ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : จุดใต้ตำตอ
ปิ่นเพิ่งมารู้ตอนนี้เองว่าตัวเองรักเขาแค่ไหน แม้ว่าจะคบกันเพียง 3-4 เดือน แต่ความทรงจำที่มีต่อภูมันมีมากกว่านั้น ตั้งแต่เธอรู้จักกับภู ตั้งแต่เขาช่วยเธอเอาไว้ เธอก็ชอบเขามาตลอด แต่มันพัฒนามาเป็นความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ ปิ่นก็ไม่สามารถตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำนัก แต่ตอนนี้ปิ่นรู้อย่างเดียวว่า หากเธอย้อนเวลาได้ เธอจะไม่พูดให้เขาจากไปเด็ดขาด
ปิ่นทรุดตัวร้องไห้อยู่สักพักก็รู้สึกว่ามีคนมาโอบด้านหลัง กลิ่นกายของคนที่มาโอบเธอทำให้เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร ปิ่นหันหน้ามาทางเขาแล้วกอดเขาเอาไว้เสียแน่น
\"ถ้าอยากให้พี่ไป แล้วร้องไห้ทำไมฮึ\" เสียงภูฟังดูอ่อนโยนกว่าเมื่อครู่มาก เขากอดเธอเอาไว้แนบอก ปิ่นก็เช่นกัน เธอกอดเขาแน่น ไม่ยอมให้เขาเดินจากเธอไม่ไหนอีกแล้ว ภูปล่อยให้ปิ่นร้องไห้สักพักก่อนที่จะเชยคางเธอขึ้น ใบหน้าของปิ่นมีน้ำตาอยู่เต็มไปหมด สภาพเธอตอนนี้ทำให้เขารู้สึกผิด ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มราวดอกไม้ยามเช้า กลับมาบอบช้ำเพราะว่าเขา
\"พี่ไม่จากปิ่นไม่ไหนหรอก\" เขาพูดพลางก้มศีรษะมาที่เธอ เอาหน้าผากของเขาชนกับของเธอเป็นการหยั่งเชิงก่อนที่จะก้มลงจูบเธอเบาๆ เป็นการปลอบขวัญ
\"พี่รักปิ่นนะ\" เขาพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะประทับจูบลงบนปากอิ่มของเธออีกครั้ง เขาจูบเธออยู่เนิ่นนานราวกับรอโอกาสนี้มานานแสนนาน
\"รักพี่บ้างไหม\" เขาถามเธอเสียงนุ่ม ปิ่นก้มหน้างุด ทำให้เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ \"ถ้าไม่พูดพี่ไปนะ\"
เขาพูดและทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปจริงๆ แต่มือน้อยๆ ของปิ่นจับชายเสื้อเขาเอาไว้ ก่อนที่จะพูดคำที่ภูรอคอยมากที่สุด
\"รักค่ะ\" ปิ่นกระซิบออกมาอย่างแผ่วเบา
\"หือ ว่าไงนะ\" ภูทำท่าเจ้าเล่ห์ เลิกคิ้วสูงข้างนึง เหมือนกับไม่ได้ยิน
\"ปิ่นรักพี่ภู\" ปิ่นพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่ปิ่นพูดคำว่ารักออกมา ตอนนี้เขาอยากจะไปขอบคุณมิวเสียแล้วที่ทำให้เขาได้ยินคำนี้ ความดีใจทำให้เขากอดเธอแน่น และก้มลงหอมแก้มเธอหลายฟอด จนปิ่นต้องประท้วงหาว่าเขาฉวยโอกาส นั่นแหละเขาถึงจะยอมเพลาๆ บ้าง
หลังจากนั้นภูก็เล่าเรื่องมิวให้ปิ่นฟังทั้งหมด ไม่ว่าจะคบกันได้ยังไง และเลิกกันไปยังไง ทำให้ปิ่นโล่งอกไปได้นิดหน่อย ที่ภูไม่ได้ปิดบังเธอแม้แต่น้อย แต่ก็อดที่จะหนักใจไม่ได้ เพราะท่าทางของภูทำให้ปิ่นรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาเลย
\"พี่ภูยังรักเธออยู่หรือเปล่าคะ\" ปิ่นถามเขาอีกรอบ ทำให้ภูหน้าตึงขึ้นมาทันที
\"ไม่เชื่อใจพี่เหรอ\" เขาถามเสียงแข็ง เขาอุตส่าห์อธิบายให้ขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่วายหวาดระแวงอีก
\"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แต่ถ้าคนไม่รักแล้ว คงไม่มีท่าทีเหม่อคิดถึงอย่างนั้นหรอกคะ\" ปิ่นพูดเสียงอ่อย ก็เธอติดใจจริงๆ นี่นา
