ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นัดครั้งแรก
ภายในคอนโดห้องเล็กๆ กลางเมือง หญิงสาวสองคนที่เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น นั่งกันคนละมุมห้อง โดยที่มีอีกฝ่ายมองหน้าอีกคนอย่างใคร่รู้ ส่วนอีกคนก็นั่งอ่านนิตยสารอย่างเพลินใจ โดยไม่ได้สนใจท่าทางของเพื่อนแม้แต่น้อย
\"ไอ้ปิ่นเล่ามาเสียดีๆ ว่าผู้ชายเมื่อวานเป็นใคร แล้วไปทำอะไรถึงได้สะบักสะบอมขนาดนั้น\" เสียงกวางเพื่อนของปิ่น และเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของร้านบาร์บาร์บาร์ถามขึ้น ทำให้หญิงสาวอีกคนเงยหน้าจากนิตยสารที่อ่านตรงหน้า แล้วทำหน้ากวนๆ
\"ทำไมฉันต้องบอกแก\" ปิ่นพูดพลางเลิกคิ้วสูง ส่งผลให้เพื่อนของเธอเกิดอาการหมั่นไส้จัด เอาหมอนที่ถืออยู่ขว้างไปที่เธอทันที และยังไม่ทันที่ปิ่นจะพูดอะไรมากกว่านี้ กวางก็เดินเข้ามาจี้เอวอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ปิ่นต้องลงไปนอนดิ้นอยู่กับพื้น
\"บอกได้ยัง บอกมาเดี๋ยวนี้นะ\" กวางถามอย่างไม่ลดละ
\"บอก บอกแล้ว.....หยุด.......บอกแล้ว\" ปิ่นพูดหอบๆ ทำให้กวางหยุดจี้เอว และมองหน้าปิ่นเป็นเชิงถาม
\"คืองี้ คุณภูเขามาช่วยเราจากพวกจิ๊กโก๋ ตอนที่ฉันกำลังจะมาที่ร้านแก\" เธอพูดเสียงใส พลางอมยิ้มเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เธอยอมรับว่าเธอประทับใจเขาอย่างบอกไม่ถูก
\"อ๋อ บุพเพนะแก แถมมาเป็นเชิงฮีโร่ด้วย\" กวางพูดพลางทำหน้าเคลิ้มฝัน \"ชอบเขาอ่ะดิ\"
\"เฮ้ย บ้า เจอกันครั้งสองครั้งจะชอบได้ไง\" แม้ว่าปิ่นจะพูดเช่นนั้น แต่หน้าปิ่นก็ขึ้นสีทันที
\"อ้าว ไม่ได้เจอกันเมื่อวานครั้งแรกเหรอ\" กวางถามพลางทำหน้าอยากรู้
\"อื้อ ฉันเคยเก็บมือถือให้เขา\" ปิ่นพูดยิ้มๆ จนกวางอดหมั่นไส้ไม่ได้ เอาหมอนที่อยู่ใกล้มือปาไปที่หน้าเพื่อนสาวเบาๆ
\"หมั่นไส้ว่ะ\" กวางพูดยิ้มๆ
\"อิจฉาเหรอ\" ปิ่นพูดล้อๆ กลับไป
\"นี่แหนะ อิจฉา\" กวางพูดพลางเข้าจี้เอวเพื่อนสาวอย่างสนุกสนาน
**
ภายในอพาร์ทเม้นต์แห่งหนึ่งย่านชานเมือง ชายคนหนึ่งกำลังลุกขึ้นจากเตียงนอน เขาค่อยๆ จับมือของอีกฝ่ายออกจากตัวเขาอย่างเบามือ แต่นั่นก็ทำให้อีกฝ่ายงัวเงียตื่นขึ้นมาจนได้
\"ตื่นแล้วเหรอคะพี่ภู แล้วจะรีบไปไหน วันนี้วันเสาร์ อยู่กับผิงอีกนิดสิคะ\" เสียงออดอ้อนจากอีกฝ่ายทำให้เขาก้มลงไปจูบเธอเบาๆ และถอนออกมา แต่เธอไม่ยอมหยุดเพียงแค่นั้น เธอต้องการที่จะรั้งเขาเอาไว้ให้นาน โดยการคว้าคอเขาเข้ามาและจูบอย่างต่อเนื่อง แต่เขาไม่ยอมให้เธอทำตามความต้องการ เขาดันเธอออก และหอมแก้มเธอเบาๆ เป็นเชิงบอกเธอให้หยุด ทำให้อีกฝ่ายกระเง้ากระงอดเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งดูเขาเดินเข้าห้องน้ำไป
\"พี่ภูจะไปจริงๆ เหรอคะ ผิงยังไม่หายคิดถึงเลย\" หญิงสาวพูดอ้อนอีกฝ่าย เมื่อเห็นเขาแต่งตัวเตรียมที่จะออกไป เมื่อคืนเธอโทรตามเขา และออดอ้อนตั้งนานกว่าเขาจะยอมมาหาเธอ เธอต้องลงทุนร้องไห้เลยทีเดียว
\"ใช่ ไม่เอาน่าผิง เมื่อคืนพี่ก็ยอมมาหาแล้วไง อย่าทำอย่างนี้สิไม่น่ารักเลย\" เขาพูดพลางหยิกแก้มเธอเบาๆ
