ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ผู้ชายที่ชื่อมีน (2)
เสียงลูกบาสกระทบพื้นหยุดลงหลังจากเสียงนกหวีดของอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมเป่าเล็กน้อย อาจารย์ได้พูดถึงเรื่องการซ้อมแข่งในอีกไม่กี่วันก่อนที่จะสั่งให้แยกย้ายกันกลับบ้านได้ ไม่รู้ว่าปิ๊กเองจะรู้สึกตัวหรือเปล่าว่าวันนี้เหม่อลอยผิดปกติ และมองไปที่ประตูทางเข้าตลอดเวลา แต่มีคนที่สังเกตได้คนนึง นั่นก็คือตั้ม
\"ไม่ต้องมองหรอก วันนี้ทั้งเหมียวทั้งทรายไม่มีใครมาหรอก\" ตั้มพูดขึ้นพลางเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้าเช็ดตา ปิ๊กขมวดคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัย ตั้มเห็นหน้าตาเพื่อนรักแล้วก็อดที่จะขำก๊ากออกมาไม่ได้
\"ทรายน่ะ หน้าบวมกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว ส่วนเหมียวโดนทำโทษทำความสะอาดห้องน้ำ 3 ชั้น กว่าจะเสร็จก็คงประมาณ 6 โมง\" ตั้มอธิบายเพิ่มเติม
\"เกิดเรื่องอะไรขึ้น\" ปิ๊กถามด้วยความสงสัย
\"เห็นพวกผู้หญิงเขาพูดกันว่า ยัยทรายไปด่าเหมียวในเว๊บบอร์ดโรงเรียน ด่าแบบเสียๆ หายๆ พอเหมียวรู้ก็เลยไปตบ เล่นเอาทรายหน้าบวมฉึ่งเลย\"
\"เฮ้ย\" ปิ๊กร้องขึ้นด้วยความตกใจ
\"แล้วเป็นอะไรกันหรือเปล่า?\" ปิ๊กถามอย่างร้อนรน
\"ใครล่ะ? ทรายหรือเหมียว?\" ตั้มถามพลางทำหน้ากวนๆ
\"ก็ทั้งคู่แหละ\" ปิ๊กพูดพลางเบือนหน้าไปอีกที เพราะรู้ว่าเพื่อนกำลังล้อตัวเองอยู่
\"ทรายเราไม่รู้ แต่เห็นบอกว่าปากแตก แต่คิดว่าพรุ่งนี้คงระบมเพราะเห็นว่าฟาดไม่ยั้งเลย ส่วนอีกคนร่างกายไม่บุบสลาย แต่วันนี้ไม่คุยกับใครเลย แม้แต่กับแพรก็คุยแบบถามคำตอบคำ ตั้งแต่อยู่ห้องเดียวกันมาไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้มาก่อนเลยว่ะ\"
ตั้มมองหน้าเพื่อนที่กำลังทำหน้าครุ่นคิด ตั้มอยากจะรู้นักว่าเพื่อนของเขาคนนี้เป็นห่วงใครกันแน่ ระหว่างทรายกับเหมียว แต่ถ้าให้เขาเลือกเชียร์ เขาเชียร์เหมียวอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะแพร แต่เป็นเพราะตัวเหมียวเอง
\"เฮ้ยไปก่อนนะ\" ปิ๊กพูดพลางเดินไปที่ห้องอาบน้ำ
\"เฮ้ยไม่อยู่ซ้อมเย็นเหรอ\" ตั้มถามล้อๆ ปิ๊กจึงหันมาชูนิ้วกลางให้ แล้วเดินออกไป
แต่ในที่สุดแล้วตั้มกับปิ๊กก็เดินมาพร้อมกันอยู่ดี ปิ๊กนั้นอยากจะไปดูเหมียว และถามเรื่องราวทั้งหมด ส่วนตั้มเองก็จะถือโอกาสไปเจอแพรด้วย พอทั้งคู่เดินออกมาจากโรงยิมเขาก็เจอว่าแพรนั่งอยู่หน้าประตูโรงเรียนตามลำพัง ทั้งสองจึงเดินตรงไปหาแพรก่อน
\"เหมียวล่ะแพร\" ตั้มถามขึ้นอย่างคุ้นเคย
\"ล้างห้องน้ำอยู่ที่ชั้นสามน่ะ\" แพรพูดยิ้มๆ แต่ตั้มมองดูมันดูเป็นยิ้มที่เจื่อนๆ แปลกๆ ยังไงไม่รู้
\"แล้วมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้\" ปิ๊กถามขึ้นบ้าง แต่ตาก็มองไปที่ตึกเรียน ทำให้แพรแอบอมยิ้ม แล้วพอหันไปมองตั้มเขาก็ยิ้มมาที่เธอ เธอจึงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบ
\"รอเพื่อนน่ะ แล้วจะกลับกันแล้วเหรอ\" แพรถาม แต่ก็คิดคำนวณว่าปิ๊กต้องกำลังจะไปหาเหมียวแน่ๆ
