207 แห่งความสงสัย? ภาค 1

ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้น

     ทั้งห้องตกอยู่ในสภาวะ มึนงง เล็กน้อย เพราะเวลาก็เลยมา สามทุ่มแล้ว บางคนก็ปวด ฉี่ไปก็

ไปไม่ได้ 

''อ่าวนักเรียนครับ เกมส์จะเริ่มแล้วนะครับ'' ครูไก่พูด ผ่านไมค์โครโพน ซึ่งไม่รู้ว่าครูดูอยู่จากตรง

ไหนของ โรงหนังแห่งนี่!

''เกมส์ไรวะมึง'' แอมเวย์ ถาม เกรซ แล้วทำหน้ามึ๋นๆ

''อะไรก็ไม่รู้วะ'' เกรซ บอกแอมเวย์แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ที่นั่ง อยู่

''นักเรียนครับต่อไปครูจะอถิบาย กฏกติกาให้ฟังนะครับ '' หลังจากนั้นก็มีภาพฉายขึ้น บนหน้า

จอ 

ของโรงหนัง ซึ่งเป็นโครงสร้าง และที่ต่างๆ ทั้ง Promenada นั้นเอง 

''เกมส์นี่มีชื่อว่า King Of School เกมส์นี่จะหาคนที่เก่งที่สุดในห้องนะครับ ซึ่ง กฏกติกาง่ายๆ

ครับ

ให้ฆ่ากันจนเหลือนคนสุดท้ายครับ คนนั้นคือคนชนะแล้วได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย''

นักเรียนห้องเจ็ดตกอยู่ในสภาวะช็อก บ้างก็เชื่อบ้างก็ไม่เชื่อ 

''มันบ้ากันไปใหญ่แล้วนะคะครู'' 'เจแปน' ตะโกนออกไปทั้งความกลัว กลัวที่จะไม่ได้กลับบ้านไป

หาพ่อกับแม่

''ครู ไม่ได้ล้อเล่นครับ นักเรียน จะต้องฆ่ากันเอง เพื่อ เอาชีวิตรอด จากที่นี่ไปได้ครับ'' หลังจาก

นั้นประตูทางด้านบนก็เปิดออก เผยให้เหนร่างของ มิกิ(มีขี้) นอนตายอยู่ที่ล่างบันไดล่างสุด 

''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'' เอิร์นเป็นลมไปทันทีเพราะสภาพศพนั้นไม่น่า

ดูนัก คอหลุดออกจากหัว กระเด็นไปอยู่ข้างๆตัวของมิกิ(มีขี้) 

''อ่าว พวกมึง มารับของจากกูแล้วออกไปได้แล้ว '' ทหารคนนึง เปิดประตูเข้ามาทางด่านล่าง 

แล้วมีรถเข็นมา พร้อมกระเป๋า เล็กๆอีก '44' ใบ 

''กูจะเรียกพวกมึงตามเลขที่ แล้วออกมาเอากระเป๋าซะ'' 

''เลขที่1 ออกมา'' ทหารคนนั้น ตะโกนตามเลขที่อย่างที่ได้บอกไว้ 

 'มิ้ว' ยืนกล้าๆเกรงๆ แต่ก็ไม่ยอมออกไปซักที 

''มึงจะออกมาดีๆหรือจะตายแล้วค่อยออก'' 

มิ้วยังคงยืนนิ่งตรงนั้น และไม่ยอมออกมาเอากระเป๋าที่ทหาร คนนั้นถือไว้

ปัง!
กระสุนทะลุหัว ของมิ้ว ตายคาที่! 

''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'' เอิร์น สลบไป

''อย่าเสียงดัง'' หทารคนนั้น ตะโกนอีกครั้ง 

''เลขที่ 2 ออกมา'' ทหารคนนั้นทำเสียงเข้มอีกครั้ง

ทุกคนตกอยู่ในภาวะถึงขั้นช๊อกเลยก็ว่าได้ แต่แย่างน้อยทัศ ก็เดินออกไปอย่างโดยที่โดยที่ทุก

คนก็สงสัยว่า ทัศไม่กลัวเลยหรอ? 

