ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : การร่วมมือของพันธมิตร (1)
    วันนี้เหมียวตื่นขึ้นมาด้วยจิตใจที่เบิกบานกว่าเมื่อวาน ความจริงเหมียวก็ยังกังวลเรื่องของปิ๊กอยู่ แต่ก็มีเรื่องของมีนกับแพรเข้ามาทำให้จิตใจของเธอชื่นบานขึ้นมาบ้าง ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมาเหมียวตื่นเช้าเพื่อไปดูปิ๊กซ้อมมาตลอด ตอนนี้เธอก็เลยตื่นเสียจนเคยเสียแล้ว วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เหมียวตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว เตรียมอาหารเช้าง่ายๆ เอาไว้ให้มีน ที่แปลกไปจากทุกวันก็คือ วันนี้เหมียทำแซนวิชให้กับปิ๊กด้วย ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกผิด แต่เธอทำเพราะเธออยากทำ
    \"ออกแต่เช้าอีกแล้วนะมะเหมียว\" มีนทักขึ้นพลางอ้าปากหาว
    \"อื้ม เย็นนี้เจอกันโรงเรียนเหมียวนะ ไปล่ะ\" เหมียวพูดพลางเดินออกไปจากบ้าน ฉับพลันนั้นมีนก็นึกขึ้นได้ว่าเหมียวต้องไปหาปิ๊ก แต่ก็สายไปแล้ว เพราะว่าเหมียวได้เดินไปไกลเสียแล้ว เขาเองก็ไม่สามารถอาบน้ำแต่งตัวได้ทัน
    \"มะเหมียว ร้ายนักนะ\"
   
   
    วันนี้ก็เกือบจะเหมือนทุกวันที่เหมียวขึ้นมาที่โรงยิม ปิ๊กซ้อมอยู่คนเดียว แล้วเหมียวก็เดินเข้าไปหา แต่วันนี้จิตใจของเหมียวเต้นไม่เป็นระส่ำ เพราะคำพูดของปิ๊กเมื่อวันก่อน คำพูดที่บอกว่าชอบของปิ๊กดังก้องสะท้อนอยู่ในหัว ส่วนปิ๊กเองก็ดูเหมือนจะรอเหมียวอยู่เหมือนกัน พอเห็นเหมียวเดินเข้ามา เขาก็หยุดเล่นบาส หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
    ปิ๊กยิ้มให้เหมียวที่ดูเหมือนว่าจะเขินๆ คำพูดของแพรปลุกความรู้สึกชอบของเธอที่ถูกกลบหายเพราะคำว่าเอาชนะไปเสียนาน พอแพรมารื้อกรุความรู้สึกเก่าๆ ทำให้เหมียวเองก็อดที่จะเขินอายไม่ได้
    \"วันนี้มาสาย\" เขาพูดล้อๆ
    \"เรื่องของฉัน\" เหมียวยิ้มแยกเขี้ยวให้เขาแก้เขิน เธอพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด เขายิ้มน้อยๆ ก่อนมานั่งตรงที่เธอนั่ง
    \"อ้าวไม่ไปซ้อมเหรอ\" เหมียวถามแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ
    \"เดี๋ยวไป\" เขามองหน้าเธอนิ่ง ทำให้เหมียวต้องหันไปมองทางอื่น
    \"เอาไปสิ\" เหมียวยื่นแซนวิชให้เขา หน้าเริ่มขึ้นสี
    \"ขอบคุณ\"
    \"นายไม่มีอะไรทำนอกจากมองหน้าฉันหรือไง\" คราวนี้เหมียวเริ่มที่จะโมโหจริงๆ เสียแล้ว เพราะเขาเอาแต่มองหน้าเธอนิ่ง แม้แต่ตอนที่กินแซนวิชก็ยังมองหน้าเธออยู่
    \"นานๆ ทีจะเจอคนหน้าแปลกก็ขอมองหน่อย\" เขาพูดติดตลก งานนี้เล่นเอาเหมียวหน้าแดงด้วยความโกรธ เหมียวไล่ตีเขา แต่ก็เป็นเหมือนทุกวันที่เขาและเธอไล่จับกัน เหมียวไม่มีทางตามเขาทัน แต่คราวนี้แม้ว่าเหมียวจะใช้ลูกเล่นอะไรเขาก็ไม่หลงกลง่ายๆ