\"ปิ๊กมันจะไปหาเหมียวน่ะแพร\" ตั้มพูดแทน ทำให้ปิ๊กเอามือถูคอเบาๆ แก้เขิน
\"เหมียวอยู่ชั้นสาม ไปหาสิ เอ้าฝากนี่ไปด้วย เอาไว้ที่เรานานเดี๋ยวจะหายเย็น ฝากด้วยนะปิ๊ก\" แพรพูดพลางยัดน้ำและขนมลงไปในมือ ปิ๊กพยักหน้าช้าๆ แล้วเดินตรงไปที่ตัวอาคาร จากที่เดินช้าๆ ก็ปรับสีเท้าเป็นรีบเร่งเมื่อพ้นรัศมีการมองเห็นของเพื่อนๆ
พอปิ๊กไปแล้ว ตั้มก็มองหน้าแพรเขินๆ มือไม้เริ่มไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน หายใจขัดไม่ทั่วท้อง เขาไม่เคยอยู่กับแพรสองต่อสองมาก่อนเลย
\"เรารอเป็นเพื่อนนะ อ๊ะ หรือว่าแพรรอแฟน เขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่า\"
\"เปล่าไม่ใช่แฟน เพื่อนน่ะ เขาเป็น..................\"
\"แพร เหมียวเป็นไงบ้าง\" เสียงพูดของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เขารู้ดีว่านี่ต้องเป็นเรื่องใหญ่ เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วแพรไม่มีทางที่จะโทรตามเขาเด็ดขาด
\"ล้างห้องน้ำอยู่ มีนช่วยไปซื้ออะไรให้เหมียวกินหน่อยสิ มันคงหิว\" แพรพูดขึ้น แพรพยายามถ่วงเวลาให้ปิ๊กอยู่กับเหมียวนานๆ เธอไม่อยากพามีนไปเป็นก.ข.ค. ผู้ชายที่ชื่อมีนปรายตามองผู้ชายที่ยืนข้างๆ แพรเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้น
\"ไปซื้อด้วยกันสิ\" เขาพูดแล้วแตะศอกแพรเบาๆ แต่แพรก็ขยับหนี
\"มีนก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าเหมียวมันชอบอะไร ก็ไปซื้อให้มันสิ เรารอตรงนี้แหละ\" แพรพูดเสียงแข็งทำให้ตั้มอดที่จะสงสัยไม่ได้
\"ก็ได้\" มีนเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียน เพื่อซื้ออะไรให้เหมียว
\"ใครน่ะ\" ตั้มถาม
\"เพื่อนสมัยม.ต้น คือแพรไม่ค่อยชอบเขานะ ชอบมาแตะตัวแพร แพรเลยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่\" แพรพูดพลางทำหน้าแหยๆ แต่ก็ทำให้ตั้มพลอยอมยิ้มกับท่าทางน่ารักของแพร
\"งั้นเดี๋ยวเราช่วยกันให้ละกัน\" ค่าตอบแทนของคำพูดนี้ของตั้ม ไม่ได้อะไรมากกว่ารอยยิ้มใสๆ ที่แพรมอบให้ แต่แค่นี้ก็ทำให้ตั้มหลับฝันดีไปทั้งคืน
ขณะเดียวกัน ปิ๊กเองก็เดินไปหยุดอยู่ที่ห้องน้ำที่เหมียวกำลังทำความสะอาดอยู่ ปิ๊กลอบดูเหมียวจากทางด้านนอก เพราะไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้องน้ำหญิงเท่าไหร่นัก แล้วเขาก็เห็นเหมียวทำหน้าบึ้งตึง ขัดพื้นแรงๆ ตอนนี้เหมียวกำลังจินตนาการว่าพื้นห้องน้ำเป็นหน้าทราย เขากระแอมทีนึงพอให้เหมียวรู้ตัว เหมียวเงยหน้ามามองเขาแว๊บเดียวก็หันกลับไปขัดห้องน้ำตามเดิม
เพราะเขาคนเดียว ถ้าไม่มีเขา เธอก็ไม่โดนด่าแบบนี้ เหมียวคิดพาลๆ เมื่อเห็นว่าเธอทำเป็นไม่เห็นเขาจึงเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
\"เอาขนมมาให้ เหนื่อยไหม\" เขาถามเสียงเรียบ แต่ก็มีความเป็นห่วงอยู่ล้นปรี่
\"ไม่\" เหมียวตอบห้วนๆ
\"เรื่องมันเป็นยังไงมายังไง\" เขาถามขึ้นอีก ตอนนี้เหมียวหยุดขัดพื้น แล้วลุกขึ้นมาประจันหน้ากับเขา
