มนตราจันทรา

ลำดับตอนที่ #6 : บทสรุปของรักใต้เงาจันทร์

วันต่อมาลันโทรหาเขาบอกว่าจะไม่อยู่บ้านสัก 3-4 วัน ไม่ต้องเป็นห่วง และคงโทรหาเขาไม่ได้ แต่จะไม่ให้ต้นเป็นห่วงได้ยังไง เขาคิด แฟนเขาทั้งคนนี่นา น่าแปลกทั้งๆ ที่ลันพูดออกมาแล้วว่าเธอไปกับพ่อแม่แท้ๆ แต่ใจต้นมันหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่เขาพยายามไม่คิดมาก ต้นเอารูปที่ถ่ายตอนไปเที่ยวทะเลด้วยกันมาอัดใส่กรอบ และตั้งเอาไว้ที่โต๊ะทำงาน แน่นอนว่าเขาอัดอีกใบที่เหมือนกัน เขาอยากจะให้ลันตั้งเอาไว้ที่หัวนอนเหมือนกัน ลันจะได้คิดถึงเขาตลอดเวลา



\"แหมต้น แฟนใหม่เหรอ น่ารักจัง วันหลังแนะนำให้รู้จักบ้างสิ\" เสียงเอกถามขึ้น ขณะที่ต้นกำลังพิมพ์งานอยู่



\"ไม่ได้หรอก คนนี้หวง ขืนพามาให้พวกแกรู้จักก็เสร็จนะสิ\" ต้นพูดติดตลก ทำให้เอกมองด้วยความหมั่นไส้



\"ไปกินข้าวดีกว่าโว้ย เซ็งพวกหวงแฟน\" เสียงประชดของเอกดังขึ้น ทำให้ทั้งออฟฟิศหัวเราะครืน รวมทั้งต้นด้วย วันนั้นไร้เสียงโทรศัพท์จากลัน แต่ต้นเองก็ชดเชยด้วยการมองรูปคู่ของตัวเองและลันอย่างเพลินใจ โดยที่เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดอะไรที่ทำให้เขาทั้งสองพรากจากกัน...........



**



ช่วงบ่ายของสองวันต่อมา หลังจากที่ต้นกับลันไปเที่ยวทะเล ขณะที่ต้นกำลังนั่งทำงานไปคิดถึงลันไปก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กดขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีเมื่อเห็นบเบอร์ที่โชว์ขึ้นมา พ่อของลัน ทำไมพ่อของลันถึงโทรมาหาเขา เขาเริ่มใจไม่ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลันหรือเปล่า หรือว่ามันจะซ้ำกับเหตุการณ์ที่เกิดกับพ่อแม่ของเขาเมื่อ 8 ปีที่แล้ว



\"ครับ คุณอา\" ต้นกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์



\"ต้นเหรอลูก มาหาลันหน่อยสิ อาคิดว่าลันเขาอยากเจอ ตอนนี้ต้นอยู่ไหน อาจะไปรับ ที่ทำงานต้นอยู่แถวสีลมใช่ไหม อาอยู่แถวนั้นพอดีเดี๋ยวไปด้วยกัน\" ต้นตอบรับคำพ่อของลันอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากวางโทรศัพท์แล้วคำถามแรกที่ผุดขึ้นในใจของเขาคือ \'ลันเป็นอะไร\' เขาเริ่มใจไม่ดี มือไม้สั่น ไม่สามารถทำอะไรได้ต่อ เขารีบไปลางานหัวหน้าทันที ซึ่งหัวหน้าก็เข้าใจและให้ลาได้



**



รถยนต์ขนาดกลางสีเขียวขี้ม้าแล่นมาจอดหน้าตึก บุคคลที่ขับรถมา ทำให้ต้นรีบกระวีกระวาดเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที เขายกมือไหว้พ่อของลันอย่างรีบเร่ง และมองหน้าเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น



\"ลันฝากมาให้ อ่านก่อนไปเจอลันนะ\" พ่อของลันยื่นซองจดหมายสีฟ้าใสราวกับสีของน้ำทะเลที่สิมิลันให้กับเขา เขาเริ่มมือไม้สั่น แกะซองไม่เป็นขึ้นมาเสียเฉยๆ อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่า เรื่องนี้ไม่ธรรมดา











\"ถึง ต้น



จดหมายนี้ลันเขียนขึ้นหลังจากที่เราไปเที่ยวทะเลกัน วันนี้ลันสนุกมาก สนุกอย่างที่ลันคิดว่าลันอาจจะไม่สนุกและมีความสุขอย่างนี้อีกแล้วในชีวิตของลัน ลันเขียนจดหมายฉบับนี้โดยหวังว่าต้นคงไม่ได้อ่านมัน แต่ถ้าต้นได้อ่าน ลันขอให้ต้นอย่าเสียใจกับเรื่องของลัน



