คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 16
"เเบม/เฮ้ย"
ภาพที่ผมเห็นเหมือนเป็นภาพช้าที่ค่อยฉายเข้ามาในหัว เเต่ขาผมกับก้าวออกไป
เเละเเขนพร้อมที่จะประคองร่างของอีกคนที่กำลังจะหล่นลงมาจากบันไดขั้นที่สูงกว่า
เเบมเเบมหลับตาเเน่นในอ้อมกอดผม
ตัวเล็กในอ้อมกอดสั่นน้อยๆ ผมว่าเเบมเเบมน่าจะคิดว่าตัวเองตกลงไปนอนเเอ้งเเม้งกับพื้นเเน่ๆ
ถึงได้สั่นขนาดนี้
"ไม่เป็นไรเเล้วนะ
เด็กดื้อ" ผมบีบจมูกคนในอ้อมกอดเเรงอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
อยากจะก้มลงไปกัดชะมัด ถ้าไม่ติดว่าม๊ากับน้องชายเเสนรักจะวิ่งมา
"เกิดอะไรขึ้น
มาร์ค เสียงดังจนม๊าตกใจ เเล้วเเบมเเบมเป็นอะไร ตกบันไดหรอ"
ม๊ายืนสำรวจร่างกายของเเบมเเบมที่ผมพยุงให้ยืนข้างกายเเทบจะทั้งตัว
"ครับ
เเต่มาร์ครับไว้ทันเลยไม่เป็นอะไร"
"เฮียนี่ไม่ได้เรื่องเลย
ถ้าเเบมเเบมมาเป็นเเฟนอี้นะรับรอง เรื่องราวเเบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด
ไหนให้อี้ดูหน่อยว่าเจ็บตรง...โอ๊ยยย เฮีย! ตีผมทำไม"
"ชอบเเต๊ะอั๋งเมียคนอื่นจังเลยนะไอ้อี้
หลบไปเลย จะพาเเบมขึ้นห้อง" ผมรีบดันเเบมเเบมให้มาหลบอยู่ด้านหลังตัวเอง
ให้พ้นไม้พ้นมือจากน้องชายตัวเเสบของตัวเองที่จ้องจะเข้ามาจับเเบมเเบมอยู่เลย
"ประกาศคบกันไม่ถึงวัน
ใช้คำนั้นเลยหรอเฮีย อี้ว่ามันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นี่เเน่เลยอ่ะม๊า โอ๊ยๆๆ
ม๊า อย่าบิดหูอี้"
"เเก่เเดดนักน่ะเรา
มานี่เลย อย่าไปยุ่งกับเรื่องของพี่เขา ตามม๊ามานี้ซะดีๆ"
ผมพาคนตัวเล็กที่เงียบตั้งเเต่จะตกบันไดเข้ามาในห้องเเล้วจับเเบมเเบมนั่งลงกับเตียง
"ตกใจมากเลยหรอ
ขวัญเอ๋ยขวัญมานะ ตัวเล็กของมาร์ค เพี้ยง!"
มือของผมลูบลงไปที่ผมนิ่มๆของคนในอ้อมกอกเบาๆ
เเบมเเบมซุกหน้าลงกับหน้าท้องของผมพร้อมกับกำชายเสื้อผมเเน่น
"ไม่น่าดื้อกับมาร์คเลย
เมื่อกี้นึกว่าตัวเองจะหัวเเตกซะเเล้ว" เเบมเเบมพูดออกมาเสียงอู้อี้เเต่ผมก็ยังพอจะเเปลออก
ถึงได้เเต่ลูบหัวเขาไปเรื่อยๆให้คลายกังวลสักที
"พึ่งคิดได้รึไง
ไปอาบน้ำกันดีกว่า จะได้นอนกันสักที พรุ่งนี้มาร์คว่างทั้งวันเลย
ไปเที่ยวกันมั้ย" เเบมเเบมยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่ผมเเบบนั้น
"เเล้วงานมาร์คหล่ะ?"