\"ฉันตบสุดที่รักนาย เพื่อความสะใจ พอใจหรือยัง\" เหมียวกัดฟันแน่น ที่เขากำลังจะมาต่อว่าเธออีกแล้วใช่ไหม
\"ทำไมเหมียวถึงใจร้อนแบบนี้ล่ะ หลักฐานก็ไม่มี ก็ไปทำร้ายเขา แต่ถึงมีหลักฐานเธอก็ควรจะไปบอกอาจารย์ไม่ใช่ใช้ศาลเตี้ยแบบนี้\" เขาพูดรัวเป็นชุด ทั้งโมโหกิริยาท่าทางของเธอ และโมโหที่เธอไม่คิดหน้าคิดหลัง
\"ออกไปเลยนะ ออกไป นายก็ดีแต่เข้าข้างทราย ฉันมันไม่ดีนี่ ชอบใช้แต่กำลัง ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกัน\" เหมียวตะโกนดังลั่นห้องน้ำ ทำให้ปิ๊กเริ่มเดือดขึ้นมาจริงๆ แล้ว
\"ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องนะ ฉันเป็นห่วงเธอรู้บ้างไหม เธอทำอะไรลงไปคิดถึงอะไรบ้างหรือเปล่า ถ้าเธอโดนภาคทัณฑ์จะทำยังไง ประวัติการเรียนก็เสีย ปีหน้าก็จะเอ็นแล้วนะ ยังทำตัวอย่างนี้อยู่อีก รู้จักระงับอารมณ์บ้างสิ\" ปิ๊กตะโกนออกไปอย่างเหลืออด ดูเหมือนว่าเหมียวจะเริ่มอ่อนลง น้ำตาไหลลงมาช้าๆ
\"มันบอกว่าเราร่าน มันบอกว่าเราจับนาย มันบอกว่าเราอ่อยนาย ไม่เคยมีใครกล้าด่าเราขนาดนี้เลย แม่เราสั่งสอนมาดี ไม่เคยสอนให้ไปยั่วผู้ชาย ทำไมมันต้องด่าขนาดนี้ด้วย\" เหมียวพูดไปร้องไห้ไป
ปิ๊กถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะดึงเหมียวเข้ามากอด (ฉวยโอกาส -- แมวส้ม .\\ /.) เหมียวกำเสื้อเขิ้ตของเขาแน่นก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา ตอนนี้ปิ๊กรู้สึกสงสารเหมียวจับใจ ผู้หญิงคนนี้ภายนอกดูห้าวๆ แข็งแกร่ง แต่ข้างในกลับเปราะบางราวกับแก้วเจียระไน เขาลูบหัวเธอเบาๆ
\"ไม่เห็นต้องไปใส่ใจเลย ก็เธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นนี่ ไม่มีใครรู้แต่เธอเองก็รู้ดี นอกจากนั้นเรายังรู้ แพรก็รู้ เพื่อนเธออีกคนก็รู้ จริงไหม\" เขาปลอบเธอเบาๆ
ตอนนี้ทั้งสองคนเหมือนอยู่กันในโลกส่วนตัว ทำให้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยเสียงดัง ที่แพรพยายามพูดให้เหมียวรู้ว่ามีคนกำลังเดินมา พอแพร ตั้มและมีนมาถึงห้องน้ำ ก็พบว่าปิ๊กกำลังกอดเหมียวอยู่ แพรหน้าซีดทันที พลางมองไปที่ผู้ชายที่ยืนทำหน้าน่ากลัวอยู่ข้างๆ เธอ
\"เหมียว!!!\" เขาเรียกเธอเสียงเขียว ทำให้เหมียวผละออกจากปิ๊ก และหน้าถอดสีเมื่อเห็นผู้ชายที่มาใหม่
\"มีน\" เหมียวร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอมองหน้าแพรเป็นเชิงถามและขอความช่วยเหลือ
\"ผู้ชายคนนี้ใคร\" มีนพูดพลางเดินมากระชากมือเหมียวมาทางเขา และผลักอกปิ๊กไปไกลๆ
\"เพื่อน\" เหมียวตอบเสียงเบา ซวยแล้วสิ เหมียวพูดพลางกลืนน้ำลายดังเอื้อก
\"เพื่อนแล้วทำไมต้องกอด\" มีนตวาดถามเสียงดัง
\"เหมียวคงลื่นน่ะมีน\" แพรพยายามช่วย ส่วนเหมียวก็รีบพยักหน้ารับ ท่าทางของทั้งสามคนทำให้ตั้มและปิ๊กมองหน้ากันงงๆ
\"แล้วนายเป็นใคร\" ปิ๊กถามอย่างนักเลง เขารู้สึกหึงหวงเหมียวขึ้นมาเหมือนกันที่เห็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาจับมือเธอเอาไว้
