ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ซ้อมแข่งกับวันอลวน
หัวข้อการสนทนาในโรงเรียนตอนนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องรูปของทราย ที่ยากเหลือเกินที่จะทำให้เชื่อว่าเป็นรูปตัดต่อ เพราะที่แพรเลือกมาส่งในอีเมลล์แต่ละรูปนั้น เป็นรูปที่นัวเนียในจังหวะที่หน้าของคนทั้งสองได้อารมณ์กันอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช ไหนยังจะรูปเกลื่อนกราดตามห้องเรียนอีก
\"แกทำเกินไปหรือเปล่าว่ะ แพร\" เสียงเหมียวพูดขึ้น พลางหันไปมองทรายที่ก้มหน้างุด แน่ละสิ โดนเป็นหัวข้อสนทนาอย่างนั้นจะทำยังไงได้ แม้แต่เอมี่เพื่อนที่เคยนั่งกินข้าวด้วยกันยังเดินหลบไปไกล ไม่อยากจะอยู่ด้วยสักเท่าไหร่ ก็แน่ละสิ ใครอยากเป็นเป้าสายตากันล่ะ
แพรมองเหมียวแล้วถอนใจ แข็งนอกอ่อนในนี่แหละนะมะเหมียว
\"เอาไงล่ะ?\" แพรถามอย่างรู้ทัน พอเหมียวพยักหน้าเท่านั้น ทั้งสามคนก็หยิบจานลุกขึ้นไปนั่งโต๊ะเดียวกับคู่อริแบบไม่มีใครคาดคิด
\"มองอะไร นั่งไม่ได้เหรอตรงนี้\" มะอึกถามเสียงแข็ง
\"จะมาเยาะเย้ยอะไรอีกล่ะ\" ทรายถามน้ำตาคลอ ทำให้เหมียวถอนหายใจออกมา
\"เปล่า แค่จะมาตกลงดีๆ\" เหมียวพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ทรายช้อนตาขึ้นมามองอย่างขุ่นเคือง
\"ถือว่าเราหายกัน โดนกันไปคนละหมัด ต่อไปนี้ก็สู้กันดีๆ ซึ่งๆ หน้า การเดิมพันของเรายังไม่จบแค่นี้\" เหมียวพูดอย่างไม่ยี่หระ ทำให้อีกฝ่ายตาโต
\"ฉันสิโดนไปตั้งหลายที โดนแกตบ แถมโดนแพร เอ่อ ใครก็ก็ไม่รู้เอารูปมาลงประจาน แถมแม่ยังคุมความประพฤติฉันอีก แถมรูปที่เอาลงไปนั่นก็ทำให้ปิ๊กเข้าใจผิดอีก ฉันก็เสียเปรียบสิ\" ทรายประท้วง
\"ช่วยไม่ได้ ถือว่าแกเดินหมากพลาดเอง\" แพรพูดอย่างเย็นชา มือก็ตักข้าวเข้าปาก
\"ว่าไง หรือแกจะยอมแพ้\" มะอึกพูดหยั่งเชิง
\"ไม่มีทาง เรื่องเดิมพันของเราไม่จบแค่นี้แน่ แล้วจะได้เห็นดีกัน\" ทรายพูดจบก็ก้มหน้าลงกินข้าว เสร็จแล้วก็เดินเชิดหน้าออกไปทันที
\"ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะมันหน่อย คู่แข่งหงอยไปเหงาแย่เลย จริงไหมพวกเรา\" เหมียวพูดยิ้มๆ ให้อีกสองสาวที่นั่งอยู่ ทำหน้าทำตาไม่รู้เรื่อง ทำเป็นแย่งขนมกันสนุกสนาน
หลังจากที่กินข้าว กินขนมกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ คุยถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้กันอย่างสนุกสนาน จนในที่สุดแพรก็ถามขึ้น
\"เออ เหมียว อึก แกจะไปดูชมรมบาสซ้อมแข่งวันเสาร์นี้เปล่า\"
\"บอกตรงๆ ว่ะ ฉันไม่กล้าไปเจอหน้าปิ๊ก อีกอย่างซ้อมแข่งคราวนี้มีนลงด้วย\" เหมียวพูดเสียงอ่อย
\"ไม่เป็นไร ฉันมีแผน ไอ้อึกแกเคยเจอมีนแล้วใช่ไหม แกแยกมีนออกจากเหมียวนะ\" แพรพูดขึ้น \"งานนี้แกต้องรับบทหนักหน่อยอึก เพราะมีนไม่ใช่ธรรมดา\" แพรพูดเหมือนขู่ทำให้มะอึกลอบกลืนน้ำลายเบาๆ
\"แพร ทำไมแกไม่แยกเอง แกเป็นคนเดียวที่เอามีนอยู่\" เหมียวพูดพลางมองหน้าแพรอย่างค้นคำตอบ เหมียวจ้องลึกไปในแววตาของเพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
\"ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมเหมียว ถ้าเป็นเรื่องผู้ชายที่ชื่อมีน ฉันไม่ขอยุ่งด้วย\" แพรพูดเสียงแข็ง ทำให้คนกลางที่ไม่รู้เรื่องอย่างอึกทำหน้างงๆ
\"แล้ววันนั้นแกตามเขามาทำไม\" เหมียวขึ้นเสียงอย่างเหลืออด เธอทนไม่ได้กับความหัวรั้น และทิฐิของเพื่อนของเธอ
