[END]Cupid's trap ซ้อนกลกามเทพ #Markbam

ลำดับตอนที่ #20 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 19

ปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันจนมาร์คไม่รู้จะห้ามยังไงเเล้ว เเบมเเบมเป็นกังวลตั้งเเต่ปิดประตูลง ดวงตากลมโตคู่สวยกำลังฉายเเววกัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้มาร์คคงทำได้เพียงบีบมือให้กำลังใจคนข้างๆเพราะสรรหาคำพูดมากมายเพื่อขอออกไปด้วย เเบมเเบมก็ไม่ยอมท่าเดียว เเล้วทีนี้ก็มานั่งกังวลเอง มาร์คหล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าเเบมเเบมจะดื้อเพื่อใครกัน

"ให้มาร์คออกไปด้วยเถอะนะ มาร์คไม่สบายใจเลยจริงๆ" มือหนาลูบลงบนกลุ่มผมนุ่มที่ดูเงางามเพราะถูกคนตัวเล็กดูเเลอย่างดี ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเคลื่อนลงบนหน้าผาก กดจูบเบาๆ

"เเต่เเบมไม่อยากให้มาร์คออกไปตอนนี้ บางทีพี่เเจ็คสันอาจจะไม่ได้พูดเรื่องของเราก็ได้นะมาร์ค" เเบมเเบมจับลงบนข้อมือของมาร์คทันทียามทีมือหนาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

"ถ้ามันไม่คุยเรื่องนั้นมันจะมีอะไรมาคุยกับเเบม เเจ็คสันมันชอบเเบมอยู่นะ"

"เเล้วทำไมต้องขึ้นเสียงใส่เเบมด้วยเล่า! หึงรึไง"

"ขอโทษ ก็เวลามาร์คนึกถึงตอนที่มันบอกชอบเเบมเเล้วมันเป็นไปเองอ่ะ มาร์คไม่ได้ตั้งใจขึ้นเสียงใส่เเบมเลยนะ มาร์คขอโทษ"

"เเล้วทำไมคืนนั้นไม่เห็นนึกถึงพี่เขาหล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นไม่มีอะไรในหัว มีเเต่ความอยากล้วนๆ"

"เเค่ความอยากเองหรอ?" ใบหน้าหวานง้ำงอลงทันทีที่มาร์คพูดประโยคนั้นออกมา

"รักด้วย หวง อยากจะครอบครองเเค่เพียงคนเดียว อย่าโกรธมาร์คนะ เขาขอโทษ" มาร์ครู้สึกผิดทันทีที่เห็นคนตัวเล็กในอ้อมกอดกำลังจะงอนตัวเองเขาเเล้ว

"จริงๆคืนนั้นก็เเค่อยากใช่มั้ย ไม่ได้ตั้งใจจะสารภาพรักกับเเบมใช่ป่ะ" มือบางดันอกคนที่พยายามจะง้อให้ห่างจากตัว ทั้งๆที่ความจริงๆก็ไม่ได้งอนอะไรมาร์คหรอก เมื่อคำว่า รัก ในวันนั้นยังก้องอยู่ในหัว ไหนจะการกระทำต่างๆที่เเสดงออกอย่างชัดเจน ถ้ามาร์คไม่จริงจังกับตัวเองจริงๆ มาร์คคงไม่บอกครอบครัวตัวเองรวมถึงม๊าของเเบมเเบมหรอก

"คุณเเบมเเบมครับนี่ไม่ใช่เวลามางอนเค้าหรือป่าว" มาร์คพยายามอ้อนทันที ใบหน้าหล่อกำลังพยายามทำท่าให้ตัวเองดูน่ารักพร้อมดัดเสียงเล็กๆจนเเบมเเบมหลุดขำออกมา

"ทานข้าวกันมั้ยอ่ะ มาร์คหิวเเล้วอ่ะ" ปากบอกว่าหิว เเต่มือกลับดึงเเบมๆเข้ามากอดซะงั้น

