คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 15
ผมมองมือเล็กที่ผมกุมเอาไว้ เเบมเเบมเดินนำหน้าผมหนึ่งก้าว เรากำลังจะกลับบ้านกันครับ จริงๆเเล้ววันนี้ผมกะเอาไว้จะอยู่รอจนกว่าทุกอย่างมันจะกลับมาสมบูรณ์เหมือนปกติ งานที่ผมมาเคลียร์มันเกือบเสร็จตั้งเเต่เมื่อวานเเล้วหล่ะครับ ถ้าผมไม่หลับไปก่อน เเล้วเเบมโทรมาปลุกให้กลับบ้าน ผมคงตื่นมาเเล้วทำงานต่อให้เสร็จ จะได้เอาเวลาอีกสามวัน อยู่กับเเบมเเบมให้เต็มที่
"ง่วงเเล้วหรอ" ผมถามคนที่พอมาถึงรถปุ๊บ ผมเปิดเเอร์เเล้วสตาร์ทรถเขาก็หลับตาลงทันที
"อืมมม นิดหน่อยอ่ะ มันค้างจากที่นอนรอมาร์คเมื่อกี้มั้ง" ผมวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มเเล้วลูบเบาๆ ปล่อยให้เเบมหลับต่อไปจนถึงบ้าน
ผมดับเครื่องยนต์เเล้วอ้อมไปฝั่งข้างคนขับ ช้อนร่างบางของอีกคนขึ้นมาเเนบอกให้เบาที่สุด ค่อยๆเดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง กลัวว่าก้าวพลาดเเล้วเเบมจะเจ็บตัว
วางร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองลงบนเตียงเบาๆ จูบหน้าผากเขาเบาๆให้เขาหลับสนิทขึ้น
เเบมคงจะอดนอนมาหลายวันตั้งเเต่ผมไปทำงาน เเบมนั่งรอผมทุกวัน ผมไม่กลับก็ไม่ยอมปิดประตูบ้านขึ้นนอน ดื้อมากกกก ผมโทรมาบอกให้นอนก่อนก็ไม่ยอม
"อื้อออ ถึงบ้านเเล้วหรอ" ผมพยักหน้านิดๆ ลูบหัวเขาเบาๆ เเบมเเบมยอมนอนนิ่งให้ผมลูบหัวเขาอยู่เเบบนั้น พร้อมส่งยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจับข้อมือผม เเล้วเลื่อนมาวางไว้ข้างเเก้มของเขา เเบมเอียงหน้าซบลงบนฝามือของผม
"
อ้อนเเบบนี้อยากได้อะไรรึป่าว" ผมยิ้มให้คนขี้อ้อนที่นอนหลับตาซบกับมือของผม ผมไม่กล้าขยับมือหรอกนะ ถ้ามือของผมจะทำให้เเบมหลับสบายขึ้น
"ป่าว ไม่ได้อยากได้อะไร" เเบมเเบมตอบออกมาเบาๆเเต่ก็ยังคงหลับตาอยู่ ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้เขาอีก ย่อตัวลงข้างๆเตียง เเล้วจูบลงบนเปลือกตาของเเบม
"ฝันดีนะครับ ตัวเล็กของมาร์ค"
"มาร์คคคคค มาร์คตื่น ตื่นได้เเล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ เเบมหิวเเล้วนะมาร์คคค" เสียงเล็กๆ เหมือนบ่นอะไรสักอย่างงุ้งงิ้งๆอยู่ข้างหูผมตั้งเเต่เช้า
เเบมเเบมคุกเข่า กอดอกนั่งหน้างออยู่กลางเตียงเหมือนเด็กน้อยที่กำลังประท้วงผู้ใหญ่เงียบๆ
ผมเเกล้งยกหมอนที่คนตัวเล็กหนุนขึ้นมาปิดหู ปิดหน้าตัวเอง ทำเป็นเเกล้งไม่สนใจเขา
"จะทำเเบบนี้ใช่มั้ย งั้นนอนตายไปเลย" เเบมเเบมกระโดนทับลงบนตัวผมจนจุกไปหมด น่าจะใช้มือกดลงบนหมอนเเกล้งให้ผมหายใจไม่ออกเเล้วยอมเเพ้เขาเเต่โดยดี
เดี๋ยวผมจะเเกล้งยอมเเพ้ให้ก็ได้ เเต่.....
