คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สูตรเด็ดมัดใจโคแก่ ; step 3 ช่วยงานบ่อยๆ คอยเอาอกเอาใจ แล้วโคจะไปไหนไม่รอด!
สูตรเด็ดมัดใจโคแก่
Step 3 ช่วยงานบ่อยๆ คอยเอาอกเอาใจ แล้วโคจะไปไหนไม่รอด!
“ฮายยย คิมไค~” แรงกอดรัดจากด้านหลังที่ทะลุเคาท์เตอร์ตัวยาวมากับกลิ่นน้ำหอมอันคุ้นเคยแม้ได้กลิ่นเพียงไม่กี่ครั้งก็ทำให้จงอินสยองตราตรึง เจ๊จื่อเทาจีบปากจีบคอหัวเราะคิกคักกับเขาพลางเหล่ตามองชานยอลที่กำลังคิดเงินลูกค้าอยู่มุมหนึ่งในร้าน แล้วหันกลับมามองจงอินด้วยสายตาล้อเลียน
เจ๊จื่อเทาไลน์มาหาเขาบอกว่าจะมาติดตามดูผลความพยายามตลอดเวลาหนึ่งเดือนกว่าๆ ของจงอินที่ร้าน และนางก็มายืนอยู่ที่นี่ตรงนี้แล้ว
“ขอบลูเบอร์รี่โยเกิร์ตสูตรโลวแฟทด้วยนะจ๊ะ มายคิมไค” จื่อเทาฉีกยิ้มหวานก่อนจะจับจองที่นั่งติดเคาท์เตอร์ตัวเดิมกับคราวที่แล้ว เรียวนิ้วที่ประดับด้วยสารพัดแหวนกดสไลด์ไอโฟน 5S สีทองที่สวมอยู่ในเคสลายเสือดาวอย่างเพลินมือ ก่อนจะพิมพ์อะไรยุกยิกๆ แล้วยกยิ้มกว้างอย่างน่าขนลุก
จงอินวางบลูเบอร์รี่โยเกิร์ตสูตรโลวแฟทลงตรงด้านหน้าเจ๊กระเทยถึกและหันหลังหมายจะกลับไปทำงานต่อ แต่กลับถูกมือของกระเทยชิงเต่าเร่าร้อนรั้งไว้แล้วลูบเบาๆ จนขนอ่อนตรงคอของเขาลุกซู่
“วันนี้เจ๊พาเด็กในสังกัดมาแนะนำให้คิมไครู้จักด้วยนะจ๊ะ รับรองว่ามันต้องช่วยหนูได้แน่นอน เจ๊เฟิร์ม!” จื่อเทาทำเสียงมุ้งมิ้งงิ้วง๊าวใส่จงอินอยู่พักใหญ่แล้วจึงยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระแต่ยังไม่วายทำปากจู๋แล้วจูจุ๊บใส่เขาเสียงดัง ดังมากกระทั่งชานยอลยังหันมามอง
“อู้-หรอ” ชานยอลขยับปากล้อก่อนจะยักคิ้วยียวนให้จงอินที่หันไปสบตากับเขาพอดี จนคนอายุน้อยกว่าได้แต่ทำหน้ายับๆ ย่นๆ ส่งไปให้ด้วยทั้งไม่พอใจและเขินอาย
พี่ชานยอลว้อย อย่าทำหน้าแบบนั้น รู้ไหมว่าใจมันฟหกด่าสวงยนระพไนปบบมท่าสำสนรย!?