"หิวก็ปล่อยสิ จะได้ไปกินข้าวกัน ปล่อย!" มือเล็กตีลงบนไหล่ที่เปลือยเปล่าของอีกคนทันที ทั้งๆที่รู้อยู่เเล้วว่าตีไป มาร์คก็ไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรนักหรอก ถ้าคิดจะทำอะไรเเบมเเบมน่ะ

"มาร์คพอเเล้ว มาร์ค ถ้าไม่หยุด เเบมจะไม่คุยด้วยเเล้วนะ" เสียงขู่อย่างกับลูกเเมวตัวน้อยๆ มันทำให้มาร์คกลัวมากเลย กลัวจนไม่อย่างจะปล่อยให้คนตรงหน้าออกห่างจากตัวเลยสักนิด

"หนึ่ง"

"นับไปเถอะ มาร์คไม่หยุดหรอก"

"มาร์ค เเต่เเบมต้องไปคุยกับพี่เขานะ"

"เเล้วถ้ามาร์คทำให้ออกไปไม่ได้อ่ะ"

"จะทำอะไร!!"

"ทำเเบบคืนนั้นไง"

"ม่ายยยยย อย่านะมาร์ค! บอกว่าอย่าไง!! มาร์คไม่เอา มาร์ค!"

5%

ก๊อกๆๆๆ

ก๊อกๆๆ

"มาร์คลุกเลย ออกไปเปิดประตูเลย มาร์คค ไม่เอา มันจั๊กจี้ มาร์ค คิกๆๆ" มาร์คเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ขำจนหน้าเเดงเเล้วยิ้มออกมา เขาผละออกจากคนตัวเล็กเเล้วเดินเปิดประตูให้กับผู้มาเยือน

"ทำไมหน้ามึงเป็นเเบบนั้นว่ะ" มาร์คมองสำรวจใบหน้าของเพื่อนสนิทที่บัดนี้มีเเต่รอยฟกช้ำไปทั่วไปหน้า ดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร

"เพราะมึงนั้นเเหละไอ้มาร์ค"

"เอ้า เกี่ยวไรกับกูว่ะ ไหนเล่าดิ่" มาร์คเดินนำเพื่อนเข้ามาในครัว เมื่อเห็นว่าเเบมเเบมนอนอยู่ที่โซฟาเลยไม่อยากให้เพื่อนไปนั่งตรงนั้น

"เดี๋ยวเเบมเตรียมอาหารให้ มาร์คคุยกับพี่เเจบอมไปเถอะ กล่องปฐมพยาบาลอยู่ในห้องนอนอ่ะมาร์ค" เเบมเเบมที่ดูหน้าเเจบอมก็พอจะรู้ว่าเพื่อนมาร์คโดนพี่ชายตัวเองเล่นงานขนาดไหน เเต่จะให้ไปเตือนหรือไปเเนะนำให้เลิกยุ่ง มาคิดๆดูเเล้ว เเบมว่าเเบมไม่ควรไปยุ่ง เพราะของอย่างงี้ต้องเจอกับตัวถึงจะรู้ ว่าพี่เขาน่ะคนจริงขนาดไหน

"เอาน่าอย่างนอนก็ได้นอนห้องเดียวกัน"

"ห้องเดียวกันกับผีเเกน่ะสิไอ้มาร์ค จินยองไล่กูออกจากห้องนอน ตอนเเรกนะไล่ออกจากห้องเลย กูมาเคาะห้องมึงจนคนทั้งชั้นจะออกมาด่ากูอยู่เเล้วก็ไม่เสือกเปิดให้ ดีที่จินยองยังเมตตากูอยู่บ้าง ให้กูเข้าไปนอนที่โซฟา ไม่งั้นกูเป็นไข้เลือดออกตายพอดี ไอ้เพื่อนเลว"

"เห็นมั้ยหล่ะ อย่างน้อยจินยองก็ยังใจอ่อนกับมึงบ้าง เขาอุตส่าห์ให้มึงเข้าห้องก็นับว่าใจอ่อนมาเยอะเเล้วนะเว้ย ใช่มั้ยครับเเบมเเบม" เเบมเเบมพยักหน้าอย่างจำยอม ทั้งๆที่จริงๆเเล้วที่พี่ชายตัวเองยอมอาจจะเพราะทนเสียงเคาะกับเสียงตะโกนเรียกมาร์คไม่ไหว เเต่เมื่อคืนเเบมเเบมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนะ หลับสนิทยันเช้าเลย