หมับ!!
"เฮ้ยยยย" ผมใช้เเขนข้างนึงกอดเอวเเบมไว้เเน่น กระชากหมอนที่กั้นระหว่างเราออก เเล้วเปลี่ยนจากที่เเบมทับผม มาเป็นผมทับเเบมเเทน
"เมื่อกี้ได้ยินใครบอกนะว่าอยากให้มาร์คตาย" ผมเเกล้งโน้มหน้าลงไปใกล้จนปากเราเเทบจะเเตะกัน เเบมเเบมเม้มปากเเน่น กลัวว่าถ้าเผลอพูดหรือขยับปากเเม้เเต่นิดเดียว เราคงได้จูบกันเเน่ๆ
"คะ...ใคร ใครพูดอะไร เเบมไม่เห็นจะได้ยินเลย" เเบมเเบมเบี่ยงหน้าหนีผม พยายามใช้มือดันอกผมให้ห่างจากตัว เเต่มันก็เพิ่มช่องว่างของผมกับเเบมเเค่นิดเดียวนั้นเเหละ
"ปล่อยได้เเล้วมาร์ค เเล้วก็ลงจากตัวเเบมด้วย หิวข้าวจะตายอยู่เเล้ว"
"ข้าวไม่ต้องกินหรอกเเบม เปลี่ยนมากินมาร์คเเทนก็อิ่มเหมือนกันนะ ลองมั้ย" ไม่ต้องรอให้เเบมตอบตกลงหรือปฏิเสธใดๆผมก็กดปากตัวเองลงไปชิมความหวานจากริมฝีปากอิ่มที่นิ่มคล้ายเยลลี่
หวานจริงๆนะครับ ชิมตอนไหนก็หวานเหมือนกันหมด หวานจนผมอดใจไม่อยู่อยากจะชิมไปทั้งตัว
"อื้อออออ~~ ปล่อยได้เเล้ว อ้ะ!" ผมกดลงริมฝีปากล่างของคนตรงหน้าเเรงๆ หมั่นเขี้ยวอ่ะ เห็นเเล้วอยากกัด อยากกินไปทั้งตัว
"พอเเล้วดีกว่า เดี๋ยวมันจะยาวไปกว่านี้ ลงไปรอมาร์คที่โต๊ะก็ได้ครับ เดี๋ยวรีบอาบน้ำเเล้วตามลงไป" ผมช่วงชิมลมหายใจเเบมเเบมอีกนิดหน่อย เเล้วสูดดมความหอมจากเเก้มนิ่มนั้นอีกที รีบลุกจากคนตัวเล็กเเล้ววิ่งเข้าห้องน้ำก่อนที่เเบมเเบมจะตั้งตัวเเล้ววิ่งมาทำร้ายผม
"ไอ้บ้าาา ไอ้คนนิสัยไม่ดี"
"เเบมเเบมทำอะไรอยู่ครับ" ผมสวมกอดคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าตาจากด้านหลัง ฝังจมูกตัวเอง ลงบนไหล่เล็ก ก่อนจะค่อยๆสูดดมความหอมจากซอกคอขาว อยากจะทำรอยไว้จัง เเต่ก็กลัวจะโดนทัพพีตีหัวเเตก
เเบมเเบมเป็นคนที่ความหอมเป็นเอกลักษณ์อยู่ที่ตัวอยู่ตลอดเวลา บนร่างกายของคนตัวเล็กในอ้อมกอดผม ไม่มีตรงไหนเลยที่ผมไม่สัมผัส โคตรโกรธตัวเองเลยที่อดทนเเละกลัวที่จะบอกรักกับเเบม ถ้ารู้ว่าการเป็นคนดีเเล้วมันจะทำให้อดสัมผัสเเบมขนาดนี้ ผมมอมเหล้าเเบมตั้งเเต่ปีหนึ่งเเล้ว ฮ่าๆๆ
ผมล้อเล่น จริงๆเป็นคนดีก็ดีนะครับ อย่างน้อยก็ได้ทั้งตัว ทั้งหัวใจของเขา เเละยังความไว้ใจจากคนรอบข้างเขาอีก
"ทำกับข้าวอยู่ไง ไม่เห็นหรอ อ่ะ ชิมหน่อย" เเบมเเบมตักน้ำเเกงในหม้อเเล้วเป่ามันเบา ยื่นมาป้อนผม ผมเลยค่อยๆคลายอ้อมกอดให้เขาหันมาป้อนดีๆ
