ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : มะอึกเจอปัญหา
วันนี้ตอนเช้าทรายเดินมาโรงเรียนอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ให้ตายสิ เธอรู้สึกสะใจชะมัด ตอนเห็นหน้าเหมียวตอนเห็นฉากสำคัญ ยัยหวานอะไรนั้นฉลาดเป็นกรดรู้งี้เอาเข้าพวกทั้งนานแล้ว ดีกว่ายัยเอมี่ตั้งเยอะ แถมไม่ผูกมัดีด้วย ร่วมมือกันแล้วก็จบกันไป วันนี้เดินผ่านกันก็ทำเหมือนไม่รู้จักกัน สบายใจชะมัด
\"ว่าไงเหมียว ร้องไห้ไปเยอะหรือเปล่า\" ทรายถามขึ้น เมื่อเห็นเหมียวเดินเข้ามาในห้อง เหมียวยิ้มเหยียดๆ ให้ ก่อนที่จะวางกระเป๋า โดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ
\'แกจำไว้นะเหมียว แกต้องทำเป็นว่าวันนี้แกยังไม่คืนดีกับปิ๊ก ฉันอยากจับได้ทั้งขบวนการ ไม่ใช่คนเดียว เดี๋ยวมันต้องเผยหางเชื่อฉันสิ\'
เหมียวผ่อนลมหายใจเมื่อคิดถึงคำพูดของแพร ........โอเคแพร ฉันเชื่อใจแก...........
\"มะเหมียว ไปกันเถอะ แถวนี้มลพิษไม่ดี มีแต่พวกที่เอาตัวเข้าแลก\" เสียงมะอึกพูดกระทบกระเทียบ ทำให้เหมียวอดที่จะนึกขำไม่ได้ ภารกิจในวันนี้ของเธอทั้งสองคือ หาคนที่เหมียวเดินชนเมื่อวานให้ได้
\"ไอ้อึก แกด่าใคร\" ทรายเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที หน้าแดงก่ำด้วยความโมโห
\"ถ้าแกอยากรับก็รับไปสิ ไม่ว่า\" มะอึกพูดพลางยิ้มเหยียดๆ พลางดึงตัวเหมียวออกเดิน ก่อนที่จะได้ยินเสียงกรี๊ดไล่หลัง สะใจเป็นบ้าเลย และจะยิ่งสะใจยิ่งขึ้น เมื่อทรายรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อวานนอกจากจะไม่ทำให้เขาทั้งสองทะเลาะกันแล้ว ยังทำให้เหมียวกับปิ๊กรักกันมากขึ้นอีกด้วย
เหมียวกับมะอึกเดินกันไปรอบโรงเรียน จนในที่สุดก็เจอ มะอึกถ่ายรูปคนนั้นเก็บเอาไว้ทันทีเพื่อเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน
\"เอาล่ะ แกไปหาสุดที่รักแกได้แล้วเหมียว ฉันจะไปทำงานของฉัน ฉันไม่ชอบทำงานโดยมีคนตาม\" มะอึกโบกมือไล่
\"ไอ้อึก แกนี่นะ ฉันจะฆ่าแก ไล่เลยนะเว้ย\" เหมียวโวยวายขึ้นมา ทำให้มะอึกหัวเราะเบาๆ \"แกไม่ต้องมาหัวเราะเลย แกรู้ไหมว่าวันนี้ไอ้แพรมันห้ามไม่ให้ฉันไปหาปิ๊ก พอฉันถามว่ามันมีแผนอะไร มันก็ไม่ยอมบอก ให้ตายสิ\"
\"เอาน่าๆ เชื่อใจไอ้แพรมันหน่อย มันเป็นจอมโจรมืออาชีพ\"
\"เออ รู้แล้ว ฉันไปกินข้าวคนเดียวแล้ว\" พูดจบเหมียวก็เดินตึงๆ ออกไป
