++รักเดิมพัน++

ลำดับตอนที่ #5 : ยกที่ 2

    ผ่านพ้นพักกลางวันมาได้ครึ่งทาง ห้องเรียนแต่ละห้องเริ่มมีเด็กนักเรียนเข้ามาจับจองที่นั่ง บ้างก็คุยกัน บ้างก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน ไม่ต่างกับกลุ่มของเหมียว ที่กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้ไม่หยุดปาก แต่ไม่ช้าก็ถูกใครบางคนมาขัดจังหวะเสียก่อน

    



    \"แกโกหก\" เสียงยัยทรายพูดขึ้นเอามือท้าวโต๊ะดังปัง



    

    \"เฮ้ย ทราย อย่าหาเรื่องกันดีกว่า\" แพรพูดพลางเอามือตบบ่าทรายเป็นเชิงปราม \"พูดกันดีๆ ถ้าแกไม่อยากมีเรื่อง\"





    \"ก็ได้\" ทรายพูดกัดฟัน หากไม่ใช่เพราะสายตาแพรที่มองมาอย่างดุๆ ทำให้เธอรู้สึกหวาดๆ แล้วล่ะก็ เธอไม่มีทางอ่อนลงอย่างเด็ดขาด เพราะใครๆ ก็รู้กิตติศัพท์ของแพรดีว่า คนนิ่งๆ แบบแพรเวลาโกรธน่ากลัวขนาดไหน





    \"แกโกหกว่าปิ๊กไปส่งแกที่บ้าน\" ทรายพูดเสียงเข้ม มองหน้าเหมียวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว





    \"ฉันไม่ได้โกหก ปิ๊กบอกจะไปส่งฉันที่บ้าน แต่ฉันบอกว่าไม่เป็นไร หูแกไม่ดี หรือสมองแกไม่ดีกันแน่ ทราย\" เหมียวพูดพลางทำหน้ากวนๆ ใส่ ทำให้ทรายโมโหจนแทบจะกินเหมียวเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้ว ถ้าไม่มีสายตาของเพื่อนๆ หลายคนที่อยู่ตรงนั้น ทรายก็คงตบหน้าเหมียวข้อหาหมั่นไส้ไปแล้ว





    \"จำไว้นะแก ฉันจะต้องเอาแกมากราบแทบเท้าฉันให้ได้\" ทรายพูดอย่างหมายมั่น พลางเดินกระแทกเท้าออกไป





    \"ประสาทชะมัดยัยคนนี้\" มะอึกพูดพลางหยิบป็อกกี้เข้าปาก \"แกจะแพ้มันไม่ได้นะเหมียว\"





    \"รู้แล้วน่า ฉันไม่มีทางแพ้หรอก ก็เล่นมีโคนันกับลูแปงเป็นผู้ช่วย ใครจะแพ้ล่ะ\" เหมียวพูดพลางยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง ทำให้ทั้งสามหัวเราะให้กันอย่างสนุกสนาน \"ว่าแต่แพร แผนต่อไปล่ะ\"









    ในยามเย็นเช่นนี้ ชมรมกีฬาต่างๆ ของโรงเรียนกำลังเตรียมตัวที่จะฝึกซ้อม ชมรมบาสก็เช่นกัน ตอนนี้สมาชิกทุกคนอยู่ในชุดฝึกซ้อม ต่างคนต่างวอร์มร่างกายของตัวเองให้พร้อม ก่อนที่จะฝึกซ้อมแผนของชมรม เพื่อเตรียมแข่งกระชับมิตรในเดือนหน้ากับอีกโรงเรียน





    \"แพร\" เสียงผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มชมรมบาสพูดขึ้น พลางมองไปที่ทางเข้าโรงยิม ที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงสามคนเดินมาทางนั้น





