ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำขอโทษ
หลังจากที่เหมียวเดินออกไปจากโรงยิม เด็กหนุ่มก็ได้แต่มองเธอด้วยความึนงง และคิดว่าเขากำลังทำเกินไปหรือเปล่า เขาค่อยๆ ก้มตัวลงหยิบขวดน้ำ และการ์ดที่เธอขว้างมาที่ตัวเขา เขาเปิดการ์ดออกด้วยความอยากรู้
\"ดื่มน้ำเย็นๆ จะได้หายเหนื่อย
เหมียว\"
ข้อความสั้นๆ แต่งช่างบาดลึกเข้าไปในใจเขา ที่ยัยนั่นมานั่งอยู่ที่สนามก็เพราะอยากจะให้น้ำขวดนี้ให้เขาอย่างนั้นเหรอ เขาคิดแล้วก็ได้แต่กลุ้มใจ ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักเธอ หรือชอบเธอมาก่อน แต่เขาก็ไม่ใจร้ายพอที่จะให้เด็กผู้หญิงคนนึงร้องไห้ และเขาก็เริ่มคิดว่าเขาอาจจะทำรุนแรงไปจริงๆ
เร็วเท่าความคิดเขารีบเร่งโยนลูกบาสเข้าตะกร้า และคว้ากระเป๋านักเรียน และวิ่งไปข้างล่างทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุด อย่างน้อยเขาก็อยากจะขอโทษเธอ
\"นี่เธอ\" เขาเห็นเหมียวเดินลากขาอยู่ไม่ไกล แม้มองจากข้างหลังเขาก็รู้ว่าเธอกำลังเขามือปาดน้ำตาอยู่ \"เธอ\" เขาตะโกนเสียงดัง เธอสชะงักเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะเดินต่อ และเขาก็สังเกตไปที่ขาของเธอ \'ขาแพลง\' เขาคิดทันที คงเป็นตอนที่เขาผลักเธอเต็มแรง ตอนนี้เขาวิ่งไปกระชากแขนเธอ ความจริงเขาก็อยากจะทำอะไรที่อ่อนโยนกว่านี้ แต่ท่าทีของเธอมันชวนโมโหจริง
\"ฉันเรียกเธอไม่ได้ยินหรือไง\" เขาถาม ขณะที่ยังจับแขนเธอแน่น
\"ฉันไม่ได้ชื่อเธอ\" เธอพูดพลางพยายามสะบัดแขนออกจากมือเขา แต่มันไม่เป็นผลเลย มือของเขาที่จับเธออยู่มันแข็งราวกับเหล็ก
\"เหมียว คุยกันหน่อย\" เขาพูดเสียงอ่อนลง ทำให้เธอหยุดดิ้น แล้วมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ แล้วพยักหน้าเบาๆ \"แต่ฉันขอไปอาบน้ำก่อนได้ไหม เธอรอที่โรงอาหารแล้วกัน ฝากกระเป๋าไว้ด้วย แล้วห้ามหนีไปไหนนะ\" เขาย้ำกับเธอ
\"รู้แล้วน่า\" เธอพูดพลางเดินเข้าไปโรงเรียนกับเขาอีกครั้ง
ขณะที่เขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียน แทนชุดซ้อมบาส เธอก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วสายตาของเธอก็สะดุดตรงกระเป๋านักเรียนที่เขาฝากเธอไว้ พร้อมๆ กับคำพูดของเพื่อนสาวมะอึกขึ้นมาทันที
\'รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งนะแก\'
เหมียวค่อยๆ มองซ้ายมองขวาก่อนเปิดกระเป๋าตาปิ๊กของเธออย่างนึกสนุก เธอค่อยๆ รื้อของออกมาทีละช่อง แล้วก็จะบ่นไปเรื่อย อย่างเช่น ลายมือห่วย ไม่ตั้งใจเรียน หรือไม่ก็ ไม่น่าเชื่อว่านายนั่นจะมีปากกาลายนี้ด้วย เหมียวดูนู่นดูนี่ของปิ๊กเพลิน โดยลืมมองหน้ามองหลังระวังอย่างตอนแรก จึงไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมายืนอยู่หลังเธอเรียบร้อยแล้ว
\"อี๋ ใช้ดินสอลายคิตตี้ เป็นตุ๊ดหรือเปล่าเนี่ย\" เหมียวบ่นพึมพำ
\"อยากรู้จริงๆ หรือเปล่าล่ะ\" ปิ๊กพูดเสียงเหี้ยม ทำให้เหมียวชะงักและหันไปยิ้มให้เขาแหยๆ
\"นี่แนะ\" เขาเขกหัวเธอเบาๆ เหมียวทำหน้างอเล็กน้อย