\"ใครงั้นเหรอ ผู้ชายที่สำคัญที่สุดในชีวิตเหมียวน่ะสิ\" เขาพูดยวนๆ ทำให้ปิ๊กหน้าซีด จะว่าพี่ชายก็ไม่น่าใช่ เพราะดูจากชั้นปีก็น่าจะอยู่ชั้นปีเดียวกัน แต่หน้าก็ออกหวานๆ คล้ายกันเล็กน้อย หรือว่าจะเป็นญาติ
\"เป็นญาติกันน่ะสิ แล้วหวงน้องสาว มุขเก่าๆ\" ตั้มพูดแทรกขึ้นมา แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าแบบคนที่เหนือกว่า
\"ไม่ใช่ญาติ นายก็คิดดูเองแล้วกันว่าญาติกันเขาทำกันอย่างนี้ไหม\" มีนพูดจบก็ก้มลงหอมแก้มเหมียว เล่นเอาทุกคนตัวแข็งทื่อ \"เหมียวกลับ ไม่ต้องล้างมันแล้ว\"
\"แต่........\" เหมียวพยายามท้วง ปิ๊กมองหน้าเหมียวนิ่งอย่างขอคำตอบ แต่เหมียวก็กลัวผู้ชายที่ชื่อมีนเกินกว่าที่จะบอกอะไรปิ๊กได้
\"ไม่มีแต่ แล้วก็ห้ามคุยกับผู้ชายคนนี้อีกเข้าใจไหม\" เขาพูดพลางฉุดเหมียวให้ออกไปตามเขา หยิบกระเป๋าเหมียวแล้วเดินออกไป ทิ้งให้แพร ปิ๊ก และตั้มยืนอึ้งกิมกี่อยู่กับที่
\"แพร ทำไมไม่ตามมา\" เสียงเหี้_ยมๆ ดังขึ้น ทำให้แพรอดที่จะสั่นขึ้นมาไม่ได้ เพื่อนเธอคนนี้เวลาโมโหน่ากลัวยิ่งกว่าสึนามิอีก
\"ไม่เกี่ยวกับแพรนี่ จะกลับก็กลับกันไปสองคนสิ\" แพรพูดพลางขยับหนี
\"ใช่ แกมายุ่งอะไรกับแพร หรือจะควบสอง\" ตั้มเริ่มทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษ เขาดันแพรไปด้านหลัง เมื่อเห็นมีนเดินอาดๆ เข้ามา ส่วนปิ๊กยังยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาลอบมองเหมียวที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เหมียวมองมาทางปิ๊กเหมือนกัน แต่ไม่มีคำอธิบายใดๆ ลอดออกมาจากปากเธอ
\"ไม่เกี่ยวกับแก แพรจะอยู่ให้มันใช้สายตาโลมเลียหรือไงเล่า มานี่เร็ว\" มีนพูดเสียงเข้ม
\"ไม่ มีนอยากกลับก็กลับไปสิ\" แพรตะโกนเสียงดัง
\"ใช่ แกออกไปเลยไป ไม่งั้นแกโดนต่อยแน่\" ตั้มพูดหวังจะให้เขากลัวขึ้นมาบ้าง แต่เขาก็ยิ้มเหยียดๆ หันมามองแพร
\"ถ้าแพรไม่กลับดีๆ ฉันก็คงต้องต่อยกับมันก่อนที่จะพาแพรกลับด้วยกัน แพรคงรู้ดีนะว่าใครจะชนะ\" คำพูดของเขาทำให้แพรใจหายวูบ เธอไม่อยากจะเอาตั้มมาเกี่ยวด้วย เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าสู้กันใครจะชนะ
\"ตั้มไม่เป็นไร แพรกลับก่อนนะ\" แพรพูดเสียงอ่อย ทำให้ตั้มมองหน้าแพร แต่แพรก็ทำหน้าเป็นเชิงขอบคุณแล้วบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ
หลังจากที่ทั้งสามเดินออกไป โดยที่มีนจับมือเหมียวไว้ด้านขวา จับแพรเอาไว้ด้านซ้าย ปิ๊กก็เตะกระป๋องน้ำที่วางด้วยความโมโห แม้มันไม่บอกโดยตรงว่าเป็นอะไรกัน แต่คำว่าไม่ใช่ญาติ และการที่มันหอมแก้มเหมียวโดยที่เหมียวไม่ว่าหรือโวยวายสักคำ บอกความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี \'เหมียวนี่เธอหลอกให้ฉันชอบเธอเหรอเนี่ย ที่เธอบอกว่าชอบฉันก็โกหกนะสิ\'
\"ปัดโธ่โว้ย\"
**************************************************************************
-- แมวส้มคุย --
กลับมาทะเลาะกันอีกแล้วพระเอกกับนางเอกหวานกันได้ไม่ทันไร แพร่บๆ (แกเคยแต่งให้มันหวานกันด้วยเรอะ)
มาคุยกันกับปริศนาหนุ่มมีน
