++รักเดิมพัน++

ลำดับตอนที่ #6 : คำขอโทษของปิ๊ก

    หลังจากที่เหมียวกลับไปถึงบ้าน ก็เก็บตัวอยู่ในห้องและร้องไห้ นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เหมียวบอกไม่ได้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน แต่เหมียวจำแววตาของปิ๊กได้อย่างดี แววตาของการต่อว่า และขุ่นเคือง ปิ๊กไม่ฟังเหมียวเลยแม้แต่คำเดียว ทำให้เหมียวน้อยใจนัก





    \"คนบ้า\" เหมียวตะโกนและขว้างหมอนไปที่มุมห้องเพื่อระบายความโกรธเคืองที่อยู่ข้างใน จากนั้นเหมียวก็ฟุบหน้าลงกับหมอนอีกใบ แล้วก็นอนหลับไป







    \"เหมียวกลับมาหรือยัง\" เสียงแพรถามขึ้น หลังจากที่เข้ามาในบ้านของเหมียว แพรตกใจเล็กน้อย เมื่อเข้ามาแล้วพบกับเจ้าของบ้านอีกคนที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา





    \"กลับมาแล้วอยู่บนห้อง มีเรื่องอะไรเหรอแพร\" พี่ชายของเหมียวถามขึ้นด้วยสีหน้างงๆ และเขาก็รับรู้ว่านี่คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เพราะไม่อย่างนั้นแพรคงไม่มาที่บ้านเขาอย่างเด็ดขาด





    \"ขอขึ้นไปดูเหมียวก่อนนะ\" แพรพูดพลางเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างถือวิสาสะ ทำให้เจ้าของบ้านอีกคนเดินตามขึ้นไปทันที





    \"เหมียว นี่เราเอง เปิดประตูหน่อยสิ\" แพรเคาะประตูเบาๆ และเรียกเพื่อนรักของเธอ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เหมียวคงจะหลับไปแล้ว





    \"คงร้องไห้จนหลับไปแล้วล่ะ ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอแพร\" พี่ชายของเหมียวถามแพรด้วยความสงสัยเต็มกำลัง





    \"รอถามเหมียวเองแล้วกัน แล้วถ้าเหมียวตื่นมาก็ให้โทรหาแพรด้วย กลับก่อนนะ\" แพรพูดขึ้น พลางหันหลังจะเดินลงบันไดไป แต่ก็มีมือนึงจับแขนเธอเอาไว้ก่อน แพรหันมามองด้วยสายตาขุ่นเคือง



    

    \"คุยกันหน่อยสิ\" เขาพูดด้วยเสียงเว้าวอน กี่ปีแล้วที่แพรไม่ยอมคุยกับเขาเหมือนเมื่อก่อน กี่ปีแล้วที่เขาได้แต่มองแพรด้วยความเศร้าหมอง เขายอมรับว่าเขาเหงา และเขาก็อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม





    \"อย่าดีกว่า แพรต้องรีบกลับบ้าน\" แพรพูดพลางพยายามแกะมือใหญ่ๆ ของเขาออก เกือบสองปีที่เขาและเธอไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนเก่าทำให้ทั้งสองเห็นความเปลี่ยนแปลงของกันและกัน แพรดูสวยขึ้นมาก ใบหน้ารูปไข่ แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ ปากเรียวได้รูป ไม่น่าแปลกเลยที่แพรจะเป็นที่หมายปองของใครต่อหลายคน ส่วนพี่ชายของเหมียวแพรรู้สึกว่าเขาสูงขึ้นมาก มีกล้ามเนื้อมากขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าคมคาย แต่ก็มีแววหวานเหมือนกับเหมียว แถมยังมือใหญ่ๆ ที่จับแขนเธออีก





    \"แพร อย่าทำอย่างนี้สิ\" ในเมื่อโอกาสมาถึงที่แล้ว เขาไม่อยากให้มันหลุดมือไป แพรหลบเลี่ยงที่จะพูดกับเขามาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น





    \"แพรบอกให้ปล่อย\" แพรพูดเสียงดุ และมองเขาตาเขียว ทำให้เขาต้องคลายมือออกจากแขนเธอ ทันทีที่แขนของแพรพ้นจากการเกาะกุม เธอก็วิ่งออกไปทันที ทำให้เขาได้แต่ยืนคอตกอยู่ที่เดิม นี่เขาปล่อยเธอไปอีกครั้งนึงแล้วเหรอเนี่ย









