ค ว า ม ห ม า ย ข อ ง คํ า บ า ง คํ า . . .

ลำดับตอนที่ #9 : ความปกติที่เปลี่ยนแปลง~

ผมกับขวัญยังไปกินข้าวด้วยกันอยู่ เพราะปกติเราไปกินข้าวเป็นกลุ่มประมาณ 6 คน แต่เธอไม่พูดกับผมเลย เราพูดกันน้อยมากๆ แถมในวิชาภาษาไทย ผมพูดอยู่กับเพื่อนอีกคนหนึ่ง เธอยังชูมือสั่งให้ผมเงียบ ทั้งๆที่ผมไม่ได้พูดกับเธอ ผมรู้สึกเสียใจมากๆเลยครับ เกลียดเธอเข้าใส้ มีอะไรทำไมไม่พูดกัน ถามก็บอกไม่โกรธ แต่กริยาทุกท่าทางมันฟ้องว่าเธอไม่พอใจผม ตอนนั้นผมรู้สึกท้อแท้กับชีวิตมากครับ ก็ขวัญปกติจะเป็นคนรับฟังเรื่องราวของผมหนิครับ แต่นี้ผมอยากจะคุยเรื่องขวัญ จะให้ไปคุยกับใคร พลอยก็คงช่วยผมไม่ได้ เธอแทบไม่รู้จักตัวผมเลย คนอื่นๆก็ไม่เห็นความแตกต่างในความสัมพันธ์เรา ทุกคนยังเห็นว่าเราสนิทกันอยู่ ผมเป็นคนเดียวที่รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง และผมก็ไม่ชอบความเปลี่ยนแปลงนี้เอาเสียเลย

    เย็นอีกวันหนึ่ง แอน (เพื่อนอีกคนหนึ่ง) หาเสื่อหนาวของขวัญเจอ จริงๆมันไม่ได้หายหรอกครับ เพียงแต่ว่ามันกองอยู่ใต้หนังสือของแอน ขวัญเข้าไปกระโดดกอดขอบคุณแอน ทำให้ผมน้อยใจอย่างมาก ทีผมหาของขวัญวันเกิดให้เธอแทบตาย เธอแค่เพียงกล่าวคำว่าขอบคุณ นี่เธอกำลังตั้งใจละเลยผมอยู่รึเปล่าเนี่ย

    ช่วงนี้ผมลืมพลอยไปเสียสนิท คิดแต่เรื่องขวัญ คิดแต่ว่าถ้าไม่มีขวัญคอยเป็นกำลังใจให้ผม ชีวิตผมมันต้องว่างเปล่าแน่ๆ ถึงผมจะรักพลอย แต่ทั้งสองนั้นแตกต่างกัน พลอยน่ารักมากครับ แต่เธอก็ไม่มีวันที่จะสามารถมาแทนที่ขวัญได้ ผมร้องไห้ก่อนนอนทุกวัน ผมรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างผมกับขวัญมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีแต่ความเกรงใจมาแทนที่ เหมือนคนไม่รู้จักกัน จากที่เคยคุยโทรศัพท์กันเป็นชั่วโมงทุกวัน ก็เหลืออาทิตย์ละครั้ง และก็คุยเรื่องงานเป็นส่วนใหญ่ ผู้หญิงที่ชื่อว่าขวัญ กำลังจางหายไปจากชีวิตผมเรื่อยๆ