คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 22
- Chapter 22 -
ลูฟี่นั่งเล่นเกมโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างเงียบๆบนเบาะที่นั่งข้างๆคนขับในรถบีเอ็มสีดำของลอว์
ทั้งรถเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยหรือเสียงเพลง
มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจเท่านั้นที่คอยดังไม่ให้รถทั้งคันเงียบเกินไป
แต่กระนั้นความเงียบนี้ไม่ได้ทำให้ลูฟี่รู้สึกอึดอัดเหมือนเมื่อก่อน
รถบีเอ็มของลอว์เลี้ยวครั้งสุดท้ายก่อนจะเคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้านที่แสนคุ้นเคย
“ขอบใจนะ
โทราโอะ” ลูฟี่ว่าว่าพลางฉีกยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายเมื่อเห็นเมื่อตัวเองมาถึงบ้านแล้วก่อนจะเก็บสมาร์ทโฟนในมือลงกระเป๋ากางเกง
“นายจะเข้าไปกับฉันก็ได้นะ เช้านี้เอสไม่อยู่ เขาเพิ่งข้อความมาบอกฉันเมื่อกี้เอง”
ลอว์มองรอยยิ้มและนัยน์ตาไร้เดียงสาของอีกฝ่ายอย่างหน่ายๆ
เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางเบือนหน้าหนี “ไม่เป็นไร”
ลอว์แปลกใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป
เขาละสายตาจากถนนก่อนจะหันกลับมามองร่างเล็กกว่า นัยน์ตาสีรัตติกาลทอประกายคู่สวยที่จ้องมาที่เขาฉายแววอ้อนๆราวกับลูกแมว
เขาถึงกับสะอึก
ก็รู้อยู่หรอก..ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบอยู่คนเดียวแต่จะให้อยู่ด้วยกันสองต่อสองในบ้านของอีกฝ่ายนี่มัน...ไม่ไหวแน่ๆ
แค่เมื่อคืนเขาก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เขาแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน
เขาแทบจะกลายเป็นบ้า...เพราะเด็กเพี้ยนๆคนเดียว แล้วตอนนี้ก็ยัง...
ไอสายตาแบบนั้นมันทำเอาเขาแทบคลั่ง
ลอว์สงบสติอารมณ์ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความระอาอีกหน
ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ แต่ทำไม..ทำไมเขาต้องใจอ่อนกับเด็กคนนี้ทุกทีเลยนะ
เขาเกลียดตัวเองชะมัด... “ก็ได้”
“จริงหรอ”
อีกฝ่ายถามพลางฉีกยิ้มกว้างไม่วายใช้นัยน์ตาสีนิลทอประกายราวกับท้องฟ้ายามราตรีที่ดารดาษไปด้วยดวงดาวนับล้านมองมาที่เขา...อยากให้เขาบ้าตายจริงๆหรือไง
ลอว์พยักหน้ารับ
ลูฟี่รีบเปิดประตูแล้วกระโดลงจากรถ
ขาบางๆพาร่างเล็กตรงไปยังประตูรั้วก่อนเปิดมันออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เพราะมันค่อนข้างใหญ่เวลาจะเปิดปิดลูฟี่เลยต้องใช้แรงค่อนข้างเยอะ ผิดกับเอส ซาโบ
และปู่ของเขาอย่างสิ้นเชิง ที่เพียงแค่เปิดด้วยมือข้างเดียวยังทำได้
ร่างเล็กหันกลับไปแล้วมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเชื้อเชิญระคนตื่นเต้นราวกับเด็กๆที่ดีใจเพราะได้เล่นกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งเจอกัน
เขากำลังล็อคประตูรถ
หลังจากจัดการล็อคประตูรถเสร็จเขาก็ยัดกุญแจกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินตามร่างเล็กกว่าไปยังประตูหน้าบ้าน
เมื่อเข้าไปถึงในบ้านทั้งสองก็ถอดรองเท้าออก
ลอว์วางรองเท้าหนังของตัวเองอย่างเป็นระเบียบผิดกับลูฟี่ที่เตะทิ้งไม่เป็นที่
นึกยังไงของเขานะ...ถึงได้ชวนกันเข้าบ้านง่ายๆแบบนี้
ทั้งๆที่เกือบทุกครั้งที่เข้ามาก็เกือบ(?)จะไปข่มขืนเจ้าตัวเข้า
และคิดว่าครั้งนี้ก็คงควบคุมตัวเองไม่ไหวแหงๆ ว่าแล้วก็เผลอยกมือหนาขึ้นกุมขมับด้วยความหน่าย
หน่ายกับตัวเอง..แล้วก็เด็กไร้เดียงสาคนนี้
แล้วนี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้ยอมทำตามที่เด็กคนนี้ชวนกัน
เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...