"เดี๋ยวให้ป๊าจัดการต่อ
พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะครับ เเบมอยากไปไหนหาข้อมูลไว้เลยนะ เดี๋ยวมาร์คพาไป"
"โอเค"
รอยยิ้มกว้างๆถูกส่งมาให้ผมอีกครั้ง
ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงบนเเก้มนิ่มๆนั้นเเล้วรีบหนีเข้าห้องน้ำก่อนจะโดนคนตัวเล็กฟาดเอา
"นี่นายจะตามฉันไปถึงไหน
ห้ะ! เเจบอม งานการไม่มีทำรึไง เดินตามอยู่นั้นเเหละ น่ารำคาญชะมัด"
จินยองหันไปตวาดใส่คนที่เดินหลังมาจนคนรอบข้างหันมามองทั้งคู่
"ชู่วว
เบาๆหน่อยสิ คนมองกันหมดเเล้ว ไม่อายหรอ" เเจบอมพูดไปอย่างนั้น
ทั้งๆที่ปากนี่ฉีกยิ้มกว้าง เมื่อทำให้คนตรงหน้าหมดความอดทนเเล้วหันมาพูดกับตัวเองได้สักที
"คนที่ต้องอายควรจะเป็นนายมากกว่า
ไม่ใช่ฉัน ไอ้โรคจิต!!" จินยองหมดความอดทนกับคนตรงหน้าจนอยากจะระบายมันออก
เเละทางเดียวที่จะทำได้นั้นก็คือ กระทืบลงไปที่เท้าของอีกฝ่ายเต็มเเรง
"อ๊ากกก
จินยองงง หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! นายนี่มันป่าเถื่อนจริงๆเลย ปาร์ค จินยอง!"
เเจบอมเเทบจะขุดหลุมฝังตัวเองเมื่อคนที่มองเหตุการณ์ตั้งเเต่เเรกพากันหัวเราะใส่หน้าเขากันหมด
เเต่ความอายเเละความเจ็บปวดก็หายไปทันที
เมื่อตาคมดุดเหยี่ยวของเเจบอมหันไปเห็นร่างบางที่อุตส่าห์ตามมาทั้งวันคุยกับใครบางคนอยู่
สองเท้ารีบก้าวเข้าไปหา
จนอีกฝ่ายที่คุยกับคนตัวเล็กของตัวเองหันมามองเเละเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ
"สวัสดี เเจบอม
ไม่เจอกันนานนะ วันนี้ว่างหรอ ถึงได้มาที่นี่ได้" จองชิน
รุ่นพี่ที่เเสนสนิทเเละเป็นที่รู้จักของคนทั้งมหาลัยในสมัยเรียนเอ่ยทักทายรุ่นน้องร่วมสถาบันที่เดินเข้ามาหา
"ครับ
พอดีว่าตามจีบคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่อยู่วันนี้เลยมีเวลาว่างทั้งวัน"
เเจบอมตอบกลับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
โดยไม่ทันระวังศอกของจินยองที่กระเเทกเข้ามาเต็มท้อง
"อย่าไปฟังหมอนี่เลยครับพี่จองชิน
เพ้อเจ้อ เราไปกันเถอะครับ" จินยองรีบเดินหนีร่างโปร่งที่ยืนกุมท้องตัวเองเเละพยายามจะเดินตามมาเเบบเสียมารยาท
"หยุดเดี๋ยวนี้นะเเจบอม
ฉันจะไปคุยงานกับพี่จองชิน จะตามมาทำไมเนี่ย ห้ะ!"
