ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : คู่แข่งที่น่ากลัว
\"จากข้อมูลของไอ้อึกกับของฉัน ทำให้รู้ว่าคนที่น่าสงสัยที่สุดตอนนี้คือกลุ่มยัยหวาน ซึ่งยัยหวานเนี่ยมีข่าวว่าชอบปิ๊กมานานแล้วด้วย แล้วผู้หญิงที่ตามไอ้อึกมาก็เป็นสมุนของยัยหวาน แต่อุปสรรคสำคัญคือ ยัยนี่เป็นดาวโรงเรียน ดัมเมเยอร์โรงเรียน มีบุคลิกเรียบร้อย พ่อรวย นักเรียนดีเด่น และข้อดีอีกสารพัดที่ปรากฏออกมาเบื้องหน้า...\"
\"แต่เบื้องหลังเหลวแหลก\" มะอึกเสริมเบาๆ ทำให้เพื่อนอีกสองคนพยักหน้าเห็นด้วย
\"ที่สำคัญยัยนี่เข้าใจเลี้ยงคน ไม่ใช่เลี้ยงด้วยเงินอย่างเดียว ยัยนี่เลี้ยงด้วยใจด้วย ทำให้ส่วนใหญ่จะจงรักภักดี ช่วยกันปกปิดว่าตัวตนที่แท้จริงเป็นยังไง\" แพรสรุปท้ายในที่สุด
\"แล้วจะเอายังไงล่ะ??\" เหมียวถามขึ้น
\"เราเค้นจากลุ่มยัยหวานไม่ได้หรอก ต้องเค้นจากยัยทรายเนี่ยแหละ จุดอ่อนที่สุดแล้ว ส่วนเรื่องแผน พรุ่งนี้แกก็ทำตัวปกติ เราจะเอาน้ำมันไปราดกองไฟกัน ให้เปลวไฟมันลุกโชนจนปรากฏชัดขึ้นมาเอง คราวนี้เราก็จะได้เอาน้ำไปดับถูกที่ยิ่งขึ้น\" แพรพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
\"แล้วมันจะไม่ลามไปใหญ่เหรอว่ะ\" มะอึกถามด้วยสีหน้ากังวล
\"ยิ่งลามยิ่งดี คนอื่นจะได้มาช่วยดับ ทีนี้ก็เข้าทางเราล่ะ แต่แกเหมียวจำไว้อย่าง ไม่ว่ายังไงก็ต้องใจเย็น อย่าวู่วามเหมือนวันนั้น คราวนี้เราเจอคู่ปรับที่ร้ายกาจ เข้าใจไหม?\" เหมียวพยักหน้าหงึกหงักกับคำพูดของแพร เฮ้อ ทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้นะเนี่ย
งั้นแยกย้ายกันได้ อึกคืนนี้ค้างบ้านฉันแล้วกัน\" แพรตัดสินใจให้เสร็จสรรพ อึกพยักหน้าเบาๆ ก่อนเดินตามไป เพราะมะอึกเองก็มีอะไรที่จะคุยกับแพรตามลำพังเหมือนกัน
พอแพรบอกว่าจะกลับบ้าน แม่ของเหมียวก็สั่งให้มีนไปส่ง แม้ว่าแพรจะทัดทานอย่างไรก็ไม่เป็นผล เหมียวจึงติดสอยห้อยตามไปด้วย ที่ไปก็ไม่ใช่อะไร ไปคุยกับมะอึก มีนกับแพรจะได้คุยกันอย่างเต็มที่ แต่พอมีนถามแพรก็ตอบคำ จนมีนเริ่มที่จะท้อใจ
\"แพรเมื่อวันก่อนเห็นแม่คุยกับพ่อของแพรว่าปิดเทอมนี้จะไปเที่ยวทะเลกันแหละ\" มีนพูดขึ้นอีกครั้ง
\"พ่อบอกแล้ว\" แพรพูดพลางเสมองไปข้างทาง
ท่าทางของแพรทำให้อีกสามคนต้องถอนหายใจ เพราะท่าทางจะลุ้นยากเสียแล้ว แถมภาพตอนที่บอลมาส่งแพรที่บ้านเหมียวตอนเย็น ก็บอกได้เป็นอย่างดีว่า บอลกับแพรนั้นไปกันได้ดี จนมะอึกเองก็ยังแอบใจหายไม่ได้ เพราะเวลาอยู่กับแพรดูเหมือนว่าบอลจะกลายเป็นแมวเซื่องๆ ตัวนึง ไม่เหมือนอยู่กับคนอื่นที่เหมือนเสือโคร่งที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ
\"ขอบคุณมากนะมะเหมียวมะมีนที่มาส่ง\" แพรพูดพลางยิ้มบางๆ ให้คนทั้งสอง ก่อนที่จะเดินนำมะอึกเข้าบ้านไป
หลังจากอาบน้ำกันเสร็จแล้ว แพรกับมะอึกก็มานั่งดูทีวีเงียบ จนในที่สุดมะอึกก็ทนไม่ไหวพูดขึ้นมาก่อน
\"แพร บอลเป็นคนยังไง\" มะอึกถามขึ้น และบัคับหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นแรง
\"แกก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรออึก\" แพรพูดเสียงเรียบ พลางมองตามะอึกเป็นเชิงบอกว่าฉันรู้ทุกอย่าง
\"แกหมายความว่าไง\" มะอึกพูดเสียงแข็งกลบเกลื่อน
\"ก็บอลเคยเรียนที่นี่นี่\" แพรพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ \"เขาเคยเล่าว่าเรียนห้องเดียวกับแกด้วย แกเป็นเพื่อนกันก็น่ารู้\"
\"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง เวลาอยู่กับแก ในฐานะ...............แฟน\"
\"อันนี้ฉันอยากให้แกลองเองดีกว่า ถ้าแกชอบเขาเอาสิ ฉันกำลังจะเบื่อพอดี\" แพรพูดอย่างไม่ใส่ใจ ทำให้มะอึกฉุนกึก
\"ไอ้แพร แกทำอย่างนี้กับเขาไม่ได้นะ แกทิ้งเขาไปไม่ได้ เขา.....เขา....ดูรักแกมากเลยนะ\" มะอึกพูดรัวเร็วอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ แพรเลิกคิ้วมองอย่างพึงพอใจ
\"แกจะมาเดือดร้อนทำไมไอ้อึก ฉันเลิกกับใครก็ไม่เคยเห็นแกจะเดือดร้อน\" แพรถามขณะที่พยายามซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์
\"ก็...........ก็เขาเป็นเพื่อนฉัน แกทำอย่างนี้ไม่ได้\"
\"กลัวมันจะย้ำแผลเก่าที่.................\" แพรพูดพลางมองหน้ามะอึกอย่างมีความหมาย \"ที่มีคนเคยทำไว้เหรอ\"
\"ไอ้แพร\" มะอึกพูดออกมาเสียงดัง เรี่ยวแรงตอนนี้หายไปหมด ท่าทางและน้ำเสียงของแพรบอกได้เลยว่าแพรรู้อะไรดีๆ เยอะเลย
\"เอาเถอะ นอนกันดีกว่า\" แพรพูดพลางล้มตัวลงนอน มะอึกก็ได้แต่มอง ชีวิตเธอทำไมถึงต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วยเนี่ย
\"แพรแกจะมาพูดคลุมเคลืออย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย เรื่องพัฒน์ เอ้ยบอลน่ะ พูดให้รู้เรื่อง\" วันนี้ทั้งวัน มะอึกพูดแต่คำๆ นี้ จนหลายๆ คนเริ่มที่จะแปลกใจ แต่แทนที่แพรจะรำคาญกลับยิ้มกริ่มอารมณ์ดี
\"อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยน่าอึก พูดเรื่องเหมียวมันดีกว่า\" แพรพูดอย่างใจเย็น ตอนนี้มะอึกรู้สึกว่า ตัวเองโชคร้ายมากที่ต้องมาต่อกรกับเพื่อนซี้ตัวร้าย
\"เออๆๆ แล้วแกต้องพูดทุกอย่างนะ\"
\"มั้งนะ\"
\"ไอ้แพร ไอ้อึกเป็นไรว่ะ ทำหน้าบูดเชียว\" เหมียวถามพลางมองหน้าแพรงงๆ