เมื่อเข้ามาถึงในบ้านลอว์ก็เดินไปทิ้งก้นลงบนโซฟายาวสีแดงเป็นอย่างแรก
“ฉันอยู่แค่แปปเดียวนะ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังถามเขาด้วยดวงตากลมโตคู่สวยเขาก็เผลอเบือนหน้าหนีอีกครั้ง
“วันนี้มีธุระกับคุณโคร่านิดหน่อย” ว่าไปนั่น...
ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าถ้าอยู่ด้วยกันนานๆมีหวังเขาตบะแตกแหงๆ
ลูฟี่พยักหน้ารับพลางฉีกยิ้มบางๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว
ลอว์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งๆก่อนจะใช้สายตาคมปลาบของตัวเองสำรวจรอบๆ
ก็นับว่าเป็นบ้านที่ค่อนข้างใหญ่...มีเครื่องปรับอากาศ โทรทัศน์ ตู้เย็น
เครื่องมืออำนวยความสะดวกครบครัน ผนังเป็นสีครีมเข้ากับพื้นไม้เมเปิ้ลเป็นอย่างดี
เขามองทีวีที่ตั้งอยู่ตรงหน้า..แบบเดียวกันกับของเขาเลยแฮะ
แถมยังมีเครื่อง Ps4 ด้วย ตรงชั้นวางมีตัวต่อเป็นตัวการ์ตูนวางเรียงรายกันอย่างชุ่ยๆเต็มไปหมด
ให้เดาก็คงรู้ว่าเป็นของใคร เด็กยังไงก็เป็นเด็กล่ะนะ...คิดอย่างนั้นก็เผลอยกมือขึ้นปิดรอยยิ้มเอ็นดูของตัวเอง
เพิ่งสังเกตแฮะ ว่ามีแผ่นซีดีวางอยู่เกลื่อนกลาดเต็มพื้นหน้าโต๊ะที่ตั้งโทรทัศน์เต็มไปหมด
นี่บ้านนี้ดูหนังเสร็จไม่เคยเก็บกันเลยรึไงนะ
“โทราโอะ
นายอยากดื่มน้ำส้มหรือน้ำเปล่า!?” เสียงใสตะโกนถามจากห้องครัว
“น้ำเปล่า”
ไม่นานลูฟี่ก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับแก้วและเหยือกน้ำในมือ
เขาวางมันลงบนโต๊ะก่อนจะทิ้งก้นลงนั่งข้างๆร่างสูงกว่า
ลอว์สัมผัสได้ถึงเบาะข้างๆที่ยวบลง
เขาหันไปหาอีกฝ่าย ลูฟี่ทำหน้าตื่นเต้นเหมือนเด็กที่กำลังขอให้เขาเล่นด้วย เขาลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแต่ก็อดที่จะเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่ได้
ลอว์มองอีกฝ่าย
“นายอยากทำอะไรล่ะ?”