\"ก็ผิงคิดถึงนี่คะ พี่ภูเวลาหายไปทีก็หายไปนานเลย\" ท่าทางออดอ้อนของเธอ แรกๆ เขาก็เอ็นดูอยู่หรอก แต่นานๆ ไปเขาก็เริ่มเบื่อ เมื่อคืนก็เหมือนกัน ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอแกล้งร้องไห้เพื่อให้เขามาหา แต่เขาก็มาเพื่อตัดความรำคาญ
\"พี่ไปก่อนละ อาทิตย์หน้าหน้าพี่จะไปสิงคโปร์แล้วจะซื้อของมาฝาก\" เขาพูดห้วนๆ ทำให้ผิงต้องเงียบทันที เพราะรับรู้ได้กลายๆ ว่าเขาเริ่มที่จะไม่พอใจที่เธอไปเซ้าซี้เขามากเกินความจำเป็น
\"ค่ะ\" เธอรับเสียงอ่อย ถ้าเขาพูดเช่นนี้ แสดงว่าเขาคงไม่มาพบเธอจนกว่าจะกลับจากสิงคโปร์เซ็งตายแล้ว เธอคิดอย่างเบื่อหน่าย พอเขาออกไปสักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทร
\"พี่เอกเหรอคะ ผิงเอง เหงาจังเลย ออกไปดูหนังกันไหม ค่ะๆ แล้วมารับผิงนะคะ เจอกันค่ะ\" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ไม่อยู่ก็ไม่ง้อ อย่างเธอก็มีคนมาติดพันเยอะเหมือนกัน แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เธอถูกตาต้องใจมากที่สุด ทั้งเรื่องหน้าตา ฐานะทางการเงิน หรือแม้แต่ลีลาบนเตียง
เป็นธรรมดาเหลือเกินที่วันเสาร์เช่นนี้จะมีรถจอดอยู่มากมายตามศูนย์การค้าใหญ่ๆ กว่าเขาจะหาที่จอดรถได้ก็กินเวลาโขอยู่ นาฬิกาเรือนสีเงินหรูของเขาบอกเวลาอีก 10 นาที 5 โมง เลยเวลานัดมา 20 นาทีแล้ว เขาสาวเท้าเร็วๆ เพื่อไปยังจุดนัดหมาย แต่เมื่อมาถึง เขากลับไม่พบใครอยู่ตรงนั้น
\"ผู้หญิง\" เขาพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนที่จะยืนรอ ความจริงเขาเองก็ไม่ค่อยจะมารอใครสักเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละจะให้เขาทำยังไง
\"คุณภูคะ\" เสียงใสๆ พูดขึ้น ทำให้เขาหันกลับไปมอง ปิ่นนั่นเอง \"มานานหรือยัง พอดีปิ่นเข้าไปในร้านหนังสือน่ะค่ะ พอออกมาก็เห็นคุณภูยืนอยู่แล้ว ขอโทษค่ะ\" สีหน้าและแววตาของเธอดูยิ้มแย้ม และมีแววขอโทษอยู่ในที ทำให้เขาอดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
\"ไม่ครับ ผมเพิ่งมา แล้วคุณปิ่นมานานแล้วเหรอ\" เขาถามยิ้มๆ
\"ประมาณ 4 โมงได้มั้งคะ พอดีปิ่นมารถไฟฟ้าเลยมาถึงไว หิวหรือยังคะ\" เธอถามยิ้มๆ ไม่มีแววต่อว่าอะไรเขาเลย
\"แสดงว่าคุณปิ่นมาเกือบชั่วโมงแล้วสิเนี่ย แล้วทำไมไม่โทรตามล่ะครับ\" เขาพูดอย่างสำนึกผิด มาช้ายังไม่พอ แถมยังแอบต่อว่าในใจอีกต่างหาก เขานี่มันแย่จริงๆ
\"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้ปิ่นไม่รีบไปไหน\" ปิ่นยิ้มขำๆ กับท่าทางของเขาที่เหมือนทำอะไรที่ผิดมากๆ
\"งั้นไถ่โทษที่ผมมาช้า วันนี้ผมเลี้ยงนะครับ\" เขาพูด
\"ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้เด็ดขาด วันนี้ปิ่นขอเป็นเจ้ามือ ไม่งั้นปิ่นโกรธจริงๆ ด้วย\" เธอพูดเสียงดุ และทำตาดุๆ ใส่เขา แต่สำหรับเขาแล้ว เธอกลับดูน่ารักมากกว่าที่จะดูน่ากลัว ท่าทางของเธอทำให้เขาหัวเราะขึ้นมา
\"ครับๆ งั้น โอกาสหน้าผมเลี้ยงนะครับ สัญญานะครับ\" เขาพูดพลางมองลึกเข้าไปในตาเธอ