''ดีมากไอหนุ่ม หวังว่า เราจะได้เจอกันอีกนะ'' แล้วทหารคนนั้น ก็โยนกระเป๋าให้ทัศอย่างแรง 

ดูจากการกระแทกไม่น่าจะต่ำกว่า 2 กิโล 

แล้วทัศก็วิ่งออกไปอย่างเรียบง่าย 

แล้วทหารคนนั้นก็ยื่นกระเป๋าให้ทุกคนเรื่อยๆจนครบทุกคน 

ภายนอกเงียบกริบเหมือนป่าช้าร้างที่มีแสงไฟสลัวๆให้เท่านั้น 'ครูคิดยังไง วะถึงเปิดไฟนิดเดียว'

'ไม่รู้วะ..แต่มึงเงียบๆหน่อยเหอะเดี๋ยวตายห่าเอา' ทั้งสองคนพูดกันในที่มืด หลังเค้าเตอร์

''ตึง ตึง ตึง ตึง'' มีเสียงคนเดินได้เดาน่าจะเป็นฆ้อนแล้วทุบกับโต๊ะเสียงดังลั่น (ทางขวา)

''ออกมาได้แล้ว จะได้จบๆสักที ไม่เจ็บหรอกแปปเดียวยังไม่ทันรู้สึกด้วยซ้ำ ฮ่า ฮ่า ฮ่า '' เสียง

บุคคลปริศนาพูดขึ้นทางด้านขวาของโรงอาหาร 

'ไอสัดกูบอกแล้วว่าอย่าเสียงดัง' คนแรกพูดขึ้นแล้วเอามือปิดปากคนที่สองไว้ 

หลายนาทีต่อมาเสียงนั้นก็เงียบลง 

'กูว่ามันไปแล้ววะ...' คนที่สองพูดขึ้นแล้วเอามือที่ปิดปากตัวเองอยู่ออกเพราะตอนนี่มันชุ่มเหงื่อ

ไปหมดแล้ว

'เอ่อวะแมร่งไม่ได้ยินนานละกูว่านะ ออกจากที่นี่เหอะ ไปหาที่อื่นกัน' คนที่หนึ่งพูดเสริม

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ออกจากเค้าเตอร์แล้วค่อยๆย่องไปทางห้องน้ำ 

แต่!เมื่อสองคนกำลังเดินออกมาจากเค้าเตอร์ ก็มีไฟฉายส่องมาหาหน้าของทั้ง สองคนอย่าง

ทันที เผยให้เห็นว่า คนแรกที่เดินออกมานั้นคือ 'น้ำหวาน' และคนที่สองคือ 'แพร' และคนที่ส่อง

ไฟฉายอยู่คือ 'ทัศ' !

''ออกมาง่ายๆอย่างนี้ก็จบ ปล่อยให้กูรอตั้งนาน'' เขาแสยะยิ้มเบาๆแล้ววิ่งเข้ามาหาทั้ง สองคน 

เมื่อ น้ำหวานกับแพรรู้สึกถ้าไม่ดีจึงวิ่งหนีกันไปคนลพทิศละทางแต่โชคไม่เข้าข้าง น้ำหวานล้ม

ลง ในขะที่ทัศ วิ่งเข้ามาประชิดตัว 

'ปัง' 

ทัศล้มลงทันที ซึ่งที่อยู่ในมือน้ำหวานนั้นคือ 'ปืน'! เธอใช้โอกาศตอนที่ทัศทำลังจะเอาฆ้อนทุบ

เธอ ยิงเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายอย่างจัง

''ไม่ ม้ายยยยยยยยย''น้ำหวานตัวทั่นเทิ้ม 'นี่ นี่ชั้นฆ่าคนตายหรอ?'

''ม่ ไม่ ไม่ ไม่'' หลังจากนั้นน้ำหวาน ก็

 

N EP