ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ปรับความเข้าใจ
ให้ตายสิ ตอนนี้เหมียวคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น เหมียวรู้เพียงอย่างเดียวว่าตอนนี้ต้องวิ่ง และวิ่งให้ไกลที่สุด เหมียวหอบฮัก หันกลับไปเบื้องหลัง ไม่มีใครตามเธอมา เหมียวเริ่มสำรวจตัวเองที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้ออกนอกกระโปรง แถมกระดุมเม็ดบนยังหลุดลุ่ย ให้ตายสิ เขากล้าดียังไงทำกับเธออย่างนี้ เหมียวหลบมาที่มุมหนึ่งของถนน พยายามแต่งตัวให้เรียบร้อย ขณะที่น้ำตาไหลพราก
เหมียวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าม่ถึงบ้านได้ยังไง เหมียวรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไม่ต้องการที่จะพูดหรือคุยกับใครทั้งนั้น เธอเดินขึ้นห้อง โดยบอกกับแม่ว่าปวดหัวอยากนอน ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ขัดอะไร พอถึงห้องเหมียวก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ให้ตายสิ วันนี้มันเป็นวันโลกาวินาศโดยแท้ เธออยากจะตายเสียจริงๆ
เหมียวไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมีคนมาเคาะประตูเรียกอย่างยาวนานและต่อเนื่อง เหมียวสำรวจตัวเองในกระจกว่าไม่มีอะไรผิดปกติจึงลุกไปเปิดประตู
\"แพรมาทำอะไรป่านนี้ว่ะ\" เหมียวพยายามกลบเกลื่อน ตอนนี้เธอเกลียดแววตาที่ทำเหมือนรู้ทันเธอเสียจริงๆ เขาไม่สามารถจะปิดอะไรเพื่อนคนนี้ได้เลยใช่ไหม
\"คุยกันหน่อยเหมียว มีนขอโทษนะ เรื่องของผู้หญิง\" แพรพูดพลางดันตัวเธอเข้าไปในห้องอีกครั้ง พร้อมกับปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา
\"แกมีอะไร\" ตอนนี้เธอรู้สึกว่าคอเธอแห้งผาก ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะพูด เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกลัวอะไร แต่ตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะพูด
\"แกไม่จำเป็นต้องเล่า ปิ๊กเล่าให้ฟังหมดแล้ว\"
.......เงียบ.........ไม่มีคำะพูดใดๆ ออกจากปากเหมียว เธอนั่งนิ่งๆ รอเพื่อนรักของเธอพูดต่อ ขณะที่ตาก็มองที่พื้น
\"เขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น..............ทั้งหมด ปิ๊กบอกว่าทรายขึ้นมาถามเขาเรื่องแกกับปิ๊ก แล้วเขาก็บอกว่าเขาชอบแก จากนั้นทรายก็ร้องไห้แล้วก็จูบเขา เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก.....\"
\"เหอะ\" เหมียวทำแก้มป่องๆ เหมือนจะบอกว่าเขาแก้ตัว ทำให้แพรมองหน้าเหมียวแล้วส่ายหน้าช้าๆ
\"แกไม่คิดเหรอว่าเป็นแผนยัยทราย แกบอกได้ไหมว่าทำไมวันนี้แกถึงมาหาปิ๊กช้ากว่าปกติ\" แพรถามเสียงนิ่ง
\"ยัยทรายเหรอจะคิดอะไรได้ ไม่มีทาง!!\" เหมียวกระแทกเสียงทำให้แพรส่ายหัวด้วยความระอาใจ
\"แกตอบฉันมาก่อนสิ\"
\"พอดีฉันชนกับผู้หญิงคนนึง เขาขาแพลง ฉันก็เลยพาเขาไปห้องพยาบาล\"
\"ใคร??\" แพรขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด
\"ไม่รู้ ใครจะไปจำได้หมดทุกคน รู้แต่ว่าอยู่ม.5เหมือนกัน น่าจะอยู่สายวิทย์ ผมสั้นประมาณบ่าได้ คิ้วเข้มๆ ตาชั้นเดียว\" เหมียวบรรยายลักษณะเพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนรักจะต้องซักต่อ
\"น่าสงสัย พรุ่งนี้เราไปตามหาผู้หญิงคนนั้นกัน แล้วให้ไอ้อึกสืบ ตกลงไหม\" เหมียวพยักหน้าเบาๆ เหมียวกำลังถูกแพรดึงไปตามข้อสันนิษฐานอย่างไม่รู้ตัว ความมีเหตุผลของแพรทำให้เหมียวลดอารมณ์โกรธลงได้ไม่มากก็น้อย
\"แกคิดว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนเหรอแพร\" เหมียวถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจ
\"ถ้าเป็นปกติ ฉันอาจจะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้แกอย่าลืมว่าเรากำลังแข่งขันกันอยู่ มันเป็นเรื่องของศักดฺ์ศรี จริงไหม?? เป็นแก แกจะยอมเหรอเหมียว กราบเท้าเชียวนะ\" แพรพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา \"อีกอย่างแกลองเชื่อใจปิ๊กดูบ้างสิ\"
\'แพรเชื่อใจมีนหน่อยสิ เชื่อสิว่ามีนกับเฟิร์นไม่ได้เป็นอย่างนั้น\'
เสียงๆ นึงดังขึ้นในหัวของแพรทันทีที่เธอพูดจบ พูดมันพูดง่าย แต่ทำนี่สิ..............