\"เอาเถอะ แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง\" แพรถามเรื่อยๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"ก็ดี ไม่มีอะไรต้องห่วงมาก ก็เห็นยัยทรายทำท่ากระฟัดกระเฟียดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เข้ามาทำอะไร\"
\"ดี ทีนี้ พวกมันต้องวางแผนกันอย่างแน่นอน ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา และต้องรอบคอบให้มาก เพราะยัยหวานอะไรเนี่ย เขี้ยวใช่เบา แกอย่าเพิ่งใจร้อนไปทำอะไรเขาล่ะ\"
\"ถ้ามันไม่ทำอะไรแกกับไอ้อึกนะแพร แกก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนใจเย็นอะไร แล้วยิ่งมาทำอะไรแกแล้วด้วย\"
\"เออ เอาน่า นั่นที่รักแกเรียกแล้ว\" แพรพูดล้อๆ พลางพยัดเพยิดไปที่ปิ๊ก
\"บ้า\" แม้ว่าปากจะพูดอย่างนั้น แต่เหมียวก็หน้าแดงก่ำ เดินไปหาปิ๊ก
ปิ๊กเห็นแพรกับเหมียวนั่งคุยหน้าตาเคร่งเครียดก็รู้ว่าสองสาวนี้มีเรื่องอะไรกันแน่ แล้วยิ่งเห็นมะอึกวิ่งวุ่นไปรอบโรงเรียนด้วยแบ้วยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าสามคนนี้กำลังจะก่อเรื่องวุ่น เรื่องภาพของทรายถึงแม้ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร อย่าว่าแต่ปิ๊กเลย เกือบจะทั้งโรงเรียนเลยมั้งที่รู้ แต่ก็อย่างว่าแหละ ไม่มีหลักฐาน จับมือใครดมไม่ได้นี่นา
\"จะก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ\" ปิ๊กมองหน้าเหมียวอย่างจับผิด ทำให้เหมียวนึกเคืองตัวต้นเหตุที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆ แต่ก็นะ ถึงแม้ว่าแพรจะไม่อยากให้เหมียวๆไปสืบข่าวเอง เพราะเวลาเหมียวไปสืบทีไรชอบทำเสียแผนก่อนทุกทีกก็เถอะ แต่คราวนี้สืบกับตัวต้นเหตุคงจะไม่เท่าไหร่
\"ปิ๊กรู้จักคนชื่อหวานป่ะ\" เหมียวยิ้มหวาน ทำให้ปิ๊กรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ก็เหมียวเคยยิ้มหวานๆ ให้เขาเสียที่ไหน
\"เหมียวอย่ายิ้มอย่างนี้ดิ ดูดิขนลุกเลย\" ปิ๊กพูดพลางทำท่าขนลุกเต็มที่ ทำให้เหมียวอดใจไม่ไหวฟาดไปเสียทีนึง
\"ตอบมาสิ\" คราวนี้กลับมาเป็นเหมียวคนเดิมที่พูดด้วยน้ำเสียงโหดๆ แล้ว
\"ค่อยยังชั่ว\" ปิ๊กพูด ทำให้เหมียวมองตาเขียวบังคับให้ตอบเร็วๆ \"หวานที่เรียนห้องคิงใช่ไหม รู้จักสิ เคยเรียนด้วยกันตอนม.ต้น ทำไมเหรอ??\"
\"เขาชอบปิ๊กใช่ไหม\" เหมียวถามตรงๆ แต่คำถามของเหมียวทำให้ปิ๊กสำลักน้ำลายตัวเอง
\"เอามาจากไหน บ้า ถึงเขาจะดีกับเรา แต่เขาก็ไม่ได้ชอบเราหรอก เราเสียอีก.............\"
\"อะไร พูดมานะ\" เหมียวซักพลางมองหน้านิ่ง ในใจก็สั่นไหว กลัวคำที่จะออกมาจากปากเขาต่อไป
\"เราเคยชอบเขาตอนม.ต้น\" ปิ๊กพูดออกมาตรงๆ ทำให้ใจเหมียวหล่นวูบ
\"ตาบ้า\" เหมียวตะโกนด่าเสียงดัง
