คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สูตรเด็ดมัดใจโคแก่ ; step 1 ไปป้วนเปี้ยนให้เขาเห็นหน้า และพยายามสบตาเขาบ่อยๆ
สูตรเด็ดมัดใจโคแก่
Step 1 ไปป้วนเปี้ยนให้เขาเห็นหน้า และพยายามสบตาเขาบ่อยๆ
“อ้าว อันยองจงอิน ขยันตลอดมาช่วยเปิดร้านแต่เช้าอีกแล้ว” รอยยิ้มสดใสกับตาโตๆ ของพี่ชานยอลเป็นสิ่งที่จงอินเห็นทุกวันนับตั้งแต่เริ่มทำตาม ‘สูตรเด็ดมัดใจโคแก่’ ของเจ๊จื่อเทา นับๆ ก็เป็นเวลาร่วมหนึ่งสัปดาห์ได้แล้ว
รู้สึกร้อนๆ ที่ข้างแก้ม
จงอินตอบรับอย่างตั้งใจแล้วยกมือขึ้นนาบแก้มของเขาเบาๆ หวังให้อาการเขินอายชัดเจนนี่หลุดรอดสายตาของชานยอลไปด้วยเถอะ
“วันนี้พี่จะมาอยู่ร้านแทนเจ๊ยูราเลยล่ะ รายนั้นไปเที่ยวมกโพกับแก๊งเพื่อนสาวสามวัน งานนี้ก็ขอรบกวนแล้วก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ คุณบาริสต้ามือหนึ่ง” ชานยอลยิ้มให้จงอินอีกครั้งแล้วโค้งก่อนจะผงกหัวขึ้นมาชูนิ้วโป้งให้เขา
จงอินกำลังจะตาย…
เขาก้มหน้าก้มตาเช็ดแก้วกาแฟแก้เขินต่อไปอย่างขะมักเขม้น พยายามไม่สนใจคุณเจ้าของร้านตัวสูงทีกำลังจัดเก้าอี้และเช็ดโต๊ะอยู่ หืม ชานยอลเช็ดโต๊ะหรอ ?
“อ่า พี่ชานยอลครับ พี่ไม่ต้องทำหรอกเดี๋ยวผมเช็ดเอง อีกสักพักพี่แบคฮยอนก็จะมาช่วยกันแล้ว” จงอินเอ่ยอย่างเกรงใจ รีบกุลีกุจอออกมาจากเคาท์เตอร์ทันทีแล้วพยายามยื้อผ้าออกจากมือคุณน้องชายเจ้าของร้าน
“อะไรกัน พี่มาช่วยนะจะให้นั่งเฉยๆ ได้ไงเล่า”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ผมเต็มใจทำ” จงอินแย้งทันควันพยายามดึงทึ้งผ้าเช็ดโต๊ะสีมอๆ จากมือชานยอล
“เฮ้ย นี่พี่ก็ว่างไง ช่วยกันๆ”
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวผมทำเอง”
“พี่อยากช่วยย”
ทำไมพี่ชานยอลแรงเยอะจังวะ!