\"ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปที่ร้านดีกว่า รับรองว่าคุณต้องติดใจร้านนี้อย่างแน่นอน\" เธอพูดพลางเดินนำเขาไป
เธอพาเขาออกไปข้างนอกห้าง และลัดเลาะไปตามถนน กระทั่งเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ ซอยหนึ่ง เขาเดินคุยกับเธอไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้เบื่อ ปิ่นเป็นผู้หญิงที่คุยสนุกคนหนึ่ง ทำให้เขาไม่รู้สึกเบื่อเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ครั้งแรกที่เจอกับผู้หญิงทุกตน เขาก็คิดอย่างนี้ทั้งนั้น ไม่ว่ากับใครก็ตาม ในที่สุด เธอก็เปิดประตูร้านเล็กๆ ร้านหนึ่ง ที่นี่ไม่ใช่ร้านหรูอะไรมากมาย แต่จากการตกแต่งก็ดูมีสไตส์พอสมควรเลยทีเดียว และเป็นสไตส์ที่เขาคุ้นตาด้วยสิ
\"อ้าวคุณปิ่น ยินดีต้อนรับครับ\" เสียงเจ้าของร้านวัยกลางคนพูดทักทาย ท่าทางเธอจะสนิทกับเจ้าของร้านไม่ใช่น้อย
\"สวัสดีค่ะ วันนี้มาเป็นลูกค้าเต็มตัวน้า\" ปิ่นพูดอย่างสนิสนม ทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มทำท่าทางของเธอไม่ได้ \"ว่าแต่ยังเก็บโต๊ะให้ปิ่นอยู่หรือเปล่า\"
\"เก็บสิ ถึงคุณปิ่นมาเที่ยงคืน ผมก็เก็บไว้ให้ แต่แฟนหล่อดีนะ\" ชายคนเดิมพูดแซวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้หน้าของเธอมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมา
\"มะ........\"
\"ขอบคุณครับ\" ไม่ทันที่ปิ่นจะตอบปฏิเสธ ภูก็พูดขึ้นแทรกก่อน เขารู้สึกพอใจที่มีคนเข้าใจผิดว่าเขากับเธอเป็นแฟนกัน ปิ่นหันไปมองหน้าเขางงๆ ปนไม่พอใจ แต่เขาก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เดินตามบริกรสาวคนหนึ่งที่เดินพาพวกเขาไปที่โต๊ะ
โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ชั้นสองของร้าน ติดกระจก ถือได้ว่าเป็นโต๊ะที่อยู่มุมที่ดีที่สุดของร้าน เป็นส่วนตัว และห่างไกลจากเสียงจอแจของลูกค้าคนอื่นๆ ได้พอสมควร ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องเรื่อยเปื่อย จากการพูดคุยกันคร่าวๆ ทำให้รู้ว่าปิ่นเป็นคอลัมนิสต์ให้ทำนิตยสารเกี่ยวกับการตกแต่งบ้านเล่มหนึ่ง
\"ปิ่นเรียนตกแต่งภายในเหรอครับ\" เขาถามอย่างตักอาหารเข้าปาก เขาไม่แปลกใจเลยที่ปิ่นเลือกร้านนี้ เพราะร้านนี้นอกจากจะตกแต่งสวยแล้ว อาหารยังอร่อยอีกต่างหาก
\"เปล่าค่ะ ปิ่นจบนิเทศน์มา ปิ่นก็ยังแปลกใจอยู่เลย ที่เขารับปิ่นเข้าทำงาน สงสัยเพราะปิ่นชอบเอานู่นเอานี่มาตกแต่งบ้านมั้งค่ะ ดัดแปลงนิดหน่อย\" ปิ่นพูดยิ้มๆ
\"งั้นวันหลัง ต้องให้ปิ่นไปช่วยแต่งห้องผมซะแล้วสิ\" เขาพูดทีเล่นทีจริง ทำให้เธอหัวเราะกิ๊ก แต่ก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรเขา
2 ชั่วโมงผ่านไป ทั้งสองทั้งคุยเล่น และกินกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งของกินตรงหน้าเริ่มหมด เรื่องที่คุยก็เริ่มลดลงไป ปิ่นจึงเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ภูริเองค่อนข้างที่จะเสียดายเวลาเหลือเกิน เขาอยากจะอยู่กับเธอให้นานกว่านี้สักหน่อย แต่เขาจะมีสิทธิ์อะไรไปรั้งเธอให้อยู่กับเขาล่ะ