มีอย่างนึงที่ลันไม่เคยบอกต้น เพราะลันไม่กล้าบอกต้น ลันไม่อยากเห็นต้นกังวล ไม่อยากเห็นต้นเสียใจ และนั่นเป็นเหตุผลที่ลันไม่สามารถออกมาหาต้นตอนกลางวันได้ และเป็นเหตุผลที่ลันไม่สามารถให้เบอร์ต้นได้ ลันไม่สบาย โรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลจากตรงที่เราดูจันทร์กันทุกคืนคือที่พักของลัน ลันหนีออกมาหาต้น ลันรู้ว่ามันไม่ดี แต่ถ้าลันบอกต้นเรื่องนี้ ต้นก็คงทำหน้าเหมือนกับที่พ่อแม่ของลันทำ ลันไม่อยากให้ต้นเป็นกังวล หรือเสียใจในสิ่งที่มันช่วยไม่ได้



สิ่งที่ลันอยากให้ต้นจำเอาไว้อย่างเดียวก็คือ  ลันรักต้น รักที่สุด ต้นจำเมื่อตอน 6 ปีที่แล้วได้ไหม รุ่นน้องปี 1 ที่ซุ่มซ่ามคนนึงหาห้องสอบสัมภาษณ์ไม่เจอ แล้วต้นพาไป นั่นแหละลันเอง แต่ลันมันไม่มีวาสนาได้มากกว่านั้น ลันจึงต้องออกจากมหาวิทยาลัย ทั้งๆ ที่พึ่งเรียนไปได้แค่เทอมเดียว



ในคืนแรกที่เราเจอกันอีกครั้ง ลันกำลังนั่งมองจันทร์อยู่บนห้องพักที่โรงพยาบาล ลันเห็นต้นอยู่ใต้ไฟแสงจันทร์ แม้จะไม่ชัดเจนมาก แต่ลันก็จำได้ว่าเป็นต้น ลันไม่ลังเลที่จะเปลี่ยนชุด แล้วลงไปหาต้น เพราะนั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของลันที่จะได้เจอต้นคนที่เป็นรักแรกและรักสุดท้ายของลัน



ต้น ต้นรู้ไหมวันนี้ทุกครั้งที่ลันมองหน้าต้น ทุกครั้งที่ต้นโอบกอดลันเอาไว้ ทำให้ลันไม่อยากจะไปไหนเลย ลันอยากอยู่กับต้นนานๆ นานเท่าที่ลันจะทำได้ ก่อนหน้าที่ลันจะเจอต้น ลันบอกกับตัวเองว่า ถึงลันจะตายก็ไม่เป็นไร แต่พอลันเจอต้น จะขู่จะปลอบตัวเองยังไงก็ไม่ยอมท่าเดียว ใจมันอยากอยู่ต่อ ลันอยากอยู่กับต้นให้นานกว่านี้ ทำไมเราไม่เจอกันก่อนหน้านี้นะต้น เราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ อย่างน้อยก็นานกว่านี้



ต้นรู้ไหมตอนที่ต้นบอกกับลันว่าจะทนฟังเสียงลันไปตลอดชีวิต ลันดีใจแค่ไหน ลันอยากให้มีวันนั้นเหลือเกิน แต่ต้น เราฝืนมันไม่ได้ใช่ไหม ในเมื่อเวลาของลันหมดแล้ว จะยื้อจะฉุดจะรั้งยังไงก็ไม่ได้ ลันไม่เข้าใจว่าทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกกับเราสองคน ทำไม



แต่สิ่งที่ลันอยากจะขอต้นเป็นครั้งสุดท้าย ลันอยากให้ต้นมีความสุข ต้นต้องมีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขนะ มีชีวิตเผื่อลันด้วย ลันขอให้ต้นเจอคนดีๆ อย่างน้อยๆ ก็ให้เขารักต้นเท่ากับที่ลันรัก



ต้นไม่ต้องเสียใจกับการจากไปของลัน ลันจะไปรอต้นอยู่ที่โลกหน้า หากเรามีบุญวาสนาต่อกันจริงๆ ลันขอให้เราได้อยู่ด้วยกันนานๆ ที่โลกหน้า



                                                                                                                                         รักต้นที่สุด



                                                                                                                                         ลันของต้น\"











\"นี่มันหมายความว่ายังไงครับ\" ต้นเงยหน้าจากกระดาษจดหมายสีฟ้าใสที่มีรอยน้ำตาหยดลงมาบนตัวหนังสือ แล้วมองคนสูงวัยกว่า