\"เพราะแกไงเหมียว ถ้าไม่ใช่เพราะแก ให้ตายฉันก็ไม่มีวันเรียกเขามา\" แพรพูดจบก็เดินจ้ำออกไป มะอึกก็ได้แต่มองเพื่อนทั้งสองที่ดูเหมือนจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงทั้งคู่
\"แกจะหนีไปอีกนานแค่ไหนแพร\" เหมียวตะโกนออกไป ทำให้แพรชะงักค้างอยู่ขั่วครู่ แล้วก็เดินต่อไป โดยที่ไม่หันกลับมา
\"พวกแกมีเรื่องอะไรกันว่ะ\" มะอึกถามขึ้น ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เขาไม่เคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันสักที
\"เปล่า แค่เบื่อคนหัวดื้อ ไปเถอะ\" เหมียวไม่ได้ให้คำตอบที่ดีกว่านี้เลย นอกจากกอดคอเพื่อนอีกคนเดินตามคนที่เธอคิดว่าหัวดื้อไป
และแล้ววันซ้อมแข่งก็มาถึง ถึงแม้ว่าวันนั้นเหมียวและแพรจะขึ้นเสียงกัน แต่พอกลับถึงห้อง ทั้งสองก็คุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"เราแค่ถกกันน่ะอึก\" เหมียวพูดชี้แจง ทำให้มะอึกทำหน้าเอ๋อไปพักใหญ่ นี่พวกมันแค่ถกกัน ถ้ามันจะตบกันไม่ยิ่งไปกว่านี้เหรอเนี่ย
\"ตกลงคนวางแผนไม่มาเหรอว่ะเนี่ย\" อึกพูดอย่างเซ็งๆ ตอนนี้เธอไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะช่วยเหมียวได้ตามลำพังหรือเปล่า เรื่องสืบข้อมูล ทำงานเบื้องหลังไว้ใจเธอได้ แต่เรื่องออกหน้าเนี่ย เธอยังไม่มั่นใจแม้แต่น้อย
\"เดี๋ยวแพรมันก็มา มันปากแข็งไปอย่างนั้นแหละ\" เหมียวพูดนิ่งๆ ทำให้มะอึกมองหน้าอย่างแปลกใจ
\"ช่วงนี้แกดูใจเย็นลงหรือเปล่าเหมียว\" มะอึกพูดด้วยความแปลกใจ ทำให้เหมียวยิ้มร่า
\"เป็นอย่างนี้แหละ ถ้าพี่ชายฉันเย็น ฉันจะร้อน ถ้าพี่ชายฉันร้อน ฉันจะเย็น มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เล็กๆ แล้ว\" เหมียวพูดยิ้มๆ
\"แล้วตอนนี้พี่ชายแกเป็นบ้าอะไรว่ะ\" มะอึกถาม
\"โรคเก่ากำเริบ ไปนั่งเถอะ\" สิ่งที่เหมียวพูดไม่ได้ให้ความกระจ่างกับมะอึกมากนัก แต่ก็เอาไว้ก่อนเถอะ เพราะตอนนี้เธอกำลังพะวงกับเรื่องที่เธอต้องแยกมีนจากเหมียว
วันนี้การซ้อมแข่งไม่ได้ซ้อมแข่งแค่เพียงสองโรงเรียนเท่านั้น หากแต่ซ้อมกันสามโรงเรียน นอกจากโรงเรียนของเหมียวและของมีนแล้ว ยังมีโรงเรียนอื่นอีก 1 โรงเรียน การซ้อมแข่งระหว่างโรงเรียนเหมียวกับมีนเป็นไปอย่างราบรื่น ทุกอย่างเป็นปกติ แม้ว่ามีนกับปิ๊กจะมีเขม่นกันในสนามกันบ้าง แต่ก็ไม่มีเหตุการณ์รุนแรง แต่การแข่งขันระหว่างโรงเรียนมีนกับอีกโรงเรียน มีการปะทะกันหนัก จนคนดูสังเกตได้ โดนเฉพาะการปะทะกันระหว่างมีนกับกรณ์ เซ็นเตอร์ของฝ่ายตรงข้าม
\"ทำไมสองคนนั้นเขาปะทะกันหนักจัง นี่แค่ซ้อมแข่งเองนะ\" ตั้มพูดขึ้น ขณะที่ปิ๊กก็มองตามใจก็คิดอย่างเดียวกัน ขนาดกับเขาที่เขม่นกับนายมีนอะไรนั่นเรื่องเหมียวยังไม่ปะทะกันหนักขนาดนี้ หรือว่านายมีนกับนายกรณ์จะมีเรื่องกันมาก่อน
\"มีนกับอีตานั่นเคยต่อยกันเมื่อตอนม.ต้นน่ะ\" เหมียวพูดแทรกขึ้นอย่างลืมตัว ทำให้อีกฝ่ายหันมองหน้า
\"รู้ดีจริงนะ คบกันมานานเชียว\" คำประชดประชันทำให้เหมียวชักสีหน้าทันที
\"นายจะฟังฉันอธิบายไม่ได้เลยหรือไง\" เหมียวพูดอย่างน้อยใจ
\"ถ้าเธออยากอธิบายจริง ก็คงจะอธิบายให้ฉันฟังตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ คงไม่รอจนถึงวันนี้หรอก และภาพในวันนั้นก็คงอธิบายหมดแล้ว ไม่ต้องอธิบายอะไรมากหรอกนะ\" ปิ๊กพูดพลางเอาผ้าเช็ดหน้าแรงๆ โดยลืมไปว่าผ้าผืนนั้นเหมียวเป็นคนซื้อให้เขา
\"นายฟังบ้างสิ ฉันกับมีน.....\"
\"ปี๊ดดดดดดดดด\" เสียงนักหวีดหมดเวลาดังขึ้น ทำให้ผู้เล่นของทั้งสองฝ่ายกลับมาที่ที่พัก มีนเดินมาหาทั้งสองคนที่กำลังจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ โดยไม่มีใครหลบสายตา
