ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ผู้ชายที่ชื่อมีน (1)
\"ฉันไม่ยอม ยังไงก็ไม่ยอม ลูกฉันโดนตบขนาดนี้ คุณครูไม่ทำอะไรเด็กคนนั้นยังไม่พอ แถมยังสั่งลงโทษลูกฉันอีก\" เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
\"แต่มันก็เป็นการทะเลาะวิวาทในโรงเรียนนะคะ\" เสียงอาจารย์วิลาวัลย์พยายามอธิบาย
\"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ลูกฉันถูกตบจนบวมช้ำขนาดนี้ คุณต้องตีเด็กคนนั้น\" แม่ของทรายเถียงเสียงแหลมปี๊ด
\"เราเลิกตีเด็กกันมานานแล้วค่ะ ถ้าคุณต้องการให้มีการสืบสวนใหม่ เราก็คงต้องลงทัณฑ์บนเด็กทั้งสองคน เพราะยังไงก็เป็นการทะเลาะกันอยู่ดี\"
\"ทะเลาะกันบ้าบออะไร ลูกฉันไม่ได้ลงมืออะไรเลย ถ้าคุณครูไม่จัดการ ฉันจะไปแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกาย\"
\"ก็ดีค่ะ อีกฝ่ายก็คงต้องไปแจ้งความข้อหาหมิ่นประมาทเหมือนกัน\" เสียงอาจารย์วิลาวัลย์เฉียบขึ้น ทำให้แม่ของทรายเงียบลงทันที
\"คุณครูพูดถึงเรื่องอะไร หนูทรายไม่ได้ทำอะไร คุณครูมีหลักฐานหรือเปล่าคะ\"
\"ตอนนี้ยังไม่มีหรอกค่ะ แต่ถ้าเรื่องถึงตำรวจก็คงต้องสืบสวนกัน ทาริณีทำหรือเปล่า ก็รู้แก่ใจดี การตรวจสอบไม่ได้ยุ่งยากอะไร เพราะเวลาที่ใช้เครื่องคอมก็มีลงอยู่ในบันทึกของโรงเรียน\"
คำพูดของอาจารย์วิลาวัลย์ส่งผลให้ทรายหน้าซีดทันที พลางส่งแววตาบอกแม่ตนเองว่าตนทำจริงอย่างที่อาจารย์บอก แม่ของทรายเม้มปากสนิท แม้จะรู้ว่าลูกตัวเองเป็นฝ่ายเริ่ม แต่ก็นั่นแหละ เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ
\"ฉันไม่เอาเรื่องก็ได้ แต่วันนี้ฉันจะเอาลูกฉันกลับ เรื่องขัดห้องน้ำอะไร ฉันไม่มีทางให้ลูกสาวทำเด็ดขาด ไปทรายกลับบ้าน\"
พูดจบ ทรายกับแม่ก็เดินออกจากห้องปกครอง ทิ้งให้อาจารย์ฝ่ายปกครองนั่งกุมหัวอยู่คนเดียว แล้วสายตาของเธอก็ปรายตาไปเห็นเด็กนักเรียนสาวเดินผ่านหน้าห้องปกครอง มือถือกระเป๋าสีดำ
\"แพรไหม\" เสียงเรียกของอาจารย์ทำให้หญิงสาวที่เดินอยู่อย่างสบายใจสะดุ้งเฮือก พลางคิดว่าต้องตายแน่ๆ เธออุตส่าห์ปีนรั้วเข้ามาในโรงเรียน เพื่อไม่ให้เช็คชื่อว่ามาสาย เพราะถ้าเธอสายอีกครั้งเดียวก็จะโดนล้างห้องน้ำ
\"คะ\" แพรพยายามบังคับเสียงให้ดูนิ่งๆ
\"เพิ่งมาโรงเรียนล่ะสิ\" เสียงคำพูดตำหนิแบบไม่จริงจัง ทำให้แพรยิ้มแห้งๆ ไปที่อาจารย์ฝ่ายปกครองที่ใครๆ มองว่าเฮี้_ยบ แต่เธอมองว่าใจดีนักหนา