"อร่อยจัง เเต่จะอร่อยกว่านี้ถ้าได้ชิมเเบบนี้" ไม่รู้ว่าเเบมกลืนมันลงไปหมดรึยัง เเต่จากที่ผมสำรวจดู เเบมกลืนลงไปเเล้วอ่ะ น่าเสียดายจริงๆ เเต่ไม่เป็นไร น้ำเเกงมีเป็นหม้อ ชิมมันทั้งหม้อก็คงไม่น่าจะพลาดอีก
"มากไปเเล้วนะมาร์ค ต้วน ตั้งเเต่ตกลงคบกัน เเบมรู้สึกขาดทุนยังไงไม่รู้" เเบมเเบมหันไปสนใจหม้อที่กำลังเดือดต่อ ผมเลยมายืนพิงโต๊ะมองดูเขาทำอาหารอยู่เงียบๆ
"มากไปอะไรหล่ะ นี่มันคือการชดเชยหลายๆปีที่มาร์คไม่กล้าทำเเบบนี้กับเเบมเลยนะ ชดเชยให้มาร์คนิดหน่อยทำเป็นบ่น มาร์คให้จูบคืนเลยดีมั้ย จะได้หายกัน"
"ตลกเถอะ เเล้วนั้นไปยืนอะไรตรงนั้น มาช่วยยกหม้อสิ มันหนักนะ"
"โอเคครับ คุณภรรยา" ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างเเบมเเบม ใช้ผ้าจับหูหม้อที่ร้อนๆเเล้วหันไปหอมเเก้มอูมๆนั้นหนึ่งที
เพลียะ!!!
"อีกเเล้วนะมาร์ค!!!!"
"ก็เเค่ขอกำลังใจเฉยๆไม่เห็นต้องตีกันเลย มาร์คเจ็บนะ เสียใจ" ผมเเกล้งเบะปากเหมือนเด็กๆ ตีหน้าเศร้ามองเเบมเเบมที่อมยิ้มกับการกระทำของผม
ผมชอบเวลาที่ตัวเองอ้อนเเบมนะ เห็นเเบมยิ้ม เเบมหัวเราะเเล้วมีความสุข เเต่ทางที่ดีถ้าเปลี่ยนเป็นเเบมมาอ้อนผม ผมคงจะคงจะชอบมากกว่า
"เเล้วนี้คุณเเม่บ้านเเละคนอื่นๆไปไหน ทำไมในครัวมีเเต่เเบมคนเดียว" ผมว่าจะถามตั้งเเต่เดินลงมาเเล้ว ลงมาจากข้างบนผมก็ไม่เจอใครเลย เลยตัดสินใจเดินมาในครัว เห็นเเค่เเบมเเบมที่ดูวุ่นวายอยู่หน้าเตาคนเดียว
"เเบมไล่ออกหมดเเล้ว" ผมไม่เชื่อเเบมหรอก เขาเป็นคนใจอ่อนเเละจิตใจดีจะตาย ไม่มีทางไล่ใครออกได้หรอก
"พูดจริง?? อย่างเเบมเนี่ยนะ"
"ก็ไล่ออกไปซื้อของมาจัดปาร์ตี้ไง เเบมอยากจัดปาร์ตี้ เลยอาสาทำกับข้าวเอง ไม่มีใครยอมให้เเบมทำสักคน เเบมเลยไล่ออกไปซื้อของอย่างอื่น ในบ้านเลยเหลือเเค่เราสองคนไง"
"อ่าห้ะ งั้นก็ทางสะดวกเเล้วสินะ เปลี่ยนจากบนห้องมาเป็นในครัวกันดีมั้ย น่าจะตื่นเต้นดี" ผมพูดเสียงเจ้าเล่ห์ ก้มลงกระซิบหูเเบมเเบมเบาๆ ร้อยทั้งร้อยเชื่อสิว่าเเบมต้องสยิว ฮ่าๆๆ
"ปะ....เปลี่ยนอะไร จะทำอะไร" ผมจับเอวเล็กไว้เเน่น ยกเเบมวางไว้บนเคาเตอร์ วางมือลงขางตัวเขา กักขังไม่ให้เเบมหนี
"อยากลองทำอะไรๆในครัวกับเเบมมานานเเล้ว มาลองกันมั้ย"
"ทำอะ....อะไรมาร์ค มะ...ไม่นะมาร์ค....อื้ออออ~~~~"
พรึบ!!