\"เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ\" ภูริพูดขึ้น หลังจากที่ปิ่นจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว
\"ปิ่นกลับรถไฟฟ้าสะดวกกว่า\" เธอพูดพลางยิ้มให้เขา ไม่มีวี่แววของการหวาดระแวงแม้แต่น้อย
\"ไม่ไว้ใจผมเหรอ\" เขาแกล้งหยอดเธอ และวิธีนี้ก็ได้ผลเกือบทุกครั้ง
\"เปล่าค่ะ เพียงแต่ปิ่นคิดว่า.........\" ก็หยุดมองหน้าเขา ที่ทำท่าน้อยใจเสียเหลือเกิน \"ก็ได้ค่ะ\"
เขายิ้มกว้างให้เธอ พลางเดินนำเธอไปที่รถ แต่ก่อนหน้าที่เขาจะพาเธอไปส่ง เขาก็ตะล่อมเธอให้ดูหนังกับเขาอีก 1 เรื่อง ทีแรกปิ่นเองก็ไม่อยากดู แต่พอมองตาเขาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าเธอจะยอมเขาไปเสียทุกอย่าง คืนนั้นกว่าภูจะมาส่งปิ่นที่คอนโดของเพื่อนปิ่นก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มแล้ว
ภูริเองบอกไม่ได้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่ให้ปิ่นมันคืออะไร ถูกใจ ชอบ หลง หรือว่าถูกใจที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าปิ่นไม่ใช่ผู้หญิงจำพวกที่ลากขึ้นเตียงได้อย่างคนอื่นๆ ที่เขาคบอยู่ตอนนี้
หลังจากที่เขามองปิ่นเข้าไปในคอนโดแล้ว เขาก็ออกรถออกไปอย่างอารมณ์ดี สิ่งที่เขารู้อีกอย่างก็คือ เขาอยู่กับปิ่นแล้วสบายใจ เพราะปิ่นเป็นคนที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างผู้หญิงที่เขาคบอยู่ ปิ่นคิดยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น ตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม
พอกลับถึงคอนโด เขาก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ และดูเบอร์ที่เขาตัดสายไปมากมาย ก่อนวางลงอย่างไม่ไยดี \'พรุ่งนี้ค่อยโทร\' เขาคิดอย่างไม่ใส่ใจ คืนนี้เขาต้องการที่จะเก็บอารมณ์อย่างนี้เอาไว้ให้นานเท่านาน แต่แล้วก็มีสายเรียกเข้า ทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว \'ดึกป่านนี้แล้วยังโทรมากันอีก\' เขาคิดกึ่งๆ รำคาญ แต่เมื่อเห็นเบอร์สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นสดใสทันที
\"ครับปิ่น มีอะไรเหรอ\" เขากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์พร้อมกับยิ้มกว้าง
\"ถึงบ้านแล้วใช่ไหมคะ\" เสียงปลายสายแสดงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
\"เปล่าครับ\"
\"อ้าว รถติดเหรอคะ\" ปิ่นถามด้วยความประหลาดใจ
\"ผมอยู่คอนโดครับ ตอนนี้อยู่คอนโดแล้วกำลังจะอาบน้ำ\" เขาพูดอย่างอารมณ์ดี
\"คุณภู\" เสียงของเธอแม้จะดูดุไปบ้าง แต่ก็มีแววน่ารัก \"งั้นไปนอนเถอะค่ะ ปิ่นก็จะนอนแล้ว\"
คำว่าจะนอนแล้วของเธอ ทำให้เขาอดที่จะเสียดายไม่ได้ เขาอยากจะชวนเธอคุยอีกสักหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ โอกาสยังมีอีกถมเถ เขาวางโทรศัพท์เธอด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข นานแล้วที่เขาไม่รู้สึกอย่างนี้ เขาวางโทรศัพท์ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว และนอนหลับฝันดี..................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อไปนี้ขอลงเรื่องนี้ทุกวันอังคารนะจ๊ะ