\"มันไม่ใช่แค่เรื่องทรายหรอกที่เราโกรธปิ๊ก\" เหมียวพูดพลางเค้นฟันอย่างขัดเคือง ให้ตายสิ นึกขึ้นทีไรก็อยากจะกัดเข้าสักที คำพูดของเหมียวทำให้แพรแอบอมยิ้มเขาๆ ก็แพรน่ะคั้นเรื่องออกมาจากจำเลยจนหมดเปลือกหมดแล้วน่ะสิ
\"เรื่องนั้นธรรมดา ของคนเป็นแฟนกัน ไม่ใช่เหรอ??\" แพรถามล้อๆ ทำให้เหมียวขว้างหมอนไปทันที
\"งั้นแกกับแฟนแกทุกคนก็เคยสิ ห๊าาาาา งั้นแกก็เคยจูบมันมีนแล้วสิ\" คราวนี้เป็นตาแพรบ้างที่ต้องเขิน
\"ไอ้บ้า กำลังพูดเรื่องแกอยู่นะ ไม่ใช่เรื่องฉัน!!\" แพรพูดพลางทำตาเขียวปั๊ด ทำให้เหมียวยิ้มล้อๆ \"ปิ๊กอยากคุยกับแก............ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านฉัน แกอยากจะคุยไหม แต่ฉันคิดว่าแกควรที่จะคุยนะ\"
แพรพูดกึ่งบังคับ ทำให้เหมียวถอนหายใจยาว เบื่อนหน้าไปอีกทาง นอกเหนือจากความโกรธเรื่องของทราย เธอยังมีความสับสนในหัวใจอีกต่างหาก ถ้ามันไม่มีเรื่องเดิมพันมาเกี่ยวข้อง เธอคงอยากปรับความเข้าใจกับเขามากกว่านี้
\"ปล่อยให้ทะเลาะกันอย่างนี้ดีไหมแพร\" เหมียวพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้แพรเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
\"ทำไม!?\" แพรถามทันทีทันใด
\"บอกตรงๆ นะแพร ฉันรู้สึกผิด จากกันอย่างนี้ยังพอเป็นเพื่อนกันได้ แต่ถ้าเขารู้เรื่อง เขาคงเกลียดฉันไปเลย จริงไหม??\"
\"แกไม่สารภาพกับเขาไปตรงๆ ล่ะเหมียว\" แพรเสนอทางออก แต่เหมียวก็ได้แต่ถอนหายใจ ถ้าทำได้ง่ายๆ อย่างพูดก็ดีสิ
\"เหมียว แกยังมีโอกาส ฉันไม่อยากให้แกทิ้งโอกาสนั้นไป ดูอย่างฉันกับมีนสิ ตอนนี้อะไรๆ มันก็สายเกินไป แกเข้าใจใช่ไหมเหมียว\"
\"อื้ม เขาอยู่บ้านแกใช่ไหม ไปกันเถอะ\" เหมียวพูดพลางสูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าหาญที่เหลืออยู่
เหมียวแทบจะลืมหายใจเมื่อเดินเข้าไปในบ้านของแพร ให้ตายสิ เธอไม่เคยตื่นเต้นอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องรับแขก เขาก็กระโดดพลุงเข้ามาหาเธอทันที ส่วนแพรก็รู้หน้าที่ เธอเดินกลับไปกับมีน ที่เดินมากับสองสาว
\"เหมียวเราขอโทษ เหมียวเข้าใจเราผิดนะ แล้วเรื่องที่เราทำรุนแรงกับเหมียวด้วย เราชอบเหมียวจริงๆ นะ เชื่อเราสิ\" ปิ๊กพูดรัวเร็วราวกับกลัวว่าเธอจะยอมเปิดโอกาสให้เขาพูด
ส่วนเหมียวก็มองเขาด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แล้วเธอก็กระโดดไปกอดเขา แล้วก็ร้องไห้โฮ ตอนนี้เหมียวไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอเพียงเขาและเธออยู่เคียงข้างกัน แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็เพียงพอแล้วใช่ไหม เรื่องอะไรตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วทั้งนั้น
\"เหมียว\" เขาเรียกเธอเสียงเบา แล้วก้มลงจูบที่ผมของเธออย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นเธอไม่ว่าอะไรเขาก็ได้ใจไล่ริมฝีปากลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงปากของเธอ คราวนี้เธอไม่ขัดขืน ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำไป.........
