คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
' Bed Time Story '
นิทานก่อนนอน
[ The Old Man's Tale ]
“แฮ่กๆ”
เสียงไอแหบพร่าของชายชราดังขึ้นในห้องเล็กสะท้อนก้องไปทั่ว
เหล่าเด็กน้อยทายาทตระกูลอันสูงส่งแอบแง้มประตูเข้ามาด้านในด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ถึงสายตาข้าจะพร่ามัว แต่ข้าก็ยังเห็นพวกเจ้านะ…”
ชายชราเอ่ยแกมเอ็นดูมากกว่าจะต่อว่า
เขาคือชายแก่หลงๆลืมๆ ผู้บอกเล่านิทานก่อนนอนให้แก่เด็กๆทุกคนของตระกูล
เขาจึงรักเด็กๆมากกว่าใครๆ
“เข้ามาสิ … ข้ารู้ว่าพวกเจ้าอยากฟังนิทานใช่ไหม”
ได้ยินคำอนุญาตดังนั้น ชีวิตน้อยๆไร้มลทินจึงกล้าก้าวเข้ามาในห้อง
ร่างกายเล็กๆและบอบบางต่างจับจองที่นั่งกัน บ้างก็ที่พื้น บ้างก็บนเตียงนอนของชายแก่
แววตาเป็นประกายนับสิบคู่ต่างจ้องมองไปที่เจ้าของหนวดเคราสีขาวรกรุงรัง
เว้นแต่เด็กชายเพียงคนเดียว ที่ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าด้านหลังสุดของห้อง มันเป็นที่ประจำของเขา
ชายแก่มองเด็กชายคนนั้นพร้อมกับค้อมหัวและยิ้มให้เล็กๆ ก่อนจะเริ่มต้นเล่านิทาน
“เอาล่ะ … ข้าจะเล่าให้ฟัง...
พระผู้เป็นเจ้าเป็นผู้สร้างโลก และดูแลเหล่ามนุษย์ เรื่องนั้นพวกเจ้ารู้กันอยู่แล้ว
แต่คืนนี้ ข้าจะเล่าเรื่องที่ต่างออกไปนิดหน่อย… เรื่องราวต่อจากนั้น
ต่อจากที่พระเจ้าสร้างโลก เหมือนที่เจ้าเคยถามไงล่ะ เชสซี่”
มือเหี่ยวย่นลูบหัวเด็กหญิงที่นั่งข้างๆเขาอย่างเอ็นดู
เด็กหญิงยิ้มตอบอย่างสนใจที่จะได้ฟังเรื่องที่เธออยากรู้ และตั้งคำถามในใจมาแสนนาน
“เรื่องราวหลังจากนั้นมันอาจน่าเศร้า แต่พวกเจ้าจงตั้งใจฟัง ตั้งใจมากกว่าครั้งไหนๆ…”
คำพูดจริงจังประโยคนั้น ยิ่งทำให้เด็กๆสนใจมากเข้าไปอีก
เห็นดังนั้นเขาจึงเริ่มเข้าสู่เรื่องราว
“หลังจากที่พระองค์ได้สร้างโลก และปฏิบัติภารกิจดูแลมนุษย์มาตลอดเวลา
พระเจ้าก็เริ่มแก่ตัวลง เนื้อหนังเหี่ยวย่นเหมือนกับข้านี่ ฮ่าๆ
พระองค์จึงได้สร้างเหล่าเทวทูตขึ้นมาเพื่อช่วยเหลืองาน เทวทูตองค์แรกที่พระผู้เป็นเจ้าสร้างขึ้นมีนามว่า
...ลูซิเฟอร์”
เมื่อเอ่ยถึงชื่อนั้น เสียงของสายลมก็พัดเบาหวิวเข้ามาภายในห้อง
ชวนให้เด็กๆเบียดตัวเข้าหากันเพื่อข่มความกลัวและความหนาวเหน็บยามค่ำคืน
มีเพียงเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าเท่านั้น ที่ยังคงจ้องชายแก่เพียงนิ่งๆ
ด้วยดวงตาสีดำสนิทที่ไร้ซึ่งความหวาดหวั่นใดๆ
ชายแก่สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเล่าต่อ
“ลูซิเฟอร์ คือเทวทูตผู้มีพลังอันแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ที่สุดจนเทียบทันพระผู้เป็นเจ้าได้
ถึงอย่างนั้น พระเจ้าก็ยังคงรักและเอ็นดูลูซิเฟอร์เป็นดั่งบุตรคนโปรดของพระองค์
กาลเวลาผ่านไป ด้วยความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นมากมายบนโลก
ลูซิเฟอร์ ผู้เป็นทั้งปราชญ์ เป็นทั้งผู้หยั่งรู้ และผู้ชั่งน้ำหนักเหตุและผลได้อย่างเท่าเทียมไร้ที่ติ
เขาสิ้นศรัทธาในตัวพระเจ้าในวินาทีนั้นเอง
