ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : พี่ชายที่ชื่อมีน
    \"เอ่อ/เอ่อ\" ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน หลังจากที่เงียบกันอยู่นาน
   
    \"นาย/เธอพูดก่อนสิ\" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง ทำให้ปิ๊กแอบเกาหูเขินๆ ส่วนเหมียวก็เสไปมองทางอื่นเสียอย่างนั้น
    \"งั้นฉันพูดก่อนนะ\" ทั้งสองพูดพร้อมกันเป็นครั้งที่ 3 ทำให้เหมียวและปิ๊กหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
    \"เขาเป็นพี่ชายเหมียวเหรอ\" ปิ๊กถามขึ้น โดยไม่รั้งรออีกแล้ว
    \"อื้อ เกิดก่อนฉัน 10 นาที\" เหมียวพูดยิ้มๆ
    \"ฝาแฝด?\" ปิ๊กถามเสียงสูง เหมียวพยักหน้า \"จะว่าไปหน้าก็เหมือนกันนะ\" ปิ๊กพูดในท้ายที่สุด
    \"แต่ก็มีคนคิดว่าเป็นแฟน\" เหมียวพูดนิ่งๆ
    \"ก็ใครจะไปรู้ ก็เห็นว่า...........\"
    \"ครบ 5 นาทีแล้ว\" เสียงเข้มๆ ดังขึ้น พร้อมมองหน้าสองคนนิ่ง เข้าไปข้างในเหมียว มีนไม่พูดเปล่า ดึงเหมียวให้เข้าไปด้วย เหมียวจึงหันมามองแล้วทำปากขมุบขมิบว่า \'เดี๋ยวค่อยเจอกัน\' ปิ๊กพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ แล้วเดินตามเหมียวกับมีนเข้าไป
    ในโรงยิมตอนนี้ร้อนระอุ เพราะแสงแดดจากตอนกลางวัน ปิ๊กเห็นเหมียวนั่งอยู่มุมนึงของสนาม อยู่กับแพร มะอึก และมีน โดยมีแพรแฟนคลับอย่างตั้มและเจมองอยู่ห่างๆ ทันทีที่แพรสบตากับปิ๊ก แพรก็ยิ้มให้แล้วเรียกให้มานั่งด้วยกัน
    \"ขอบใจนะปิ๊ก ถ้าไม่ได้ปิ๊กเราคงแย่\" แพรพูดขึ้น แล้วชะโงกหน้ามองไปทางตั้ม \"ตั้ม เจด้วยนะ\" สองหนุ่มยิ้มให้แพรแห้งๆ แพรมองหน้าปิ๊กกับเหมียวอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจพูดขึ้น
    \"ปิ๊ก เหมียว แพรหิวน้ำ ไปซื้อน้ำให้หน่อย นะ\" แพรพูดพลางหลิ่วตาเป็นเชิงรู้กันกับปิ๊ก นี่เขามองเหมียวมากขนาดนั้นเลยเหรอ
    \"เดี๋ยวเราไปด้วย\" มีนพูดขึ้น พลางมองปิ๊กอย่างไม่ไว้วางใจ การที่เขายอมบอกว่าเหมียวเป็นน้องสาวเขา นั่นถือเป็นที่สุดแล้ว แพรมองปิ๊กอย่างระอา เพราะรู้ดีว่าพี่ชายคนนี้หวงน้องสาวมากแค่ไหน
    \"อยู่เป็นเพื่อนแพรไม่ได้เหรอ\" แพรงัดไม้ตายออกมาใช้ ทำให้มีนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
    หลังจากที่เหมียวกับปิ๊กเดินออกไปแล้ว แพรก็มองหน้ามีนนิ่ง ก่อนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
    \"คุยอะไรกันหน่อยไหมมีน\"
    เหมียวกับปิ๊กเดินออกมาด้วยกัน โดยทิ้งระยะห่างกันเล็กน้อย น่าแปลกที่ปิ๊กไม่เคยรู้สึกเก้อเขินอะไรอย่างนี้มาก่อน เหมียวเองก็เดินมองนู่นมองนี่ไม่พูดไปเสียอย่างนั้น
    \"ทำไมมีนหวงเหมียวจัง\" เขาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