    \"เออว่ะ มาทำไมว่ะ ว่าแต่มึงน้า เห็นแต่แพรคนเดียว ไม่ค่อยเลยว่ะไอ้ตั้ม\" เสียงพีพูดขึ้นพลางตบหัวด้วยความหมั่นไส้ พีรู้ว่าเพื่อนเขาคนนี้แอบชอบแพรมาตั้งแต่เจอแพรครั้งแรกตอนม.4 แต่แพรก็ไม่ได้ให้อะไรมากไปกว่าคำว่าเพื่อนร่วมชั้น





    \"เจ็บนะเว้ย ก็กูชอบของกูนี่\"





    \"ตั้ม\" เสียงมะอึกเรียกเพื่อนร่วมชั้น พลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่สายตาของชายหนุ่มที่ถูกเรียกกลับมองไปที่อีกคน



    \"มาทำอะไรกัน\" ตั้มถาม พลางมองแพรไม่วางตา ทำให้เหมียวกับมะอึกแอบมองหน้ากันขำๆ





    \"อ๋อ มาเป็นเพื่อนเหมียวน่ะ เหมียวจะมาดูพวกนายซ้อมกัน\" แพรพูดยิ้มๆ คนฟังแทบจะใจละลาย





    \"เอ้า มัวแต่คุย ไปซ้อมได้แล้ว\" เสียงเข้มๆ ของผู้ที่มาใหม่พูดขึ้น แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นกลุ่มผู้หญิงที่ยืนอยู่ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ขนตางอนงาม ปากได้รูป ที่กำลังยิ้มหวานมาที่เขา รอยยิ้มของเธอ ทำให้เขาเก้อเขินอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน





    \"เหมียว\" เขาเรียกเธอเบาๆ แต่ก็พอทำให้เพื่อนๆ ในชมรมแปลกใจ





    \"รู้จักเหมียวด้วยเหรอปิ๊ก เห็นไม่สนใจผู้หญิงนี่\" ตั้มพูดขึ้นล้อๆ เพราะรู้จักนิสัยเพื่อนคนนี้ดี ตั้มกับปิ๊กเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.ต้น เพิ่งจะแยกกันก็ตอนเรียนม.ปลายเนี่ยแหละ สนิทกันเพราะชอบบาสเหมือนกัน และคุยกันถูกคอทุกเรื่อง





    \"เออ ไปซ้อมไป\" เขาพูดด้วยเสียงหงุดหงิด ก่อนไปโวยเพื่อนร่วมทีม





    \"ปิ๊ก กลับด้วยกันนะ\" เหมียวพูดพลางยิ้มหวานให้ แต่ก่อนที่ปิ๊กจะตอบรับหรือปฏิเสธก็มีผู้หญิงอีกคนเดินมาตรงที่พวกเขายืนอยู่พอดี





    \"ปิ๊ก\" เสียงของหญิงสาวที่พยายามปั้นเสียงให้หวานเท่าที่สุดเท่าที่จะทำได้พูดขึ้น





    \"รถไฟชนกันแล้วสิ\" เสียงของใครบางคนพูดขึ้น พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ทำให้ปิ๊กหันไปมองด้วยสายตาขุ่นเขียว





    \"ทราย วันนี้พ่อยังไม่มารับเหรอ\" ปิ๊กถามขึ้น พลางส่งยิ้มให้ ทำให้เหมียวทำหน้าเบ้ด้วยความหมั่นไส้ ใช่สิ ก็กับเธอเขาไม่เคยยิ้มหวานๆ ให้ แม้แต่ครั้งเดียว แต่กับทรายกับยิ้มให้เหมือนลดแลกแจกแถมเป็นสิ้นค้าลดราคาเสียอย่างนั้น



    

    \"อ๋อ ทรายบอกพ่อไม่ต้องมารับแล้วล่ะ อยากลองกลับเองบ้าง เดี๋ยวจะเป็นเด็กไม่รู้จากโต\" ทรายพูดพลางทำตาเล็กตาน้อยใส่ปิ๊ก





