[Fic] : (One Piece) Law x Luffy คุณหมอเย็นชากับนายตัวแสบ!!

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5

CR.SHL

- Chapter 5 -

ลอว์พูดใส่สมาร์ทโฟนสีขาวของตัวเองที่แนบอยู่ข้างหูโดยมีลูฟี่กระพริบตาปริบๆมองอย่างงงๆ

“อยู่ห้าง...เออ ฉันรออยู่ชั้นล่างสุดประตูใกล้ๆห้องน้ำที่เดิม”

            พูดจบลอว์ก็กดวางสายก่อนจะยัดสมาร์ทโฟนสีขาวของตัวเองใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์รัดรูปของเขาแล้วเดินลงออกจากบันไดเลื่อนตรงไปยังจุดนัดหมายที่เขาบอกคนในโทรศัพท์ไปเมื่อครู่

ลูฟี่พยายามดิ้นเพื่อให้คนร่างสูงปล่อยเขาโดยพยายามจะส่งเสียงให้น้อยที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เพราะยิ่งเขาเสียงดังผู้คนรอบข้างก็ยิ่งหันมามองมากขึ้นน่ะสิ แค่นี้เขาก็เขินจนตัวแทบระเบิดอยู่แล้ว

ลอว์ได้แต่ส่งสายตาปรามลูฟี่อย่างเงียบๆแต่ดูเหมือนเขาจะต้องเป็นฝ่ายแพ้และเบือนหน้าหนีทุกที...

            ไม่นานทั้งสองก็มาหยุดอยู่ตรงม้านั่งหน้าห้องน้ำที่ประตูทางออกอย่างที่เขาบอกเมื่อครู่ เขาวางลูฟี่ลงบนม้านั่งอย่างอ่อนโยนก่อนจะมาหย่อนก้นตัวเองลงนั่งข้างๆเช่นกัน

            ลูฟี่หันไปมองลอว์ที่กำลังนั่งไขว่ห้างจิ้มสมาร์ทโฟนเครื่องเดิมของเขาอยู่ข้างๆ นับเป็นครั้งแรกของลูฟี่เลยก็ว่าได้ที่ได้เห็นเขาใกล้ๆและชัดขนาดนี้ ที่ผ่านมาเขาได้เห็นหน้าลอว์ใกล้ๆแล้วก็จริงแต่ก็ไม่เคยได้เห็นใกล้ขนาดนี้มาก่อน...

            ดวงตาของเขาเป็นสีเทา...สีเดียวกับหินโมรา ลึกลับ..ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่...แต่มันกลับสวยงาม น่าค้นหาและน่าหลงใหลอย่างไม่มีสาเหตุ สวยงาม...จนไม่อาจละสายตาได้ง่ายๆ ใต้ตาของเขาคล้ำเกินจะเยียวยาจนเห็นได้ชัดเจนแม้ผิวของเขาจะเป็นสีแทนก็ตาม

จมูกของเขาโด่งเป็นสันเข้ากับใบหน้าเรียวได้รูปและเรือนผมสีดำขลับนั่นได้เป็นอย่างดี คิ้วของเขาหนาและขมวดเข้าหากันจนเกือบจะตลอดเวลาแต่มันกลับทำให้เขาดูดาอย่างน่าประหลาด

ส่วนริมฝีปาก...

                        “น..นายทำอะไรน่ะ?”

            ลอว์ผงะเล็กน้อยพลางขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าหวานของเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าตนที่ห่างกันแทบจะไม่ถึงสองเซนติเมตรจนเหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นมาบนใบหน้าได้รูปของชายหนุ่ม

ฝ่ายลูฟี่ก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆก่อนจะขมวดคิ้วอย่างงงๆ แต่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบถอนกรูดออกไปทันที

            “หว..หวา! ข..ขอโทษ เอ่อ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

            ลอว์ไม่พูดอะไรเขายกมือขึ้นจับปีกหมวกของตัวเองพลางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนนัยน์ตาสีเทาหินโมราคู่สวยไว้ใต้เงาปีกหมวก

ฝ่ายลูฟี่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามหลบหน้าแถมหูและหน้าของเขากำลังแดงสุดๆก็ดันคิดไปว่าเขาโกรธเสียนี่! คนอะไรซื่อเป็นบ้า

            ลอว์ได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ ภาพเมื่อกี้ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขาอย่างไม่อาจลบเลือนได้...