มะอึกเห็นมีนเดินมาทางนี้ก็สูดลมหายใจลึกๆ รู้ดีว่าภารกิจอันแสนหนักอึ้งมาถึงแล้ว เมื่อเรียกความกล้าแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปหามีน
\"มีน เอ่อ เดี๋ยวมีนได้พักใช่ไหม พาเราไปซื้อขนมหน่อยสิ\" มะอึกพูดตามบทที่แพรให้มาเด๊ะๆ
\"เดี๋ยวเรียกเหมียวก่อน มะ........\"
\"ไม่ต้อง\" มะอึกพูดเสียงแข็ง \"มีนรังเกียจเราเหรอ ไปเถอะนะ เหมียวมันอยู่ได้\"
\"แต่\" มีนพยายามจะท้วง แต่มะอึกก็ลากเขาออกไปอีกทางนึงจนได้
\"ก็ว่ามาสิ\" ปิ๊กพูดขึ้นทำลายความเงียบ แต่คราวนี้เหมียวเม้มปากสนิท น้ำตาพาลจะไหล นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกน้อยใจเขาจริงๆ
\"พูดไปปิ๊กก็คงไม่เชื่อเรา ถ้าเราจะบอกว่า เรากับมีนไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้น\" เหมียวพูดขึ้นด้วยจังหวะที่รัวเร็ว
\"นายจะคิดยังไงก็ตามใจนายแล้วกัน\" เหมียวพูดขึ้นด้วยความน้อยใจที่ระเบิดขึ้นมา ขอโทษนะแพร คราวนี้ฉันทำแผนแกพังไม่เป็นท่าเลย
เวลาผ่านไปสักพัก ตอนนี้หลายคนก็นั่งกินขนมเล่นกัน นอนหลับพักผ่อนกันบ้างตามอัธยาศัย เพื่อเตรียมตัวแข่งต่อช่วงบ่าย เหมียว มะอึก และมีนนั่งอยู่มุมนึงของสนาม มะอึกค่อนข้างแปลกใจที่เหมียวมานั่งทำท่าเบื่อๆ อยู่ที่นี่ แทนที่จะเป็นการอยู่กับปิ๊กอย่างที่วางแผนกันเอาไว้
\"เป็นอะไรน่ะเรา\" มีนถามพลางเอามือลูบหัวเหมียวอย่างอ่อนโยน
\"เบื่อผู้ชาย ยิ่งผู้ชายอย่างมะมีนนะเหมียวยิ่งเบื่อ เบื่อมากถึงมากที่สุด\" เหมียวพูดเสียงดังลั่นเหมือนระเบิดอารมณ์ ทำให้อีกฝ่ายหงอไปทันที
\"มีนทำอะไรอีกหล่ะ\" เขาถาม \"เรื่องผู้ชายคนนั้นใช่ไหม มันสำคัญกับเหมียวมากเลยใช่ไหม มากกว่ามีนด้วยใช่ไหม\" เสียงของเขาแข็งขึ้นในช่วงท้าย ทำให้คนทั้งโรงยิมหันมามองด้วยความสงสัย ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเหมียวก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศ แต่ตอนนี้เหมียวไม่มีอารมณ์รับโทรศัพท์ใครทั้งนั้น เธอกดสายทิ้งโดยที่ไม่มองด้วยซ้ำว่าใคร แต่คนโทรมาก็ยังจะกดโทรมาอีก ทำให้เหมียวรำคาญจนต้องปิดโทรศัพท์ แต่คราวนี้เสียงโทรศัพท์กลับไปติดเครื่องมีนแทน เหมียวเริ่มคิดว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
พอเห็นเบอร์ที่โชว์มีนทำหน้าตกอกตกใจ แล้วก็รีบรับ
\"มีน ช่วยแพรด้วย\" เสียงสะอื้นจากอีกฝ่าย ทำให้มีนใจหายวูบ
\"แพรอยู่ไหน\"
\"ห้องน้ำ หลังโรงเรียน พวกมัน.....พวกมัน......เห็นแพร ฮือๆ แพรกลัว\" มีนคุยอะไรอีกสองสามคำ ก่อนที่จะวิ่งออกไป ตอนนี้ใจของเขาแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
\"มีนเกิดอะไรขึ้น\" เหมียวทำหน้าตาตื่น
\"พวกเวรนั่นตามแพรอีกแล้ว\" พูดได้เท่านี้ เขาก็ออกวิ่งไป เหมียวยืนตะลึง พวกเวรนั่นเหรอ พวกมันไม่มาคนเดียวแน่ พวกนี้หมาหมู่จะตาย เหมียวกำลังจะวิ่งออกตามไป แต่ผู้หญิงอยางเธอทำอะไรได้ล่ะ แล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นตั้ม ปิ๊กและคนที่ชมรมบาส (ที่บางคนเป็นแพรแฟนคลับ)
\"ปิ๊ก ตั้ม ไปกับเราหน่อย แพรกำลังอยู่ในอันตราย\" พอได้ยินคำว่าอันตราย ทุกคนก็รีบวิ่งตามเหมียวไปทันที เหมียวกดโทรศัพท์หามีน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่ยอมเสียเวลารับโทรศัพท์แม้แต่วินาทีเดียว
จนกระทั่งพวกเหมียวได้ยินเสียงต่อสู้กันบริเวณหลังโรงเรียน จึงรีบวิ่งไปดู ภาพของมีนกำลังต่อยกับเด็กอีกโรงเรียนหนึ่งอยู่นับ 5-6 คน โดยมีแพรยืนสั่นอยู่ด้านหลัง แม้ว่ามีนจะเก่งสักเพียงใด แต่คนที่ต่อสู้ด้วยมามากว่าจึงทำให้เสียเปรียบ