จินยองหันมาตวาดคนตัวสูงที่ยังเดินตามมาไม่เลิกจนถึงร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังของห้าง
จินยองขอให้จองชินเข้าไปนั่งรอในร้านก่อน เพื่อจัดการกับคนที่ยืนประจันหน้าอยู่ตอนนี้
"นายก็คุยไปสิ
ฉันจะนั่งรอ อยากคุยกันกี่ชั่วโมงก็ได้ เเล้วเเต่เลย เเต่ยังไงฉันก็จะรอ "
เเจบอมยังคงลอยหน้าลอยตาไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงของจินยองเเม้เเต่น้อย
"ไม่ต้องมารอฉัน
จะไปไหนก็ไป รู้มั้ยว่านายชักจะเหมือนโรคจิตมากขึ้นทุกวันเเล้วนะเเจบอม"
"เเล้วไงอ่ะ
ก็ฉันบอกเเล้วว่าฉันจีบนายอยู่ นายจะคิดว่าฉันจะเป็นโรคจิต
หรือพ่อของลูกนายก็เเล้วเเต่นายเลย นายมีหน้าที่เเค่ให้ฉันจีบ
ไม่ต้องคิดเยอะนักหรอก ทำตัวสบายไม่ต้องเกร็ง"
"เกร็งบ้าเกร็งบออะไรของนาย
เเล้วก็เลิกพูดจาชวนอ้วกอย่างงี้สักที ใครมาได้ยินเข้า ฉันจะเสียหาย"
"มีคนได้ยินก็ดีสิ
จะได้รู้ไปเลยว่าฉันน่ะตัวเต็ง"
"โอ๊ยยย
นายไปเอาความมั่นใจเเบบนี้มาจากไหนเนี่ย นาย...."
"นายต้องคุยงานกับพี่จองชินไม่ใช่หรอ
ปล่อยให้เขารอเเบบนั้นมันเสียมารยาทน่ะรู้ป่าว ป่ะ! เดี๋ยวฉันพาไป"
เเจบอมคว้าหมับลงบนข้อมือเล็กเเล้วพามาที่โต๊ะอาหารที่มีรุ่นพี่หน้าตาดีนั่งรออยู่ก่อนเเล้ว
กดไหล่คนตัวเล็กกว่าให้นั่ง เเล้วเเจบอมนั่งลงข้างๆจินยองอย่างเสียมารยาท
"คุยงานกันได้ตามสบายเลยนะครับ
ผมจะนั่งทานเงียบๆ" จินยองอยากจะเอาซุปร้อนๆสาดหน้าคนข้างกายเเทบจะเเย่
ถ้าไม่ติดว่าเวลาที่ต้องคุยงานกับจองชินมีน้อย เขาคงจะสาดใส่คนข้างๆจริงๆ
40%
เอาไงดี! เอาไงดี
ส่งหรือไม่ส่งดีน้าา โอ๊ยย ยองเเจปวดหัว
ทำไมพี่จินยองต้องให้คนอย่างยองเเจทำอะไรเเบบนี้ด้วย
ให้มาดามใจพี่เเจ็คสันเเทนเเบมเเบมเเบบนี้ ถามยองเเจสักคำมั้ยว่า
ใครกันเเน่ที่จะมาดามใจใคร
อ่านเเล้ว
อ๊ากกก
ทำไมพี่เเจ็คสันอ่านไวขนาดนี้ เเล้วยองเเจจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย
ข้อความที่ส่งไปมันเหมือนว่าเขาอยากเจออีกคนมากเลยนะ
ไม่น่าเลยยองเเจ
ไม่น่าพิมพ์เเบบนั้นไปเลย อ๊ากกกก
ยองเเทบอยากจะเอามือทึ้งหัวตัวเอง
ที่ข้อความที่ส่งไป
อีกคนกลับอ่านไวจนเหมือนกับเฝ้าหน้าโทรศัพท์ทั้งวันยังไงอย่างนั้น
เสียงเตือนว่ามีข้อความที่อีกฝ่ายส่งกลับมา
เล่นเอายองเเจสะดุ้ง เปิดดูข้อความที่อีกคนส่งกลับมา
ได้สิ พี่ว่างอยู่
พี่เเจ็คสัน
พี่มันคนใจง่าย ชวนเเค่นี้ก็ไปเเล้ว ทำไมพี่ใจง่ายเเบบนี้ >//<
ยองเเจเดินออกจากบริษัทในช่วง
11 โมง
เพราะนัดกับเเจ็คสันใกล้ๆกับบริษัทที่ยองเเจต้องเข้าไปคุยงานกับลูกค้าตอนบ่าย
คนหน้าหวานมาถึงร้านก่อนเวลานัดเกือบๆ 15 นาที เเละรอไม่นาน เเจ็คสันก็เข้ามา