\"ไปเร็ว\" เขาพูดพลางหยิบกระเป๋า แต่คราวนี้ เขาหยิบกระเป๋าเหมียวไปถือด้วย \"ขาเจ็บไม่ใช่เหรอ ถือให้วันนึง\" เขาพูดต่อ เมื่อเห็นสีหน้าของเหมียว
\"ขอบใจ เอ่อ แล้วก็ขอโทษที่กัดนาย\" เธอพูดเสียงค่อย ทำให้เขาเบียนหน้าไปทางอื่น แล้วแอบยิ้ม ก่อนที่จะทำหน้าเคร่งขรึมแล้วหันมาทางเธอ \"ฉันจิตแตกไปหน่อย\"
\"รู้ตัวก็ดี\" เขาตอบเสียงขรึมๆ ทั้งที่ในใจแอบคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรแปลกๆ ดี น่าแกล้ง
คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกฉุนกึกขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามข่มมันเอาไว้ \'จงอยู่ในความควบคุม\' เสียงแพรเพื่อนสาวจอมวางแผนของเธอดังขึ้น เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วหันไปถามเขา
\"นายมีอะไรกับฉัน\"
\"ถ้าฉันบอกว่าไม่มีล่ะ\" คำตอบของเขาทำให้เธอหน้านิ่วด้วยความไม่พอใจ \"โอเค ฉันขอโทษ แล้วก็ขอบคุณสำหรับน้ำ\" เขาพูดยิ้มๆ เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
\"นี่ๆ ไปต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้ เออ บ้านเธออยู่ไหนละ เดี๋ยวขับรถไปส่ง\" เขาถามเธอ ทำให้เธอเบิกตากว้าง
\"ไม่เป็นไร\" เธอปฏิเสธเขาทันทีทันควัน ทำให้เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
\"ทำไม ขาเธอเจ็บ ให้ฉันไปส่งดีกว่า\" เขาพูดเป็นเชิงออกคำสั่ง พลางขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ และสตาร์ทรถ \"ขึ้นมาเร็ว\" เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงซ้อนเขา เขาส่งกระเป๋าทั้งสองใบให้เธอถือ และออกรถไป
\"นี่ ทำไมนายถึงมาชอบมาซ้อมตอนเช้าคนเดียวทุกวัน แล้วก็เลิกซ้อมช้ากว่าคนอื่นเขาเลยล่ะ\" เหมียวถามขึ้น ขณะที่รถออกตัวไปได้สักพัก
\"ก็ฉันชอบบาสนี่ อีกอย่างฉันก็ไม่มีแฟนที่ต้องคอยกลับด้วย และถึงฉันมีแฟนเขาก็ต้องยอมรับฉันในลักษณะนี้ได้ และก็ต้องรอฉันได้\" เขาตอบ
\"สงสารคนที่จะเป็นแฟนนายเนอะ\" เธอพูดโดยลืมไปว่า เมื่อเช้าเธอเพิ่งขอเขาเป็นแฟนหยกๆ
\"ฉันพูดซะจนเธอไม่อยากเป็นแฟนกับฉันแล้วเลยเหรอ\" เขาพูดกลั้วหัวเราะ พลางเลี้ยวไปรถไปอีกทาง
\"ไม่หรอก ฉันยังอยากเป็นแฟนนายอยู่ เออ นายส่งฉันที่หน้าห้างข้างหน้าแหละ ฉันจะซื้อกับข้าวกับของนิดหน่อย\" เธอพูดกับเขา
\"ขาเจ็บขนาดนี้ยังมีอารมณ์ช็อปอีกเหรอ\" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความระอา พลางคิดในใจว่า \'ผู้หญิง\'
\"นี่ ถ้าฉันไม่ซื้อกับข้าว วันนี้ฉันกับพี่ชายก็ไม่มีอะไรกินสิย่ะ อีกอย่าง ฉันต้องซื้อกระดาษไปทำรายงานด้วย\" เธอตวาดเขาเสียงดัง พลางคิดว่าอยากจะกัดเขาอีกสักที ข้อหาหมั่นไส้
\"โอเค งั้นฉันไปเป็นเพื่อน\" เขาพูดพลางเลี้ยวรถเข้าไปจอดในศูนย์การค้านั้น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาอยากทำดีกับเธอ อาจจะเป็นเพราะใบหน้าของเธอยามมีน้ำตาอาบแก้ม หรือว่าจะเป็นท่าทางแข็งๆ ของเธอ ดวงตาที่ถือดี หรือหน้าที่เชิดน้อยๆ ยามที่คุยกับเขา
...