\"ปิ๊กช่วยมีนด้วย\" ตอนนี้แม้แต่เหมียวก็ขาสั่นไปหมดแล้ว แม้ว่าเธอจะเห็นมีนต่อสู้เพื่อปกป้องตนเองและแพรบ่อยๆ แต่ครั้งดูมันดูสาหัสกว่าทุกๆ ที ไม่ต้องรอให้เหมียวขอร้องซ้ำสอง ปิ๊ก ตั้ม และเพื่อนชมรมบาสอีกคนก็ตรงเข้าไปลุย เหมียวและมะอึกตรงเข้าไปพาแพรมายืนอยู่ห่างจุดที่แพรยืนอยู่ทีแรก มือก็เตรียมถือไม้คนละอัน หากว่าฝ่ายตนเองเสียเปรียบจะฟาดลงไปที่อีกฝ่ายที่ตอนนี้ก็สะบักบอมไม่แพ้กัน
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องพึ่งฝีมือของสามสาวเสียแล้ว พอมีคนเข้าไปช่วยก็ดูเหมือนว่ามีนจะสู้ถนัดขึ้นกว่าเก่า ไม่ช้าเขาก็ซัดหมอบไปสองสามคน ส่วนปิ๊กก็ช่วยจัดการได้อีกหนึ่งคน ตั้มกับเพื่อนอีกคนก็เช่นกัน
\"กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่ายุ่งกับแพร\" มีนกระชากคอเสื้อพวกมันคนหนึ่งขึ้นมา \"ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้อีก อย่ามายุ่งกับแฟนกูจำไว้\" คำพูดประโยคสุดท้ายทำให้ทุกคนหันไปมองเขานิ่ง แม้แต่แพรที่กำลังสั่น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้าน เขาปล่อยคอเสื้อของอีกฝ่ายลง แล้วเดินตรงเข้าไปหาแพร แพรทำท่าจะหนีเขาอยู่แล้ว ถ้าเขาไปดึงตัวเธอเข้าไปกอดเสียก่อน
\"มีนขอโทษ มีนมาช้า ทำให้แพรกลัว ทั้งๆ ที่สัญญาว่าจะปกป้อง มีนมันไม่ได้เรื่องเลย\" คำพูดของเขาทำให้แพรร้องไห้โฮ และกอดเขานิ่ง
ชั่ววินาทีหนึ่งเหมียวลอบมองขึ้นไปสบสายตากับปิ๊กที่กำลังมองมาทางเธอพอดี แฟนแพรอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมถึงมาหอมแก้มเหมียว เขาคิดด้วยความแปลกใจ
ความเงียบปกคลุมอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนที่แพรจะสงบลง แต่ดูเหมือนว่ามีนจะไม่ยอมปล่อยเธอแม้แต่ชั่ววินาทีเดียว แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาต้องขอบคุณคนที่มาช่วยก่อน ลำพังเขาไม่เท่าไหร่ แต่คนที่เขาสัญญากับตัวเองว่าต้องปกป้องด้วยชีวิต จะเอามาเสี่ยงด้วยไม่ได้เด็ดขาด เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายสามคนที่มาช่วยเขาเอาไว้
\"ขอบใจพวกนายมาก\" มีนเอ่ยขึ้น แต่ทั้งสามคนก็เอ่ยบอกว่าไม่เป็นไร
\"แพรก็เป็นเพื่อนพวกเรา\" ปิ๊กพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าแพรแฟนคลับทั้งสองคนยังยืนอึ้งสติไม่อยู่กับร่องกับรอย ชั่ววินาทีที่ปิ๊กเห็นมีนกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เขามองปิ๊กอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจ
\"พวกนายชื่ออะไร\" เขาถามเสียงห้วน แต่ก็เจือปนด้วยมิตรภาพ
\"เราชื่อปิ๊ก นี่ตั้ม แล้วก็เจ\" ปิ๊กแนะนำเพื่อนอีกสองคน
\"เราชื่อมีน ไปทำแผลกันเถอะ พวกนี้น่ะ เดี๋ยวนายมันก็มาเก็บ\" มีนพูดยิ้มๆ พลางเดินนำออกไป มือข้างนึงจูงแพร พยักหน้าให้เหมียวเดินตามมา เหมียวจึงเดินตามออกไปอย่างเสียไม่ได้
\"เหมียว\" ปิ๊กเรียกขึ้น ทำให้เหมียวชะงัก รวมทั้งมีนด้วย มีนหันมายิ้มชั่วครู่ก่อนมองหน้าเหมียวที่ทำตาเป็นเชิงขอร้อง
\"ก็ได้ ฉันอนุญาตให้คุยได้ 5 นาที แต่บอกไว้ก่อน ฉันไม่ยกน้องสาวให้นายแน่ๆ จำเอาไว้\"
-------------------------------------------------------------------------------------------
แมวส้มคุย -- แฮ่มๆ ในที่สุด ตัวจริงของนายมีนก็เปิดเผยจนได้ มีใครที่อยากจะบอกว่า \"คิดแล้วเชียว\" บ้างงับ แหะๆ
ครั้งหน้าพบกับตอน ........พี่ชายที่ชื่อมีน............
