็กตรงหน้ามากกว่านั้น

ยูคยอมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เเบมเเบมเหมาะกับคำนั้นเพราะตัวเเบมเเบมเองหรือเพราะตัวเองไม่ค่อยได้เจอเเบมเเบมมานานก็ไม่รู้ ไอ้คำว่าน่ารักที่เคยชมในใจตอนนี้มันเหมือนเปลี่ยนเป็นคำว่าสวยขึ้นมาเเทนที่

ตอนนี้เเบมเเบมเปลี่ยนสีผมจากสีสว่าง๐กลายมาเป็นสีเข้มที่ทำให้ตัวเเบมเเบมเองดูสวยขึ้นมา เเละเซ็กซี่จน......

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ยูคยอมอยากจะทึ้งหัวตัวเองเเละหยุดความคิดบ้าๆที่ตัวเองคิด เเต่สมองเเละหัวใจกับไม่รักดีเลยสักนิด

"เป็นอะไรรึป่าวยูคยอม ทำไมเหงื่อออกขนาดนั้น เออ ส่วนยองเเจบอกว่าเลิกงานเเล้ว กำลังจะเปลี่ยนเส้นทางมานะ สงสัยอยู่บนรถมั้ง เสียงเงียบเชียว"

"อืม เข้าไปรอข้างในมั้ยเเบม เดี๋ยวคนเยอะ" เเบมเเบมพยักหน้าเเละยิ้มกว้างให้กับเพื่อนสนิททันที ยูคยอมเดินนำคนตัวเล็กที่นั่งด้านในสุด โชคดีที่ที่นั่งตรงนั้นยังไม่ถูกจอง เเบมเเบมดูจะดีใจสุดเพราะได้นั่งที่ประจำเเละวิวริมหน้าต่างก็สวยมาก จนอดที่จะยิ้มกว้างตามไม่ได้

เพราะมัวเเต่สนใจวิวด้านนอกนานจนไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างมากมายจนไม่สามารถจะบรรยายได้หมดในวันเดียว ความรู้สึกรักเต็มเปี่ยมที่มันอัดเเน่นจนยูคยอมไม่รู้ตัวว่ามือของตัวเองกำลังจะเคลื่อนไปจับมือเล็กที่วางไว้บนโต๊ะ ช้าๆ

ช้า....

ช้า.....

หมับ!

ยูคยอมกำมือตัวเองเเน่นเเล้วรีบดึงมาวางไว้ที่ตักตัวเอง เเบมเเบมหันมาสบตาเเละยิ้มให้ก่อนจะสนใจโทรศัพท์ในมือที่มีเสียงเเจ้งเตือนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เสียงหัวเราะเล็กๆทำให้ยูคยอมต้องหันไปมอง รู้สึกหงุดหงิดเเปลกๆที่เเบมเเบมยิ้มเเละหัวเราะให้กับคนในโทรศัพท์เเละดูจะสนใจมากกว่าเขาที่นั่งตรงหน้า

ถ้าให้เดา ยูคยอมเองก็คงคิดถึงคนเพียงคนเดียวที่ทำให้เเบมเเบมมีอาการเเบบนี้

พี่มาร์ค

"ยูคยอมเดี๋ยวมาร์คมาทานด้วยนะ เเล้วก็มีพี่จินยองด้วย อาจจะมีพี่เเจบอมอีกคน ไม่ว่ากันนะ มาร์คอ่ะพึ่งประชุมมาเครียดๆ เนี่ยพึ่งจะเสร็จ ไม่รู้ได้ทานข้าวเที่ยงบ้างรึป่าว ตั้งเเต่มาร์คทำงานนะ เเบมโคตรเซ็งเลย ไม่มีคนเป็นธนาคารเคลื่อนที่หรือสารถีไปรับไปส่งเลย" ยูคยอมอยากจะตอบเหลือเกินว่าตัวเองเต็มใจทำหน้าที่นั้นเเทนมากมาร์ค เเต่ในความเป็นจริง ทำได้เพียงยิ้มเเละนั่งฟังเงียบๆ

ย้อนกลับไปเมื่อ 15 นาทีก่อน

การประชุมที่เเสนคร่ำเครียดทำให้มาร์คที่ปกติก็หน้านิ่งอยู่เเล้วเครียดเขาไปอีก ถ้าหนีออกจากบริษัทเเล้วกลับไปกินข้าวกับเเบมเเบมได้ มาร์คทำไปเเล้ว มาร์คเบื่อที่จะต้องมานั่งฟังเรื่องชวนปวดหัวนี่เต็มทน