"เห้อออ เเล้วกูจะเอาหน้าเเบบนี้ไปจีบจินยองยังไงว่ะ ขนาดปกติเขายังเเทบไม่เห็นความหล่อของกูเลย"

"เป็นไปได้เเฮะที่มึงมายอมอ่อนข้อเเละดูเสียเชิงชายขนาดนี้ มึงต้องมั่นใจตัวเองดิ่ว่ะ ยิ่งหน้ามึงเป็นเเบบนี้มึงจะมายอมเสียเวลารักษาหน้าเพื่ออะไรว่ะ"

"เเต่เเบมว่า...คนอย่างพี่จินยองไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มพวกที่ถือคติตื้อเท่านั้นที่ของโลกนะฮะ พี่จินยองออกเเนวรำคาญคนพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ เเบมว่า...."

"นอกจากจะทำให้พี่ชายเเบมเเบมดูมีค่า เเล้วมึงต้องทำตัวเองให้มีคุณค่าเเละคู่ควรกับเขาด้วย"

"ถูกต้องครับ เเบมว่าพี่กลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เเต่เทียวไปเทียวกลับ ตามจีบเเบบสม่ำเสมอดีกว่า มาตามตื้อพี่เเบมเเบบนี้ พี่จินยองอาจจะคิดว่าพี่ไม่เอาไหนก็ได้นะครับ"

"เอออว่ะ ฉันลืมคิดถึงจุดนี้ไปเลย ขอบใจนะเเบมเเบม ส่วนมึงโทษฐานที่คิดเเผนการเเละทำให้ตัวเองได้เปรียบอย่างเดียว มึงต้องพากูไปกินเหล้าย้อมใจ"

"เกี่ยวกันมากเลยเนอะ ถามเเบมเเบมนู้น ถ้าเเบมให้ไปกูก็ไป"

"ไอ้มาร์ค!! เดี๋ยวนี้มึงจะไปไหนต้องถามเเบมเเบมหรอว่ะ ไม่ใช่เลยว่ะ เเม่งไม่ใช่เลย กลุ่มเรามันต้อง....."

"หยุดจินตนาการว่ามึงจะเป็นช้างเท้าหน้า นี่เเค่เดินหน้าจีบมึงยังโดนขนาดนี้ มึงยังคิดอีกหรอว่ามึงจะกำหลาบคนอย่าง ปาร์ค จินยองได้น่ะ"

"ของเเบบนี้มันก็ไม่เเน่!" เเบมเเบมอมยิ้มให้กับท่าทีของพี่ชายคนสนิทก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตู

"มาร์คไปเปิดเอง เผื่อเป็นเเจ็คสัน" เเละเหมือนจะเดาถูก เเจ็คสันเป็นคนมาเคาะห้อง เเละขอเข้ามาเจอเเบมเเบมซึ่งมาร์คก็โอเคที่จะให้อีกฝ่ายเข้ามา จะได้เคลียร์ๆกันไปเลย

"อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะมึง" เเจ็คสันเอ่ยทักเเจบอมที่หันมาสบตาพอดิบพอดี เเจบอมได้เเต่ลอบกลืนน้ำลายเพราะนึกถึงหายนะที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาในไม่ช้า

"กินข้าวมายังมึง พวกกูกำลังจะกินเลย นั่งดิ่ นั่งๆ" เเจ็คสันนั่งลงข้างเเจบอมตรงข้ามกับมาร์ค ส่วนเเบมเเบมก็นั่งตรงข้ามกับเเจบอม

ซุปร้อนๆที่มาร์คตั้งใจทำเมื่อเช้าถูกเสิร์ฟจนครบทุกคน รสชาติที่เเสนจะถูกปากกลับทำให้เเบมเเบมไม่มีกระจิตกระใจทานมันเข้าไปเท่าไหร่

ทั้งๆที่ตอนเเรกคิดว่าการที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองกับพี่เเจ็คสัน มันไม่น่าจะยากอะไร เเต่พอเอาเข้าจริงๆเเบมเเบมก็กังวลมันอยู่ไม่น้อย