    \"ธรรมดา ก็อยู่ด้วยกันสองคนพี่น้อง แม่ก็ไปทำงานต่างจังหวัดนานๆ จะกลับที พ่อก็เสียตั้งแต่เราอยู่ป.4 มีนพูดบ่อยๆ ว่า มีนเป็นผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิง\" เหมียวพูดยิ้มๆ เธอรักพี่ชายคนนี้มาก ทั้งรักทั้งภูมิใจเลยทีเดียว เพราะแม้ว่าจะเกิดห่างกันไม่กี่นาที แต่เขาก็เป็นที่พึ่งให้ได้เสมอ ไม่ว่ายามใดก็ตาม
    \"ท่าทางจะเท่น่าดู แล้วเขาเป็นแฟนกับแพรเหรอ\" มีนถามไปเรื่อยๆ เป็นการสืบข้อมูลให้ตั้มไปในตัว
    \"อันนี้ฉันไม่รู้นะ เพิ่งได้ยินจากปากมีนวันนี้เนี่ยแหละ แต่บ้านฉันกับบ้านแพรบ้านอยู่ใกล้กัน ห่างกันไปแค่ 1 ซอยเอง แล้วพ่อแพรก็ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆ ก็เลยมาอยู่ด้วยกัน ตอนเด็กๆ ก็นอนด้วยกันสามคน เรื่องที่มะมีนชอบแพรก็พอรู้อยู่บ้าง แต่เรื่องเป็นแฟนไม่เห็นพูดอะไรเลย มีนอาจจะพูดเพื่อให้พวกนั้นออกห่างก็ได้ พวกนั้นตามรังควาญแพรตั้งแต่ม.ต้นแล้ว\" เหมียวอธิบายเจื้อยแจ้ว \"และนี่เป็นสาเหตุที่มีนไปเรียนมวยไทย เพื่อปกป้องแพร เท่ดีไหมล่ะ ส่วนฉันน่ะของแถม\"
    คำบอกเล่าของเหมียวทำให้ปิ๊กหัวเราะลั่น เหมียวพูดโดยไม่มีท่าทีอิจฉาแม้แต่น้อย แต่กลับพูดด้วยท่าทีสบายๆ แต่เขาก็เข้าใจมีน ถ้าเป็นเขา เขาก็คงอยากจะปกป้องคนรักด้วยมือของเขาเอง
    \"เหมียว เราขอโทษที่เข้าใจผิดนะ\" ปิ๊กพูดขอโทษในท้ายที่สุด
    \"ช่างเถอะ เพราะมีนทำให้เข้าใจผิดด้วยแหละ จะบอกก็บอกไม่ได้ เพราะสัญญากับมีนเอาไว้ว่า ถ้าเรียนคนละโรงเรียนจะต้องบอกคนอื่นๆ ว่าเป็นแฟนกัน กันคนมาจีบ ไม่รู้มีนจะหวงไปทำไม ไม่เห็นมีใครมาจีบเราสักคน\" คำพูดของเหมียวทำให้ปิ๊กหัวเราะร่วน ก็เธอเล่นมาบอกรักเขาโต้งๆ อย่างนี้ สมควรอยู่หรอกที่ไม่มีใครกล้ามาจีบ ดีว่าเขาชอบของแปลก
    \"เหมียว\" เขาเรียกเสียงเบา
    \"หือ?\" เหมียวขานแต่ไม่มองหน้าเขา ทำให้เขาต้องจับตัวเธอให้หันมาทางเขา
    \"ทำไมถึงชอบเรา\" เขามองตาเธอด้วยแววตาที่หวานซึ้ง ทำให้เหมียวต้องหลบสายตา คราวนี้ไม่ใช่เพราะอาย แต่เป็นเพราะรู้สึกผิด เธอจะบอกเขาได้ยังไงว่ามันเป็นการเดิมพัน
    \"ว่าไง??\" เขาถามย้ำ เขาคิดว่าเธอกำลังเขิน จึงไม่ยอมตอบเขา
    \"ไม่รู้สิ\" เหมียวพูดพลางหันหน้าไปมองทางอื่น
    \"แต่ฉันชอบเธอ ที่เธอบ้าดีเดือด ไม่เหมือนใครดี รีบเดินเถอะ เดี๋ยวแพรจะหิว\" ปิ๊กพูดพลางจับมือเหมียวเดิน แต่เหมียวกับยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน
    \"นะนายพูดว่าอะไรนะ\" เหมียวยืนมองเขานิ่งทำอะไรไม่ถูก ทำให้ปิ๊กอมยิ้มเสียยกใหญ่ บทจะโหดก็โหดแบบบ้าคลั่งไม่เกรงใจใคร บทจะน่ารักก็น่ารักเสียเหลือเกิน เขายืนมองเหมียว จึงแกล้งก้มหน้าไปกระซิบที่หูเหมียวเบาๆ
    \"ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ ได้ยินชัดไหม\" เขาพูดจบก็จูงมือเหมียวที่ทำหน้าเอ๋อสุดฤทธิ์ออกเดิน
    \"สำเร็จ นายปิ๊กชอบไอ้เหมียวแล้ว อย่างนี้เราก็ชนะแล้วสิ\" มะอึกพูดอย่างผู้มีชัย แต่เพื่อนทั้งสองของเธอกลับไม่เป็นเช่นนั้น \"อ้าว แกสองตัวทำไมทำหน้าเหมือนคนปวดอึ แต่อึไม่ออกว่ะ\"