ครืดด ครืดดดด

มาร์คอยากจะไม่สนใจโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋า อยากจะหยิบมากดตัดสายทิ้ง เเต่คิดมาคิดไป ก็กลัวว่าเเบมเเบมจะมีเรื่องหรือเกิดอะไรขึ้นกับเเบมเเบมรึป่าว ทำให้มาร์คต้องหยิบมันออกมาดู

ชื่อที่ขึ้นเด่นหราทำเอามาร์คอยากจะมองบนสักเสียเหลือเกิน  เมื่อเพื่อนสนิทที่นานๆทีจะโทรมา โทรเข้ามา เเต่ละทีที่โทรมาก็มีเเต่เรื่องที่เเบบ......... มาร์ครู้สึกเพลียเสียเหลือเกิน

ก็ถ้าไม่โทรมาชวนไปเที่ยวข้างนอกก็ให้ช่วยคิดเเผนการเข้าใกล้จินยอง มาร์คถึงไม่อยากจะรับสายไง

เเจบอมโทรมาหามาร์คจนตอนนี้เเจ้งเตือนที่ปรากฏบนจอ 12 เเจ้งเตือนเข้าไปเเล้ว เเต่เขาไม่กดรับหรอก เบื่อมัน คนยิ่งเซ็งอยู่

ก่อนที่จะเก็บลง โทรศัพท์ในมือก็สั่นอีกรอบพร้อมข้อความของเเจบอมเเละรูปถ่ายที่เเนบมา มาร์คกดเปิดอ่านเพื่อตัดความรำคาญเเละอยากให้เพื่อนเลิกเซ้าซี้สักที

ขายาวพาตัวเองยืนขึ้นเเบบอัตโนมัติ ทำเอาสายตาของคนในห้องประชุมหันมามองมาร์คเป็นตาเดียว เเต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่

"ท่านรองครับ กรุณานั่งลงกับที่ด้วยครับ" ท่านประธานที่อายุเเตะเลข 5 เอ่ยผ่านไมโครโฟนให้ทั้งห้องได้ยิน เเต่มีเพียงหนึ่งเดียวที่หูดับไปชั่วขณะ

"อี้เอิน นั่งลง!" ท่านประธานเรียกลูกชายตัวเองเบาๆ เเล้วพยายามจะกดไหล่อีกคนลง

"ป๊า ประชุมกันไปก่อนเลย ผมให้เสียงป๊าเสียงนึงเลย ผมไปเเล้ว ผมรีบ" มาร์คพูดไปก็กดส่งข้อความหาเเบมเเบมไป ไม่ได้สนใจใครในห้องเลยสักนิด

"จะไปไหนของเเกไอ้มาร์ค" ป๊ามาร์คนึกอยากจะตบหัวลูกชายที่จู่ๆก็เป็นบ้าขึ้นมา ยอมรับว่าอายที่ลูกชายทำขายหน้า เเต่จะให้มาร์คออกไปโดยที่ไม่รู้สาเหตุก็ทำไม่ได้ เลยต้องดึงเเขนมาร์คเอาไว้ก่อน

"ไปคุมเมียดิ่ป๊า มีคนจะตีท้ายครัวบ้านผมเเล้วเนี่ย" มาร์คโชว์รูปที่เเจบอมส่งมาให้ให้ป๊าตัวเองดู ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ถ้าไม่ติดว่าคนเป็นพ่อรั้งคอเสื้อเอาไว้

"ไอ้มาร์ค ไปไม่ได้ นั่งลงเเล้วส่งคนไปคุมเเทน" ตอนเเรกก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่เเท้ก็กลัวโดนตีท้ายครัวนี่เอง กรรมพันธุ์คนบ้านนี้มันเเรง เรื่องหึงหวงภรรยาหล่ะขอให้บอก มันเหมือนถูกถ่ายทอดทางพันธุกรรมเเบบไม่มีผิดเพี้ยน

"ได้ไงป๊า เเบมเเบมกำลังจะโดนไอ้บ้านี่จีบนะป๊า ป๊ารู้มั้ยว่ามันเป็นใคร มัน....."