.........
..............
ปิ๊กกับเหมียวเดินเข้าไปในแผนกซุปเปอร์มาร์เก็ตของศูนย์การค้าด้วยกัน ปิ๊กช่วยเหมียวเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆ เธอซื้อกับข้าว และอาหารสดอาหารแห้งหลายอย่าง ทั้งสองเดินดูของด้วยกันหลายอย่าง ราวกับจะเป็นคนรักที่มาซื้อของไปทำกับข้าวกินกันก็ไม่ปาน
\"นี่เธออยู่ห้องอะไรเหรอ\" เขาถามเธอระหว่างที่เธอกำลังเลือกกระหล่ำปลี
\"ห้อง 8 ศิลป์เยอรมัน\" เธอตอบเขาเสียงเรียบ ตาก็มองผักราวกับจะจ้องให้ทะลุ
\"อย่างนี้ก็อยู่ห้องเดียวกับทรายน่ะสิ\" กึก พอได้ยินชื่อทราย เหมียววางกระหล่ำทั้งสองหัวนั้นลงทันที แล้วหันไปมองหน้าเขาแบบเขาเรื่อง เธอกำลังจะตวาดเขาว่า \'อย่ามาพูดชื่อนี้ให้ได้ยิน\' แต่แล้วเสียงของเพื่อนมะอึกก็ดังขึ้นมา
\'จงอยู่ในความควบคุม\'
เหมียวกลืนความไม่พอใจเอาไว้ข้างใน มองหน้าเขาอย่างพิจารณา เมื่อไม่เห็นวี่แววของการหาเรื่อง เธอจึงกลั้นใจตอบเขาไป
\"ก็รู้จัก แต่ไม่สนิท\" เหมียวตอบพลางเสมองไปทางอื่น
\"เหรอ แล้วเขานิสัยดีเป็นไง มีคนมาจีบเยอะป่ะ\" ผึง เสียงความอดทนในใจของเหมียวขาดทันที เธอกระชากรถเข็นจากมือของปิ๊กทันที และเดินออกไปไม่สนใจตานั่นอีกต่อไป
\"เดี๋ยว โกรธเหรอ หรือว่าหึง ฉันแค่อยากรู้\" เขาพูดราวกับแฟนแก้ตัวก็ไม่ปาน เธอหยุดมองหน้าเขา ทำหน้าราวกับเจ็บปวดเสียมากมาย
\"ฉันเจ็บ\" เธอพูดพลางกัดริมฝีปากแน่น จนมันห้อเลือดนิดๆ เขาแตะที่หลังมือเธอเบาๆ และจับมือเธอ
\"ขอโทษ เอางี้ เอาไว้ฉันเลี้ยงข้าวเธอเอาไหม\" เขาเสนอ แต่เธอก็ก้มหน้างุด เอามืออีกข้างที่เป็นอิสระปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม เขาเอามือลูบผมเธอเบาๆ \"ขอโทษครับ\"
\"อื้อ ฉันต้องกลับแล้วล่ะ นายไม่ต้องไปส่งนะ เพราะของเยอะขนาดนี้ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน\" เธอพูดพลางยิ้มเศร้าๆ ให้เขา ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เขาพูดไม่คิด ถึงแม้เขาจะไม่ชอบเธอ แต่เขาก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ อีกอย่างถึงแม้จะไม่ได้ชอบอย่างนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เลวร้ายจนเป็นเพื่อนไม่ได้ บางครั้งเขาเองก็คิดว่าเธอก็คุยสนุกดีเหมือนกัน แม้ว่าจะกวนประสาทไปหน่อยก็เถอะ
\"ได้\" แล้วเขาก็ถือของพะรุงพะรังของเธอมาส่งหน้าห้าง และส่งเธอขึ้นรถไป
หลังจากเธอขึ้นรถไป เธอก็แอบอมยิ้มด้วยความพึงพอใจ ยัยแพร ยัยมะอึก พวกแกนี่เหลือร้ายจริงๆ เลย.........
