คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ซ้อนกลกามเทพ ตอนที่ 9
ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องเเบมเเบมมาเกือบชั่วโมง
สมองของผมกำลังทำงานอย่างหนักกับปัญหาที่ว่า ผมจะเข้าไปข้างในดีมั้ย
ผมกลายเป็นคนขี้คลาดเเละหนีปัญหาเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่กันว่ะ
ครั้งนี้ผมผิดเองเต็มๆที่ให้เเบมกลับกับเเจ็คสันเเละทิ้งเขาไว้ที่โต๊ะเเบบนั้น
แต่...ผมควรจะรู้สึกดีรึป่าวที่เห็นคนที่ตัวเองรักได้อยู่กับคนที่ซื่อสัตย์ในความรู้สึกตัวเอง
เเละดีพอที่จะดูเเลเขาได้ ต่างจากผมที่เเค่พูดออกไปตรงๆยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ
"เฮ้อออออ"
ผมยันมือกับประตูห้องของเเบมเเบม นิ้วกำลังจะเเตะลงไป เเต่ก็ต้องชะงัก
เมื่อประตูที่ผมเอามือค้ำอยู่เปิดออก
เราทั้งคู่ต่างชะงักกันทั้งสองฝ่าย
เเละเป็นผมที่ตาไวสังเกตเห็นคราบน้ำตาเเละดวงตาที่บวมเเดงของคนตรงหน้าก่อนที่เเบมจะหันหลังกลับไป
"มีอะไรรึป่าวมาร์ค
มาเอากระเป๋าตังค์คืนหรอ" เสียงเเหบๆของเขาทำให้ผมใจสั่น
มันตอกย้ำว่าเเบมเเบมร้องไห้จริงๆ
เเบมร้องไห้เพราะผมรึป่าว???
"กลับมานานเเล้วใช่มั้ย"
คำถามโง่ๆหลุดออกมาจากคนโง่ๆเเบบผม
เเบมเเบมพยักหน้าเเต่ยังคงไม่หันกลับมามองหน้าผม
"ร้องไห้รึป่าว"
"ไม่มีอะไรหรอก
เเบมก็เเค่โทรไปคุยกับม๊า เเล้วคิดถึงนะ เลยร้องออกมา
มาร์คพึ่งกลับมารีบไปอาบน้ำสิ จะได้นอน เเบมก็..." ไม่ทันทีเเบมจะพูดจบ
ผมเข้าสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังของเขา
เเรงสั่นของคนในอ้อมกอดทำให้ผมยิ่งกระชับอ้อมกอดของตัวเองเเน่นขึ้น
"ถ้าร้องไห้เพราะมาร์ค.....”
“ อย่าร้องเลยนะ”
“
มาร์คไม่มีค่าพอให้เเบมต้องมาเสียน้ำตากับคนอย่างมาร์คหรอก" ผมจับไหล่เเบมเเบมเเน่น
จับตัวเขาให้หันมาหาผม
"เลิกร้องได้เเล้ว เเบมเเบมของมาร์คไม่เคยขี้เเยนะ"
ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดึงเขาเข้ามาซบอกเเล้วลูบหลังเบาๆ
"ไหนบอกว่าคิดถึงม๊าไง
มาร์คไม่ใช่ม๊านะ มาร้องไห้ต่อหน้ามาร์คทำไมเนี่ย"
"ฮึก...กลับห้องไปเถอะมาร์ค....เเบมจะนอนเเล้ว"
เเบมเเบมดันตัวออกจากอ้อมกอดผม ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองช้าๆ
"ไล่มาร์คเลยหรอ
ได้ เเบม ได้เลย ถ้าไม่ให้มาร์คอยู่ มาร์คก็จะไป" ผมหันหลังให้กับเขาทันที
ไม่ใช่ว่าไม่น้อยใจนะ ผมน้อยใจเเบมมาก เเต่ก็รู้ว่าที่เขาไล่
เพราะเขาไม่อยากให้ผมอยู่กับเขาในช่วงที่เขาอ่อนเเอนานๆ
"ฮึก....ขอโทษ...อย่าไปนะ...อย่าไปเลยนะ
ฮือออออออ" เเรงสวมกอดจากด้านหลังเเละความชื้นเเฉะที่เสื้อ
มันบอกผมได้เป็นอย่างดีว่าเขาไม่ต้องการให้ผมไป
"หมายถึงเเค่ตอนนี้หรือตลอดไปหล่ะ"
เเบมเเบมไม่ตอบอะไร ผมเลยดึงมือที่กอดเอวผมไว้ออก เเบมเเบมก็พยายามฝืนเเรงผม
ไม่ให้ผมดึงออกได้สำเร็จ
"นี่คือคำตอบเเบมรึเปล่า
ถ้าใช่ มาร์คจะบอกให้นะ ว่าต่อให้เเบมไม่พูด มาร์คก็ไม่มีทางไปจากเเบมหรอก
ถึงเเบมจะไล่มาร์คยังไง มาร์คก็ไม่ไป มาร์คจะอยู่ในที่ของมาร์ค อยู่ที่เดิม"
"..........."
"ขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน
เเต่มาร์ครู้ว่าเเบมไม่ชอบอะไรเเบบนั้น เพราะวันนั้น อีกอย่างเเจ็คสันก็อยู่
มันดีพอที่มาร์คจะไว้ใจให้มันอยู่กับเเบม"
"เเต่เเบม....เเบม....เเบมต้องการ...ต้องการ....เเค่....มาร์ค"
"ขอบคุณนะครับที่ต้องการผม
ไปล้างหน้ากันดีกว่า หน้าเลอะเเละมีเเต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด ตามมาร์คมาเร็ว"
"นอนที่นี่ได้มั้ยมาร์ค"
"ได้สิ"
ผมส่งยิ้มบางๆให้กับคนที่ผมกุมมือไว้
ผมจะอยู่ที่เดิมของผมจริงๆนะ
เเบมเเบมยังเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในสายตาของผม เเม้ว่าต่อไป
ผมจะไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาก็ตาม
กลิ่นหอมๆที่ลอยมาจากในครัว
ปลุกผมที่นอนอยู่ภายในห้องได้เป็นอย่างดี เเบมเเบมตื่นก่อนผมในเช้าวันนี้
ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ผมโคตรเเปลกใจเลยหล่ะ
"ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง
นอนไม่หลับหรอ" ผมยืนกอดอกพิงกรอบประตูครัว
มองคนตัวเล็กที่เดินไปเดินมาเเละดูวุ่นวายอยู่คนเดียวในครัว
"ป่าว
ก็เเค่อยากทำมื้อเช้าให้มาร์คเฉยๆ" รอยยิ้มบางๆที่ถูกเเต่งเเต้มลงใบหน้าน่ารักของเเบมเเบม
มันทำให้เช้านี้ของผมสดใสตั้งเเต่ตื่นนอน
"งั้นมาร์คไปอาบน้ำก่อนนะ
เดี๋ยวกลับมา" ผมกำลังจะเดินออกจากห้อง ถ้าเเบมไม่ตะโกนบอกอะไรบางอย่างกับผม
"อาบเสร็จเเล้ว
ฝากไปเรียกพี่เเจ็คสันให้เเบมด้วยนะ เเบมส่งข้อความไปชวนเขาให้มาทานข้าวด้วยกันเเล้ว"
".....อืม..."
ควรจะดีใจสิ
ที่สิ่งที่ทำเมื่อคืนมันทำให้อะไรๆมันคืบหน้า
ไม่ใช่เดินเหมือนคนจะหมดลมหายใจเเบบนี้
ผมนั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟาตั้งเเต่เดินเข้ามา
ผมนั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้
จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูที่เปิดออกด้วยฝีมือของคนตัวเล็กข้างห้อง
"ยังไม่อาบน้ำอีกหรอ?