“เล่นเกมกันเถอะ”
อีกฝ่ายว่าตาลุกวาว
‘เกม’ ที่ว่านั่นเป็นเกมแบบไหนกันล่ะ... “เกมอะไร”
“เล่น
Ps4 กัน ฉันอยากเล่น
Thousand Storm” พูดจบปุ๊ปก็ลุกออกจากโซฟาแล้วไปหาแผ่นเกมที่วางไม่เป็นที่บนพื้นทันที
ลอว์ได้แต่มองเด็กเอาแต่ใจอย่างหน่ายๆ
แต่ก็ไม่ได้ค้านอะไรออกไป ใช้เวลาไม่นานลูฟี่ก็เจอแผ่นเกมที่ต้องการ
เขาแกะมันออกมาจากกล่องและจัดการใส่เข้าไปในเครื่อง Ps4 ที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างๆจอทีวี หลังจากนั้นก็คว้าจอยสติ๊กแล้วกลับมานั่งข้างๆเขาเหมือนเดิม
“นี่โทราโอะก็เขยิบมาใกล้ๆสิ
จะได้ดูด้วยกันง่ายขึ้น แล้วก็จะได้เห็นปุ่มกดด้วย” ลูฟี่ว่าพลางกวักมือเรียก
“ฉันไม่ได้เป็นคนเล่นนี่
ไม่เห็นต้องดูเลย” ลอว์ว่าพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ
ลูฟี่ขมวดคิ้วทำแก้มพองใส่
เขาลุกขึ้นจากโซฟาทำเอาอีกฝ่ายงงกว่าเก่า ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างสูงกว่า
ลอว์มองอีกฝ่ายแล้วเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม
ลอว์สะดุ้งโหยงทันทีที่อีกฝ่ายทิ้งก้นลงนั่งบนโซฟาตรงระหว่างขาของเขา
“ทำอะไรของนาย
หมวกฟาง-ยะ!”
ลอว์ปรามอีกฝ่ายนิดๆ ก็เข้าใจนะ ว่าเป็นคนเอาแต่ใจ
แต่อยู่ๆก็มานั่งแบบนี้ไม่กลัวอะไรเลยรึไง..แย่แล้ว สิ่งที่เขากลัวมันเกิดขึ้นจริงๆซะแล้ว
เขารู้สึกร้อนจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เหงื่อก็เริ่มซึมออกมาตามไรผมแถม..กางเกงยีนส์ของเขาก็ดันคับขึ้นมาเสียดื้อๆจนเขาเริ่มจะรู้สึกปวดแล้วด้วยนี่สิ
ลูฟี่ค่อยๆเอนหลังพิงกับแผ่นอกแกร่งของอีกฝ่ายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาไร้เดียงสา ทำเอาเจ้าตัวสะอึกจนเผลอกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ “ก็โทราโอะไม่ยอมมานั่งกับฉันนี่
ฉันก็เลยมานั่งกับนายไง ชิชิชิ”
ลอว์ขบริมฝีปากแน่น
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ถ้าเขาทนไม่ไหวจริงๆล่ะก็
รับรองว่าอีกฝ่ายนั่งไม่ลงไปเป็นอาทิตย์แน่ๆ
“อ๊ะ”
ลูฟี่ร้องทำเอาลอว์สะดุ้งไปตามๆกัน
“อะไร?”
ลอว์ถามเสียงต่ำ พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สติเตลิดไปมากกว่านี้ในขณะที่เหงื่อก็ยังผุดขึ้นมาตามใบหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน
“เปล่า
แค่รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ตรงก้นน่ะ” ลูฟี่ว่าพลางขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ลอว์เม้มริมฝีปากแน่น
ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะรู้ดีว่าไอที่อยู่ตรงสะโพกของอีกฝ่ายคืออะไร
มันให้ความรู้สึกที่แปลก
เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน...ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่อ้อนแอ้นอรชร
หน้าอกอวบอิ่มและสะโพกผายแค่ไหน หรือว่าจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาเพียงใด
เขาไม่เคยต้องการใครมากเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ
ไม่เคย...
แต่กับเด็กคนนี้
เขากลับ...แทบจะกลายเป็นบ้า และมันไม่ใช่เพียงแค่ครั้งเดียว
“นี่โทราโอะ
นายดูอยู่รึเปล่าเนี่ย” เสียงใสของอีกฝ่ายดังขึ้นดึงลอว์ให้หลุดออกจากห้วงความคิด
เขาสะบัดหัวเบาๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกก่อนจะจ้องไปยังหน้าจอโทรทัศน์ตรงหน้า
หืม..นี่เล่นมาถึงตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เล่นเร็วนี่”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
ลูฟี่ว่าพลางหัวเราะร่า
ลอว์เผลอยกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดู
ลูฟี่นี่มันลูฟี่จริงๆ...เขากดจมูกโด่งเป็นสันของตัวเองลงกับกลุ่มผมสีดำนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย
มือหนาเอื้อมไปโอบรอบเอวบางอย่างถือวิสาสะ
กระนั้นคนร่างเล็กกว่ากลับไม่ได้ดิ้นหรือโวยวายอะไรเพราะสมองมัวแต่จดจ่ออยู่กับเกมซะนี่...