\"พี่ไม่ใช่คนลืมอะไรง่ายๆ นะปิ่น เขาทำพี่เจ็บขนาดนั้น เจอกันพี่ก็ต้องหงุดหงิดใจเป็นธรรมดา\" ภูพูดด้วยสายตาแข็งกร้าว ปิ่นจึงแตะแขนเขาเบาๆ ให้เขาระงับอารมณ์ลงมา
\"ถ้าปิ่นขอละคะ ปิ่นไม่อยากเห็นพี่ภูเป็นอย่างนั้นเลย มันทำให้ปิ่นคิดว่าพี่ภูยังรักเธออยู่\" ปิ่นพูดเสียงอ่อย ทำให้ภูถอนหายใจหนักๆ
\"ถ้าปิ่นขอพี่ก็จะให้ เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับมิวแล้ว แต่พี่มีข้อแม้\" ภูพูดสบายๆ พลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำให้ปิ่นมองภูด้วยความสงสัย ก่อนจะยิ้มขึ้นเมื่อภูชี้ไปที่แก้มของตัวเอง พี่ภูของเธอช่างหาทางฉวยโอกาสได้ทุกเวลาจริงๆ
หลังจากวันนั้นปิ่นกับภูก็กลับมาเป็นแบบเดิม หวานกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีเรื่องให้ปวดร้าวใจเหมือนกับวันนั้น และตั้งแต่วันนั้นทั้งสองก็ไม่ได้เจอมิว คนที่เป็นต้นเหตุของความบาดหมางอีกเลย ตัวปิ่นเองก็แอบโล่งใจนิดๆ เพราะถึงแม้เธอจะเชื่อใจภู แต่ก็อดที่จะหวั่นใจ ไม่ได้
วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ปิ่นมาทำงานตามปกติ ปิ่นเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงาน พิมพ์นู่นพิมพ์นี่ไปเรื่อยๆ ก็เห็นเพื่อนร่วมงานที่สนิทที่สุดเดินเข้ามา และอมยิ้มกริ่มอย่างน่าสงสัย
\"คุยกับแฟนที่อยู่ฝรั่งเศสมาเหรอ ยิ้มแบบนี้\" ปิ่นพูดแซวอย่างอารมณ์ดี
\"เปล่า คุยกับเพื่อน\" เขาพูดยิ้มๆ แค่ปิ่นก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ใช่สิถ้าแค่เพื่อนทำไมถึงต้องอารมณ์ดีขนาดนี้
เมื่อเห็นท่าทางของปิ่น เขาจึงลากเก้าอี้มาคุยใกล้ๆ และอธิบายให้ฟัง
\"ปิ่นจำเพื่อนเราคนนึงที่เราด่าให้ฟังบ่อยๆ ได้เปล่า\" เขาถามขึ้นยิ้มๆ ทำให้ปิ่นมองด้วยความแปลกใจ
\"คนที่เจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าหรือเปล่า\" ปิ่นถาม และนึกสงสัยว่าเกี่ยวอะไรด้วย \"ทำไมเหรอ โดนผู้หญิงตัดไอ้นั่นไปให้เป็ดกินแล้วเหรอ หรือว่าเซ็กซ์เสื่อมแล้ว\"
\"โห หญิงปิ่น คิดไปได้ บอกใครใครเขาจะเชื่อว่าผู้หญิงหน้าหวานๆ แบบเธอจะแอบโหดอย่างนี้\" เขาพูดพลางหัวเราะร่วน ทำให้ปิ่นขำตาม เธอได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ของเขาพอสมควร เนื่องจากเขาเป็นพวกรักเดียวใจเดียว จึงทนไม่ค่อยได้ที่จะเห็นคนเจ้าชู้ เขาเปรยให้ฟังบ่อยๆ ว่า ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่นิสัยอย่างอื่นดีมากๆ ก็คงจะเลิกคบไปแล้ว
\"แหม ก็ผู้ชายแบบนั้นมันน่าโดนไหมล่ะ ว่าแต่เขามีเรื่องอะไรล่ะ\" ปิ่นถามยิ้มๆ
\"มันมีแฟนแล้ว เป็นตัวเป็นตน แล้วก็คบแฟนคนนี้คนเดียวมาเกือบครึ่งปีได้แล้ว\" เขาพูดยิ้มๆ
\"จริงดิ ชักอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วสิ ต้องเป็นผู้หญิงที่ดุมากๆ ถึงเอาผู้ชายอย่างนั้นเสียอยู่หมัด\" ปิ่นพูดพลางหัวเราะร่า
\"นั่นสิ พวกมันนัดกินข้าวกันวันศุกร์นี้ เห็นเพื่อนเราคนนี้บอกว่าจะพาแฟนไปด้วย อยากเห็นก็ไปที่ร้านสิ เพราะเราจะไปกินกันที่ร้านปิ่น\" เขาพูดยิ้มๆ