ใครหว่า...... มีความสัมพันธ์อะไรกับเหมียว ทำไมเหมียวถึงยอมขนาดนี้
= ^ . ^ =
ลืมอ้อน ขอรอยยิ้มคนอ่านด้วยจ้า
ป.ล. มุขนี้จำมาจากนักเขียนคนนึงในถนนนักเขียน อ่านแล้วรู้สึกน่ารัก เลยขอยืมมาอ้อนที่เด็กดีด้วย :)
\"ไม่ต้องมองหรอก วันนี้ทั้งเหมียวทั้งทรายไม่มีใครมาหรอก\" ตั้มพูดขึ้นพลางเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้าเช็ดตา ปิ๊กขมวดคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัย ตั้มเห็นหน้าตาเพื่อนรักแล้วก็อดที่จะขำก๊ากออกมาไม่ได้
\"ทรายน่ะ หน้าบวมกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว ส่วนเหมียวโดนทำโทษทำความสะอาดห้องน้ำ 3 ชั้น กว่าจะเสร็จก็คงประมาณ 6 โมง\" ตั้มอธิบายเพิ่มเติม
\"เกิดเรื่องอะไรขึ้น\" ปิ๊กถามด้วยความสงสัย
\"เห็นพวกผู้หญิงเขาพูดกันว่า ยัยทรายไปด่าเหมียวในเว๊บบอร์ดโรงเรียน ด่าแบบเสียๆ หายๆ พอเหมียวรู้ก็เลยไปตบ เล่นเอาทรายหน้าบวมฉึ่งเลย\"
\"เฮ้ย\" ปิ๊กร้องขึ้นด้วยความตกใจ
\"แล้วเป็นอะไรกันหรือเปล่า?\" ปิ๊กถามอย่างร้อนรน
\"ใครล่ะ? ทรายหรือเหมียว?\" ตั้มถามพลางทำหน้ากวนๆ
\"ก็ทั้งคู่แหละ\" ปิ๊กพูดพลางเบือนหน้าไปอีกที เพราะรู้ว่าเพื่อนกำลังล้อตัวเองอยู่
\"ทรายเราไม่รู้ แต่เห็นบอกว่าปากแตก แต่คิดว่าพรุ่งนี้คงระบมเพราะเห็นว่าฟาดไม่ยั้งเลย ส่วนอีกคนร่างกายไม่บุบสลาย แต่วันนี้ไม่คุยกับใครเลย แม้แต่กับแพรก็คุยแบบถามคำตอบคำ ตั้งแต่อยู่ห้องเดียวกันมาไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้มาก่อนเลยว่ะ\"
ตั้มมองหน้าเพื่อนที่กำลังทำหน้าครุ่นคิด ตั้มอยากจะรู้นักว่าเพื่อนของเขาคนนี้เป็นห่วงใครกันแน่ ระหว่างทรายกับเหมียว แต่ถ้าให้เขาเลือกเชียร์ เขาเชียร์เหมียวอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะแพร แต่เป็นเพราะตัวเหมียวเอง
\"เฮ้ยไปก่อนนะ\" ปิ๊กพูดพลางเดินไปที่ห้องอาบน้ำ
\"เฮ้ยไม่อยู่ซ้อมเย็นเหรอ\" ตั้มถามล้อๆ ปิ๊กจึงหันมาชูนิ้วกลางให้ แล้วเดินออกไป
แต่ในที่สุดแล้วตั้มกับปิ๊กก็เดินมาพร้อมกันอยู่ดี ปิ๊กนั้นอยากจะไปดูเหมียว และถามเรื่องราวทั้งหมด ส่วนตั้มเองก็จะถือโอกาสไปเจอแพรด้วย พอทั้งคู่เดินออกมาจากโรงยิมเขาก็เจอว่าแพรนั่งอยู่หน้าประตูโรงเรียนตามลำพัง ทั้งสองจึงเดินตรงไปหาแพรก่อน
\"เหมียวล่ะแพร\" ตั้มถามขึ้นอย่างคุ้นเคย
\"ล้างห้องน้ำอยู่ที่ชั้นสามน่ะ\" แพรพูดยิ้มๆ แต่ตั้มมองดูมันดูเป็นยิ้มที่เจื่อนๆ แปลกๆ ยังไงไม่รู้
\"แล้วมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้\" ปิ๊กถามขึ้นบ้าง แต่ตาก็มองไปที่ตึกเรียน ทำให้แพรแอบอมยิ้ม แล้วพอหันไปมองตั้มเขาก็ยิ้มมาที่เธอ เธอจึงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบ
\"รอเพื่อนน่ะ แล้วจะกลับกันแล้วเหรอ\" แพรถาม แต่ก็คิดคำนวณว่าปิ๊กต้องกำลังจะไปหาเหมียวแน่ๆ
\"ปิ๊กมันจะไปหาเหมียวน่ะแพร\" ตั้มพูดแทน ทำให้ปิ๊กเอามือถูคอเบาๆ แก้เขิน
