คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 23
- Chapter 23 -
“แกกกกกก!!” เอสตะโกนลั่น
เขาปล่อยถุงหิ้วทั้งหมดในมือบนพื้นก่อนโผเข้าไปกอดน้องชายด้วยความหวงอย่างรวดเร็ว
“แกมันคนที่จูบน้องชายฉันต่อหน้าสาธารณชนตอนวันงานเชื่อมไมตรีนี่! แล้วทำไมถึงมาโผล่ที่นี่! จะมาลักพาตัวลูฟี่รึไง!?”
ลอว์แทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่กับคำพูดของพี่ชายผู้หวงน้องสุดขีดคนนี้...เป็นพี่น้องที่บ้าพอกันจริงๆ
ผิดกับอีกคนโดยสิ้นเชิง...ที่ทำเพียงแค่ยืนกอดอกมองมาอย่างเงียบๆแต่เหมือนกำลังเชือดเฉือนเขาผ่านแววตาที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจคู่นั้น
“เอส
ฉ..ฉันหายใจไม่ออก..” คนตัวเล็กกว่าว่าเสียงสั่นพลางดิ้นเล็กน้อย
มือบางทุบแขนแกร่งของผู้เป็นพี่เบาๆเป็นสัญญาณให้เขาปล่อย
เอสยอมคลายอ้อมแขนออกแต่โดยดีเพราะเห็นแก่น้องชายตัวเล็กของตัวเอง
กลัวว่าจะขาดอากาศหายใจตายเสียก่อนน่ะสิ...
“โทราโอะ
ไม่ได้ทำอะไรฉันสักหน่อย พวกนายคิดมากไปแล้วน่า” ลูฟี่ว่าพลางมุ่ยหน้าใส่
“ยังไงก็เถอะ! ไอหมอนี่จูบนายนะ! จูบ! แบบเม้าท์ทูเม้าท์!
ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนเลยด้วย” เอสเริ่มโวยวาย
ลูฟี่ไม่อยากจะบอกเลยจริงๆว่านั่นไม่ใช่แค่จูบครั้งแรก
ถ้าจะให้นับจริงๆ..ก็คงพูดได้เลยว่านับไม่ได้ และที่ลอว์เคยทำกับเขามัน...จะเรียกว่ายิ่งกว่าจูบได้รึเปล่านะ..
ส่วนเรื่องที่จูบต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนนั้น
เขาไม่เถียงจริงๆ..ตอนนั้นเขาเองก็โกรธหมอนี่เหมือนกัน
แต่ทำยังไงได้ล่ะก็เขาดันทำกระดาษหล่นเองนี่...
“เรื่องวันนั้นเป็นอุบัติเหตุ...”
ลอว์เอ่ยเสียงนิ่มก่อนก้มหัวเล็กน้อย “ผมขอโทษจริงๆครับ”
เอสถึงกับสะอึก
ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากโวยวายใส่คนตรงหน้าสักแอะ ก็แหงล่ะ
เล่นมารับโทษแทนทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนผิดแบบนี้...ใครมันจะไปว่าได้ลงคอกัน
ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่จริงๆแล้วเอสก็รู้อยู่เต็มอกว่าคนที่ทำกระดาษหล่นน่ะคือน้องชายตัวแสบของเขาเองนี่แหละ
ก็วันนั้นเขากับซาโบเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยนี่แถมยังเห็นเต็มๆสองตาแบบนั้น..ตอนนั้นเขาอยากจะกระโดดเข้าไปท่ามกลางฝูงชนแล้วกระชากน้องชายของตัวเองออกมาจริงๆ...
ลูฟี่หน้าร้อนผ่าวไปถึงใบหูทันทีที่เห็นว่าคนตัวสูงกว่ากล่าวขอโทษพร้อมกับโค้งให้พี่ชายทั้งสองตัวเอง
ทั้งๆที่..ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเนี่ยนะ? เขาไม่เห็นเข้าใจเลย
ทำไมถึงต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย..แล้วทำไม..เขาต้องเขินด้วยล่ะเนี่ย!
“ท..โทราโอะ
ด..เดี๋ยวสิ!..”
“ให้ผม..”