\"เห็นเราเป็นคนสอดรู้ขนาดนั้นเชียว แต่ถ้าไม่มีอะไรจะแวะไปก็แล้วกัน\" ปิ่นพูดยิ้มๆ แล้วก็หันไปที่หน้าคอม ส่วนเขาก็ลุกขึ้น จะแยกไปทำงานเช่นกัน แล้วปิ่นก็นึกออกว่าลืมบอกเพื่อนของเธอเรื่องที่บก.ฝากไว้เมื่อครู่
\"มิน บก.ฝากมาบอกว่า พรุ่งนี้งานต้องได้นะจ๊ะ\"
คืนวันศุกร์ เป็นคืนที่คนทำงานมักจะมาผ่อนคลายเช่นเคย เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของภูที่นัดกันมาเจอที่ร้านประจำ ภูเองยังคงเป็นชายหนุ่มที่ติดตาต้องใจสาวน้อยสาวใหญ่อยู่ไม่ขาดสาย แม้ว่าเขาจะตกลงใจที่จะมีปิ่นเพียงคนเดียว แต่บางครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปยิ้มน้อยๆ ให้สาวๆ ที่ปรายตามองเขาอย่างมีความหมาย แต่ก็แค่นั้น เขาไม่เคยเข้าไปทำความรู้จักหรือสนิทสนมเลย
\"โอ้ย กูละเบื่อพวกเนื้อหอม\" เสียงคีพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน เพื่อนของเขาคนนี้ก็เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ เสมอ
\"อิจฉาเหรอไอ้คี\" ภูพูดเยาะๆ แต่ก็มีแววหยอกล้ออยู่ในที
\"ขอโทษนะครับ มีคนฝากมาให้ จากโต๊ะนู้น\" เสียงบริกรดังขึ้นแทรก ทำให้ทั้งโต๊ะหันไปมองกระดาษ ที่บริกรถือมาให้ ภูรับมาอ่านแล้วมองไปทางโต๊ะดังกล่าว ก็เห็นสาวๆ กลุ่มนึงหันมายิ้มให้เขา พร้อมยกแก้วขึ้น เป็นการทอดสะพาน ภูยิ้มกลับไป แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น เพราะตอนนี้ในใจคิดถึงปิ่นคนเดียวเท่านั้น
\"05-88854xx ถ้าว่างก็โทรมานะคะ XXX\" โจอ่านส่งเสียงดัง พร้อมกับยิ้มๆ ความจริง เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อย แต่พกวเขาก็มักจะเก็บมาล้อเล่นกันเองเสมอๆ โทรไปบ้าง ไม่โทรไปบ้าง แล้วแต่สถานการณ์ แต่ตั้งแต่ภูคบกับปิ่น เขาไม่เคยยุ่งกับสาวๆ พวกนี้เลย
\"หมั่นไส้ว่ะ คิดว่าตัวเองหล่อนักเหรอว่ะ\" เสียงพูดขึ้นลอยๆ ของโต๊ะข้างๆ ทำให้พวกภูนิ่งเงียบไป และหันไปมองผู้ชายที่พูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก \"โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมกำลังพูดถึงหมาแถวบ้านนะครับ\"
เขาพูดขึ้นกวนๆ พลางกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ท่าทางของผู้ชายคนที่พูดดูเด็กกว่าเขาไม่กี่ปี ย้อมผมเป็นสีน้ำตาลแดง ทำตากวนๆ คำพูดของเขาทำให้พวกของภูกัดฟันกรอด
\"งั้นเหรอครับ ท่าทางมันคงจะหล่อกว่าคนแถวนั้น ถึงได้มีคนอิจฉาได้แม้กระทั่งหมา\" เสียงคีพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ ทำให้อีกฝ่ายฮึดฮัดขึ้นมาทันที
\"คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง พูดหมาๆ นี่หว่า\" คนที่หาเรื่องก่อนลุกขึ้นมองหน้าอย่างเอาเรื่อง พวกภูที่โกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ลุกขึ้นมองเหยียดๆ ทั้งสองฝ่ายจ้องตากันอยู่นานก่อนที่กวางจะเดินเข้ามาไกล่เกลี่ย
\"มีเรื่องอะไรกันคะ\" กวางพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พลางส่งสายตาไปทางภูให้ใจเย็นๆ