\"ทำไมแพรถึงปล่อยเหมียวให้อยู่กับนายนั่นตามลำพัง\" มีนถามขึ้นขณะที่ทั้งสองเดินมาที่สนามเด็กเล่น แพรกะสักครึ่งชั่วโมงค่อยโทรไปถามว่าเคลียร์กันเรียบร้อยหรือยัง
\"มันไม่เกี่ยวกับการไว้ใจหรอกนะมีน แต่เหมียวชอบปิ๊ก และปิ๊กก็ชอบเหมียว แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ\" แพรพูดพลางมองตาเขาอย่างมีความหมาย
\"แพร เรารักแพร รักแพรคนเดียว มันพอไหมที่ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม\" มันเอื้อมมือไปกุมมือเธออย่างแผ่วเบา แล้วก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด โดยที่แพรไม่ขัดขืนแต่อย่างใด หยาดน้ำตาใสๆ ไหลริน
\"มันเป็นไปไม่ได้หรอกมีน บอลเขาไม่ผิดอะไร อย่าทำให้แพรรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย\" แพรพูดอู้อี้ในอ้อมกอดของเขา รักเขาที่สุด แต่สำหรับพวกเขาทั้งสอง แค่รักไม่พอ.........
เหมียวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าม่ถึงบ้านได้ยังไง เหมียวรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไม่ต้องการที่จะพูดหรือคุยกับใครทั้งนั้น เธอเดินขึ้นห้อง โดยบอกกับแม่ว่าปวดหัวอยากนอน ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ขัดอะไร พอถึงห้องเหมียวก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ให้ตายสิ วันนี้มันเป็นวันโลกาวินาศโดยแท้ เธออยากจะตายเสียจริงๆ
เหมียวไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมีคนมาเคาะประตูเรียกอย่างยาวนานและต่อเนื่อง เหมียวสำรวจตัวเองในกระจกว่าไม่มีอะไรผิดปกติจึงลุกไปเปิดประตู
\"แพรมาทำอะไรป่านนี้ว่ะ\" เหมียวพยายามกลบเกลื่อน ตอนนี้เธอเกลียดแววตาที่ทำเหมือนรู้ทันเธอเสียจริงๆ เขาไม่สามารถจะปิดอะไรเพื่อนคนนี้ได้เลยใช่ไหม
\"คุยกันหน่อยเหมียว มีนขอโทษนะ เรื่องของผู้หญิง\" แพรพูดพลางดันตัวเธอเข้าไปในห้องอีกครั้ง พร้อมกับปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา
\"แกมีอะไร\" ตอนนี้เธอรู้สึกว่าคอเธอแห้งผาก ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะพูด เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกลัวอะไร แต่ตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะพูด
\"แกไม่จำเป็นต้องเล่า ปิ๊กเล่าให้ฟังหมดแล้ว\"
.......เงียบ.........ไม่มีคำะพูดใดๆ ออกจากปากเหมียว เธอนั่งนิ่งๆ รอเพื่อนรักของเธอพูดต่อ ขณะที่ตาก็มองที่พื้น
\"เขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น..............ทั้งหมด ปิ๊กบอกว่าทรายขึ้นมาถามเขาเรื่องแกกับปิ๊ก แล้วเขาก็บอกว่าเขาชอบแก จากนั้นทรายก็ร้องไห้แล้วก็จูบเขา เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก.....\"
\"เหอะ\" เหมียวทำแก้มป่องๆ เหมือนจะบอกว่าเขาแก้ตัว ทำให้แพรมองหน้าเหมียวแล้วส่ายหน้าช้าๆ