“แหมๆ พ่อโกลเด้นรีทีฟเวอร์ตัวโตของน้องคิมไคนี่ ฟรุ้งฟริ้งเว่อร์ เจ๊ชอบจังเลย” เจ๊จื่อเทาเอ่ยทำลายบรรยากาศสีพาสเทลในหัวจงอินจนยับด้วยน้ำสียงล้อเลียนแหลมๆ กับท่าดูดน้ำปั่นแบบกรีดกราย จงอินได้แต่ยิ้มแหยงๆ ไปให้กระเทยถึกตรงหน้า ก่อนจะรับออร์เดอร์ที่คยองซูส่งมาให้แล้วหันไปทำงานต่ออย่างตั้งใจ
“อุ๊ยนั่น! ยัยเฉินเฉิน ทางนี้เลยค่ะนางง~” เสียงหวีดแหลมแบบแตกสาวไม่เสร็จของจื่อเทาดังขึ้นลั่นร้านยามที่บุคคลที่เจ๊แกรอคอยมาถึง
ชายหนุ่มตัวค่อนข้างเล็ก(เมื่อเทียบกับจงอินและเจ๊เทา) ที่มีใบหน้าน่ารักเข้ากับผิวขาวและมุมปากที่ยกเหมือนลูกแมว มาในชุดโทนสีขาว เสื้อสเวทเตอร์ตัวโคร่งสีขาวกับสกินนี่สีเดียวกันอวดท่อนขายาวสวยยิ่งเพิ่มออร่าความน่ารักไบรท์โอโม่ให้กับแขกผู้มาใหม่ ไหนจะแว่นกันแดดกรอบขาวแบรนด์เนมที่ปกคลุมกลุ่มผมซอยสีน้ำตาลอมแดงนั่นอีก
ผู้ชายคนนี้ ดูน่ามอง และมองได้ไม่รู้เบื่อจริงๆ
“อันยองค่ะเจ๊เทา ขอโทษที่สาย พูดเลยว่ากว่าน้องจะสะลัดชิงเก่อหลุดเป็นอะไรที่ยากมาก” น้ำเสียงกังวานที่เอ่ยออกมา จงอินพอจะรู้ว่าเป็นพวกเดียวกับเจ๊เทา (การแต่งตัวด้วยนะ) แต่ระดับความแร-- ในสายตาจงอินนั้นหนุ่มน้อยผู้นี้ยังห่างชั้นกับกระเทยชิงเต่าพอสมควร
“อู้ยย! ไม่ซีค่ะน้องขา วันนี้วันเมาท์มอย นี่เจ๊จะแนะนำ น้องคิมไค ทายาทสูตรมัดใจโคแก่ของแกนังเฉินเฉิน น้องแบบว่าเป็นเด็กใสๆ กรุบกรอบอ่ะแกร~” แม้จะไม่ได้ร่วมสนทนาด้วย แต่พอรู้ว่าตัวเองถูกพาดพิง จงอินก็แอบรู้สึกขนลุกเป็นครั้งที่สิบของวันอย่างเสียมิได้
“อื้มม หน้าตาน่ารักจัง แต่น้องดูขี้อายนะเจ๊ ไม่ใช่แบบเราๆ คิก” จงแดลอบมองจงอินจากด้านข้างพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเจ๊จื่อเทา
“เห็นผู้ชายที่หล่อๆ สูงๆ บุคลิกคล้ายๆ โกลเด้นรีทีฟเวอร์ไหมจ๊ะ นั่นล่ะ โคแก่ของมิชชั่นนี้ล่ะ นู้นๆ” จงอินหันกลับมาส่งออร์เดอร์ทันที่จะเห็นเจ๊จื่อเทาชี้โบ้ชี้เบ้ไปที่พี่ชานยอลที่ยืนรับออร์เดอร์อยู่ที่โต๊ะหนึ่งในร้าน ทำไมเจ๊แกต้องไปว่าชานยอลเหมือนโกลเด้นรีทีฟเวอร์นะ
แต่จะว่าไปก็แอบคล้ายแฮะ
จงอินยกยิ้มยามคิดถึงใบหน้าหล่อติดจะเอ๋อของชานยอลไปเปรียบเทียบกับใบหน้าใสซื่อ น่าเอ็นดูของเจ้าโกลเด้นรีทีฟเวอร์ขนสีทองสวย ก่อนจะหันหลังกลับไปเช็ดเคาท์เตอร์และล้างถ้วยตวงอย่างอารมณ์ดี
วันนี้ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะเป็นช่วงกลางสัปดาห์ จงอินจึงมีเวลาปลีกตัวมาคุยกับเจ๊จื่อเทาและทำความรู้จักกับพี่จงแด (เฉินเฉินของเจ๊จื่อเทานั่นล่ะ) โดยไม่ที่ไม่เสียการเสียงาน พี่จงแดคือคนที่สำเร็จหลักสูตรมัดใจโคแก่คนแรก ที่ทิ้งเบอร์ไว้ในสมุดบันทึกของเจ๊จื่อเทา จงอินก็เพิ่งเคยเห็นตัวจริงก็วันนี้
พี่จงแดดูน่ารักดี และพี่จงแดเรียกจงอินว่า นีนี่…
“นีนี่ทำตามสูตรไปถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย” พี่จงแดที่กำลังชิมวิปครีมจากไวท์มอลต์คาราเมลปั่นเอ่ยถามพร้อมแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่เลอะครีมช้าๆ