“คุณพูดเหมือนคุณทำน้องชายผมท้อง”
ซาโบว่าติดตลกก่อนจะเดินมาฉีกยิ้มกว้างให้ “คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษขนาดนั้นหรอกครับ
คุณทราฟาลก้า”
ซาโบพูดจบลอว์ก็เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตางงๆ
อะไรกัน..ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังจ้องอย่างกับจะจับเขากินเข้าไปทั้งตัวแต่ตอนนี้กลับยิ้มร่าแถมสายตายังดูเป็นมิตรผิดกับเมื่อกี้ราวกับเป็นคนละคนกันเลย
ปรับอารมณ์ไม่ทันเลยแฮะ เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ
“หรือคุณทำน้องชายผมท้องจริงๆ?”
ไม่ว่าเปล่าแต่ยังหัวเราะออกมาหน้าตาเฉยอีกต่างหาก
“ซาโบ!” ลูฟี่แหวลั่น ก็แหงล่ะ! เขาเป็นผู้ชายนะจะไปท้องได้ยังไงกันเล่า! อีกอย่างเขากับลอว์น่ะ..ยังไม่เคย...ทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย!
ซาโบฉีกยิ้มมองใบหน้าแดงก่ำและอากัปกิริยาของน้องตัวเองอย่างรู้ทัน...ลูฟี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไอการที่ทำตัวร้อนรน
เขินจนทำอะไรไม่ถูก..และไออาการเป็นห่วงเกินหน้าเกินตาแบบนั้นน่ะ
ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาออกหรอก...
มีความรักกับเขาแล้วสินะ...เจ้าเด็กบ้า
ลอว์ฉีกยิ้มอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะยกมือหนาขึ้นบังรอยยิ้มนั่นไว้
ให้ตายสิ..พอเห็นเด็กคนนี้เขินทีไรมันก็อดที่จะแกล้งไม่ได้จริงๆ... “ให้ผมรับผิดชอบยังไงดีล่ะครับ”
“โทราโอะ!!” คนตัวเล็กแหวลั่นอีกเป็นครั้งที่สอง
“เจ้าบ้า
แกอยากหลับก่อนวัยอันควรรึไง” เอสโพล่งขึ้นก่อนจะดึงแขนน้องชายตัวเองให้กลับสู่อ้อมกอดของตนอีกครั้ง
ใบหน้าตกกระแสดงออกถึงความหวงอย่างไม่ปกปิด
ถึงเขาจะเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องสักเท่าไหร่แต่เขาก็เป็นห่วงน้องชายของตัวเองเหมือนกันนะ
ใบหน้าของลูฟี่ยังคงไม่หายแดง
เขายกมือขึ้นจับแขนของพี่ชายตัวเองเบาๆ ถ้าหากว่าแขนนี่เป็นของลอว์ล่ะก็เขาคงจะก้มลงไปขบระบายความโกรธให้แขนระบมไปแล้วล่ะ...
“ยังไงก็เถอะ ผมขอโทษจริงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้ผมคงต้องไปแล้ว”
ลอว์เอ่ยพลางหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาดูเวลา
หยิบขึ้นมาดูไปงั้นแหละ
ทำให้ดูเหมือนรีบแต่จริงๆแล้วเขาว่างมากๆเลยต่างหากล่ะ
และอยากจะใช้เวลานี้อยู่กับน้องชายที่พี่ทั้งสองแสนจะหวงแหนตลอดทั้งวัน แต่มันคงเป็นอะไรที่เป็นไปได้ยาก..อีกอย่าง
เขาไม่การันตีความปลอดภัยของอีกฝ่ายด้วย
ถ้าทนไม่ไหวจริงๆมีหวังไม่พ้นมือเขาแน่
“สวัสดีครับ” ลอว์โค้งเป็นการบอกลา
“คุณทราฟาลก้า”
ซาโบโค้งตอบ
ลอว์หันหลังกลับแล้วหยิบรองเท้าหนังของตัวเองที่หล่นกระจัดกระจายมาสวมก่อนจะหันมาส่งยิ้มบางๆให้เด็กหนุ่มในอ้อมแขนของพี่ชายแล้วเดินออกจากบ้านไป
ประตูบ้านปิดลง
ลูฟี่ยังคงนิ่งราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง
หัวใจของเขาเต้นโครมครามไม่ได้หยุดพักมาตั้งแต่ที่ซาโบเอ่ยปากแซวเรื่องเขากับลอว์แล้ว
แล้วเมื่อกี้...อีกฝ่ายก็เพิ่งส่งยิ้มให้เขา
มันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นบ่อยนัก...ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่เคยเห็นเลยต่างหาก
“ด..เดี๋ยวฉันมานะ”
ตั้งสติได้ก็รีบแกะมือพี่ชายออกแล้ววิ่งแจ้นออกจากบ้านไปโดยไม่สวมรองเท้า
เอสและซาโบได้แต่ยืนมองน้องชายตัวเองอย่างเงียบๆ
“ให้ตายสิ..”