เเล้วทำไมหน้าซีดๆ ไม่สบายรึเปล่ามาร์ค"
เเบมเเบมเอามือของตัวเองเเนบกับเเก้มผมเพื่อวัดอุณหภูมิให้ เเต่ผมไม่ได้เป็นอะไรไง
ผมจะตัวร้อนได้ยังไง
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่
เป็นอะไรรึป่าว ไปหาหมอมั้ย เดี๋ยวเเบมพาไป" ผมส่ายหน้าช้าๆ
วางมือลงบนมือนิ่มที่เเนบเอาไว้กับเเก้มผมเบาๆ
"ทานข้าวกันไปเลยนะ
ไม่ต้องรอมาร์ค มาร์คอยากนอนต่ออีกสักหน่อย มาร์คไม่ได้เป็นอะไรหรอก
ไม่ต้องห่วงนะ" ค่อยๆดึงมือเล็กที่ห่วงใยออกจากเเก้มตัวเอง
ผมลุกขึ้นจากโซฟาเเละหันหลังเดินเข้าห้อง
"เมื่อไหร่จะเลิกผลักไสกันเเบบนี้สักทีว่ะมาร์ค
มาร์คไม่อยากให้เเบมอยู่ข้างๆมาร์คเเบบนี้เเล้วใช่ไหม
ถึงได้พยายามพูดเหมือนไม่อยากให้เเบมอยู่ด้วย มาร์ครู้ไหม หลายวันที่ผ่านมา
เเบมเสียใจกับการกระทำของมาร์คเเค่ไหน"
"......"
"อย่าทำเเบบนี้กับเเบม"
"....."
"ถ้าไม่ต้องการกัน......บอกกันมาตรงๆก็ได้มาร์ค"
เขาพูดกับผมด้วยดวงตาที่เเดงก่ำ เเบมกำลังจะร้องไห้เเล้ว
เเค่คำพูดของเขาที่พูดออกมา
มันทำให้ผมรู้ว่าตลอดเวลาหลายวันมานี้ เเบมเเบมเขารู้ตลอดว่าผมพยายามเเยกตัวออกจากเขา
ถึงเเม้ไม่ได้พูดออกมาตรงๆว่า ผมตั้งใจจะให้เเบมไปอยู่กับเพื่อนผมก็ตามเถอะ
เเต่ผมรู้ว่า เเบมเเบมน่าจะรู้สึกได้
"ไปเถอะเเบม"
มันหลุดออกไปเเล้ว คำพูดที่มันจะทำร้ายจิตใจของคนตรงหน้า
มันหลุดออกจากปากคนโง่ๆเเบบผมเเล้ว
"......."
"....."
"ขอบคุณที่พูดตรงๆนะมาร์ค"
เเบมเเบมหันหลังจะเดินออกจากห้องไป เเผ่นหลังเล็กๆนั้นกำลังสั่นจากเเรงสะอื้น
เเต่เเบมก็พยายามเก็บเสียงร้องของตัวเอง ไม่ให้ผมได้ยิน
อยากจะรั้งไว้เเละดึงเข้ามากอด
อยากจะบอกว่าที่ทำไป ไม่อยากจะทำมันเท่าไหร่
อยากจะขอโทษที่ทำให้ร้องไห้
อยากจะ........