"ขอบคุณนะครับที่ชวนพี่ออกมา
พี่เองก็ว่างๆอยู่ ไม่รู้จะทานข้าวที่ไหนเหมือนกัน ยองเเจสั่งอะไรรึยัง
สั่งเลยมั้ย" ยองเเจพยักหน้าให้กับคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ในใจก็คิดเเต่ว่า
ถ้าเเบมเเบมชอบเเจ็คสันก็คงจะถูกอีกคนดูเเลเเละยิ้มให้เเบบนี้บ่อยๆเเน่ๆ
"มาร้านนี้บ่อยหรอยองเเจ"
พนักงานรับออเดอร์ที่ทั้งคู่สั่งเเล้วเดินออกไป
ทำให้ที่โต๊ะเหลือเเค่ยองเเจกับเเจ็คสันอยู่กันเพียงสองคนดังเดิม
"ก็ไม่บ่อยหรอกครับ
เเต่ว่าวันนี้ยองเเจต้องมาคุยงานกับลูกค้าเเถวนี้ก็เลยเลือกทานร้านนี้"
ยองเเจตอบอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม กลัวเหลือเกินว่าเเจ็คสันจะถามว่า
ทำไมถึงส่งข้อความชวนเเจ็คสันออกมา เพราะยองเเจไม่รู้จะตอบเเจ็คสันว่ายังไงจริงๆ
"พี่ไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่
พอย้ายมา เลยไม่มีเพื่อนไปไฟนมาไหนด้วยเลย เเจบอมมันก็ยุ่งๆกับงาน ส่วนไอ้มาร์ค
จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับจากไต้หวัน ถ้าไม่ยองเเจไม่ชวนออกมา
พี่คงนั่งกิ่วอยู่ที่ห้องเเน่ๆ"
"หรอครับ
พี่เเจ็คสันดูเป็นคนขี้เหงานะครับ ทั้งๆที่ดูภายนอกพี่ออกจะร่าเริง"
"ก็งี้เเหละคนที่ภายนอกดูร่าเริงมากๆ
คนข้างนอกที่มองมาเลยไม่รู้ว่าที่จริงเเล้วพี่เป็นยังไง เออ
เดี๋ยวทานข้าวเสร็จยองเเจต้องไปคุยงานใช่มั้ย
พอจะเเนะนำที่เที่ยวให้พี่ได้รึป่าว"
"อ่า
เเถวนี้ก็มีสวนสาธารณะนะครับ ถ้าอยากนั่งชิลๆก็ไปได้ อยู่ห่างจากร้านนี้ไปประมาณ
500 เมตร เเต่ถ้าพี่เเจ็คสันอยากนั่งในคาเฟ่
ก็มีร้านนึงใกล้ๆกับบริษัทที่ยองเเจจะไปคุยงาน"
"งั้นหรอ
หลังจากทานข้าวเสร็จพาพี่ไปที่คาเฟ่ที่ยองเเจบอกหน่อยหล่ะกัน"
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความน่ารักสดใสของยองเเจหรือความช่างพูด
อัธยาศัยดีของเเจ็คสันที่ทำให้ทั้งคู่คุยกันได้ไวเเละรู้จักกันเเละกันมากขึ้นก็ไม่รู้
ยองเเจเดินมาส่งเเจ็คสันที่คาเฟ่ตามที่คนตัวเล็กบอก
ก่อนจะเข้าไปคุยงานกับบริษัทที่อยู่ใกล้ๆกัน
"เดี๋ยว
ยองเเจ"
เเจ็คสันเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของยองเเจเอาไว้ก่อนที่ยองเเจจะเดินจากไป
"วันนี้...ขอบคุณมากนะ
เเล้วตอนเย็นไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่อีกสักมื้อนะ"
MARKBAM
เเบมเเบมตื่นนอนในตอนเช้าเป็นเวลาปกติเหมือนทุกวันๆ
ดวงตากลมเหลือบมองคนที่นอนอยู่ข้างกายด้วยรอยยิ้มเเรกของวัน
ก่อนที่จมูกโด่งจะเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าคมของมาร์คที่หลับสนิท
จุ๊บ!