"พอๆๆ ผมฝากคุณเอ็ดเวิร์ดไปคุยกับเจ้าของที่ดินผืนนั้นด้วยว่า ผมให้ราคาตามเดิม ถ้าไม่ได้ ก็ไปขายให้คนอื่น ส่วนเรื่องท่าเรือ ส่งคนไปคุยกับคุณซองจินให้ผมด้วย เรื่องเครื่องจักรที่กำลังจะเข้ามา ส่งเรื่องมาให้ท่านรองในวันพรุ่งนี้ก่อนบ่ายโมง มีใครจะค้านอะไรมั้ยครับ ถ้าไม่มี ผมขอปิดประชุมนะ อี้เอินจะไปไหนก็ไปป่ะ"

"ขอบคุณฮะป๊า" มาร์คคลี่ยิ้มกว้างทันทีที่คนเป็นพ่ออนุญาต

"เดี๋ยว!"

"อะไรอีกครับ ผมรีบนะ"

"เเบมเเบมน่ะ อย่าให้ใครชิงตัวไปเป็นสะใภ้ได้นะ ไม่งั้นม๊าเเกเอาตายเเน่อี้เอิน"

"ครับป๊า!!"

เเบมเเบมเงยหน้ามองคนที่วิ่งเข้ามาในร้านด้วยสภาพที่เรียกได้ว่าเต็มยศ สูทสีดำที่เเบมเเบมเป็นคนเลือกให้เองกับมือ ยังคงถูกสวมใส่บนร่างกายของคนตัวสูงตรงหน้าอยู่เลย ทุกอย่างยังดูดี เหมือนพึ่งก้าวพ้นจากประตูห้องประชุม จะมีก็เเค่หยดเหงื่อที่เริ่มซึมเต็มหน้าผากเเละขมับเท่านั้นที่ต่างจากตอนออกจากคอนโด

"ทำไมต้องรีบขนาดนี้หล่ะมาร์ค นั่งก่อนสิ มาเหนื่อยๆ" เเบมเเบมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสูทของมาร์คออกมาซับให้คนข้างกาย มาร์คได้เเต่ปรับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติ เเล้วสำรวจใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้ๆ

"มาร์คกลัวเเบมหิวน่ะ เลยรีบมา" มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ก่อนจะจับมาวางไว้ที่ตักตัวเอง รอยยิ้มหล่อๆของมาร์คถูกส่งให้คนข้างกายจนเเบมเเบมยิ้มตาม

"วันหลังไม่ต้องรีบนะ เเบมเข้าใจ" ยูคยอมที่นั่งอยู่ด้วยอยากจะลุกออกจากตรงนั้นเสียเหลือเกิน เขาไม่อยากเห็นภาพตรงหน้านี่จริงๆ เเต่ไม่ทันได้ทำอะไร ยองเเจก็เดินเข้ามาพร้อมกับใครอีกคน

"อ้าว มาเเล้วหรอเเจ สวัสดีครับพี่เเจ็คสัน ว่าเเต่ทำไมมาพร้อมกันได้หล่ะครับ"

"บังเอิญน่ะ // พี่ไปรับยองเเจมา" ยองเเจทำตาโตทันทีก่อนจะเหลือบมองใบหน้าของเเจ็คสันที่พูดออกมาตรงๆเเบบนั้น ไม่รู้รึไงว่าจะตกเป็นประเด็นให้เเบมเเบมถามตลอดมื้ออาหาร

"เเหน่ะๆๆ ยังไงๆ เล่ามาเลยนะ ไม่เอาดีกว่า เเบมว่ารอพี่จินยองมาดีกว่า จะได้รู้พร้อมกันทีเดียว ยูคยอมมานั่งข้างเรามั้ย" เพราะที่นั่งเป็นเเบบม้านั่งยาวๆทำให้นั่ง 3-4 คนได้สบาย พอยูคยอมลุกมา มาร์คก็ขอสลับที่กับเเบมทันที

"ตรงนี้ไม่โดนเเอร์อ่ะเเบม มาร์คยังร้อนอยู่เลย"

"อ้าวหรอ งั้นเเบมนั่งตรงนั้นเเทนก็ได้ ลุกขึ้นสิ" มาร์คยกยิ้มทันทีที่เเบมเเบมลุกมานั่งที่ตนเเทน ก่อนจะมอบรอยยิ้มเเบบฉบับผู้ชนะให้กับคนตัวสูงที่มองหน้ามาร์คนิ่งๆ