"ขะ...ขอโทษค่ะ" เเบมเเบมสะดุ้งยกใหญ่พร้อมกับผมออก ผมมองไปยังเเม่บ้านสาวที่ยืนอึ้งไม่หายที่บังเอิญมาเห็นภาพที่ไม่ควรจะเห็น
เเอบส่งสายตาดุใส่เธอนิดหน่อย เเล้วหันกับมาสนใจคนตัวเล็กที่เขินรุนเเรงมาก พอผมหันไปก็ตีไหล่ผมซะเเรง
"อุ้มเเบมลงเดี๋ยวนี้เลยนะมาร์ค!!!" เเบมบอกผมเสียงดุ ผมเลยรวบเอวเล็กเเล้วอุ้มลงมาจากเคาเตอร์ให้เเบมยืนข้างๆตัว
"ขอโทษนะคะคุณมาร์ค ขอโทษจริงๆ" เธอโค้งให้ผมไม่หยุดจนเเบมเเบมต้อวรีบไปจับตัวเธอไว้
"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไปซื้อของมาให้เเบมเหนื่อยๆ ไปพักเถอะครับ" เเบมคว้าของในมือเธอมาถือ มันเลยทำให้เธอเหมือนได้สติ เเย่งคืนกลับมา เพราะกลัวผมจะดุอีกมั้ง
"เธอน่ะ ไปพักเถอะ ส่งของมานี่ เดี๋ยวฉันถือให้เเบมเอง" เธอยอมส่งถุงที่เธอเเย่งจากเเบมไปมาให้ผมเเต่โดยดี เเล้วรีบวิ่งออกจากครัวไปเลย
"ทำอะไรของมาร์คเนี่ย!!! เห็นมั้ยมีคนมาเห็นเลย เเล้วเเบมจะเอาหน้าไว้ที่ไหนเนี่ย อายอ่ะ!!! เพราะมาร์คคนเดียวเลย" ผมขำกับท่าทางของคนตรงหน้า เเบมเหมือนเด็กงอเเงเลยหล่ะครับ โคตรน่ารักเลย ยิ่งเเก้มนิ่มๆที่ผมชอบขโมยหอม เเดงนิดๆนะ ยิ่งโคตรน่ารักเลย
"หัวเราะอะไร!! ยิ้มอะไร!!! ไปไกลๆเเบมเลยไป ไอ้ผู้ชายหื่นกาม" เเบมเเบมผลักผมให้พ้นประตูครัว พยายามจะปิดประตูเเต่ผมเอาเเขนดันเอาไว้ เเล้วคิดดูนะครับ ตัวเเบมก็เเค่นี้ จะสู้อะไรกับผมได้
"เลิกเล่นๆ ไปทำกับข้าวดีกว่า สัญญาว่าครั้งนี้จะเลิกหื่นใส่" ผมเเอบเอานิ้วไขว้กัน ซ่อนเอาไว้ด้านหลัง เพราะขืนไม่สัญญาเเบบนี้ ดันกันไปดันกันมา ไม่ใครก็ใครอ่ะต้องล้มลงพื้น
"ถ้าหื่นนะ เเบมจะเอามีดเเทงมาร์คเลยคอยดู!!" กลัวตายเเหละ
ผมวางของลงบนโต๊ะเเละตั้งหน้าตั้งตาช่วยเเบมเเบมทำกับข้าว คือจริงๆปาร์ตี้กันสองคน เเต่เเบมทำเหมือนกับเลี้ยงเเขกอีก 10 คนเลย เเต่ผมก็ไม่กล้าขัดเเบมหรอก เห็นเเบมทำเเล้วมีความสุข ผมก็มีความสุขตาม