วันนี้มะอึกไปสืบข่าวเหมือนกับทุกครั้ง เธอได้ข้อมูลมาพอสมควร และคงทำให้ยัยจอมวางแผนพอใจ มะอึกมองดูข้อมูลในปาล์มอย่างมีความสุข เวลาที่เธอทำงานสำเร็จ เธอมักจะมีความสุขอย่างนี้เสมอ มะอึกเดินไปได้สักพักก็รู้สึกเหมือนจะมีคนตาม เธอแกล้งหยิบกระจกมาส่องหน้า แต่ก็มองไปข้างหลัง เธอเห็นเด็กผู้หญิงสองคนที่เธอจำได้ทันทีว่าอยู่แก๊งค์เดียวกับคนที่เธอกำลังสืบ มะอึกสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อผ่อนคลาย
.........ใจเย็นๆ......... มะอึกพยายามท่องคำนี้อยู่ในใจ เธอหยิบโทรศัพท์โทรหาแพร
\"แพรมีคนกำลังตามฉัน\" เธอกรอกเสียงอย่างแผ่าเบา ตีสีหน้ายิ้มแย้ม
\"แกอยู่ไหน\" แพรถามเสียงเครียด
\"หน้าปากซอยโรงเรียน กำลังจะเดินขึ้นรถ กำลังจะเดินไปตรงเซเว่น\"
\"บอลอยู่แถวนั้นพอดี ฉันจะให้บอลไปรับแก แกเข้าไปในเซเว่นนะ อยู่ที่คนเยอะๆ ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียน ปฏิบัติภารกิจอยู่ แล้วจะตามไปทันที\" ไม่ทันที่มะอึกจะตอบรับอะไร มะอึกถอนหายใจยาว จะรู้ไหมเนี่ยว่าคนไหน ไม่ทันที่มะอึกจะคิดอะไรต่อ สองคนข้างหลังจะเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ มะลึกลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไอ้แพรเอ้ย แกส่งอัศวินมาไม่ทันเสียแล้ว
\"แกใช่ไหมมะอึก หาข้อมูลอะไรอยู่ เอามาให้เราเดี๋ยวนี้นะ\" เสียงพูดอย่างเหี้ยมเกรียมพูดขึ้น ถ้าไม่ติดว่าใส่ชุดนีกเรียนเธอจะคิดว่าสองสาวนี่มาจากแก๊งยากูซ่า อิมพอร์ตจากญี่ปุ่นเลยนะเนี่ย
\"ฉันเปล่า พวกเธอเป็นใคร ฉันไม่รู้จัก\" เธอพยายามทำใจดีสู้เสือ อย่างน้อยองค์หญิงก็ต้องถ่วงเวลารออัศวินก่อนล่ะนะ ถึงแม้จะเป็นอัศวินของคนอื่น แต่ตอนนี้ขอยืมชั่วคราวนะยัยแพร
\"ตอ-แหล จะให้ดีๆ หรือต้องเจ็บตัวก่อน\" พวกโรคจิต คนพลุกพล่านขนาดนี้ยังกล้า เอาไงดีล่ะเนี่ย มะอึกคิดทางหนีทีไร เกิดอะไรไม่ดีก็คงต้องตะโกนเอาไว้ก่อนล่ะนะ
\"อึก\" เสียงชายหนุ่มเรียกชื่อเธอ .....อัศวินของเธอมาแล้ว........เธอคิดอย่างโล่งอก แต่พอหันหลังไปก็ต้องอ้าปากค้าง
\"พัฒน์\" อึกร้องขึ้น คราวนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ไม่ใช่บอลอัศวินที่ราชินีส่งมาช่วย แต่กลับเป็น........... แต่เอาก็เอา เข้าตาจนแล้วนี่
\"ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรกับเพื่อนผมหรือเปล่าครับ\" เขาถามอย่าสุภาพแต่สายตาก็น่ากลัว พัฒน์เป็นอย่างนี้เสมอ ดูใจดีก็จริง แต่สายตาคมๆ เหมือนเหยี่ยวทำให้คนกลัว แต่ในแง่ต่างกันก็ทำให้ผู้หญิงหลงมานักต่อนักแล้ว
\"เปล่าค่ะ\" สองสาวนั่นถอยหนี เมื่อเห็นว่ากำลังเสียเปรียบ มะอึกถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เรื่องหนักอกอีกเรื่องนี่สิ
