คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จรดฟ้า: บทที่ 9
บทที่ 9
“เป็นอะไรรับ” ฝ่ามืออุ่นแะลที่้าแ้มอผม
สีหน้าอโฬมูเป็นห่วเอามาๆ เาลูบผิวหน้าอผมเบาๆ
วัอุหภูมิร่าายที่หน้าผาแล้วพยายามะพาผมไปนั่พัที่โฟา
ในะที่ผมยัวนเวียนอยู่ับารเฝ้ามอริมฝีปาอเายับ
แนแร่โอบไหล่แล้วประอผมให้เินไปยัโฟาอีฝั่อห้อ
่อนะรีบวานหายามในระเป๋าาเมาให้ ผมรับไว้ หมุนเปิฝาแล้วยึ้นมาแะที่รูมู
ลิ่นหอมเย็นๆ ่วยให้สมอโล่ึ้นว่าเิม ผมั้สิ
ปลอบประโลมหัวใที่เ้นระรัวไม่ยอมหยุ
อยาทึ้หัวัวเอเอามาๆ
ถ้าไม่ิว่ายัไม่อยาถูมอว่าเป็นนบ้า
ผมยี้หัวไป้วยแหปารีร้อไป้วยแล้ว
ผมไม่เยิว่าัวเอะมาแวัยหนุ่มเอาอนอายุยี่สิบสี่
ทำัวไม่่าับเ็มอ้นที่เพิ่ริเริ่มมีวามรัและวาม้อาร ผมเม้มปา หลุบามอหน้าััวเอแล้วปล่อยให้โฬมใ้สมุในมือโบพัให้
อันที่ริผมไม่ไ้หน้ามืะเป็นลม
แ่ผมไม่ล้าบอวามริับเาว่าที่หลับาพริ้มรอนั้นเพราะ้อารให้เา...ูบ
เลยไ้แ่ีเนียนไม่สบายไป
แ่ิเอ็ระาเอ
หน้าอผมเห่อร้อนึ้นมานนที่ำลัเป็นห่วทวีวามใมาึ้นไปอี
“สาย ไปหาหมอไหมรับ หน้าแหมแล้ว”
ผมส่ายหน้าเป็นพัลวัน
ทำท่าะยับัวออห่าาผู้ายที่เยิบเ้ามาิ
แะหน้าแะหลัผมราวับ้อารสำรวให้แน่ใ แ่แะไป็เท่านั้น
ัวผมเย็นืาอาาศในห้อ มีแ่ใบหน้าที่เห่อร้อนึ้นมาาวามเินอาย
“ท่าทาไม่ีเลยนะรับ”
“ผมไม่เป็นไรรับ โฬมไปอัเสีย่อ็ไ้นะ”
ผมบอทั้ๆ ที่ยัไม่ยอมสบา ี้นิ้วไปที่อมพิวเอร์ึ่ยัเปิโปรแรมั่อเพล้าไว้
“เี๋ยว่อย็ไ้รับ ผมเป็นห่วสาย”
ผมไม่รู้ว่าปินเรารับมือับอารม์ัวเอยัไ
ทำไมวันนี้ผมูวบุมอะไรไม่ไ้
เหมือนนี่ไม่ใ่ัวผม เหมือนผมไม่เยมีประสบาร์ารใ้ีวิอยู่บนโลมนุษย์มา่อน
มือผมสั่น มีเหื่อเม็เล็ึมผ่านไรผม
ผมน่อนหน้าที่ะเป็นแบบนี้นี่เป็นนยัไัน
ทำไมอนนี้ในหัวผมมีแ่วามิน่าอายมามายแบบนี้
ผมอยาระาอเสื้อเาเ้ามาเลย้วย้ำ
อยาเาลบนโฟาแล้วบอว่า่วยสอนผมหน่อย
ฮือ ผม้อสิแไปแล้วแน่ๆ เลย
“สายรับ สาย”
โฬมที่เห็นผมเบ้หน้าเบ้า็ร้อเรียอย่าใ
วันนี้ผมทำเาใไปี่รั้แล้วไม่รู้ มือหนาอบุมใบหน้าผมไว้ทั้สอ้า
ับให้หันไปหา่อนรั้ให้เิึ้นสบา
วาสีน้ำาลอ่อน้อแสไฟเห็นเป็นประายระยับ
มูโ่สวยอยู่ห่าออไปไม่ไล แม้โฬมะไม่ไ้โน้มหน้าเ้ามาใล้เพราะเาแ่ใ้ปลายนิ้วนวลึมับทั้สอ้าให้
แ่ผมลับเห็นใบหน้าอโฬมยายึ้นเรื่อยๆ
ไม่ใ่ภาพวามฝัน้อนทับหรือผมละเมอเพ้อพไปเอหรอรับ
โฬมไม่ไ้ยับัว็ริ
แ่เป็นผมเอที่เลื่อนใบหน้าเ้าไปหาเา้าๆ
“สาย?”