"เสร็จเเล้ววววว" เเบมเเบมตะโกนเสียงใสเมื่อาหารจานสุดท้ายถูกวางลงที่โต๊ะริมสระน้ำ คนตัวเล็กของผมยืนยิ้มตาหยีเเล้วมองบรรยากาศรอบๆ
"นึกยังไงถึงจัดปาร์ตี้ หืม?" เวลาเห็นเเบมยิ้ม ผมอดไม่ได้ที่จะเข้ามากอด เเล้วหอมเเก้มเขาเบาๆ เวลาเขาอยู่ในอ้อมกอดผม เหมือนเด็กเล็กๆเลย
ถ้ามีเด็กเล็กๆที่น่าเหมือนเเบมก็คงจะดี
ผมอยากมีลูกกับเเบมจัง
ปริ๊นๆๆๆ
"ใครมา" ผมถามทั้งตัวเองเเละเเบมเเบมที่ยืนยิ้มอยู่ เพราะบ้านหลังนี้ไม่ค่อยมีคนรู้จักนักหรอก อีกอย่าง ไม่ค่อยมีคนอยู่เท่าไหร่
"คุณมาร์คคะ คุณท่านมาค่ะ" ป๊ามาหรอ?? มาทำไมกัน ก็งานที่บริษัทผมก็จัดการเรียบร้อยเเล้วนะ
"เเบมโทรตามป๊ามาเองเเหละ ก็กลัวว่ามาร์คจะเหนื่อยอ่ะ เเละคิดว่าคงไม่เสร็จง่ายๆ ก็เลยโทรตามป๊าตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว" อ่อ ที่เเท้ก็เเบบนี้นี่เอง ไม่น่าหล่ะ คนงานถึงได้จัดการงานเร็วขึ้น เพราะป๊าบินมาจัดการลับหลังผมนี่เอง ตอนเเรกก็นึกว่าเป็นเพราะฝีมือตัวเองซะอีก
"ว่าไงหล่ะ ไอ้ลูกชาย ทำไมทำหน้ายุ่งเเบบนั้น ไม่ดีใจหรอที่ป๊ามาหาเเก" เเบมเเบมหลุดออกจากอ้อมกอดผมตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีก็เข้าไปกอดม๊าที่มากับป๊า
"ก็ป่าวครับ เเค่เเปลกใจเฉยๆ นี่มากันไม่คิดจะบอกผมเลยสักคนใช่มั้ยครับ" ไม่ใช่เเค่ป๊าม๊านะครับที่มา โจอี้ก็มาด้วย
"ก็กะจะมาเซอร์ไพร์สเราไง เเล้วเป็นไงบ้างหล่ะงานที่บริษัท"
"ป๊าน่าจะรู้ดีกว่าผมนะครับ" ผมเเอบประชดนิดๆเเล้วเดินไปนั่งข้างเเบมเเบมที่นั่งลงที่เก้าอี้เรียบร้อยเเล้ว
"อะไรกัน ป๊ายังไม่ทันทำอะไรเลยนะ ทุกอย่างมันเพราะฝีมือเเกทั้งนั้นเเหละมาร์ค ตั้งเเต่ป๊ามาถึงยังไม่ได้ไปที่บริษัทเลยนะ วันๆอยู่เเต่ที่โรงเเรม ตามที่เเบมเเบมบอก ไม่เชื่อถามม๊าดูก็ได้" อ้าว สรุปเป็นฝีมือผมงั้นหรอ
"งั้นที่งานเสร็จเป็นเพราะผมจริงๆใช่มั้ย ไม่ใช่ฝีมือป๊าเเน่นะ"
"อ่าห้ะ ว่าเเต่เเกเถอะ มีอะไรจะบอกป๊ากับม๊ารึป่าว"
"บอก? เรื่องอะไรกันครับ"
เคร้งงง!