\"พอดีเมื่อคืนหนูอ่านหนังสือหนักไปหน่อย\" แพรแก้ตัวไปเรื่อย หนังสือน่ะใช่ แต่เป็นการ์ตูนต่างหาก
\"แน่ใจ??\" เสียงของอีกฝ่าย พูดเหมือนไม่เชื่อ แพรพยักหน้าแรงๆ สองสามที ท่าทางของเธอเรียกยิ้มจากอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนี้ได้ \"การ์ตูนละสิ\"
\"อาจารย์ก็รู้ทันหนูอยู่เรื่อย\" แพรพูดยิ้มๆ
\"เธอนี่น้า ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอเรียนดีได้ยังไง มาก็สาย อ่านแต่การ์ตูน\" อาจารย์วิลาวัลย์บ่นยาว
\"แหมอาจารย์ขา ปล่อยหนูไปเรียนเถอะนะคะ เดี๋ยวปีนี้เกรดตก\" อาจารย์ฝ่ายปกครองก็ได้แต่อมยิ้มกับคำพูดของเด็กสาว ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง เมื่อคิดถึงจุดประสงค์ของการเรียกเด็กสาวคนนี้ไว้
\"เธอสนิทกับเมริษาใช่ไหม เข้ามาคุยกันหน่อยสิ\"
อาจารย์วิลาวัลย์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทำให้แพรตาโตด้วยความตกใจกับความใจร้อนของเพื่อนของเธอ แล้วก็โล่งใจที่เพื่อนของเธอไม่ได้โดนลงโทษอะไรมากมาย นอกจากขัดห้องน้ำ แพรสนิทกับอาจารย์วิลาวัลย์พอสมควร เพราะว่าเธอมาสายบ่อย ทำให้อาจารย์มักจะลงโทษให้เธอมาช่วยจัดเอกสาร หรือไม่ก็นั่งพิมพ์งานต่างๆ เพราะบทลงโทษที่แสนน่าเบื่อนี้เอง ทำให้ไม่มีใครอยากที่จะมาสาย เพราะต้องอยู่กับอาจารย์ที่น่าเบื่อนานเหลือเกิน แต่ด้วยความช่างพูดช่างคุยของแพร ไปจัดเอกสารนานเข้าจนทำให้สนิทกับอาจารย์หลายๆ คนไปโดยปริยาย และนอกจากเรื่องมาสายแล้ว แพรก็ไม่มีประวัติด่างพร้อยอื่นๆ ทำให้เป็นที่รักใคร่ของอาจารย์ไม่ยาก
\"เหมียวนะเหมียวไม่น่าใจร้อนเลย\" แพรบ่นขึ้นมา ทำให้อาจารย์วิลาวัลย์มองหน้าเธอยิ้มๆ
\"ถ้าเธอเป็นมาริษาจะทำยังไงหึ แพร\" เมื่ออยู่ตามลำพัง อาจารย์หลายๆ คนมักจะเรียกชื่อเล่นของเธอ แพรยิ้มให้อาจารย์ก่อนตอบออกไปอย่างไม่จริงจัง
\"ก็คงมาฟ้องอาจารย์\"
\"เอาจริงๆ สิ ฉันไม่ลงโทษคนที่แค่คิดหรอกนะ\" อาจารย์วิลาวัลย์พูดอย่างรู้ทัน ก็ลูกศิษย์ของเธอคนนี้ มักจะเอาคืนได้อย่างเจ็บแสบ แล้วก็หาหลักฐานจับไม่ได้ด้วยสิ
\"หนูมาบอกอาจารย์จริงๆ คะ ครั้งก่อนที่มีคนมาหาเรื่องหนู หนูก็ลากตัวเขามาส่งให้อาจารย์ตัดสินจำไม่ได้เหรอคะ\" แพรยิ้มกว้างให้อาจารย์
\"ถ้าทำได้อย่างที่พูดก็ดี ไปเรียนเถอะ บอกเมริษาให้ด้วยว่าให้ทำความสะอาดถึงแค่ชั้น 3 พอ เดี๋ยวจะตายเสียก่อน เพราะทำคนเดียว อ้อ ห้ามช่วยนะ เธอก็รู้ว่าถ้าช่วย โทษจะหนักกว่าเดิม\" อาจารย์วิลาวัลย์พูดสำทับ