เจอกันวันเสาร์งับ
\"แกทำเกินไปหรือเปล่าว่ะ แพร\" เสียงเหมียวพูดขึ้น พลางหันไปมองทรายที่ก้มหน้างุด แน่ละสิ โดนเป็นหัวข้อสนทนาอย่างนั้นจะทำยังไงได้ แม้แต่เอมี่เพื่อนที่เคยนั่งกินข้าวด้วยกันยังเดินหลบไปไกล ไม่อยากจะอยู่ด้วยสักเท่าไหร่ ก็แน่ละสิ ใครอยากเป็นเป้าสายตากันล่ะ
แพรมองเหมียวแล้วถอนใจ แข็งนอกอ่อนในนี่แหละนะมะเหมียว
\"เอาไงล่ะ?\" แพรถามอย่างรู้ทัน พอเหมียวพยักหน้าเท่านั้น ทั้งสามคนก็หยิบจานลุกขึ้นไปนั่งโต๊ะเดียวกับคู่อริแบบไม่มีใครคาดคิด
\"มองอะไร นั่งไม่ได้เหรอตรงนี้\" มะอึกถามเสียงแข็ง
\"จะมาเยาะเย้ยอะไรอีกล่ะ\" ทรายถามน้ำตาคลอ ทำให้เหมียวถอนหายใจออกมา
\"เปล่า แค่จะมาตกลงดีๆ\" เหมียวพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ทรายช้อนตาขึ้นมามองอย่างขุ่นเคือง
\"ถือว่าเราหายกัน โดนกันไปคนละหมัด ต่อไปนี้ก็สู้กันดีๆ ซึ่งๆ หน้า การเดิมพันของเรายังไม่จบแค่นี้\" เหมียวพูดอย่างไม่ยี่หระ ทำให้อีกฝ่ายตาโต
\"ฉันสิโดนไปตั้งหลายที โดนแกตบ แถมโดนแพร เอ่อ ใครก็ก็ไม่รู้เอารูปมาลงประจาน แถมแม่ยังคุมความประพฤติฉันอีก แถมรูปที่เอาลงไปนั่นก็ทำให้ปิ๊กเข้าใจผิดอีก ฉันก็เสียเปรียบสิ\" ทรายประท้วง
\"ช่วยไม่ได้ ถือว่าแกเดินหมากพลาดเอง\" แพรพูดอย่างเย็นชา มือก็ตักข้าวเข้าปาก
\"ว่าไง หรือแกจะยอมแพ้\" มะอึกพูดหยั่งเชิง
\"ไม่มีทาง เรื่องเดิมพันของเราไม่จบแค่นี้แน่ แล้วจะได้เห็นดีกัน\" ทรายพูดจบก็ก้มหน้าลงกินข้าว เสร็จแล้วก็เดินเชิดหน้าออกไปทันที
\"ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะมันหน่อย คู่แข่งหงอยไปเหงาแย่เลย จริงไหมพวกเรา\" เหมียวพูดยิ้มๆ ให้อีกสองสาวที่นั่งอยู่ ทำหน้าทำตาไม่รู้เรื่อง ทำเป็นแย่งขนมกันสนุกสนาน
หลังจากที่กินข้าว กินขนมกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ คุยถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้กันอย่างสนุกสนาน จนในที่สุดแพรก็ถามขึ้น
\"เออ เหมียว อึก แกจะไปดูชมรมบาสซ้อมแข่งวันเสาร์นี้เปล่า\"
\"บอกตรงๆ ว่ะ ฉันไม่กล้าไปเจอหน้าปิ๊ก อีกอย่างซ้อมแข่งคราวนี้มีนลงด้วย\" เหมียวพูดเสียงอ่อย
\"ไม่เป็นไร ฉันมีแผน ไอ้อึกแกเคยเจอมีนแล้วใช่ไหม แกแยกมีนออกจากเหมียวนะ\" แพรพูดขึ้น \"งานนี้แกต้องรับบทหนักหน่อยอึก เพราะมีนไม่ใช่ธรรมดา\" แพรพูดเหมือนขู่ทำให้มะอึกลอบกลืนน้ำลายเบาๆ
\"แพร ทำไมแกไม่แยกเอง แกเป็นคนเดียวที่เอามีนอยู่\" เหมียวพูดพลางมองหน้าแพรอย่างค้นคำตอบ เหมียวจ้องลึกไปในแววตาของเพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
\"ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมเหมียว ถ้าเป็นเรื่องผู้ชายที่ชื่อมีน ฉันไม่ขอยุ่งด้วย\" แพรพูดเสียงแข็ง ทำให้คนกลางที่ไม่รู้เรื่องอย่างอึกทำหน้างงๆ
\"แล้ววันนั้นแกตามเขามาทำไม\" เหมียวขึ้นเสียงอย่างเหลืออด เธอทนไม่ได้กับความหัวรั้น และทิฐิของเพื่อนของเธอ
\"เพราะแกไงเหมียว ถ้าไม่ใช่เพราะแก ให้ตายฉันก็ไม่มีวันเรียกเขามา\" แพรพูดจบก็เดินจ้ำออกไป มะอึกก็ได้แต่มองเพื่อนทั้งสองที่ดูเหมือนจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงทั้งคู่
\"แกจะหนีไปอีกนานแค่ไหนแพร\" เหมียวตะโกนออกไป ทำให้แพรชะงักค้างอยู่ขั่วครู่ แล้วก็เดินต่อไป โดยที่ไม่หันกลับมา
\"พวกแกมีเรื่องอะไรกันว่ะ\" มะอึกถามขึ้น ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เขาไม่เคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันสักที
\"เปล่า แค่เบื่อคนหัวดื้อ ไปเถอะ\" เหมียวไม่ได้ให้คำตอบที่ดีกว่านี้เลย นอกจากกอดคอเพื่อนอีกคนเดินตามคนที่เธอคิดว่าหัวดื้อไป
และแล้ววันซ้อมแข่งก็มาถึง ถึงแม้ว่าวันนั้นเหมียวและแพรจะขึ้นเสียงกัน แต่พอกลับถึงห้อง ทั้งสองก็คุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"เราแค่ถกกันน่ะอึก\" เหมียวพูดชี้แจง ทำให้มะอึกทำหน้าเอ๋อไปพักใหญ่ นี่พวกมันแค่ถกกัน ถ้ามันจะตบกันไม่ยิ่งไปกว่านี้เหรอเนี่ย
\"ตกลงคนวางแผนไม่มาเหรอว่ะเนี่ย\" อึกพูดอย่างเซ็งๆ ตอนนี้เธอไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะช่วยเหมียวได้ตามลำพังหรือเปล่า เรื่องสืบข้อมูล ทำงานเบื้องหลังไว้ใจเธอได้ แต่เรื่องออกหน้าเนี่ย เธอยังไม่มั่นใจแม้แต่น้อย
\"เดี๋ยวแพรมันก็มา มันปากแข็งไปอย่างนั้นแหละ\" เหมียวพูดนิ่งๆ ทำให้มะอึกมองหน้าอย่างแปลกใจ
\"ช่วงนี้แกดูใจเย็นลงหรือเปล่าเหมียว\" มะอึกพูดด้วยความแปลกใจ ทำให้เหมียวยิ้มร่า
\"เป็นอย่างนี้แหละ ถ้าพี่ชายฉันเย็น ฉันจะร้อน ถ้าพี่ชายฉันร้อน ฉันจะเย็น มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เล็กๆ แล้ว\" เหมียวพูดยิ้มๆ
\"แล้วตอนนี้พี่ชายแกเป็นบ้าอะไรว่ะ\" มะอึกถาม
\"โรคเก่ากำเริบ ไปนั่งเถอะ\" สิ่งที่เหมียวพูดไม่ได้ให้ความกระจ่างกับมะอึกมากนัก แต่ก็เอาไว้ก่อนเถอะ เพราะตอนนี้เธอกำลังพะวงกับเรื่องที่เธอต้องแยกมีนจากเหมียว
วันนี้การซ้อมแข่งไม่ได้ซ้อมแข่งแค่เพียงสองโรงเรียนเท่านั้น หากแต่ซ้อมกันสามโรงเรียน นอกจากโรงเรียนของเหมียวและของมีนแล้ว ยังมีโรงเรียนอื่นอีก 1 โรงเรียน การซ้อมแข่งระหว่างโรงเรียนเหมียวกับมีนเป็นไปอย่างราบรื่น ทุกอย่างเป็นปกติ แม้ว่ามีนกับปิ๊กจะมีเขม่นกันในสนามกันบ้าง แต่ก็ไม่มีเหตุการณ์รุนแรง แต่การแข่งขันระหว่างโรงเรียนมีนกับอีกโรงเรียน มีการปะทะกันหนัก จนคนดูสังเกตได้ โดนเฉพาะการปะทะกันระหว่างมีนกับกรณ์ เซ็นเตอร์ของฝ่ายตรงข้าม
\"ทำไมสองคนนั้นเขาปะทะกันหนักจัง นี่แค่ซ้อมแข่งเองนะ\" ตั้มพูดขึ้น ขณะที่ปิ๊กก็มองตามใจก็คิดอย่างเดียวกัน ขนาดกับเขาที่เขม่นกับนายมีนอะไรนั่นเรื่องเหมียวยังไม่ปะทะกันหนักขนาดนี้ หรือว่านายมีนกับนายกรณ์จะมีเรื่องกันมาก่อน
\"มีนกับอีตานั่นเคยต่อยกันเมื่อตอนม.ต้นน่ะ\" เหมียวพูดแทรกขึ้นอย่างลืมตัว ทำให้อีกฝ่ายหันมองหน้า
\"รู้ดีจริงนะ คบกันมานานเชียว\" คำประชดประชันทำให้เหมียวชักสีหน้าทันที
\"นายจะฟังฉันอธิบายไม่ได้เลยหรือไง\" เหมียวพูดอย่างน้อยใจ
\"ถ้าเธออยากอธิบายจริง ก็คงจะอธิบายให้ฉันฟังตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ คงไม่รอจนถึงวันนี้หรอก และภาพในวันนั้นก็คงอธิบายหมดแล้ว ไม่ต้องอธิบายอะไรมากหรอกนะ\" ปิ๊กพูดพลางเอาผ้าเช็ดหน้าแรงๆ โดยลืมไปว่าผ้าผืนนั้นเหมียวเป็นคนซื้อให้เขา
\"นายฟังบ้างสิ ฉันกับมีน.....\"
\"ปี๊ดดดดดดดดด\" เสียงนักหวีดหมดเวลาดังขึ้น ทำให้ผู้เล่นของทั้งสองฝ่ายกลับมาที่ที่พัก มีนเดินมาหาทั้งสองคนที่กำลังจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ โดยไม่มีใครหลบสายตา
มะอึกเห็นมีนเดินมาทางนี้ก็สูดลมหายใจลึกๆ รู้ดีว่าภารกิจอันแสนหนักอึ้งมาถึงแล้ว เมื่อเรียกความกล้าแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปหามีน
\"มีน เอ่อ เดี๋ยวมีนได้พักใช่ไหม พาเราไปซื้อขนมหน่อยสิ\" มะอึกพูดตามบทที่แพรให้มาเด๊ะๆ
