มนตราจันทรา

ลำดับตอนที่ #5 : การพบกันใต้แสงตะวัน

\"ต้นพอว่างไหมไปเที่ยวกับลันหน่อย ลันอยากไปทะเล\" เสียงใสๆ พูดขึ้นทางโทรศัพท์ในคืนๆ หนึ่ง คำพูดประโยคนั้นทำให้ต้นแทบจะกระโดดด้วยความดีใจ แน่นอนว่าเขารับคำอย่างไม่ต้องสงสัย เขาคอยโอกาสที่จะได้อยู่กับลันทั้งวันอย่างนี้มานานแล้ว แต่ลันเองก็เป็นคนบ่ายเบี่ยงเสมอ จนเขาเองก็รู้สึกเหนื่อยที่จะตื้อให้เธอออกไปไหนมาไหนกับเขาตอนกลางวัน



ต้นกับลันนัตกันตอนหกโมงเช้า ที่สวนสันติชัยปราการ ต้นคิดว่าเขาตาฝาดไปเสียอีก เมื่อเห็นผู้หญิงที่เขามักจะเห็นเธอใต้แสงจันทร์เสมอ มายืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้า เขารีบเอารถไปเทียบจอดริมถนนและลงจากรถไปรับเธอ ลันคลี่ยิ้มอย่างสดใสเมื่อเห็นเขา ผู้ชายที่เธอรออยู่



\"สวัสดีครับ\" ต้นยกมือไหว้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ลัน มือนึงถือกระเป๋า ซึ่งคาดว่าเป็นกระเป๋าของลันอยู่ ชายคนนั้นยิ้มให้ต้นอย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะรับไหว้



\"ต้นสินะ วันนี้อาฝากลูกสาววันหนึ่ง ถ้ามีอะไรโทรหานะ ไม่ต้องเกรงใจ\" เสียงชายสูงอายุกว่ากล่าวพร้อมกับยื่นนามบัตรให้



\"พ่อค่ะ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง\" ลันพูดเสียงกระเง้ากระงอด ทำให้ต้นอดที่จะอมยิ้มกับภาพตรงหน้าไม่ได้



\"จ้าๆ ต้นฝากน้องด้วยนะ\" พ่อของลันหันมาฝากฝังอีกครั้ง



\"ครับ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดเลยครับ\" ต้นพูดยิ้มๆ พลางเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าของลันมาถือ และเปิดประตูให้ลัน ระหว่างทางลันกับต้นคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ตอนนี้ต้นรู้สึกว่าชีวิตนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากผู้หญิงคนนี้



\"ต้นมองอะไร\" ลันถามขึ้น ขณะที่รถจอดนิ่งอยู่กลางสี่แยก เพราะต้นหันมามองลันตาไม่กระพริบ ทำให้เธอรู้สึกขวยเขิน แต่จะไม่ให้เขามองเธอได้ยังไง ในเมื่อวันนี้เธอดูน่ารักกว่าทุกวัน ผิวเนียนใสของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์บางเบา ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่แย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลา



\"มองคนน่ารัก\" ต้นพูดหน้าตาเฉย แต่กลับทำให้อีกฝ่ายแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยความเขินอาย



\"บ้า ไม่พูดด้วยแล้ว\" ลันพูดพลางเสมองไปทางอื่น ทำให้ต้นอดที่จะอมยิ้มกับความน่ารักของเธอไม่ได้ ตั้งแต่ต้นรู้จักกับลันมา ต้นรู้สึกเหมือนลันเป็นแสงสว่างในชีวิตของเขา ในยามที่เขาเหนื่อยล้า ต้นมักจะระบายเรื่องราวที่รุมเร้าเขาให้ลันฟังอยู่เสมอ ในขณะที่ลันจะฟังอย่างตั้งใจ และจับมือเขาเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ บางทีต้นก็คิดอิจฉาลันที่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเรื่องทุกข์ร้อน หรือสิ่งที่หนักหนาในชีวิตเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอยิ้ม และหัวเราะอยู่เสมอ ซึ่งตรงข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิง เขากับลันจึงดูเหมือนกับขั้วบวกและขั้วลบที่ดึงดูดเข้าหากัน



****



เพียงแค่ชั่วโมงครึ่งต้นก็ขับรถมาถึงพัทยา ความจริงต้นเองก็อยากจะพาลันไปไกลกว่านี้ สวยกว่านี้ แต่เวลามีไม่มากนัก จึงมาได้เพียงที่นี่ แม้ว่าทะเลตรงหน้าจะไม่ใช่หาดทรายสีขาว น้ำทะเลสีฟ้าใส แต่ก็ทำให้ผู้หญิงที่อยู่หน้าต้นยิ้มออกมาอย่างสดชื่น