\"ค่า แต่ส่งเสบียงไม่ผิดใช่ไหมคะ\" แพรพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องปกครองไป
พอพ้นห้องปกครอง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง มือกำกระเป๋าแน่นด้วยความแค้น \'ขอโทษนะคะอาจารย์ที่หนูโกหกว่าจะมาฟ้องอาจารย์ แต่บอกไม่ได้จริงๆ เพราะถ้าบอกหนูก็ทำไม่ได้นะสิคะ\' แพรยิ้มอย่างเหี้_ยมเกรียม พลางเดินขึ้นห้องไป พลางคิดว่าจะเล่นให้ยัยทรายมาโรงเรียนไม่ได้ด้วยความอับอายเลยทีเดียว
เมื่อแพรขึ้นไปบนห้องก็ยิ่งรู้สึกแค้นจัด เมื่อเห็นเพื่อนของเธอนั่งเงียบ และเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่าง แววตามีความแค้นอยู่ในอก ดูเหมือนว่าที่เหมียวตบทรายไป มันยังไม่สาแก่ใจเธอแม้แต่น้อย
\"ไอ้แพรแกมาทำอะไรป่านนี้ โทรเข้ามือถือก็ไม่รับ\" มะอึกกระซิบเบาๆ
\"มือถืออยู่ที่พี่บอล ไปกับเขาแล้วลืมเอาไว้เมื่อวาน เย็นนี้จะไปเอาคืนเนี่ย ทำไมแกไม่ห้ามไอ้เหมียวว่ะ ดูดิ๊เป็นเรื่องใหญ่เลย\" แพรบ่นเบาๆ โดยที่หันไปส่งยิ้มให้อาจารย์สุขศึกษาที่ชอบส่งสายตามาให้นักเรียนสาวๆ
\"เจริญล่ะแก เอามือถือไว้ที่ผู้ชาย\" มะอึกบ่นเบาๆ
\"อาการเป็นไงบ้าง\" แพรถามถึงอาการเพื่อนรัก โดนไม่สนใจคำค่อนขอดจากมะอึก
\"ก็อย่างที่เห็น ทำท่าเหมือนจะฆ่าคนได้มาตั้งแต่รู้เรื่อง เอ๊ะแกรู้เรื่องแล้วเหรอว่ะ\" มะอึกถามด้วยความสงสัย
\"เออ อาจารย์วิลาวัลย์เล่าให้ฟัง\" แพรพูดเสียงเรียบ
\"ลืมไปว่าแกศิษย์โปรด\"
ถ้าเป็นปกติแพรคงตีหัวมะอึกเพราะคำประชดประชันของเพื่อนรักแล้ว แต่ตอนนี้เธอห่วงเพื่อนอีกคนที่นิ่งเงียบมากกว่า เวลาที่เหมียวโกรธมักจะเป็นเวลาที่น่ากลัวที่สุด เหมือนพี่ชายไม่มีผิด เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แพรก็นึกสลดไป แม้ว่าจะเลิกติดต่อกันมากว่า 2 ปีแล้ว แพรก็อดคิดถึงรักครั้งแรกของเธอไม่ได้เสียที แพรถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปหาอาจารย์ ในใจก็คิดถึงปฏิบัติการเอาคืน
\"เหมียวแกอย่าทำหน้าอย่างนั้นตลอดเวลาสิว่ะ ฉันกลัวแกว่ะ\" มะอึกพูดขึ้นด้วยความหวาดหวั่น แต่เหมียวก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม พอหันไปหาเพื่อนสนิทอีกคนก็นั่งกินข้าวไม่รู้ไม่ชี้ \'ไอ้แพร ทำไมแกนิ่งได้ขนาดนี้\' มะอึกนั่งมองเพื่อนทั้งสองคนสลับไปมา
\"โอ้ย เซ็งโว้ย\"
\"เป็นบ้าอะไรไอ้อึก\" เสียงเย็นๆ ของเหมียวพูดขึ้น ขณะที่แพรปรายตามามอง
\"เบื่อ พวกแกเป็นบ้าอะไรกัน มัวแต่นั่งเงียบ\" มะอึกพูดเสียงดัง ทำให้คนในโรงอาหารหันมามอง