    \"ยอมแพ้แล้วๆ\" เหมียวพูดขึ้นหอบๆ ทำให้ปิ๊กได้แต่ส่ายหัว แล้วเดินมาหา
    \"ก็บอกแล้วว่าให้ออกกำลังเสียบ้าง โอ้ยๆๆ ยัยบ๊อง ขี้โกงนี่นา\" กว่าเขาจะรวบมือเหมียวได้ เขาก็โดนไปหลายตุ๊บเหมือนกัน (คู่รักซาดิสต์ -- แมวส้ม) \"หยุดนะเหมียว ถ้าไม่หยุดฉันจะทำโทษนะ\"
    เขาพูดขึ้นออกจะโมโหนิดๆ แต่คนอย่างเหมียวเหรอจะยอมง่ายๆ เธอพยายามที่จะดิ้นออกจากมือเขา แม้ว่ามันจะไม่ค่อยเป็นผลสักเท่าไหร่ก็ตาม เมื่อเขาเห็นเหมียวดิ้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงรวบตัวเธอเขามาใกล้ๆ แล้วก็จัดการหอมแก้มไปเสียหนึ่งฟอด ทำให้เหมียวนิ่งไปถนัดใจ แต่อีก 10 วินาทีต่อมา เหมียวก็ลงมือทุบเขาอีกระลอก คราวนี้หนักกว่าคราวก่อนเสียอีก
    \"โอ้ย เหมียว อยากโดนอีกเหรอ\" เขาถามขึ้น พลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ เป็นผลทำให้เหมียวหยุดทันที
    \"หงับ\" เหมียวก้มลงกัดที่ไหล่าของปิ๊กอย่างแรง ทำให้ปิ๊กร้องจ๊ากขึ้นมาทันที แต่ก่อนที่ปิ๊กจะประท้วงอะไรเหมียวก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋า ทำให้บึ้งใส่ทันที
    \"คนฉวยโอกาส\" เหมียวตะโกนใส่หน้า แต่แทนที่ปิ๊กจะโกรธกลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ถ้าได้หอมแก้มหอมๆ นั่น โดนกัดกี่ทีก็คุ้ม
    \"ตาบ้า คนฉวยโอกาส ไม่เคยมีใครกล้าทำอย่างนี้เลยนะ คนมือเร็ว ฮึ้ย\" เหมียวพูดบ่นไปตลอดทาง แล้วเหมียวก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ มองหน้าตัวเองที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะความอาย เหมียวเอามือลูบแก้มตัวเองเบาๆ \"ตาบ๊อง\"
   
    \"เฮ้ยวันนี้ไอ้แพรไม่มาเหรอว่ะ\" เหมียวพูดขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปครึ่งวันแล้ว เหมียวมองหน้ามะอึกเป็นเชิงถาม
    \"ไม่รู้ว่ะ\" มะอึกพูดอย่างไม่ใส่ใจ
    \"แพรไม่มาเหรอเหมียวอึก\" เสียงตั้มถามขึ้น
    \"ลองโทรไปหาดิตั้ม อาจจะไม่สบายอยู่\" มะอึกพูดขึ้น พลางคิดว่าถ้าตั้มโทร เธอก็จะไม่ต้องเสียเงินยค่าโทรศัพท์
    \"ก็ได้ เหมียวคุยนะ\" ตั้มกดเบอร์แล้วส่งให้เหมียว
    \"แพรเหรอ อยู่ไหน\" เหมียวถามพลางทำคิ้วขมวด เพราะเสียงสภาพแวดล้อมภายนอกบอกได้เลยว่าแพรไม่ได้อยู่บ้าน
    \"อยู่กับบอล บอลไม่สบาย เลยมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อน\" แพรพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่เหมียวถึงกับตกใจอ้าปากค้าง
    \"ไอ้แพร แกโดดเรียนเพราะผู้ชาย\" เหมียวตะโกนเสียงดัง ทำให้เพื่อนๆ หันมามอง