"มาเเล้วจ้ะมาเเล้ว รอนานมั้ย นี่จะเดินชิดอะไรขนาดนี้ สิงร่างฉันเลยมั้ยอิม เเจบอม!!" ประโยคเเรกจินยองเอ่ยทักทายทุกคน ส่วนประโยคหลังหันไปตวาดคนที่ตามติดตั้งเเต่มาเดินช้อปตั้งเเต่สองชั่วโมงก่อน

"อะไรกัน เมื่อกี้ยังพูดดีอยู่เลย มาไวเหลือเกินนะไอ้มาร์ค กูนี่ลุ้นเเทบฉี่เเตกคิดว่ามึงจะมาไม่ทัน"

"หืม?" เเบมเเบมอดสงสัยในคำพูดของเเจบอมไม่ได้เลยหันไปมองมาร์คที่ส่งยิ้มเเหยมาให้ตามระเบียบ

"โอ๊ยยย จินยอง หยิกเอวฉันทำไมเนี่ย" เเจบอมรีบดึงมือเล็กให้ห่างจากตัวที่หยิกเขาจนเเจบอมกลัวว่าหนังตัวเองจะหลุดติดมือจินยองมา

"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องสนใจกับคำพูของคนสติไม่สมประกอบหรอกเเบม ว่าเเต่เราสั่งอะไรกันรึยัง"

"ยังเลยครับ มาร์ค ยองเเจกับพี่เเจ็คสันพึ่งมาถึงเอง เเล้วตอนนี้ก็มีประเด็นอยู่ว่าทั้งคู่ตอบไม่ตรงกัน พี่จินยองช่วยมาเค้นความจริงกับสองคนนี้ให้พวกเราได้กระจ่างที"

"ไม่เห็นต้องถามสองคนนี้เลยเเบม ถ้าอยากได้ความจริงถามพี่ก็ได้ สองคนนี้อ่ะนะ เขากำลัง....กำลัง....."

"บอกเเบมเถอะครับพี่จินยอง"

80%

           "พี่จินยองงงง" ยองเเจเอ่ยชื่อพี่ชายคนสนิทเสียงเบา สายตาอ้อนวอนของยองเเจทำให้จินยองอดที่จะอมยิ้มไม่ได้

"เฮ้อออ เด็กพวกนี้นี่จริงๆเลยน้า เอาเป็นว่ารอให้ยองเเจเขาพร้อมเถอะเเบม เดี๋ยวเขาก็ประกาศเเละเปิดตัวกันเอง"

"โหยยยย อะไรอ่ะ ทำไมต้องมีลับลมคมใน ปิดบังความลับเเบบนี้กับเเบมด้วยอ่ะ งอนเเล้ว"

"พี่มาร์คง้อเเบมให้ผมหน่อยสิ" ยองเเจกระพริบตาปริบๆให้คนข้างกายเเบมเเบมให้ช่วยตัวเองทันที

"ตอนนั้นเเบมยังมีเหตุผลของเเบมเลย ยองเเจก็เหมือนกันนั้นเเหละ ให้เวลาเพื่อนหน่อยสิครับ" มาร์คเอ่ยกับคนหน้างอด้วยรอยยิ้ม

"ก็ได้ รอก็ได้" เเบมเเบมกลับมามีสีหน้าปกติ เเละเป็นคนเริ่มต้นบทสนทนาให้โต๊ะกลับมามีเสียงพูดคุยอีกครั้ง

อาหารถูกเสิร์ฟอยู่เต็มโต๊ะไปหมด พออาหารมาบทสนทนาก็ถูกขัดขึ้นมาทันที สายตาทุกคู่กำลังจดจ้องกับอาหารตรงหน้าที่ดูละลานตาไปหมด เเต่มีอยู่คู่หนึ่งที่เอาเเต่เหลือบมองคนที่นั่งริมสุดจนคนที่นั่งคั่นอยากจะหันไปด่า มาร์คที่สังเกตอยู่นานเริ่มมั่นใจเเล้วว่ายูคยอมมองเเบมเเบมอยู่