\"อยากรู้จริงๆ เหรอ\" แพรถามเสียงเย็นไม่แพ้เหมียว มะอึกพยักหน้าทันควัน ก็มันอยากรู้จริงๆ
\"กำลังโมโห และหาทางเอาคืน!!!\" เสียงสองเสียงสอดประสานกัน ทำให้มะอึกอ้าปากค้าง
นี่นิสัยมันสามารถถ่ายทอดทางความใกล้ชิดกันได้ด้วยเหรอเนี่ย มะอึกรู้ว่าสองคนนี้สนิทกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา แต่เพื่อนทั้งสองคนนี้ก็มีอะไรที่แตกต่างกันอยู่หลายอย่าง แพรจะดูเป็นคนอารมณ์เย็น เหมียวจะดูเป็นคนอารมณ์ร้อนกว่าเยอะ แพรจะเป็นฝ่ายบุ๋น ส่วนเหมียวจะเป็นฝ่ายบู๊ แต่ไม่ยักรู้ว่าเวลาโกรธเพื่อนทั้งสองจะมีอาการเหมือนกันเด๊ะ คือ เงียบ ที่ต่างกันก็คือ เหมียวจะแสดงออกทางแววตาว่ากำลังแค้น แต่แพรจะดูเงียบๆ เหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่ความจริงกำลังโกรธถึงขีดสุด
\'น่ากลัว\' มะอึกไม่เคยเห็นเพื่อนของเธอเป็นอย่างนี้มาก่อน
ตอนเย็น_ดูเหมือนว่าแพรจะอารมณ์เย็นขึ้นมากเลย พอพูดคุยสนุกสนานได้บ้าง แต่เหมียวยังคงมีอาการเหมือนเดิม
\"ไอ้เหมียวอาการหนักว่ะ\" แพรพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า
\"นั่นสิ ทำไงดีว่ะ\" มะอึกถามอย่างกังวลใจ
\"ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง แกไปเรียนพิเศษเถอะ เดี๋ยวแม่จับได้ว่าโดดจะอดไปเที่ยว\" แพรพูดพลางดันหลังเพื่อนตัวสูงของเธอให้ออกเดิน
\"แต่ว่า...............\" มะอึกพยายามแย้ง พลางมองไปทางห้องน้ำที่เหมียวกำลังทำความสะอาดห้องน้ำ ห้องน้ำชั้นนึงก็มี 3 ห้อง 3 ชั้นก็ 9 ห้อง ไอ้เหมียวเอ้ย น่าสงสารจริงๆ
\"เราทำอะไรไม่ได้หรอก แต่ฉันรู้คนที่ทำอะไรได้ ไปฉันไปส่งหน้าประตูโรงเรียน ฉันนัดให้พี่บอลเอาโทรศัพท์มาคืนด้วย\" ใช่ พวกเธอเธอทำอะไรไม่ๆได้หรอก มีเพียงผู้ชายคนที่เป็นคนพิเศษคนเดียวของเหมียวมาปลอบเท่านั้น
หลังจากเหมียวได้โทรศัพท์คืนจากบอล พร้อมทั้งปลอบและขอโทษที่วันนี้ไปไหนด้วยไม่ได้ เพราะต้องอยู่ดูแลเหมียว แพรก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนตอนม.ต้น คนที่สามารถช่วยปลอบโยนเหมียวได้ทุกครา ยามที่เหมียวรู้สึกคับแค้นใจ
\"ฮัลโหลมีนเหรอ เหมียวเกิดเรื่อง มาที่โรงเรียนเราหน่อยสิ\"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
----แมวส้มคุย ------
เม้นต์ไม่ถึง 9 คน แต่.....แมวใจดียังมีอยู่ในโลก คิคิ
เอาเป็นว่าวันเสาร์ลงให้แน่ๆ แต่วันพุธต้องดูตามความเหมาะสม ของเวลา คอมเม้นต์และความขยัน คิคิ