    \"เฮ้ยเอามานี่ดิ๊ ฉันด่าเอง\" อึกพูดพลางคว้าโทรศัพท์มาจากมือเหมียวที่เหมือนว่าจะช็อกไปเสียแล้วกับการเปลี่ยนแปลงของเพื่อนรัก \"ไอ้แพร มึงกลับมาเลยนะ ถ้าแกไม่กลับตัดเพื่อน\"
    \"ไอ้อึก ฉันกลับไม่ได้ ฉันพาบอลมาหาหมอ ไม่ได้พาไปสำมะเลเทเมาที่ไหน เนี่ยบอลแย่มากเลย เขาจะกลับยังไงคนเดียว\"
    \"ไอ้แพร แกอย่าบอกนะว่าแกจะไปส่งมันที่บ้าน ถ้ามันปล้ำแกขึ้นมาจะทำยังไง\" คำพูดของอึกแม้ว่าจะไม่ดัง แต่ก็ทำให้ทุกคนขยับมาอยู่ใกล้ๆ
    \"อึก บอลเขาเป็นสุภาพบุรุษพอ แค่นี้นะเว้ย ไม่คุยด้วยแล้ว เจอกันพรุ่งนี้\" แพรพูดตัดบท แล้วก็วางไป
    \"โธ่โว้ย ไอ้แพรบ้า ฉันชักอยากจะเห็นหน้าอีตาบอลอะไรนี่แล้วสิ\" มะอึกพูดพลางทำหน้ามุ่ย ส่วนตั้มก็ทำหน้าเสีย
    \"อยากเห็นเหมือนกัน นี่เข้าเดือนที่ 4 แล้วนะ ไม่เห็นไอ้แพรจะมีท่าทางเบื่ออย่างคนอื่นด้วย\" เหมียวพูดพลางทำหน้าเซ็งๆ
    \"เออ เอ้าตั้มเอาโทรศัพท์ไป วันนี้ไอ้แพรไม่เข้าเรียน\" อึกพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้อย่างไม่ปราณีปราศรัย
   
    ตอนเย็นเหมียวโทรบอกมีนเรื่องที่แพรไม่มา แต่ตัดสินใจไม่ยอมบอกเรื่องที่แพรไปกับผู้ชายที่ชื่อบอล เพราะไม่อยากจะให้มีนคิดมาก แต่คนที่คิดมากตอนนี้กลับเป็นเหมียวกับมะอึก นอกจากนั้นก็มีตั้มกับเจเป็นตัวแถมอีกคน ทั้งหมดนั่งคุยกันที่โรงยิมหลังจากที่ชมรมบาสซ้อมเสร็จ เรื่องนี้แม้แต่ปิ๊กก็อดใจที่จะเข้ามาร่วมวงไม่ได้
    \"เอาตรงๆ นะตั้ม เราน่ะ เชียร์พี่มีนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เราต้องมาร่วมมือกันกำจัดอีตาบอลอะไรนั่นก่อน เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าแพรจะหลงมันมาก\" เหมียวพูดขึ้น ทำให้ตั้มมองหน้าเหมียวงงๆ
    \"ความจริง ถ้าแพรมีความสุข เราก็ดีใจนะ\" ตั้มพูดเหมือนเป็นพระเอก ทำให้มะอึกรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที
    \"ไอ้ตั้ม ขอร้องอย่าทำมาเป็นพระเอกหลงจอแถวนี้ เอาแบบตรงๆ ดีกว่า ชอบมันก็บอกมา\"
    \"เออๆ อย่าพูดมากน่า มีแผนอะไรก็ว่ามา\" เจพูดพลางทำหน้ามุ่งมั่น
    \"มะอึก เหมือนเดิม แกไปหาข้อมูลของอีตาบอลมาก่อน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะลากมะมีนมาช่วยวางแผน ตกลงนะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นมาวางแผนกันอีกที\"
    พอวางแผนกันเรียบร้อย แต่ละคนก็แยกย้ายกันไป ทีแรกเหมียวจะกลับไปกับมะอึก แต่ปิ๊กดึงแขนเอาไว้เสียก่อน
    \"เหมียวเดี๋ยวเราไปส่ง\" ปิ๊กพูดพลางจับแขนเหมียวแน่น มะอึกหันมามองอย่างเข้าใจ ก่อนเดินไปพร้อมกับสองหนุ่ม