\"ไอ้ปิ่นเล่ามาเสียดีๆ ว่าผู้ชายเมื่อวานเป็นใคร แล้วไปทำอะไรถึงได้สะบักสะบอมขนาดนั้น\" เสียงกวางเพื่อนของปิ่น และเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของร้านบาร์บาร์บาร์ถามขึ้น ทำให้หญิงสาวอีกคนเงยหน้าจากนิตยสารที่อ่านตรงหน้า แล้วทำหน้ากวนๆ
\"ทำไมฉันต้องบอกแก\" ปิ่นพูดพลางเลิกคิ้วสูง ส่งผลให้เพื่อนของเธอเกิดอาการหมั่นไส้จัด เอาหมอนที่ถืออยู่ขว้างไปที่เธอทันที และยังไม่ทันที่ปิ่นจะพูดอะไรมากกว่านี้ กวางก็เดินเข้ามาจี้เอวอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ปิ่นต้องลงไปนอนดิ้นอยู่กับพื้น
\"บอกได้ยัง บอกมาเดี๋ยวนี้นะ\" กวางถามอย่างไม่ลดละ
\"บอก บอกแล้ว.....หยุด.......บอกแล้ว\" ปิ่นพูดหอบๆ ทำให้กวางหยุดจี้เอว และมองหน้าปิ่นเป็นเชิงถาม
\"คืองี้ คุณภูเขามาช่วยเราจากพวกจิ๊กโก๋ ตอนที่ฉันกำลังจะมาที่ร้านแก\" เธอพูดเสียงใส พลางอมยิ้มเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เธอยอมรับว่าเธอประทับใจเขาอย่างบอกไม่ถูก
\"อ๋อ บุพเพนะแก แถมมาเป็นเชิงฮีโร่ด้วย\" กวางพูดพลางทำหน้าเคลิ้มฝัน \"ชอบเขาอ่ะดิ\"
\"เฮ้ย บ้า เจอกันครั้งสองครั้งจะชอบได้ไง\" แม้ว่าปิ่นจะพูดเช่นนั้น แต่หน้าปิ่นก็ขึ้นสีทันที
\"อ้าว ไม่ได้เจอกันเมื่อวานครั้งแรกเหรอ\" กวางถามพลางทำหน้าอยากรู้
\"อื้อ ฉันเคยเก็บมือถือให้เขา\" ปิ่นพูดยิ้มๆ จนกวางอดหมั่นไส้ไม่ได้ เอาหมอนที่อยู่ใกล้มือปาไปที่หน้าเพื่อนสาวเบาๆ
\"หมั่นไส้ว่ะ\" กวางพูดยิ้มๆ
\"อิจฉาเหรอ\" ปิ่นพูดล้อๆ กลับไป
\"นี่แหนะ อิจฉา\" กวางพูดพลางเข้าจี้เอวเพื่อนสาวอย่างสนุกสนาน
**
ภายในอพาร์ทเม้นต์แห่งหนึ่งย่านชานเมือง ชายคนหนึ่งกำลังลุกขึ้นจากเตียงนอน เขาค่อยๆ จับมือของอีกฝ่ายออกจากตัวเขาอย่างเบามือ แต่นั่นก็ทำให้อีกฝ่ายงัวเงียตื่นขึ้นมาจนได้
\"ตื่นแล้วเหรอคะพี่ภู แล้วจะรีบไปไหน วันนี้วันเสาร์ อยู่กับผิงอีกนิดสิคะ\" เสียงออดอ้อนจากอีกฝ่ายทำให้เขาก้มลงไปจูบเธอเบาๆ และถอนออกมา แต่เธอไม่ยอมหยุดเพียงแค่นั้น เธอต้องการที่จะรั้งเขาเอาไว้ให้นาน โดยการคว้าคอเขาเข้ามาและจูบอย่างต่อเนื่อง แต่เขาไม่ยอมให้เธอทำตามความต้องการ เขาดันเธอออก และหอมแก้มเธอเบาๆ เป็นเชิงบอกเธอให้หยุด ทำให้อีกฝ่ายกระเง้ากระงอดเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งดูเขาเดินเข้าห้องน้ำไป
\"พี่ภูจะไปจริงๆ เหรอคะ ผิงยังไม่หายคิดถึงเลย\" หญิงสาวพูดอ้อนอีกฝ่าย เมื่อเห็นเขาแต่งตัวเตรียมที่จะออกไป เมื่อคืนเธอโทรตามเขา และออดอ้อนตั้งนานกว่าเขาจะยอมมาหาเธอ เธอต้องลงทุนร้องไห้เลยทีเดียว
\"ใช่ ไม่เอาน่าผิง เมื่อคืนพี่ก็ยอมมาหาแล้วไง อย่าทำอย่างนี้สิไม่น่ารักเลย\" เขาพูดพลางหยิกแก้มเธอเบาๆ
\"ก็ผิงคิดถึงนี่คะ พี่ภูเวลาหายไปทีก็หายไปนานเลย\" ท่าทางออดอ้อนของเธอ แรกๆ เขาก็เอ็นดูอยู่หรอก แต่นานๆ ไปเขาก็เริ่มเบื่อ เมื่อคืนก็เหมือนกัน ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอแกล้งร้องไห้เพื่อให้เขามาหา แต่เขาก็มาเพื่อตัดความรำคาญ