"งื้อออ
ตื่นตั้งเเต่เมื่อไหร่อ่ะมาร์ค"
เเบมเเบมโวยวายขึ้นมาทันทีที่มาร์คดันจุ๊บลงที่จมูกตัวเองก่อนที่เเบมเเบมจะขโมยหอมเเก้มมาร์ค
"ตื่นก่อนคนที่พยายามจะขโมยหอมมาร์คยังไงหล่ะ
เดี๋ยวนี้รุกมาร์คเลยหรอเด็กน้อย"
มาร์คอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาบีบจมูกของคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
เเบมเเบมทำอะไรตอนนี้ก็ดูน่ารัก
น่าฟัดไปซะหมด ยิ่งคิดจะขโมยหอมเขา
ยิ่งดูเหมือนเด็กที่พยายามจะทำอะไรเกินความสามารถของตัวเองเเต่ก็ไม่สำเร็จ
"ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยน้าาา
มาร์ค เเบมเจ็บนะ ปล่อยเลย คนนิสัยไม่ดี เเบมจะไปอาบน้ำเเล้ว"
เเบมเเบมพยายามยกเเขนของคนที่กอดตัวเองไว้ทั้งคืนออกจากร่างกาย
"จะรีบตื่นไปไหน หืม? ยังเช้าอยู่เลยนะครับตัวเล็ก นอนกลิ้งบนตัวมาร์คก่อนก็ได้
อีกอย่างวันนี้มาร์คไม่มีงานนะ ลืมเเล้วหรอ"
"ไม่ได้ลืม
เเบมก็เเค่อยากอาบน้ำไวๆ กินข้าวไวๆ เมื่อคืนอุตส่าห์หาที่เที่ยว"
"หืม? อยากไปที่ไหนหล่ะ บอกมาร์คหน่อยสิ"
"เเบมอยากไป Taipei
101 กับตลาดกลางคืนShilin อ่ะมาร์ค
มาร์คพาเเบมไปนะ เเบมอยากไป" เเบมเเบมซุกหน้าลงกับอกเเกร่งของคนที่นอนกอด
เเล้วเอาหน้าถูไถไปมา ก่อนจะช้อนตามองคนที่มองตัวเองอยู่ด้วยรอยยิ้มกว้างๆ
"คร้าบบ
มาร์คพาไปอยู่เเล้ว ไม่ต้องอ้อนขนาดนี้ก็ได้ รู้มั้ยว่ามันทำให้เเบมอาจจะไม่ได้ลุกจากเตียงนะ"
"หื่นกาม
คนนิสัยไม่ดี ปล่อยเเบมเลยนะ คนทะลึ่ง"
"ใครกันเเน่ที่ทะลึ่ง
มาร์คไม่ได้หมาบความถึงเรื่องที่เเบมเเบมคิดเลยนะ เเบมน่ะคิดอะไรอยู่
เเหนะๆๆ"
"ไม่ต้องมาล้อเลยนะ
ตาลุงหื่นกาม ปล่อยยยย"
"ลุงเลยหรอเเบมเเบม
มาร์คเเก่ขนาดนั้นเลยหรอคะ? หืม? เเก่ขนาดเป็นลุงเลยหรอ
งั้นมาพิสูจน์กันหน่อยว่ามาร์คน่ะ ลุงจริงมั้ย"
"ไม่เอานะมาร์ค
ไม่อ๊าววววว"
กว่าจะได้อาบน้ำก็เล่นเอาเเบมเเบมเกือบหมดเเรง
นอนที่เตียงอีกรอบอย่างที่มาร์คบอกจริงๆ มาร์คทั้งหอมเเก้ม ทั้งไล่ปล้ำจูบ
เเละวิ่งไล่จับเเบมเเบมจนห้องทั้งห้องกระจัดกระจายไปหมด
กว่ามาร์คจะยอมปล่อยให้เเบมเเบมได้อาบน้ำ เเก้มนิ่มก็ช้ำไปหมด
ไหนจะปากอิ่มที่บวมเจ่ออีก เเบมเเบมอยากจะฟาดมาร์คจริงๆ ถ้าไม่ติดว่า