มาร์คเปลี่ยนการจับช้อนไปไว้ที่มือซ้ายเเทน เพรามือขวาเอื้อมไปจับมือนิ่มที่ใต้โต๊ะ

เสียงช้อนถูกวางลงทำเอาทั้งสามคนสะดุ้ง เเจ็คสันเป็นคนวางช้อนคันนั้นเเละจ้องหน้าเพื่อนสนิทที่นั่งฝั่งตรงข้าม

"มึงมีอะไรจะบอกกูมั้ยไอ้มาร์ค"

"มึงอยากรู้เรื่องอะไรหล่ะ กูพร้อมจะบอกมึงทั้งหมดถ้ามึงต้องการ"

"มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ใช่มั้ยมาร์ค มึงเป็นคนรับปากกับกูใช่มั้ยว่ามึงจะช่วยกู กูยอมทำทุกอย่าง รอให้น้องเรียนจบ กูก็รอ กูยอมลงทุนย้ายมาทำธุรกิจที่นี่ เเล้วสิ่งที่มึงทำกับกู....นี่หรอผลตอบเเทนสำหรับคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง กูมันไม่ต่างอะไรกับคนโง่ๆเลยสักนิด" มาร์คไม่ตอบโต้อะไร เพียงเเต่ฟังสิ่งที่เเจ็คสันอยากจะพูดออกมา ในขณะที่เเจบอมก็เตรียมจะลุกจากเก้าอี้ทันทีถ้าเเจ็คสันลุกไปต่อยมาร์ค

เเบมเเบมเองที่รู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุของเรื่องนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อพูดไป คนที่เสียใจที่สุดก็คือเเจ็คสัน

"ก็จะยอมรับว่าสิ่งที่มึงพูดเป็นจริงทั้งหมด กูเหมือนคนที่ทรยศมึง ทั้งๆที่มึงบอกกูเเล้วว่ามึงชอบเเบมเเบม เเต่....กูเองก็อยากจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน...."

"เเล้วมึงมาซื่อสัตย์อะไรตอนนี้!!! มึงบอกกูมา ว่ามึงชอบเเบมเเบมหลังกูใช่มั้ย เพราะกูรึป่าว ที่ยิ่งทำให้มึงเเน่ใจว่ามึงชอบเเบมเเบม"

"กูไม่ได้ชอบเเบมเเบมหลังที่มึงบอก กู...."

"เเล้วกูต้องทำยังไง มึงบอกกูดิ่ ว่ากูต้องทำยังไง!!!" อยู่ๆเเจ็คสันก็ขึ้นเสียงใส่ทั้งๆที่มาร์คยังคงพูดไม่ทันจบ

"เฮ้ย เเจ็คสันมึงใจเย็นๆก่อน" เเจบอมลุกจากเก้าอี้ทันทีที่เเจ็คสันลุกขึ้นยืน มือหนาจับรั้งเเขนทั้งสองข้างของเพื่อนสนิทไว้เเน่น เเบมเเบมเองก็บีบมือมาร์คเเน่นเหมือนกัน

"กูขอโทษ กูผิดเอง"

"กูต้องให้อภัยมึงมั้ย กูต้องยอมปล่อยให้มึงรักกับคนที่กูชอบ เเล้วกูมานั่งร้องไห้ มองมึงมีความสุขอยู่คนเดียวงั้นหรอ เเล้วถ้ากูเเย่งหล่ะ....กูมีสิทธิที่จะเเย่งเเบมเเบมมั้ยห้ะ!!! มึงถึงจะเข้าใจความรู้สึกกูบ้าง"

"ถ้ามึงทำเเบบนั้นเเล้วสบายใจก็ได้ เเล้วเเต่มึงเลย เเต่มึงต้องรู้ไว้ว่ากูกับเเบมเเบมคบกันเเล้ว"