\"แกไม่คิดเหรอว่าเป็นแผนยัยทราย แกบอกได้ไหมว่าทำไมวันนี้แกถึงมาหาปิ๊กช้ากว่าปกติ\" แพรถามเสียงนิ่ง
\"ยัยทรายเหรอจะคิดอะไรได้ ไม่มีทาง!!\" เหมียวกระแทกเสียงทำให้แพรส่ายหัวด้วยความระอาใจ
\"แกตอบฉันมาก่อนสิ\"
\"พอดีฉันชนกับผู้หญิงคนนึง เขาขาแพลง ฉันก็เลยพาเขาไปห้องพยาบาล\"
\"ใคร??\" แพรขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด
\"ไม่รู้ ใครจะไปจำได้หมดทุกคน รู้แต่ว่าอยู่ม.5เหมือนกัน น่าจะอยู่สายวิทย์ ผมสั้นประมาณบ่าได้ คิ้วเข้มๆ ตาชั้นเดียว\" เหมียวบรรยายลักษณะเพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนรักจะต้องซักต่อ
\"น่าสงสัย พรุ่งนี้เราไปตามหาผู้หญิงคนนั้นกัน แล้วให้ไอ้อึกสืบ ตกลงไหม\" เหมียวพยักหน้าเบาๆ เหมียวกำลังถูกแพรดึงไปตามข้อสันนิษฐานอย่างไม่รู้ตัว ความมีเหตุผลของแพรทำให้เหมียวลดอารมณ์โกรธลงได้ไม่มากก็น้อย
\"แกคิดว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนเหรอแพร\" เหมียวถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจ
\"ถ้าเป็นปกติ ฉันอาจจะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้แกอย่าลืมว่าเรากำลังแข่งขันกันอยู่ มันเป็นเรื่องของศักดฺ์ศรี จริงไหม?? เป็นแก แกจะยอมเหรอเหมียว กราบเท้าเชียวนะ\" แพรพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา \"อีกอย่างแกลองเชื่อใจปิ๊กดูบ้างสิ\"
\'แพรเชื่อใจมีนหน่อยสิ เชื่อสิว่ามีนกับเฟิร์นไม่ได้เป็นอย่างนั้น\'
เสียงๆ นึงดังขึ้นในหัวของแพรทันทีที่เธอพูดจบ พูดมันพูดง่าย แต่ทำนี่สิ..............
\"มันไม่ใช่แค่เรื่องทรายหรอกที่เราโกรธปิ๊ก\" เหมียวพูดพลางเค้นฟันอย่างขัดเคือง ให้ตายสิ นึกขึ้นทีไรก็อยากจะกัดเข้าสักที คำพูดของเหมียวทำให้แพรแอบอมยิ้มเขาๆ ก็แพรน่ะคั้นเรื่องออกมาจากจำเลยจนหมดเปลือกหมดแล้วน่ะสิ
\"เรื่องนั้นธรรมดา ของคนเป็นแฟนกัน ไม่ใช่เหรอ??\" แพรถามล้อๆ ทำให้เหมียวขว้างหมอนไปทันที
\"งั้นแกกับแฟนแกทุกคนก็เคยสิ ห๊าาาาา งั้นแกก็เคยจูบมันมีนแล้วสิ\" คราวนี้เป็นตาแพรบ้างที่ต้องเขิน
\"ไอ้บ้า กำลังพูดเรื่องแกอยู่นะ ไม่ใช่เรื่องฉัน!!\" แพรพูดพลางทำตาเขียวปั๊ด ทำให้เหมียวยิ้มล้อๆ \"ปิ๊กอยากคุยกับแก............ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านฉัน แกอยากจะคุยไหม แต่ฉันคิดว่าแกควรที่จะคุยนะ\"
แพรพูดกึ่งบังคับ ทำให้เหมียวถอนหายใจยาว เบื่อนหน้าไปอีกทาง นอกเหนือจากความโกรธเรื่องของทราย เธอยังมีความสับสนในหัวใจอีกต่างหาก ถ้ามันไม่มีเรื่องเดิมพันมาเกี่ยวข้อง เธอคงอยากปรับความเข้าใจกับเขามากกว่านี้
\"ปล่อยให้ทะเลาะกันอย่างนี้ดีไหมแพร\" เหมียวพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้แพรเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