\"ก็โต๊ะนี้เขาหาเรื่องเราน่ะสิ มาด่าว่าเราอิจฉาแม้กระทั่ง......... แม้กระทั่งอะไรก็ช่างเถอะ\" เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์
\"แม็กซ์เราขอละ เพราะถ้าเกิดมีเรื่องกัน กวางคงต้องโทรเรียกตำรวจ แกก็ชอบใจร้อนอย่างนี้ ปากคงไปหาเรื่องอะไรเขาก่อนนะสิ ไม่งั้นพวกคุณภูจะลุกขึ้นมาด่าแกทำไม\"
\"แกรู้จักไอ้พวกนี้ด้วยเหรอกวาง\" เสียงแม็กซ์ถามอย่างไม่เชื่อหู
\"ก็ลูกค้าประจำเรา แกทำอย่างนี้ไม่เห็นแก่เรากับปิ่นเลยนะ ถ้ามีเรื่องในร้านจะทำไง ไปๆ \" กวางพูดพลางดันหลังตัวเองให้ลงนั่ง \"ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ มันเมาแล้วปากหมาอย่างนี้แหละ\" กวางหันไปมองพวกภูที่กำลังตะลึง เพราะเธอรู้จักกับมัน
\"ครับ\" คีพูดขึ้น พร้อมๆ กับเพื่อนๆ ที่นั่งลง
\"โธ่ น้องกวาง ชีวิตต้องมามัวหมองเพราะมีเพื่อนอย่างนี้\" โจรำพึงรำพันขึ้นเบาๆ
\"มีเรื่องอะไรกันว่ะ\" เสียงชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัว
\"ไอ้มิน นึกว่ามึงจะไม่มาเสียแล้ว\" คีพูดขึ้นพลางตบไหล่เพื่อนเบาๆ
\"มาเดะ อยากดูแฟนไอ้ภูมัน ใครว่ะ ที่เอามันเสียอยู่หมัด ท่าจะดุน่าดู\" มินพูดติดตลก ทำให้เพื่อนๆ หัวเราะขึ้น เพราะสิ่งที่มินพูดกับความจริงนั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
\"เดี๋ยวก็มา ติดงานอยู่\" ภูพูดยิ้มๆ ความขุ่นมัวดูเหมือนว่าจะหายไปทันที เมื่อนึกถึงคนที่กำลังเดินทางมา
กลุ่มของภูนั่งกินอะไรไปสักพัก พร้อมๆ กับเหลือบไปมองโต๊ะข้างๆ ที่เมาหลับไปแล้วอย่างขบขัน แล้วก็พูดคุยไปเรื่อยๆ ภูขอตัวไปเข้าห้องน้ำ สักพักอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟเป็นรอบที่ 2
\"มาเสิร์ฟเองเลยเหรอปิ่น\" เสียงคีพูดขึ้น ปิ่นกำลังจะพูดตอบ แต่ก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อเห็นใครอีกคนนั่งอยู่ด้วย
\"มิน มินรู้จักกับพวกพี่โจ พี่คีด้วยเหรอ\" ปิ่นถามระคนแปลกใจ ดูเหมือนว่ามินก็แปลกใจไม่แพ้กัน
\"เราสิต้องเป็นฝ่ายถาม ไอ้พวกนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว\" มินตอบ ทำให้ปิ่นพยักหน้ารับรู้ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าโลกมันกลม
\"อ่อ\" ปิ่นพูดพลางปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม \"ปิ่นกับมินทำงานที่เดียวกันน่ะคะ พอดีเห็นว่าห่างกัน 2-3 ปี เลยไม่ได้เรียกพี่ แถมเริ่มทำงานพร้อมกันอีก\"
ปิ่นพูดยิ้มๆ แล้วก็สะกิดมินเบาๆ แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
\"เพื่อนมินคนนั้นน่ะคนไหน?\" ปิ่นถามด้วยความใคร่รู้ ภาวนาขออย่าให้เป็นพี่ภูของเธอเลย
\"คนไหน\" มินแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
\"ก็คนนั้นน่ะ\" ปิ่นกระซิบเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พวกเพื่อนๆ มองด้วยความอยากรู้ พร้อมๆ กับร่างสูงๆ ที่เดินมายืนอยู่ด้านหลัง และทำท่าไม่พอใจที่ปิ่นทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่เขา แม้จะเป็นเพื่อนของเขาเองก็เถอะ