"ว่าไงนะไอ้มาร์ค นะ....นี่มึงคบกันจริงจัง ไม่ใช่เล่นๆให้กูเเซวหรอ ตะ....ตั้งเเต่เมื่อไหร่" เป็นเเจบอมที่ตกใจที่สุดกับคำพูดของมาร์ค ทั้งๆที่ตกลงกันไว้กับเเบมเเบมเเล้วว่าจะไม่บอกใครว่าคบกันอยู่ จะรอจนกว่าเเบมเเบมพร้อมเเละเชื่อมันว่าเราจะไปกันรอด

"หึ! ได้ยินเเล้วใช่มั้ย ยองเเจ" เเจ็คสันเอาโทรศัพท์เเนบหูตัวเอง ก่อนจะเปิดลำโพงให้อีกสามคนได้ยิน

"เห็นมั้ยหล่ะยองเเจ พี่บอกเเล้วว่าวิธีนี้เวิร์คสุด ถ้ารอเวลานะ เเบมเเบมไม่มีทางบอกพวกเราหรอกว่าคบกับมาร์คเเล้ว" เสียงของจินยองที่เเบมเเบมจำได้ดีดังขึ้นมา ก่อนจะได้ยินเสียงประตูด้านนอกเปิดเข้ามาพร้อมกับสองร่างที่เดินยิ้มละไมเข้ามาในครัว

"นี่มึงหลอกกูหรอเเจ็คสัน" เป็นมาร์คที่พุ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อเเจ็คสันเอาไว้ เเจบอมที่ไม่ทันตั้งตัวได้เเต่ยืนมองเหมือนคนไม่มีสติ จะมีก็เเต่เเบมเเบมที่ไปรั้งมาร์คเอาไว้ก่อนที่จะทำร้ายเพื่อนสนิท

"เอาคืนไง จริงๆกูก็พอจะดูๆมึงออกเเหละว่า มึงกับเเบมเเบมชอบกันอยู่ เเต่มึงเเม่งปากเเข็งเหลือเกิน ไม่ยอมรับความรู้สึกที่มีกับน้องมัน กูก็เเค่ตัวกระตุ้นก็เท่านั้น"

"มึงว่าไงนะ!!"

"มึงเห็นเพื่อนมึงโง่หรอมาร์ค ทุกคนเขาดูรู้หมดเเหละว่ามึงกับเเบมเเบมรู้สึกยังไงต่อกัน จะมีก็เเต่มึงกับเเบมเเบมนั้นเเหละที่ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง"

"เเผนใคร? กูถามว่าเเผนใคร"

"เเผนฉันเองเเหละมาร์ค ทำไมหรอ" มาร์คตวัดสายตาไปมองพี่ชายหน้าหวานของเเบมเเบมที่ยังร้ายไม่เปลี่ยนเเปลงเลยสักนิด เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อจินยองเป็นเหมือนหนึ่งคนที่ทำให้ตนเองกับเเบมเเบมได้ใกล้ชิดกันเเละได้มาถึงจุดนี้

"ไม่มีอะไร ใครจะไปทำอะไรนายได้หล่ะ ปาร์ค จินยอง" มาร์คก็เริ่มคิดเเล้วนะว่า ถ้าช่วยให้เเจบอมกำราบจินยอง มันจะเป็นเรื่องราวที่ดีเรื่องหนึ่งของชีวิต

"เเบมขอถามพี่หน่อยได้มั้ยครับ พี่เเจ็คสันยังชอบเเบมอยู่มั้ย" เเบมเเบมถามขึ้นมาเมื่อเหตุการณ์กลับมาปกติ ทุกคนนั่งล้อมกันที่โต๊ะอาหารของมาร์คกับซุปคนละถ้วยที่อยู่ตรงหน้า

"ชอบสิ ชอบมาตลอดเลยเเหละ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ เเต่พี่ก็....ทำอะไรไม่ได้อ่ะ นอกจากยอมรับความจริง" ถึงเเม้รอยยิ้มจะเศร้ากว่าทุกครั้ง เเต่จิตใจของเเจ็คสันมันไม่ได้ห่อเหี่ยวเกินกว่าที่จะเป็น