\"อะไร\" ปิ๊กทำหน้าตกใจ พูดก็โกรธไม่พูดก็ทำตาเขียว
\"พูดออกมาได้ยังไง คนผีทะเล\" เหมียวด่าต่อ ไม่คิดถึงจิตใจคนฟังบ้างเลยผู้ชายอะไรฟร่ะ
\"เอ้า ก็บอกให้พูด หรือชอบคนโกหก\" คำพูดของปิ๊กทำให้เหมียวนิ่งอึ้งไป ก็จริงของเขา เธอชอบเขาตรงที่เขาเป็นคนตรงๆ อย่างนี้เนี่ยล่ะ ดูอย่างตอนที่ไปบอกรักเขาสิ เขายังตอกกลับเธอมาตรงๆ เลย เฮ้อ..........คิดแล้วกลุ้ม นี่ขนาดคิดว่าเขามาชอบปิ๊กฝ่ายเดียวยังอยากร้องไห้ขนาดนี้ แล้วไหนจะปิ๊กเคยชอบเขาอีก ตอนนี้ชอบอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไมปัญหามันรุมเร้าอย่างนี้นะ ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกจริงๆ
---------------------------------------------------------
แมวส้มคุย --- มาลงให้ช้า.....ขอโทษทีนะจ๊ะ พอดีไปธุระมา
อยากรู้จังว่ามีคนอ่านอยู่หรือเปล่า เพราะถ้าไม่มีคนอ่าน อาจจะขอยุบเอาไว้ชั่วคราว แต่ถ้ามีคนอ่านมาเป็นกำลังใจก็อาจจะมีแรงใจให้แต่งต่อไป เพราะตอนนี้กำลังใจหดหาย เฮ้อ กรรม
เอามาลงให้พร้อมดอกเบี้ยนะจ๊ะ ตอนนี้เรื่องเริ่มเอียงไปทางมะอึกเสียแล้ว เฮ้อ..... บอกไว้ก่อนว่าเวลาเราเขียนเรื่อง เราอดไม่ได้ที่จะเขียนเรื่องเพื่อนด้วย ไม่รู้เป็นอะไร อาจเป็นเพราะเราคิดอยู่เสมอว่า มิตรภาพระหว่างเพื่อนมันช่างงดงาม
ไม่สนุกยังไงก็ขออภัยน้า.....
ขอโทษที่ไม่มีเวลาตอบกระทู้ แต่ได้อ่าน และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตอบ ตอนนี้ไม่ว่างตอบจริงๆ จ้า
\"แต่เบื้องหลังเหลวแหลก\" มะอึกเสริมเบาๆ ทำให้เพื่อนอีกสองคนพยักหน้าเห็นด้วย
\"ที่สำคัญยัยนี่เข้าใจเลี้ยงคน ไม่ใช่เลี้ยงด้วยเงินอย่างเดียว ยัยนี่เลี้ยงด้วยใจด้วย ทำให้ส่วนใหญ่จะจงรักภักดี ช่วยกันปกปิดว่าตัวตนที่แท้จริงเป็นยังไง\" แพรสรุปท้ายในที่สุด
\"แล้วจะเอายังไงล่ะ??\" เหมียวถามขึ้น
\"เราเค้นจากลุ่มยัยหวานไม่ได้หรอก ต้องเค้นจากยัยทรายเนี่ยแหละ จุดอ่อนที่สุดแล้ว ส่วนเรื่องแผน พรุ่งนี้แกก็ทำตัวปกติ เราจะเอาน้ำมันไปราดกองไฟกัน ให้เปลวไฟมันลุกโชนจนปรากฏชัดขึ้นมาเอง คราวนี้เราก็จะได้เอาน้ำไปดับถูกที่ยิ่งขึ้น\" แพรพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
\"แล้วมันจะไม่ลามไปใหญ่เหรอว่ะ\" มะอึกถามด้วยสีหน้ากังวล
\"ยิ่งลามยิ่งดี คนอื่นจะได้มาช่วยดับ ทีนี้ก็เข้าทางเราล่ะ แต่แกเหมียวจำไว้อย่าง ไม่ว่ายังไงก็ต้องใจเย็น อย่าวู่วามเหมือนวันนั้น คราวนี้เราเจอคู่ปรับที่ร้ายกาจ เข้าใจไหม?\" เหมียวพยักหน้าหงึกหงักกับคำพูดของแพร เฮ้อ ทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้นะเนี่ย