เอสบ่นก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวอย่างหน่ายๆ แหงล่ะ
ก็เด็กคนนี้ชอบทำให้พวกเขาเป็นห่วงนี่..ซื่อบื้อไรเดียงสาแบบนั้น
จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไงกันล่ะ
ซาโบยิ้มน้อยๆ
เขาเองก็เป็นห่วงน้องชายตัวเองเหมือนกัน
แต่พอเห็นท่าทางมีความสุขแบบนั้นแล้วมันก็อดไม่ได้นี่นะ...ปล่อยให้ทำตามใจตัวเองไปก็แล้วกัน
ยังไงเด็กนี่ก็เริ่มโตแล้วนี่
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ถ้าอีกฝ่ายทำอะไรน้องชายของเขาล่ะก็
เขาไม่มีทางปล่อยไว้แน่..
“โทราโอะ!”
เสียงใสดังขึ้นเรียกลอว์ให้หันไปหา
เมื่อเขาหันไปก็พบกับร่างเล็กๆที่กำลังวิ่งตามเขาออกมาจากบ้านด้วยท่าทีร้อนรน
เขาย่อตัวลงเล็กน้อยเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพอดี
“ว่าไง”
“จมูกนาย..”
“หือ?”
ลอว์ทำหน้างงนิดๆก่อนจะยกมือขึ้นจับจมูกตัวเอง แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะความเจ็บแปลบเข้าเล่นงาน
จริงสิ เมื่อกี้เขาโดนพี่ของลูฟี่เปิดประตูอัดหน้าไปเต็มแรงขนาดนั้น...ลืมไปได้ยังไงนะ
ดั้งไม่หักก็ดีแค่ไหนแล้วเชียว...
ลูฟี่มองลอว์ด้วยความเป็นห่วง
นัยน์ตาสีดำแวววาวกำลังแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างไม่ปกปิด ริมฝีปากอวบและพวงแก้มขึ้นสีชมพูจางๆช่างเป็นภาพที่ดูมีชีวิตชีวาเหลือเกิน...
“อ้อ นี่หรอ ไม่เป็นไรหรอก” ว่าจบก็เกาปลายจมูกตัวเองเบาๆแล้วกลอกตาหนี
ก็ดูดวงตากลมโตที่กำลังจ้องมาที่เขาสิ...จะไม่ให้เขาเขินได้ยังไงกัน
ถึงจะเป็นฝ่ายที่แกล้งตลอดแต่พออีกฝ่ายมองมาที่เขาด้วยดวงตาคู่สวยคู่นั้นทีไรเขาก็แทบจะกลายเป็นบ้าทุกที
“แต่มันห้อเลือดแล้วนะ
ม่วงมากๆด้วย”
ไม่ว่าเปล่ายังเอื้อมมือขึ้นไปลูบสันจมูกของอีกฝ่ายเบาๆด้วยความเป็นห่วง ลูฟี่ไม่ได้โกหกหรือพูดเกินจริง
มันห้อเลือดจริงๆ..แถมยังดูเหมือนจะช้ำด้วย
“โอ้ย!”
ลอว์ร้องลั่นก่อนจะเอามือขึ้นกุมจมูกตัวเอง
“ไหนว่าไม่เป็นไรไง” ลูฟี่ว่าพลางย่นจมูกใส่
น่ารักชะมัด...