\"ดื่มน้ำเย็นๆ จะได้หายเหนื่อย
เหมียว\"
ข้อความสั้นๆ แต่งช่างบาดลึกเข้าไปในใจเขา ที่ยัยนั่นมานั่งอยู่ที่สนามก็เพราะอยากจะให้น้ำขวดนี้ให้เขาอย่างนั้นเหรอ เขาคิดแล้วก็ได้แต่กลุ้มใจ ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักเธอ หรือชอบเธอมาก่อน แต่เขาก็ไม่ใจร้ายพอที่จะให้เด็กผู้หญิงคนนึงร้องไห้ และเขาก็เริ่มคิดว่าเขาอาจจะทำรุนแรงไปจริงๆ
เร็วเท่าความคิดเขารีบเร่งโยนลูกบาสเข้าตะกร้า และคว้ากระเป๋านักเรียน และวิ่งไปข้างล่างทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุด อย่างน้อยเขาก็อยากจะขอโทษเธอ
\"นี่เธอ\" เขาเห็นเหมียวเดินลากขาอยู่ไม่ไกล แม้มองจากข้างหลังเขาก็รู้ว่าเธอกำลังเขามือปาดน้ำตาอยู่ \"เธอ\" เขาตะโกนเสียงดัง เธอสชะงักเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะเดินต่อ และเขาก็สังเกตไปที่ขาของเธอ \'ขาแพลง\' เขาคิดทันที คงเป็นตอนที่เขาผลักเธอเต็มแรง ตอนนี้เขาวิ่งไปกระชากแขนเธอ ความจริงเขาก็อยากจะทำอะไรที่อ่อนโยนกว่านี้ แต่ท่าทีของเธอมันชวนโมโหจริง
\"ฉันเรียกเธอไม่ได้ยินหรือไง\" เขาถาม ขณะที่ยังจับแขนเธอแน่น
\"ฉันไม่ได้ชื่อเธอ\" เธอพูดพลางพยายามสะบัดแขนออกจากมือเขา แต่มันไม่เป็นผลเลย มือของเขาที่จับเธออยู่มันแข็งราวกับเหล็ก
\"เหมียว คุยกันหน่อย\" เขาพูดเสียงอ่อนลง ทำให้เธอหยุดดิ้น แล้วมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ แล้วพยักหน้าเบาๆ \"แต่ฉันขอไปอาบน้ำก่อนได้ไหม เธอรอที่โรงอาหารแล้วกัน ฝากกระเป๋าไว้ด้วย แล้วห้ามหนีไปไหนนะ\" เขาย้ำกับเธอ
\"รู้แล้วน่า\" เธอพูดพลางเดินเข้าไปโรงเรียนกับเขาอีกครั้ง
ขณะที่เขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียน แทนชุดซ้อมบาส เธอก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วสายตาของเธอก็สะดุดตรงกระเป๋านักเรียนที่เขาฝากเธอไว้ พร้อมๆ กับคำพูดของเพื่อนสาวมะอึกขึ้นมาทันที
\'รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งนะแก\'
เหมียวค่อยๆ มองซ้ายมองขวาก่อนเปิดกระเป๋าตาปิ๊กของเธออย่างนึกสนุก เธอค่อยๆ รื้อของออกมาทีละช่อง แล้วก็จะบ่นไปเรื่อย อย่างเช่น ลายมือห่วย ไม่ตั้งใจเรียน หรือไม่ก็ ไม่น่าเชื่อว่านายนั่นจะมีปากกาลายนี้ด้วย เหมียวดูนู่นดูนี่ของปิ๊กเพลิน โดยลืมมองหน้ามองหลังระวังอย่างตอนแรก จึงไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมายืนอยู่หลังเธอเรียบร้อยแล้ว
\"อี๋ ใช้ดินสอลายคิตตี้ เป็นตุ๊ดหรือเปล่าเนี่ย\" เหมียวบ่นพึมพำ
\"อยากรู้จริงๆ หรือเปล่าล่ะ\" ปิ๊กพูดเสียงเหี้ยม ทำให้เหมียวชะงักและหันไปยิ้มให้เขาแหยๆ
\"นี่แนะ\" เขาเขกหัวเธอเบาๆ เหมียวทำหน้างอเล็กน้อย
\"ไปเร็ว\" เขาพูดพลางหยิบกระเป๋า แต่คราวนี้ เขาหยิบกระเป๋าเหมียวไปถือด้วย \"ขาเจ็บไม่ใช่เหรอ ถือให้วันนึง\" เขาพูดต่อ เมื่อเห็นสีหน้าของเหมียว