\"เดี๋ยวเรียกเหมียวก่อน มะ........\"
\"ไม่ต้อง\" มะอึกพูดเสียงแข็ง \"มีนรังเกียจเราเหรอ ไปเถอะนะ เหมียวมันอยู่ได้\"
\"แต่\" มีนพยายามจะท้วง แต่มะอึกก็ลากเขาออกไปอีกทางนึงจนได้
\"ก็ว่ามาสิ\" ปิ๊กพูดขึ้นทำลายความเงียบ แต่คราวนี้เหมียวเม้มปากสนิท น้ำตาพาลจะไหล นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกน้อยใจเขาจริงๆ
\"พูดไปปิ๊กก็คงไม่เชื่อเรา ถ้าเราจะบอกว่า เรากับมีนไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้น\" เหมียวพูดขึ้นด้วยจังหวะที่รัวเร็ว
\"นายจะคิดยังไงก็ตามใจนายแล้วกัน\" เหมียวพูดขึ้นด้วยความน้อยใจที่ระเบิดขึ้นมา ขอโทษนะแพร คราวนี้ฉันทำแผนแกพังไม่เป็นท่าเลย
เวลาผ่านไปสักพัก ตอนนี้หลายคนก็นั่งกินขนมเล่นกัน นอนหลับพักผ่อนกันบ้างตามอัธยาศัย เพื่อเตรียมตัวแข่งต่อช่วงบ่าย เหมียว มะอึก และมีนนั่งอยู่มุมนึงของสนาม มะอึกค่อนข้างแปลกใจที่เหมียวมานั่งทำท่าเบื่อๆ อยู่ที่นี่ แทนที่จะเป็นการอยู่กับปิ๊กอย่างที่วางแผนกันเอาไว้
\"เป็นอะไรน่ะเรา\" มีนถามพลางเอามือลูบหัวเหมียวอย่างอ่อนโยน
\"เบื่อผู้ชาย ยิ่งผู้ชายอย่างมะมีนนะเหมียวยิ่งเบื่อ เบื่อมากถึงมากที่สุด\" เหมียวพูดเสียงดังลั่นเหมือนระเบิดอารมณ์ ทำให้อีกฝ่ายหงอไปทันที
\"มีนทำอะไรอีกหล่ะ\" เขาถาม \"เรื่องผู้ชายคนนั้นใช่ไหม มันสำคัญกับเหมียวมากเลยใช่ไหม มากกว่ามีนด้วยใช่ไหม\" เสียงของเขาแข็งขึ้นในช่วงท้าย ทำให้คนทั้งโรงยิมหันมามองด้วยความสงสัย ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเหมียวก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศ แต่ตอนนี้เหมียวไม่มีอารมณ์รับโทรศัพท์ใครทั้งนั้น เธอกดสายทิ้งโดยที่ไม่มองด้วยซ้ำว่าใคร แต่คนโทรมาก็ยังจะกดโทรมาอีก ทำให้เหมียวรำคาญจนต้องปิดโทรศัพท์ แต่คราวนี้เสียงโทรศัพท์กลับไปติดเครื่องมีนแทน เหมียวเริ่มคิดว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
พอเห็นเบอร์ที่โชว์มีนทำหน้าตกอกตกใจ แล้วก็รีบรับ
\"มีน ช่วยแพรด้วย\" เสียงสะอื้นจากอีกฝ่าย ทำให้มีนใจหายวูบ
\"แพรอยู่ไหน\"
\"ห้องน้ำ หลังโรงเรียน พวกมัน.....พวกมัน......เห็นแพร ฮือๆ แพรกลัว\" มีนคุยอะไรอีกสองสามคำ ก่อนที่จะวิ่งออกไป ตอนนี้ใจของเขาแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
\"มีนเกิดอะไรขึ้น\" เหมียวทำหน้าตาตื่น
\"พวกเวรนั่นตามแพรอีกแล้ว\" พูดได้เท่านี้ เขาก็ออกวิ่งไป เหมียวยืนตะลึง พวกเวรนั่นเหรอ พวกมันไม่มาคนเดียวแน่ พวกนี้หมาหมู่จะตาย เหมียวกำลังจะวิ่งออกตามไป แต่ผู้หญิงอยางเธอทำอะไรได้ล่ะ แล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นตั้ม ปิ๊กและคนที่ชมรมบาส (ที่บางคนเป็นแพรแฟนคลับ)
\"ปิ๊ก ตั้ม ไปกับเราหน่อย แพรกำลังอยู่ในอันตราย\" พอได้ยินคำว่าอันตราย ทุกคนก็รีบวิ่งตามเหมียวไปทันที เหมียวกดโทรศัพท์หามีน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่ยอมเสียเวลารับโทรศัพท์แม้แต่วินาทีเดียว
จนกระทั่งพวกเหมียวได้ยินเสียงต่อสู้กันบริเวณหลังโรงเรียน จึงรีบวิ่งไปดู ภาพของมีนกำลังต่อยกับเด็กอีกโรงเรียนหนึ่งอยู่นับ 5-6 คน โดยมีแพรยืนสั่นอยู่ด้านหลัง แม้ว่ามีนจะเก่งสักเพียงใด แต่คนที่ต่อสู้ด้วยมามากว่าจึงทำให้เสียเปรียบ