\"เหมียวอยู่ชั้นสาม ไปหาสิ เอ้าฝากนี่ไปด้วย เอาไว้ที่เรานานเดี๋ยวจะหายเย็น ฝากด้วยนะปิ๊ก\" แพรพูดพลางยัดน้ำและขนมลงไปในมือ ปิ๊กพยักหน้าช้าๆ แล้วเดินตรงไปที่ตัวอาคาร จากที่เดินช้าๆ ก็ปรับสีเท้าเป็นรีบเร่งเมื่อพ้นรัศมีการมองเห็นของเพื่อนๆ
พอปิ๊กไปแล้ว ตั้มก็มองหน้าแพรเขินๆ มือไม้เริ่มไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน หายใจขัดไม่ทั่วท้อง เขาไม่เคยอยู่กับแพรสองต่อสองมาก่อนเลย
\"เรารอเป็นเพื่อนนะ อ๊ะ หรือว่าแพรรอแฟน เขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่า\"
\"เปล่าไม่ใช่แฟน เพื่อนน่ะ เขาเป็น..................\"
\"แพร เหมียวเป็นไงบ้าง\" เสียงพูดของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เขารู้ดีว่านี่ต้องเป็นเรื่องใหญ่ เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วแพรไม่มีทางที่จะโทรตามเขาเด็ดขาด
\"ล้างห้องน้ำอยู่ มีนช่วยไปซื้ออะไรให้เหมียวกินหน่อยสิ มันคงหิว\" แพรพูดขึ้น แพรพยายามถ่วงเวลาให้ปิ๊กอยู่กับเหมียวนานๆ เธอไม่อยากพามีนไปเป็นก.ข.ค. ผู้ชายที่ชื่อมีนปรายตามองผู้ชายที่ยืนข้างๆ แพรเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้น
\"ไปซื้อด้วยกันสิ\" เขาพูดแล้วแตะศอกแพรเบาๆ แต่แพรก็ขยับหนี
\"มีนก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าเหมียวมันชอบอะไร ก็ไปซื้อให้มันสิ เรารอตรงนี้แหละ\" แพรพูดเสียงแข็งทำให้ตั้มอดที่จะสงสัยไม่ได้
\"ก็ได้\" มีนเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียน เพื่อซื้ออะไรให้เหมียว
\"ใครน่ะ\" ตั้มถาม
\"เพื่อนสมัยม.ต้น คือแพรไม่ค่อยชอบเขานะ ชอบมาแตะตัวแพร แพรเลยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่\" แพรพูดพลางทำหน้าแหยๆ แต่ก็ทำให้ตั้มพลอยอมยิ้มกับท่าทางน่ารักของแพร
\"งั้นเดี๋ยวเราช่วยกันให้ละกัน\" ค่าตอบแทนของคำพูดนี้ของตั้ม ไม่ได้อะไรมากกว่ารอยยิ้มใสๆ ที่แพรมอบให้ แต่แค่นี้ก็ทำให้ตั้มหลับฝันดีไปทั้งคืน
ขณะเดียวกัน ปิ๊กเองก็เดินไปหยุดอยู่ที่ห้องน้ำที่เหมียวกำลังทำความสะอาดอยู่ ปิ๊กลอบดูเหมียวจากทางด้านนอก เพราะไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้องน้ำหญิงเท่าไหร่นัก แล้วเขาก็เห็นเหมียวทำหน้าบึ้งตึง ขัดพื้นแรงๆ ตอนนี้เหมียวกำลังจินตนาการว่าพื้นห้องน้ำเป็นหน้าทราย เขากระแอมทีนึงพอให้เหมียวรู้ตัว เหมียวเงยหน้ามามองเขาแว๊บเดียวก็หันกลับไปขัดห้องน้ำตามเดิม
เพราะเขาคนเดียว ถ้าไม่มีเขา เธอก็ไม่โดนด่าแบบนี้ เหมียวคิดพาลๆ เมื่อเห็นว่าเธอทำเป็นไม่เห็นเขาจึงเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
\"เอาขนมมาให้ เหนื่อยไหม\" เขาถามเสียงเรียบ แต่ก็มีความเป็นห่วงอยู่ล้นปรี่
\"ไม่\" เหมียวตอบห้วนๆ
\"เรื่องมันเป็นยังไงมายังไง\" เขาถามขึ้นอีก ตอนนี้เหมียวหยุดขัดพื้น แล้วลุกขึ้นมาประจันหน้ากับเขา
\"ฉันตบสุดที่รักนาย เพื่อความสะใจ พอใจหรือยัง\" เหมียวกัดฟันแน่น ที่เขากำลังจะมาต่อว่าเธออีกแล้วใช่ไหม
\"ทำไมเหมียวถึงใจร้อนแบบนี้ล่ะ หลักฐานก็ไม่มี ก็ไปทำร้ายเขา แต่ถึงมีหลักฐานเธอก็ควรจะไปบอกอาจารย์ไม่ใช่ใช้ศาลเตี้ยแบบนี้\" เขาพูดรัวเป็นชุด ทั้งโมโหกิริยาท่าทางของเธอ และโมโหที่เธอไม่คิดหน้าคิดหลัง