            ภาพใบหน้าหวานที่ใสซื่อบริสุทธิ์ที่เข้ากับเรือนผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงนั่นได้ป็นอย่างดี ดวงตากลมโตคู่สวยที่ใต้ตาซ้ายถูกประดับด้วยรอยแผลเป็นเล็กๆ นัยน์ตาสีรัตติกาลทอประกายราวกับถูกประดับด้วยดวงดาวทั้งท้องฟ้า พวงแก้มทั้งสองข้างที่ขึ้นสีแดงจางๆ จมูกเล็กๆน่าหลงใหล

ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ...น่าขบเคี้ยวชะมัด...!

ยิ่งคิดหัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นรัวขึ้นเรื่อยๆจนอทบจะระเบิดออกมาจากหน้าอกเสียตรงนั้น ส่วนเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ดันซื่อบื้อเกินเสียจนคิดว่าเขาโกรธไปซะอย่างนั้น!

            “โทราโอะ...”

            '♫~'

            เสียงสมาร์ทโฟนของลอว์แผดเสียงดังขึ้นขัดจังหวะ มือหนาสีแทนที่ถูกตกแต่งด้วยรอยสักรีบตะปปหาสมาร์ทโฟนของตัวเองแล้วหยิบขึ้นมาดูหน้าจอ

            << Shachi >>

            ลอว์รีบกดรับสายแล้วยกสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาแนบหูทันที

            “ถึงรึยัง?” ลอว์พูดโดยไม่กล่าวทักทายและไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายพูดอะไรก่อนทั้งสิ้น ‘เอ่อ..ครับ พวกเรามาถึงแล้วกำลังเลี้ยวไปหาแล้วครับ’

            ลอว์ตัดสายทิ้งก่อนจะส่งสมาร์ทโฟนเครื่องเดินกลับสู่กระเป๋ากางเกงยีนส์รัดรูปของตัวเอง

ไม่นานก็มีรถเบนซ์สีเทามาจอดอยู่หน้าประตูกระจกที่ทั้งสองนั่งอยู่ ลอว์ลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างช้อนตัวลูฟี่ขึ้นอีกครั้ง

ฝ่ายลูฟี่ก็ตกใจจนต้องยกแขนบางๆขึ้นกอดคออีกฝ่ายไว้โดยอัตโนมัติ

            “หวา!”

            ลอว์ไม่พูดอะไรเขาพาขายาวๆของตัวตรงไปยังรถเบนซ์สีเทาที่จอดอยู่ไม่ไกล แล้วจัดการเปิดประตูรถ

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้ากวนประสาทของชายหนุ่มในหมวกกันหนาวสีดำมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนว่า ‘เพนกวิ้น’ กับใบหน้ากวนประสาทของชายหนุ่มอีกคนในหมวกทรงกัปตันสีเขียวปีกหมวกสีแดง

ทั้งสองมองหน้าลอว์พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัยระคนกวนประสาท ฝ่ายลอว์ก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นพลางถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ นอกจากเด็กซื่อบื้อแล้วยังต้องมีพวกเพี้ยนนี่ที่คอยมาวนเวียนอยู่ข้างๆเขาอยู่บ่อยๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจริงๆนั่นแหละ

ลอว์วางลูฟี่ลงตรงเบาะหลังอย่างแผ่วเบาข้างๆกับซาชิที่กำลังนั่งยิ้มระรื่นอย่างมีความสุขที่จะได้กวนประสาทลอว์โดยมีลูฟี่มองอย่างงงๆ

            “หัวหน้าอุ้มใครมาครับเนี่ย” เพนกวิ้นพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท “นั่นสิ” ซาชิเสริมด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเช่นกัน

            “หุบปาก”

            ลอว์ได้แต่ปรามพลางส่งสายตาอำมหิตใส่ทั้งสองเงียบๆก่อนจะปิดประตูรถและเดินไปนั่งตรงเบาะหน้าข้างเบาะฝั่งที่นั่งคนขับ

            “ไม่ต้องอายหรอกครับ หัวหน้า” แต่ดูเหมือนไอคนข้างหลังยังไม่หยุด...