\"ขอบใจ เอ่อ แล้วก็ขอโทษที่กัดนาย\" เธอพูดเสียงค่อย ทำให้เขาเบียนหน้าไปทางอื่น แล้วแอบยิ้ม ก่อนที่จะทำหน้าเคร่งขรึมแล้วหันมาทางเธอ \"ฉันจิตแตกไปหน่อย\"
\"รู้ตัวก็ดี\" เขาตอบเสียงขรึมๆ ทั้งที่ในใจแอบคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรแปลกๆ ดี น่าแกล้ง
คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกฉุนกึกขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามข่มมันเอาไว้ \'จงอยู่ในความควบคุม\' เสียงแพรเพื่อนสาวจอมวางแผนของเธอดังขึ้น เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วหันไปถามเขา
\"นายมีอะไรกับฉัน\"
\"ถ้าฉันบอกว่าไม่มีล่ะ\" คำตอบของเขาทำให้เธอหน้านิ่วด้วยความไม่พอใจ \"โอเค ฉันขอโทษ แล้วก็ขอบคุณสำหรับน้ำ\" เขาพูดยิ้มๆ เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
\"นี่ๆ ไปต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้ เออ บ้านเธออยู่ไหนละ เดี๋ยวขับรถไปส่ง\" เขาถามเธอ ทำให้เธอเบิกตากว้าง
\"ไม่เป็นไร\" เธอปฏิเสธเขาทันทีทันควัน ทำให้เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
\"ทำไม ขาเธอเจ็บ ให้ฉันไปส่งดีกว่า\" เขาพูดเป็นเชิงออกคำสั่ง พลางขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ และสตาร์ทรถ \"ขึ้นมาเร็ว\" เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงซ้อนเขา เขาส่งกระเป๋าทั้งสองใบให้เธอถือ และออกรถไป
\"นี่ ทำไมนายถึงมาชอบมาซ้อมตอนเช้าคนเดียวทุกวัน แล้วก็เลิกซ้อมช้ากว่าคนอื่นเขาเลยล่ะ\" เหมียวถามขึ้น ขณะที่รถออกตัวไปได้สักพัก
\"ก็ฉันชอบบาสนี่ อีกอย่างฉันก็ไม่มีแฟนที่ต้องคอยกลับด้วย และถึงฉันมีแฟนเขาก็ต้องยอมรับฉันในลักษณะนี้ได้ และก็ต้องรอฉันได้\" เขาตอบ
\"สงสารคนที่จะเป็นแฟนนายเนอะ\" เธอพูดโดยลืมไปว่า เมื่อเช้าเธอเพิ่งขอเขาเป็นแฟนหยกๆ
\"ฉันพูดซะจนเธอไม่อยากเป็นแฟนกับฉันแล้วเลยเหรอ\" เขาพูดกลั้วหัวเราะ พลางเลี้ยวไปรถไปอีกทาง
\"ไม่หรอก ฉันยังอยากเป็นแฟนนายอยู่ เออ นายส่งฉันที่หน้าห้างข้างหน้าแหละ ฉันจะซื้อกับข้าวกับของนิดหน่อย\" เธอพูดกับเขา
\"ขาเจ็บขนาดนี้ยังมีอารมณ์ช็อปอีกเหรอ\" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความระอา พลางคิดในใจว่า \'ผู้หญิง\'
\"นี่ ถ้าฉันไม่ซื้อกับข้าว วันนี้ฉันกับพี่ชายก็ไม่มีอะไรกินสิย่ะ อีกอย่าง ฉันต้องซื้อกระดาษไปทำรายงานด้วย\" เธอตวาดเขาเสียงดัง พลางคิดว่าอยากจะกัดเขาอีกสักที ข้อหาหมั่นไส้
\"โอเค งั้นฉันไปเป็นเพื่อน\" เขาพูดพลางเลี้ยวรถเข้าไปจอดในศูนย์การค้านั้น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาอยากทำดีกับเธอ อาจจะเป็นเพราะใบหน้าของเธอยามมีน้ำตาอาบแก้ม หรือว่าจะเป็นท่าทางแข็งๆ ของเธอ ดวงตาที่ถือดี หรือหน้าที่เชิดน้อยๆ ยามที่คุยกับเขา
...