\"ออกไปเลยนะ ออกไป นายก็ดีแต่เข้าข้างทราย ฉันมันไม่ดีนี่ ชอบใช้แต่กำลัง ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกัน\" เหมียวตะโกนดังลั่นห้องน้ำ ทำให้ปิ๊กเริ่มเดือดขึ้นมาจริงๆ แล้ว
\"ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องนะ ฉันเป็นห่วงเธอรู้บ้างไหม เธอทำอะไรลงไปคิดถึงอะไรบ้างหรือเปล่า ถ้าเธอโดนภาคทัณฑ์จะทำยังไง ประวัติการเรียนก็เสีย ปีหน้าก็จะเอ็นแล้วนะ ยังทำตัวอย่างนี้อยู่อีก รู้จักระงับอารมณ์บ้างสิ\" ปิ๊กตะโกนออกไปอย่างเหลืออด ดูเหมือนว่าเหมียวจะเริ่มอ่อนลง น้ำตาไหลลงมาช้าๆ
\"มันบอกว่าเราร่าน มันบอกว่าเราจับนาย มันบอกว่าเราอ่อยนาย ไม่เคยมีใครกล้าด่าเราขนาดนี้เลย แม่เราสั่งสอนมาดี ไม่เคยสอนให้ไปยั่วผู้ชาย ทำไมมันต้องด่าขนาดนี้ด้วย\" เหมียวพูดไปร้องไห้ไป
ปิ๊กถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะดึงเหมียวเข้ามากอด (ฉวยโอกาส -- แมวส้ม .\\ /.) เหมียวกำเสื้อเขิ้ตของเขาแน่นก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา ตอนนี้ปิ๊กรู้สึกสงสารเหมียวจับใจ ผู้หญิงคนนี้ภายนอกดูห้าวๆ แข็งแกร่ง แต่ข้างในกลับเปราะบางราวกับแก้วเจียระไน เขาลูบหัวเธอเบาๆ
\"ไม่เห็นต้องไปใส่ใจเลย ก็เธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นนี่ ไม่มีใครรู้แต่เธอเองก็รู้ดี นอกจากนั้นเรายังรู้ แพรก็รู้ เพื่อนเธออีกคนก็รู้ จริงไหม\" เขาปลอบเธอเบาๆ
ตอนนี้ทั้งสองคนเหมือนอยู่กันในโลกส่วนตัว ทำให้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยเสียงดัง ที่แพรพยายามพูดให้เหมียวรู้ว่ามีคนกำลังเดินมา พอแพร ตั้มและมีนมาถึงห้องน้ำ ก็พบว่าปิ๊กกำลังกอดเหมียวอยู่ แพรหน้าซีดทันที พลางมองไปที่ผู้ชายที่ยืนทำหน้าน่ากลัวอยู่ข้างๆ เธอ
\"เหมียว!!!\" เขาเรียกเธอเสียงเขียว ทำให้เหมียวผละออกจากปิ๊ก และหน้าถอดสีเมื่อเห็นผู้ชายที่มาใหม่
\"มีน\" เหมียวร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอมองหน้าแพรเป็นเชิงถามและขอความช่วยเหลือ
\"ผู้ชายคนนี้ใคร\" มีนพูดพลางเดินมากระชากมือเหมียวมาทางเขา และผลักอกปิ๊กไปไกลๆ
\"เพื่อน\" เหมียวตอบเสียงเบา ซวยแล้วสิ เหมียวพูดพลางกลืนน้ำลายดังเอื้อก
\"เพื่อนแล้วทำไมต้องกอด\" มีนตวาดถามเสียงดัง
\"เหมียวคงลื่นน่ะมีน\" แพรพยายามช่วย ส่วนเหมียวก็รีบพยักหน้ารับ ท่าทางของทั้งสามคนทำให้ตั้มและปิ๊กมองหน้ากันงงๆ
\"แล้วนายเป็นใคร\" ปิ๊กถามอย่างนักเลง เขารู้สึกหึงหวงเหมียวขึ้นมาเหมือนกันที่เห็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาจับมือเธอเอาไว้
\"ใครงั้นเหรอ ผู้ชายที่สำคัญที่สุดในชีวิตเหมียวน่ะสิ\" เขาพูดยวนๆ ทำให้ปิ๊กหน้าซีด จะว่าพี่ชายก็ไม่น่าใช่ เพราะดูจากชั้นปีก็น่าจะอยู่ชั้นปีเดียวกัน แต่หน้าก็ออกหวานๆ คล้ายกันเล็กน้อย หรือว่าจะเป็นญาติ
\"เป็นญาติกันน่ะสิ แล้วหวงน้องสาว มุขเก่าๆ\" ตั้มพูดแทรกขึ้นมา แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าแบบคนที่เหนือกว่า