อ่ะหืมมมม แต่ละกิริยาท่าทางของพี่เขานี่โคตรยั่ว โคตรเอ็กซ์ มิน่าล่ะถึงผ่านหักสูตรนี้ไปอย่างชิลๆ
“อ่า ตอนนี้ถึงขั้นที่สามแล้วครับ ผมไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่ามันได้ผลแค่ไหน” เขาตอบจงแดยิ้มๆ พลางชะเง้อชะแง้มองชานยอลที่คุยเล่นกับลูกค้าอยู่
“อย่าพูดแบบนั้นสิ นีนี่อา ทำได้สิ ของแบบนี้ต้องใจเย็นๆ ค่อยเป็นค่อยไป โคน่ะเค้าแก่แล้ว ท่ามาก ไม่เผยไต๋ง่ายๆหรอก” จงแดยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นข้ามเคาท์เตอร์มาลูบหัวจงอินจนคนหน้าง่วงสะดุ้งเพราะไม่คุ้นชินกับอาการถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้สักที
“หญ้าแบบเราถ้าอยากโดนเล็มก็ต้องพยายามเข้าไว้ มีอะไรดีๆ ก็งัดออกมาใช้สิ” สัมผัสแผ่วๆ ที่ปอยผมทำให้จงอินเกร็งไปทั้งตัว จงแดจงใจยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาแล้วเป่าลมอุ่นๆ ใส่แก้มของเขา
“ผ ผม ไม่รู้ว่าควรทำแบบไหนครับ ผมไม่น่ารักแบบพวกพี่ๆ ด้วย” จงอินหลับตาปี๋แล้วพูดรัวเร็วจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์จนทำให้จงแดหลุดหัวเราะออกมาเสียงใส
“ใครว่านีนี่ของพี่ไม่น่ารักล่ะ นายน่ะทั้งหล่อทั้งน่ารักเลยล่ะ ผิวเข้มๆ แบบนี้มีเสน่ห์จะตายไป” จงอินแอบลืมตาขึ้นมอง เห็นใบหน้าขาวๆ ของจงแดเป็นโฟร์กราวด์และหน้าจิกๆ เริ่ดๆ ของเจ๊จื่อเทาเป็นภาพพื้นหลัง แล้วก็ต้องรีบหลับตาลงอีกรอบเมื่อรับรู้ถึงจมูกโด่งๆ ของพี่จงแดที่กดลงมาบนแก้มของเขา
“เนี่ย!!! ยิ่งทำหน้าแบบนี้นะ ต่อให้อ่อยโคร้อยตัวรับรองว่ายังไงก็หลงทุกตัว ไม่มีรอด!” จงอินกำลังอึนๆ เขารู้แค่ว่ารู้สึกอายจังเลย อายมากๆ เกิดมาเพิ่งเคยโดนคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อใช่แม่หอมแก้มก็วันนี้
“จงอิน เพื่อนหรอ?” เสียงทุ้มๆ ที่เขาคุ้นเคยของพี่ชานยอลดังขึ้นทำให้สติสตังของเขากลับคืนมา พร้อมกับพี่จงแดที่เลิกยื่นหน้าเข้ามาในเคาท์เตอร์
“เอ่อ ครับ เพื่อ--”
“พี่จะไม่ดุนะ แต่ทำงานก่อน ค่อยมาคุยกับเพื่อน”
นี่มันเรียกดุกันนะครับ พี่ชานยอล TT
จงอินได้แต่มองตามชานยอลที่เดินมาดุเขาเสียงเข้มด้วยตาละห้อย ในสายตาของจื่อเทากับจงแดตอนนี้ จงอินไม่ต่างจากลูกหมาหงอย น่ารักน่าเอ็นดูชะมัด
“แย่เลยแบบนี้ เจ๊ว่าพวกเจ๊ไม่กวนละ วันนี้แค่จะพามาแนะนำรับน้องกันเฉยๆ คริ อ้อ อย่าลืมทำตามสเต็ปที่สามนะจ๊ะ ตอนนี้มีโอกาสอ้อนเต็มที่แล้ว~”
“อื้มม ดูเหมือนพี่ชานยอลของนีนี่จะเคืองนิดๆ นี่แหละไปอ้อนง้อเลย เอาออกเอาใจเค้า พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสเลย สู้ๆ นะลูก” และไม่นานจงแดกับจื่อเทาก็จากไปพร้อมกับทิ้งคำบอกกล่าวว่าจะทักไลน์มาหา ทิ้งจงอินไว้กับปัญหาเล็กๆ ที่เขาคิดว่ามันช่างใหญ่โตและหนักหนาเหลือเกิน
ทำตามสูตรว่ายากแล้ว นี่พี่ชานยอลดันมาโกรธอีก ยิ่งยากกว่าเดิมอีก!
เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติกลบเกลือนความกระวนกระวายไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยง่วงงุน ในสมองของจงอินกำลังพยายามคิดวิธีการง้อและในขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็ทำงานไปด้วยไม่มีหยุดพัก
ขยันเข้าไว้ ช่วยงานเข้าไว้ หนักๆ เข้าไว้ ตามที่สูตรว่า
Step 3
ช่วยงานบ่อยๆ คอยเอาอกเอาใจ แล้วโคจะไปไหนไม่รอด!
เวลาเราดูแลพ่อ พ่อยังชอบให้เอาอกเอาใจเลยใช่ไหมจ๊ะเด็กๆ ผัว โคแก่ที่รักของเราก็เช่นกันค่ะ ยิ่งเป็นผู้ชายเค้ายิ่งชอบเป็นผู้นำ ให้เราเชื่อฟังและคอยเอาใจแบบพอดีๆ เทคแคร์เค้าเข้าไว้ค่ะ ท่องไว้นะจ๊ะ มีผัวแก่ก็เหมือนพี่พ่อเพิ่ม อยากมีพ่อเพิ่มก็ต้องจับผัวแก่ให้อยู่หมัดจ๊ะ อุ๊บส์!
ทริคเบาๆ จากเจ๊จื่อเทาคิวตี้ โคแก่ร้อยทั้งร้อยจะแพ้ทางมากๆ เวลาหญ้าแบบเราๆไปเอาใจ ไปอ้อนอารมณ์แบบพี่เลี้ยงนักกีฬาจ้ะ แบบ เหนื่อยไหมคะ ผ้าเย็นไหม ดื่มน้ำหน่อยไหม หิวอะไรรึเปล่าคะ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อของพี่เอาอะไรไหมคะเดี๋ยวซื้อมาฝาก และต้องอย่าลืมยิ้มสวยๆ ประหนึ่งเราเป็นชะนีนางเอกละครหลังข่าวค่ะ รับรองว่าอีกไม่นานเราจะไม่ต้องข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้าอีกต่อไป เพราะในอนาคตโคจะมาเล็มเราเองโดยไม่ต้องอ่อย!!!
“จงอินลาเต้กลับบ้านสองแก้ว” > พี่ชานยอล
“ไคย่า~~ คาราเมลเฟรปเป้หวานน้อยยยยยย สองงงงงง” > พี่แบคฮยอน
“กาแฟดำร้อน 3 ถ้วย โต๊ะสาม” > พี่คยองซู
“คาปูปั่นใส่วิป” > พี่แบคฮยอน
“ดาจิลิ้งร้อนหนึ่ง” >พี่คยองซู
“ไคย่า~~ ด่วนๆเลย ออรืเดอร์พรึ่บ!” > พี่แบคฮยอน
“มอคค่าบานาน่าหนักหวาน” > เอ่อ เสียงใคร จงอินแยกไม่ออกแล้วอีกต่อไปแล้ว
“สตรอเบอร์รี่สมูทตี้”
“ชาเขียวน้ำผึ้งผสมมะนาว”
“กีวี่แอปเปิ้ล”
“นมชมพูสิบแก้วจะเอาไปเลี้ยงเนิร์ดซารี่ร้านข้างๆ”
“ชาอัสสัมปั่น”
“น้ำส้มคั้นไม่ใส่น้ำตาล”
“น้ำเปล่า…”
“….”