.........
..............
ปิ๊กกับเหมียวเดินเข้าไปในแผนกซุปเปอร์มาร์เก็ตของศูนย์การค้าด้วยกัน ปิ๊กช่วยเหมียวเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆ เธอซื้อกับข้าว และอาหารสดอาหารแห้งหลายอย่าง ทั้งสองเดินดูของด้วยกันหลายอย่าง ราวกับจะเป็นคนรักที่มาซื้อของไปทำกับข้าวกินกันก็ไม่ปาน
\"นี่เธออยู่ห้องอะไรเหรอ\" เขาถามเธอระหว่างที่เธอกำลังเลือกกระหล่ำปลี
\"ห้อง 8 ศิลป์เยอรมัน\" เธอตอบเขาเสียงเรียบ ตาก็มองผักราวกับจะจ้องให้ทะลุ
\"อย่างนี้ก็อยู่ห้องเดียวกับทรายน่ะสิ\" กึก พอได้ยินชื่อทราย เหมียววางกระหล่ำทั้งสองหัวนั้นลงทันที แล้วหันไปมองหน้าเขาแบบเขาเรื่อง เธอกำลังจะตวาดเขาว่า \'อย่ามาพูดชื่อนี้ให้ได้ยิน\' แต่แล้วเสียงของเพื่อนมะอึกก็ดังขึ้นมา
\'จงอยู่ในความควบคุม\'
เหมียวกลืนความไม่พอใจเอาไว้ข้างใน มองหน้าเขาอย่างพิจารณา เมื่อไม่เห็นวี่แววของการหาเรื่อง เธอจึงกลั้นใจตอบเขาไป
\"ก็รู้จัก แต่ไม่สนิท\" เหมียวตอบพลางเสมองไปทางอื่น
\"เหรอ แล้วเขานิสัยดีเป็นไง มีคนมาจีบเยอะป่ะ\" ผึง เสียงความอดทนในใจของเหมียวขาดทันที เธอกระชากรถเข็นจากมือของปิ๊กทันที และเดินออกไปไม่สนใจตานั่นอีกต่อไป
\"เดี๋ยว โกรธเหรอ หรือว่าหึง ฉันแค่อยากรู้\" เขาพูดราวกับแฟนแก้ตัวก็ไม่ปาน เธอหยุดมองหน้าเขา ทำหน้าราวกับเจ็บปวดเสียมากมาย
\"ฉันเจ็บ\" เธอพูดพลางกัดริมฝีปากแน่น จนมันห้อเลือดนิดๆ เขาแตะที่หลังมือเธอเบาๆ และจับมือเธอ
\"ขอโทษ เอางี้ เอาไว้ฉันเลี้ยงข้าวเธอเอาไหม\" เขาเสนอ แต่เธอก็ก้มหน้างุด เอามืออีกข้างที่เป็นอิสระปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม เขาเอามือลูบผมเธอเบาๆ \"ขอโทษครับ\"
\"อื้อ ฉันต้องกลับแล้วล่ะ นายไม่ต้องไปส่งนะ เพราะของเยอะขนาดนี้ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน\" เธอพูดพลางยิ้มเศร้าๆ ให้เขา ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เขาพูดไม่คิด ถึงแม้เขาจะไม่ชอบเธอ แต่เขาก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ อีกอย่างถึงแม้จะไม่ได้ชอบอย่างนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เลวร้ายจนเป็นเพื่อนไม่ได้ บางครั้งเขาเองก็คิดว่าเธอก็คุยสนุกดีเหมือนกัน แม้ว่าจะกวนประสาทไปหน่อยก็เถอะ
\"ได้\" แล้วเขาก็ถือของพะรุงพะรังของเธอมาส่งหน้าห้าง และส่งเธอขึ้นรถไป
หลังจากเธอขึ้นรถไป เธอก็แอบอมยิ้มด้วยความพึงพอใจ ยัยแพร ยัยมะอึก พวกแกนี่เหลือร้ายจริงๆ เลย.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น