"มาร์คเคยบอกเเล้วไม่ใช่หรอว่ามาร์คจะอยู่ที่เดิมของมาร์ค
เเละเเบมเองก็ควรอยู่ที่เดิมของเเบมด้วย" ผมวิ่งมาจับเเบมเเบมเอาไว้
ดึงเขาเข้ามากอดปลอบเหมือนทุกๆครั้ง
น้ำตาของเเบมเเบม
มันทำให้ผมเเพ้ ผมไม่อยากให้เเบมเสียน้ำตาเพราะคำพูดเเละการกระทำของผม
มันอาจจะเร็วไปที่เราร้องเเยกกัน
เเบมก็เเค่เคยชินกับการที่มีผมอยู่ข้างๆ
ถ้าเมื่อไหร่ที่เเจ็คสันมันค่อยๆเข้ามาเเทรกซึมระหว่างเราได้
วันนั้น
คงจะเป็นวันที่ผมต้องปล่อยมือตัวเองออกจากเเบมเเบม
"ปล่อย....มากอดเเบมไว้ทำไม....ไม่ต้องการกันเเล้วไม่ใช่หรอ"
"จุ๊ๆ ไม่เอาน่า
ไม่ร้องนะครับคนเก่งของมาร์ค มาร์คไม่ได้ไม่ต้องการเเบม มาร์คก็เเค่ลองใจเฉยๆ
ว่าถ้ามาร์คพูดเเบบนี้ เเบมจะทิ้งมาร์คไปรึป่าว"
"ก็มาร์คบอกให้เเบมไปอ่ะ....จะให้เเบมหน้าด้านยืนต่อไปทำไม"
"เลยต้องเดินร้องไห้ออกจากห้องมาร์ค??"
"ก็มันเพราะใครหล่ะ
ไม่ต้องมาลองใจเเบบนี้อีกนะ เเบมไม่ชอบ"
"ขอโทษคร้าบบบ
วันหลังไม่ทำเเบบนี้หล่ะ นอกจากเเบมอยากจะไปจากมาร์คเอง"
"มันไม่มีวันนั้นหรอกมาร์ค"
เเบมจะรู้ไหมว่าคำพูดของเขามันมีผลทำให้หัวใจของผู้ชายคนนึงเต้นเเรงจนเเทบจะหลุดออกมา
เพียงเเค่เขาพูดว่าไม่มีวันไปจากผม ถึงผมไม่รู้ว่ามันจะจริงรึป่าว
เเต่เเค่เป็นคำพูดของเขา มันก็ทำให้ผมเชื่อไป 100% เเล้ว
"ไปอาบน้ำเถอะจะได้ไปทานข้าวกัน
วันนี้จะไปทำงานรึป่าว เเต่คงไม่ไปเเล้วเนอะ สายขนาดนี้เเล้ว
ไปเที่ยวกับเเบมเถอะ"
"ตามใจเเบมหล่ะกัน
ถ้าอยากไป มาร์คจะพาเเบมไปเอง" ผมค่อยลดเเขนลงจากเเผ่นหลังของเเบมเเบม
ขยับตัวออกมาเเล้วมองหน้าเขาชัดๆ
อยากจะพูดว่าขอโทษสักหมื่นล้านคำกับสิ่งที่ทำลงไปเเละกำลังจะทำต่อจากนี้
เเต่วันนี้ ผมขอให้ผมอยู่กับเขา
โดยที่ไม่ต้องคิดถึงจิตใจ คำพูด คำสัญญาที่ให้ไว้กับคนอื่นได้ไหม
ให้วันนี้ผมสนใจเเค่ความรู้สึกของตัวเองเเละเเบมเเบมได้ไหม
"ไปอาบน้ำได้เเล้ว
มองหน้าเเบมอยู่นั้นเเหละ" เเบมเเบมผลักอกผมเบาๆเเล้วเดินออกจากห้องผมไป
ผมเปิดประตูเข้าไป
เห็นเเจ็คสันกับเเบมเเบมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยเเล้ว
ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ถึงเรื่องอะไรสักอย่างไม่รู้ รู้เเต่ว่า
เเบมเเบมทั้งหัวเราะเเละยิ้มให้กับเรื่องราวของเเจ็คสัน