คนที่ไม่รู้ว่าจะเม้นต์อะไร ฝากรอยยิ้ม :) ให้รู้ว่ามาอ่านก็ได้จ้า แมวอ้อน คิคิ =^___^=
\"แต่มันก็เป็นการทะเลาะวิวาทในโรงเรียนนะคะ\" เสียงอาจารย์วิลาวัลย์พยายามอธิบาย
\"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ลูกฉันถูกตบจนบวมช้ำขนาดนี้ คุณต้องตีเด็กคนนั้น\" แม่ของทรายเถียงเสียงแหลมปี๊ด
\"เราเลิกตีเด็กกันมานานแล้วค่ะ ถ้าคุณต้องการให้มีการสืบสวนใหม่ เราก็คงต้องลงทัณฑ์บนเด็กทั้งสองคน เพราะยังไงก็เป็นการทะเลาะกันอยู่ดี\"
\"ทะเลาะกันบ้าบออะไร ลูกฉันไม่ได้ลงมืออะไรเลย ถ้าคุณครูไม่จัดการ ฉันจะไปแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกาย\"
\"ก็ดีค่ะ อีกฝ่ายก็คงต้องไปแจ้งความข้อหาหมิ่นประมาทเหมือนกัน\" เสียงอาจารย์วิลาวัลย์เฉียบขึ้น ทำให้แม่ของทรายเงียบลงทันที
\"คุณครูพูดถึงเรื่องอะไร หนูทรายไม่ได้ทำอะไร คุณครูมีหลักฐานหรือเปล่าคะ\"
\"ตอนนี้ยังไม่มีหรอกค่ะ แต่ถ้าเรื่องถึงตำรวจก็คงต้องสืบสวนกัน ทาริณีทำหรือเปล่า ก็รู้แก่ใจดี การตรวจสอบไม่ได้ยุ่งยากอะไร เพราะเวลาที่ใช้เครื่องคอมก็มีลงอยู่ในบันทึกของโรงเรียน\"
คำพูดของอาจารย์วิลาวัลย์ส่งผลให้ทรายหน้าซีดทันที พลางส่งแววตาบอกแม่ตนเองว่าตนทำจริงอย่างที่อาจารย์บอก แม่ของทรายเม้มปากสนิท แม้จะรู้ว่าลูกตัวเองเป็นฝ่ายเริ่ม แต่ก็นั่นแหละ เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ
\"ฉันไม่เอาเรื่องก็ได้ แต่วันนี้ฉันจะเอาลูกฉันกลับ เรื่องขัดห้องน้ำอะไร ฉันไม่มีทางให้ลูกสาวทำเด็ดขาด ไปทรายกลับบ้าน\"
พูดจบ ทรายกับแม่ก็เดินออกจากห้องปกครอง ทิ้งให้อาจารย์ฝ่ายปกครองนั่งกุมหัวอยู่คนเดียว แล้วสายตาของเธอก็ปรายตาไปเห็นเด็กนักเรียนสาวเดินผ่านหน้าห้องปกครอง มือถือกระเป๋าสีดำ
\"แพรไหม\" เสียงเรียกของอาจารย์ทำให้หญิงสาวที่เดินอยู่อย่างสบายใจสะดุ้งเฮือก พลางคิดว่าต้องตายแน่ๆ เธออุตส่าห์ปีนรั้วเข้ามาในโรงเรียน เพื่อไม่ให้เช็คชื่อว่ามาสาย เพราะถ้าเธอสายอีกครั้งเดียวก็จะโดนล้างห้องน้ำ
\"คะ\" แพรพยายามบังคับเสียงให้ดูนิ่งๆ
\"เพิ่งมาโรงเรียนล่ะสิ\" เสียงคำพูดตำหนิแบบไม่จริงจัง ทำให้แพรยิ้มแห้งๆ ไปที่อาจารย์ฝ่ายปกครองที่ใครๆ มองว่าเฮี้_ยบ แต่เธอมองว่าใจดีนักหนา
\"พอดีเมื่อคืนหนูอ่านหนังสือหนักไปหน่อย\" แพรแก้ตัวไปเรื่อย หนังสือน่ะใช่ แต่เป็นการ์ตูนต่างหาก
\"แน่ใจ??\" เสียงของอีกฝ่าย พูดเหมือนไม่เชื่อ แพรพยักหน้าแรงๆ สองสามที ท่าทางของเธอเรียกยิ้มจากอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนี้ได้ \"การ์ตูนละสิ\"