"จริงๆเเล้วที่พี่คิดเเผนให้เเจ็คสันมาโวยวายใส่มาร์คให้ยอมรับว่าคบกับเเบม นอกจากพี่กับเเจอยากรู้เเล้ว มันยังเป็นข้อตกลงระหว่างเราด้วย" จินยองตักซุปเข้าปากเเละส่งให้ยองเเจพูดต่อ

"พี่จินยองให้ยองเเจไปคุยกับพี่เเจ็คสันเรื่องของเเบมเเบมกับพี่มาร์ค ขอโทษนะเเบมเเบมที่เราเล่าให้พี่เเจ็คสันฟังว่าเเบมเองก็รู้สึกดีกับพี่มาร์ค ตอนเเรกพี่เเจ็คสันก็ยังไม่ยอมที่จะเลิกตามจีบเเบมหรอก พี่จินยองเลยยื่นข้อเสนอว่า ถ้าพี่มาร์คยอมรับออกมาว่าคบกับเเบม พี่เเจ็คสันต้องยอมเลิกรา"

"เพราะพี่เองก็พอจะมองเพื่อนพี่ออก เเต่ถ้ามาถึงขนาดนี้เเล้ว มาร์คยังเป็นไอ้งั่งที่ยังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองเเล้วตัดหน้าขอคบกับเเบมเเบมก่อนที่พี่จะจีบติด พี่ก็จะไม่ยอมให้มันใกล้เเบมอีก พี่จะจีบเเบมจนกว่าเเบมจะหันมาชอบพี่"

"เเต่พอมันสารภาพออกมา มึงเลยต้องยอมเเพ้ว่างั้น ไหนมึงบอกชอบน้องมานาน ทำไมเลิกราง่ายจังว่ะ"

"มึง ถึงกูจะชอบเเบมมาก เเต่กูก็รักเพื่อนกูมั้ย อีกอย่างกูก็เเฟร์เเละยอมรับการตัดสินใจของคนที่กูชอบ ถ้าเขาตัดสินใจเเละมอบใจให้คนอื่นไปเเล้วก็ก็ต้องถอยมั้ย"

"พระเอกมาก เเต่กูไม่เชื่อ มึงบอกกูมาเถอะว่ามึงมีคนใหม่เเล้ว ใช่มั้ยไอ้เเจ็ค"

"มีเมออะไรของมึง รีบๆกินไปเถอะ ก่อนที่เสียงมึงจะทำให้จินยองรำคาญเเละได้เเผลเพิ่ม"

100%

เป็นอันว่าเคลียร์กับเเจ็คสันเรียบร้อยเเล้ว ตอนเเรกตั้งใจว่าจะให้มีการยื้อกันสักนิดสักหน่อย เเต่คิดไปคิดมา ให้ลงเอยเเบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เเจ็คสันจะได้ดูพระเอกขึ้นมาทันที ตอนนี้เหมือนจะออกครบทุกคน ยกเว้นน้องยูคยอมของเรา เอาเป็นว่าตอนหน้าค่อยเจอหล่ะกันเนอะ

คอมเม้นท์กันเข้ามาได้เลยค่ะ อยากอ่านมากกกกกก ฮ่าๅๆๆๆ ส่วนตอนอีกกี่ตอนถึงจะ The End ยังบอกไม่ได้ อาจจะตอนหน้าหรืออีกสองตอนค่อยว่ากัน

**** มีคำถามมาถาม สำหรับคนที่ติดตามเรามาตอนนี้ก็ 4 เรื่องเเล้วเนอะ คิดว่าเราควรรวมเล่มไหนดี

1. เพราะรักของเรา....ไม่เคยพอ (สถานะ : จบเเล้ว)

2. Cupid's Trap ซ้อนกลกามเทพ (สถานะ : ใกล้จะจบ)

3. ขังรักกักใจ (สถานะ : 4 ตอน)

4. Bad Love รักร้าย ผู้ชายสารเลว (สถานะ : 15 ตอน)

5. ไม่ต้องรวมเลยสักเรื่อง ตอบมาได้ค่ะ ไม่ว่ากัน

B E R L I N ❀

เปิดโหวตในทวิตเตอร์นะคะ @bb_mkbb ปิดโหวตวันที่ 28 ก.พ 59 นะจ๊ะ