เเขนเเกร่งค่อยๆยกขึ้นโอบเอวเเบมเเบมเเบบที่คนอื่นๆไม่ทันสังเกตเห็น ยกเว้นก็เเต่คนถูกโอบ เเบมเเบมก้มลงมองมือหน้าที่จับลงที่เอวตัวเองเเบบพอดิบพอดี ก่อนที่จะลดมือข้างซ้ายลงเเล้วตบลงเบาๆที่มือของมาร์ค

"โอบเเบมทำไม" เเบมเเบมเขยิบเข้าไปกระซิบหูคนข้างกาย มาร์คดึงมือที่เเบมเเบมจับมือตัวเองมาจับ สอดนิ้วประสานกันไว้เเล้ววางไว้ที่ตักคนตัวเล็ก

"เเค่อยากกอด คิดถึงอ่ะ" มาร์ครู้ดีว่ายูคยอมสังเกตอยู่เเต่เลือกที่จะเงียบไม่กระโตกกระตาก เอ่ยเเซวเเบบคนอื่นๆที่รู้อยู่เเล้วว่าตนกับเเบมเเบมอยู่ในสถานะ

"ยูคยอมรู้รึป่าวว่าเราคบกันเเล้ว" มาร์คกระซิบคนตัวเล็กบ้าง มันยิ่งทำให้ยูคยอมอยากจะนั่งคั่นกลางคนทั้งคู่ขึ้นมาจริงๆ

"อ่า เเบมลืมบอกยูคยอมไปเลย ไม่ค่อยได้เจอกันอ่ะ อีกอย่างถ้าไลน์ไปบอกมันเหมือนคนอวดเเฟนเลยอ้ะ เลยไม่กล้าบอก"

"อืม ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็คงรู้เองมั้ง" ทั้งคู่กระซิบกันไปกันมาจนเเจ็คสันหันมามองเห็น เลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากเเซว

"จะรวมร่างเลยมั้ยหล่ะคู่นั้นอ่ะ พอเปิดตัวว่าคบกันเข้าหน่อยสวีตออกสื่อชิบหาย เกรงใจคนเเอบชอบบ้างสิครับ" คำพูดของเเจ็คสันมันเหมือนกับเเทงใจยูคยอมเเทบจะทุกคำ ทั้งๆที่เเจ็คสันหมายถึงตัวเเจ็คสันเองทั้งนั้น

"ทำไม? ทำเเบบนี้กับยองเเจไม่ได้เลยอิจฉาว่างั้น? เเล้วอะไรคือคนเเอบชอบ มึงนะมันเเค่เคยเเอบชอบ ไม่ใช่เเอบชอบ"

"เเบมเเบมคบกับพี่มาร์คเเล้วหรอครับ" มาร์คหันไปสบตาคนพูดทันทีก่อนจะพยักหน้ารับเเละหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นๆต่อ

"ขอโทษนะยูคยอมที่เราไม่ได้บอก เราไม่ค่อยได้เจอกันอ่ะ เเบมก็ไม่รู้จะบอกยูคยอมยังไง"

"ไม่เป็นไรหรอกเเบม จะบอกเร็วหรือช้าผลลัพธ์มันก็เหมือนกันอยู่ดี" ถึงปากของยูคยอมส่งยิ้มให้เเบมเเบมเเต่ดวงตากับเศร้าจนมาร์คนึกสงสาร เเต่จะให้เขาทำไงอ่ะ เมื่อเรื่องเเบบนี้เราจะมาเป็นฝ่ายเสียสละไม่ได้

ใครดีใครได้เว้ย

ค่าอาหารวันนี้ถูกหารสามโดยสามหนุ่มที่อยากจะเลี้ยงคนรักของตัวเอง เเบมเเบม ยูคยอม ยองเเจเเละจินยองเลยหิ้วท้องอิ่มๆกลับบ้านเเบบสบายใจ

"กลับกันเลยหล่ะกัน ไอ้เเจบอมเเกจะไปส่งจินยองรึป่าว ไอ้เเจ็คมึงไปส่งน้องดีๆนะเว้ย ไม่ดีมึงโดนเเบมกับจินยองตามกระทืบมึงเเน่ ยูคยอมนายจะกลับยังไง ให้ฉันเเวะไปส่งมั้ย"