    \"เฮ้ย ไอ้อึก ทิ้งกันเลย\" เหมียวตะโกนขึ้นมา แต่ก็ไม่มีใครสนใจ ปิ๊กเดินไปหยิบกระเป๋าเหมียว ก่อนที่จะจับมือเหมียวแน่น
    \"นายมีสิทธิ์อะไรมาจับมือฉัน\" เหมียวแว๊ดขึ้นมา แต่ปิ๊กเองก็ไม่ได้โกรธเคือง
    \"แฟนมั้ง\" เขาพูดพลางดึงมือเธอไป เหมียวได้แต่อ้าปากค้าง จะร้องโวยวายอะไรก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเขาก็ลากเธอมาจนถึงรถเขาจนได้
    ระหว่างทางเหมียวไม่ยอมพูดอะไรกับปิ๊กเลย จะมีก็แต่ท้วงว่าไม่อยากให้ไปส่งบ้าน บอกเพียงแต่ให้ส่งที่ห้างเดิม แต่คราวนี้ปิ๊กไม่ยอม จนในที่สุดเหมียวต้องยอมแพ้
    \"นายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวมีนออกมามีเรื่องกัน\" เหมียวพูดพลางดันเขาให้กลับไป แต่เขากลับลงจากรถจอดรถให้เรียบร้อย ก่อนเดินนำเธอเข้าบ้าน \"นายปิ๊ก\" เหมียวตะโกนด้วยความโมโห แต่เขาหันมามองเธอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น ก่อนที่จะพูดกับเธอ
    \"ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่ชายเธอ ฉันจริงใจนะเหมียว ให้มาแอบคบกัน ฉันไม่เอาด้วยหรอก\" คำพูดของเขาเหมือนมีใครเอาน้ำร้อนมาราดที่หน้าของเธอ เพราะตอนนี้หน้าของเธอร้อนผ่าวไปหมด ให้ตายสิ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายอย่างนี้เลย
    \"บ้า\" เหมียวพูดแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนปิ๊กก็เดินตามเข้าไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แมวส้มคุย --- ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างน้า คงเจอกันเสาร์หน้าเลย ตอนนี้ก็สดๆ ร้อนๆ เพิ่งพิมพ์เสร็จตอนบ่าย 2 ครึ่ง แหะๆๆ กว่าจะแย่งคอมมาจากน้องได้ เฮ้อๆๆๆ
    \"ออกแต่เช้าอีกแล้วนะมะเหมียว\" มีนทักขึ้นพลางอ้าปากหาว
    \"อื้ม เย็นนี้เจอกันโรงเรียนเหมียวนะ ไปล่ะ\" เหมียวพูดพลางเดินออกไปจากบ้าน ฉับพลันนั้นมีนก็นึกขึ้นได้ว่าเหมียวต้องไปหาปิ๊ก แต่ก็สายไปแล้ว เพราะว่าเหมียวได้เดินไปไกลเสียแล้ว เขาเองก็ไม่สามารถอาบน้ำแต่งตัวได้ทัน
    \"มะเหมียว ร้ายนักนะ\"
   
   
    วันนี้ก็เกือบจะเหมือนทุกวันที่เหมียวขึ้นมาที่โรงยิม ปิ๊กซ้อมอยู่คนเดียว แล้วเหมียวก็เดินเข้าไปหา แต่วันนี้จิตใจของเหมียวเต้นไม่เป็นระส่ำ เพราะคำพูดของปิ๊กเมื่อวันก่อน คำพูดที่บอกว่าชอบของปิ๊กดังก้องสะท้อนอยู่ในหัว ส่วนปิ๊กเองก็ดูเหมือนจะรอเหมียวอยู่เหมือนกัน พอเห็นเหมียวเดินเข้ามา เขาก็หยุดเล่นบาส หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
    ปิ๊กยิ้มให้เหมียวที่ดูเหมือนว่าจะเขินๆ คำพูดของแพรปลุกความรู้สึกชอบของเธอที่ถูกกลบหายเพราะคำว่าเอาชนะไปเสียนาน พอแพรมารื้อกรุความรู้สึกเก่าๆ ทำให้เหมียวเองก็อดที่จะเขินอายไม่ได้