จงอินได้ยินเสียง ปุ้ง! ในหัว เหมือนสมองเริ่มชัตดาวน์ตัวเองโดยที่เขาไมได้อนุญาต รู้สึกล้าไปทั่วทั้งร่าง แต่เขาก็ยังต้องฝืนทำงานต่อไป ดวงตาปรือปรอยใกล้หลับเต็มทีเหลือบมองนาฬิกาโบราณเรือนใหญ่ในร้าน เข็มยาวกับเข็มสั้นชี้บอกว่าบัดนี้เวลาห้าโมงเย็นแล้ว เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อตรงแถบเหนือริมฝีปากออก จงอินกำลังบดเมล็ดกาแฟถ้วยสุดท้ายสำหรับวันนี้ นี่เป็นอีกหนึ่งวันที่ร้านปิดเร็วขึ้น เพราะอยู่ๆ ลูกค้าที่หลั่งไหลมาจากไหนไม่รู้สั่งเอาสั่งเอาจนของหมดสต๊อค
เขาได้ยินพี่ชานยอคุยกับพี่แบคฮยอนกับพี่คยองซู ว่าคงปิดร้านสักสองวัน เพราะของหมดและต้องรอพี่ยูราเอาเมล็ดกาแฟเข้ามาให้ ช่วงนี้พี่สาวคนสวยเจ้าของร้านแทบไม่ได้แวะเข้ามา เพราะไปร่วมหุ้นทำธุรกิจอีกอย่างกับเพื่อนๆ จึงต้องไปดูแลประคับประคองทางนั้นก่อน
“หยุดสองวันนะ จงอิน” พี่ชานยอลที่เดินผ่านเคาท์เตอร์จึงหันมาบอกจิงอินอีกรอบด้วยเสียงเรียบๆ วันนี้พี่ชานยอลไม่ค่อยยิ้มให้เขาเท่าไหร่ จงอินรู้สึกเฟลมาก แม้จะเอาความรู้หดหู่ไปลงกับการตั้งใจทำงานทดแทน แต่มันก็ยังไม่หายอยู่ดี
“พ พี่ชานยอลครับ!” ไม่รู้ว่าคิดตัวเขาคิดอะไรอยู่ แต่ก็เผลอเรียกพี่ชานยอลเข้าไปซะแล้ว
“เรียกพี่ มีอะไรรึเปล่า”
“ผม ผมขอโทษนะครับ ที่วันนี้ไม่ตั้งใจทำงาน” จงอินโค้งเพื่อขอโทษคนแก่วัยกว่า ปากพร่ำบอกขอโทษอยู่อย่างนั้น
“มันไม่ได้ร้ายแรงหรอก อย่าคิดมากเลย ตอนนั้นคนเริ่มเยอะด้วยแหละ พี่ก็เลยเผลอดุนายไปหน่อย” ชานยอลยิ้มออกมานิดๆ แต่จงอินไม่เห็นเพราะยังคงตั้งใจโค้งและขอโทษอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผมขอโทษนะครับ พี่ชานยอลจะ--”
โป๊ก!
“ฮ่ะ อุ๊บ ฮ่าๆๆๆ เจ็บไหม ไหนเงยหน้าขึ้นมาก่อน” ชานยอลระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังจนจงอินเริ่มอับอาย จะอะไรซะอีกล่ะ คิมจงอินโค้งขอโทษจนหัวกระแทกบาร์เคาท์เตอร์ไง
เฉิ่มเบ๊อะ ซุ่มซ่ามที่สุด T____T
จงอินได้แต่ลูบหัวตัวเองป้อยๆ ทั้งเจ็บทั้งอายที่มาทำตัวงุ่มง่ามต่อหน้าพี่ชายที่เขาแอบชอบอีกแล้ว เลยลืมสังเกตคนตัวสูงกว่าที่เดินเข้ามาอยู่หลังเคาท์เตอร์ด้วยกันเรียบร้อยแล้ว
“ไหนให้พี่ดูหน่อย กระแทกแรงนะเมื่อกี้” จงอินที่เงยหน้ามาเจอกับชานยอลแบบไม่ทันตั้งตัวถึงกับสะดุ้ง เพราะพื้นที่ในเคาท์เตอร์นมันจำกัดแล้วยิ่งผู้ชายสองคนยืนอยู่ด้วยกันด้วยแล้ว ยิ่งแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือเป็นระยะห่างเลยสักนิด
แอบคิดนิดนึงได้ไหมนะว่าพี่ชานยอลยืนชิดเขาจังเลย…
ชานยอลแตะมือลงบนหน้าผากไล่ไปจนถึงไรผมของคนเป็นน้อง กดรอบบริเวณที่กระแทกเบาๆ แต่กลับเรียกเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของน้องชายได้ ชานยอลเผยยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเขยิบตัวออกห่างจากจงอินเล็กน้อย
“เอาน้ำแข็งประคบเลย เดี๋ยวเขียวขึ้นมา ห้ามโทษพี่นะ” มือใหญ่ๆ ของชานยอลที่เอื้อมมาลูบผมของเขา ทำให้จงอินเขิน สัมผัสอบอุ่นนั้นพาให้หัวใจของบาริสต้ามือดีของร้านเต้นระรัวจนกลัวว่าคนข้างๆ จะได้ยิน
“อ่า ครับ เออ คือผม ผม”
“ผม ? ผมพี่ทำไมหรอจงอิน ??”