            “ฉันจะฆ่านาย ถ้านายยังไม่หุบปาก”

            “ขอโทษครับบบบ”

            เพนกวิ้นออกรถไปยังบ้านของลูฟี่โดยมีลอว์คอยบอกทางอยู่ตลอด ส่วนลูฟี่ที่นั่งอยู่เบาะหลังก็คุยกับทั้งซาชิและเพนกวิ้นอย่างสนิทสนม

ลูฟี่ได้รู้ว่าพวกเขาทั้งสามเรียนอยู่มหาวิทยาลัยคณะแพทย์ปีสามส่วนเหตุผลที่ซาชิและเพนกวิ้นเรียกลอว์ว่าหัวหน้านั้นเป็นเพราะว่าลอว์เป็นทั้งหัวหน้าห้องและยังเป็นทั้งหัวหน้าคณะอีกด้วย

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของลูฟี่ยังคงดังเป็นสีสันให้กับรถเบนซ์คันนี้อย่างไม่ขาดสาย

            ไม่นานรถเบนซ์สีเทาคันเดิมก็มาจอดอยู่หน้าบ้านที่คุ้นเคย ลอว์ลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปที่ประตูเบาะหลัง เขาเปิดประตูออกแล้วอุ้มลูฟี่ขึ้น เขาเดินตรงไปยังประตูหน้าบ้านของลูฟี่

            “มีกุญแจไหม?”

            “หือ? อ..อื้อ”

            ลูฟี่ล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงสามส่วนของตัวเองพลางความหากุญแจ ไม่นานเขาก็หยิบกุญแจที่มีพวงกุญแจรูปหมีขั้วโลกสีขาวขนปุกปุยตัวเล็กออกมาแล้วไขประตูอยู่สักพัก

ประตูถูกเปิดออกโดยมือหนาสีแทนของลอว์ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือโซฟายาวสีแดงสดดึงดูดสายตา โต๊ะกระจกใสที่มีนิตยาสารกับหนังสือการ์ตูนวางกองไว้อย่างไม่เป็นระเบียบและทีวีจอแบนวางอยู่ตรงหน้า

ขายาวๆของลอว์พาตัวเองเข้าไปในบ้านของลูฟี่ เขาวางลูฟี่ลงบนโซฟายาวสีแดงอย่างแผ่วเบาแล้วเดินไปปิดประตูบ้านก่อนจะเดินมานั่งลงข้างแล้วหยิบเอาถุงพลาสติกสีขาวในมือลูฟี่ไปไว้ในมือของตัวเองแล้วเอามือหนาสีแทนล้วงเข้าไปหยิบหลอดยาสีขาวออกมา ทำเอาลูฟี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

            “หือ? นายจะทำอะไรน่ะ”

            ลูฟี่มองหลอดยาในมือลอว์อย่างงงๆ ฝ่ายลอว์ก็ได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างปลงๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            “ก็ทายาให้นายน่ะสิ”

            “ขอบใจนะ...นายมาส่งฉันตั้งสองรอบแหนะ ไว้คราวหลังฉันจะตอบแทนนะ ชิชิชิ” ลูฟี่พูดพลางฉีกยิ้มกว้าง

            ลอว์มองหน้าลูฟี่สักพักก็ลุกขึ้นยืนแล้วถอดหมวกขนสัตว์สีขาวของตัวเองวางไว้บนโต๊ะกระจกใสตรงหน้าก่อนจะเดินหาคอตตอนบัดอยู่ทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอสักที ลอว์หาอยู่นานและในที่สุดก็เจอมันวางอยู่ในห้องน้ำเป็นกระปุกข้างๆกับสบู่ล้างมือ

ลอว์เดินกลับมาหาลูฟี่พร้อมกับคอตตอนบัดสองสามอันในมือ เขานั่งลงขัดสมาธิกับพื้นตรงหน้าลูฟี่และเปิดฝาหลอดยาแล้วบีบมันใส่คอตตอนบัด โดยมีลูฟี่นั่งมองจากบนโซฟา

เนื้อยาเหนียวๆสีขาวถูกบีบออกมาจากหลอดใส่สำลีตรงปลายคอตตอนบัดก่อนมันจะถูกทาลงบนแผลที่เข่าทั้งสองของลูฟี่อย่างเบามือแต่ทว่า...