    \"วันนี้มาสาย\" เขาพูดล้อๆ
    \"เรื่องของฉัน\" เหมียวยิ้มแยกเขี้ยวให้เขาแก้เขิน เธอพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด เขายิ้มน้อยๆ ก่อนมานั่งตรงที่เธอนั่ง
    \"อ้าวไม่ไปซ้อมเหรอ\" เหมียวถามแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ
    \"เดี๋ยวไป\" เขามองหน้าเธอนิ่ง ทำให้เหมียวต้องหันไปมองทางอื่น
    \"เอาไปสิ\" เหมียวยื่นแซนวิชให้เขา หน้าเริ่มขึ้นสี
    \"ขอบคุณ\"
    \"นายไม่มีอะไรทำนอกจากมองหน้าฉันหรือไง\" คราวนี้เหมียวเริ่มที่จะโมโหจริงๆ เสียแล้ว เพราะเขาเอาแต่มองหน้าเธอนิ่ง แม้แต่ตอนที่กินแซนวิชก็ยังมองหน้าเธออยู่
    \"นานๆ ทีจะเจอคนหน้าแปลกก็ขอมองหน่อย\" เขาพูดติดตลก งานนี้เล่นเอาเหมียวหน้าแดงด้วยความโกรธ เหมียวไล่ตีเขา แต่ก็เป็นเหมือนทุกวันที่เขาและเธอไล่จับกัน เหมียวไม่มีทางตามเขาทัน แต่คราวนี้แม้ว่าเหมียวจะใช้ลูกเล่นอะไรเขาก็ไม่หลงกลง่ายๆ
    \"ยอมแพ้แล้วๆ\" เหมียวพูดขึ้นหอบๆ ทำให้ปิ๊กได้แต่ส่ายหัว แล้วเดินมาหา
    \"ก็บอกแล้วว่าให้ออกกำลังเสียบ้าง โอ้ยๆๆ ยัยบ๊อง ขี้โกงนี่นา\" กว่าเขาจะรวบมือเหมียวได้ เขาก็โดนไปหลายตุ๊บเหมือนกัน (คู่รักซาดิสต์ -- แมวส้ม) \"หยุดนะเหมียว ถ้าไม่หยุดฉันจะทำโทษนะ\"
    เขาพูดขึ้นออกจะโมโหนิดๆ แต่คนอย่างเหมียวเหรอจะยอมง่ายๆ เธอพยายามที่จะดิ้นออกจากมือเขา แม้ว่ามันจะไม่ค่อยเป็นผลสักเท่าไหร่ก็ตาม เมื่อเขาเห็นเหมียวดิ้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงรวบตัวเธอเขามาใกล้ๆ แล้วก็จัดการหอมแก้มไปเสียหนึ่งฟอด ทำให้เหมียวนิ่งไปถนัดใจ แต่อีก 10 วินาทีต่อมา เหมียวก็ลงมือทุบเขาอีกระลอก คราวนี้หนักกว่าคราวก่อนเสียอีก
    \"โอ้ย เหมียว อยากโดนอีกเหรอ\" เขาถามขึ้น พลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ เป็นผลทำให้เหมียวหยุดทันที
    \"หงับ\" เหมียวก้มลงกัดที่ไหล่าของปิ๊กอย่างแรง ทำให้ปิ๊กร้องจ๊ากขึ้นมาทันที แต่ก่อนที่ปิ๊กจะประท้วงอะไรเหมียวก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋า ทำให้บึ้งใส่ทันที
    \"คนฉวยโอกาส\" เหมียวตะโกนใส่หน้า แต่แทนที่ปิ๊กจะโกรธกลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ถ้าได้หอมแก้มหอมๆ นั่น โดนกัดกี่ทีก็คุ้ม
    \"ตาบ้า คนฉวยโอกาส ไม่เคยมีใครกล้าทำอย่างนี้เลยนะ คนมือเร็ว ฮึ้ย\" เหมียวพูดบ่นไปตลอดทาง แล้วเหมียวก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ มองหน้าตัวเองที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะความอาย เหมียวเอามือลูบแก้มตัวเองเบาๆ \"ตาบ๊อง\"
   