\"ปิ๊กช่วยมีนด้วย\" ตอนนี้แม้แต่เหมียวก็ขาสั่นไปหมดแล้ว แม้ว่าเธอจะเห็นมีนต่อสู้เพื่อปกป้องตนเองและแพรบ่อยๆ แต่ครั้งดูมันดูสาหัสกว่าทุกๆ ที ไม่ต้องรอให้เหมียวขอร้องซ้ำสอง ปิ๊ก ตั้ม และเพื่อนชมรมบาสอีกคนก็ตรงเข้าไปลุย เหมียวและมะอึกตรงเข้าไปพาแพรมายืนอยู่ห่างจุดที่แพรยืนอยู่ทีแรก มือก็เตรียมถือไม้คนละอัน หากว่าฝ่ายตนเองเสียเปรียบจะฟาดลงไปที่อีกฝ่ายที่ตอนนี้ก็สะบักบอมไม่แพ้กัน
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องพึ่งฝีมือของสามสาวเสียแล้ว พอมีคนเข้าไปช่วยก็ดูเหมือนว่ามีนจะสู้ถนัดขึ้นกว่าเก่า ไม่ช้าเขาก็ซัดหมอบไปสองสามคน ส่วนปิ๊กก็ช่วยจัดการได้อีกหนึ่งคน ตั้มกับเพื่อนอีกคนก็เช่นกัน
\"กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่ายุ่งกับแพร\" มีนกระชากคอเสื้อพวกมันคนหนึ่งขึ้นมา \"ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้อีก อย่ามายุ่งกับแฟนกูจำไว้\" คำพูดประโยคสุดท้ายทำให้ทุกคนหันไปมองเขานิ่ง แม้แต่แพรที่กำลังสั่น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้าน เขาปล่อยคอเสื้อของอีกฝ่ายลง แล้วเดินตรงเข้าไปหาแพร แพรทำท่าจะหนีเขาอยู่แล้ว ถ้าเขาไปดึงตัวเธอเข้าไปกอดเสียก่อน
\"มีนขอโทษ มีนมาช้า ทำให้แพรกลัว ทั้งๆ ที่สัญญาว่าจะปกป้อง มีนมันไม่ได้เรื่องเลย\" คำพูดของเขาทำให้แพรร้องไห้โฮ และกอดเขานิ่ง
ชั่ววินาทีหนึ่งเหมียวลอบมองขึ้นไปสบสายตากับปิ๊กที่กำลังมองมาทางเธอพอดี แฟนแพรอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมถึงมาหอมแก้มเหมียว เขาคิดด้วยความแปลกใจ
ความเงียบปกคลุมอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนที่แพรจะสงบลง แต่ดูเหมือนว่ามีนจะไม่ยอมปล่อยเธอแม้แต่ชั่ววินาทีเดียว แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาต้องขอบคุณคนที่มาช่วยก่อน ลำพังเขาไม่เท่าไหร่ แต่คนที่เขาสัญญากับตัวเองว่าต้องปกป้องด้วยชีวิต จะเอามาเสี่ยงด้วยไม่ได้เด็ดขาด เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายสามคนที่มาช่วยเขาเอาไว้
\"ขอบใจพวกนายมาก\" มีนเอ่ยขึ้น แต่ทั้งสามคนก็เอ่ยบอกว่าไม่เป็นไร
\"แพรก็เป็นเพื่อนพวกเรา\" ปิ๊กพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าแพรแฟนคลับทั้งสองคนยังยืนอึ้งสติไม่อยู่กับร่องกับรอย ชั่ววินาทีที่ปิ๊กเห็นมีนกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เขามองปิ๊กอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจ
\"พวกนายชื่ออะไร\" เขาถามเสียงห้วน แต่ก็เจือปนด้วยมิตรภาพ
\"เราชื่อปิ๊ก นี่ตั้ม แล้วก็เจ\" ปิ๊กแนะนำเพื่อนอีกสองคน
\"เราชื่อมีน ไปทำแผลกันเถอะ พวกนี้น่ะ เดี๋ยวนายมันก็มาเก็บ\" มีนพูดยิ้มๆ พลางเดินนำออกไป มือข้างนึงจูงแพร พยักหน้าให้เหมียวเดินตามมา เหมียวจึงเดินตามออกไปอย่างเสียไม่ได้
\"เหมียว\" ปิ๊กเรียกขึ้น ทำให้เหมียวชะงัก รวมทั้งมีนด้วย มีนหันมายิ้มชั่วครู่ก่อนมองหน้าเหมียวที่ทำตาเป็นเชิงขอร้อง
\"ก็ได้ ฉันอนุญาตให้คุยได้ 5 นาที แต่บอกไว้ก่อน ฉันไม่ยกน้องสาวให้นายแน่ๆ จำเอาไว้\"
-------------------------------------------------------------------------------------------
แมวส้มคุย -- แฮ่มๆ ในที่สุด ตัวจริงของนายมีนก็เปิดเผยจนได้ มีใครที่อยากจะบอกว่า \"คิดแล้วเชียว\" บ้างงับ แหะๆ
ครั้งหน้าพบกับตอน ........พี่ชายที่ชื่อมีน............
เจอกันวันเสาร์งับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น