ผมหันไปมองคนตัวเล็กข้างตัวที่ทำช้อนหล่นลงจากมือ เเบมเเบมหันมามองหน้าผมเหมือนที่ผมมองหน้าเขาเหมือนกัน
"มาร์คล้อเล่นน่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุเลย" ผมยกเเขนขึ้นโอบไหล่เเบมเเบมเอาไว้ ก่อนจะมองหน้าป๊ากับม๊าที่ส่งยิ้มให้
"ผมกับเเบมตกลงคบกันเเล้วครับ" ผมพูดกับป๊าเเละม๊าเเบบชัดถ้อยชัดคำ ท่านทั้งสองส่งยิ้มมาให้กับผมเเละเเบม ทำเอาคนตัวเล็กของผมเขินจนต้องก้มหน้า เเต่ไอ้ตัวมารนี่สิ มันใช้โอกาสนี้เดินเนียนมานั่งข้างๆเเบมเเบม พร้อมกับคว้ามือเเบมเเบมไปกุม
"เฮียล้อเล่นป่ะเนี่ย เเบมเเบมบอกเรามาสิ ว่าเราไม่ได้หูฝาด หรือเเบมโดนเฮียบังคับให้คบป่าว เเบมเต็มใจคบกับเฮียจริงดิ ไม่อยากจะเชื่อ"
"มากไปเเล้วไอ้อี้ กลับไปนั่งที่เดี๋ยวนี้เลย อย่ามาเนียน" ผมดึงมือเเบมกลับมาเเล้วกุมไว้เอง ผลักหัวน้องชายให้ออกห่างจากเเบมเเบมเเรงๆจนหัวเเทบโขกกับโต๊ะ
"เอาเป็นว่า ป๊ากับม๊ายินดีต้อนรับเเบมเเบมมาเป็นสะใภ้อย่างเป็นทางการนะลูก" ป๊าพูดจบ ก็ยิ้มล้อพวกผมสองคน จะมีก็เเต่เเบมอ่ะที่เขินจนเเทบมุดโต๊ะส่วนผมก็ได้เเต่ยิ้ม เเล้วกอดอีกคนที่เขินจนต้องเอาหน้ามาซบกับไหล่ผม
ผมกับเเบมย้ายมานั่งหย่อนขาอยู่ริมสระ เเบมเเบมอมยิ้มเมื่อได้คุยกับหลานๆผมผ่านสไกป์ เด็กๆชอบคุยกับเเบมนะครับ เวลาผมเห็นสามคนนี้อยู่ด้วยกัน เเล้วนึกว่าตัวเองอยู่เนิร์สเซอรี่ เข้ากันได้ดีจริงๆ
"ไปนอนกันได้เเล้วน้าา หนูๆ พี่เเบมก็จะไปนอนเหมือนกัน" เเบมเเบมพูดประโยคนี้กับหลานผมตั้งเเต่สองทุ่มจนถึงตอนนี้ ก็สี่ทุ่มเเล้ว เเต่เด็กสองคนก็ไม่ยอมวางสายสักที
"ไม่ดื้อสิ เดี๋ยวพี่เเบมซื้อขนมไปฝากนะ ถ้าใครไม่ดื้ออ่ะ" เเบมเเบมส่งยิ้มผ่านกล้องให้หลานๆที่ยังคงยึดโทรศัพท์ของพี่สาวผมเอาไว้ไม่ยอมไปนอน
"มาร์คว่าเเบมนั้นเเหละที่จะทำให้หลานมาร์คไม่ยอมไปนอน เอามาให้มาร์คคุยดีกว่า" ผมคล้องคอเเบมเเบมเอาไว้ ยื่นมือจับโทรศัพท์ตัวเองทับมือเเบมเเบม ขยับหน้าจนชิดกับอีกฝ่าย
"ไปนอนได้เเล้วเด็กๆ เเล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อเนอะ บ๊ายบ่าย" ติ๊ด!