\"ไม่ใช่ญาติ นายก็คิดดูเองแล้วกันว่าญาติกันเขาทำกันอย่างนี้ไหม\" มีนพูดจบก็ก้มลงหอมแก้มเหมียว เล่นเอาทุกคนตัวแข็งทื่อ \"เหมียวกลับ ไม่ต้องล้างมันแล้ว\"
\"แต่........\" เหมียวพยายามท้วง ปิ๊กมองหน้าเหมียวนิ่งอย่างขอคำตอบ แต่เหมียวก็กลัวผู้ชายที่ชื่อมีนเกินกว่าที่จะบอกอะไรปิ๊กได้
\"ไม่มีแต่ แล้วก็ห้ามคุยกับผู้ชายคนนี้อีกเข้าใจไหม\" เขาพูดพลางฉุดเหมียวให้ออกไปตามเขา หยิบกระเป๋าเหมียวแล้วเดินออกไป ทิ้งให้แพร ปิ๊ก และตั้มยืนอึ้งกิมกี่อยู่กับที่
\"แพร ทำไมไม่ตามมา\" เสียงเหี้_ยมๆ ดังขึ้น ทำให้แพรอดที่จะสั่นขึ้นมาไม่ได้ เพื่อนเธอคนนี้เวลาโมโหน่ากลัวยิ่งกว่าสึนามิอีก
\"ไม่เกี่ยวกับแพรนี่ จะกลับก็กลับกันไปสองคนสิ\" แพรพูดพลางขยับหนี
\"ใช่ แกมายุ่งอะไรกับแพร หรือจะควบสอง\" ตั้มเริ่มทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษ เขาดันแพรไปด้านหลัง เมื่อเห็นมีนเดินอาดๆ เข้ามา ส่วนปิ๊กยังยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาลอบมองเหมียวที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เหมียวมองมาทางปิ๊กเหมือนกัน แต่ไม่มีคำอธิบายใดๆ ลอดออกมาจากปากเธอ
\"ไม่เกี่ยวกับแก แพรจะอยู่ให้มันใช้สายตาโลมเลียหรือไงเล่า มานี่เร็ว\" มีนพูดเสียงเข้ม
\"ไม่ มีนอยากกลับก็กลับไปสิ\" แพรตะโกนเสียงดัง
\"ใช่ แกออกไปเลยไป ไม่งั้นแกโดนต่อยแน่\" ตั้มพูดหวังจะให้เขากลัวขึ้นมาบ้าง แต่เขาก็ยิ้มเหยียดๆ หันมามองแพร
\"ถ้าแพรไม่กลับดีๆ ฉันก็คงต้องต่อยกับมันก่อนที่จะพาแพรกลับด้วยกัน แพรคงรู้ดีนะว่าใครจะชนะ\" คำพูดของเขาทำให้แพรใจหายวูบ เธอไม่อยากจะเอาตั้มมาเกี่ยวด้วย เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าสู้กันใครจะชนะ
\"ตั้มไม่เป็นไร แพรกลับก่อนนะ\" แพรพูดเสียงอ่อย ทำให้ตั้มมองหน้าแพร แต่แพรก็ทำหน้าเป็นเชิงขอบคุณแล้วบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ
หลังจากที่ทั้งสามเดินออกไป โดยที่มีนจับมือเหมียวไว้ด้านขวา จับแพรเอาไว้ด้านซ้าย ปิ๊กก็เตะกระป๋องน้ำที่วางด้วยความโมโห แม้มันไม่บอกโดยตรงว่าเป็นอะไรกัน แต่คำว่าไม่ใช่ญาติ และการที่มันหอมแก้มเหมียวโดยที่เหมียวไม่ว่าหรือโวยวายสักคำ บอกความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี \'เหมียวนี่เธอหลอกให้ฉันชอบเธอเหรอเนี่ย ที่เธอบอกว่าชอบฉันก็โกหกนะสิ\'
\"ปัดโธ่โว้ย\"
**************************************************************************
-- แมวส้มคุย --
กลับมาทะเลาะกันอีกแล้วพระเอกกับนางเอกหวานกันได้ไม่ทันไร แพร่บๆ (แกเคยแต่งให้มันหวานกันด้วยเรอะ)
มาคุยกันกับปริศนาหนุ่มมีน
ใครหว่า...... มีความสัมพันธ์อะไรกับเหมียว ทำไมเหมียวถึงยอมขนาดนี้
= ^ . ^ =
ลืมอ้อน ขอรอยยิ้มคนอ่านด้วยจ้า
ป.ล. มุขนี้จำมาจากนักเขียนคนนึงในถนนนักเขียน อ่านแล้วรู้สึกน่ารัก เลยขอยืมมาอ้อนที่เด็กดีด้วย :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น