คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] oohsehun
Story : [OS] oohsehun
Author : dolcepepe
"ย่าห์!!! ไอ้เด็กนรกโอเซฮุน"
ไอดอลต่างชาติวัยครึ่งห้าสิบชราไลน์ที่กระดูกกระเดี้ยวชักจะมีปัญหาแต่ไม่มากเท่าความเหี่ยวและตีนกาบนใบหน้านามว่าลู่หานกำลังวิ่งไล่ไอดอลหน้าติ๋มเหมือนเด็กชายข้างบ้านผู้มีดีกรีเป็นถึงสมาชิกมักเน่นรกไลน์ของบริษัทอย่างโอเซฮุนอย่างไม่ลดละเท่าที่กล้ามหน้าแข้งทองคำจะทำได้
"ว๊ากกกกก จุนม่าช่วยผมด้วย"
คนเด็กกว่ารีบลี้ภัยไปซุกหลังคนที่สูงเกินไหล่ของตัวเองมานิดหน่อยอย่างลีดเดอร์ของวงคิมจุนมยอน เซฮุนบีบตัวเองให้เล็กลีบยิ่งกว่าร่องผิวหน้าของคู่กรณี
"จุนมยอนหลบ!!!"
"เหวยยยย ลู่เก่อมีอะไรกัน เย็นก่อนสิครับ"
"กูไม่เย็นละฟรัคคคคคคค นี่กูเป็นเอสเพรสโซ่เว้ย!! โลกนี้มีเอสเพรสโซ่เย็นที่ไหนกัน"
"เลยเป็น short เฮ้ย! shot ใช่มั๊ยครับ"
ลู่หานถลึงตากลมสวยโตงอนงามธรรมชาติราวกับลูกกวางไปให้เด็กเปรตที่ตนเองมอบให้เป็นทั้งคำด่าและคำชมในเวลาเดียวกัน
"ดูปากมันสิ มันน่าโกรธไหมละเฮ้ย!!"
"ก็สมควรจริงๆ แหละครับ เซฮุนน่า ขอโทษเก่อเขาสิ"
"ไม่"
มักเน่ตัวแสบฉีกยิ้มตาเป็นสระอิได้น่าหมั่นไส้แล้วสวมกอดลีดเดอร์เพื่อออดอ้อนเอาอกเอาใจเรียกความน่าเอ็นดูแต่เหมือนจะอ้อนฝ่าเท้าจากพี่ใหญ่ได้มากกว่าเสียอย่างนั้น
"ผมไม่ผิดสักหน่อยนี่นา ผมพูดความจริงแต่ลู่เก่อดันรับไม่ได้เอง"
ว่าแล้วเจ้าเด็กแสบนรกก็รีบวิ่งไปเกาะหลังคนที่เพิ่งเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่นของหอพักวง ใบโนเมคอัพหน้าราวกับเด็กแวนซ์ติดยาขอบตาคล้ำของสมาชิกชาวจีนเผยถึงความไม่เข้าใจสถานการณ์ขั้นสุด
"หนีกันเถอะจื่อเทา แถวนี้มีแต่คนเตี้ย"
ตัวก่อปัญหาลากคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องได้ไม่ถึงนาทีดีออกไป ทิ้งไว้แต่ลู่หานที่ได้แต่กระทืบเท้าปึงปังด้วยความไม่พอใจ ส่วนจุนมยอนก็ทำได้แค่กุมขมับให้กับความแสบสันต์ระดับล้านของมักเน่
"เมื่อก่อนก็สูงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ฮึ่ย!!!"
ลู่หายตะโกนไล่หลังตามด้วยความหงุดหงิด
.
.
.
.
"เย่เฮท ลู่เก่อแกล้งสนุกที่สุดในสามโลก คึคึคึ โอโฮรัซ"
เซฮุนกับจื่อเทากำลังเดินไปตามถนนที่มีร้านรวงเต็มสองทางเดิน คนเด็กกว่าออกมาเป็นเพื่อนคนที่กำลังจะไปสอบใบขับขี่ในวันนี้
"ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง เมื่อวานเพิ่งเล่นคอนเสิร์ตมาเองนะ"
คนจีนกระตุกไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเริงร่าอย่างรวดเร็ว แต่ไม่รอดสายตาคนที่เดินมาด้วย ถึงจะสวมแว่นตาดำอยู่ เซฮุนก็รู้สึกถึงมันอยู่ดี
'สายตาของจื่อเทามีไว้มองแต่เขานี่นะ'
"อะไรเนี้ย อยู่ดีๆ ก็เงียบไป"
"กำลังคิดอะไรดีๆ ออก"
เซฮุนฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์จนตาเป็นเส้นตรงออกมา
.