"มาร์คใจร้ายอ่ะ" เเบมเเบมพูดเสียงงอนๆ เเล้วอมลมจนเเก้มพอง
ฟอดดดดด
"ใจร้ายที่ไหน ก็เเบมไม่ยอมวางอ่ะ หลานมาร์คเลยไม่ยอมนอนไปด้วยเลย อยากให้หลานมาร์คนอนดึกเเล้วไม่สูงเหมือนตัวเองรึไง?" ผมยืดเเก้มเเบมเเบมเล่น เเม้จะโดนตีไปหลายที เเต่ผมก็ยังไม่หยุดเล่น
"เเบมสูงกว่ามาร์คเเล้วเถอะ มาร์คนั้นเเหละเตี้ย เเบร่" หันมาเเลบลิ้นใส่ผม เเล้วยกเเขนที่ผมพาดคอเขาไว้ออก รีบวิ่งหนีผมเข้าไปในบ้าน ผมเลยลุกเเล้วเดินตามเข้าไป
"ม๊าครับ วันนี้เเบมขอนอนด้วยคนนะครับ" คนตัวเล็กของผม กอดเอวม๊าเอาไว้เเล้วอ้อนเหมือนปกติ
"ทำไมหล่ะ งอนมาร์คหรอเรา มาร์คไปทำอะไรน้องเนี่ย"
"ป่าวเลยนะ เเบมนั้นเเหละที่ว่ามาร์ค"
"ก็มาร์คว่าเเบมก่อน ทั้งๆที่ตัวเองอ่ะเตี้ยกว่าเเบมเเล้วตอนนี้"
"เเบมกับมาร์คส่วนสูงไม่ได้ต่างกันนะตอนนี้ สูงพอๆกันเลย ที่มาร์คบอกเเบมไม่สูง มาร์คหมายถึงเมื่อก่อนต่างหาก"
"ไม่ต้องมาเเก้ตัวเลย คืนนี้เเบมจะไปนอนกับม๊า"
"เเล้วเเบมจะให้ป๊ามาร์คนอนกับใครอ่ะ ไปเเย่งที่ป๊าเเบบนั้นได้ไง" ผมหาเหตุผลขึ้นเถียงคนตัวเล็กที่คืนนี้จะงอนจนไม่ยอมนอนห้องเดียวกับผม
"งั้นเเบมไปนอนกับโจอี้ก็ได้ โจอี้น่าจะยอม"
"ไม่ได้!!!" ผมตะโกนออกมาเเล้วเดินไปขวางหน้าเเบมเเบมเอาไว้ ขืนให้ขึ้นไปหาอี้มันบนห้อง ผมหล่ะกลัวว่าเเบมจะไม่ได้ออกมา
"หลบไปเลยมาร์ค เเบมจะไปหาโจอี้"
"ไม่ให้ไป ขึ้นห้องกับมาร์คดีกว่า" ผมคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ เเล้วดึงเบาๆหวังจะให้เเบมเเบมเดินตาม เเต่เปล่าเลย เเบมสะบัดมันออก เเล้ววิ่งหนีผมไปที่บันได
"เเบมเเบมอย่าวิ่งขึ้นบันไดเดี๋ยวล้ม" ผมตะโกนเสียงดังเเล้วรีบวิ่งตามอีกคนไป เเบมยิ่งซุ่มซ่ามอยู่เกิดวิ่งๆอยู่เเล้ว.....
"เเบม!!!/เฮ้ยยยยย"
Talk
คือเอาไว้ว่าจะลงไว้ถึงเเค่ตอนที่ 14 เเต่เเตงตอนที่ 15 จบก็เลยเอามาลงด้วย ขอเวลาให้กับตัวเองสัก 3 สัปดาห์นะคะ เเล้วจะกลับมาลงให้ ระหว่างนี้ก็ลองอ่านเรื่องอื่นไปพลางๆก่อน มี #ฟิคเราควรพอ ที่จบเเล้ว กับ #ฟิคขังรักกักใจ ที่เเต่งไปได้ 4 ตอน ส่วนฉากคัท ถ้าเสร็จเมื่อไหร่จะส่งให้นะคะ เเม้จะอยู่ในระยะเวลา 3 สัปดาห์ที่ไรท์ไม่อยู่ก็ตาม
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ เเล้วอย่าลืมไปติดเเท็ก #ฟิคซ้อนกลมบ กันเยอะๆนะคะ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น