    \"ไอ้บ้าอึก คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่ มาพูดกวนประสาทอยู่ได้\" เหมียวพูดพลางยกมือขึ้น หลายจะตี แต่มะอึกไวกว่า หลบได้ทัน
    \"แกกำลังรู้สึกผิดใช่ไหมเหมียว\" คำพูดของแพรทำให้เหมียวตวัดสายตาขึ้นมามอง \"แล้วแกก็กำลังคิดว่า ที่ผ่านมาทำถูกหรือเปล่า นอกจากนั้นที่สำคัญที่สุด แกชอบปิ๊ก\"
    \"เฮ้ย!!! แกเอาอะไรมาพูดแพร ฉันๆ โอ้ย ปวดหัว\" เหมียวพูดจบก็กุมหัวตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง
    \"เฮ้ยแพรรู้เบอร์โรงพยาบาลบ้าบ้างเปล่าว่ะ เอาไอ้เหมียวไปส่งหน่อย\" มะอึกพูดขำๆ แล้วก็ต้องรีบหลบให้พ้นรัศมีเท้าของเหมียว
    \"ทำไงดีว่ะแพร\" เหมียวพูดอย่างอ่อนใจ
    \"ถ้าแกชอบปิ๊กก็คบกับเขา ไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องนั้น แกก็สารภาพไปซะ แกก็บอกเขาไปก็ได้ว่าแกก็ชอบเขาอยู่แล้ว พอดียัยทรายมาท้า เลยเอากับมันหน่อย อย่าลืมบอกล่ะว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเหมียวชอบปิ๊ก แม้แต่แพรกับอึกก็ไม่รู้ เหมียวชอบปิ๊กตั้งแต่ม.4 ตอนที่แข่งบาสระหว่างห้อง\" แพรพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
    \"ไอ้แพร แกรู้?? แกรู้ได้ไง\" เหมียวลุกขึ้นพรวดพราด มองหน้าแพรที่ยิ้มกริ่ม
    \"เฮ้ย จริงอ่ะเหมียว เออแพรแกรู้ได้ไงว่ะ\" มะอึกถามขึ้นอีกคนด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจอย่างสุดฤทธิ์
    \"สายตาของคนที่มีความรักมองแว่บเดียวก็รู้ แกไม่รู้ตัวเลยล่ะสิว่าตั้งแต่แข่งบาสระหว่างห้องตอนม.4 แกก็ชอบมองปิ๊กบ่อยๆ ฉันว่าจะทักหลายทีแล้วแต่ก็ขี้เกียจ เฮ้อ ไปล่ะ ขอให้โชคดีกับความรักนะเพื่อน ฉันไปเดทกับบอลก่อนล่ะ\"
    \"ให้ตายสิอึก ฉันเกลียดยัยแพรจัง\" เหมียวพูดพลางมองดูเพื่อนรักที่เดินจากไป ทำไมชอบรู้ทันอยู่เรื่อยนะ
    \"ฉันก็ว่างั้น\"
   
    วันนี้มีนไม่ได้ไปรอรับเหมียวเหมือนกับตอนแรกๆ ที่รู้เรื่องปิ๊ก ทีแรกเหมียวนึกว่ามีนมีซ้อมที่โรงเรียน แต่พอกลับมาบ้าน ก็เห็นมีนนั่งอยู่หน้าจอทีวี แต่ตากับใจไม่ได้อยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย เหมียวนั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆ กับมีน พลางมองหน้าพี่ชายนิ่ง
    \"เป็นอะไระชาย\" เหมียวถามขึ้น ทำให้มีนหันมามองแล้วยิ้มบางๆ
    \"เปล่า ไม่เป็นไรหรอก\" คอตอบของมีนทำให้เหมียวถอนหายใจหนัก
    \"มีนก็รู้ว่าเวลามีนไม่สบายใจ มันก็ส่งผ่านมาถึงเหมียวด้วย บอกมาถเะอะ เรื่องแพรใช่ไหม ถ้าช่วยได้จะช่วย\" เหมียวพูด
    \"มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ เรามันเลวเองแหละ มีเพชรอยู่ในมือไม่รู้จักรักษาไว้ พอเสียไปแล้วเพิ่งรู้สึก\" มีนพูดเป็นเชิงด่าตัวเอง เหมียวจึงบีบไหล่มีนเบาๆ
    \"มีนคบกับแพรตั้งแต่เมื่อไหร่\" เหมียวถามขึ้น
    \"ม.2\" มีนพูดเสียงเรียบ