\"ไม่เคยเห็นทะเลหรือลัน ชื่อก็ชื่อสิมิลันนะ\" ต้นพูดล้ออย่างอารมณ์ดี แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ผู้หญิงตรงหน้าสลดลงไป



\"ต้นพูดอะไรผิดเหรอ\" ต้นพูดออกมาอย่างหวั่นใจ เขาไม่เคยเห็นเธอทำหน้าอย่างนี้มาก่อนเลย \"ขอโทษ\" เขาพูดพลางลูบหัวเธอเบาๆ



\"ต้นไม่ผิดหรอก เพียงแต่ลันคิดอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง\" เธอฝืนยิ้มให้เขา นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอดูเศร้าหมอง \"ทะเลน่ะเคยเห็น แต่ไม่ได้มานานแล้วค่ะ\"



\"มีอะไรก็บอกต้นได้นะ\" เขาพูดพลางเอามือลูบหน้าเธออย่างอ่อนโยน



\"หิวแล้วล่ะค่ะต้น ไปหาอะไรกินกันเถอะ\" ลันกลับมายิ้มอย่างอารมณืดีอีกครั้ง ทำให้ต้นหายใจได้ทั่วท้องอีกครั้ง ต้นเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กๆ ของลันมาจับเอาไว้ ทำให้ลันมองหน้าเขาด้วยความเขินอาย แต่ก็ไม่ว่าอะไร



วันนั้นทั้งสองเดินเล่นกันที่ชายหาด ก่อปราสาทรายด้วยกัน และเล่นน้ำทะเลเพียงเล็กน้อย เนื่องจากต้นคิดว่าน้ำทะเลที่นี่ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่ กลัวผิวบอบบางของเธอจะเป็นผดผื่นเสียก่อน จากนั้นต้นก็เช่าจักรยานพาลันซ้อน ขี่กินลมไปเรื่อยๆ



\"ลันร้องเพลงให้ต้นฟังหน่อยสิ เพิ่มบรรยากาศ\" ต้นพูดขึ้น หลังจากขี่จักรยานมาได้สักพัก



\"เสียงลันไม่เพราะ ขายหน้าคนอื่นเขา\" ลันพูดปัด



\"น่านะ ต้นอยากฟัง ยังไงก็ต้องฟังเสียงลันไปชั่วชีวิตอยู่แล้วนี่ ทนได้ๆ\" ต้นพูดพลางหัวเราะร่า



\"บ้า\" เสียงลันพูดเสียงเบา แล้วตีหลังเขาเข้าไปทีนึง ลันเริ่มร้องเพลงให้ต้นฟังไปเรื่อยๆ และเขาหัวพิงกับหลังต้น ช่วงเวลาที่มีความสุขเช่นนี้ ทั้งสองอยากจะเก็บมันเอาไว้ให้เนิ่นนานที่สุด ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะให้เทพเจ้าแห่งกาลเวลาช่วยหยุดเวลาให้เขา แม้จะต้องแลกกับอะไรพวกเขาก็ยอม



พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีแดงฉาน ผู้คนเริ่มบางตา บ้างก็เตียมเก็บของเพื่อกลับบ้านของตนเอง ต้นกับลันพักการจากขี่จักรยานมานั่งมองพระอาทิตย์ตกสู่ขอบน้ำอยู่บนหาดทราบ ลันพิงศีรษะกับไหล่ของต้นอย่างสบายใจ ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากของคนทั้งสองมาครู่ใหญ่แล้ว



\"ต้น เหนื่อยไหม พาลันมาเที่ยววันนี้\" ลันถามขึ้นมา เพื่อทำลายความเงียบ



\"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ ต้นมีความสุขมากกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เราอยู่ด้วยกันใต้แสงแดดเลยนะเนี่ย\" ต้นพูดติดตลก ทำให้ลันยิ้มออกมาเล็กน้อย



\"ทำไมเวลามันเร็วจังเนอะต้น ลันอยากอยู่กับต้นนานกว่านี้ ไม่ทันไรพระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว\" ลันพูดพลางเหม่อมองพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนตัวสู้ท้องน้ำอย่างเชื่องช้า แต่รวดเร็วในความรู้สึกของคนทั้งสอง



\"พูดยังกับพรุ่งนี้เราจะไม่เจอกัน ถ้าลันอยากเจอต้นก็แค่โทรไปหาแล้วต้นจะออกมาหา ต้นสิ เวลาอยากเจอลันไม่รู้จะเจอได้ไง\" เขาพูดตัดพ้อนิดๆ ที่ทุกวันนี้เธอจะเป็นฝ่ายติดต่อมาหาเขาก่อนอยู่ฝ่ายเดียว



\"ต้น ลันรักต้นนะ\" ลันพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้ต้นกระชับตัวเธอมากอดแน่นยิ่งขึ้น