ริมฝีปาอเายับเรียื่อผมอีแล้ว
เนื้อนุ่มรนั้น็ยัมีสีแระเรื่อ ผมมอเห็นลิ้นอเายับไปมาอนเอื้อนเอ่ย
เห็นวาู่สวยที่เบิว้าึ้น
เห็นผิวเนียนเรียบในระยะใล้นสัมผัสไ้ถึลมหายใ
และเป็นผมเอ
ที่ประทับริมฝีปาอัวเอลบนปาออีฝ่าย
เป็นผมเอ ที่ยมือึ้นโอบรอบลำออเา
วาฝ่ามือไว้ที่หลัอแล้วศีรษะนที่ทำท่าะผละออให้ไม่อายับหนีไปไหนไ้
และเป็นผมเอ ที่ปล่อยให้ริมฝีปาอเราสัมผัสันอยู่อย่านั้น
โยที่ทำส่วน่อไปไม่ถู
ผมเอะะเพราะูบไม่เป็น
พยายามเลื่อนริมฝีปาให้เหมือนในภาพฝัน บเม้มริมฝีปาอโฬมที่ทั้ร่าอเาหยุนิ่ไม่ไหวิไปแล้ว
ผมเหวี่ยาึ้นมานั่ทับเ่าบนโฟา เพราะท่าเมื่อี้มันทำให้ผมปวอและเอวเอามาๆ
อนนี้ร่าายอพวเราึใล้ิยิ่ว่าเิม
็เป็นผมเออีนั่นแหละที่ยับเ้าไปใล้เา่อน
โฬมไม่ไ้อบสนออะไรทั้นั้น
มือที่เยนวมับ็ปล่อยทิ้ามแรโน้มถ่ว
ในะที่ผมยัพยายามหยอล้อเล่นับริมฝีปาอเาอย่าสนุสนาน
ผมละเลียวามนุ่มอผิวบริเวนั้น้วยารปาลเบาๆ
และถอนออ ่อนะลไปใหม่ มันไม่เหมือนันารเอาปาไปนับหมอนหรือแ้มนอื่น
มันีว่ามาเพราะเมื่อริมฝีปาเราแะัน ผมะสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นร้อนที่มีลิ่นอมิ้น์อ่อนๆ
ผมลอแหย่ลิ้นเ้าไปามรอยแยอลีบปา
แ่เมื่อเอับำแพฟันแน่นหนา็ทำอะไรไม่ถู เลยไ้แ่แะเลียไปรอบๆ
่อนะึลิ้นลับมาแบบโ่ๆ
สัมผัสนุ่มนวลพวนี้เพียพอแล้วที่ะับวามวุ่นวายในหัว
ผม่อยๆ ถอนริมฝีปาออมา พลาิหา้อแ้ัวไป้วย
หวัว่าโฬมะไม่โรธและรัเีย ผมอาะ้อิอโทษ่อนที่เาะ่า ใ่
ผม้ออโทษ่อนเป็นอย่าแร!