\"ขอบคุณนะพัฒน์\" มะอึกพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เรียบร้อยขึ้น 3 เท่า
\"ไม่เป็นไร เราไปนั่งร้านนู้นกันไหม\" เขาชวน พลางดึงกระเป๋าเธอมาถือโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว แล้วเดินลิ่วๆ ไป เขาเป็นอย่างนี้เสมอ เอาแต่ใจ และมักไม่ฟังความเห็นของเธอ
\"พัฒน์ คือ ฉันนัดเพื่อนเอาไว้\" มะอึกพูดอย่างรวดเร็ว ภาวนาให้อัศวินของราชินีมาถึงไวๆ แล้วไล่ลูซิเฟอร์อารมณ์ร้ายไปเสียที โอเค ถึงแม้ตอนนี้เขาจะดูเป็นปกติก็ตาม แต่ว่าคนอย่างเขาไว้ใจได้เสียที่ไหน เขามองหน้าเธองงๆ
\"แพรบอกให้เรามารับเธอนี่ เธอไม่ได้นัดแพรเอาไว้เหรอ\" เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนฟังนี่สิตกใจจนใจหายไปอยู่ไหนก็ไม่รู้
\"พัฒน์รู้จักกับแพรเหรอ??\" มะอึกถามเสียงสูง ทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองอย่างงงงัน
\"ใช่ เราเป็นแฟนแพร\" เขาพูดเน้นย้ำ เหมือนกับตอกย้ำอะไรบางอย่างกับเธอ
\"แฟนแพรชื่อบอลนี่\" มะอึกค้าน
\"เธอเคยจำชื่อเล่นเราได้บ้างไหม เรียกแต่ชื่อจริงจนชิน เข้าไปรอแพรในร้านดีกว่า ข้างนอกร้อนจะตาย\" เขาเดินนำเธอไป ให้ตายสิ เธอเกลียดเขาจริงๆ เลย
บรรยากาศที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นทันทีที่เขาทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน ดูเหมือนว่าบอลเองก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะคุยกับเธอสักเท่าไหร่ เขาสั่งน้ำก่อนที่จะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเธอ หลังจากนั้นเขาก็นั่งอ่านหนังสือบอลเงียบๆ
มะอึกแสร้งหยิบนิตยสารมาอ่าน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเนื้อหาของมันเลย เธอลอบมองผู้ชายตรงหน้าเธอมากกว่า
\"อึก\" เขาร้องเรียกเธอ ทำให้เธอสะดุ้งโหยง
\"หา อะไร\"
\"หนังสือกลับหัว\" เขาบอกเสียงเรียบ แล้วก็ยกหนังสือขึ้นมาบังรอยยิ้ม กี่ปีๆ เธอก็เหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง
\"ขอบใจ\" เธอพูดอย่างกระดากอาย คนบ้า ไม่ทักก็ไม่มีใครเขาว่าอะไร เธอกับเขานั่งกันเงียบๆ สักพักก่อนที่โทรศัพท์เขาจะดังขึ้น ฟังจากคำสนทนามะอึกก็พอจะเดาได้ทันทีว่าเป็นใคร เธอลดหนังสือมองเขาเป็นเชิงถาม
\"แพรโทรมาถามว่าเรียบร้อยดีไหม แล้วบอกว่าคงออกมาไม่ได้ ให้ฉันไปส่งเธอ ไปเถอะ\" เขาพูดพลางเรียกพนักงานเก็บเงิน เขาจ่ายทั้งของเขาและของเธอ โดยปฏิเสธที่จะรับเงินของเธอ