\"อ๋อ ไอ้คนที่ปิ่นแช่งให้มันโดนตัดเอาไปให้เป็ดกินบ่อยๆ ใช่ไหม มันยืนอยู่อยู่หลังปิ่นแล้วล่ะ\" มินแกล้งพูดเสียงดัง จุดประสงค์เพื่อแกล้งทั้งปิ่นและคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ปิ่นค่อยๆ หันไปมองด้วยความหวาดหวั่น
\"พี่ภู\" ปิ่นพูดเสียงอ่อย เธอมาเจอจุดใต้ตำตอก็คราวนี้ล่ะ
ปิ่นทรุดตัวร้องไห้อยู่สักพักก็รู้สึกว่ามีคนมาโอบด้านหลัง กลิ่นกายของคนที่มาโอบเธอทำให้เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร ปิ่นหันหน้ามาทางเขาแล้วกอดเขาเอาไว้เสียแน่น
\"ถ้าอยากให้พี่ไป แล้วร้องไห้ทำไมฮึ\" เสียงภูฟังดูอ่อนโยนกว่าเมื่อครู่มาก เขากอดเธอเอาไว้แนบอก ปิ่นก็เช่นกัน เธอกอดเขาแน่น ไม่ยอมให้เขาเดินจากเธอไม่ไหนอีกแล้ว ภูปล่อยให้ปิ่นร้องไห้สักพักก่อนที่จะเชยคางเธอขึ้น ใบหน้าของปิ่นมีน้ำตาอยู่เต็มไปหมด สภาพเธอตอนนี้ทำให้เขารู้สึกผิด ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มราวดอกไม้ยามเช้า กลับมาบอบช้ำเพราะว่าเขา
\"พี่ไม่จากปิ่นไม่ไหนหรอก\" เขาพูดพลางก้มศีรษะมาที่เธอ เอาหน้าผากของเขาชนกับของเธอเป็นการหยั่งเชิงก่อนที่จะก้มลงจูบเธอเบาๆ เป็นการปลอบขวัญ
\"พี่รักปิ่นนะ\" เขาพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะประทับจูบลงบนปากอิ่มของเธออีกครั้ง เขาจูบเธออยู่เนิ่นนานราวกับรอโอกาสนี้มานานแสนนาน
\"รักพี่บ้างไหม\" เขาถามเธอเสียงนุ่ม ปิ่นก้มหน้างุด ทำให้เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ \"ถ้าไม่พูดพี่ไปนะ\"
เขาพูดและทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปจริงๆ แต่มือน้อยๆ ของปิ่นจับชายเสื้อเขาเอาไว้ ก่อนที่จะพูดคำที่ภูรอคอยมากที่สุด
\"รักค่ะ\" ปิ่นกระซิบออกมาอย่างแผ่วเบา
\"หือ ว่าไงนะ\" ภูทำท่าเจ้าเล่ห์ เลิกคิ้วสูงข้างนึง เหมือนกับไม่ได้ยิน
\"ปิ่นรักพี่ภู\" ปิ่นพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่ปิ่นพูดคำว่ารักออกมา ตอนนี้เขาอยากจะไปขอบคุณมิวเสียแล้วที่ทำให้เขาได้ยินคำนี้ ความดีใจทำให้เขากอดเธอแน่น และก้มลงหอมแก้มเธอหลายฟอด จนปิ่นต้องประท้วงหาว่าเขาฉวยโอกาส นั่นแหละเขาถึงจะยอมเพลาๆ บ้าง
หลังจากนั้นภูก็เล่าเรื่องมิวให้ปิ่นฟังทั้งหมด ไม่ว่าจะคบกันได้ยังไง และเลิกกันไปยังไง ทำให้ปิ่นโล่งอกไปได้นิดหน่อย ที่ภูไม่ได้ปิดบังเธอแม้แต่น้อย แต่ก็อดที่จะหนักใจไม่ได้ เพราะท่าทางของภูทำให้ปิ่นรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาเลย
\"พี่ภูยังรักเธออยู่หรือเปล่าคะ\" ปิ่นถามเขาอีกรอบ ทำให้ภูหน้าตึงขึ้นมาทันที
\"ไม่เชื่อใจพี่เหรอ\" เขาถามเสียงแข็ง เขาอุตส่าห์อธิบายให้ขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่วายหวาดระแวงอีก
\"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แต่ถ้าคนไม่รักแล้ว คงไม่มีท่าทีเหม่อคิดถึงอย่างนั้นหรอกคะ\" ปิ่นพูดเสียงอ่อย ก็เธอติดใจจริงๆ นี่นา
\"พี่ไม่ใช่คนลืมอะไรง่ายๆ นะปิ่น เขาทำพี่เจ็บขนาดนั้น เจอกันพี่ก็ต้องหงุดหงิดใจเป็นธรรมดา\" ภูพูดด้วยสายตาแข็งกร้าว ปิ่นจึงแตะแขนเขาเบาๆ ให้เขาระงับอารมณ์ลงมา