\"อาจารย์ก็รู้ทันหนูอยู่เรื่อย\" แพรพูดยิ้มๆ
\"เธอนี่น้า ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอเรียนดีได้ยังไง มาก็สาย อ่านแต่การ์ตูน\" อาจารย์วิลาวัลย์บ่นยาว
\"แหมอาจารย์ขา ปล่อยหนูไปเรียนเถอะนะคะ เดี๋ยวปีนี้เกรดตก\" อาจารย์ฝ่ายปกครองก็ได้แต่อมยิ้มกับคำพูดของเด็กสาว ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง เมื่อคิดถึงจุดประสงค์ของการเรียกเด็กสาวคนนี้ไว้
\"เธอสนิทกับเมริษาใช่ไหม เข้ามาคุยกันหน่อยสิ\"
อาจารย์วิลาวัลย์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทำให้แพรตาโตด้วยความตกใจกับความใจร้อนของเพื่อนของเธอ แล้วก็โล่งใจที่เพื่อนของเธอไม่ได้โดนลงโทษอะไรมากมาย นอกจากขัดห้องน้ำ แพรสนิทกับอาจารย์วิลาวัลย์พอสมควร เพราะว่าเธอมาสายบ่อย ทำให้อาจารย์มักจะลงโทษให้เธอมาช่วยจัดเอกสาร หรือไม่ก็นั่งพิมพ์งานต่างๆ เพราะบทลงโทษที่แสนน่าเบื่อนี้เอง ทำให้ไม่มีใครอยากที่จะมาสาย เพราะต้องอยู่กับอาจารย์ที่น่าเบื่อนานเหลือเกิน แต่ด้วยความช่างพูดช่างคุยของแพร ไปจัดเอกสารนานเข้าจนทำให้สนิทกับอาจารย์หลายๆ คนไปโดยปริยาย และนอกจากเรื่องมาสายแล้ว แพรก็ไม่มีประวัติด่างพร้อยอื่นๆ ทำให้เป็นที่รักใคร่ของอาจารย์ไม่ยาก
\"เหมียวนะเหมียวไม่น่าใจร้อนเลย\" แพรบ่นขึ้นมา ทำให้อาจารย์วิลาวัลย์มองหน้าเธอยิ้มๆ
\"ถ้าเธอเป็นมาริษาจะทำยังไงหึ แพร\" เมื่ออยู่ตามลำพัง อาจารย์หลายๆ คนมักจะเรียกชื่อเล่นของเธอ แพรยิ้มให้อาจารย์ก่อนตอบออกไปอย่างไม่จริงจัง
\"ก็คงมาฟ้องอาจารย์\"
\"เอาจริงๆ สิ ฉันไม่ลงโทษคนที่แค่คิดหรอกนะ\" อาจารย์วิลาวัลย์พูดอย่างรู้ทัน ก็ลูกศิษย์ของเธอคนนี้ มักจะเอาคืนได้อย่างเจ็บแสบ แล้วก็หาหลักฐานจับไม่ได้ด้วยสิ
\"หนูมาบอกอาจารย์จริงๆ คะ ครั้งก่อนที่มีคนมาหาเรื่องหนู หนูก็ลากตัวเขามาส่งให้อาจารย์ตัดสินจำไม่ได้เหรอคะ\" แพรยิ้มกว้างให้อาจารย์
\"ถ้าทำได้อย่างที่พูดก็ดี ไปเรียนเถอะ บอกเมริษาให้ด้วยว่าให้ทำความสะอาดถึงแค่ชั้น 3 พอ เดี๋ยวจะตายเสียก่อน เพราะทำคนเดียว อ้อ ห้ามช่วยนะ เธอก็รู้ว่าถ้าช่วย โทษจะหนักกว่าเดิม\" อาจารย์วิลาวัลย์พูดสำทับ
\"ค่า แต่ส่งเสบียงไม่ผิดใช่ไหมคะ\" แพรพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องปกครองไป
