ค ว า ม ห ม า ย ข อ ง คํ า บ า ง คํ า . . .

ลำดับตอนที่ #10 : .::อยากให้เธออ่านใจผมออก::.

แต่แล้วก็เหมือนพระเจ้าสงสารผม อยู่ดีๆขวัญเขาก็ชวนผมไปเที่ยวอีก ไปดูหนังกันอีกรอบครับ แต่คราวนี้ ผมไม่ได้สนใจหนังเลย ผมนั่งเหลือบมองขวัญอย่างเดียว ผมรู้สึกว่านั่งใกล้เธอแล้วหัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมรู้สึกเสียวๆซ่าๆยังไงบอกไม่ถูก ผมอยากหอมแก้มเธอใจจะขาด แต่เธอก็มองผมด้วยสายตาที่แปลกๆ เหมือนเธออ่านใจผมออก แต่ไม่อยากให้ผมทำอะไร บางทีเธอก็มองผมเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า หรือไม่ก็มองตาผมอยู่นานเกินปกติ เหมือนพยายามอ่านใจผมยังไงยังงั้น

\"นิกตาสีน้ำตาลเหรอ?\" อยู่ดีๆเธอก็พูดขึ้นมา

\"นี่เธอ คบกันมาตั้งนาน เพิ่งรู้เหรอเนี่ย ใช้ไม่ได้ๆ\" ผมพูดแหย่เธอกลับไป แต่เธอก็ไม่มีอาการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น

ผมไม่สบายใจกับการที่เธอมองผมแบบนั้นเลย แต่คราวนี้ ผมไม่ได้เงียบครับ ผมตั้งใจปรับความเข้าใจกับเธอ

    วันต่อมา ผมก็เจอเธอที่โรงเรียนครับ แต่ผมยังไม่รู้จะเรื่มยังไง เลยเข้าไปถามแอน แอนก็บอกว่า ควรพูดกันให้รู้เรื่อง ผมก็เลยลังเล อยากให้เรื่องความห่างเหินนี่ยุติครับ แต่กลัวว่าขวัญเธอจะตอบสนองในแบบที่ผมไม่ต้องการ ผมเรียกชื่อเธอ แต่ก็ไม่พูด เธอก็เลยเบนหน้าหนี ผมเรียกเธออีกที แล้วเธอก็หันมา หน้าบูกเชียวครับ ผมก็จ๋อยไปตามเคย เธอบอกว่าเธอรำคาญครับ ที่ผมเรียกชื่อเธอแล้วไม่พูด แต่เธอไม่รู้หรอกครับ ว่าเรื่องแบบนี้เนี่ย มันพูดยากนะครับ เธอเดินเชิดหนีไปเลยครับ ทิ้งผมไว้ให้น้ำตาคลออยู่คนเดียว