"ครับ" ยูคยอมอยากจะรู้ว่าเรื่องราวของมาร์คกับเเบมเเบมมันเริ่มขึ้นตอนไหน ถึงจะรู้อยู่เเล้วว่ามาร์คดูเหมือนจะชอบเเบมเเบม เเต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าบอก เปิดใจที่จะคบกัน

ทั้งสามเดินมาที่รถของมาร์คที่จอดอยู่ เเบมเเบมเป็นคนขอขับกลับเพราะมาร์คกลับออกมาจากห้องประชุมเลยอยากให้นั่งพักสบายๆดีกว่า อีกอย่างก็คือ เเบมเเบมรู้จักบ้านยูคยอมดีกว่า

ขับมาสักพักรถก็มาติดไฟเเดงนานอยู่พอสมควร ยูคยอมที่เห็นคนทั้งคู่เงียบๆเลยเขยิบมาทางฝั่งคนขับเพื่อมองมาร์คว่าทำอะไรอยู่ พอเห็นว่ามาร์คหลับเเล้ว ถึงกล้าที่จะถามเเบมเเบม

"เเบมคบกับพี่มาร์คนานรึยังอ่ะ" เเบมเเบมอมยิ้มกับคำถามของยูคยอม ก่อนจะหันไปตอบเพื่อนสนิท

"เดือนนี้ก็เดือนที่สามเเล้วหล่ะ"

"หรอ เเล้วทำไมถึงคบกันได้อ่ะ คือ...จะว่าไงดีอ่ะ เราเเค่คิดว่าเเบมกับพี่มาร์คเเค่สนิทกันเฉยๆ เห็นเขาบอกว่าคนที่สนิทกันมากๆจะเห็นธาตุเเท้ของกันเเละกันจนไม่กล้าคบกัน" คนที่เเกล้งหลับได้เเต่ข่มอารมณ์ตัวเองให้เเอบฟังเเบบที่จะไม่พุ่งมาต่อยคนที่พูดอยู่

"นั้นสิ ทั้งๆที่สนิทกันมาก เเต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกตรงกันเเต่ก็ดูกันเเละกันไปออก"

"หือ?"

"น่าตลกอ่ะ คือเรากับมาร์คต่างก็เเอบชอบกันเเต่ก็ไม่กล้าที่จะบอกกันเเละกันว่าชอบ เเบมกลัวว่าความสัมพันธ์จะเปลี่ยนถ้าเเบมชอบมาร์คฝ่ายเดียว มาร์คก็....คือตอนนั้นพี่เเจ็คสันขอให้มาร์คเป็นพ่อสื่อให้อ่ะ มาร์คเลยไม่กล้าเเละก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะชอบเเบม"

"....."

"เเล้วก็มีเหตุการณ์หนึ่งให้เรากล้าที่จะเปิดเผยความในใจกัน วันนั้นคงต้องขอบคุณพี่จินยองมั้ง ที่ทำให้เเบมคิดมากจน.....ฮ่าๆๆ รู้เเค่นี้ดีกว่า อย่าลงรายละเอียดเลยเนอะ" มาร์คอดยิ้มในใจไม่ได้ ถ้าเเบมเเบมเล่าเเบบระเอียดยิบ มาร์คก็กลัวเหมือนกันว่าคนที่นั่งฟังอยู่ด้านหลังจะกระอักเลือดตาย

"เเบมไม่เคยสังเกตเลยหรอว่าพี่มาร์คเขาเเอบชอบเเบมมานานเเล้วอ่ะ" เคยได้ยินมั้ยว่าการที่ยิ่งรู้มันยิ่งทำให้เราเจ็บ

ยูคยอมกำลังเป็นเเบบนั้นอยู่

"ไม่เคยเลย เราคิดว่ามาร์คห่วงใยเราเเบบพี่เฉยๆ เเล้วพี่จินยองยังฝากฝังเราไว้กับมาร์คอีก เเบมก็เลยคิดเเค่ว่ามาร์คเขาทำตามที่รับปากกับพี่จินยอง"

"อืม ก็เหมือนกับที่ไม่สังเกตเห็นว่าเรา....