หัวใจของลอว์เต้นรัวจนแทบจะทะลุออกจากออกมาเสียตรงนั้น ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง เขาก็ยิ่งจะบ้าตายเสียตรงนั้น อยากจะกระชากหัวใจที่กำลังเต้นตุบๆของตัวเองออกมาแล้วเอาให้เด็กคนนี้เหลือเกิน
ให้ตาย..แค่มองเฉยๆก็ทำเอาเขาแทบละลายแล้ว ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ
สักวันเขาต้องบ้าตายแน่ๆ
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันช้าๆ
เมื่อเห็นท่าทีผวาของคนร่างเล็กกว่า อะไร..? ทำไมอยู่ๆถึง..
“หวา! โทราโอะ!”
อะไร?..
“จ..เจ็บขนาดนั้นเลยหรอ
ฉันจับเบาๆเองนะ..” ลูฟี่เอ่ยด้วยความร้อนรนระคนรู้สึกผิด
“หา?”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดแบบนั้นก็รีบยกมือจับจมูกตัวเองทันที
ก็ไม่มีอะไรนี่..มันก็เจ็บ...แบบเมื่อกี้ ลอว์ขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่าด้วยความงุนงงก่อนจะค่อยเลื่อนนิ้วลงมาเรื่อยๆ...
สัมผัสของเหลวอุ่นๆที่ปลายนิ้วทำเอาเจ้าตัวงงกว่าเก่า
ลอว์ลดมือลงแล้วมองคราบของเหลวสีแดงที่ติดอยู่ปลายนิ้วเรียวของตัวเอง
“เลือด..?”
“เจ็บหรอ..?
ที่จับเมื่อกี้น่ะ...” ลูฟี่ถามด้วยความรู้สึกผิด เดิมทีอีกฝ่ายก็เจ็บอยู่แล้ว
เขาดันไปทำให้เลือดออกอีก โธ่เอ๊ย..ลูฟี่ อย่างที่บอกนั่นแหละ
เขาทำแผลให้ใครก็ไม่เป็นแถมยังทำให้แย่ลงกว่าเดิมอีก
เขาไม่น่าไปหาเรื่องให้อีกฝ่ายเลย..
แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้
ทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้าก็ไม่มีด้วยสิ
“ข..ขอโทษนะ”
ไม่ว่าเปล่าแต่ยังทำหน้ารู้สึกผิดราวกับเด็กที่กำลังถูกพ่อแม่ดุอย่างนั้นแหละ...
ลอว์สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่เลอะลงมาถึงริมฝีปากบางของตัวเอง
เขายกหลังมือขึ้นเช็ดจนคราบเลือดเลอะไปถึงแก้ม
ทว่าของเหลวอุ่นยังคงไม่หยุดไหลออกมาจากโพรงจมูก
ต้องให้เขาเลือดหมดตัวตายก่อนหรือยังไงกัน ให้ตายสิ!
“ท..โทราโอะ
เลือดนาย..ไหลไม่หยุดเลย! อย..อย่าเพิ่งตายนะ! เดี๋ยวฉัน..เอ่อ...ฉันไปเรียกซาโบมาดีกว่า รออยู่ตรงนี้...อ๊ะ”
ลูฟี่หันหลังกลับเตรียมวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็ถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ฉัน..ไม่เป็นไร”
ลอว์คว้าเขนเล็กๆของอีกฝ่ายไว้พลางใช้มือข้างที่ยังว่างขึ้นบีบจมูกตัวเองเบาๆเพื่อห้ามเลือดกำเดา
“แต่...”
ลูฟี่อึกอัก “เลือดนาย..”
“ไม่เป็นไร
ไม่ใช่ความผิดนายหรอก”
ลอว์วางมือข้างที่ยังไม่เปื้อนเลือดลงบนกลุ่มผมยุ่งๆของอีกฝ่ายเบาๆแล้วจัดการขยี้แรงๆด้วยความหมั่นไส้
ที่เขาเลือดกำเดาไหลเยอะขนาดนี้ก็เพราะเด็กเพี้ยนคนนี้แท้ๆ...แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บหรอก
เพราะอย่างอื่นต่างหาก ตั้งใจจะฆ่าเขารึไงกัน
“ยังไงฉันก็จะกลับอยู่แล้ว
เดี๋ยวกลับไปถึงคอนโดแล้วประคบเย็นสักพักก็คงหาย” พูดทั้งๆที่เลือดกำเดายังคงพรั่งพรูออกมาไม่หยุด
“แน่ใจนะ?