    \"เฮ้ย แล้วไม่เห็นบอก.......เลย\" เหมียวพูดด้วยความตกใจ กึ่งประหลาดใจ ตอนนั้นสนิทกันจะตายทำไมไม่รู้เรื่อง มีนยักไหล่ก่อนจะตอบ
    \"ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นนอกจากมีนกับแพร เหมียวก็รู้ตอนนั้นเราศัตรูเยอะจะตาย ไหนจะเพราะเราไปมีเรื่องเอง ไหนจะเพราะพวกที่มันมาก้อร่อก้อติกกับแพร เราประกาศออกไป แพรจะยิ่งมีอันตราย เลยตัดสินใจไม่บอกเลยดีกว่า เฮ้อ\" มีนพูดพลางแหงนหน้ามองเพดาน \"เรารักแพร เราไม่เคยคิดจะมองใครนอกจากแพรจริงๆ นะเหมียว ความจริงอะไรๆ ก็น่าจะไปได้สวย เพราะเราก็ดูออกว่าแพรก็ชอบเรา แต่ทำไมเรื่องมันเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้\"
    \"เกิดเรื่องอะไรขึ้น??\" มีนยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเอามือขยี้หัวน้องสาว
    \"ช่างเถอะ รู้แต่ว่าเมื่อวานที่ซ้อมแข่ง แพรบอกว่าไม่โกรธเรา......\" มีนเงียบไปสักพักก่อนหลับตาลงด้วยความปวดร้าว \"...แต่คงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว\"
    ดูเหมือนว่าความเศร้าในใจมีนจะส่งผ่านมายังเหมียวอย่างเห็นได้ฃัด แม้ว่าจะเกิดจากไข่คนละใบ แต่ทั้งสองคนก็มีอะไรที่เชื่อมโยงกันอย่างคาดไม่ถึง
    \"อะไรกันมะมีน แค่นี้ก็จะหมดความพยายามเหรอ\" เหมียวพูดเสียงดังเหมือนต่อว่า ทำให้มีนหันมามองน้องสาวงงๆ \"เหมียวไม่เห็นมะมีนพยายามอะไรสักอย่าง ถ้าเหมียวเป็นผ้าแพรเหมียวก็ไม่เอาเหมือนกันแหละ พยายามหน่อยสิพี่ชาย มะมีนมีแต้มต่อของความผูกพันธ์เป็นสิบปีเชียวนะ แถมยังมีเพื่อนรักของผ้าแพรอย่างเหมียวช่วยด้วย เดี๋ยวให้ไอ้อึกช่วยอีกคน\"
    \"แต่.......\" มีนพยายามจะท้วง แต่พอมองหน้าน้องสาวก็ยิ้มขึ้นมา \"โอเค ลองดูสักตั้ง งานนี้แกต้องช่วยกันๆ พวกผู้ชายที่มาอยู่รอบๆ ตัวแพรนะ ฉันไม่อยากวางมวยกับมัน\"
    \"ตกลง\" เหมียวพูดพลางยิ้มให้มีน แล้วสองพี่น้องก็แปะมือกันเป็นสัญญาณในการเริ่มต้นแผนการ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
++ แมวส้มคุย ++
เป็นอย่างไรกันบ้าง นานๆ ทีเอาฉากน่ารักๆ มาให้อ่าน ก่อนที่นางเอกจะโหดต่อ 55555
รู้สึกช่วงนี้นางเอกไม่โหดเลย ไม่สะใจ คิคิ แมวโรคจิต
ยังไงก็เข้ามาคุยกันน้า เป็นกำลังใจให้หน่อย
พุธนี้ไม่รู้จะได้ลงหรือเปล่า ไม่แน่ใจเหมือนกัน ดูก่อนนะจ๊ะ
มีอีกเรื่องที่อยากถาม คือเราคงจะไม่ค่อยกล่าวถึงเรื่อง แพรกับมีนมากนัก ไม่อยากจะเน้น กลัวตัวเองเพลิน
แต่ถ้าเพื่อนๆ ชอบ เราจะแต่งเป็นตอนพิเศษ แตกออกไปให้ หลังจากที่แต่งเรื่องปิ๊กกับเหมียวจบแล้ว หรือว่าอยากอ่านเรื่องใหม่กัน ก็ได้ 2 อย่าง
1. เรื่องใหม่
2. แพรกับมีน
เอาเรื่องไหนเป็นเรื่องต่อไป คิคิ ลองเลือกๆ กันดูเน้อ
อ้อ ถามอีกอย่าง เบื่อปิ๊กกับเหมียวหรือยัง เริ่มคิดแก๊กไม่ออก ไม่ใช่อะไรหรอก อิอิ ถ้าเริ่มเบื่อกันแล้วจะเข้าไคลแม็กซ์ ขมวดปม จบ แต่ถ้ายังไม่เบื่อ อาจจะยืดเหมือนละครช่อง 7 ไปอีกนิด แต่เราคงไม่แต่งถึงขนาด 50 ตอนนะ ไม่ไหวๆ อย่างมากคงแค่ 20 ตอน