\"เธอเห็นว่าฉันจนขนาดนั้นเชียว ไม่เป็นไรหรอก นานๆ เจอกันที\" เธอมองค้อน เธอรู้ว่าเขารวย แต่เธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณ เธอยัดเงินเขาในกระเป๋าเสื้อเขา ในขณะที่เขาไม่ทันตั้งตัว
\"ไม่ต้องไปส่งฉัน ฉันกลับเองได้\" เธอตวาดใส่เขา และกำลังจะเดินหนี แต่เขาไวกว่าคว้าข้อมือเธอได้เสียก่อน
\"แพรจะคิดยังไงถ้าฉันไม่ไปส่งเธอ\"
\"ฉันจะบอกกับแพรเอง\"
\"ไม่ได้!!\" เขาตวาดเสียงดัง ทำให้เธอเลือดขึ้นหน้าทันที
\"นายไม่มีสิทธิ์มาตวาดฉันนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมแพรถึงคบกับนายได้ จำไว้เลยนะ ฉันจะยุให้แพรเลิกกับนาย\" ดวงตาของเธอวาวโรจน์ เมื่อพูดถึงจุดนี้ เขากำลังจะพูดต่อ แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน เขามองหน้าจอก่อนที่จะสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์
\"ครับ โอเค บ้านเหมียวใช่ไหม ไปยังไง อึกรู้นะ โอเค แล้วเจอกันครับ\" เขาพูดพลางมองหน้ามาหาเธอ แสยะยิ้มอย่างน่าเกลียด
\"แพรบอกให้ไปเจอที่บ้านเหมียว อีก 1 ชม.จะตามไป\" บอลพูดขึ้นพลางลากมะอึกขึ้นรถ
\"นายอายุยังไม่ถึง 18 นายเอารถมาขับได้ยังไง\" มะอึกถามขึ้น พลางมองหน้าเขาแปลกๆ เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เอากับเขาสิ
ระหว่างทางเขาและเธอไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ รอยร้างในอดีตทำให้ทั้งสองห่างเหินกันอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆ ที่เคยสนิทกันออกขนาดนั้น
\"ถึงแล้ว เธอลงไปได้แล้ว\" เขาพูดอย่างเย็นชา
\"ขอบใจ\" เธอพูดกระแทกอย่างไม่สบอารมณ์
\"ขอบใจแพรดีกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะแพรขอร้อง ฉันก็ไม่มาส่งหรอก\" มะอึกมองเขาหน้าบึ้ง ก่อนที่จะลงจากรถแล้วปิดประตูอย่างแรง เขากระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว
\"ไปตายซะ\" มะอึกตะโกนไล่หลังเสียงดังอย่างหงุดหงิดใจ ให้ตายสิ ทำไมหมอนี่ต้องเป็นแฟนแพรด้วย ทั้งโหดร้าย ป่าเถื่อน ชอบชกต่อยกับชาวบ้าน ยัยแพรไปหลงรักได้ยังไงนะ แต่ก็นั่นแหละนะ อย่าว่าแต่แพรเลย ครั้งหนึ่งเธอก็เคยหลงรักเขา..........หมดหัวใจ
\"ว่าไงเหมียว ร้องไห้ไปเยอะหรือเปล่า\" ทรายถามขึ้น เมื่อเห็นเหมียวเดินเข้ามาในห้อง เหมียวยิ้มเหยียดๆ ให้ ก่อนที่จะวางกระเป๋า โดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ
\'แกจำไว้นะเหมียว แกต้องทำเป็นว่าวันนี้แกยังไม่คืนดีกับปิ๊ก ฉันอยากจับได้ทั้งขบวนการ ไม่ใช่คนเดียว เดี๋ยวมันต้องเผยหางเชื่อฉันสิ\'
เหมียวผ่อนลมหายใจเมื่อคิดถึงคำพูดของแพร ........โอเคแพร ฉันเชื่อใจแก...........
