คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ■ วรรคทองที่มีชื่อเสียงของสุนทรภู่
ตัวอย่างวรรคทองที่มีชื่อเสียงของสุนทรภู่
ด้วยความที่สุนทรภู่เป็นศิลปินเอกที่มีผลงานทางวรรณกรรม วรรณคดีมากมาย ทำให้ผลงานหลาย ๆ เรื่องของ สุนทรภู่ ถูกนำไปเป็นบทเรียนให้เด็กไทยได้ศึกษา จึงทำให้มีหลาย ๆ บทประพันธ์ที่คุ้นหู หรือ "วรรคทอง" ยกตัวอย่างเช่น
บางตอนจาก นิราศภูเขาทอง
ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง |
มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา |
โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา |
ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย |
ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ |
สรรเพชญโพธิญาณประมาณหมาย |
ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย |
ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป |
ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก |
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน |
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป |
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืนฯ |
ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์ |
มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต |
แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร |
จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา |
บางตอนจาก นิราศอิเหนา
จะหักอื่นขืนหักก็จักได้ |
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก |
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก |
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ |
บางตอนจาก พระอภัยมณี
บัดเดี๋ยวดังหงั่งเหง่งวังเวงแว่ว |
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา |
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา |
ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต |
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ |
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด |
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด |
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน |
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ |
ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา |
รู้สิ่งไรไม่สู้รู้วิชา |
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี |
(พระฤาษีสอนสุดสาคร)
อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ |
ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน |
แค่องค์พระปฏิมายังราคิน |
คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา |
เขาย่อมเปรียบเทียบความว่ายามรัก |
แต่น้ำผักต้มขมชมว่าหวาน |
ครั้นรักจางห่างเหินไปเนิ่นนาน |
แต่น้ำตาลว่าเปรี้ยวไม่เหลียวแล |
ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร |
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน |
แม้เกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร |
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา |
แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ |
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา |
แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา |
เชยผกาโกสุมประทุมทอง |
แม้เป็นถ้ำอำไพใคร่เป็นหงส์ |
จะร่อนลงสิงสู่เป็นคู่สอง |
ขอติดตามทรามสงวนนวลละออง |
เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป |
(ตอน พระอภัยมณีเกี้ยวนางละเวง ได้ถูกนำไปดัดแปลงเล็กน้อยกลายเป็นเพลง "คำมั่นสัญญา")
อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ |
ประเสริฐสุดซ่อนใส่เสียในฝัก |
สงวนคมสมนึกใครฮึกฮัก |
จึงค่อยชักเชือดฟันให้บรรลัย |
อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก |
แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย |
แม้นเจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย |
เจ็บจนตายเพราะเหน็บให้เจ็บใจ |
มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท |
อย่าให้ขาดสิ่งของต้องประสงค์ |
จงมักน้อยกินน้อยค่อยบรรจง |
อย่าจ่ายลงให้มากจะยากนาน |
จะพูดจาปราศรัยกับใครนั้น |
อย่าตะคั้นตะคอกให้เคืองหู |
ไม่ควรพูดอื้ออึ้งขึ้นมึงกู |
คนจะหลู่ล่วงลามไม่ขามใจ |
เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก |
จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา |
แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา |
จะพูดจาพิเคราะห์ให้เหมาะความ |
รู้วิชาก็ให้รู้เป็นครูเขา |
จึงจะเบาแรงตนช่วยขนขวาย |
มีข้าไทใช้สอย ค่อยสบาย |
ตัวเป็นนายโง่เง่าบ่าวไม่เกรง |
แม่รักลูก ลูกก็รู้ อยู่ว่ารัก |
ใครอื่นสัก หมื่นแสน ไม่แม้นเหมือน |
จะกินนอนวอนว่า เมตตาเตือน |
จะจากเรือน ร้างแม่ ก็แต่กาย |
ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ |
เจ้าจงอตส่าห์ทำสม่ำเสมียน |
………………………………………….. |
………………………………………….. |
(ขุนแผนสอนพลายงาม)
ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์ |
มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต |
แม้พูดชั่วตัวตายทำลายมิตร |
จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจาฯ |
เจ้าของตาลรักหวานขึ้นปีนต้น |
เพราะดั้นด้นอยากลิ้มชิมรสหวาน |
ครั้นได้รสสดสาวจากจาวตาล |
ย่อมซาบซ่านหวานซึ้งตรึงถึงทรวง |
ไหนจะยอมให้เจ้าหล่นลงเจ็บอก |
เพราะอยากวกขึ้นลิ้นชิมของหวง |
อันรสตาลหวานละม้ายคล้ายพุ่มพวง |
พี่เจ็บทรวงช้ำอกเหมือนตกตาล... |
เว็บนี้เหมาะสำหรับเปิดในเบาเซอร์
ความคิดเห็น