“พี่ชานยอลครับ--” จงอินเงยหน้าขึ้นหมายจะมองหน้าและย้ำอีกรอบว่าไม่ให้ชานยอลทำงานแต่เขาก็ต้องชะงักด้วยระยะห่างระหว่างเขาทั้งสองนั้นน้อยลงไปมาก มากเกินไปจนเห็นหน้าเอ๋อๆ และสบตาโตๆ ของชานยอลอย่างจัง ทุกอย่างเป็นภาพคมชัดระดับเอชดี
จงอินไม่รู้ว่าเขาทำหน้าอย่างไรออกไป แต่รู้แค่ว่าเขารู้สึกร้อนหน้ามากและรีบปล่อยมือ แล้วส่งรอยยิ้มแบบไหนไม่รู้ไปให้พี่ชายตัวสูง
“ยอมให้พี่ช่วยทำแล้วอ่ะดิ่” ชานยอลยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดี คงไม่ได้สังเกตอาการของเขากระมัง
“อ่ะ ครับ… แต่แค่นิดเดียวนะ พี่แย่งงานพวกผมทำแบบนี้ผมจะโดนพี่ยูราหักเงินเดือนเอานะครับ” จงอินรู้สึกว่าเขาพูดมากขึ้นนิดหน่อยในเช้าวันนี้ สุดท้ายก็ได้แต่ยอมรับและกลับไปเช็ดแก้วเช็ดเคาท์เตอร์ต่อ
ไม่นานแบคฮยอนพนักงานอีกคนก็มาถึงพ่วงมาด้วยแฟนของแบคฮยอนที่ชื่อว่า คยองซู แบคฮยอนลากคยองซูไปเปลี่ยนชุดหลังร้าน…นานมาก และนานพอที่จะทำให้ชานยอลกับจงอินตระเตรียมของเสร็จ
“มึงลากดโยเข้าไปแดกหลังร้านกูรึไง” เสียงทุ้มใหญ่ของชานยอลถามแบคฮยอนอย่างล้อเลียนเล่นเอาคนตัวเล็กกว่าแบบแบคฮยอนประทานหมัดใส่อย่างไม่เกรงกลัว ไม่ต้องแปลกใจเพราะแบคฮยอนกับคยองซูนั้นล้วนเป็นเพื่อนสนิทของชานยอลที่มาทำงานพิเศษที่นี่
“มึงอดอยากไม่มีแดก เลยอิจฉากูใช่ไหมล่ะ!” สงครามน้ำลายของสองคนนั้นเริ่มต้นขึ้นเป็นเรื่องปกติ จงอินลอบยิ้มอย่างมีความสุข เขาได้เห็นชานยอลในหลายแง่มุม บ้างสุภาพ บ้างเฮฮา บางมุมก็ตลก นั่นยิ่งทำให้เขาถลำลึกลงไปเรื่อยๆ
“ชัดขนาดนี้ ไอ้โง่ชยอลมันยังไม่รู้อีกรึไงนะ” เสียงทุ้มกังวานเอ่ยขึ้นด้านหลังจงอินนั่นคือเสียงของคยองซูที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงอ่างล้างมือหลังเคาท์เตอร์
พี่คยองซูเป็นผู้ชายตัวเล็ก หน้าตาหน้าเอ็นดู เป็นคนเจ้าระเบียบ แต่ใจดี และตาของพี่คยองซูโตมาก โตกว่าพี่ชานยอลเสียอีก
แววตานิ่งๆ ที่แฝงความซุกซนของคยองซูช้อนสบกับจงอินอย่างตั้งใจเมื่อเขายืนหลังตรงและเผชิญหน้ากับคนอ่อนกว่ายามเห็นว่าจงอินยังคงนิ่งงันไม่โต้ตอบอะไร
“ว่า น้องไคของพวกเราหลงรักไอ้เอ๋อหูกางนั่นขนาดไหน” คยองซูยกมือขึ้นจัดโบหูกระต่ายที่เบี้ยวนิดหน่อยของจงอินตามประสารุ่นพี่ที่คุ้นเคยและสนิทกันดี
“พวกพี่รู้ ?”
“ไม่มีใครที่ไม่รู้” คยองซูวาดยิ้มจนปากเป็นรูปหัวใจ… แต่เป็นยิ้มที่เหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“กล้าที่จะรักก็ต้องกล้าที่จะบอกสิ ต้องกล้าทำอะไรสักอย่าง เห็นเอ๋อๆ ขาดไอโอดีนแบบนั้น ชยอลมันก็ฮอทนะจงอิน” คยองซูเพยิดหน้าไปที่ชานยอลที่กำลังเล่นหัวกับแบคฮยอนอยู่ จงอินมองตามเงียบๆ แล้วตอบเสียงเบา
“ผมกำลังทำอยู่หรอกพี่คยองซู”
ใช่! จงอินกำลังทำอยู่ทำมาเป็นอาทิตย์ที่สองแล้ว ถึงต้องมายืนคิดหนักอยู่นี่ไง!! เพราะข้อแรกในสูตรนั่นมันเขียนว่า
Step 1
ไปป้วนเปี้ยนให้เขาเห็นหน้า และพยายามสบตาเขาบ่อยๆ
สเต็ปนี้เป็นด่านแรกในการทะลวงทวาร(?) เข้าไปสะกิดประตูหัวใจชายหนุ่มที่อายุมากกว่า
ทำให้ได้นะจ๊ะเริ่มต้นดีมีชัยได้ใจได้ผัว(?)จ๊ะ!