.
.
.
"คึคึคึคึคึคึคึคึคึคึ"
มักเนตัวดีนั่งดูคลิปคนบ้าสองคนหมุนตัวอยู่ในอินสตราแกรมซ้ำไปซ้ำมาระหว่างรอเวลาพักของเหล่าครูบาอาจารย์ เด็กหนุ่มกระชับหมวก พยายามอยู่เงียบๆ ภายในห้องพักครู เป็นไอดอลนี่ก็ลำบากเหมือนกันเวลาอยู่ข้างนอก
"ไง เซฮุน"
"สวัสดีครับคุณครู"
เมื่อเห็นว่าครูที่ปรึกษาเดินเข้าห้องพักมาเซฮุนก็รีบเก็บมือถือลงกระเป๋าทันทีแล้วลุกขึ้นโค้งทักทาย ครูยิ้มแล้วโบกมือพลางให้ทำตัวสบายๆ
"วันนี้ว่างหรือไง"
"ครับ ออกมาข้างนอกพร้อมเมมเบอร์ในวง แต่ตอนนี้เขาไปทำธุระอยู่"
"ดีดี พักผ่อนให้มาก ได้ข่าวว่าเป็นไอดอลว่าดังเลยนี่นา เด็กๆ นักเรียนสาวนี่เป็นแฟนคลับเรากันเยอะแยะไปหมด"
"ไม่หรอกครับ"
เซฮุนยิ้มติ๋มแก้เขิน
"แล้วเป็นไงมั้ง โตขึ้นเยอะเลยนะเรา แค่ปีสองปีหัวจะติดช่องประตูอยู่แล้ว"
"ฮ่าๆ คนสูงได้เปรียบกว่านี่ครับ"
'ก็แค่อยากสูงให้เท่านาย... เท่านั้นเอง...'
.
.
.
.
"เซฮุนน่า รอนานมั๊ย"
ของดีเมืองชิงเต่าเดินเข้ามาภายในร้านชานมไข่มุกเจ้าประจำอย่างรีบร้อน ผิวสีเข้มสวยโซมเหงื่อจนชุ่ม จื่อเทากระแทกตัวลงนั่งเก้าอี้แล้วพัดตัวเอง ชายหนุ่มใช้มือพัดตัวเองแม้ว่าจะไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม
"นานโคตรๆ รอมาสามชาติละจื่อเทา"
"เรียกฉันว่าฮยองบ้างไม่ได้หรือไง"
จื่อเทาเบ้ปากเหมือนเด็กโดนขัดใจ
"ไม่เอาอ่ะ~"
คนอ่อนกว่าทำเป็นกรีดกรายดูดชานมไข่มุกในมือแล้วแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่นให้อีกคนหมั่นไส้เล่น
'ใครเขาอยากเป็นน้องคนที่ชอบกัน'
"แต่ไม่เป็นไร วันนี้อารมณ์ดี คี๊คี๊คี๊คี๊คี๊คี๊"
อยู่ดีๆ จื่อเทาก็หัวเราะปรบมือดีใจแบยเสียงสาวน้อยชวนสยองแบบน่าขนลุกในการ์ตูน
"พี้กัญชามา?"
"บ้าเหรอวะ วันนี้ฉันสอบใบขับขี่ผ่านแล้วนะเว้ยยยยยย"
"เฮ้ยจริง!!!!!!!????????"
