[เรื่องรักธรรมดา] first love

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบ...............[che]

เรื่องของผมกับเธอนะเหรอ มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนน้า ไม่รู้สิ ผมเดาไม่ออกหรอกว่าเรื่องของเรามันเริ่มตรงจุดไหน แต่ถ้าถามว่าเรื่องของผมที่มีต่อเธอมันเริ่มตอนไหน ผมสามารถตอบได้ทันทีว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเจอเธอเลยทีเดียว วันปฐมนิเทศน์เข้าเรียนตอนม.1 ผมยังจำได้ดี วันนั้นผมเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องกระทบลงมาอ่อนๆ วันนั้นถือว่าเป็วันที่อากาศดีวันหนึ่งเลยทีเดียว ผมเดินไปตามทางเดินเพื่อที่จะไปห้องประชุม ตอนนี้มีแต่นักเรียนชั้น ม.1 และม.4 เดินไปเดินมา เพื่อนๆ ชั้นม.1 ก็ทำท่าหวาดๆ เหมือนกันทุกคน บางคนดีหน่อยมากับเพื่อนก็เดินคุยกันไป



\"ขอโทษ\" ผมเซไปข้างหน้านิดหน่อยตามแรงชนของคนๆ นึง ผมคาดว่าเขาคงวิ่งมาโดยที่ไม่มองทาง ไม่อย่างนั้นผมคงไม่เซไปข้างหน้าอย่างนี้หรอก



\"ไม่เป็นไรครับ\" ผมตอบไปโดยอัตโนมัติ ตามแบบฉบับของผม พอผมตั้งหลักได้ ก็หันไปหาเด็กผู้หญิงที่วิ่งมาชนผม



\"ไม่ได้ตั้งใจ โทษทีนะ\" เธอยิ้มแหยๆ ให้ผม ทำให้ผมอดอมยิ้มไม่ได้ ตากลมโตของเธอยังดูเป็นประกาย แม้แต่เวลาที่เธอขอโทษขอโพย ผมเปียของเธอที่ถักเอาไว้ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย \"นายไม่เป็นไรนะ\" เธอพูดพลางเลิกคิ้วสูงข้างนึง



\"ไม่เป็นไร\" ผมพูดพลางยิ้มให้เธอ ความรู้สึกแรกที่ผมคิดเกี่ยวกับเธอคือ ผู้หญิงคนนี้ยิ้มน่ารักดี ถ้ามีใครสักคนมาถามผมว่าผมชอบใครที่ตรงไหน ผมคงต้องตอบว่าที่รอยยิ้มเนี่ยแหละ



\"นัต เป็นอะไรหรือเปล่า\" เสียงเพื่อนของเธอถามขึ้น นัต เธอชื่อนัต



\"ถ้านายไม่เป็นอะไร ฉันไปก่อนนะ\" เธอพูดพลางยิ้มให้ผมหนึ่งที ก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนๆ ก็เธอ ผมอมยิ้มน้อยๆ ก็วิ่งอย่างนี้แหละนะ ถึงได้วิ่งชนผม ผมส่ายหัวอย่างอารมณ์ดี



\"เฌ ไม่คิดเลยว่าเฌจะเรียนที่นี่ นึกว่าจะไปเรียนที่อังกฤษเสียอีก\" เสียงฟ่างเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยประถมทักขึ้น พลางวิ่งตรงมาทางผม และหยุดยืนหอบๆ



\"แม่ไม่อยากให้ไปน่ะ\" ผมพูดยิ้มๆ \"ไปกันเถอะ ใกล้เวลาแล้ว\" ผมพูดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา แล้วพยักหน้าเดินนำฟ่างไป



วันนั้นทั้งวันผมอดที่จะชำเลืองมองดูนัตไม่ได้ นัตท่าทางจะมีเพื่อนเยอะ เพราะแค่วันแรกก็คุยกับเพื่อนเสียงดัง จนอาจารย์ต้องส่งสายตาดุๆ มาหลายครั้ง ผมล่ะอดที่จะอมยิ้มกับท่าทางของนัตไม่ได้เลยทีเดียว แต่ก็น่าเสียดายอย่างนึง ผมกับนัตอยู่คนละห้อง ผมยอมรับล่ะครับว่าผมเสียดายมากๆ



*



ผมได้อยู่ห้อง 1 ซึ่งถือว่าเป็นห้องคิงของระดับ ส่วนนัตอยู่ห้อง 10 มันก็ไม่เลวร้ายมากหรอกครับ แต่นั่นก็ทำให้เราสองคนต้องอยู่ห่างกัน แต่โชคดียังเป็นของผมอยู่ที่อาคารเรียนมันเป็นรูปตัวยู ห้องของผมกับนัตเลยอยู่ตรงข้ามกัน บางทีผมจึงเห็นนัตออกมาเดินเล่นกับเพื่อนที่ระเบียงอย่างสนุกสนาน การแอบมองนัตเป็นความสุขของผมอย่างหนึ่งในชีวิตตอนม. 1 แหละครับ การที่ได้เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงยิ้ม หัวเราะอย่างสนุกสนาน อยู่ฝั่งตรงข้ามของอาคาร