\"มะเหมียว ไปกันเถอะ แถวนี้มลพิษไม่ดี มีแต่พวกที่เอาตัวเข้าแลก\" เสียงมะอึกพูดกระทบกระเทียบ ทำให้เหมียวอดที่จะนึกขำไม่ได้ ภารกิจในวันนี้ของเธอทั้งสองคือ หาคนที่เหมียวเดินชนเมื่อวานให้ได้
\"ไอ้อึก แกด่าใคร\" ทรายเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที หน้าแดงก่ำด้วยความโมโห
\"ถ้าแกอยากรับก็รับไปสิ ไม่ว่า\" มะอึกพูดพลางยิ้มเหยียดๆ พลางดึงตัวเหมียวออกเดิน ก่อนที่จะได้ยินเสียงกรี๊ดไล่หลัง สะใจเป็นบ้าเลย และจะยิ่งสะใจยิ่งขึ้น เมื่อทรายรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อวานนอกจากจะไม่ทำให้เขาทั้งสองทะเลาะกันแล้ว ยังทำให้เหมียวกับปิ๊กรักกันมากขึ้นอีกด้วย
เหมียวกับมะอึกเดินกันไปรอบโรงเรียน จนในที่สุดก็เจอ มะอึกถ่ายรูปคนนั้นเก็บเอาไว้ทันทีเพื่อเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน
\"เอาล่ะ แกไปหาสุดที่รักแกได้แล้วเหมียว ฉันจะไปทำงานของฉัน ฉันไม่ชอบทำงานโดยมีคนตาม\" มะอึกโบกมือไล่
\"ไอ้อึก แกนี่นะ ฉันจะฆ่าแก ไล่เลยนะเว้ย\" เหมียวโวยวายขึ้นมา ทำให้มะอึกหัวเราะเบาๆ \"แกไม่ต้องมาหัวเราะเลย แกรู้ไหมว่าวันนี้ไอ้แพรมันห้ามไม่ให้ฉันไปหาปิ๊ก พอฉันถามว่ามันมีแผนอะไร มันก็ไม่ยอมบอก ให้ตายสิ\"
\"เอาน่าๆ เชื่อใจไอ้แพรมันหน่อย มันเป็นจอมโจรมืออาชีพ\"
\"เออ รู้แล้ว ฉันไปกินข้าวคนเดียวแล้ว\" พูดจบเหมียวก็เดินตึงๆ ออกไป
วันนี้มะอึกไปสืบข่าวเหมือนกับทุกครั้ง เธอได้ข้อมูลมาพอสมควร และคงทำให้ยัยจอมวางแผนพอใจ มะอึกมองดูข้อมูลในปาล์มอย่างมีความสุข เวลาที่เธอทำงานสำเร็จ เธอมักจะมีความสุขอย่างนี้เสมอ มะอึกเดินไปได้สักพักก็รู้สึกเหมือนจะมีคนตาม เธอแกล้งหยิบกระจกมาส่องหน้า แต่ก็มองไปข้างหลัง เธอเห็นเด็กผู้หญิงสองคนที่เธอจำได้ทันทีว่าอยู่แก๊งค์เดียวกับคนที่เธอกำลังสืบ มะอึกสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อผ่อนคลาย
.........ใจเย็นๆ......... มะอึกพยายามท่องคำนี้อยู่ในใจ เธอหยิบโทรศัพท์โทรหาแพร
\"แพรมีคนกำลังตามฉัน\" เธอกรอกเสียงอย่างแผ่าเบา ตีสีหน้ายิ้มแย้ม
\"แกอยู่ไหน\" แพรถามเสียงเครียด
\"หน้าปากซอยโรงเรียน กำลังจะเดินขึ้นรถ กำลังจะเดินไปตรงเซเว่น\"
\"บอลอยู่แถวนั้นพอดี ฉันจะให้บอลไปรับแก แกเข้าไปในเซเว่นนะ อยู่ที่คนเยอะๆ ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียน ปฏิบัติภารกิจอยู่ แล้วจะตามไปทันที\" ไม่ทันที่มะอึกจะตอบรับอะไร มะอึกถอนหายใจยาว จะรู้ไหมเนี่ยว่าคนไหน ไม่ทันที่มะอึกจะคิดอะไรต่อ สองคนข้างหลังจะเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ มะลึกลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไอ้แพรเอ้ย แกส่งอัศวินมาไม่ทันเสียแล้ว
\"แกใช่ไหมมะอึก หาข้อมูลอะไรอยู่ เอามาให้เราเดี๋ยวนี้นะ\" เสียงพูดอย่างเหี้ยมเกรียมพูดขึ้น ถ้าไม่ติดว่าใส่ชุดนีกเรียนเธอจะคิดว่าสองสาวนี่มาจากแก๊งยากูซ่า อิมพอร์ตจากญี่ปุ่นเลยนะเนี่ย