งั้นแยกย้ายกันได้ อึกคืนนี้ค้างบ้านฉันแล้วกัน\" แพรตัดสินใจให้เสร็จสรรพ อึกพยักหน้าเบาๆ ก่อนเดินตามไป เพราะมะอึกเองก็มีอะไรที่จะคุยกับแพรตามลำพังเหมือนกัน
พอแพรบอกว่าจะกลับบ้าน แม่ของเหมียวก็สั่งให้มีนไปส่ง แม้ว่าแพรจะทัดทานอย่างไรก็ไม่เป็นผล เหมียวจึงติดสอยห้อยตามไปด้วย ที่ไปก็ไม่ใช่อะไร ไปคุยกับมะอึก มีนกับแพรจะได้คุยกันอย่างเต็มที่ แต่พอมีนถามแพรก็ตอบคำ จนมีนเริ่มที่จะท้อใจ
\"แพรเมื่อวันก่อนเห็นแม่คุยกับพ่อของแพรว่าปิดเทอมนี้จะไปเที่ยวทะเลกันแหละ\" มีนพูดขึ้นอีกครั้ง
\"พ่อบอกแล้ว\" แพรพูดพลางเสมองไปข้างทาง
ท่าทางของแพรทำให้อีกสามคนต้องถอนหายใจ เพราะท่าทางจะลุ้นยากเสียแล้ว แถมภาพตอนที่บอลมาส่งแพรที่บ้านเหมียวตอนเย็น ก็บอกได้เป็นอย่างดีว่า บอลกับแพรนั้นไปกันได้ดี จนมะอึกเองก็ยังแอบใจหายไม่ได้ เพราะเวลาอยู่กับแพรดูเหมือนว่าบอลจะกลายเป็นแมวเซื่องๆ ตัวนึง ไม่เหมือนอยู่กับคนอื่นที่เหมือนเสือโคร่งที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ
\"ขอบคุณมากนะมะเหมียวมะมีนที่มาส่ง\" แพรพูดพลางยิ้มบางๆ ให้คนทั้งสอง ก่อนที่จะเดินนำมะอึกเข้าบ้านไป
หลังจากอาบน้ำกันเสร็จแล้ว แพรกับมะอึกก็มานั่งดูทีวีเงียบ จนในที่สุดมะอึกก็ทนไม่ไหวพูดขึ้นมาก่อน
\"แพร บอลเป็นคนยังไง\" มะอึกถามขึ้น และบัคับหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นแรง
\"แกก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรออึก\" แพรพูดเสียงเรียบ พลางมองตามะอึกเป็นเชิงบอกว่าฉันรู้ทุกอย่าง
\"แกหมายความว่าไง\" มะอึกพูดเสียงแข็งกลบเกลื่อน
\"ก็บอลเคยเรียนที่นี่นี่\" แพรพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ \"เขาเคยเล่าว่าเรียนห้องเดียวกับแกด้วย แกเป็นเพื่อนกันก็น่ารู้\"
\"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง เวลาอยู่กับแก ในฐานะ...............แฟน\"
\"อันนี้ฉันอยากให้แกลองเองดีกว่า ถ้าแกชอบเขาเอาสิ ฉันกำลังจะเบื่อพอดี\" แพรพูดอย่างไม่ใส่ใจ ทำให้มะอึกฉุนกึก
\"ไอ้แพร แกทำอย่างนี้กับเขาไม่ได้นะ แกทิ้งเขาไปไม่ได้ เขา.....เขา....ดูรักแกมากเลยนะ\" มะอึกพูดรัวเร็วอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ แพรเลิกคิ้วมองอย่างพึงพอใจ
\"แกจะมาเดือดร้อนทำไมไอ้อึก ฉันเลิกกับใครก็ไม่เคยเห็นแกจะเดือดร้อน\" แพรถามขณะที่พยายามซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์
\"ก็...........ก็เขาเป็นเพื่อนฉัน แกทำอย่างนี้ไม่ได้\"
\"กลัวมันจะย้ำแผลเก่าที่.................\" แพรพูดพลางมองหน้ามะอึกอย่างมีความหมาย \"ที่มีคนเคยทำไว้เหรอ\"