            “โอ๊ย! มันเจ็บนะ..!”

            “เงียบไปเลย เมื่อวานบอกให้ทำแผลก็ไม่เชื่อเอง”

            ลอว์พูดด้วยน้ำเสียงดุๆจนลูฟี่ถึงกับขนลุกซู่อย่างประหลาด น่าแปลกทั้งที่ปกติก็โดนคุณปู่ดุอยู่เป็นประจำแถมยังมักจะโดนกำปั้นแห่งรักอีกต่างหากแต่เขาก็ไม่เคยจะกลัวเลยสักครั้ง แต่ทำไมกับคนคนนี้ถึงได้น่ากลัวอย่างนี้นะ คนอะไรน่ากลัวเป็นบ้า

            ลอว์เงยหน้ามองลูฟี่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบผิดปกติและก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของลูฟี่ คิ้วบางของเขาขมวดยุ่ง ดวงตากลมโตคู่สวยของเขากำลังสั่นคลอนทว่ากลับงดงามจนไม่อาจละสายตาได้ น้ำตาใสๆคลออยู่ตรงขอบตายิ่งดูยิ่งใจหาย ชักจะรู้สึกผิดซะแล้วสิ...

ลูฟี่มองลอว์ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ฝ่ายลอว์เมื่อเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิดเต็มประตูจนต้องเบือนหน้าหนีอย่างห้ามไม่ได้

อา...หัวใจเต้นรัวอีกแล้วสิ

            “ขอโทษ...” ลอว์พูดด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบแล้วเขาก็ถอนหายใจออกมา “ฉันจะทำให้เบาลง”

            ลอว์ก้มหน้าก้มตาบรรจงทายาลงบนแผลของลูฟี่อย่างแผ่วเบาอีกครั้ง ดูเหมือนครั้งนี้ลูฟี่จะไม่ร้องออกมาแล้ว...แต่นั่นทำให้ลอว์แปลกใจไม่น้อยจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ลูฟี่ขบริบฝีปากของตัวเองแน่นพยายามกลั้นเสียงร้องของเขาเอาไว้ ใบหน้าหวานยังคงถูกแต้มด้วยสีแดงไม่ได้จางลงเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีรัตติกาลยังคงสั่นไหวไม่ได้ลดลงเลยเช่นกัน

            “อย่ากัดปาก เจ็บก็ร้องออกมาเถอะ ฉันไม่ดุนายแล้ว”

            “ม..ไม่เอา โทราโอะ...โทราโอะจะดุฉันน่ะสิ”

            ลอว์ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆแต่ก็บรรจงทายาให้ลูฟี่ต่อไป เสียงครางแบบพยายามอดกลั้นของลูฟี่ยังคงดังต่อเนื่องโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจเลยแม้แต่น้อย แต่จะให้ทำยังไงล่ะ...ก็มันเจ็บนี่

อา..ให้ตายสิ นี่มันยั่วกันชัดๆ แค่นี้ยังยั่วกันไม่พออีกหรือไงนะ...ทั้งใบหน้าหวานๆที่เลอะคราบน้ำตานั่น ทั้งเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มอย่างไม่ได้ตั้งใจ...ถึงแม้จะรู้สึกผิดก็เถอะแต่ขืนลูฟี่ยังไม่หยุดแบบนี้เขาจะต้องทนต่อไปไม่ไหวแน่ๆ

ลอว์ได้แต่ควบคุมสติตัวเองไม่ให้ตัวเองคิดไปไกลกว่านั้นแต่ทว่าอะไรๆมันก็มักจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด...ไม่ว่าเขาจะพยายามควบคุมสติตัวเองเท่าไหร่แต่ในหัวของเขาก็คิดถึงแต่เรื่องแบบนั้นอย่างหยุดไม่ได้เสียนี่

ตอนนี้เหงื่อเขาแตกพลั่กท่วมทั้งตัวราวกับเพิ่งโดนครูลงโทษให้วิ่งรอบสนามมาสิบรอบอย่างนั้นแหละ

            “อ..อือ..โทราโอะ ฉันเจ็บ...”