\"ฉันเปล่า พวกเธอเป็นใคร ฉันไม่รู้จัก\" เธอพยายามทำใจดีสู้เสือ อย่างน้อยองค์หญิงก็ต้องถ่วงเวลารออัศวินก่อนล่ะนะ ถึงแม้จะเป็นอัศวินของคนอื่น แต่ตอนนี้ขอยืมชั่วคราวนะยัยแพร
\"ตอ-แหล จะให้ดีๆ หรือต้องเจ็บตัวก่อน\" พวกโรคจิต คนพลุกพล่านขนาดนี้ยังกล้า เอาไงดีล่ะเนี่ย มะอึกคิดทางหนีทีไร เกิดอะไรไม่ดีก็คงต้องตะโกนเอาไว้ก่อนล่ะนะ
\"อึก\" เสียงชายหนุ่มเรียกชื่อเธอ .....อัศวินของเธอมาแล้ว........เธอคิดอย่างโล่งอก แต่พอหันหลังไปก็ต้องอ้าปากค้าง
\"พัฒน์\" อึกร้องขึ้น คราวนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ไม่ใช่บอลอัศวินที่ราชินีส่งมาช่วย แต่กลับเป็น........... แต่เอาก็เอา เข้าตาจนแล้วนี่
\"ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรกับเพื่อนผมหรือเปล่าครับ\" เขาถามอย่าสุภาพแต่สายตาก็น่ากลัว พัฒน์เป็นอย่างนี้เสมอ ดูใจดีก็จริง แต่สายตาคมๆ เหมือนเหยี่ยวทำให้คนกลัว แต่ในแง่ต่างกันก็ทำให้ผู้หญิงหลงมานักต่อนักแล้ว
\"เปล่าค่ะ\" สองสาวนั่นถอยหนี เมื่อเห็นว่ากำลังเสียเปรียบ มะอึกถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เรื่องหนักอกอีกเรื่องนี่สิ
\"ขอบคุณนะพัฒน์\" มะอึกพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เรียบร้อยขึ้น 3 เท่า
\"ไม่เป็นไร เราไปนั่งร้านนู้นกันไหม\" เขาชวน พลางดึงกระเป๋าเธอมาถือโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว แล้วเดินลิ่วๆ ไป เขาเป็นอย่างนี้เสมอ เอาแต่ใจ และมักไม่ฟังความเห็นของเธอ
\"พัฒน์ คือ ฉันนัดเพื่อนเอาไว้\" มะอึกพูดอย่างรวดเร็ว ภาวนาให้อัศวินของราชินีมาถึงไวๆ แล้วไล่ลูซิเฟอร์อารมณ์ร้ายไปเสียที โอเค ถึงแม้ตอนนี้เขาจะดูเป็นปกติก็ตาม แต่ว่าคนอย่างเขาไว้ใจได้เสียที่ไหน เขามองหน้าเธองงๆ
\"แพรบอกให้เรามารับเธอนี่ เธอไม่ได้นัดแพรเอาไว้เหรอ\" เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนฟังนี่สิตกใจจนใจหายไปอยู่ไหนก็ไม่รู้
\"พัฒน์รู้จักกับแพรเหรอ??\" มะอึกถามเสียงสูง ทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองอย่างงงงัน
\"ใช่ เราเป็นแฟนแพร\" เขาพูดเน้นย้ำ เหมือนกับตอกย้ำอะไรบางอย่างกับเธอ
\"แฟนแพรชื่อบอลนี่\" มะอึกค้าน
\"เธอเคยจำชื่อเล่นเราได้บ้างไหม เรียกแต่ชื่อจริงจนชิน เข้าไปรอแพรในร้านดีกว่า ข้างนอกร้อนจะตาย\" เขาเดินนำเธอไป ให้ตายสิ เธอเกลียดเขาจริงๆ เลย
บรรยากาศที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นทันทีที่เขาทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน ดูเหมือนว่าบอลเองก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะคุยกับเธอสักเท่าไหร่ เขาสั่งน้ำก่อนที่จะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเธอ หลังจากนั้นเขาก็นั่งอ่านหนังสือบอลเงียบๆ
มะอึกแสร้งหยิบนิตยสารมาอ่าน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเนื้อหาของมันเลย เธอลอบมองผู้ชายตรงหน้าเธอมากกว่า