\"เฌ มองอะไรเหรอ\" เสียงฟ่างพูดขึ้น พลางมองตามสายตาของผม



\"เปล่า\" ผมตอบพลางหันไปยิ้มให้กับฟ่าง



\"พวกห้อง 10 \" ฟ่างพูดพลางย่นจมูก และทำท่าไม่พอใจ ทำให้ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย



\"ทำไมเหรอฟ่าง\" ผมถามด้วยความสงสัย



\"ไม่มีอะไรหรอกเฌ ไปซื้อขนมเป็นเพื่อนหน่อยสิ\" ฟ่างยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางกระตุกแขนผมเบาๆ ผมพยักหน้าด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไป ถ้าไม่อยากพูดผมเองก็ไม่อยากจะถามอะไรมากมาย ผมเองก็ไม่ใช่คนที่จะมาซักไซ้ไล่เลียงเสียด้วยสิ แต่ไม่นานผมก็ได้รู้ความจริงบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ความจริงที่ว่านั้นก็คือ ห้องผมกับห้องนัตไม่ถูกกัน





\"พวกผู้ลากมากดีเดินมาว่ะ สงสัยสามัญชนอย่างพวกเราต้องช่วยกันปูพรมแดง\" เสียงเด็กผู้ชายในกลุ่มของนัตพูดจากวนๆ เมื่อพวกเราก้าวเท้าเข้าโรงอาหาร ผมอยากจะรู้เหลือเกินว่านี่มันคืออะไร ที่สำคัญ นัตยังทำหน้ากวนๆ ใส่พวกผมอีก ผมกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบากเมื่อมองหน้านัตยามนี้ ผมเปียของเธอทั้งสองข้างถูกปัดไปไว้ข้างหลัง



\"รู้ตัวก็ดี พวกคนชั้นต่ำ\" เสียงหมิง เพื่อนในกลุ่มของผมอีกคนตกกลับไป ทำให้ตานัตลุกวาวขึ้นมาทันที นัตลุกขึ้นและเดินมาทางพวกผม และมองหน้าหมิงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ผมไม่ชอบนัตเวลาอย่างนี้เลยให้ตายสิ



\"พวกเธอว่าใคร\" นัตถามเสียงแข็ง พวกเพื่อนๆ ของนัตเดินตามมาข้างหลัง พร้อมที่จะมีเรื่องทุกเมื่อ



\"สมแล้วที่อยู่ห้อง 10 ไม่ฉลาดเอาเสียเลย\" หมิงพูดอย่างถือดี ทำให้ผมส่ายหัวด้วยความระอา ให้ตายสิ ผู้หญิงทำไมถึงชอบทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ



\"งั้นก็โดนคนไม่ฉลาดตบหน่อยดีกว่าไหม\" เสียงนัตพูดเสียงเข้ม พลางเงื้อมือขึ้นมาด้วยความโมโห ส่วนหมิงนะเหรอ หลับตาปี๋ด้วยความกลัว ก็กลุ่มพวกผมถือว่าเป็นคุณหนูทั้งนั้น เคยตบตีกับใครสักที่ไหน



\"เพี๊ยะ\" เสียงฝ่ามือของนัตฟาดลงบนแก้มเสียงดัง ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามอง มือหนักใช่เบา ทำไมผมถึงรู้นะเหรอครับ ก็ผมนี่แหละเอาตัวมาขวางหมิงเอาไว้ ทำให้ฝ่ามือพิฆาตของนัตโดนหน้าผมเต็มๆ ท่าทางนัตก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่ผมเข้ามาขวาง



\"เราขอเถอะนัต แล้วก็ขอโทษแทนเพื่อนด้วย\" ผมพูดขอร้อง นัตเม้มริมฝีปากแน่น พลางมองหน้าผมอย่างชั่งใจ



\"อะไร เกิดอะไรขึ้น\" เสียงอาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาดูพวกเรา ที่ตอนนี้เป็นจุดสนใจของคนทั้งโรงเรียน



\"คือว่า.....\" ฟ่างพูดขึ้น



\"เข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ\" ผมรีบพูดสวนขึ้นมา ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหันมามองผมด้วยความแปลกใจระคนตกใจ