    \"เฮ้ยวันนี้ไอ้แพรไม่มาเหรอว่ะ\" เหมียวพูดขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปครึ่งวันแล้ว เหมียวมองหน้ามะอึกเป็นเชิงถาม
    \"ไม่รู้ว่ะ\" มะอึกพูดอย่างไม่ใส่ใจ
    \"แพรไม่มาเหรอเหมียวอึก\" เสียงตั้มถามขึ้น
    \"ลองโทรไปหาดิตั้ม อาจจะไม่สบายอยู่\" มะอึกพูดขึ้น พลางคิดว่าถ้าตั้มโทร เธอก็จะไม่ต้องเสียเงินยค่าโทรศัพท์
    \"ก็ได้ เหมียวคุยนะ\" ตั้มกดเบอร์แล้วส่งให้เหมียว
    \"แพรเหรอ อยู่ไหน\" เหมียวถามพลางทำคิ้วขมวด เพราะเสียงสภาพแวดล้อมภายนอกบอกได้เลยว่าแพรไม่ได้อยู่บ้าน
    \"อยู่กับบอล บอลไม่สบาย เลยมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อน\" แพรพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่เหมียวถึงกับตกใจอ้าปากค้าง
    \"ไอ้แพร แกโดดเรียนเพราะผู้ชาย\" เหมียวตะโกนเสียงดัง ทำให้เพื่อนๆ หันมามอง
    \"เฮ้ยเอามานี่ดิ๊ ฉันด่าเอง\" อึกพูดพลางคว้าโทรศัพท์มาจากมือเหมียวที่เหมือนว่าจะช็อกไปเสียแล้วกับการเปลี่ยนแปลงของเพื่อนรัก \"ไอ้แพร มึงกลับมาเลยนะ ถ้าแกไม่กลับตัดเพื่อน\"
    \"ไอ้อึก ฉันกลับไม่ได้ ฉันพาบอลมาหาหมอ ไม่ได้พาไปสำมะเลเทเมาที่ไหน เนี่ยบอลแย่มากเลย เขาจะกลับยังไงคนเดียว\"
    \"ไอ้แพร แกอย่าบอกนะว่าแกจะไปส่งมันที่บ้าน ถ้ามันปล้ำแกขึ้นมาจะทำยังไง\" คำพูดของอึกแม้ว่าจะไม่ดัง แต่ก็ทำให้ทุกคนขยับมาอยู่ใกล้ๆ
    \"อึก บอลเขาเป็นสุภาพบุรุษพอ แค่นี้นะเว้ย ไม่คุยด้วยแล้ว เจอกันพรุ่งนี้\" แพรพูดตัดบท แล้วก็วางไป
    \"โธ่โว้ย ไอ้แพรบ้า ฉันชักอยากจะเห็นหน้าอีตาบอลอะไรนี่แล้วสิ\" มะอึกพูดพลางทำหน้ามุ่ย ส่วนตั้มก็ทำหน้าเสีย
    \"อยากเห็นเหมือนกัน นี่เข้าเดือนที่ 4 แล้วนะ ไม่เห็นไอ้แพรจะมีท่าทางเบื่ออย่างคนอื่นด้วย\" เหมียวพูดพลางทำหน้าเซ็งๆ
    \"เออ เอ้าตั้มเอาโทรศัพท์ไป วันนี้ไอ้แพรไม่เข้าเรียน\" อึกพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้อย่างไม่ปราณีปราศรัย
   
    ตอนเย็นเหมียวโทรบอกมีนเรื่องที่แพรไม่มา แต่ตัดสินใจไม่ยอมบอกเรื่องที่แพรไปกับผู้ชายที่ชื่อบอล เพราะไม่อยากจะให้มีนคิดมาก แต่คนที่คิดมากตอนนี้กลับเป็นเหมียวกับมะอึก นอกจากนั้นก็มีตั้มกับเจเป็นตัวแถมอีกคน ทั้งหมดนั่งคุยกันที่โรงยิมหลังจากที่ชมรมบาสซ้อมเสร็จ เรื่องนี้แม้แต่ปิ๊กก็อดใจที่จะเข้ามาร่วมวงไม่ได้
    \"เอาตรงๆ นะตั้ม เราน่ะ เชียร์พี่มีนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เราต้องมาร่วมมือกันกำจัดอีตาบอลอะไรนั่นก่อน เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าแพรจะหลงมันมาก\" เหมียวพูดขึ้น ทำให้ตั้มมองหน้าเหมียวงงๆ
