โลกแฟนตาซีน่ะ ไม่มีภูมิต้านทานความโมเอะหรอกนะ!

ข้าขอกล่าวว่า "จิตวิญญาณแห่งผู้พิทักษ์ของเจ้าจะได้ลุกโชน"

          เพราะผมตายไปโดยที่มีความดีติดตัวมากมาย พระเจ้าจึงให้โอกาสผมไปเกิดใหม่โดยมีความทรงจำเดิมและได้รับพรหนึ่งประการเพื่อเป็นการเสวยสุขล่ะ อื้ม ก็แน่ล่ะ ก็ในชาติที่แล้วน่ะนะ ผมเกิดมาเป็นเด็กกำพร้า ชะตาชีวิตแสนเศร้า แล้วหลังจากนั้นเพราะมีแววฉลาดก็เลยมีคู่สามีภรรยาผู้ร่ำรวยมารับเลี้ยงไป แต่ว่าทั้งคู่ก็ตายด้วยอุบัติเหตุ ทิ้งไว้เพียงเงินมรดก ค่าประกัน และทรัพย์สินมากมายแบบที่ผมไม่สามารถบรรยายได้เลยล่ะ

         ผม--ผู้ร่ำรวยมหาศาลจนเหลือกินเหลือใช้เกินกว่าตัวผมคนเดียวจะผลาญหมดแม้ผ่านไปสิบชาติ ก็เลยนำมันไปบริจาคยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและองค์กรการกุศลทั่วโลก มันเป็นแบบนั้นมาตลอดเลยล่ะ แล้วผมก็ยังเป็นบุคคลแสนดีที่ไม่เคยฆ่าแม้แต่มดสักตัวด้วย ดังนั้นผมไม่แปลกใจเลยที่พระเจ้าจะบอกว่าผมมีความดีมากมายน่ะนะ

          ส่วนพรหนึ่งประการที่ผมเลือกมาน่ะเหรอ? มันคือ “????” ล่ะ

          หลังจากขอพรเสร็จ พระเจ้าก็ส่งผมมาเกิดใหม่ เหมือนว่าเพราะพรที่ผมขอไปนั้นจะค่อนข้างยิ่งใหญ่ พระเจ้าก็เลยปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่างไปเป็นค่าตอบแทนล่ะ ตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่พอมาเกิดใหม่ปุ๊ป ก็เข้าใจแล้วล่ะ เหมือนว่าผมจะเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงซะแล้วสิ

          ช่วงแรกผมค่อนข้างทำใจลำบากนิดหน่อย มันเจ็บปวดนะที่ไอ้ตรงนั้นที่คุ้นเคยมันหายไปน่ะ แถมยังมีอะไรๆ ที่มันไม่ควรโผล่มาแทนที่อีก แต่พอผ่านมาหลายปีเข้า ผมก็เริ่มทำใจได้นิดหน่อย ก็ลองมาถูกคนรอบตัวมองว่าเป็นเด็กผู้หญิงดูตลอดเวลาสิ อย่างกับถูกสะกดจิตแหน่ะ ผมเองก็อ่อนโอนไปเป็นเหมือนกันนะ แล้วหลังจากนั้น พอผมอายุสักสี่ห้าขวบได้ ตอนที่มองไปในกระจก…

          “เฮ้-- ไม่ใช่ว่าผมน่ะน่ารักมากเลยเหรอ? เด็กคนนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าโตไปแล้วจะเป็นทรัพยากรอันมีค่าที่แสนโมเอะเลยเหรอนี่?”

          แย่ล่ะสิ เพราะใบหน้าและรูปร่างอันแสนน่ารักนี่ทำให้จิตใจของผมสั่นคลอนเสียแล้ว… ถึงตอนแรกตั้งใจจะไปสายทอมบอยหน่อยๆ เท่นิดๆ แต่ว่าถ้าทำแบบนั้น ไม่ใช่ว่าจะเป็นการลบหลู่ใบหน้าอันศักดิ์สิทธิ์นี้หรอกเหรอ?

          ไม่นะ--- ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก จิตวิญญาณแห่งผู้พิทักษ์ความโมเอะของผมได้พุ่งโชนและไม่มีทางยอมรับมันแน่ๆ ด้วยน้ำมือของผม สิ่งที่แสนวิเศษของขวัญจากพระเจ้าอยู่ตรงนี้แล้วแท้ๆ ด้วยน้ำมือของผม จะให้ทำลายมันลงไปเหรอ? ด้วยน้ำมือของผม ไม่ใช่ว่าผมควรจะทำให้สาวน้อยที่แสนวิเศษนี้เปล่งประกายหรอกเหรอ?

         อ่า ไม่นะ นี่มันช่างอันตรายแล้วจริงๆ

          ....
          ......

          ใช่ ช่างมันอันตรายที่ผมคิดว่าควรจะครองโลกใบนี้ด้วยความโมเอะตรงหน้านี้ดูแล้วล่ะ

          เพราะโลกใหม่ใบนี้ช่างไร้ความโมเอะ ดังนั้นผมรู้นะ พวกเขาทั้งหมดน่ะไร้ภูมิต้านทานความโมเอะยังไงล่ะ

-----------------------------------------------

          โลกใบนี้น่ะมันช่างไร้สีสัน เขาจึงจะแปรเปลี่ยนมันด้วยความโมเอะนี้เอง...

          "สิ่งที่ผมจะใช้ครองโลก นอกจากความน่ารักส่วนบุคคลแล้ว ก็คือกิจกรรมอันเกี่ยวกับการส่งเสริมความโมเอะทุกชนิดให้กับโลกแฟนตาซีแห่งนี้ แล้วพวกคุณจะได้รู้ว่า พลังของความโมเอะและมวลประชานั้นยิ่งใหญ่ พวกเขาเหล่านั้นจะกลายเป็นผู้พิทักษ์ให้กับผมล่ะ♥”

ด้วยความรักและโลลิค่อน

ตัวแทนเพื่อความน่ารักแห่งจักรวาล

ลิริน่า เวลเซีย ไดอา

และหง่าว

ˋ( ° ▽、° )♡