คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01
01
“พี่มาร์คครับ”
“………………..”
“พี่มาร์คคร้าบบบบบบบบบบ”
“อืออออ”
“พี่มาร์คคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ จะตื่นไม่ตื่นคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ”
ผมถึงกับมีน้ำโหขึ้นมา เมื่อคนผมแดงที่ซุกในผ้าห่มไม่ยอมตื่นสักที นี่มึงนอนหรือมึงตายครับพี่ กูปลุกมึงจนน้ำลายจะท่วมห้องแล้วไม่ตื่น นึกๆแล้วอดโมโหคนตัวสูงไม่ได้
เมื่อวาน
“ไอแบมวันนี้มีแมทพิเศษวะ”
“แล้วไง”
“คือกูอยากดูไง”
“เหอะ! แต่พี่บอกว่าพรุ่งนี้มีสอบย่อยน่ะเว้ยจะขาดอ่อ!”
“โห่มึงอะ ไม่ขาดหรอก กูสัญญาเลยว่าจะไม่ขี้เซา กูจะตื่นก่อนมึงอาบน้ำแล้วมารอมึงหน้าบ้านเลยเอาดิ”
“แบมควรจะเชื่อมั้ยครับพี่”
“เชื่อกูเหอะครับน้อง แหมคนอย่างกูนี้พูดคำไหนคำนั้น”
“แบมเห็นพี่ก็พูดงี้ตลอดอะ”
“แต่ครั้งนี้กูจริงจังน่ะเว้ย”
ผมจ้องหน้าร่างสูงอยู่ครู่นึง
“เออก็ได้ พรุ่งนี้แบมไม่ปีนระเบียงไปปลุกพี่น่ะบอกเลย ถ้าออกมาหน้าบ้านแล้วไม่เห็นพี่นี่ แบมไม่สนน่ะ”
“แหม น้องแบมของพี่มาร์คนี่แม่โคตรน่ารักว่ะ”
พี่มาร์คพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาหาผมจนจมูกเราชนกัน
“พะ พูดไรไร้สาระวะ อย่างผมเขาเรียกหล่อว้อยย!”
“ผิดแล้วละไอแบมถ้าหล่อต้องอย่างกูว่ะ แล้วเผอิญคนหน้าตาอย่างกูนี่มีน้อยไงว่ะ แม่งกูละสงสารผู้หญิงจริงๆที่ต้องแย่งผู้ชายหล่อๆที่เหลือน้อยอย่างกู ว่าแต่ทำไมหน้ามึงแดงๆว่ะ ไข้แด ก เหรอมึง”
“ปะ ป่าว ช่างเหอะ แต่อย่าลืมละ พรุ่งนี้แบมไม่ปลุกพี่น่ะครับบอกเลอ”
ปัจจุบัน
ผมอาบน้ำแต่งตัวตามปกติ เมื่อเช็คความหล่อหน้ากระจกเสร็จก็เปิดประตูที่เชื่อมกับระเบียงออกแล้วปีนข้ามไประเบียงตรงข้ามซึ่งเป็นบ้านไอพี่มาร์คนี่แหละครับ แล้วไอพี่แกก็ไม่เคยล็อคประตูน่ะครับ ประตูนี้มีไว้สำหรับผมไงครับ แบมโอลลี่ ฟังดูดี แต่คือกูต้องมาปลุกมันทุกเช้าไงครับ ==”
แล้วไม่ต้องออกไปดูหน้าบ้านให้เสียเวลาว่ามันมารอผมรึเปล่า เพราะมันคือมาร์คต้วนไงครับ ผมเลยไม่คาดหวังอะไรกับมันมาก มันเลยเป็นสะอย่างนี้ไงครับ
“จะไม่ตื่นใช่มั้ยครับไปพี่มาร์ค”
“…………………………..”
“โอเค งั้นนอนไปเลยน่ะ นอนไปเลย แบมไปละ”
“เออๆ กูตื่นแล้ว รอนิดรอหน่อยไม่ได้เลยน่ะมึง”
ตื่นจนได้สิน่ะ ต้องให้ขู่ตลอด ต่อไปคงปลุกพี่ด้วยวลีนี้แล้วละ ==” นึกแล้วคนหล่อเพลียครับ แหม
ใช้เวลาเพียงแค่ 30 นาทีผมกับพี่มาร์คก็ล่ำลาพ่อแม่ของร่างสูงแล้วก็ไปเรียนกัน ผมกับพี่มาร์คโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆครับ ผมอยู่มัธยมปลายปี1 ส่วนไอพี่แกก็อยู่มัธยมปลายปี3 เราสองคนโตกันมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ เท่าที่จำความได้พี่มาร์คก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมแล้วละ…
ผมเดินคู่กับพี่หัวแดงมาเรื่อยๆ พี่มาร์คเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูด แต่ผมก็ไม่ถามหรอกครับ เดี๋ยวก็รู้
1
2
3
“ไอแบม”
นั่นไง ==”
“ว่า?”