คนเด็กกว่าขึ้นมาตบโต๊ะทำหน้าดีใจสุดขีดราวกับเป็นคนผ่านเอง ก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งเรียบอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ
"แน่นอน ได้ตั้ง61คะแนน"
จื่อเทาอวดอย่างภูมิใจ
"เอิ่ม เขาให้ผ่าน60 ได้61 น่าอวดตรงไหนกัน"
เซฮุนเบ้ปากสระอิพร้อมกรอกตาเป็นเลขหนึ่งไทย
"ตรงนี้ไง"
จื่อเทาไม่พูดพร่ำทำเพลง หยิบถุงกระดาษออกจากกระเป๋าทันที อีกคนได้แต่ขมวดคิ้วสงสัยและไม่ไว้ใจที่สุด
"อะไรอ่ะ เอาไปไกลๆ เลย"
"โห่ นี่อุตส่าห์ซื้อให้เลยนะ ดูหน่อยดิ"
แพนด้าทำท่าลุ้นตัวโก่งเหมือนส่งโปสการ์ดบอลโลกชิงโชคไผ่ไม่อั้นตลอดชีวิต แต่มีหรือที่โอเซฮุนจะกล้าไว้ใจอีกคนได้เต็มร้อย แต่เมื่อโดนคะยั้นคะยออีกรอบถึงค่อยคว้าถุงกระดาษออกมาแล้วดูของที่อยู่ข้างใน
"ตกใจอ่ะดิ๊~~~ ชอบอ่ะดิ๊ ชอบใช่มั๊ยล่า~~"
คนแก่กว่าชี้มาทางคนที่กำลังตกใจอ้าปากค้าง เซฮุนมองของภายในถุงกระดาษค้าง รู้สึกตกใจปนตื่นเต้นปนดีใจจนไร้คำพูด
"ฉันซื้อให้ เพราะวันนี้อารมณ์ดี"
มักเน่ตัวแสบค่อยๆ หยิบของในห่อออกมาอย่างเบามือที่สุด รู้สึกได้เลยว่ามือของตัวเองกำลังสั่นนิดๆ
"ต้องบันทึกไว้เป็นประวัติศาสตร์วงการเคป็อป!!! ฮวางจื่อเทาคนขี้ตืดที่สุดในวงซื้อหมวกให้โอเซฮุนสมาชิกร่วมวงหนึ่งใบโดยไม่มีอิดออด คุณพระช่วยกล้วยทอดแก๊บซองเย่เฮทโอโฮรัซอุงยาอุงยานอทมายสไตล์!!!"
"เวอร์ งั้นเอาคืนมาเลย"
คนแก่ยื่นมือจะคว้าของคืน แต่อีกคนไวกว่า รีบหนีมืออย่างรวดเร็ว
"ลูกผู้ชายให้ของแล้วต้องไม่ทวงคืนสิ"
เซฮุนรีบถอดหมวกใบเดิมแล้วสวมหมวกใบใหม่ทันที ก่อนจะหันมามองคนที่อยู่ดีๆ ก็ทำตัวป๋าสปอร์ต ใจดี ชิงเต่าขึ้นมา
"หล่อใช่มั๊ยล่ะ"
"แน่นอน คนเลือกเก่งก็เงี้ย"
"หล่อเพราะคนใส่เถอะ"
"แก๊บซอง~ อย่าคิดไปเอง ฉันไปสั่งชาไข่มุกกินมั้งดีกว่า"
ทันทีที่จื่อเทาลุกหันหลังไปสั่งเครื่องดื่ม เซฮุนก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างขวยเขิน
'แบบนี้คิดเข้าข้างตัวเองบ้างได้หรือเปล่า ว่าเราก็พิเศษเหมือนกัน'
ก่อนจะรีบกลับมานั่งตีขรึมจนอีกคนกลับมาพร้อมชานมไข่มุกในมือ
"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นประวัติศาสตร์เร็ว สำคัญมากนะเนี้ย"
"ส่งโทรศัพท์มาสิ"
เซฮุนเก๊กท่าให้ถ่าย แล้วรีบอัพโหลดรูปตัวเองพร้อมหมวกใบใหม่ลงอินสตราแกรมทันที
"หล่ออะไรขนาดนี้นะ เย่เฮท~"
"น้อยกว่าฉันอยู่ดี"
จื่อเทาตอบแล้วหัวเราะเสียงสูงอย่างสะใจ จนคนโดนหัวเราะเยอะต้องกระหน่ำต่อยอีกคนด้วยความหมั่นไส้
"ตัวก็เตี้ยกว่า โธ่~ น่าสงสาร"
"จะสูงกว่าให้ได้เลย คอยดู!"
"ฉันจะรอ สูงกว่าให้ได้ล่ะ"
"แน่นอน!!!"
'แล้วก็อย่าลืมมองมาทางโอเซฮุนคนนี้ด้วยนะ'
The end.
Dolcepepe :
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะคะ
ถ้ามีอะไรก็ติชมได้เสมอค่ะ
จะได้นำความเห็นของท่านไปปรับปรุงงาน :3
ฟิคตัดจบแค่นี้เนอะ
เป็นรัก(อาจจะ)ข้างเดียวของเซฮุนบ้าง
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
รักเสมอ >____<
ความคิดเห็น