    \"ความจริง ถ้าแพรมีความสุข เราก็ดีใจนะ\" ตั้มพูดเหมือนเป็นพระเอก ทำให้มะอึกรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที
    \"ไอ้ตั้ม ขอร้องอย่าทำมาเป็นพระเอกหลงจอแถวนี้ เอาแบบตรงๆ ดีกว่า ชอบมันก็บอกมา\"
    \"เออๆ อย่าพูดมากน่า มีแผนอะไรก็ว่ามา\" เจพูดพลางทำหน้ามุ่งมั่น
    \"มะอึก เหมือนเดิม แกไปหาข้อมูลของอีตาบอลมาก่อน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะลากมะมีนมาช่วยวางแผน ตกลงนะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นมาวางแผนกันอีกที\"
    พอวางแผนกันเรียบร้อย แต่ละคนก็แยกย้ายกันไป ทีแรกเหมียวจะกลับไปกับมะอึก แต่ปิ๊กดึงแขนเอาไว้เสียก่อน
    \"เหมียวเดี๋ยวเราไปส่ง\" ปิ๊กพูดพลางจับแขนเหมียวแน่น มะอึกหันมามองอย่างเข้าใจ ก่อนเดินไปพร้อมกับสองหนุ่ม
    \"เฮ้ย ไอ้อึก ทิ้งกันเลย\" เหมียวตะโกนขึ้นมา แต่ก็ไม่มีใครสนใจ ปิ๊กเดินไปหยิบกระเป๋าเหมียว ก่อนที่จะจับมือเหมียวแน่น
    \"นายมีสิทธิ์อะไรมาจับมือฉัน\" เหมียวแว๊ดขึ้นมา แต่ปิ๊กเองก็ไม่ได้โกรธเคือง
    \"แฟนมั้ง\" เขาพูดพลางดึงมือเธอไป เหมียวได้แต่อ้าปากค้าง จะร้องโวยวายอะไรก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเขาก็ลากเธอมาจนถึงรถเขาจนได้
    ระหว่างทางเหมียวไม่ยอมพูดอะไรกับปิ๊กเลย จะมีก็แต่ท้วงว่าไม่อยากให้ไปส่งบ้าน บอกเพียงแต่ให้ส่งที่ห้างเดิม แต่คราวนี้ปิ๊กไม่ยอม จนในที่สุดเหมียวต้องยอมแพ้
    \"นายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวมีนออกมามีเรื่องกัน\" เหมียวพูดพลางดันเขาให้กลับไป แต่เขากลับลงจากรถจอดรถให้เรียบร้อย ก่อนเดินนำเธอเข้าบ้าน \"นายปิ๊ก\" เหมียวตะโกนด้วยความโมโห แต่เขาหันมามองเธอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น ก่อนที่จะพูดกับเธอ
    \"ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่ชายเธอ ฉันจริงใจนะเหมียว ให้มาแอบคบกัน ฉันไม่เอาด้วยหรอก\" คำพูดของเขาเหมือนมีใครเอาน้ำร้อนมาราดที่หน้าของเธอ เพราะตอนนี้หน้าของเธอร้อนผ่าวไปหมด ให้ตายสิ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายอย่างนี้เลย
    \"บ้า\" เหมียวพูดแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนปิ๊กก็เดินตามเข้าไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แมวส้มคุย --- ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างน้า คงเจอกันเสาร์หน้าเลย ตอนนี้ก็สดๆ ร้อนๆ เพิ่งพิมพ์เสร็จตอนบ่าย 2 ครึ่ง แหะๆๆ กว่าจะแย่งคอมมาจากน้องได้ เฮ้อๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น