ตอนหน้า.....ไม่บอกดีกว่า อ่านเอง
   
    \"นาย/เธอพูดก่อนสิ\" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง ทำให้ปิ๊กแอบเกาหูเขินๆ ส่วนเหมียวก็เสไปมองทางอื่นเสียอย่างนั้น
    \"งั้นฉันพูดก่อนนะ\" ทั้งสองพูดพร้อมกันเป็นครั้งที่ 3 ทำให้เหมียวและปิ๊กหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
    \"เขาเป็นพี่ชายเหมียวเหรอ\" ปิ๊กถามขึ้น โดยไม่รั้งรออีกแล้ว
    \"อื้อ เกิดก่อนฉัน 10 นาที\" เหมียวพูดยิ้มๆ
    \"ฝาแฝด?\" ปิ๊กถามเสียงสูง เหมียวพยักหน้า \"จะว่าไปหน้าก็เหมือนกันนะ\" ปิ๊กพูดในท้ายที่สุด
    \"แต่ก็มีคนคิดว่าเป็นแฟน\" เหมียวพูดนิ่งๆ
    \"ก็ใครจะไปรู้ ก็เห็นว่า...........\"
    \"ครบ 5 นาทีแล้ว\" เสียงเข้มๆ ดังขึ้น พร้อมมองหน้าสองคนนิ่ง เข้าไปข้างในเหมียว มีนไม่พูดเปล่า ดึงเหมียวให้เข้าไปด้วย เหมียวจึงหันมามองแล้วทำปากขมุบขมิบว่า \'เดี๋ยวค่อยเจอกัน\' ปิ๊กพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ แล้วเดินตามเหมียวกับมีนเข้าไป
    ในโรงยิมตอนนี้ร้อนระอุ เพราะแสงแดดจากตอนกลางวัน ปิ๊กเห็นเหมียวนั่งอยู่มุมนึงของสนาม อยู่กับแพร มะอึก และมีน โดยมีแพรแฟนคลับอย่างตั้มและเจมองอยู่ห่างๆ ทันทีที่แพรสบตากับปิ๊ก แพรก็ยิ้มให้แล้วเรียกให้มานั่งด้วยกัน
    \"ขอบใจนะปิ๊ก ถ้าไม่ได้ปิ๊กเราคงแย่\" แพรพูดขึ้น แล้วชะโงกหน้ามองไปทางตั้ม \"ตั้ม เจด้วยนะ\" สองหนุ่มยิ้มให้แพรแห้งๆ แพรมองหน้าปิ๊กกับเหมียวอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจพูดขึ้น
    \"ปิ๊ก เหมียว แพรหิวน้ำ ไปซื้อน้ำให้หน่อย นะ\" แพรพูดพลางหลิ่วตาเป็นเชิงรู้กันกับปิ๊ก นี่เขามองเหมียวมากขนาดนั้นเลยเหรอ
    \"เดี๋ยวเราไปด้วย\" มีนพูดขึ้น พลางมองปิ๊กอย่างไม่ไว้วางใจ การที่เขายอมบอกว่าเหมียวเป็นน้องสาวเขา นั่นถือเป็นที่สุดแล้ว แพรมองปิ๊กอย่างระอา เพราะรู้ดีว่าพี่ชายคนนี้หวงน้องสาวมากแค่ไหน
    \"อยู่เป็นเพื่อนแพรไม่ได้เหรอ\" แพรงัดไม้ตายออกมาใช้ ทำให้มีนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
    หลังจากที่เหมียวกับปิ๊กเดินออกไปแล้ว แพรก็มองหน้ามีนนิ่ง ก่อนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
    \"คุยอะไรกันหน่อยไหมมีน\"
    เหมียวกับปิ๊กเดินออกมาด้วยกัน โดยทิ้งระยะห่างกันเล็กน้อย น่าแปลกที่ปิ๊กไม่เคยรู้สึกเก้อเขินอะไรอย่างนี้มาก่อน เหมียวเองก็เดินมองนู่นมองนี่ไม่พูดไปเสียอย่างนั้น
    \"ทำไมมีนหวงเหมียวจัง\" เขาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
    \"ธรรมดา ก็อยู่ด้วยกันสองคนพี่น้อง แม่ก็ไปทำงานต่างจังหวัดนานๆ จะกลับที พ่อก็เสียตั้งแต่เราอยู่ป.4 มีนพูดบ่อยๆ ว่า มีนเป็นผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิง\" เหมียวพูดยิ้มๆ เธอรักพี่ชายคนนี้มาก ทั้งรักทั้งภูมิใจเลยทีเดียว เพราะแม้ว่าจะเกิดห่างกันไม่กี่นาที แต่เขาก็เป็นที่พึ่งให้ได้เสมอ ไม่ว่ายามใดก็ตาม