เหนื่อยจนเเทบจะไม่มีเเรง
"อาบน้ำเสร็จเเล้วหรอ
มาให้มาร์คพิสูจน์หน่อยสิว่าหอมกว่าตอนพึ่งตื่นรึป่าว มาหามาร์คสิคะเบบี๋"
มาร์คนั่งที่ปลายเตียงอ้าเเขนรับให้เเบมเเบมวิ่งเข้ามากอด
เเต่คนตัวเล็กกับยกเเจกันที่อยู่ใกล้ตัวเตรียมจะทุ่มใส่ซะงั้น
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูด
'คะ' ใส่เลย เหนื่อยเป็นบ้าเลยวันนี้
เเล้ววันนี้เเบมจะเดินเที่ยวได้มั้ยเนี่ย"
"เดินไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปนะ
นอนให้มาร์คกอดอยู่นี่เเหละ" มาร์คยิ้มให้กับคนตัวเล็กจนเห็นเขี้ยวคม
"ไม่ได้
ต้องไปนะ เเบมไหวก็ได้ ไหนมาร์คสัญญาเเล้วไงว่าจะพาไป ก็ต้องไปสิ
ลุกขึ้นไปอาบน้ำเลย" เเบมเเบมยอมวางเเจกันเเล้วเดินมาฉุดมาร์คให้ลุกจากเตียง
"อาบให้มาร์คหน่อยสิ
เเล้วมาร์คจะยอมตามใจเเบมเเบมสุดที่รักทั้งวันเลยจ้ะ"
"โตขนาดนี้เเล้วยังจะให้เเบมอาบให้อีกหรอ
ไม่ต้องมาลีลาเลย ลุกขึ้นเลยนะมาร์ค"
เเบมเเบมดึงเเขนคนโตกว่าให้ลุกจากเตียงสักที เเต่มาร์คกลับไม่ขยับเลยเเม้เเต่น้อย
จนเเบมเเบมหมดเเรงเเละนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น
เท้าคางมองคนที่นั่งสูงกว่าด้วยสายตาเคืองๆ เเก้มกลมอมลมจนมาร์คอยากจะลงไปฟัด
"ยิ่งทำหน้าเเบบนี้
รู้มั้ยว่ามันน่าฟัดขนาดไหนน่ะ มาร์คยอมไปอาบก็ได้ครับ เด็กขี้งอนของมาร์ค
ไปรอมาร์คที่โต๊ะอาหารไป" มาร์คก้มลงหอมเเก้มนิ่มหนึ่งรอบเเล้วหายเข้าไปในห้องน้ำจริงๆตามที่บอกกับคนตัวเล็กไว้
"เเต่งตัวซะหล่อเชียวมาร์ค
จะพากันไหนหล่ะ" ม๊าเป็นคนถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าลูกช่ยสุดหล่อ
เข้ามาในห้องอาหารด้วยชุดที่ต่างจากชุดไปทำงาน
เสื้อเเขนยาวสีเทาที่เเขนเสื้อถูกถกขึ้นมาให้อยู่ในช่วงศอก
ทำให้เห็นนาฬิกาเรือนหรูเเละกำไลข้อมือราคาเเพงที่มาร์คใส่อยู่กางเกงยีนส์สีดำยี่ห่อดังที่นานๆทีจะเห็นมาร์คหยิบมาใส่
โดยรวมเเล้วก็เหมือนๆกับวัยรุ่นทั่วไปๆนั้นเเหละ
จะต่างก็เเค่ทั้งตัวมาร์คมีมูลค่ามหาศาล
"เเบมอยากไป Taipei
101 กับตลาดกลางคืนShilin นะครับ
ม๊าอยากจะไปด้วยกันมั้ยครับ" มาร์คนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่รอทานข้าวอยู่