พอพ้นห้องปกครอง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง มือกำกระเป๋าแน่นด้วยความแค้น \'ขอโทษนะคะอาจารย์ที่หนูโกหกว่าจะมาฟ้องอาจารย์ แต่บอกไม่ได้จริงๆ เพราะถ้าบอกหนูก็ทำไม่ได้นะสิคะ\' แพรยิ้มอย่างเหี้_ยมเกรียม พลางเดินขึ้นห้องไป พลางคิดว่าจะเล่นให้ยัยทรายมาโรงเรียนไม่ได้ด้วยความอับอายเลยทีเดียว
เมื่อแพรขึ้นไปบนห้องก็ยิ่งรู้สึกแค้นจัด เมื่อเห็นเพื่อนของเธอนั่งเงียบ และเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่าง แววตามีความแค้นอยู่ในอก ดูเหมือนว่าที่เหมียวตบทรายไป มันยังไม่สาแก่ใจเธอแม้แต่น้อย
\"ไอ้แพรแกมาทำอะไรป่านนี้ โทรเข้ามือถือก็ไม่รับ\" มะอึกกระซิบเบาๆ
\"มือถืออยู่ที่พี่บอล ไปกับเขาแล้วลืมเอาไว้เมื่อวาน เย็นนี้จะไปเอาคืนเนี่ย ทำไมแกไม่ห้ามไอ้เหมียวว่ะ ดูดิ๊เป็นเรื่องใหญ่เลย\" แพรบ่นเบาๆ โดยที่หันไปส่งยิ้มให้อาจารย์สุขศึกษาที่ชอบส่งสายตามาให้นักเรียนสาวๆ
\"เจริญล่ะแก เอามือถือไว้ที่ผู้ชาย\" มะอึกบ่นเบาๆ
\"อาการเป็นไงบ้าง\" แพรถามถึงอาการเพื่อนรัก โดนไม่สนใจคำค่อนขอดจากมะอึก
\"ก็อย่างที่เห็น ทำท่าเหมือนจะฆ่าคนได้มาตั้งแต่รู้เรื่อง เอ๊ะแกรู้เรื่องแล้วเหรอว่ะ\" มะอึกถามด้วยความสงสัย
\"เออ อาจารย์วิลาวัลย์เล่าให้ฟัง\" แพรพูดเสียงเรียบ
\"ลืมไปว่าแกศิษย์โปรด\"
ถ้าเป็นปกติแพรคงตีหัวมะอึกเพราะคำประชดประชันของเพื่อนรักแล้ว แต่ตอนนี้เธอห่วงเพื่อนอีกคนที่นิ่งเงียบมากกว่า เวลาที่เหมียวโกรธมักจะเป็นเวลาที่น่ากลัวที่สุด เหมือนพี่ชายไม่มีผิด เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แพรก็นึกสลดไป แม้ว่าจะเลิกติดต่อกันมากว่า 2 ปีแล้ว แพรก็อดคิดถึงรักครั้งแรกของเธอไม่ได้เสียที แพรถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปหาอาจารย์ ในใจก็คิดถึงปฏิบัติการเอาคืน
\"เหมียวแกอย่าทำหน้าอย่างนั้นตลอดเวลาสิว่ะ ฉันกลัวแกว่ะ\" มะอึกพูดขึ้นด้วยความหวาดหวั่น แต่เหมียวก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม พอหันไปหาเพื่อนสนิทอีกคนก็นั่งกินข้าวไม่รู้ไม่ชี้ \'ไอ้แพร ทำไมแกนิ่งได้ขนาดนี้\' มะอึกนั่งมองเพื่อนทั้งสองคนสลับไปมา
\"โอ้ย เซ็งโว้ย\"
\"เป็นบ้าอะไรไอ้อึก\" เสียงเย็นๆ ของเหมียวพูดขึ้น ขณะที่แพรปรายตามามอง
\"เบื่อ พวกแกเป็นบ้าอะไรกัน มัวแต่นั่งเงียบ\" มะอึกพูดเสียงดัง ทำให้คนในโรงอาหารหันมามอง
\"อยากรู้จริงๆ เหรอ\" แพรถามเสียงเย็นไม่แพ้เหมียว มะอึกพยักหน้าทันควัน ก็มันอยากรู้จริงๆ