\"ลันฝากจดหมายนี้ให้ต้น ถ้าเกิดว่า..... การผ่าตัดล้มเหลว\" จบคำพูดของผู้สูงวัยกว่า น้ำตาต้นก็ไหลลงช้าๆ ใครก็ได้ช่วยบอกเขาทีว่าไม่จริง ลัน ผู้หญิงที่เคยยิ้มอยู่เสมอ หัวเราะ ให้กำลังใจเขาได้จากเขาไปแล้ว ต้นกำจดหมายฉบับนั้นแน่น พร้อมๆ กับเอามืออีกข้างปิดหน้าร้องไห้



\"ไม่จริงใช่ไหมครับคุณอา\" ต้นถามออกไปอย่างสิ้นหวัง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่เป็นความจริง เมื่อสองวันก่อนลันยังไปเที่ยวกับเขาอยู่เลย



\"เมื่ออาทิตย์ก่อน ลันมาขออา บอกว่าอยากไปเที่ยวทะเลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผ่าตัด ลันเล่าเรื่องของต้นให้อาฟัง อาปฏิเสธลันไม่ออก เพราะอาเองก็รู้ดีเหมือนกับลันว่าการผ่าตัดครั้งนี้โอกาสรอดน้อยมาก แต่ถ้าไม่ผ่าตัดโอกาสที่ลันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่เหลือ เราจำเป็นต้องเสี่ยง\" พ่อของลันพูดเสียงสั่น \"อากับแม่ของลันเองก็เป็นหมอด้วยกันทั้งคู่ แต่เราก็ยื้อชีวิตลูกสาวของเราไม่ได้\" จบคำพูดประโยคนี้น้ำตาของคนที่สูงวัยกว่าก็ไหลลงมาช้าๆ ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศในรถ ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากคนทั้งสองอีกจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล



*****



ตอนนี้ต้นอยู่หน้าห้องที่เก็บร่างของลันเอาไว้ อีกไม่กี่นาทีข้างนอก ก็จะเคลื่อนย้ายร่างของลันไปที่วัด ต้นมองหน้าหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้าเขา เธอเหมือนกับหลับไปเท่าไหร่



\"ลัน\" ต้นเรียกชื่อหญิงคนรักอย่างแผ่วเบาราวกับอยากจะให้เธอฟื้นขึ้นมาคุยกับเขา............อีกสักครั้ง



\"ต้นรักลันนะ\" ต้นเอื้อมมือของเขาไปจับมือที่เย็นเชียบราวกับน้ำแข็งของเธอ แล้วร้องไห้อย่างไม่อายใคร ทำไมนะ คนที่เขารักจะต้องจากเขาไปทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือว่าลัน



\"อย่าร้องไปเลยลูก ลันเขาไปสบายแล้ว\" เสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น พร้อมเอามือบีบบ่าต้นเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ



\"ครับ\" ต้นพูดพลางเช็ดน้ำตา เขาค่อยๆ หยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า ของที่เขาคิดว่าอยากจะให้เธอ หลังจากที่เธอให้พวงกุญแจกับเขา มันเป็นสร้อยทองคำขาว จี้เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ซึ่งต้นคิดว่ามันเหมาะกับลันเป็นที่สุด \"ให้ลันใส่ได้ไหมครับ\" แม่ของลันพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงอนุญาต ต้นค่อยๆ ปัดปอยผมของเธออย่างเบามือ ก่อนจะใส่สร้อยให้ลัน...........



*************



หนึ่งปีแล้วที่ลันจากไป ต้นเองยังคงมานั่งมองจันทร์ในคืนที่เขาคิดถึงหญิงอันเป็นที่รัก โต๊ะทำงาน ห้องนอนของเขายังคงมีรูปของลันอยู่ จนถึงวันี้เขายังไม่เจอผู้หญิงดีๆ ที่เหมาะกับเขาอย่างที่ลันว่า เพราะอะไรต้นรู้คำตอบดี ก็เพราะผู้หญิงดีๆ ที่ลันว่า ได้ล่วงหน้าไปอีกภพก่อนเขาแล้ว สำหรับเขาไม่มีผู้หญิงที่ไหนที่จะดีเท่าลันอีกแล้ว



ต้นพิงหนักเก้าอี้มองจันทร์อย่างเหม่อลอย มีเวลานี้เท่านั้นที่เขารู้สึกว่าลันไม่ได้จากเขาไปไหน ลันยังอยู่กับเขาตราบเท่าที่เขายังไม่ลืมลัน ลันยังอยู่กับเขานั่งอยู่ข้างๆ ยิ้มให้เขาตลอดไป...............



*****



จบเสียที เฮ้อ เป็นเรื่องที่แอบตั้งใจแต่งมากๆ เลย ตอนจบความจริงตั้งใจให้เศร้าสุดๆ แต่ก็ได้แค่นี้อ่ะนะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านค่ะ



(ดีใจเสร็จตามที่คิดเอาไว้ คือภายในเดือนนี้ ยะฮู้)



***