"อาบน้ำนานจังว่ะ
เเบมกับฉันนั่งรอจนไส้จะขาดเเล้ว" เเจ็คสันหันมามองหน้าผมเเล้วพูดกับผมยิ้มๆ
"โทษที"
ผมนั่งลงข้างๆเเบมเเบมตรงเก้าอี้ที่ว่าง
เเจ็คสันมันก็มองหน้าผมนิดๆที่ไม่ไปนั่งข้างมันเเต่กลับนั่งข้างเเบม
เเต่ผมบอกเเล้วไง
ว่าวันนี้ผมจะเเคร์เเค่ความรู้สึกของตัวเองเเละเเบมเเบมก็พอ
"เเล้ววันนี้ไม่ไปทำงานกันหรอ"
เเจ็คสันถามขึ้นมาหลังจากที่เรานั่งทานข้าวเงียบๆกันมาสักพัก
"เเบมชวนมาร์คไปเที่ยวนะฮะ
ยังไงตอนนี้ก็ 9 โมงกว่าเเล้ว
มาร์คเข้าไปก็คงจะเที่ยงๆเเบมเลยชวนมาร์คไปเที่ยว ช่วงนี้มาร์คทำเเต่งานอ่ะ
ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเเบม"
เสียงคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆพูดเสียงเจื้อยเเจ้วไปเรื่อยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ต่างจากคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่นั่งหน้านิ่งๆเเบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"เเสดงว่าเมื่อก่อนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย"
"ก็บ่อยนะฮะ
เเต่ส่วนใหญ่ก็ไปกับเพื่อนเเบมด้วยหรือไม่ก็มีพี่จินยองไปด้วย
นานๆทีจะไปกันเเค่สองคน"
"เเล้วส่วนใหญ่ไปไหนกันหรอ"
ผมไม่ได้ตอบสักคำถามของมันหรอก ให้เเบมตอบไปคนเดียวนู้น
"ดูหนัง
เดินช็อปปิ้ง เเล้วก็ไปผับบ้าง"
"งี้เเบมก็เที่ยวกลางคืนอ่ะดิ่
อย่างนี้จินยองไม่ว่าหรอ"
"ก็ช่วงเเรกไปกันสามคนไงครับ
เเต่พอหลังจากไปด้วยกัน 4-5 ครั้ง
พี่จินยองก็ให้ไปกับมาร์ค"
"จินยองดูไว้ใจไอ้มาร์คมากเลยเนอะ"
มันพูดกับเเบมนะ เเต่มันหันมามองผม
"ครับ
พี่จินยองชอบส่งเเบมให้ไปไหนมาไหนกับมาร์คเวลาที่เเบมชวนพี่เขาไปไหน
เเล้วพี่จินยองไม่ว่าง พี่จินยองก็จะโทรตามมาร์คให้พาผมไป"
"เเล้วเราไม่นอยด์หรอเวลาต้องไปไหนกับมาร์คเเทนที่จะเป็นพี่ชายตัวเอง"
"ไม่นะครับ
จริงๆไปกับมาร์คก็สบายใจกว่า อยากทำอะไรมาร์คก็ให้ทำ
เเต่ถ้ามันเกิดเรื่องไม่ดีมาร์คก็จะคอยห้าม"
"วันหลังถ้าจินยองไม่ว่างชวนพี่ไปก็ได้นะ
พี่มาเมืองไทยก็ปีละครั้งสองครั้ง อยากไปเที่ยวบ้าง ถ้ามีคนพาไปก็คงจะดี"
"งั้นเเบมเสนอให้พี่ไปกับมาร์คเลยครับ
เพราะมาร์คพาเเบมไปเเต่ละที่มีเเต่สถานที่ดีๆเเละก็น่าประทับใจทั้งนั้น"
"อืม"
หึ!