ทริคเบาๆ จากเจ๊เทาคิ้วตี้ แบบว่าทำตัวให้สดใสชาร์มไบร์ทตลอดตลอดนะคะคุณน้อง สบตาแล้วทำสายตาไร้เดียงสา เป็นเด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก ส่งยิ้มหวานๆ ประหนึ่งเจ้าหญิงออโรร่าเชื่อมน้ำผึ้งเดือนห้า รับรองว่าวินในใจคนแก่ค่ะ!
ไอ้ป้วนเปี้ยนน่ะพอทนถึงได้หน้าด้านหน้าทนมาเปิดร้านแต่เช้า พอให้ได้คุยเล็กคุยน้อยกับพี่ชานยอลทุกวัน แต่จะให้สบตาเลยหรอ ? แค่เขาถูกยิ้มให้ไกลๆ ยังไข้แทบจับ แล้วยังจะให้สบตาหรอ ทำสายตาอินโนเซนต์ด้วยหรอ!?
ฟหกด่าสว! แค่มองพี่ชานยอลใกล้ๆ เขายังทำใจไม่ได้เลย
แต่ไม่ได้! ทำมาขนาดนี้แล้วเขาจะถอดใจไม่ได้!! ยิ่งเมื่อสองวันที่แล้วผู้หญิงคนเดิมที่พี่แบคฮยอนบอกว่าชื่อ ซนนาอึน เป็นรุ่นน้องสมัยเรียนมหาลัยของพี่ชานยอล มามานัวเนียคลอเคลียพี่ชานยอลจนทำให้เขาตัดสินใจพึ่งศาสตร์มืด(?)เจ๊จื่อเทา จงอินยิ่งรู้ว่าเขาถอยไม่ได้เด็ดขาด
เขาจะถอยไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้สู้จนเต็มที่
แต่ปัญหาคือจงอินจะทำยังไงดี เขาไม่ใช่คนน่ารักสดใส เขาเป็นแค่ผู้ชายคนนึง ไม่มีอะไรดึงดูดน่าสนใจ ไม่ใช่ผู้หญิงสวยๆ ช่างเอาอกเอาใจแบบซนนาอึน และไม่ได้ตาโต ตัวเล็ก น่ารัก แถมเก่งงานฝีมือแบบพี่คยองซู
เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนนึงที่หลงรักพี่ชานยอล ก็เท่านั้นเอง
ในหัวของจิงอินคิดสะระตะไปมาไม่หยุดส่งผลให้ร่างกายตอบสนองออกมาด้วยการเหม่อลอย ตอนนี้เป็นเวลาหลังเลิกงาน จงอินกำลังอยู่ในร้านหนังสือ เขากำลังเปิดหนังสือเกี่ยวกับดนตรีตะวันตกค้างไว้ในมือและทอดสายตาเหม่อมองชั้นหนังสือ จึงไม่รู้ว่าถูกใครบางคนเดินเข้ามาประชิดตัว
“จงอิน เฮ้!” เสียงไม่ดังแต่ก็ไม่เบานักที่ข้ามหูทำให้จงอินสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เขาหันมองซ้ายขวาอย่างเลิ่กลั่กและยิ่งตกใจมากขึ้นจนทำให้หนังสือในมือหล่นเพราะคนที่เข้ามาปลุกเขาจากภวังค์คือ ปาร์คชานยอล!