    \"ท่าทางจะเท่น่าดู แล้วเขาเป็นแฟนกับแพรเหรอ\" มีนถามไปเรื่อยๆ เป็นการสืบข้อมูลให้ตั้มไปในตัว
    \"อันนี้ฉันไม่รู้นะ เพิ่งได้ยินจากปากมีนวันนี้เนี่ยแหละ แต่บ้านฉันกับบ้านแพรบ้านอยู่ใกล้กัน ห่างกันไปแค่ 1 ซอยเอง แล้วพ่อแพรก็ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆ ก็เลยมาอยู่ด้วยกัน ตอนเด็กๆ ก็นอนด้วยกันสามคน เรื่องที่มะมีนชอบแพรก็พอรู้อยู่บ้าง แต่เรื่องเป็นแฟนไม่เห็นพูดอะไรเลย มีนอาจจะพูดเพื่อให้พวกนั้นออกห่างก็ได้ พวกนั้นตามรังควาญแพรตั้งแต่ม.ต้นแล้ว\" เหมียวอธิบายเจื้อยแจ้ว \"และนี่เป็นสาเหตุที่มีนไปเรียนมวยไทย เพื่อปกป้องแพร เท่ดีไหมล่ะ ส่วนฉันน่ะของแถม\"
    คำบอกเล่าของเหมียวทำให้ปิ๊กหัวเราะลั่น เหมียวพูดโดยไม่มีท่าทีอิจฉาแม้แต่น้อย แต่กลับพูดด้วยท่าทีสบายๆ แต่เขาก็เข้าใจมีน ถ้าเป็นเขา เขาก็คงอยากจะปกป้องคนรักด้วยมือของเขาเอง
    \"เหมียว เราขอโทษที่เข้าใจผิดนะ\" ปิ๊กพูดขอโทษในท้ายที่สุด
    \"ช่างเถอะ เพราะมีนทำให้เข้าใจผิดด้วยแหละ จะบอกก็บอกไม่ได้ เพราะสัญญากับมีนเอาไว้ว่า ถ้าเรียนคนละโรงเรียนจะต้องบอกคนอื่นๆ ว่าเป็นแฟนกัน กันคนมาจีบ ไม่รู้มีนจะหวงไปทำไม ไม่เห็นมีใครมาจีบเราสักคน\" คำพูดของเหมียวทำให้ปิ๊กหัวเราะร่วน ก็เธอเล่นมาบอกรักเขาโต้งๆ อย่างนี้ สมควรอยู่หรอกที่ไม่มีใครกล้ามาจีบ ดีว่าเขาชอบของแปลก
    \"เหมียว\" เขาเรียกเสียงเบา
    \"หือ?\" เหมียวขานแต่ไม่มองหน้าเขา ทำให้เขาต้องจับตัวเธอให้หันมาทางเขา
    \"ทำไมถึงชอบเรา\" เขามองตาเธอด้วยแววตาที่หวานซึ้ง ทำให้เหมียวต้องหลบสายตา คราวนี้ไม่ใช่เพราะอาย แต่เป็นเพราะรู้สึกผิด เธอจะบอกเขาได้ยังไงว่ามันเป็นการเดิมพัน
    \"ว่าไง??\" เขาถามย้ำ เขาคิดว่าเธอกำลังเขิน จึงไม่ยอมตอบเขา
    \"ไม่รู้สิ\" เหมียวพูดพลางหันหน้าไปมองทางอื่น
    \"แต่ฉันชอบเธอ ที่เธอบ้าดีเดือด ไม่เหมือนใครดี รีบเดินเถอะ เดี๋ยวแพรจะหิว\" ปิ๊กพูดพลางจับมือเหมียวเดิน แต่เหมียวกับยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน
    \"นะนายพูดว่าอะไรนะ\" เหมียวยืนมองเขานิ่งทำอะไรไม่ถูก ทำให้ปิ๊กอมยิ้มเสียยกใหญ่ บทจะโหดก็โหดแบบบ้าคลั่งไม่เกรงใจใคร บทจะน่ารักก็น่ารักเสียเหลือเกิน เขายืนมองเหมียว จึงแกล้งก้มหน้าไปกระซิบที่หูเหมียวเบาๆ
    \"ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ ได้ยินชัดไหม\" เขาพูดจบก็จูงมือเหมียวที่ทำหน้าเอ๋อสุดฤทธิ์ออกเดิน
    \"สำเร็จ นายปิ๊กชอบไอ้เหมียวแล้ว อย่างนี้เราก็ชนะแล้วสิ\" มะอึกพูดอย่างผู้มีชัย แต่เพื่อนทั้งสองของเธอกลับไม่เป็นเช่นนั้น \"อ้าว แกสองตัวทำไมทำหน้าเหมือนคนปวดอึ แต่อึไม่ออกว่ะ\"
    \"ไอ้บ้าอึก คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่ มาพูดกวนประสาทอยู่ได้\" เหมียวพูดพลางยกมือขึ้น หลายจะตี แต่มะอึกไวกว่า หลบได้ทัน