“ไม่ใช่ครับ คือผม ตัวผมน่ะครับจะลองชงกาแฟเมนูใหม่ดู อยากรบกวนให้พี่ชานยอลช่วยชิมเป็นคนแรกได้ไหมครับ” เขากลั้นใจถามออกไปในที่สุดพร้อมกับรอยยิ้มที่ตัวเขาเองตั้งใจยิ้มให้หวานที่สุด ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นใบหน้าหล่อเอ๋อเหรอของพี่ชานยอลตอบกลับมาต่อด้วยรอยยิ้มกว้างๆ และเสียงหัวเราะที่แสนมีความสุข
“ได้สิ นี่พี่เป็นวีไอพีเลยใช่ไหมเนี่ย” พี่ชานยอลกลับมายิ้มและหัวเราะให้เขาเหมือนเดิมแล้ว คงไม่ได้โกรธอะไรแล้ว จงอินคิดอย่างลิงโล้ดในใจแต่เก็บอาการดีจำไว้ได้อย่างดีเยี่ยม
“ครับ สำหรับผม พี่ชานยอลเป็นคนสำคัญครับ” จงอินก้มหน้าลงนิดหน่อยก่อนจะตอบรับเสียงเบา
“หืม อะไรนะ โทษทีเมื่อกี้เสียงไอ้แบคมันดังมาจากหลังร้านด้วยน่ะ พี่ฟังไม่ชัด”
“เปล่าครับ” จงอินได้แต่โล่งใจและเสียดายที่พี่ชานยอลไม่ได้ยินสิ่งที่เขารวมรวบความกล้าพูดออกไป
“ฮ่าๆ โอเค เอาเป็นว่าพี่จะรอชิมนะ กาแฟสูตรใหม่ของเราน่ะ”
พี่ชานยอลจะดูออกไหมนะ ว่าจงอินกำลังทำอะไร จะรู้รึเปล่าว่านี่คือการเอาอกเอาใจแบบเงียบๆ ที่เขากำลังทำให้พี่ชานยอล
กาแฟแก้วที่จงอินจะปรุงขึ้นมาใหม่มันจะไม่มีขายที่ไหนหรอก
เพราะมันเป็นกาแฟรสชาติของปาร์คชานยอล
รสชาติที่จงอินจะชงไว้ให้ชานยอลคนเดียวน่ะ
จะรู้บ้างไหมนะ ?
mr.may
ตอนนี้ไม่หวือหวานะคะ เรื่อยๆ เบาๆ (ก็ทุกตอนนะ 555)
เมย์ดึงเชง กรั่กๆ =..=
แอบรู้สึกว่ามันเอื่อยๆ จังเลย หลายๆ คนอาจจะไม่ชอบ แหะๆ
แต่ยังไงเมย์ก็จะพยายามพาน้องนีนี่ไปให้ถึงจุดหมาย
ให้นางสมหวังกับชาย(หู)ก(ล)างของน้องให้ได้ค่ะ
ใครชอบก็ฝากติดตามด้วยนะค๊า~!!
07/07/14
มาแก้คำผิดนิดหน่อยค่า
กระแสตอบรับน้องเฉินเฉิน ดีมว๊ากกกก
แอบกระซิบบอกว่า มีสเปคู่รักนะคะนะคะ อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามค่า
☆Holder`
ความคิดเห็น