    \"ก็บอกพ่อไปสิว่าโตจนยั่วผู้ชายได้แล้ว\" มะอึกพูดขึ้นลอยๆ ทำให้สามสาวหัวเราะขึ้นมาด้วยความสะใจ ถ้าเป็นปกติยัยทรายคงหันหน้ามาหาเรื่องด้วยความโมโห แต่นี่ต่อหน้าปิ๊ก ทรายก็เลยได้แต่กำมือแน่น แล้วหันไปยิ้มให้ปิ๊ก และพยายามสะกดอารมณ์เต็มที่





    \"ทรายไปนั่งดูปิ๊กตรงนู้นนะ\" ทรายพูดขึ้น พลางเดินฉับๆ ไป หลังจากที่ทรายเดินไป ปิ๊กก็หันมามองเหมียวเพียงแว๊บเดียว แล้วก็เดินไป พอปิ๊กเดินไปแล้วเหมียวและเพื่อนๆ ก็เดินไปนั่งที่อัฒจรรย์อีกฝั่ง  



    



    แม้ว่าอยู่คนละฟากฝั่งของสนาม แต่ระยะทางก็ไม่สามารถปิดบังความเกลียดชังที่มีต่อกันและกันได้เลย ทั้งสองนั่งมองหน้ากัน แทนที่จะมองดูการฝึกซ้อมของชมรมบาสอย่างเช่นทุกวันที่มาดู





    \"ลูแปง เอาไงดีล่ะงานนี้\" มะอึกถามแพรเบาๆ



    

    \"เฉยไว้ เหมียวแกต้องใจเย็นๆ นะ\" แพรพูดพลางเอามือตบบ่าเพื่อนรัก ขณะที่เหมียวกำลังมองทรายอย่างกินเลือดกินเนื้อ





    \"จะพยายาม\" เหมียวพูดเสียงแข็ง ตอนนี้เหมียวหมั่นไส้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเต็มแก่แล้ว เหมียวอยากจะกระชากทรายมากระทืบเสียตอนนี้ด้วยซ้ำไป







    ความแค้นของเหมียวกับทรายมันฝังรากลึกมาตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงเรียนนี้มาเมื่อตอนม.4 การเจอกันวันแรกของเหมียวกับทรายก็กลายเป็นการทะเลาะวิวาท เพียงเพราะเหมียวดันเดินเข้าไปทักรุ่นพี่ ม.6 คนหนึ่ง ที่เหมียวรู้จักตั้งแต่สมัยเรียนประถม และรุ่นพี่คนนั้นก็ทำท่าชอบเหมียว ทำให้ทรายจงเกลียดจงชังเหมียวตั้งแต่วันนั้น พอรู้ว่าอยู่ห้องเดียวกัน ทรายก็เดินไปหาเรื่องเหมียวทันที เพราะทรายคิดว่าเหมียวเป็นเด็กใหม่ คงจะไม่มีเพื่อน และคงไม่มีใครช่วย แต่ก็คิดผิด เพราะเหมียวมาเรียนที่นี่พร้อมๆ กับแพร แถมเรื่องในวันนั้นยังมีมะอึกซึ่งเป็นเด็กเก่าของที่โรงเรียนนี้ยื่นมือเข้ามาช่วย ทำให้ทรายต้องถอยร่นไปโดยปริยาย





    นับจากวันนั้นก็เป็นที่รู้กันว่าทรายกับเหมียวไม่กินเส้นกันอย่างแรง กับแพรทีแรกเหมียวก็ไม่ได้กลัวเกรงอะไรนัก แต่ตั้งแต่เรื่องตอน ม.4 ที่มีรุ่นพี่ม.5 มาหาเรื่องแพร เพียงเพราะแฟนของรุ่นพี่คนนั้นมาคุยและทำท่าจะจีบแพร ทรายยังจำได้ดีว่าคนนิ่งๆ อย่างแพรนั่งมองหน้ารุ่นพี่คนนั้นด้วยแววตาเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาว





    \"พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรือไง หรือว่าแม่เธอก็ร่า นเหมือนกัน\"



    

    จบประโยคนี้เท่านั้น แพรเอาน้ำส้มแฟนต้าที่วางอยู่ข้างหน้าสาดไปที่รุ่นพี่คนนั้น ตบแรงๆ หนึ่งที ก่อนลากเข้าห้องปกครอง แล้วยืนยันให้อาจารย์ช่วยเรียกผู้ปกครองของรุ่นพี่คนนั้นมา สุดท้ายพี่คนนั้นต้องกราบเท้าแม่ของแพรต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับแพรอีกเลย





    



    เหมียวและทรายมองหน้ากันแทบจะไม่ละสายตาจากอีกฝ่ายเลย จนกระทั้งการฝึกซ้อมในช่วงเย็นของชมรมบาสเสร็จสิ้น ทั้งสองจึงละสายตาไปที่ปิ๊ก ชายหนุ่มที่ถือว่าเป็นของกลางที่ต้องแย่งชิงกันในเวลานี้ ทรายรีบลงไปหาปิ๊กทันที และยื่นน้ำให้พลางยิ้มหวาน ส่วนเหมียวก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วก็เปลี่ยนใจเช็ดให้ ทำให้เพื่อนๆ ชมรมบาสที่เหลือแอบอมยิ้มด้วยความขบขัน





    \"เนื้อหอมเหลือเกินโว้ย อิจฉาๆ\" เสียงพีพูดขึ้น พร้อมๆ กับเสียงเป่าปากของเพื่อนๆ ทำให้ปิ๊กหน้าแดงขึ้นทันที





    \"หิวจังปิ๊กไปหาอะไรกินกันนะ\" ทรายพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน





    \"ถ้าปิ๊กไปกับทราย งั้นเราขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ไม่อยากทำให้ปิ๊กลำบากใจ เอาไว้วันหลังเราค่อยกลับด้วยกัน\" เหมียวพูดขึ้นตามที่แพรบอกเอาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน ทำให้ทรายแอบเบ้ปาก ด้วยการที่รู้กันอยู่ว่าต่างคนต่างไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาอะไรอ่อนหวานอย่างนี้





    \"ก็กลับด้วยกันก็ได้ ทั้งหมดเนี่ยแหละ\" ปิ๊กพูดพลางชี้ไปทางเพื่อนในชมรม





    \"ไม่รบกวนปิ๊กเหรอ\" เหมียวถาม ขณะที่ทรายทำท่าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด





    \"รอแป๊บนะ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน\" ปิ๊กพูดพลางเดินไปกับเพื่อนร่วมทีม





    \"แก แกมันตอแหล มายา เสแสร้ง สองหน้า\" ทรายชี้หน้าด่าเหมียว ทำให้เหมียวหน้าตึงขึ้นมาทันที สิ่งที่เหมียวไม่ชอบที่สุดก็คือการที่มีใครมาชี้หน้า อารมณ์เหมียวตอนนี้เริ่มคุขึ้นมาอีกครั้ง





    \"นังหน้าด้าน\"



    

    \"เพี๊ยะ\" เสียงฝ่ามือของเหมียวฟาดลงไปบนหน้าของทรายทันทีที่ทรายพูดประโยคนั้นจบ และเสียงนั้นก็ดังพอให้คนทั้งโรงยิมหันมามอง ไม่ว่าจะเป็นแพรกับมะอึกที่ยืนคุยอยู่กับตั้ม หรือจะเป็นพวกชมรมบาสที่กำลังเดินออกไปจากโรงยิม





    \"แก นังเหมียว แกกล้าตบฉัน\" เสียงทรายพูดขึ้น พลางจับแก้มตัวเองที่อยู่ในอาการชา





    \"ถ้าแกยังไม่หยุดเห่า ฉันจะทำมากกว่านี้อีก\" เหมียวพูดอย่างหมายมั่น และเดินเข้าไปหาทราย ทำให้ทรายถอยกรูดไปทันที และในที่สุดทรายก็สะดุดขาตัวเองล้มจ้ำเบ้าลงไปนั่งอยู่กับพื้น เหมียวยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัย และเงื้อมือหมายจะตบทรายซ้ำอีกที