          อดทน...อดทนไว้ลอว์..

            “ท..โทราโอะ...อึก! มันเจ็บ ฉันไม่ไหวแล้ว พอก่อนได้ไหม...”

            ม..ไม่ไหวแล้ว

          ลอว์ปล่อยคอตตอนบัดในมือทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนจะยกมือหนาสีแทนที่ถูกประดับด้วยรอยสักทั้งสองข้างขึ้นจับไหล่บางๆของลูฟี่แล้วกดเขาลงกับโซฟาฝังร่างเล็กๆให้จมลงบนเบาะนุ่ม ทำเอาลูฟี่ตกใจไม่น้อย

            “หวา! โทราโอะ นายโกรธฉันหรอ..ฉ..ฉันขอโท..”

            ไม่ทันที่ลูฟี่จะได้พูดได้จบประโยคลอว์ก็ประกบริมฝีปากได้รูปของตัวเองลงกับริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อของลูฟี่อย่างหื่นกระหายและเร่าร้อน มือหนาก็พลางลูบไล้ไปตามผิวกายของร่างเล็กจนร่างบางใต้อาณัติสะดุ้งและตกใจมากกว่าเก่า

ลิ้นร้อนของลอว์ถูกสอดเข้ามาในปากของร่างใต้อาณัติตวัดเก็บเกี่ยวความหวานทุกตารางนิ้วราวกับกลัวว่าความหวานนั้นจะหายไป หวาน...หวานชะมัด...ไม่เคยได้ลิ้มรสอะไรที่หวานขนาดนี้มาก่อนเลย อา..ไม่อยากหยุดเลย..

ไม่ทันที่ลอว์จะได้ลิ้มรสรสจูบอันแสนหวานและเร่าร้อนต่อ มือบางๆที่กำลังสั่นระทมของลูฟี่ที่บีบไหล่เขาไว้แน่นก็เลื่อนลงมาทุบที่หน้าอกกว้างของเขาแทน

ลอว์ถอนริมฝีปากออกช้าๆเพื่อให้ร่างบางใต้อาณัติได้พักหายใจอย่างอดเสียดายไม่ได้ น้ำสีใสที่ยืดติดปากของทั้งสองขาดออกและติดอยู่ที่มุมปากแทน แม้จะถอนจูบออกแล้วแต่รสชาติความหวานยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้นของลอว์อย่างไม่อาจลบเลือนได้

            “ท..โทราโอะ..ทำอะไรของนายน่ะ”

            ลูฟี่ใช้มือบางทั้งสองข้างพลักอกกว้างของคนตรงหน้าออก แต่ดูเหมือนลอว์จะไม่ได้รับความสะทกสะเทือนเลยแม้แต่น้อย แน่ล่ะ..ก็เขาตัวใหญ่กว่าลูฟี่ตั้งเยอะนี่นา

            ลอว์ไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาไม่อาจหยุดความปรารถนาของเขาได้อีกแล้ว...เขามองภาพใบหน้าแดงก่ำของร่างบางใต้อาณัติของเขาอย่างพึงพอใจก่อนเขาถอดเสื้อของตัวเองออกโดยไม่ลืมที่จะปลดเข็มขัดด้วยเช่นกัน

ลูฟี่ดิ้นสุดกำลังแต่ก็ต้องหยุดการกระทำนั้นทันทีเมื่อลอว์ก้มลงมาประกบจูบอีกครั้งมือหนาสีแทนคู่นั้นก็พลางลูบไล้ไปตามเรือนร่างของเขาอย่างตัณหากลับ

ลอว์จำต้องถอนจูบออกอีกครั้งเมื่อร่างใต้อาณัติใกล้จะหมดลมหายใจแต่ไม่วายเย้าหยอกอีกฝ่ายด้วยการขบริมฝีปากล่างอันอวบอิ่มนั่นอย่างนึกสนุก

            “อือ...ท..โทราโอะ...”