\"ทำไม!?\" แพรถามทันทีทันใด
\"บอกตรงๆ นะแพร ฉันรู้สึกผิด จากกันอย่างนี้ยังพอเป็นเพื่อนกันได้ แต่ถ้าเขารู้เรื่อง เขาคงเกลียดฉันไปเลย จริงไหม??\"
\"แกไม่สารภาพกับเขาไปตรงๆ ล่ะเหมียว\" แพรเสนอทางออก แต่เหมียวก็ได้แต่ถอนหายใจ ถ้าทำได้ง่ายๆ อย่างพูดก็ดีสิ
\"เหมียว แกยังมีโอกาส ฉันไม่อยากให้แกทิ้งโอกาสนั้นไป ดูอย่างฉันกับมีนสิ ตอนนี้อะไรๆ มันก็สายเกินไป แกเข้าใจใช่ไหมเหมียว\"
\"อื้ม เขาอยู่บ้านแกใช่ไหม ไปกันเถอะ\" เหมียวพูดพลางสูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าหาญที่เหลืออยู่
เหมียวแทบจะลืมหายใจเมื่อเดินเข้าไปในบ้านของแพร ให้ตายสิ เธอไม่เคยตื่นเต้นอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องรับแขก เขาก็กระโดดพลุงเข้ามาหาเธอทันที ส่วนแพรก็รู้หน้าที่ เธอเดินกลับไปกับมีน ที่เดินมากับสองสาว
\"เหมียวเราขอโทษ เหมียวเข้าใจเราผิดนะ แล้วเรื่องที่เราทำรุนแรงกับเหมียวด้วย เราชอบเหมียวจริงๆ นะ เชื่อเราสิ\" ปิ๊กพูดรัวเร็วราวกับกลัวว่าเธอจะยอมเปิดโอกาสให้เขาพูด
ส่วนเหมียวก็มองเขาด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แล้วเธอก็กระโดดไปกอดเขา แล้วก็ร้องไห้โฮ ตอนนี้เหมียวไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอเพียงเขาและเธออยู่เคียงข้างกัน แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็เพียงพอแล้วใช่ไหม เรื่องอะไรตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วทั้งนั้น
\"เหมียว\" เขาเรียกเธอเสียงเบา แล้วก้มลงจูบที่ผมของเธออย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นเธอไม่ว่าอะไรเขาก็ได้ใจไล่ริมฝีปากลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงปากของเธอ คราวนี้เธอไม่ขัดขืน ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำไป.........
\"ทำไมแพรถึงปล่อยเหมียวให้อยู่กับนายนั่นตามลำพัง\" มีนถามขึ้นขณะที่ทั้งสองเดินมาที่สนามเด็กเล่น แพรกะสักครึ่งชั่วโมงค่อยโทรไปถามว่าเคลียร์กันเรียบร้อยหรือยัง
\"มันไม่เกี่ยวกับการไว้ใจหรอกนะมีน แต่เหมียวชอบปิ๊ก และปิ๊กก็ชอบเหมียว แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ\" แพรพูดพลางมองตาเขาอย่างมีความหมาย
\"แพร เรารักแพร รักแพรคนเดียว มันพอไหมที่ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม\" มันเอื้อมมือไปกุมมือเธออย่างแผ่วเบา แล้วก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด โดยที่แพรไม่ขัดขืนแต่อย่างใด หยาดน้ำตาใสๆ ไหลริน
\"มันเป็นไปไม่ได้หรอกมีน บอลเขาไม่ผิดอะไร อย่าทำให้แพรรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย\" แพรพูดอู้อี้ในอ้อมกอดของเขา รักเขาที่สุด แต่สำหรับพวกเขาทั้งสอง แค่รักไม่พอ.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น