"ไม่ไปหรอกจ้ะ
ไปกันเถอะ จะได้เดทกันได้สะดวกๆ"
เธอยิ้มให้กับลูกชายเเละคนตัวเล็กที่นั่งหน้าเเดงอยู่ข้างๆ
"เเล้วป๊ากับโจอี้หล่ะครับม๊า
เราไม่ต้องรอทานข้าวหรอ"
มาร์คมองเก้าอี้สองตัวที่ว่างเเล้วเอ่ยถามนายหญิงของบ้าน
"ออกไปทำงานกันตั้งเเต่เช้าเเล้วหล่ะ
ป๊าอยากให้โจอี้เรียนรู้งานที่นี่ไวๆน่ะ เลยพากันไปตั้งเเต่เช้าเเล้ว"
"อ่อครับ"
บนโต๊ะอาหารมีการพูดคุยกันนิดหน่อย
ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงของเเบมเเบมกับเเม่ของมาร์ค
ส่วนมาร์คก็ได้เเต่นั่งยิ้มกับบทสนทนาของทั้งคู่เงียบๆ
"มาร์คกับเเบมไปก่อนนะครับ
เดี๋ยวขากลับเเบมซื้อของมาฝาก"
เเบมเเบมไม่ลืมที่จะหอมเเก้มเเม่ของมาร์คฟอดใหญ่เเล้ววิ่งไปรอมาร์คที่รถ
"ดูเเลน้องดีๆหล่ะ
เที่ยวให้สนุกนะลูก ขอให้เป็นเดทที่มีเเต่ความสุข
อย่าไปทำตัวรุ่มร่ามกับน้องให้มากนะมาร์ค ยังไงก็ต้องให้เกียรติน้องบ้าง"
"ครับๆ
มาร์ครู้เเล้วครับม๊า มาร์คไปเเล้วนะครับ"
มาร์คกดจูบลงในตำเเหน่งเดียวกับเเบมเเบมเเล้วเดินไปนั่งประจำที่ก่อนจะขับรถออกไป
100%
จบไปเเล้วหนึ่งตอน มีให้ครบทุกคู่เลยทั้ง
มาร์คเเบม เเจ็คเเจ บีเนียร์ ไรท์คิดว่ามาร์คเเบม เราไม่ต้องลุ้นอะไรกันมากเเหละ
จะลุ้นก็เเค่สองคู่รอง
สปอยให้นิดๆหน่อยๆ ว่าใกล้จะจบเเล้ว
มาร์คเเบมไม่มีปมอะไรให้เเก้เเล้ว
เหลือเเค่เเบมเเบมบอกกับเเจ็คสันตรงๆว่าไม่ได้คิดอะไร
กับเเจ็คสันยอมเปิดทางให้มาร์คเเละเเบมเเบมได้คบกัน
เเต่...........เราอาจจะพลิกเรื่องนี้ก็ได้
ใครจะไปรู้
สำหรับสองคู่รอง อาจจะมีต่อ หรือไม่มีก็ได้
อยู่ที่คนรีเควทมา จริงๆอยากเเยกพาทของคู่รอง เเต่งให้เเบบจุใจไปเลย เเต่ติดที่ว่า
ไรท์ขี้เกียจเกินไป 555555 จริงๆมีอีกสองเรื่องที่ยังไม่จบอ่ะ
เลยอยากให้หนึ่งในสามจบก่อน ใครที่ตาม #ฟิคขังรัก
บอกเลยว่า อยากจะเเต่งต่อนะ เเต่ฟีลเรื่องนั้นยังไม่มาเลยยยย ส่วน #ฟิครรมบ ตอนนี้ก็กำลังคลายปมเพราะพระ-นายเราอยู่ ไรท์ดูงานรัดตัวเหลือเกิน
เเต่จะพยายามหล่ะกัน พยายามเเต่งให้จบทุกๆเรื่องที่เปิด
ฝากติดเเท็ก #ฟิคซ้อนกลมบ
ด้วยนะจ้ะ ดูจะร้าง พอๆกับตอนที่เราลงเลย 5555
ความคิดเห็น