“เมื่อคืน……..”
“……………..”
“ยองแจโทมาหากูวะ”
ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สาม
“พี่รับเหรอ?”
“อืม กูรับ”
“…………….”
“………….”
“แล้วเค้าว่าไง”
“ก็เรื่อยๆอะ ถามนู้นนี่เรื่อยเปื่อยไม่มีไรพิเศษ”
“แปลก”
“นั่นดิแปลก”
“ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรเนี่ยน่ะ เหอะ! “
“ระวังคำพูดหน่อยแบม มึงไม่มีสิทธิ์ไปว่าเค้า”
“……………”
ใช่สิ แบมแบมคนนี้มันไม่มีสิทธิ์!
ขนาดจะรักพี่ แบมยังไม่มีสิทธิ์เลย!!!
“ขอโทษละกัน”
พูดเสร็จก็สาวเท้าให้เร็วขึ้น ผมควรจะชินกับประโยคพวกนี้ได้แล้วสิ แต่ทำไมเวลาได้ยินแล้วน้ำตามันพาลจะไหลตลอดเลยน่ะ
หมับ!
“อะไรของพี่!”
ผมหันไปถามคนเป็นพี่ที่จับแขนผมไว้
“รีบไปไหนของมึง”
“ไปโรงเรียนไง แบมจะรีบไปลอกการบ้านไอยูค เมื่อคืนขี้เกียจเลยยังไม่ทำ”
“แต่เมื่อคืนมึงปิดไฟตอนเที่ยงคืนกูเห็น”
“แล้วไง? แบมปิดไฟตอนเที่ยงคืนแล้วไง”
“ก็กูรู้ว่ามึงทำการบ้านแล้วไง กูไม่เชื่อหรอกน่ะว่ามึงยังไม่ทำ”
“……………………….”
“โกรธกูเหรอ?”
“ทำไมแบมต้องโกรธพี่ด้วยละ”
“ก็ที่กูบอกว่ามึงไม่มีสิทธิ์ไง”
“แล้วทำไมแบมต้องโกรธ แบมไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต้องโกรธสักหน่อย ทำไมแบมต้องเก็บคำพวกนั้นมาคิดด้วยละ แฟนก็ไม่ใช่ “
“ถูกของมึง เพราะมึงไม่ได้อยู่ในฐานะนั้น เพราะฉะนั้นมึงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำท่าทีไม่พอใจใส่กู กูไม่ชอบ”
พี่มาร์คพูดแค่นี้ก่อนจะเดินนำผมไปโดยที่ไม่รอ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกครับ ผมเลยรู้ว่าควรปล่อยพี่มันไปแล้วค่อยไปง้อมันอีกทีตอนเย็น ผมต้องเป็นฝ่ายง้อหรือขอโทษตลอด แม้ผมจะผิดผมก็ต้องขอโทษ เพราะอะไรเหรอครับ
เพราะแบมแบมคนนี้ไม่มีสิทธิ์โกรธไงละ…
.
.
.
“ไงไอลูกแมว ทำหน้าหมาแต่เช้าเลยน่ะมึง”
“กูแมวหน้าหมา มึงก็คงหมาหน้าแมวแหละไอยูค”
ผมพูดพร้อมกับกระแทกก้นลงเก้าอี้ข้างไอยูคแรงๆ
เห็นทำหน้านิ่งๆ แต่ไม่อยากจะบอกว่าเจ็บชิบหายครับ T^T
“ทะเลาะกับผัวมึงมาอ่อ?”
“ผัว พ่องส์”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงละว่ะ แม่งแทบจะอยู่กินด้วยกันละมึงสองคน”
“มึงพูดตอนอยู่กับกู กูไม่ว่า แต่อย่าพูดตอนพี่มาร์คอยู่ด้วยละกัน กูขี้เกียจตามง้ออีก”
“เออกูรู้น่า ว่าแต่มึงสองคนทะเลาะกันมา?”