    \"หยุดนะ ทำอะไรน่ะ\" เสียงคนๆ นึงพูดขึ้น ทำให้เหมียวหันไปมองทันที ส่วนยัยทรายก็รีบวิ่งเข้าไปหาและเกาะแขนเหมือนกับตุ๊กแกทันที \"มีเรื่องอะไรกันถึงกับตั้งใช้กำลัง ทำยังกับพวกไม่มีการศึกษา\"





    คำพูดของปิ๊กทำให้เหมียวฉุนกึกขึ้นมาทันที เขามีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอขนาดนั้น ทำไมเขาถึงไม่ถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงทำตัวเป็นพระเอกละครน้ำเน่าอย่างนี้นะ





    \"นายไม่ลองถามหวานใจนายล่ะว่าทำอะไร\" เหมียวตะคอกกลับไป ทั้งโกรธทั้งน้อยใจระคนกัน





    \"เกิดอะไรขึ้นทราย\" เขาหันไปถามทรายที่เกาะแขนเขาและทำท่าตื่นตกใจอย่างน่าสงสารในสายตาของปิ๊ก แต่น่ากระทืบในสายตาของเหมียว





    \"ทรายเปล่าทำอะไร ทรายพูดดีๆ แล้วเหมียวก็มาตบทราย ทรายกลัวจังเลยปิ๊ก สงสารเหมียวเขาจะไม่พอใจที่ทรายมาสนิทกับปิ๊ก\" ทรายพูดพลางเกาะแขนปิ๊กแน่น ทำให้ปิ๊กลูบหัวเป็นเชิงปลอบใจ





    \"ว่าไงเหมียว\" เขาพูดเสียงแข็งใส่เธอ ทำให้เธอคิดน้อยใจเหลือกำลัง ทีกับทรายเขาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานลูบหัวลูบหาง แต่กับเธอ เขากลับตะคอก ทำเสียงแข็งใส่ ความน้อยใจ โกรธ และเสียใจประดังเข้ามาในอก เหมียวกำมือแน่นเพื่อระงับความโกรธของตัวเองในเวลานี้ ใจจริงเธอแทบจะกระโดดบีบคอปิ๊กด้วยซ้ำไป แต่สิ่งที่เธอยากทำมากที่สุดตอนนี้ก็คือ ออกไปไกลๆ หน้าปิ๊กกับทรายให้เร็วที่สุด เพราะเธอไม่อยากจะให้ทั้งสองคนเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้





    เหมียวเดินไปหยิบกระเป๋า และเดินออกไปจากโรงยิม โดยที่ไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกของใครหน้าไหนทั้งนั้น เหมียวใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาแรงๆ จากกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เหมียวก็วิ่งอย่างสุดชีวิตออกไปที่หน้าโรงเรียน และเรียกรถกลับบ้านทันที





    \"ก็ได้ยัยทราย ยกที่ 2 แกชนะ\"



**************************



แมวส้มคุย **--



ถามหน่อยนะว่า อยากให้มีวันลงที่แน่นอนหรือเปล่า หรือว่าเอาแล้วแต่อารมณ์ขยันหรือเปล่าของคนเขียน ถ้าอยากให้มีก็บอกน้า จะลงให้ทุกอะไร เดี๋ยวมาตกลงกันอีกที ถ้าไม่มีใครเสนอความเห็นก็เอาแบบตามใจคนเขียนแล้วกัน คิคิ





เอางี้ดีไหม เด๋วลงให้ทุกวันเสาร์ แล้วขอดูเรตติ้งก่อน ถ้ามีคนอ่านเยอะขึ้น จะโพสต์เพิ่มเป็น 2 ตอน ต่อสัปดาห์