\"กำลังโมโห และหาทางเอาคืน!!!\" เสียงสองเสียงสอดประสานกัน ทำให้มะอึกอ้าปากค้าง
นี่นิสัยมันสามารถถ่ายทอดทางความใกล้ชิดกันได้ด้วยเหรอเนี่ย มะอึกรู้ว่าสองคนนี้สนิทกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา แต่เพื่อนทั้งสองคนนี้ก็มีอะไรที่แตกต่างกันอยู่หลายอย่าง แพรจะดูเป็นคนอารมณ์เย็น เหมียวจะดูเป็นคนอารมณ์ร้อนกว่าเยอะ แพรจะเป็นฝ่ายบุ๋น ส่วนเหมียวจะเป็นฝ่ายบู๊ แต่ไม่ยักรู้ว่าเวลาโกรธเพื่อนทั้งสองจะมีอาการเหมือนกันเด๊ะ คือ เงียบ ที่ต่างกันก็คือ เหมียวจะแสดงออกทางแววตาว่ากำลังแค้น แต่แพรจะดูเงียบๆ เหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่ความจริงกำลังโกรธถึงขีดสุด
\'น่ากลัว\' มะอึกไม่เคยเห็นเพื่อนของเธอเป็นอย่างนี้มาก่อน
ตอนเย็น_ดูเหมือนว่าแพรจะอารมณ์เย็นขึ้นมากเลย พอพูดคุยสนุกสนานได้บ้าง แต่เหมียวยังคงมีอาการเหมือนเดิม
\"ไอ้เหมียวอาการหนักว่ะ\" แพรพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า
\"นั่นสิ ทำไงดีว่ะ\" มะอึกถามอย่างกังวลใจ
\"ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง แกไปเรียนพิเศษเถอะ เดี๋ยวแม่จับได้ว่าโดดจะอดไปเที่ยว\" แพรพูดพลางดันหลังเพื่อนตัวสูงของเธอให้ออกเดิน
\"แต่ว่า...............\" มะอึกพยายามแย้ง พลางมองไปทางห้องน้ำที่เหมียวกำลังทำความสะอาดห้องน้ำ ห้องน้ำชั้นนึงก็มี 3 ห้อง 3 ชั้นก็ 9 ห้อง ไอ้เหมียวเอ้ย น่าสงสารจริงๆ
\"เราทำอะไรไม่ได้หรอก แต่ฉันรู้คนที่ทำอะไรได้ ไปฉันไปส่งหน้าประตูโรงเรียน ฉันนัดให้พี่บอลเอาโทรศัพท์มาคืนด้วย\" ใช่ พวกเธอเธอทำอะไรไม่ๆได้หรอก มีเพียงผู้ชายคนที่เป็นคนพิเศษคนเดียวของเหมียวมาปลอบเท่านั้น
หลังจากเหมียวได้โทรศัพท์คืนจากบอล พร้อมทั้งปลอบและขอโทษที่วันนี้ไปไหนด้วยไม่ได้ เพราะต้องอยู่ดูแลเหมียว แพรก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนตอนม.ต้น คนที่สามารถช่วยปลอบโยนเหมียวได้ทุกครา ยามที่เหมียวรู้สึกคับแค้นใจ
\"ฮัลโหลมีนเหรอ เหมียวเกิดเรื่อง มาที่โรงเรียนเราหน่อยสิ\"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
----แมวส้มคุย ------
เม้นต์ไม่ถึง 9 คน แต่.....แมวใจดียังมีอยู่ในโลก คิคิ
เอาเป็นว่าวันเสาร์ลงให้แน่ๆ แต่วันพุธต้องดูตามความเหมาะสม ของเวลา คอมเม้นต์และความขยัน คิคิ
คนที่ไม่รู้ว่าจะเม้นต์อะไร ฝากรอยยิ้ม :) ให้รู้ว่ามาอ่านก็ได้จ้า แมวอ้อน คิคิ =^___^=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น