Touken Ranbu 私の名はさに。審神者です!

ซานิ

ซานิวะของฮงมารุแห่งนี้ เป็นเด็กผมสั้นดำที่ชอบใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าตลอดเวลา ทำให้ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธอแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่ 

คนโนะสุเกะ

ผู้ช่วยของซานิวะ

ปฐมบท

". . . . ?" สีเขียว? นั่นหลอดไฟ เพดานห้องหรอ

เด็กสาวผมสั้นดำมองไปทั่วห้อง

ที่นี่? ฮงมารุ?

เธอเปลี่ยนจากท่านอนเป็นท่านั่งและจับหน้ากากหมาจิ้งจอกบนหน้า

บนผ้าห่มข้างๆขาของเธอมีตัวอะไรอยู่ด้วย

คนโนะสุเกะ?

คนโนะสุเกะหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ มันกำลังหลับอยู่

เด็กสาวขยับตัวออกจากฟูกอย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากทำให้คนโนะสุเกะตื่น

เมื่อออกมาจากฟูกและไม่ทำให้คนโนะสุเกะตื่นได้สำเร็จ เด็กสาวก็ลุกขึ้นมองสำรวจห้องอีกครั้ง 

ห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสสไตล์ญี่ปุ่น กว้าง 5 เสื่อทาทามิ ทั้งเพดานผนังและพื้นห้องเป็นสีเขียว มุมหนึ่งของห้องมีโต๊ะและเก้าอี้วางไว้ หน้าต่างเป็นแบบเลื่อนเปิด ผนังใต้หน้าต่างยื่นออกมา สามารถนอนหรือนั่งได้ ผนังทั้งสองด้านที่ติดกับหน้าต่างเป็นประตูบานเลื่อนที่มีรูปแบบต่างกันเล็กน้อย

ฝั่งนี้น่าจะเป็นประตู ตรงนั้นน่าจะเป็นตู้เก็บของ

เด็กสาวเดินไปเปิดประตูและก้าวขาออกจากห้องด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบา 

เด็กสาวสูดลมหายใจและยืดร่างกายไล่ความง่วง ลมเบาๆ ลอยผ่านช่องว่างของหน้าต่างเข้ามา เป็นสายลมสดชื่นในยามบ่าย

สำรวจที่นี่สักหน่อยดีกว่า

เด็กสาวคิดแบบนั้น ก็เริ่มต้นสำรวจฮงมารุ

 

เธอเดินไปเดินมาอยู่สักพักใหญ่ๆ กว่าจะสำรวจทั่วฮงมารุ

ฮงมารุของที่นี่ ชั้นที่หนึ่งมีห้องครัว ห้องอัญเชิญ ห้องอาบน้ำและโรงฝึก ชั้นที่สองกับสามเป็นห้องนอน 

ทิศตะวันตกของฮงมารุมีบ่อน้ำและกระท่อมเล็กๆ ไกลออกไปมีต้นซากุระหมื่นปีตั้งตระหง่านอยู่ ทิศใต้เป็นแปลงปลูกผักและคอกม้า ส่วนทิศตะวันออกที่ติดกับแม่น้ำเป็นบริเวณสำหรับซักผ้า 

ใจกลางของฮงมารุมีโทริอิ อุปกรณ์เคลื่อนย้ายและกระพรวนสีทอง ทางเดินจากด้านในที่ทอดยาวไปจนถึงหน้าบ้าน ถูกทำด้วยหินอ่อนสีขาว ทั้งสองข้างของทางเดินขนาบด้วยโคมไฟหินไปตลอดทาง 

"นายท่านน" เสียงเล็กๆ ดังขึ้น

เด็กสาวหันไปทางที่เสียงดังมา 

คนโนะสุเกะตื่นแล้วหรอ

"นายท่านน นายท่านขอรับบ อ๊ะ" เมื่อพบกับคนที่ตามหา เจ้าสี่ขาก็วิ่งมาทันที

"นายท่าน กระผมต้องขออภัยเป็นอย่างสูงจริงๆ ที่ทำให้นายท่านต้องรอกระผมตื่นแบบนี้" คนโนะสุเกะก้มหน้า หูตกลง

"ไม่เป็นไร" เด็กสาวตอบแบบไม่คิดอะไร

"ขอให้กระผมแก้ตัวนะขอรับ" คนโนะสุเกะตระเตรียมท่าทาง มันนั่งหลังตรงและกระแอมสองสามครั้ง

"ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ กระผมชื่อคนโนะสุเกะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะทำงานเป็นผู้ช่วยนายท่านที่ฮงมารุแห่งนี้ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" พูดจบคนโนะสุเกะก็ก้มหัวลง

"ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อซานิ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกัน" และเธอก็ก้มหัวลง

เมื่อแนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อย คนโนะสุเกะก็ยื่นกระดาษรูปคนมาให้เด็กสาว

"สิ่งแรกที่ต้องทำคือ ต้องอัญเชิญดาบก่อนขอรับ นี่ขอรับ" 

เด็กสาวรับกระดาษมาจากคนโนะสุเกะ

"นี่คือกระดาษอัญเชิญขอรับ นายท่านต้องเขียนชื่อตัวเองลงบนกระดาษ และนำไปวางที่แท่นอัญเชิญดาบขอรับ"

หลังจากอธิบายวิธีอัญเชิญดาบ คนโนะสุเกะและเด็กสาวก็เดินตามระเบียงทางเดินจนมาถึงห้องอัญเชิญ

เด็กสาวเปิดประตูออก

ด้านในสุดของห้อง มีใบดาบไม่มีด้ามจับอยู่บนแท่นวางที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว

เด็กสาวเดินเข้าไปในห้อง รับพู่กันมาจากคนโนะสุเกะ เขียนชื่อตัวเอง และวางกระดาษลงไปบนใบดาบ

...