อย่างนี้จะไม่ให้ฉวยโอกาสได้ยังไงล่ะ
เขาไม่เคยรู้ว่าความรู้สึกที่โผล่ขึ้นมาในใจคืออะไร รู้เพียงแค่ว่า มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
จนตอนนี้ไม่อาจมองข้ามได้อีกต่อไปแล้ว ทุกๆครั้งที่เขาเข้าใกล้เจ้าตัวเล็กนี่มันก็มักจะสร้างความรู้สึกดีๆขึ้นมาในใจเสมอ..เขาต้องการเด็กคนนี้ ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เป็นหัวใจ
มันชัดเจนแล้ว...ว่าเขาตกหลุมรักเด็กคนนี้ไปเต็มๆ จะถอนตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วด้วย...จริงๆ คงไม่ทันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วล่ะ
ลอว์กระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเก่า
ริมฝีปากของเขายังยกเป็นรอยยิ้มบางๆอย่างไม่อาจหุบลงได้ง่ายๆ
ไอที่เจ็บน่ะ
มันก็ยังเจ็บอยู่นั่นแหละ แต่ตอนนี้...เอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน
“โทราโอะ
จะกลับแล้วจริงๆหรอ” ลูฟี่ว่าเสียงละห้อย มือเล็กๆของเขาจับชายเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น
ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว
ลอว์ยืนอยู่หน้าประตูบ้านโดยมีลูฟี่คอยอ้อนอยู่ไม่ห่าง จริงๆเขาว่างมากๆ
จะให้อยู่กับเด็กคนนี้ทั้งวันก็ยังได้
ต่อให้ไม่ว่างก็จะอยู่ด้วยซ้ำ...แต่เขากลัวว่าถ้าขืนอยู่ต่อไปแล้วตบะแตกขึ้นมาจริงๆล่ะก็
เรื่องจบไม่สวยแน่
แล้วอีกอย่าง
เขาไม่อยากให้พี่ชายขี้หวงสองคนมาเจอเขากับลูฟี่สองต่อสองในบ้านของอีกฝ่ายแบบนี้หรอก
มีหวังเดือดร้อนทั้งคู่แน่ๆ
เขาอยากจะบอกเด็กคนนี้จริงๆว่าเขาอยากอยู่กับอีกฝ่ายแค่ไหน...อยากอยู่ด้วยใจแทบขาด
อยากอยู่ด้วยจนไม่เป็นอันทำอะไร วันๆได้แต่คิดถึงใบหน้าซื่อๆของลูฟี่
อยากอยู่ด้วย..จนแทบคลั่ง
แต่พออยู่ด้วยก็ชอบอดใจไม่ไหวไปฉวยโอกาสอีกฝ่ายอยู่เรื่อยเนี่ยสิ...
ลอว์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เขาละมือจากลูกบิดบานประตูก่อนจะหันกลับมาหาเด็กน้อยเอาแต่ใจที่กำลังงอแงอยู่ข้างหลัง
“หมวกฟาง-ยะ”
ลอว์เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงแผ่วเบาพลางย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน
มือหนาสีแทนวางลงบนกลุ่มผมนิ่มอันยุ่งเหยิงนั่นอย่างอ่อนโยนก่อนจะขยี้มันด้วยความเอ็นดู
ลูฟี่ไม่ได้สบตา
ร่างเล็กกลอกนัยน์ตาสีรัตติกาลกลมคู่สวยหนี พวงแก้มทั้งขึ้นสีแดงจางๆ ริมฝีปากอวบน่าขบเคี้ยวเม้มเข้าหากันเล็กน้อย
แค่เห็นแบบนั้นเขาก็ใจอ่อนจะแย่แล้ว...ให้ตาย
“เดี๋ยววันหลังเราก็เจอกันอีก
ให้ฉันไปรับที่โรงเรียนตอนเย็นไหมล่ะ?” ...ก็เวลาไปทีไรก็ไม่เคยเจอกันสักที
คงจะกลับไปก่อนแล้วใช่ไหมล่ะ..
ลูฟี่รีบส่ายหน้าทันควัน
“ไม่เอา เดี๋ยวก็โดนเอสฆ่าหรอก”
ฆ่าหรอ..?