\"ต้นก็รักลัน รักมาก มันอาจจะฟังดูโกหก เพราะเราก็รู้จักกันแค่ 3-4 เดือน แต่อะไรบางอย่างบอกกับต้นว่า ผู้หญิงคนนี้แหละ ที่ต้นรัก รักมากที่สุด ลันเชื่อต้นไหม\" ต้นพูดจบก็จูบที่หน้าผากของลันเบาๆ อย่างถนุถนอม



\"ลันเชื่อ\" ลันพูดเสียงเคลือ พร้อมกับหยาดน้ำตาใสๆ ที่ไหลลงมาที่แก้มของเธอ ต้นเอานิ้วของเขาเช็ดน้ำตาเธอเบาๆ และจูบที่เปลือกตาของเธอ



\"อย่าร้อง เสียใจที่ต้นรักลันเหรอ\" เขาถามล้อๆ



\"เปล่าสักหน่อย ดีใจต่างหาก\" ลันพูดเสียงงอนๆ ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้ต้นอดที่จะหัวเราะเบาๆ ไม่ได้



\"กลับกันเถอะ เดี๋ยวพ่อลันจะเป็นห่วง โทรมาถามหลายรอบแล้ว\" ต้นลุกขึ้น และส่งมือพยุงลันขึ้นมา



**



ไม่รู้ว่าต้นจะคิดไปเองหรือเปล่า เขารู้สึกว่าลันดูเงียบลงไปมากตั้งแต่ขึ้นรถมา ไม่พูดจา หัวเราะเสียงใสเหมือนกับตอนขามา  แต่เขาก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง และการท่องเที่ยว



\"เหนื่อยหรือเปล่า\" เขาถามลันด้วยความเป็นห่วง



\"นิดหน่อย\" ลันตอบยิ้มๆ เธอเริ่มรู้ตัวว่ากำลังทำให้อีกฝ่ายหนึ่งเป็นห่วง เธอพยายามฝืนยิ้มที่ตอนนี้ต้นคิดว่ามันดูซีดเซียวเหลือเกิน



\"นอนพักก่อนไหม หลับไปก็ได้ ถึงแล้วต้นจะเรียก\" เขาพูดอย่างอ่อนโยน



\"ไม่เอา ลันอยากมองหน้าต้น อยากอยู่กับต้น\" ลันพูดขึ้นมา ทำให้ต้นคว้ามือเธอมาจับ และจูบเบาๆ



\"พูดยังกับจะไม่เจอกันแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะบุกไปถึงบ้านเลย\" ต้นพูดยิ้มๆ



\"ค่ะ แต่พรุ่งนี้ลันไม่ว่างทำไงดีล่ะ\" ลันพูดเสียงใส ทำให้ต้นแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ผู้หญิงตรงหน้าเขากลับมายิ้มเหมือนเดิม



\"ไม่เป็นไร ต้นรอได้\" เขาพูดยิ้มๆ



*********



ตอนนี้ต้นมาส่งลันที่เดิมที่มารับลันเมื่อเช้า เนื่องจากว่าลันไม่ยอมให้เขาเป็นส่งที่บ้าน และยืนยันที่จะเดินกลับไปเอง แม้ว่าเขาจะเป็นห่วงแค่ไหน แต่ความเด็ดเดี่ยวของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เขาไม่เคยขัดเธอได้สักที เป็นเพราะอะไรไม่รู้ วันนี้เขาไม่อยากจะปล่อยเธอกลับบ้านเลย เขายืนถือกระเป๋าของเธออยู่นาน แม้ว่าเธอจะยื่นมาจับกระเป๋าใบนั้น แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมันออกไป



\"ถึงบ้านแล้วโทรมานะ\" เขาพูดเบาๆ พลางปัดปอยผมที่อยู่บนหน้าของเธออย่างแผ่วเบา



\"ค่ะ\" เธอตอบรับเขา และยิ้มให้อย่างทุกที \"ต้น ลันมีอะไรจะให้\" ลันพูดพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เธอหยิบซองๆ หนึ่งออกมา แล้วยื่นให้เขา เขารับมางงๆ พอเขาเปิดออก เขาก็เห็นพวงกุญแจรูปพระจันทร์เสี้ยวสีเงิน



\"ขอบคุณนะ\" เขาพูด แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ ร่างบางก็เขย่งเท้าขึ้นมาแตะริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา ต้นยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาเท่านั้นที่เขารู้สึก



\"ไปก่อนนะ\" ลันพูดเบาๆ บนหน้ามีริ้วรอยแดงๆ ต้นโบกมือให้ ทั้งๆ ที่สติสตังยังไม่เข้าที่ เขายกมือขึ้นลูบริมฝีปากของเขาเบาๆ และอมยิ้มอย่างมีความสุข........



**********************



ขอบคุณทุกคนที่อ่านถึงตอนนี้งับ ตอนหน้าจบแล้วน้า รู้สึกใจหายที่ต้องแต่งตอนต่อไปยังไงไม่รู้