นายไม่เป็นไรแน่นะ?” ลูฟี่ถามด้วยความเป็นกังวล
อา...ใบหน้าหวานๆนั่น..ไม่ไหว...
“ฉันกลับล่ะ”
ลอว์บอกลาก่อนจะขยี้กลุ่มผมสีดำขลับนั่นอีกครั้งแล้วหันหลังกลับเดินขึ้นรถทันที
ลอว์ทิ้งก้นลงบนเบาะฝั่งคนขับแล้วหลับตาลงพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
นิ้วเรียวยาวยังคงห้ามเลือดไม่ให้ไหลออกจากโพรงจมูกของตัวเอง
เขาลืมตาขึ้นช้าๆ
ทันทีที่สายตาเหลือบไปเห็นใบหน้าของตัวเองในกระจกก็ถึงกับสะดุ้งโหยง นี่เขาเป็นซอมบี้หรือไงเนี่ย! เลือดเขาไหลเยอะขนาดนี้จริงๆหรอ? ให้ตายสิ นี่ก็ยังไม่หยุดไหลอีก
ถ้ายังไหลออกมาเรื่อยๆแบบนี้มีหวังเขาได้ขาดเลือดตายก่อนแหงๆ
แต่เลือดกำเดาไหลแบบนี้จะขับรถได้ยังไงกันล่ะ
หยุดคิดถึงใบหน้าหวานๆนั่นไม่ได้เลย..เขาจะขาดเลือดตายก่อนหรือบ้าตายก่อนกันแน่นะ...
ว่าแล้วก็เผลอถอนหายใจออกมาอีกหน
“เฮ้ๆ
จะกินก็กินให้มันช้าๆหน่อย อยากสำลักข้าวตายรึไง” เสียงทุ้มของชายหนุ่มผมสีเขียวเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น
เมื่อเห็นเพื่อนตัวน้อยๆจอมตะกละของตัวเองตักข้าวเข้าปากคำโต ยังเคี้ยวไม่ทันหมดก็กลืนแล้วตักคำใหม่เข้าปากเสียแล้ว
เขามองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างหน่ายๆ
มีเพื่อนไม่เอาไหนให้คอยเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาก็แบบนี้ละนะ...
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
คนตัวเล็กกว่าว่าพลางหัวเราะร่าทั้งๆที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก
โซโรมองเพื่อนสนิทของตัวเองพลางถอนหายใจออกมายาวยืดอีกหนด้วยความระอาก่อนจะหันกลับไปสนใจข้าวปั้นก้อนโตในมือของตัวเองต่อ
ลูฟี่เงยหน้าขึ้นจากข้าวหน้าเนื้อซอสฮายาชิของตัวเอง
พลางมองหน้าเพื่อนสนิทอีกสามคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร “นี่
เย็นนี้ไปค้างที่บ้านฉันไหม? ยังไงก็ต้องทำงานกลุ่มนี่” พูดจบพลางตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ
“หือ? ก็ดีนะ เดี๋ยวฉันชวนโรบินไปด้วยดีกว่า” นามิเอ่ยก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองที่วางคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะขึ้นมากด
“แล้วพวกนายมีใครจะไปค้างบ้านลูฟี่อีกไหม?”
“ฉันไปด้วย”
อุซปปพูดในขณะที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก
“โซโร
ซันจิ พวกนายล่ะ?”
“ผมไม่ว่างน่ะสิ
ขอโทษนะครับนามิ-จัง” ซันจิพูดเสียงหวานด้วยความเสียดาย “น่าเสียดายจริงๆทั้งๆที่จะได้เห็นนามิ-จังกับโรบิน-ซังในชุดนอนแท้ๆ...”
“หนวกหูจริงๆ
ไอกุ๊กหื่น” โซโรปรามเพื่อนของตัวเองแล้วส่งข้าวปั้นเข้าปาก “ฉันไม่ว่างเหมือนกัน..”