\"เฌ\" เสียงหมิงร้องขึ้นเบาๆ



\"ไม่มีอะไรแน่นะ แล้วหน้าเธอโดนอะไรล่ะนั่น\" อาจารย์มองลอดแว่นออกมาอย่างจับผิด



\"ครับ พอดีผมเดินไประวัง แล้วนัตเขากำลังเหงี่ยงมือเล่นกับเพื่อน มันก็เลยมาโดนหน้าผม\" ผมพูดเหมือนกับคิดมาล่วงหน้าทั้งๆ ที่ผมเพิ่งคิดขึ้นมาสดๆ เมื่อกี้นี้เอง



\"ก็ดี เธอพาเพื่อนไปเอาอะไรประคบหน่อยไป\" อาจารย์พูดจบก็เดินไป ฟ่างทำท่าจะพาผมไปห้องพยาบาลแต่นัตก็ขัดขึ้นมาก่อน



\"ฉันพาไปเอง\" นัตพูดขึ้น ท่ามกลางความแปลกใจของทุกคน ทีแรกฟ่างจะพูดค้าน แต่ผมก็ส่งสายตาประมาณว่าขอเถอะนะ ฟ่างจึงบอกว่าจะไปจองที่ ให้ผมตามไป



ระยะทางจากโรงอาหารไปห้องพยาบาลก็ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ทำไมนะ ตอนนี้ผมอยากให้มันไกลสุดๆ ไปเลย ผมเดินมองนัตที่เดินนำหน้าผมไป นัตเงียบตลอดทาง ไม่พูดไม่จา ก้มหน้างุดๆ ราวกับคิดอะไรอยู่ ผมลอบถอนหายใจด้วยความหนักใจ ผมไม่ชอบให้นัตเป็นอย่างนี้เลย ผมชอบเวลานัตยิ้มแย้มมากกว่า



\"นายรู้จักชื่อฉันได้ไง\" นัตพูดขึ้นพลางหันมามองหน้าผม เอาละสิ ผมจะตอบว่ายังไงดี



\"ก็เห็นเพื่อนๆ เรียกกัน\" ผมตอบตามตรง นัตเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงแปลกใจ แล้วหันกลับไปเดิน ตอนนี้พวกเราอยู่หน้าห้องพยาบาลแล้วล่ะครับ พอถึงห้องพยาบาลอาจารย์ก็เอาน้ำแข็งมาให้ผมประคบ นัตยื่นมือไปรับน้ำแข็งจากมือของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลมาประคบให้ผม ผมมองหน้านัตด้วยความสงสัย แต่ก็ปล่อยให้เธอประคบ ความจริงมันก็ไม่ร้ายแรงถึงขนาดต้องประคบหรอกครับ แต่โรงเรียนของผมสวัสดิภาพของนักเรียนคือสิ่งสูงสุดที่โรงเรียนต้องรักษา เพราะโรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีลูกหลานของคนมีอันจะกินมาเรียนมากมาย ถึงขั้นที่มีการแบ่งชั้นกันเลยล่ะ ก็จะมีพวกเศรษฐี ผู้ดี พวกรวยมากๆ จะอยู่กลุ่มนึง แล้วพวกชนชั้นกลาง อีกพวกนึง ซึ่งคงเดาไม่ยากใช่ไหมล่ะครับว่าผมกับนัตอยู่คนล่ะฟาก และใครอยู่กลุ่มไหน



\"มองอะไร\" นัตตวาดผมเบาๆ เมื่อเห็นผมเอาแต่มองหน้าใสๆ ของเธอเขม็ง



\"เปล่า เอ่อ ขอบคุณนะ\" ผมพูดพลางยิ้มให้เธอ



\"ไม่เป็นไร ฉันเป็นสาเหตุนี่ เอ่อ ขอโทษด้วยล่ะกัน\" นัตพูดอุบอิบ ทำให้ผมอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ นี่สินัตที่ผมรู้จัก \"แต่นายก็ไม่น่าจะเอาหน้ามาขวาง ฉันตั้งใจจะตบยัยหมิงอะไรนั่นต่างหาก\"



\"ก็หมิงเขาเป็นเพื่อนเรานี่ อีกอย่างเราไม่เห็นด้วยกับการใช้กำลัง โอ้ย เจ็บนะ\" ผมร้องเสียงดังเมื่อนัตกดน้ำแข็งลงมาที่หน้าผมอย่างแรง



\"เข้าข้าง\" นัตพูดพลางตัดพ้อผมอยู่ในที ทำให้ผมรู้สึกว่าผมพูดอะไรผิดไปเสียแล้ว



\"เปล่านะ เรา.......\"



\"ใช่สิ พวกฉันมันไม่ได้เป็นผู้ดี คนรวยเหมือนพวกนายนี่\" นายมองหน้าผมโกรธๆ แล้วปาถุงน้ำแข็งเอาไว้ข้างๆ ตัวผม แล้วหันหลังออกไปจากห้องพยาบาลทันที เฮ้อ ไม่ฟังกันเลย ความรักของผมมีแววแห้วมาแต่ไกลเลยแหะ



********************************************************************************************************************