\"ไอ้แพร\" มะอึกพูดออกมาเสียงดัง เรี่ยวแรงตอนนี้หายไปหมด ท่าทางและน้ำเสียงของแพรบอกได้เลยว่าแพรรู้อะไรดีๆ เยอะเลย
\"เอาเถอะ นอนกันดีกว่า\" แพรพูดพลางล้มตัวลงนอน มะอึกก็ได้แต่มอง ชีวิตเธอทำไมถึงต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วยเนี่ย
\"แพรแกจะมาพูดคลุมเคลืออย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย เรื่องพัฒน์ เอ้ยบอลน่ะ พูดให้รู้เรื่อง\" วันนี้ทั้งวัน มะอึกพูดแต่คำๆ นี้ จนหลายๆ คนเริ่มที่จะแปลกใจ แต่แทนที่แพรจะรำคาญกลับยิ้มกริ่มอารมณ์ดี
\"อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยน่าอึก พูดเรื่องเหมียวมันดีกว่า\" แพรพูดอย่างใจเย็น ตอนนี้มะอึกรู้สึกว่า ตัวเองโชคร้ายมากที่ต้องมาต่อกรกับเพื่อนซี้ตัวร้าย
\"เออๆๆ แล้วแกต้องพูดทุกอย่างนะ\"
\"มั้งนะ\"
\"ไอ้แพร ไอ้อึกเป็นไรว่ะ ทำหน้าบูดเชียว\" เหมียวถามพลางมองหน้าแพรงงๆ
\"เอาเถอะ แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง\" แพรถามเรื่อยๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"ก็ดี ไม่มีอะไรต้องห่วงมาก ก็เห็นยัยทรายทำท่ากระฟัดกระเฟียดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เข้ามาทำอะไร\"
\"ดี ทีนี้ พวกมันต้องวางแผนกันอย่างแน่นอน ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา และต้องรอบคอบให้มาก เพราะยัยหวานอะไรเนี่ย เขี้ยวใช่เบา แกอย่าเพิ่งใจร้อนไปทำอะไรเขาล่ะ\"
\"ถ้ามันไม่ทำอะไรแกกับไอ้อึกนะแพร แกก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนใจเย็นอะไร แล้วยิ่งมาทำอะไรแกแล้วด้วย\"
\"เออ เอาน่า นั่นที่รักแกเรียกแล้ว\" แพรพูดล้อๆ พลางพยัดเพยิดไปที่ปิ๊ก
\"บ้า\" แม้ว่าปากจะพูดอย่างนั้น แต่เหมียวก็หน้าแดงก่ำ เดินไปหาปิ๊ก
ปิ๊กเห็นแพรกับเหมียวนั่งคุยหน้าตาเคร่งเครียดก็รู้ว่าสองสาวนี้มีเรื่องอะไรกันแน่ แล้วยิ่งเห็นมะอึกวิ่งวุ่นไปรอบโรงเรียนด้วยแบ้วยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าสามคนนี้กำลังจะก่อเรื่องวุ่น เรื่องภาพของทรายถึงแม้ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร อย่าว่าแต่ปิ๊กเลย เกือบจะทั้งโรงเรียนเลยมั้งที่รู้ แต่ก็อย่างว่าแหละ ไม่มีหลักฐาน จับมือใครดมไม่ได้นี่นา
\"จะก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ\" ปิ๊กมองหน้าเหมียวอย่างจับผิด ทำให้เหมียวนึกเคืองตัวต้นเหตุที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆ แต่ก็นะ ถึงแม้ว่าแพรจะไม่อยากให้เหมียวๆไปสืบข่าวเอง เพราะเวลาเหมียวไปสืบทีไรชอบทำเสียแผนก่อนทุกทีกก็เถอะ แต่คราวนี้สืบกับตัวต้นเหตุคงจะไม่เท่าไหร่