    \"ไม่น่าเข้าไปเลย\" แพรวิ่งไปที่บ้านของเธอที่อยู่ซอยถัดไปอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างก็ผลัดกันปาดน้ำตาที่ไหลมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ความน้อยใจ ความโกรธ และความรักที่เคยมีต่อเขาเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อไหร่หนอเธอจะทำใจได้สักที









    คืนนั้นเหมียวไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยจนกระทั่งเช้า เหมียวรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อวาน เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและลงมาข้างล่าง พอเธอลงมาก็เห็นพี่ชายของเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยอาการเหม่อลอย แต่ตอนนี้เธอเองก็ไม่ใคร่ที่จะใส่ใจพี่ชายของเธอสักเท่าไหร่นัก สองพี่น้องจึงนั่งกินขนมปังปิ้งด้วยสภาพที่ดูแย่ไม่แพ้กัน





    \"ไปก่อนนะมะเหมียว\" พี่ชายของเธอพูดพลางเดินออกไปอย่างเหม่อลอย โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครแอบอยู่ที่หลังเสาไฟ





    หลังจากแพรเห็นพี่ชายของเหมียวออกไปแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในบ้านของเหมียว พลางลอบถอนหายใจเบาๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอก็ทำใจให้รับสภาพของรักครั้งแรกของเธอไม่ได้สักที





    \"เหมียว เป็นอะไรหรือเปล่า โทรมาก็ไม่รับ\" แพรพูดขึ้น พลางแตะบ่าเพื่อนของเธอเบาๆ



    

    \"ไม่เป็นไร ฉันแค่แค้นนิดหน่อย แต่เราต้องชนะใช่ไหมแพร\" เหมียวพูดเสียงสั่น น้ำตาที่ดูเหมือนจะเหือดแห้งไปแล้ว เอ่อล้นมาอีกครั้ง เหมียวหันมากอดแพรเอาไว้แน่น แพรก็แต่ลูบหลังเพื่อนเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ตอนนี้ทั้งคู่อดคิดไม่ได้ว่า การเดิมพันครั้งนี้มันหนักหนากว่าที่คิด และบางทีมันอาจจะจบด้วยความเจ็บช้ำของทุกฝ่าย









    \"ว่าไงนะเลิก ไอ้แพรแกรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา\" มะอึกตะโกนเสียงดัง เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนสาวพูดออกมา



    

    \"เบาๆ ก็ได้ไอ้อึก ฉันไม่อยากให้เหมียวมันถลำลึกไปกว่านี้ว่ะ แกต้องเห็นมันเมื่อเช้า มันร้องไห้โฮเลยนะ พอเหอะว่ะ\" แพรพูดกระซิบกระซาบพอให้ได้ยินกันสองคน





    \"อะไรถลำลึกเหรอ\" เสียงนุ่มๆ ดังขึ้น ทำให้สองสาวแยกออกจากกันทันที





    \"ปิ๊ก\" แพรกับมะอึกพูดขึ้นพร้อมกัน



    

    \"เหมียวล่ะ\" เขาถามอย่างเกรงๆ เขาก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องแคร์เธอขนาดนี้ แค่เมื่อเช้าเธอไม่ได้ไปดูเขาซ้อมตอนเช้า เขาถึงกับต้องเดินตามหาเธอ





    \"ไม่รู้\" แพรสะบัดเสียงพูด ความไม่พอใจเรื่องเมื่อวานยังคงมีอยู่ คำพูดและท่าทางของแพรทำให้ปิ๊กหน้าเจื่อนไปทันที \"จะมาหามันทำไมล่ะ เมื่อวานตะคอกมันซะขนาดนั้น\"





    \"เรา....คือ.....\"





    \"ช่างเถอะ เหมียวอยู่ในห้องแหนะ แต่ถ้านายจะไปเพื่อว่าเหมียวก็อย่าเข้าไปเลยนะ คิดว่าสงสรมันเถอะ เมื่อวานมันก็ร้องไห้มาเยอะแล้ว\" มะอึกพูดขึ้น ทำให้ปิ๊กหน้าเสียเข้าไปใหญ่