เเจ็คสันเดินออกไปเเล้ว
ผมเลยเข้ามานั่งรอเเบมที่ห้องนอนของเจ้าตัว ปล่อยให้เเบมล้างจานไปคนเดียว
เพราะวันนี้เเบมอาสาเอง
เเบมเเบมเดินเข้ามานั่งข้างๆผมเเละเอาศีรษะวางไว้กับไล่ผมเหมือนอยากจะพัก
ผมยกมือลูบเเก้มใสของเขาเบาๆ
"เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย"
เเบมเเบมเงียบไม่ตอบอะไร เเต่จับมือผมเอาไว้ เเละบีบมันเบาๆ
"เห็นหน้ามาร์คทีไรนึกถึงคำพูดที่มาร์คบอกให้เเบมไปจากมาร์คทุกทีเลย"
"ขอโทษคร้าบบบ
ทีหลังจะไม่พูดเเบบนี้อีกเเล้ว เลิกคิดมากได้เเล้วน่า
มาร์คไม่ได้อยากจะไล่เเบมไหนเลยนะ อยู่กับมาร์คเเบบนี้เเหละ
อยู่ด้วยกันเเบบนี้ไปนานๆนะ"
"พูดจริงนะ
ไม่ไล่เเบมเเล้วนะ ถ้ามาร์คไล่เเบมอีก เเบมจะหนีไปเลย จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก"
"ไม่ไล่เเล้วครับ
ไม่ต้องหนีไปไหนหรอก อยู่ที่นี่อยู่กับมาร์คตรงนี้เเหละ ยกเว้นว่าเเบมอยากจะไปเอง
มาร์คจะยอมให้เเบมไป เเต่จำไว้ ว่ามาร์คจะอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน"
"เเบมไม่วันเดินออกจากมาร์คหรอก
จะมีใครใจดี หล่อ รวย เก่ง เเล้วก็ยอมเเบมตลอดเเบบมาร์คได้หล่ะ
เเบมรู้นะว่าตัวเองน่ะชอบงี่เง่า เอาเเต่ใจใส่มาร์ค เเต่มาร์คก็ยอมเเบม
ทนเเบมมาตลอด ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณทำไม
มาร์คยอมเเบมเสมอเเหละ เพราะไม่งั้นจินยองคงส่งคนมากระทืบมาร์คเเน่ๆที่กล้าขัดใจน้องชายสุดที่รักของตัวเอง"
"พี่จินยองไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกน่า
เเต่ถ้ามาร์คขัดใจเเบมเมื่อไหร่ เเบมจะโทรไปฟ้องดู
อยากจะเห็นคนโดนกระทืบเหมือนกัน"
"อยากเห็นจริงๆหรอ
ไม่สงสารมาร์คหรอ มาร์คตัวเเค่นี้เองนะ"
"ไม่สงสารหรอก
เเบร่ อื้อออออ" ผมกดจูบลงบนปากอิ่มที่พูดกับผมไม่หยุด
อยากจะรู้จังว่าปากของคนที่บอกว่าอยากเห็นผมโดนกระทืบ จะมีรสชาติยังไง
ถึงจะเคยชิมเเล้วหลายครั้งก็เถอะ
เเต่ผมไม่เคยรู้จักพอไง
เเละมันก็เป็นเเบบนี้กับเเบมเเค่คนเดียว
มือเล็กที่จับเสื้อผมตรงหน้าอกเเน่นเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอผมไว้เเทน
ผมค่อยใช้มือประคองหน้าของเขาเพื่อปรับองศาให้ถนัด
ทุกอย่างมันเหนือการควบคุม
มันเกิดขึ้นเองเเละผมก็ปล่อยมันไปตามเเรงอารมณ์ของตัวเอง
จากที่มอบความหอมหวานให้เเก่กัน
ตอนนี้รอบข้างผมเหมือนมีคนเอาไฟมาจุดอยู่รอบๆมันร้อนไปหมด ร้อนจน...