“นิดหน่อย”
“กูละเอือมกับมึงสองคนจริง”
ไอยูคพูดเสร็จก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ ก็บอกแล้วไงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก ==”
…
“เนียร์ วันนี้พี่ซ้อมบาส อย่าลืมชวนยองแจมาดูด้วยน่ะ”
ยองแจ อีกแล้วสิน่ะ
“รู้น่า ถ้าเนียร์ไม่พามามีหวังพี่เอาฟันหน้าเฉาะเนียร์พอดี…..โอ้ย! เจ็บน่ะพี่บี”
ไอพี่บีบ้าดีดมาได้ไงเจ็บน่ะเว้ย หน้าผากแดงไม่สวย(?)นี่รับผิดชอบเลย ชิส์
“สมควร พูดอะไรพร่ำเพรื่อจริง ไปเรียนได้แล้วไป”
“จ๋าจ๊ะ พี่บีคนรวยฟัน”
ผมพูดเสร็จก็รีบชิ่งออกมาก่อนที่อีกคนจะทำร้ายร่างกายผมอีก
เฮ้อออ~ ยองแจ ยองแจ ยองแจ อะไรๆๆๆก็ยองแจสิน่ะ! ไอแตงกวานั่นมีดีอะไรนักหนาคนถึงไม่รุมทึ้งกัน เห็นเดินลอยๆอยู่อย่างทั้งวัน เดินอย่างกับคนหลับใน ไม่เข้าใจจริงๆว่าชอบไปได้ไง ==”
“จินยองอ่า~”
ตายยากจริง…
“อารมณ์ดีไรแต่เช้าอีกเนี่ย?”
“เมื่อคืนฉันคุยกับพี่มาร์คมาแหละ”
“พี่มาร์คเนี่ยน่ะ! “
“อืมใช่”
“แล้วทำไมต้องอารมณ์ดีขนาดนี้ด้วย”
“ก็รู้สึกดีไง ฉันว่าพี่มาร์คเค้าก็ดูปกติดีน่ะเค้าคงทำใจเรื่องฉันได้แล้วละมั้ง เพราะฉะนั้นถ้าพี่แจบอมจะมุ่งหน้าจีบฉันอย่างจริงๆจังๆสักทีฉันจะได้ไม่ต้องลำบากใจ ก็พี่เค้าอยู่กลุ่มเดียวกันไงละ”
“อะ อ่อ แล้วนายบอกพี่มาร์คแล้วเหรอว่าพี่แจบอมจะจีบนายอะ”
“ยังหรอก คิดว่าจะบอกวันนี้แหละ ใจจริงก็อยากบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เห็นพี่เค้าก็ปกติดีเกินไปจนไม่กล้าพูดว่ะ”
“ยังแคร์เค้าอยู่หรือไง?”
“ก็มีบ้างว่ะ คนเคยคบกัน ก็ต้องมีผูกพันกันบ้าง”
“เรื่องของแกเหอะ แต่ห้ามทำพี่แจบอมเสียใจเด็ดขาดเลยน่ะเว้ยยยย ฉันบึ้มนายแน่ สาบานได้”
“เออน่า ห่วงจังเลยน่ะกับพี่ชายข้างบ้านเนี่ย”
จึก!
แหม ไอแตงกวาไม่มีตาพูดแทงใจดำกูเลยน่ะ เดี๋ยวเหอะ! พ่อจะแช่งให้เดินละเมอตกบ่อขี้!
…
“หวัดดีครับสึส เช้ามาก็นอนตายเลยน่ะครับมึงไอสั้น”
โห่ เสียงงี้อิพี่มาคึชัวร์ครับ แซะกุววตัลหลอดดดด แหม อย่าให้กูสูงน่ะครับ กูจะสาดนมใส่หน้าแม่ง
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยครับเพื่อนมาร์ค ว่าถ้ามึงขี้เกียจเรียกชื่อกูเต็มๆก็ให้เรียกว่าแจ็ค หรือไม่ก็ หวัง”
“มาสักทีน่ะไอพระเอก กูมีเรื่องจะบอกว่ะ” ไอแจบอมที่นั่งใกล้ๆผมพูดขึ้น
“เรื่องไรว่ะ” ผมรีบนำเสนอใบหน้าหล่อๆของผมไปใกล้ๆมันทันที
แหม ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เวลาเรื่องชาวบ้านทีไรเรดาร์ผมมันก็ผึ่งทำงานอย่างมีประสิทธิ์ภาพทันที เรื่องชาวบ้านคืองานของหวัง~
“กูจะจีบยองแจปี 2 อย่างจริงๆจังๆแล้ววะ”
“………………….”
“…………………..”
ผมกับไอมาร์คถึงกับใบ้กิน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้เรื่องที่ไอเด็กตี๋นั่นเคยคบกับไอมาร์ค ผมรู้ดีทุกอย่าง เพราะเวลาทะเลาะกันไอตี๋ก็แม่งวิ่งมาร้องไห้กับผมตลอด ผมก็รู้แต่แค่ไม่พูด เพราะไอมาร์คเป็นพวกโรคจิตชนิดหนึ่งคบกับใครแม่งปิดเงียบตลอด
แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ ประเด็นคือ กูเจ็บ…… ไอตี๋ เมื่อไหร่จะเป็นกูว่ะ
.......................................................................................................................
ความคิดเห็น