    \"แกกำลังรู้สึกผิดใช่ไหมเหมียว\" คำพูดของแพรทำให้เหมียวตวัดสายตาขึ้นมามอง \"แล้วแกก็กำลังคิดว่า ที่ผ่านมาทำถูกหรือเปล่า นอกจากนั้นที่สำคัญที่สุด แกชอบปิ๊ก\"
    \"เฮ้ย!!! แกเอาอะไรมาพูดแพร ฉันๆ โอ้ย ปวดหัว\" เหมียวพูดจบก็กุมหัวตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง
    \"เฮ้ยแพรรู้เบอร์โรงพยาบาลบ้าบ้างเปล่าว่ะ เอาไอ้เหมียวไปส่งหน่อย\" มะอึกพูดขำๆ แล้วก็ต้องรีบหลบให้พ้นรัศมีเท้าของเหมียว
    \"ทำไงดีว่ะแพร\" เหมียวพูดอย่างอ่อนใจ
    \"ถ้าแกชอบปิ๊กก็คบกับเขา ไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องนั้น แกก็สารภาพไปซะ แกก็บอกเขาไปก็ได้ว่าแกก็ชอบเขาอยู่แล้ว พอดียัยทรายมาท้า เลยเอากับมันหน่อย อย่าลืมบอกล่ะว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเหมียวชอบปิ๊ก แม้แต่แพรกับอึกก็ไม่รู้ เหมียวชอบปิ๊กตั้งแต่ม.4 ตอนที่แข่งบาสระหว่างห้อง\" แพรพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
    \"ไอ้แพร แกรู้?? แกรู้ได้ไง\" เหมียวลุกขึ้นพรวดพราด มองหน้าแพรที่ยิ้มกริ่ม
    \"เฮ้ย จริงอ่ะเหมียว เออแพรแกรู้ได้ไงว่ะ\" มะอึกถามขึ้นอีกคนด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจอย่างสุดฤทธิ์
    \"สายตาของคนที่มีความรักมองแว่บเดียวก็รู้ แกไม่รู้ตัวเลยล่ะสิว่าตั้งแต่แข่งบาสระหว่างห้องตอนม.4 แกก็ชอบมองปิ๊กบ่อยๆ ฉันว่าจะทักหลายทีแล้วแต่ก็ขี้เกียจ เฮ้อ ไปล่ะ ขอให้โชคดีกับความรักนะเพื่อน ฉันไปเดทกับบอลก่อนล่ะ\"
    \"ให้ตายสิอึก ฉันเกลียดยัยแพรจัง\" เหมียวพูดพลางมองดูเพื่อนรักที่เดินจากไป ทำไมชอบรู้ทันอยู่เรื่อยนะ
    \"ฉันก็ว่างั้น\"
   
    วันนี้มีนไม่ได้ไปรอรับเหมียวเหมือนกับตอนแรกๆ ที่รู้เรื่องปิ๊ก ทีแรกเหมียวนึกว่ามีนมีซ้อมที่โรงเรียน แต่พอกลับมาบ้าน ก็เห็นมีนนั่งอยู่หน้าจอทีวี แต่ตากับใจไม่ได้อยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย เหมียวนั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆ กับมีน พลางมองหน้าพี่ชายนิ่ง
    \"เป็นอะไระชาย\" เหมียวถามขึ้น ทำให้มีนหันมามองแล้วยิ้มบางๆ
    \"เปล่า ไม่เป็นไรหรอก\" คอตอบของมีนทำให้เหมียวถอนหายใจหนัก
    \"มีนก็รู้ว่าเวลามีนไม่สบายใจ มันก็ส่งผ่านมาถึงเหมียวด้วย บอกมาถเะอะ เรื่องแพรใช่ไหม ถ้าช่วยได้จะช่วย\" เหมียวพูด
    \"มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ เรามันเลวเองแหละ มีเพชรอยู่ในมือไม่รู้จักรักษาไว้ พอเสียไปแล้วเพิ่งรู้สึก\" มีนพูดเป็นเชิงด่าตัวเอง เหมียวจึงบีบไหล่มีนเบาๆ
    \"มีนคบกับแพรตั้งแต่เมื่อไหร่\" เหมียวถามขึ้น
    \"ม.2\" มีนพูดเสียงเรียบ
    \"เฮ้ย แล้วไม่เห็นบอก.......เลย\" เหมียวพูดด้วยความตกใจ กึ่งประหลาดใจ ตอนนั้นสนิทกันจะตายทำไมไม่รู้เรื่อง มีนยักไหล่ก่อนจะตอบ