"อื้อออ"
ผมถอนจูบออกมาสักพักเเล้ว
ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ผมผลักคนตัวเล็กให้มานอนใต้ร่างของตัวเอง
"มะ....มาร์ค
ทำอะไร" ผมสูดดมความหอมจากซอกคอขาวที่ไม่เคยได้สัมผัสเลยสักครั้ง
นี่เป็นครั้งเเรก ที่ผมทิ้งรอยเอาไว้ ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ
"ขอโทษ
เจ็บมั้ย" ผมลูบลงบนรอยเเดงที่คอของคนตัวเล็ก
ย้ายตัวเองให้มานั่งลงบนเตียงเเล้วดึงเเบมขึ้นมานั่ง
"เจ็บรึเปล่า"
เเบมเเบมส่ายหน้าให้ผม เเล้วก้มหน้านิ่ง ตอนเเรกผมก็นึกว่าเขาโกรธที่ผมทำเเบบนี้
เเต่ผมเห็นใบหูเเละข้างเเก้มที่เริ่มเเดง ผมก็อดไม่ได้ที่จะเเกล้งเขาอีกรอบ
"ไม่เจ็บจริงอ่ะ ขอมาร์คทำอีกสักรอยได้มั้ย"
"มาร์คบ้า!
ออกจากห้องเเบมไปเลยไป"
เเบมเเบมผลักอกผมให้ห่างจากเขาเเต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอยู่ดี
"ไล่มาร์คหรอ
ไม่อยากให้อยู่ด้วยเเล้วใช่มั้ยหล่ะ งั้นมาร์คไปก็ได้ ไม่ต้องมาง้อนะ
ไม่หายงอนงายๆหรอก" ผมเเกล้งลุกขึ้นจากเตียงเเล้วเดินช้าลงกว่าปกติ
เพื่อรอให้เขาเข้ามารั้งไว้
"ถ้าเดินออกไป
เเบมก็จะงอนมาร์คเหมือนกัน ไม่หายงอนด้วย ไม่ต้องมาง้อเลยนะ"
ผมยิ้มออกมาทันทีที่อีกคนล้อเลียนคำพูดของตัวเอง
"ใครจะกล้าเดินหนีคนเเบบเเบมได้หล่ะ
มาร์คไม่ไปไหนหรอก บอกเเล้วไง ถึงเเบมจะไล่มาร์คยังไง มาร์คก็จะอยู่ที่เดิมของมาร์ค
เงยหน้ามองมาร์คได้เเล้ว เลิกเขินได้เเล้ว"
"เขินที่ไหน
เเบมไม่ได้เขินสักหน่อย"
"เเล้วใครกันที่หน้าเเดง
หูเเดงกัน" เเบมเเบมยกมือปิดหน้าตัวเองทันที
ก่อนจะดึงหมอนมาปาใส่ผมจนหงายหลัง
"ไม่ต้องมาล้อเลยนะ มันเป็นเพราะใครเล่า!! ทำไมถึงทำเเบบนี้กับเเบมว่ะ"
"โกรธหรอ? ขอโทษ มันทำไปเพราะอารมณ์ล้วนๆเลยนะ วันหลังจะ...."
"ก็ไม่ได้โกรธอะไร
ไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะเมื่อกี้....>///<"
"...."
"เเบมก็คุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน"
TALK
>//< เขินเลย
ก่อนที่อะไรๆมันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ไรท์ขอดึงสติทั้งคู่ให้กลับมาก่อน
เพราะพวกนายยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ!!
เเต่งฝั่งมาร์คเเล้วรู้สึกอย่างกับคนอารมณ์สองขั้ว
มาร์คต้องการเเบมนะ เเต่เหมือนว่า ก็อยากจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนเหมือนกัน
มาร์คเลยเหมือนคนที่คิดจะทำอะไร จะเเสดงออกไปอีกอย่าง
จริงๆเเล้วมาร์คไม่ได้อยากไล่เเบมหรอก เเต่อยากให้สิ่งที่พูดไว้ว่าจะช่วย
จบๆไปสักที เเต่พอเห็นเเบมร้องไห้ ก็เท่านั้นเเหละ ทำใจไม่ได้หรอก
ตอนหน้าเป็นฝั่งเเบมเเล้วนะ
มาดูกันว่าจะคืบหน้าขึ้นมั้ยหรือจะถอยหลังลงเรื่อยๆ คอยลุ้นกันต่อไป
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เเละคนที่รอนะคะ จะพยายามอัพบ่อยๆ ฝาก #ฟิคซ้อนกลมบ ด้วยนะคะ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น