    ในห้องเรียนตอนนี้ร้างราผู้คน เพราะอยู่ในช่วงพักกลางวัน แพรกับมะอึกนั่งอยู่บริเวณระเบียงหน้าห้อง ส่วนเหมียวก็นั่งอยู่โต๊ะของเธอบริเวณริมหน้าต่าง เหมียวมองเหม่อลอยไปไกล สมองของเธอแทบจะไม่รับรู้เรื่องราวอะไรอีกแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าเธอแคร์เขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  





    \"เหมียว\" เสียงของใครคนนึงพูดขึ้น พร้อมๆ กับร่างของเขาที่นั่งลงข้างๆ เธอ เหมียวหันหน้ามามองแล้วก็หันกลับไป





    \"ทรายไปกินข้าว ถ้าจะมาหาก็อยู่ที่โรงอาหาร\" น้ำเสียงของเหมียวเต็มไปด้วยการประชดประชัน ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออก





    \"เรามาหาเหมียว เพื่อนเหมียวบอกว่าเหมียวร้องไห้ เราไม่ได้ตั้งใจ แต่เหมียวก็ไม่น่าไปตบทรายเขา.......\"



    

    \"อ๋อ นี่นายมาว่าฉันเหรอ ออกไปเลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไป\" เหมียวพูดพลางผลักอกกว้างของเขาให้ไกลตัวเธอ แต่ก็ไม่ทำให้ร่างสูงสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขารวบมือบางๆ ของเธอเอาไว้ เหมียวพยายามสะบัดอยู่ทีสองที แล้วก็ก้มหน้านิ่ง





    \"เหมียว เหมียว\" เขาเรียกเธอแต่ไม่มีท่าทีว่าเธอจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาเลย



    

    \"ออกไป\" เหมียวพูดเสียงเครือ น้ำตาใสๆ หยดลงที่ขา เขารวบตัวเธอเข้ามากอด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้แคร์เธอถึงขนาดนี้ เขาไม่เคยแคร์ใครขนาดนี้เลย เหมียวดิ้นขลุดขลักอยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแรงของเขาก่อนที่จะหยุดร้องไห้





    \"เราขอโทษ\" เขาพูดเบาๆ พลางลูบหลังเหมียวเบาๆ





    เสียงตึงตังโวยวายของนักเรียนคนอื่นๆ ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน เหมียวปาดน้ำตาที่หน้าเบาๆ ปิ๊กหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อเอามาเช็ดหน้าให้เหมียว





    \"นายไปเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ทรายเขาจะเข้าใจผิด\" เหมียวพูดด้วยความน้อยใจ





    \"ทำไมถึงพูดอย่างนี้อยู่เรื่อย ถ้าเราไม่เป็นห่วง เราจะมาหาเหรอ\" เขาพูดด้วยความโมโห แต่พอรู้ตัวมาพูดอะไรออกมา เขาก็เบือนหน้าไปทางอื่น ด้วยความเขินอาย เหมียวก็ก้มหน้าด้วยความเขินอายเช่นกัน





    \"นายไปเถอะ ถึงนายไม่กลัว แต่ฉันยังไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน\" แม้ว่าคำพูดของเธอจะดูเหมือนไม่พอใจ แต่ท่าทางที่เขินอายของเหมียวกลับทำให้คนฟังอมยิ้มขึ้นมากะทันหัน





    \"เย็นนี้จะไปดูเราซ้อมหรือเปล่า\" เขาถามขึ้นขณะที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เหมียวพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงตอบรับ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนเดินจากไป





    

    \"แกคิดยังไงว่ะแพร\" เสียงมะอึกถามเพื่อนของเธอเบาๆ ขณะที่ทั้งคู่ลอบมองเหมียวกับปิ๊กที่อยู่ในห้อง





    \"ก็คิดเหมือนกับที่แกคิดแหละ\" แพรพูดยิ้มๆ แล้วทั้งสองคนก็แปะมือกันเป็นสัญลักษณ์ว่าชัยชนะอยู่แค่เอื้อมมือคว้า















*******************************



แมวส้มคุย -- ตอนนี้สั้นไปหน่อย แหมๆ ก็เพิ่งลงไปเมื่อวันก่อนเองนี่นา เอาน่า นะๆๆ ต่อไปนี้จะลงให้ทุกวันเสาร์แล้วกันงับ





ตอนหน้า.........การเคลื่อนไหวของทราย