ลอว์ยกมือหนาขึ้นปิดริมฝีปากอดขำไม่ได้กับเด็กตัวน้อยๆคนนี้
ให้ตายสิ..ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้นะ
“ขำอะไรของนายน่ะ!” ลูฟี่โวยวาย ใบหน้าหวานพลันแดงแปร๊ดขึ้นมาราวกับลูกตำลึงสุก
ลอว์ต้องกลั้นขำหนักกว่าเก่าเมื่ออีกฝ่ายเริ่มโวยวาย พอเห็นการกระทำแบบนี้ทีไรก็รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาทุกที...แต่เรื่องนั้นคงต้องไว้ก่อนล่ะนะ
“โทษที”
ลอว์ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
เขามองอีกฝ่ายที่กำลังทำหน้าละห้อยด้วยความเอ็นดู
แบบนี้จะใครจะไปทิ้งได้ลงคอ ยิ่งคนที่เผลอตกหลุมรักไปขนาดนี้แล้วด้วย
“งั้น...ฉันไปหานายที่โรงเรียนตอนพักเที่ยงทุกวันเลย
ดีไหม?”
ลูฟี่เลิกคิ้ว
นัยน์ตาของเขาทอประกายขึ้นมาราวกับเด็กน้อยที่กำลังตื่นเต้นระคนดีใจไปพร้อมๆกัน
เขาพยักหน้าหงึกๆโดยไม่พูดอะไร
“เด็กดี”
ลอว์ว่ายิ้มๆพลางลูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ “งั้นฉันกลับละนะ”
ลูฟี่พยักหน้าอีกหน
ลอว์บีบจมูกรั้นของอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันหลังกลับไปใส่หาบานประตูอีกครั้งโดยไม่ลืมที่จะหยิบรองเท้าหนังของตัวเองมาสวมด้วย
มือหนายื่นมือไปจับลูกบิด
แต่ยังไม่ทันจะบิดหรือดึงเพื่อเปิดออกบานประตูก็ถูกเปิดมาหาเขาเสียก่อน ขอบบานประตูปะทะเข้ากับใบหน้าของเขาอย่างจังจนเจ้าตัวเซถอยหลังออกมาแล้วถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ลุฟี่สะดุ้งสุดตัว
เขารีบวิ่งแจ้นไปหาร่างสูงกว่าที่กำลังกุมจมูกของตัวเองด้วยความเจ็บ
“ท..โทราโอะ
เป็นอะไรรึเปล่า!?”
“เฮ้
ลูฟี่ รถใครจอดอยู่หน้า...”
เสียงทุ่มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นลูฟี่ละสายตาจากร่างสูงกว่าที่กำลังโอดครวญด้วยความเจ็บปวดก่อนจะหันไปมองที่ประตู ดวงตากลมโตคู่สวยเบิกกว้างจนลูกตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า สัมผัสได้ถึงหายนะที่กำลังจะมาเยือนในไม่ช้า
ร่างของพี่ชายทั้งสองยืนเด่นเป็นสง่าเสียยิ่งกว่าเทพีเสรีภาพอีก..
- to be continue -
ฮายยยยยย~~ แอฟวี่บอดี้>0< ไรท์กลับมาแล้วหลังจากหายหน้าหายตาไปนาน^0^ เป็นไงคะ คิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย
ถึงตอนนี้คุณหมอเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองตกหลุมรักฟี่น้อยแถมยังทำคะแนน(ฉวยโอกาส)แบบรัวๆ #ผิด แต่ฟี่น้อยที่แสนซื่อบื้อของเรานั้นก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเช่นเคยค่ะ=w=b ยังไงก็มาตายตอนสุดท้ายนี่แหละค่ะ...ได้เวลาคุณพี่ชายทั้งสองเปิดตัว5555 บอกแล้วไงหมอ ว่าความลับไม่มีในโลก หุๆ #โดนหมอสับ
อยากรู้เรื่องราวของทั้งสองคนจะเป็นยังไงต่อไปก็อย่าลืมกดติดตามหรือว่าให้กำลังใจกันด้วยนะคะ^-^ รักรีดเดอร์ทุกท่านค่ะ <3
ปล.ติชมกันได้เสมอนะคะ ไม่กัดค่ะ>< <3
ความคิดเห็น