“ไอหัวมาริโมะ..! นายว่าฉันงั้นหรอ...!?” ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกอีกฝ่ายยัดข้าวปั้นในมือใส่จนเต็มปากเสียก่อน
ซันจิไอสำลักพลางกำมือแล้วทุบหน้าอกตัวเอง
“ถ้าไม่รีบกินจะหมดเวลาพักเที่ยงก่อนนะ
แค่นี้นายก็จะแห้งตายอยู่แล้ว” โซโรกล่าวโดยไม่สนใจเพื่อนที่กำลังชักดิ้นชักงอด้วยข้าวปั้นคำโตเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังหยิบก้อนใหม่ขึ้นมาเคี้ยวตุ่ยๆอย่างไม่แยแสอีกต่างหาก
ซันจิกลืนข้าวปั้นทั้งหมดลงคอก่อนจะหันมาโวยวายใส่เพื่อนตัวเอง
“นายจะฆ่าฉันรึไง!?”
“คงงั้นมั้ง...”
“เจ้าหัวมาริโมะ..!!”
“พอทั้งคู่นั่นแหละ...”
นามิรีบห้ามเอาไว้ก่อนเพื่อนทั้งสองของเธอจะเปิดศึกกันกลางโรงอาหารจริงๆ “รีบๆกินข้าวได้แล้ว
ถ้ามัวแต่เถียงกันเดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวกันพอดี”
“คร้าบบบบ
นามิ-จัง♥”
ลูฟี่ได้แต่มองเพื่อนสนิทของตัวเองเถียงกันอย่างเงียบๆ
นั่นนับเป็นหนึ่งในชีวิตประจำวันของเขาล่ะนะ แต่มันก็ทำให้เขาไม่เหงา
ถ้าวันไหนพวกนี้เลิกเถียงกันบรรยากาศในกลุ่มคงจะเงียบแปลกๆ ถึงแม้ตัวเขาเองจะเป็นคนที่ส่งเสียงดังที่สุดในกลุ่มก็เถอะ
จริงสิ...พูดถึงพักเที่ยง
เมื่อวันเสาร์ลอว์บอกว่าจะมาหานี่นา
แต่ตอนนี้เขายังไม่เห็นแม้แต่วี่แววเงาของหมอนั่นเลยสักนิด จะผิดสัญญารึไง..
พอคิดแบบนั้นก็เผลอมุ่ยหน้าใส่จานข้าวซะงั้น
“หือ? เป็นอะไรรึเปล่าลูฟี่ ทำไมอยู่ๆทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
อุซปปที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองทำหน้ามุ่ยใส่จานข้าว
“อ๊ะ! ปล..เปล่า...”
พูดจบก็หันไปสวาปามฮายาชิของตัวเองต่อ
หือ? เขาคิดไปเองรึเปล่านะ
ว่าอยู่ๆทุกคนก็ดูแปลกๆไป..ทำไมอยู่ๆเสียงพูดคุยในโรงอาหารก็เปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบแทนล่ะ
ลูฟี่เงยหน้าขึ้นจากฮายาชิแล้วหันซ้ายหันขวา
ทุกคนแปลกไปจริงๆด้วย พวกผู้หญิงบางกลุ่มก็หน้าแดงแถมยังส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดในกลุ่มตัวเองอีกต่างหาก
บางกลุ่มก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาทำเหมือนจะถ่ายรูป..หรือว่ามีดารามา? ไม่เห็นมีใครบอกเขาเลยนี่
“มีอะไรกันหรอ? ดารามา?”
“ไม่รู้สิ คงงั้นมั้ง
พวกผู้หญิงที่เจอผู้ชายหล่อๆก็เป็นแบบนี้ทุกคน” นามิพูดอย่างไม่แยแสพลางหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม
“เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันไม่ใช่รึไง?
ทำไมไม่กรี๊ดกร๊าดผู้ชายเหมือนคนอื่นๆบ้างล่ะ?”