            “อย่าครางแล้วเรียกชื่อฉันแบบนั้น...” มันมีแต่จะเพิ่มความปรารถนาของเขาให้มากกว่าเดิมน่ะสิ..

            ลูฟี่สะดุ้งเฮือกเมื่อลอว์ฝังจมูกโด่งเป็นสันของเขาลงบนซอกคอขาวๆของลูฟี่และฝังเขี้ยวลงไปจนเกิดเป็นรอยแดงหลายๆจุด

            “อ๊ะ!”

            และเสียงร้องของลูฟี่ก็ยิ่งเพิ่มความปรารถนาของลอว์ให้มากขึ้นไปอีก...ลอว์เลื่อนใบหน้าของเขาลงจูบโลมตามร่างกายของลูฟี่อย่างหื่นกระหาย

อยากจะครอบครอง...ร่างกายอันบอบบางนี่ เรือนผมสีดำขลับอันยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตคู่สวย นัยน์ตาสีรัตติกาลทอประหาย จมูกเล็กๆ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ ซอกคอขาวๆ..อยากจะครอบครองมันทั้งหมดไม่อยากจะหลงเหลือไว้ให้ใครเลยแม้แต่น้อย

            “หย..หยุดนะ โทราโอะ”

            เสียงของลูฟี่กำลังสั่นเครือ..แม้จะแผ่วเบาแต่เขารู้ดีว่าเสียงของลูฟี่กำลังสั่น ลูฟี่กำลังกลัว...

ลอว์เงยหน้าขึ้นมองก็พบกับใบหน้าแดงก่ำของร่างใต้อาณัติ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อและ...เลอะไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาสีดำกำลังสั่นเครือด้วยความกลัวระคนตกใจ ริมฝีปากอวบอิ่มบอบช้ำเพราะถูกจูบอย่างรุนแรง ซอกคอขาวๆถูกแต้มด้วยสีแดงเป็นจุดๆ

ทันทีที่รู้สึกตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปลอว์ก็รีบลุกออกจากตัวของลูฟี่และปล่อยลูฟี่ให้เป็นอิสระจากพันธนาการของเขาในที่สุด

นี่เขา...ทำอะไรลงไป...

            “นายกลัวหรอ..”

            เสียงของลอว์แผ่วเบาจนเกือบจะกระซิบทว่าลูฟี่ก็ได้ยินมันชัดเจน ลูฟี่พยักหน้ารับและรีบลุกขึ้นนั่งพลางยกมือทั้งสองขึ้นกอดตัวเองด้วยท่าทางกลัวๆ

ฝ่ายลอว์ที่เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่หงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เขาเดินไปหยิบเสื้อของตัวเองที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่และเดินตรงไปยังประตูบ้าน

            “งั้นหรอ..’โทษทีนะ”

            พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเขาก็เปิดประตูและเดินออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้

            อะไรกัน..เจ็บชะมัด...นี่เขากำลังทำให้ลูฟี่กลัวแถมยังทำให้ลูฟี่ต้องมาแปดเปื้อนเพราะเขาอีกหรอเนี่ย...ทั้งหมดเป็นความผิดเขาเอง เขาน่าจะควบคุมตัวเองให้ได้ดีกว่านี้แท้ๆ...

ต่อไปนี้ลูฟี่คงจะไม่อยากเจอเขาอีกแล้วล่ะ...ก็คงจะดีแล้ว

คนบริสุทธิ์อย่างลูฟี่น่ะไม่คู่ควรกับเขาหรอก อีกอย่าง...ถ้าสนิทกันไปนานๆเขาไม่อยากให้ลูฟี่ต้องมาพลอยรับเคราะห์ของเขาไปด้วย

- to be continue -