....

.....

ผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนโนะสุเกะที่ใจจดใจจ่อด้วยความตื่นเต้นในตอนแรกได้หายไป

เด็กสาวหันไปมองคนโนะสุเกะ

เจ้าสี่ขาตกใจ "กระ-กระผมว่า ลองรออีกสักนิดนะขอรับ..."

...

....

.....

ฉันทำอะไรผิดรึเปล่านะ

เด็กสาวทบทวนสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป

ฉันก็ทำตามที่คนโนะสุเกะบอกหมดแล้วนิ 

"ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า" เด็กสาวถามคนโนะสุเกะ

เจ้าสี่ขาเดินเข้ามาใกล้แท่นอัญเชิญ เด็กสาวก็เดินเข้าไปเช่นกัน

คนโนะสุเกะตรวจดูและแน่ใจว่าไม่มีขั้นตอนไหนผิด

"ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะขอรับ..." คนโนะสุเกะคิ้วขมวด "เอ๊ะ หรือว่ากระผมจะจำขั้นตอนผิด" พูดจบมันก็นั่งลงและนิ่งไป

"ขั้นตอนก็จำถูก... นายท่านก็ไม่ได้ทำผิดตรงไหนด้วย... อืม... เพราะอะไรกันนะ..." คนโนะสุเกะพึมพำ

...

....

.....

คนโนะสุเกะเดินมาหาเด็กสาวหลังจากที่นั่งเงียบไปพักใหญ่

"หลังจากลองสืบค้นก็ไม่พบปัญหาที่เหมือนกันหรือปัญหาที่คล้ายคลึงกันเลยขอรับ ดังนั้น กระผมจึงรายงานปัญหานี้ให้กับทางศูนย์ใหญ่และทางศูนย์ใหญ่เองก็ได้รับทราบปัญหาแล้วขอรับ พวกเขากำลังตรวจสอบและจะรายงานผลการตรวจสอบภายในวันพรุ่งนี้ขอรับ" 

เด็กสาวส่งเสียงตอบรับออกมาจากลำคอ

ต้องให้นายท่านมารอตอนตื่นนอน แถมยังไม่สามารถหาสาเหตุของปัญหานี้ได้อีก ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี

คนโนะสุเกะรู้สึกแย่ น้ำตาหยดเล็กเริ่มเอ่อออกมาจากตา

เด็กสาวมองคนโนะสุเกะที่ก้มหน้ามองพื้น

"เฮ้อ!" เด็กสาวถอนหายใจเสียงดัง คนโนะสุเกะสะดุ้ง

"นี่กี่โมงแล้วเนี่ย หิวข้าวแล้วสิ ไปกินข้าวกันเถอะ" เด็กสาวลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจ

อ๊ะ ข้าวเย็น

คนโนะสุเกะเงยหน้ามองเด็กสาวและยิ้มออกมา

"ได้เลยขอรับ! เดี๋ยวกระผมจะทำอาหารเย็นเดี๋ยวนี้เลย นายท่านอยากทานอะไรขอรับ" 

ถ้าเป็นเรื่องทำอาหารล่ะก็ กระผมไม่ไร้ประโยชน์แน่นอน

เด็กสาวมองคนโนะสุเกะที่อยู่ๆก็กระตือรือร้นขึ้นมา

อารมณ์ดีง่ายจังนะ นึกว่าต้องให้กำลังใจมากกว่านี้ซะอีก

"ยังไม่ได้คิดเลยว่าอยากกินอะไร"

"ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นทงคัตสึดีมั้ยขอรับ กระผมน่ะทำทงคัตสึอร่อยมากเลยนะขอรับ"

"ยังไม่ได้ดูของในตู้เย็นเลยนะ" เด็กสาวเดินออกไปจากห้อง คนโนะสุเกะก็เดินตามมา

"ไม่ต้องห่วงขอรับ ทางศูนย์ใหญ่ได้จัดเตรียมวัตถุดิบ อุปกรณ์และเครื่องปรุงไว้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะขอรับ"

"แล้วถ้าทงคัตสึที่ทำ มันไม่อร่อยล่ะ จะรับผิดชอบยังไง?"

" ! " คนโนะสุเกะตกใจ "เอ่อ ระ-เรื่องนั้นก็..."

"ฮ่าๆ หยอกเล่นๆ"

"นายท่านอ่าา..."

เสียงพูดคุยกันของทั้งสองเบาลงเรื่อยๆ และหายไปจากห้องอัญเชิญ