\"อึก\" เขาร้องเรียกเธอ ทำให้เธอสะดุ้งโหยง
\"หา อะไร\"
\"หนังสือกลับหัว\" เขาบอกเสียงเรียบ แล้วก็ยกหนังสือขึ้นมาบังรอยยิ้ม กี่ปีๆ เธอก็เหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง
\"ขอบใจ\" เธอพูดอย่างกระดากอาย คนบ้า ไม่ทักก็ไม่มีใครเขาว่าอะไร เธอกับเขานั่งกันเงียบๆ สักพักก่อนที่โทรศัพท์เขาจะดังขึ้น ฟังจากคำสนทนามะอึกก็พอจะเดาได้ทันทีว่าเป็นใคร เธอลดหนังสือมองเขาเป็นเชิงถาม
\"แพรโทรมาถามว่าเรียบร้อยดีไหม แล้วบอกว่าคงออกมาไม่ได้ ให้ฉันไปส่งเธอ ไปเถอะ\" เขาพูดพลางเรียกพนักงานเก็บเงิน เขาจ่ายทั้งของเขาและของเธอ โดยปฏิเสธที่จะรับเงินของเธอ
\"เธอเห็นว่าฉันจนขนาดนั้นเชียว ไม่เป็นไรหรอก นานๆ เจอกันที\" เธอมองค้อน เธอรู้ว่าเขารวย แต่เธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณ เธอยัดเงินเขาในกระเป๋าเสื้อเขา ในขณะที่เขาไม่ทันตั้งตัว
\"ไม่ต้องไปส่งฉัน ฉันกลับเองได้\" เธอตวาดใส่เขา และกำลังจะเดินหนี แต่เขาไวกว่าคว้าข้อมือเธอได้เสียก่อน
\"แพรจะคิดยังไงถ้าฉันไม่ไปส่งเธอ\"
\"ฉันจะบอกกับแพรเอง\"
\"ไม่ได้!!\" เขาตวาดเสียงดัง ทำให้เธอเลือดขึ้นหน้าทันที
\"นายไม่มีสิทธิ์มาตวาดฉันนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมแพรถึงคบกับนายได้ จำไว้เลยนะ ฉันจะยุให้แพรเลิกกับนาย\" ดวงตาของเธอวาวโรจน์ เมื่อพูดถึงจุดนี้ เขากำลังจะพูดต่อ แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน เขามองหน้าจอก่อนที่จะสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์
\"ครับ โอเค บ้านเหมียวใช่ไหม ไปยังไง อึกรู้นะ โอเค แล้วเจอกันครับ\" เขาพูดพลางมองหน้ามาหาเธอ แสยะยิ้มอย่างน่าเกลียด
\"แพรบอกให้ไปเจอที่บ้านเหมียว อีก 1 ชม.จะตามไป\" บอลพูดขึ้นพลางลากมะอึกขึ้นรถ
\"นายอายุยังไม่ถึง 18 นายเอารถมาขับได้ยังไง\" มะอึกถามขึ้น พลางมองหน้าเขาแปลกๆ เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เอากับเขาสิ
ระหว่างทางเขาและเธอไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ รอยร้างในอดีตทำให้ทั้งสองห่างเหินกันอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆ ที่เคยสนิทกันออกขนาดนั้น
\"ถึงแล้ว เธอลงไปได้แล้ว\" เขาพูดอย่างเย็นชา
\"ขอบใจ\" เธอพูดกระแทกอย่างไม่สบอารมณ์
\"ขอบใจแพรดีกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะแพรขอร้อง ฉันก็ไม่มาส่งหรอก\" มะอึกมองเขาหน้าบึ้ง ก่อนที่จะลงจากรถแล้วปิดประตูอย่างแรง เขากระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว
\"ไปตายซะ\" มะอึกตะโกนไล่หลังเสียงดังอย่างหงุดหงิดใจ ให้ตายสิ ทำไมหมอนี่ต้องเป็นแฟนแพรด้วย ทั้งโหดร้าย ป่าเถื่อน ชอบชกต่อยกับชาวบ้าน ยัยแพรไปหลงรักได้ยังไงนะ แต่ก็นั่นแหละนะ อย่าว่าแต่แพรเลย ครั้งหนึ่งเธอก็เคยหลงรักเขา..........หมดหัวใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น