\"ปิ๊กรู้จักคนชื่อหวานป่ะ\" เหมียวยิ้มหวาน ทำให้ปิ๊กรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ก็เหมียวเคยยิ้มหวานๆ ให้เขาเสียที่ไหน
\"เหมียวอย่ายิ้มอย่างนี้ดิ ดูดิขนลุกเลย\" ปิ๊กพูดพลางทำท่าขนลุกเต็มที่ ทำให้เหมียวอดใจไม่ไหวฟาดไปเสียทีนึง
\"ตอบมาสิ\" คราวนี้กลับมาเป็นเหมียวคนเดิมที่พูดด้วยน้ำเสียงโหดๆ แล้ว
\"ค่อยยังชั่ว\" ปิ๊กพูด ทำให้เหมียวมองตาเขียวบังคับให้ตอบเร็วๆ \"หวานที่เรียนห้องคิงใช่ไหม รู้จักสิ เคยเรียนด้วยกันตอนม.ต้น ทำไมเหรอ??\"
\"เขาชอบปิ๊กใช่ไหม\" เหมียวถามตรงๆ แต่คำถามของเหมียวทำให้ปิ๊กสำลักน้ำลายตัวเอง
\"เอามาจากไหน บ้า ถึงเขาจะดีกับเรา แต่เขาก็ไม่ได้ชอบเราหรอก เราเสียอีก.............\"
\"อะไร พูดมานะ\" เหมียวซักพลางมองหน้านิ่ง ในใจก็สั่นไหว กลัวคำที่จะออกมาจากปากเขาต่อไป
\"เราเคยชอบเขาตอนม.ต้น\" ปิ๊กพูดออกมาตรงๆ ทำให้ใจเหมียวหล่นวูบ
\"ตาบ้า\" เหมียวตะโกนด่าเสียงดัง
\"อะไร\" ปิ๊กทำหน้าตกใจ พูดก็โกรธไม่พูดก็ทำตาเขียว
\"พูดออกมาได้ยังไง คนผีทะเล\" เหมียวด่าต่อ ไม่คิดถึงจิตใจคนฟังบ้างเลยผู้ชายอะไรฟร่ะ
\"เอ้า ก็บอกให้พูด หรือชอบคนโกหก\" คำพูดของปิ๊กทำให้เหมียวนิ่งอึ้งไป ก็จริงของเขา เธอชอบเขาตรงที่เขาเป็นคนตรงๆ อย่างนี้เนี่ยล่ะ ดูอย่างตอนที่ไปบอกรักเขาสิ เขายังตอกกลับเธอมาตรงๆ เลย เฮ้อ..........คิดแล้วกลุ้ม นี่ขนาดคิดว่าเขามาชอบปิ๊กฝ่ายเดียวยังอยากร้องไห้ขนาดนี้ แล้วไหนจะปิ๊กเคยชอบเขาอีก ตอนนี้ชอบอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไมปัญหามันรุมเร้าอย่างนี้นะ ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกจริงๆ
---------------------------------------------------------
แมวส้มคุย --- มาลงให้ช้า.....ขอโทษทีนะจ๊ะ พอดีไปธุระมา
อยากรู้จังว่ามีคนอ่านอยู่หรือเปล่า เพราะถ้าไม่มีคนอ่าน อาจจะขอยุบเอาไว้ชั่วคราว แต่ถ้ามีคนอ่านมาเป็นกำลังใจก็อาจจะมีแรงใจให้แต่งต่อไป เพราะตอนนี้กำลังใจหดหาย เฮ้อ กรรม
เอามาลงให้พร้อมดอกเบี้ยนะจ๊ะ ตอนนี้เรื่องเริ่มเอียงไปทางมะอึกเสียแล้ว เฮ้อ..... บอกไว้ก่อนว่าเวลาเราเขียนเรื่อง เราอดไม่ได้ที่จะเขียนเรื่องเพื่อนด้วย ไม่รู้เป็นอะไร อาจเป็นเพราะเราคิดอยู่เสมอว่า มิตรภาพระหว่างเพื่อนมันช่างงดงาม
ไม่สนุกยังไงก็ขออภัยน้า.....
ขอโทษที่ไม่มีเวลาตอบกระทู้ แต่ได้อ่าน และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตอบ ตอนนี้ไม่ว่างตอบจริงๆ จ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น