“เฮ้ย พี่เอง อย่าทำหน้าเหมือนเห็นผีสิ ฮ่าๆ ว่าแต่อ่านอะไรอยู่น่ะเรา”ชานยอลไวกว่าจงอินจึงรีบก้มไปหยิบหนังสือที่คนอายุอ่อนกว่าทำตกให้ แล้วก็ต้องเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อพลิกดูปกหนังสือ
“พี่คิดว่านายเรียนเอกแดนซ์ซะอีก สนใจดนตรีหรือไง”
“ก็ ไม่เชิงหรอกครับ ผมต้องวิเคราะห์ดนตรีประกอบการเต้นน่ะครับ อาจารย์คนนี้สั่งงานโหดหินน่าดูเลย” จงอินเอ่ยไขข้อข้องใจของชานยอลเพราะเขาทำงานกับพี่ยูรามาตั้งแต่เรียนปริญญาตรีจึงรู้จักกันดีทั้งเรื่องการศึกษาและงานอดิเรกต่างๆ และต่อเนื่องมาจนถึงตอนนี้ที่เขายังคงเป็นบาริสต้าที่ร้านของสองพี่น้องตระกูลปาร์ค พ่วงด้วยอาชีพครูสอนเต้นและนักออกแบบท่าเต้นสมัครเล่นในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ และยังเป็นนักศึกษาปริญญาโทอยู่อีกด้วย
ชานยอลซักไซ้ต่อเรื่องงานที่อาจารย์สั่ง จงอินจึงเริ่มต้นเล่าทุกอย่างให้ฟัง ชั่วขณะหนึ่งที่เขาลืมเลือนว่าคนตรงหน้าคือปาร์คชานยอล ที่ผู้ชายที่เขาเขินนักเขินหนา ลืมไปว่าเขานั้นประหม่ามากเพียงใดต่อหน้าชานยอล เขาเล่าทุกอย่างออกมาอย่างเป็นธรรมชาติและสบตาชานยอลบ่อยครั้ง
“พี่ว่า พี่พอช่วยนายได้นะ ให้พี่ช่วยไหมล่ะเรื่องดนตรี” จงอินตาจ้องชานยอลลุกวาว แววตาของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากนักเดินทางที่เจอโอเอซิสกลางทะเลทราย
พระเจ้า พี่ชานยอลเป็นวีรบุรุษขี่ม้าขาวของเขาชัดๆ
ชานยอลยิ้มให้กับคนเป็นน้อง ตอนนี้ในสายตาของชานยอลดวงตาง่วงซึมเป็นเอกลักษณ์ของจงอินเป็นประกายใสแจ๋วเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ได้กินขนมที่ถูกใจ
“ขอบคุณมากนะครับพี่ชานยอล ตอนแรกผมก็ว่าจะลองดูด้วยตัวเอง แต่แค่เริ่มต้นอ่านเล่มนี้ก็ดูท่าจะล่มจมแล้วว่ะพี่”
“ไม่ยากหรอก แต่ต้องเริ่มต้นให้ถูกทางเท่านั้นเอง พี่เรียนมาด้านนี้สบายมาก”
“…นี่ผมไม่ได้รบกวนพี่ชานยอลใช่ไหมครับ” จงอินวาดยิ้มอย่างเกรงใจ เหมือนว่าความดีใจจะกลับคืนสู่ระดับปกติและความหน้าบางของเขาจะเริ่มกลับมามีอิทธิพลอีกครั้ง
เมื่อกี้เขาเผลอทำสีหน้าแบบไหนออกไปหรอ คิมจงอิน!
แล้วพี่ชานยอลยิ้มทำไม พี่ชานยอลยิ้มอะไร เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า T_T
“อะไรรบกวนที่ไหนเล่า คนกันเองน่า พี่อยากช่วย” ชานยอลโอบบ่าคนเป็นน้องแล้วตบไหล่จงอินเบาๆ
วืดดด…
เสียงวิญญาณของจงอินลอยออกจากร่างไป เขาได้ยินอะไรแว่วๆ ว่าชานยอลจะช่วยเลือกหนังสืออ้างอิงเรื่องดนตรีให้ แล้วก็ลากเขาไปไหนสักที่
ไม่รู้อะไร รู้แค่โดนพี่ชานยอลโอบไหล่…
สมมติว่าสเต็ปที่หนึ่งผ่านแล้วกัน พักก่อนเถอะ จงอินรู้สึกว่าสติสัมปชัญญะของเขาหลุดลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ฮอลลลลลลล์ T/////T
mr.may
ความอ่อยต้องค่อยเป็นค่อยไปค่ะ 55555
รู้สึกเหมือน นีนี่เรียบร้อยเนอะ =w=
ถ้าทำให้หลายๆ คนผิดหวังต้องขอโทษด้วยนะคะ
แต่เมย์จะเร่งพัฒนาความอ้อยและสกิลความอ่อยของน้องนะคะ TT
ขอบคุณที่ติดตามนะค๊า <3
ความคิดเห็น