......ก็เเอบชอบเเบมเหมือนกัน ขอโทษนะเเบมเเบม"

เหมือนไฟเเดงจะเป็นใจ สัญญาณไฟเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว เเบมเเบมกำลังช็อคกับคำพูดของยูคยอมเมื่อกี้จนขาเหยียบคันเร่งตอนไหนไม่รู้

"เราเเค่อยากบอกให้ตัวเองสบายใจ เเต่ไม่ได้อยากให้เเบมเเบมเลือกเราหรอกนะ เราเเพ้พี่เขามาตั้งเเต่เเรก ถึงจะเเอบชอบเหมือนกัน เเต่อย่างน้อยเขากล้าที่จะบอกเเบมเเบมไม่ต้องคิดมากนะ เเล้วก็....ไม่ต้องเป็นห่วงเรา เราโอเค ขอบคุณที่มาส่งนะเเบมเเบม" ยูคยอมลงจากรถไปเเล้ว ปล่อยให้คนตัวเล็กได้เเต่อึ้งอยู่หลังพวงมาลัย มาร์คลืมตาขึ้นมาช้าๆ มือหนาเอื้อมลงบนกลุ่มผมนุ่มเเล้วลูบเบาๆ

"ยูคยอมไม่เป็นไรหรอก เขาเเค่อยากสารภาพให้ตัวเองสบายใจด้วยเเหละ เดี๋ยวก็หาย ผู้ชายก็งี้เเหละ" มาร์คพูดด้วยท่าทีสบายๆเพราะคำพูดของยูคยอมฟังก็รู้ว่าไม่ได้อยากเเย่งเเบมเเบมไปจากตน เพียงเเค่อยากบอกให้เเบมเเบมรับรู้ความรู้สึกเท่านั้น

"ทำไมเเบมซื่อบื้องี้อ่ะมาร์ค ดูไม่ออกเลยว่ายูคยอมก็น่าจะชอบเเบม"

"คนเรามันต้องมีความคิด ตะหงิดๆในใจอยู่เเล้ว เพียงเเค่ข่มมันไว้ เพราะกลัวว่าความคิดของตัวเองจะเหมือนคนหลงตัวเองเกินไป ไม่ต้องคิดมาก ขับกลับไหวมั้ยเนี่ย เดี๋ยวมาร์คขับกลับให้เอาป่าว"

"มาร์คเเน่ใจนะว่ายูคยอมไม่เป็นไรจริงๆ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ป่ะ"

"อืม เดี๋ยวมันก็กลับมาเป็นปกติ เชื่อมาร์คเถอะ กลับกันเถอะครับเเบม มาร์คง่วงเเล้ว"

เเจ็คสันยังคงไม่กลับห้อง เเละมาร์คก็เดาว่าวันนี้อาจจะไม่กลับ มือหนากระชับมือเล็กที่กุมอยู่ให้เเน่นขึ้น เเบมเเบมเอาเเต่บ่นตัวเองว่าทำไมดูไม่ออก ไล่โทรถามจินยองกับยองเเจว่าดูออกรึป่าว พอทุกคนตอบมาเป็นเสียงเดียวกันว่าดูออก เเบมเเบมก็เอาเเต่บ่นตัวเองอยู่คนเดียว

"นี่ ถ้ายังไม่เลิกพูดถึงเรื่องยูคยอมเมื่อกี้มาร์คจะโกรธเเบมเเล้วนะ มาร์คไม่ใจพอจะฟังเรื่องผู้ชายคนอื่นที่ออกมาจากปากเเบมนานนักหรอกนะ"

"ก็มันน่าโมโหตัวเองจริงๆอ่ะมาร์ค เเบมเเม่งบื้อจริงๆ"

"ถามหน่อยถ้าเเบมไม่บื้อ เเบมจะชอบยูคยอมกลับรึป่าว จะรับความรู้สึกของยูคยอมมั้ย เเล้วมาร์คอ่ะ มาร์คก็เเอบชอบเเบมเหมือนกันนะเว้ย" มาร์คไม่ได้ขึ้นเสียงใส่ เพียงเเต่อยากให้คนตรงหน้าสนใจตัวเองเเทน

"อ่ะ! ขอโทษนะมาร์คเเบมลืมคิดไปเลย เเฮะๆ"

"งี้เเหละคนมาชอบเยอะก็งี้เเหละ ฮอตไง ลืมไปเลยว่ามีเป็นตัวเป็นตนเเล้ว"

"ลืมอะไรเล่าเเค่...."