\"ถ้าปิ่นขอละคะ ปิ่นไม่อยากเห็นพี่ภูเป็นอย่างนั้นเลย มันทำให้ปิ่นคิดว่าพี่ภูยังรักเธออยู่\" ปิ่นพูดเสียงอ่อย ทำให้ภูถอนหายใจหนักๆ
\"ถ้าปิ่นขอพี่ก็จะให้ เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับมิวแล้ว แต่พี่มีข้อแม้\" ภูพูดสบายๆ พลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำให้ปิ่นมองภูด้วยความสงสัย ก่อนจะยิ้มขึ้นเมื่อภูชี้ไปที่แก้มของตัวเอง พี่ภูของเธอช่างหาทางฉวยโอกาสได้ทุกเวลาจริงๆ
หลังจากวันนั้นปิ่นกับภูก็กลับมาเป็นแบบเดิม หวานกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีเรื่องให้ปวดร้าวใจเหมือนกับวันนั้น และตั้งแต่วันนั้นทั้งสองก็ไม่ได้เจอมิว คนที่เป็นต้นเหตุของความบาดหมางอีกเลย ตัวปิ่นเองก็แอบโล่งใจนิดๆ เพราะถึงแม้เธอจะเชื่อใจภู แต่ก็อดที่จะหวั่นใจ ไม่ได้
วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ปิ่นมาทำงานตามปกติ ปิ่นเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงาน พิมพ์นู่นพิมพ์นี่ไปเรื่อยๆ ก็เห็นเพื่อนร่วมงานที่สนิทที่สุดเดินเข้ามา และอมยิ้มกริ่มอย่างน่าสงสัย
\"คุยกับแฟนที่อยู่ฝรั่งเศสมาเหรอ ยิ้มแบบนี้\" ปิ่นพูดแซวอย่างอารมณ์ดี
\"เปล่า คุยกับเพื่อน\" เขาพูดยิ้มๆ แค่ปิ่นก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ใช่สิถ้าแค่เพื่อนทำไมถึงต้องอารมณ์ดีขนาดนี้
เมื่อเห็นท่าทางของปิ่น เขาจึงลากเก้าอี้มาคุยใกล้ๆ และอธิบายให้ฟัง
\"ปิ่นจำเพื่อนเราคนนึงที่เราด่าให้ฟังบ่อยๆ ได้เปล่า\" เขาถามขึ้นยิ้มๆ ทำให้ปิ่นมองด้วยความแปลกใจ
\"คนที่เจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าหรือเปล่า\" ปิ่นถาม และนึกสงสัยว่าเกี่ยวอะไรด้วย \"ทำไมเหรอ โดนผู้หญิงตัดไอ้นั่นไปให้เป็ดกินแล้วเหรอ หรือว่าเซ็กซ์เสื่อมแล้ว\"
\"โห หญิงปิ่น คิดไปได้ บอกใครใครเขาจะเชื่อว่าผู้หญิงหน้าหวานๆ แบบเธอจะแอบโหดอย่างนี้\" เขาพูดพลางหัวเราะร่วน ทำให้ปิ่นขำตาม เธอได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ของเขาพอสมควร เนื่องจากเขาเป็นพวกรักเดียวใจเดียว จึงทนไม่ค่อยได้ที่จะเห็นคนเจ้าชู้ เขาเปรยให้ฟังบ่อยๆ ว่า ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่นิสัยอย่างอื่นดีมากๆ ก็คงจะเลิกคบไปแล้ว
\"แหม ก็ผู้ชายแบบนั้นมันน่าโดนไหมล่ะ ว่าแต่เขามีเรื่องอะไรล่ะ\" ปิ่นถามยิ้มๆ
\"มันมีแฟนแล้ว เป็นตัวเป็นตน แล้วก็คบแฟนคนนี้คนเดียวมาเกือบครึ่งปีได้แล้ว\" เขาพูดยิ้มๆ
\"จริงดิ ชักอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วสิ ต้องเป็นผู้หญิงที่ดุมากๆ ถึงเอาผู้ชายอย่างนั้นเสียอยู่หมัด\" ปิ่นพูดพลางหัวเราะร่า
\"นั่นสิ พวกมันนัดกินข้าวกันวันศุกร์นี้ เห็นเพื่อนเราคนนี้บอกว่าจะพาแฟนไปด้วย อยากเห็นก็ไปที่ร้านสิ เพราะเราจะไปกินกันที่ร้านปิ่น\" เขาพูดยิ้มๆ
\"เห็นเราเป็นคนสอดรู้ขนาดนั้นเชียว แต่ถ้าไม่มีอะไรจะแวะไปก็แล้วกัน\" ปิ่นพูดยิ้มๆ แล้วก็หันไปที่หน้าคอม ส่วนเขาก็ลุกขึ้น จะแยกไปทำงานเช่นกัน แล้วปิ่นก็นึกออกว่าลืมบอกเพื่อนของเธอเรื่องที่บก.ฝากไว้เมื่อครู่
\"มิน บก.ฝากมาบอกว่า พรุ่งนี้งานต้องได้นะจ๊ะ\"