อุซปปทำเสียงแหลมเลียนแบบเสียงผู้หญิงแล้วตักข้าวคำโตเข้าปากอีกคำ
“ฉันไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นสักหน่อย” เธอตอบก่อนหันกลับไปสนใจข้าวแกงกะหรี่ตรงหน้าต่อ
ลูฟี่ยังคงง่วนอยู่กับฮายาชิของตนจนไม่ค่อยได้สังเกตรอบๆข้างว่าพวกกลุ่มผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆกำลังจะลงไปดิ้นบนพื้นแล้ว
ต่อให้สังเกตก็คงไม่รู้สาเหตุอยู่ดีล่ะนะ
“ลูฟี่” นามิกระซิบ “ฉันว่าพวกผู้หญิงกำลังจ้องนายอยู่นะ”
“หา?”
นามิมองไปรอบๆอยู่สักพักก่อนจะสะดุ้งเฮือกจนลูฟี่ถึงกับสะดุ้งไปตามๆกัน
เธอคว้าแขนของคนข้างๆที่บางพอๆกันกับของเธอมาก่อนจะกระซิบใส่ใบหูเล็กๆนั่น
“ลูฟี่! มีคนมาหาแน่ะ!”
“หา?” ลูฟี่งงหนักกว่าเก่า “ใคร...”
เอ๊ะ..หรือว่า...
ไม่ทันที่ลูฟี่จะได้ตั้งสติริมฝีปากของเขาก็ถูกนิ้วหัวแม่มือของใครบางคนปาดไปถึงพวงแก้มเสียก่อน
เขาหลับตาลงเพราะตกใจ แต่เมื่อเจ้าของมือหนาผละออกเขาก็ลืมตาขึ้นช้าๆ
แล้วใบหน้าของเขาก็แดงก่ำและร้อนผ่าวไปจนถึงใบหู
หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะทะลุออกมา คิ้วบางขมวดเข้าหากันช้าๆ
ริมฝีปากอวบสีชมกุหลาบอ้าออกแต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ให้ตายสิ! เขาอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียตรงนี้จริงๆ!
“กินเลอะเทอะจังนะ..” อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าเรียบๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ตรงสันจมูกของเขามีพลาสเตอร์แปะเอาไว้ “หมวกฟาง-ยะ”
- to be continue -
ไอ-แอม-แบ๊คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!!!!! #ผิด กล่าวสวัสดีค่ะ ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย//โค้ง ข้าพเจ้ากลับมาแล้ววววววTOT คิดถึงกันไหมคะ ฮรืออออออออ ไม่ได้อัพนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว พอดีว่าเพิ่งว่างค่ะ แต่หลังจากนี้ไรท์ว่างยาวๆเลยค่ะ5555555 แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอัพเร็วขึ้นนะคะ #ผิดมหันต์
กลับมาพร้อมกับความกินเด็ก(?)อีกแล่วค่ะทุกท่าน55555555555555 (ขึ้นชื่อว่าลอว์ลูนี่ คำว่า'กินเด็ก'ลอยมาตั้งแต่จอยน์แฟนด้อมแล้วล่ะค่ะ //เอิ้กๆ) ยังไงก็เถอะ ตอนนี้คงผิดคาดสำหรับหลายๆคนล่ะสิ อิอิ-3- ก็คุณพี่ชายซาโบออกจะใจดี แต่ถ้าเห็นหมอแต๊ะอั๋งฟี่น้อยเมื่อไหร่ลล่ะก็เตรียมตัวหัวหลุดออกจากบ่าได้เลยค่ะหมอ555555
รู้สึกดีจังเลยค่ะ ชีวิตโคตรเป็นไทTvT ไม่มีโปรเจกต์ ไม่มีสอบ ขุ่นพระ คุ้มค่าไหมกับการอดหลับอดนอน;_; #ผิด
ยังไงอ่านกันแล้วก็อย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกท่านค่ะ :D แล้วก็สัญญานะคะ ว่าจะพยายามมาอัพให้เร็วขึ้นค่ะT^T ยังไงจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ดองไว้แน่นอน เพราะวางพล็อตไว้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นไว้ใจไรท์แล้วจับมือกันไว้ทิลดิแอนด์ออฟเดอะไลน์นะคะ <3
ความคิดเห็น