\"พี่ไปก่อนละ อาทิตย์หน้าหน้าพี่จะไปสิงคโปร์แล้วจะซื้อของมาฝาก\" เขาพูดห้วนๆ ทำให้ผิงต้องเงียบทันที เพราะรับรู้ได้กลายๆ ว่าเขาเริ่มที่จะไม่พอใจที่เธอไปเซ้าซี้เขามากเกินความจำเป็น
\"ค่ะ\" เธอรับเสียงอ่อย ถ้าเขาพูดเช่นนี้ แสดงว่าเขาคงไม่มาพบเธอจนกว่าจะกลับจากสิงคโปร์เซ็งตายแล้ว เธอคิดอย่างเบื่อหน่าย พอเขาออกไปสักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทร
\"พี่เอกเหรอคะ ผิงเอง เหงาจังเลย ออกไปดูหนังกันไหม ค่ะๆ แล้วมารับผิงนะคะ เจอกันค่ะ\" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ไม่อยู่ก็ไม่ง้อ อย่างเธอก็มีคนมาติดพันเยอะเหมือนกัน แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เธอถูกตาต้องใจมากที่สุด ทั้งเรื่องหน้าตา ฐานะทางการเงิน หรือแม้แต่ลีลาบนเตียง
เป็นธรรมดาเหลือเกินที่วันเสาร์เช่นนี้จะมีรถจอดอยู่มากมายตามศูนย์การค้าใหญ่ๆ กว่าเขาจะหาที่จอดรถได้ก็กินเวลาโขอยู่ นาฬิกาเรือนสีเงินหรูของเขาบอกเวลาอีก 10 นาที 5 โมง เลยเวลานัดมา 20 นาทีแล้ว เขาสาวเท้าเร็วๆ เพื่อไปยังจุดนัดหมาย แต่เมื่อมาถึง เขากลับไม่พบใครอยู่ตรงนั้น
\"ผู้หญิง\" เขาพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนที่จะยืนรอ ความจริงเขาเองก็ไม่ค่อยจะมารอใครสักเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละจะให้เขาทำยังไง
\"คุณภูคะ\" เสียงใสๆ พูดขึ้น ทำให้เขาหันกลับไปมอง ปิ่นนั่นเอง \"มานานหรือยัง พอดีปิ่นเข้าไปในร้านหนังสือน่ะค่ะ พอออกมาก็เห็นคุณภูยืนอยู่แล้ว ขอโทษค่ะ\" สีหน้าและแววตาของเธอดูยิ้มแย้ม และมีแววขอโทษอยู่ในที ทำให้เขาอดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
\"ไม่ครับ ผมเพิ่งมา แล้วคุณปิ่นมานานแล้วเหรอ\" เขาถามยิ้มๆ
\"ประมาณ 4 โมงได้มั้งคะ พอดีปิ่นมารถไฟฟ้าเลยมาถึงไว หิวหรือยังคะ\" เธอถามยิ้มๆ ไม่มีแววต่อว่าอะไรเขาเลย
\"แสดงว่าคุณปิ่นมาเกือบชั่วโมงแล้วสิเนี่ย แล้วทำไมไม่โทรตามล่ะครับ\" เขาพูดอย่างสำนึกผิด มาช้ายังไม่พอ แถมยังแอบต่อว่าในใจอีกต่างหาก เขานี่มันแย่จริงๆ
\"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้ปิ่นไม่รีบไปไหน\" ปิ่นยิ้มขำๆ กับท่าทางของเขาที่เหมือนทำอะไรที่ผิดมากๆ
\"งั้นไถ่โทษที่ผมมาช้า วันนี้ผมเลี้ยงนะครับ\" เขาพูด
\"ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้เด็ดขาด วันนี้ปิ่นขอเป็นเจ้ามือ ไม่งั้นปิ่นโกรธจริงๆ ด้วย\" เธอพูดเสียงดุ และทำตาดุๆ ใส่เขา แต่สำหรับเขาแล้ว เธอกลับดูน่ารักมากกว่าที่จะดูน่ากลัว ท่าทางของเธอทำให้เขาหัวเราะขึ้นมา
\"ครับๆ งั้น โอกาสหน้าผมเลี้ยงนะครับ สัญญานะครับ\" เขาพูดพลางมองลึกเข้าไปในตาเธอ
\"ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปที่ร้านดีกว่า รับรองว่าคุณต้องติดใจร้านนี้อย่างแน่นอน\" เธอพูดพลางเดินนำเขาไป