คืนวันศุกร์ เป็นคืนที่คนทำงานมักจะมาผ่อนคลายเช่นเคย เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของภูที่นัดกันมาเจอที่ร้านประจำ ภูเองยังคงเป็นชายหนุ่มที่ติดตาต้องใจสาวน้อยสาวใหญ่อยู่ไม่ขาดสาย แม้ว่าเขาจะตกลงใจที่จะมีปิ่นเพียงคนเดียว แต่บางครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปยิ้มน้อยๆ ให้สาวๆ ที่ปรายตามองเขาอย่างมีความหมาย แต่ก็แค่นั้น เขาไม่เคยเข้าไปทำความรู้จักหรือสนิทสนมเลย
\"โอ้ย กูละเบื่อพวกเนื้อหอม\" เสียงคีพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน เพื่อนของเขาคนนี้ก็เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ เสมอ
\"อิจฉาเหรอไอ้คี\" ภูพูดเยาะๆ แต่ก็มีแววหยอกล้ออยู่ในที
\"ขอโทษนะครับ มีคนฝากมาให้ จากโต๊ะนู้น\" เสียงบริกรดังขึ้นแทรก ทำให้ทั้งโต๊ะหันไปมองกระดาษ ที่บริกรถือมาให้ ภูรับมาอ่านแล้วมองไปทางโต๊ะดังกล่าว ก็เห็นสาวๆ กลุ่มนึงหันมายิ้มให้เขา พร้อมยกแก้วขึ้น เป็นการทอดสะพาน ภูยิ้มกลับไป แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น เพราะตอนนี้ในใจคิดถึงปิ่นคนเดียวเท่านั้น
\"05-88854xx ถ้าว่างก็โทรมานะคะ XXX\" โจอ่านส่งเสียงดัง พร้อมกับยิ้มๆ ความจริง เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อย แต่พกวเขาก็มักจะเก็บมาล้อเล่นกันเองเสมอๆ โทรไปบ้าง ไม่โทรไปบ้าง แล้วแต่สถานการณ์ แต่ตั้งแต่ภูคบกับปิ่น เขาไม่เคยยุ่งกับสาวๆ พวกนี้เลย
\"หมั่นไส้ว่ะ คิดว่าตัวเองหล่อนักเหรอว่ะ\" เสียงพูดขึ้นลอยๆ ของโต๊ะข้างๆ ทำให้พวกภูนิ่งเงียบไป และหันไปมองผู้ชายที่พูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก \"โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมกำลังพูดถึงหมาแถวบ้านนะครับ\"
เขาพูดขึ้นกวนๆ พลางกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ท่าทางของผู้ชายคนที่พูดดูเด็กกว่าเขาไม่กี่ปี ย้อมผมเป็นสีน้ำตาลแดง ทำตากวนๆ คำพูดของเขาทำให้พวกของภูกัดฟันกรอด
\"งั้นเหรอครับ ท่าทางมันคงจะหล่อกว่าคนแถวนั้น ถึงได้มีคนอิจฉาได้แม้กระทั่งหมา\" เสียงคีพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ ทำให้อีกฝ่ายฮึดฮัดขึ้นมาทันที
\"คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง พูดหมาๆ นี่หว่า\" คนที่หาเรื่องก่อนลุกขึ้นมองหน้าอย่างเอาเรื่อง พวกภูที่โกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ลุกขึ้นมองเหยียดๆ ทั้งสองฝ่ายจ้องตากันอยู่นานก่อนที่กวางจะเดินเข้ามาไกล่เกลี่ย
\"มีเรื่องอะไรกันคะ\" กวางพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พลางส่งสายตาไปทางภูให้ใจเย็นๆ
\"ก็โต๊ะนี้เขาหาเรื่องเราน่ะสิ มาด่าว่าเราอิจฉาแม้กระทั่ง......... แม้กระทั่งอะไรก็ช่างเถอะ\" เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์
\"แม็กซ์เราขอละ เพราะถ้าเกิดมีเรื่องกัน กวางคงต้องโทรเรียกตำรวจ แกก็ชอบใจร้อนอย่างนี้ ปากคงไปหาเรื่องอะไรเขาก่อนนะสิ ไม่งั้นพวกคุณภูจะลุกขึ้นมาด่าแกทำไม\"