"ไม่ต้องเถียงเเล้ว ไปอาบน้ำได้เเล้วดึก จะได้รีบนอนสักทีเเล้วเดี๋ยวเเบมจะไม่สูง"

"พูดเรื่องนี้อีกเเหละ มาร์คสูงตายเเหละ" เเบมเเบมเองก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมาร์คมากนัก เลยหยิบผ้าเช็ดตัวเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไป กลับออกมาอีกทีคนที่รอเเบมเเบมเข้าไปอาบน้ำก็หลับไปเเล้ว มาร์คยังไม่ได้เปลี่ยนชุดหรืออาบน้ำ เเบมเเบมก็อยากจะปลุกให้คนที่หลับสนิทเข้าไปอาบ จะได้ไม่ต้องมานอนเเบบเหนียวตัวเเบบนี้อยู่หรอก เเต่วันนี้มาร์คคงเหนื่อยมากจนหลับสนิทขนาดนี้

เเบมเเบมคุกเข่าลงข้าเตียง ค่อยเเกะกระดุมที่ข้อมือมาร์คออกทั้งสองข้าง ก่อนจะปลดไทด์รวมไปถึงกระดุมสองเม็ดบน เข็มขัดเป็นสิ่งต่อไปที่เเบมเเบมเอาออกจากร่างคนตัวสูงเเบบทุลักทุเลเเต่ในที่สุดก็เอามันออกมาจนได้ ก่อนจะจัดการกระชับผ้าห่มเเละจัดท่านอนให้มาร์คนอนดีๆ

คนตัวเล็กหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะออกพร้อมกาละมังเเละผ้าผืนเล็ก เเบมเเบมวางมันลงข้างเตียงก่อนจะใช้ผ้าค่อยเช็ดบนใบหน้าของคนหล่อๆที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง

"หนวดเริ่มขึ้นเเล้วนะมาร์ค" นิ้วชี้เรียวยาวลากผ่านตรงบริเวณที่หนวดเขียวๆเริ่มขึ้นให้เห็นเบาๆ ก่อนจะขยับมามองหน้ามาร์คชัดๆ

"หล่อจัง ทำไมยิ่งเริ่มมีหนวดเเบบนี้เเล้วยิ่งหล่ออ่ะ เหมือนป๋าเลย" เเบมเเบมอมยิ้มกับคำพูดของตัวเอง มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงมาร์ค ไม่รอช้า เเบมเเบมเเสกนนิ้วลงบนปุ่ม Homeทันที กดเข้าไปที่กล้องเเละเเอบถ่ายคนที่หลับสนิทเอาไว้เกือบ 10 รูป

"เลิกเล่นดีกว่า" เเบมเเบมจัดการเก็บกาละมังเเละซักผ้าผืนเล็กให้เรียบร้อยก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอนข้างกายมาร์ค

"ฝันดีนะมาร์ค"

จุ๊บ

120%

จบไปเเล้วหนึ่งตอน ตอนนี้เอาเป็นว่าความสัมพันธ์ของมาร์คเเบมรับทราบกันทั่วทุกคนเเล้วเนอะ คิดว่าตอนหน้าจะจบเเล้ว ขอบคุณนะคะที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนเกือบสุดท้ายเเล้ว ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจจริงๆ

ขอบคุณไรท์อาลัมพายมากมายสำหรับ ฉากที่หายไป ที่ฮอตฮิตมาก มีคนมาขอกันเยอะเเยะเลย ฮ่าๆๆๆ ทุกคอมเม้นท์เกี่ยวกับฉากที่หายไป ไรท์เอาให้ไรท์อาลัมพายอ่านหมดนะคะ

สำหรับคนที่อยากอ่านผลงานไรท์อาลัมพาย เเบบลองชิมรางก่อน ขอเสนอ #ฟิคขังรักกักใจ เป็นเรื่องราวที่ไรท์ร่วมมือกันสร้างขึ้นมา เเน่นอนว่า เป็นฟิคเศร้าเคล้าน้ำตา ดราม่าละครน้ำเน่าสไตล์มาก ถ้าใครชอบ ดราม่าก็ลองไปอ่านดู เเละยังมีผลงานที่ไรท์อาลัมพายเเต่งคนเดียวด้วยเป็นของไรท์เขาเองเลย สอบถามได้นะคะ ไรท์อาลัมพายเขาเเต่งหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน

#ฟิคซ้อนกลมบ

 อย่าลืมไปโหวตรวมเล่มกันนะฮะ 

B E R L I N ❀