เธอพาเขาออกไปข้างนอกห้าง และลัดเลาะไปตามถนน กระทั่งเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ ซอยหนึ่ง เขาเดินคุยกับเธอไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้เบื่อ ปิ่นเป็นผู้หญิงที่คุยสนุกคนหนึ่ง ทำให้เขาไม่รู้สึกเบื่อเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ครั้งแรกที่เจอกับผู้หญิงทุกตน เขาก็คิดอย่างนี้ทั้งนั้น ไม่ว่ากับใครก็ตาม ในที่สุด เธอก็เปิดประตูร้านเล็กๆ ร้านหนึ่ง ที่นี่ไม่ใช่ร้านหรูอะไรมากมาย แต่จากการตกแต่งก็ดูมีสไตส์พอสมควรเลยทีเดียว และเป็นสไตส์ที่เขาคุ้นตาด้วยสิ
\"อ้าวคุณปิ่น ยินดีต้อนรับครับ\" เสียงเจ้าของร้านวัยกลางคนพูดทักทาย ท่าทางเธอจะสนิทกับเจ้าของร้านไม่ใช่น้อย
\"สวัสดีค่ะ วันนี้มาเป็นลูกค้าเต็มตัวน้า\" ปิ่นพูดอย่างสนิสนม ทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มทำท่าทางของเธอไม่ได้ \"ว่าแต่ยังเก็บโต๊ะให้ปิ่นอยู่หรือเปล่า\"
\"เก็บสิ ถึงคุณปิ่นมาเที่ยงคืน ผมก็เก็บไว้ให้ แต่แฟนหล่อดีนะ\" ชายคนเดิมพูดแซวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้หน้าของเธอมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมา
\"มะ........\"
\"ขอบคุณครับ\" ไม่ทันที่ปิ่นจะตอบปฏิเสธ ภูก็พูดขึ้นแทรกก่อน เขารู้สึกพอใจที่มีคนเข้าใจผิดว่าเขากับเธอเป็นแฟนกัน ปิ่นหันไปมองหน้าเขางงๆ ปนไม่พอใจ แต่เขาก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เดินตามบริกรสาวคนหนึ่งที่เดินพาพวกเขาไปที่โต๊ะ
โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ชั้นสองของร้าน ติดกระจก ถือได้ว่าเป็นโต๊ะที่อยู่มุมที่ดีที่สุดของร้าน เป็นส่วนตัว และห่างไกลจากเสียงจอแจของลูกค้าคนอื่นๆ ได้พอสมควร ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องเรื่อยเปื่อย จากการพูดคุยกันคร่าวๆ ทำให้รู้ว่าปิ่นเป็นคอลัมนิสต์ให้ทำนิตยสารเกี่ยวกับการตกแต่งบ้านเล่มหนึ่ง
\"ปิ่นเรียนตกแต่งภายในเหรอครับ\" เขาถามอย่างตักอาหารเข้าปาก เขาไม่แปลกใจเลยที่ปิ่นเลือกร้านนี้ เพราะร้านนี้นอกจากจะตกแต่งสวยแล้ว อาหารยังอร่อยอีกต่างหาก
\"เปล่าค่ะ ปิ่นจบนิเทศน์มา ปิ่นก็ยังแปลกใจอยู่เลย ที่เขารับปิ่นเข้าทำงาน สงสัยเพราะปิ่นชอบเอานู่นเอานี่มาตกแต่งบ้านมั้งค่ะ ดัดแปลงนิดหน่อย\" ปิ่นพูดยิ้มๆ
\"งั้นวันหลัง ต้องให้ปิ่นไปช่วยแต่งห้องผมซะแล้วสิ\" เขาพูดทีเล่นทีจริง ทำให้เธอหัวเราะกิ๊ก แต่ก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรเขา
2 ชั่วโมงผ่านไป ทั้งสองทั้งคุยเล่น และกินกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งของกินตรงหน้าเริ่มหมด เรื่องที่คุยก็เริ่มลดลงไป ปิ่นจึงเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ภูริเองค่อนข้างที่จะเสียดายเวลาเหลือเกิน เขาอยากจะอยู่กับเธอให้นานกว่านี้สักหน่อย แต่เขาจะมีสิทธิ์อะไรไปรั้งเธอให้อยู่กับเขาล่ะ
\"เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ\" ภูริพูดขึ้น หลังจากที่ปิ่นจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว
\"ปิ่นกลับรถไฟฟ้าสะดวกกว่า\" เธอพูดพลางยิ้มให้เขา ไม่มีวี่แววของการหวาดระแวงแม้แต่น้อย
\"ไม่ไว้ใจผมเหรอ\" เขาแกล้งหยอดเธอ และวิธีนี้ก็ได้ผลเกือบทุกครั้ง
\"เปล่าค่ะ เพียงแต่ปิ่นคิดว่า.........\" ก็หยุดมองหน้าเขา ที่ทำท่าน้อยใจเสียเหลือเกิน \"ก็ได้ค่ะ\"
เขายิ้มกว้างให้เธอ พลางเดินนำเธอไปที่รถ แต่ก่อนหน้าที่เขาจะพาเธอไปส่ง เขาก็ตะล่อมเธอให้ดูหนังกับเขาอีก 1 เรื่อง ทีแรกปิ่นเองก็ไม่อยากดู แต่พอมองตาเขาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าเธอจะยอมเขาไปเสียทุกอย่าง คืนนั้นกว่าภูจะมาส่งปิ่นที่คอนโดของเพื่อนปิ่นก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มแล้ว
ภูริเองบอกไม่ได้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่ให้ปิ่นมันคืออะไร ถูกใจ ชอบ หลง หรือว่าถูกใจที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าปิ่นไม่ใช่ผู้หญิงจำพวกที่ลากขึ้นเตียงได้อย่างคนอื่นๆ ที่เขาคบอยู่ตอนนี้
หลังจากที่เขามองปิ่นเข้าไปในคอนโดแล้ว เขาก็ออกรถออกไปอย่างอารมณ์ดี สิ่งที่เขารู้อีกอย่างก็คือ เขาอยู่กับปิ่นแล้วสบายใจ เพราะปิ่นเป็นคนที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างผู้หญิงที่เขาคบอยู่ ปิ่นคิดยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น ตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม
พอกลับถึงคอนโด เขาก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ และดูเบอร์ที่เขาตัดสายไปมากมาย ก่อนวางลงอย่างไม่ไยดี \'พรุ่งนี้ค่อยโทร\' เขาคิดอย่างไม่ใส่ใจ คืนนี้เขาต้องการที่จะเก็บอารมณ์อย่างนี้เอาไว้ให้นานเท่านาน แต่แล้วก็มีสายเรียกเข้า ทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว \'ดึกป่านนี้แล้วยังโทรมากันอีก\' เขาคิดกึ่งๆ รำคาญ แต่เมื่อเห็นเบอร์สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นสดใสทันที
\"ครับปิ่น มีอะไรเหรอ\" เขากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์พร้อมกับยิ้มกว้าง
\"ถึงบ้านแล้วใช่ไหมคะ\" เสียงปลายสายแสดงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
\"เปล่าครับ\"
\"อ้าว รถติดเหรอคะ\" ปิ่นถามด้วยความประหลาดใจ
\"ผมอยู่คอนโดครับ ตอนนี้อยู่คอนโดแล้วกำลังจะอาบน้ำ\" เขาพูดอย่างอารมณ์ดี
\"คุณภู\" เสียงของเธอแม้จะดูดุไปบ้าง แต่ก็มีแววน่ารัก \"งั้นไปนอนเถอะค่ะ ปิ่นก็จะนอนแล้ว\"
คำว่าจะนอนแล้วของเธอ ทำให้เขาอดที่จะเสียดายไม่ได้ เขาอยากจะชวนเธอคุยอีกสักหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ โอกาสยังมีอีกถมเถ เขาวางโทรศัพท์เธอด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข นานแล้วที่เขาไม่รู้สึกอย่างนี้ เขาวางโทรศัพท์ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว และนอนหลับฝันดี..................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อไปนี้ขอลงเรื่องนี้ทุกวันอังคารนะจ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น