\"แกรู้จักไอ้พวกนี้ด้วยเหรอกวาง\" เสียงแม็กซ์ถามอย่างไม่เชื่อหู
\"ก็ลูกค้าประจำเรา แกทำอย่างนี้ไม่เห็นแก่เรากับปิ่นเลยนะ ถ้ามีเรื่องในร้านจะทำไง ไปๆ \" กวางพูดพลางดันหลังตัวเองให้ลงนั่ง \"ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ มันเมาแล้วปากหมาอย่างนี้แหละ\" กวางหันไปมองพวกภูที่กำลังตะลึง เพราะเธอรู้จักกับมัน
\"ครับ\" คีพูดขึ้น พร้อมๆ กับเพื่อนๆ ที่นั่งลง
\"โธ่ น้องกวาง ชีวิตต้องมามัวหมองเพราะมีเพื่อนอย่างนี้\" โจรำพึงรำพันขึ้นเบาๆ
\"มีเรื่องอะไรกันว่ะ\" เสียงชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัว
\"ไอ้มิน นึกว่ามึงจะไม่มาเสียแล้ว\" คีพูดขึ้นพลางตบไหล่เพื่อนเบาๆ
\"มาเดะ อยากดูแฟนไอ้ภูมัน ใครว่ะ ที่เอามันเสียอยู่หมัด ท่าจะดุน่าดู\" มินพูดติดตลก ทำให้เพื่อนๆ หัวเราะขึ้น เพราะสิ่งที่มินพูดกับความจริงนั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
\"เดี๋ยวก็มา ติดงานอยู่\" ภูพูดยิ้มๆ ความขุ่นมัวดูเหมือนว่าจะหายไปทันที เมื่อนึกถึงคนที่กำลังเดินทางมา
กลุ่มของภูนั่งกินอะไรไปสักพัก พร้อมๆ กับเหลือบไปมองโต๊ะข้างๆ ที่เมาหลับไปแล้วอย่างขบขัน แล้วก็พูดคุยไปเรื่อยๆ ภูขอตัวไปเข้าห้องน้ำ สักพักอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟเป็นรอบที่ 2
\"มาเสิร์ฟเองเลยเหรอปิ่น\" เสียงคีพูดขึ้น ปิ่นกำลังจะพูดตอบ แต่ก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อเห็นใครอีกคนนั่งอยู่ด้วย
\"มิน มินรู้จักกับพวกพี่โจ พี่คีด้วยเหรอ\" ปิ่นถามระคนแปลกใจ ดูเหมือนว่ามินก็แปลกใจไม่แพ้กัน
\"เราสิต้องเป็นฝ่ายถาม ไอ้พวกนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว\" มินตอบ ทำให้ปิ่นพยักหน้ารับรู้ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าโลกมันกลม
\"อ่อ\" ปิ่นพูดพลางปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม \"ปิ่นกับมินทำงานที่เดียวกันน่ะคะ พอดีเห็นว่าห่างกัน 2-3 ปี เลยไม่ได้เรียกพี่ แถมเริ่มทำงานพร้อมกันอีก\"
ปิ่นพูดยิ้มๆ แล้วก็สะกิดมินเบาๆ แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
\"เพื่อนมินคนนั้นน่ะคนไหน?\" ปิ่นถามด้วยความใคร่รู้ ภาวนาขออย่าให้เป็นพี่ภูของเธอเลย
\"คนไหน\" มินแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
\"ก็คนนั้นน่ะ\" ปิ่นกระซิบเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พวกเพื่อนๆ มองด้วยความอยากรู้ พร้อมๆ กับร่างสูงๆ ที่เดินมายืนอยู่ด้านหลัง และทำท่าไม่พอใจที่ปิ่นทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่เขา แม้จะเป็นเพื่อนของเขาเองก็เถอะ
\"อ๋อ ไอ้คนที่ปิ่นแช่งให้มันโดนตัดเอาไปให้เป็ดกินบ่อยๆ ใช่ไหม มันยืนอยู่อยู่หลังปิ่นแล้วล่ะ\" มินแกล้งพูดเสียงดัง จุดประสงค์เพื่อแกล้งทั้งปิ่นและคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ปิ่นค่อยๆ หันไปมองด้วยความหวาดหวั่น
\"พี่ภู\" ปิ่นพูดเสียงอ่อย เธอมาเจอจุดใต้ตำตอก็คราวนี้ล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น