    \"ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นนอกจากมีนกับแพร เหมียวก็รู้ตอนนั้นเราศัตรูเยอะจะตาย ไหนจะเพราะเราไปมีเรื่องเอง ไหนจะเพราะพวกที่มันมาก้อร่อก้อติกกับแพร เราประกาศออกไป แพรจะยิ่งมีอันตราย เลยตัดสินใจไม่บอกเลยดีกว่า เฮ้อ\" มีนพูดพลางแหงนหน้ามองเพดาน \"เรารักแพร เราไม่เคยคิดจะมองใครนอกจากแพรจริงๆ นะเหมียว ความจริงอะไรๆ ก็น่าจะไปได้สวย เพราะเราก็ดูออกว่าแพรก็ชอบเรา แต่ทำไมเรื่องมันเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้\"
    \"เกิดเรื่องอะไรขึ้น??\" มีนยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเอามือขยี้หัวน้องสาว
    \"ช่างเถอะ รู้แต่ว่าเมื่อวานที่ซ้อมแข่ง แพรบอกว่าไม่โกรธเรา......\" มีนเงียบไปสักพักก่อนหลับตาลงด้วยความปวดร้าว \"...แต่คงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว\"
    ดูเหมือนว่าความเศร้าในใจมีนจะส่งผ่านมายังเหมียวอย่างเห็นได้ฃัด แม้ว่าจะเกิดจากไข่คนละใบ แต่ทั้งสองคนก็มีอะไรที่เชื่อมโยงกันอย่างคาดไม่ถึง
    \"อะไรกันมะมีน แค่นี้ก็จะหมดความพยายามเหรอ\" เหมียวพูดเสียงดังเหมือนต่อว่า ทำให้มีนหันมามองน้องสาวงงๆ \"เหมียวไม่เห็นมะมีนพยายามอะไรสักอย่าง ถ้าเหมียวเป็นผ้าแพรเหมียวก็ไม่เอาเหมือนกันแหละ พยายามหน่อยสิพี่ชาย มะมีนมีแต้มต่อของความผูกพันธ์เป็นสิบปีเชียวนะ แถมยังมีเพื่อนรักของผ้าแพรอย่างเหมียวช่วยด้วย เดี๋ยวให้ไอ้อึกช่วยอีกคน\"
    \"แต่.......\" มีนพยายามจะท้วง แต่พอมองหน้าน้องสาวก็ยิ้มขึ้นมา \"โอเค ลองดูสักตั้ง งานนี้แกต้องช่วยกันๆ พวกผู้ชายที่มาอยู่รอบๆ ตัวแพรนะ ฉันไม่อยากวางมวยกับมัน\"
    \"ตกลง\" เหมียวพูดพลางยิ้มให้มีน แล้วสองพี่น้องก็แปะมือกันเป็นสัญญาณในการเริ่มต้นแผนการ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
++ แมวส้มคุย ++
เป็นอย่างไรกันบ้าง นานๆ ทีเอาฉากน่ารักๆ มาให้อ่าน ก่อนที่นางเอกจะโหดต่อ 55555
รู้สึกช่วงนี้นางเอกไม่โหดเลย ไม่สะใจ คิคิ แมวโรคจิต
ยังไงก็เข้ามาคุยกันน้า เป็นกำลังใจให้หน่อย
พุธนี้ไม่รู้จะได้ลงหรือเปล่า ไม่แน่ใจเหมือนกัน ดูก่อนนะจ๊ะ
มีอีกเรื่องที่อยากถาม คือเราคงจะไม่ค่อยกล่าวถึงเรื่อง แพรกับมีนมากนัก ไม่อยากจะเน้น กลัวตัวเองเพลิน
แต่ถ้าเพื่อนๆ ชอบ เราจะแต่งเป็นตอนพิเศษ แตกออกไปให้ หลังจากที่แต่งเรื่องปิ๊กกับเหมียวจบแล้ว หรือว่าอยากอ่านเรื่องใหม่กัน ก็ได้ 2 อย่าง
1. เรื่องใหม่
2. แพรกับมีน
เอาเรื่องไหนเป็นเรื่องต่อไป คิคิ ลองเลือกๆ กันดูเน้อ
อ้อ ถามอีกอย่าง เบื่อปิ๊กกับเหมียวหรือยัง เริ่มคิดแก๊กไม่ออก ไม่ใช่อะไรหรอก อิอิ ถ้าเริ่มเบื่อกันแล้วจะเข้าไคลแม็กซ์ ขมวดปม จบ แต่ถ้ายังไม่เบื่อ อาจจะยืดเหมือนละครช่อง 7 ไปอีกนิด แต่เราคงไม่แต่งถึงขนาด 50 ตอนนะ ไม่ไหวๆ อย่างมากคงแค่ 20 ตอน
ตอนหน้า.....ไม่บอกดีกว่า อ่านเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น