วินาทีที่เขาได้มองดูสิ่งมีชีวิตอันโสมมอย่าง …. มนุษย์
บนโลกถูกเติมเต็มด้วยความมืดมิดและโง่เขลาแทนปัญญาและศรัทธาแห่งพระเจ้า
ลูซิเฟอร์ คิดจะใช้ด้านมืดนั้นครองอำนาจ และจัดระเบียบของเหตุและผลบนโลกมนุษย์เสียใหม่
ด้วยอำนาจอันแข็งแกร่งของลูซิเฟอร์ เขาได้ตระบัดสัตย์ กลับคำสาบานและความซื่อสัตย์ที่มีต่อพระเจ้า
เขาได้ทรยศเส้นทางแห่งแสงสว่างและมุ่งลงสู่ความดำมืดอันไร้ก้นบึ้ง
พระเจ้าลงทัณฑ์ลูซิเฟอร์ด้วยความตาย แม้พระองค์จะเจ็บปวดราวกับถูกหอกแหลมทิ่มแทงดวงใจเพียงใดก็ตาม
ก่อนที่วิญญาณจะแตกสลาย ลูซิเฟอร์ได้ใช้พลังจากลมหายใจสุดท้ายของตน
แยกวิญญาณของตัวเองออกเป็นหกส่วนและปล่อยมันลงสู่โลก เพื่อให้พ้นจากสายตาของพระเจ้า
วิญญาณทั้งหกส่วนก่อกำเนิดขึ้นเป็นปีศาจร้ายที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก…”
ชายแก่เว้นช่วงอีกครั้ง กลัวว่านัยน์ตาแสนบริสุทธิ์นับสิบนั้นจะตามเขาไม่ทัน
แต่เหมือนเด็กๆจะตื่นเต้นกับเรื่องราวนั้นมากทีเดียว
“จบแล้วเหรอคะ”
เชสซี่ เด็กหญิงช่างสงสัยประจำตระกูลเอ่ยถามเสียงใส
ชายแก่หัวเราะให้กับคำถามนั้น
“สิ่งนี้แหละที่สำคัญที่สุด ...แม้กาลเวลาได้ดำเนินผ่านไปกว่าพันปี
ปีศาจทั้งหกนั้นก็ไม่ได้สูญสลายไป แต่กลับซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ท่ามกลางความไร้สมดุลของโลก
.
.
.
และว่ากันว่า
พวกมันได้ซ่อนตัวอยู่ในเลือดทุกๆหยดของเหล่าทายาทแห่งมัลเฟียส ซานาเรีย อย่างพวกเจ้าทุกคน”
เด็กๆสะดุ้งจนตัวลอยเมื่อได้ฟังประโยคน่าขนหัวลุกนั้น
“พะ พวกเราเป็น … ปีศาจ … เหรอฮะ” เด็กชายคนหนึ่งถามขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“แล้วถ้าใช่ล่ะ…”
ชายแก่หรี่ตาจ้องไปที่เขาอย่างลองเชิง
“ถ้างั้น … มันก็เจ๋งสุดยอดไปเลยฮะ !”
เด็กชายคนเดิมตอบเสียงใสนัยน์ตาเป็นประกายเจิดจ้า
ถ้าหากเป็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันทั่วๆไป ก็คงกลัวตัวเองและจิตตกไปหลายวัน
แต่ไม่ใช่กับเด็กๆที่นี่ เด็กๆของมัลเฟียส ซานาเรีย
ตระกูลที่ได้ขึ้นชื่อด้านความลึกลับ และถูกหมายหัวอันดับหนึ่งทั้งในฐานะพันธมิตรและอริแห่งศาสนจักร
เสียงหัวเราะแหบพร่าดังลั่นทั้งห้อง พอใจกับคำตอบของเด็กชาย
ซึ่งเด็กๆคนอื่นก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ปัง !
เสียงปิดประตูไม้เรียกความสนใจ
ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกับความพิเศษของสายเลือดตัวเอง
เด็กชายที่เคยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า ก็ได้เดินออกจากห้องแล้ว
เด็กๆทุกคนต่างจ้องมองไปที่ประตูไม้ืที่ปิดสนิทนั้นอย่างไม่เข้าใจนัก
“เอาล่ะ … ถ้าอย่างนั้น นิทานวันนี้ก็จบเท่านี้ล่ะนะ
พวกเจ้าควรเข้านอนได้แล้ว เป็นเด็กต้องพักผ่อนเยอะๆรู้ไหม”
ชายแก่ดึงความสนใจกลับมาที่ตัวเอง ก่อนส่งเด็กๆเข้านอน
ภายในใจเขาตื่นเต้นไปกับเด็กๆเหล่านั้นด้วยเช่นกัน
ชวนให้จินตนาการไปว่า ในราตรีนี้ เหล่าทายาทของตระกูลจะมีความฝันเช่นไรเกี่ยวกับนิทานก่อนนอนเรื่องนี้
.
.
.
ความคิดเห็น