“โฬม ผมอ- อื้อ”
ผมพูไม่ทันบประโย ยัไม่ทันไ้ลืมาึ้นมามอ
ริมฝีปายัถอยห่าันไ้ไม่ถึห้าเน์
ร่าอผม็ลอยหวือไประแทเ้าับแผอแ็แร ริมฝีปาที่เมื่อี้ถูผมรุรานำลัลมาบนปาอผม
ท่อนแนแร่โอบรอบบั้นเอว โฬมรั้ให้ผมยับไปนั่ร่อมบนั
ศีรษะผมให้้ม่ำ่อนที่เาะบยี้เรียวปาผม้าๆ
“อื้อ”
ผมร้อ้วยวามใเมื่อมีบาอย่าพยายามุนันเ้ามาในปาอผม
วามเปียื้นอมันทำให้พอเาไ้ว่าืออะไร โฬมำลัพยายามะสอลิ้นเ้ามา
ส่วนผมที่ไม่เยูบมา่อนเลยทำไ้เพียหลับาปี๋แล้วัฟันแน่น
แผ่นหลัอผมถูลูบเบาๆ
รวมถึ้าแ้ม้วยเ่นัน นิ้วอโฬมที่สานิๆ นวลึอยู่รรอบหน้า
่อนะลที่บริเวรามเพื่อบัับให้ผมแยฟันบนล่าออาัน และเา็ทำสำเร็เมื่อผมสัมผัสไ้ถึวามนุ่มหยุ่นออะไรบาอย่าที่ำลัแะหยอลิ้นอผมเล่น
หูอผมอื้ออึรวมถึสมอที่าวโพลนไปหม
รับรู้เพียแ่สัมผัสบนริมฝีปาที่เล้าลึันไม่เลิ โฬม่อยๆ
สอนให้ผมรู้ว่าวรทำยัไ เาูุนริมฝีปาล่าอผม ผม็บเม้มทำามอย่าว่า่าย
เาแทรเรียวลิ้นเ้ามาหยอเอิน ผม็่อยๆ เรียนรู้ที่ะใ้อวัยวะเียวันให้เป็นประโยน์บ้า
วามเื่อ้านี้ทำให้ินเวลาไปหลายนาที ผมหอบหายใหนัเพราะอาาศเ้าปอไม่ทันใ้
แ่็ไม่ยอมที่ะผละออมา
หัวใอผมพอโ ยิ่ยามที่ถูลูบแ้มเบาๆ
พร้อมับลิ้นื้นที่ระหวัเี่ยวแลเปลี่ยนน้ำลาย ผมราฮือ
ทิ้น้ำหนััวลสู่อ้อมออเานหม ลมหายใิัทำให้ทรมาน
ผมรู้ว่าัวเอ้อถอนปาออมาไ้แล้ว แ่ลับยัไม่ยอมทำามที่สมอสั่
ผมมัวเมาับรสูบที่ียิ่ว่าในวามฝัน
อุหภูมิวามร้อนาร่าายน่วยให้หัวใอุ่น่าน ลิ่นมิ้น์อ่อนๆ
สุื่นว่าลิ่นหอมาอะไรทั้สิ้น
ผมลุ่มหลับรสูบนี้ราวำลัิยา
พยายามแนบริมฝีปาลไป้ำแล้ว้ำเล่าแม้ว่าโฬมะบหลัให้ผมพอไ้แล้ว
ลำัวอพวเราอเี่ยวแนบิันนเรื่อปรับอาาศไม่สามารถแทรไอหนาวเ้ามาไ้
ผมไม่สนใว่าผมะนั่อยู่บนัอโฬมแล้วมีอ้อมแนแร่โอบอ ผมสนแ่ารเลื่อนไหวออวัยวะบนใบหน้า
มอบวามหอมหวานให้แ่ันอย่าไม่รู้ัพอ
ถึว่าใรๆ ็บอว่าูบนั้นมีรสาิหวานล้ำ
ผมเยสสัย ว่าน้ำลายนมันะไปหวานไ้ยัไ
แ่ในวันนี้ผมไ้รู้แล้ว ว่าสิ่ที่หวานือวามรู้สึที่เิึ้นอนที่เราูบัน
ไออุ่นและลมหายใที่่อยๆ แลเปลี่ยน อัราารเ้นอหัวใในัหวะที่หนัึ้น
วามแนบแน่นออ้อมอ และไอเย็นทีแทรึมเ้ามาอนที่่าฝ่าย่า่อยๆ
ถอนใบหน้าออาัน
ผมหอบแฮ ทิ้หน้าบไหล่ว้าอโฬม
มือทั้สอำเสื้อเาแน่น ริมฝีปาผมบวมเ่อนไม่อาบันไ้สนิท
แ่ที่แย่ว่านั้นือหัวใอผมที่ำลัะระอนออมาาอ้า้าย
สิอผม่อยๆ ลับืนสู่ร่าาย หลัามันหายไปั้แ่หลายวัน่อน
ผมัปาัวเออย่าแร อยาลุออาัอโฬมแ่็ไม่รู้ะทำัวยัไ่อ
เลยไ้แ่นั่บหน้าอยู่แบบเิม
ท่ามลาวามเียบที่่ารออยว่าใระเป็นนเอ่ยปาึ้นมา่อน
ผมไม่รู้ว่าโฬมทำหน้ายัไ
เพราะเา็นิ่ไม่่าัน
ภายในห้อสูฯ มีเพียเสียหายใที่ัลอเล้านแยไม่ออ
ผมไม่อาปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานว่านี้ เลยยับัวหมายะลุออาท่านั่น่าอับอาย
แ่อ้อมแนที่รัเอวไว้ลับไม่ยอมผ่อนแรล
“เอ่อ...” ผมเหล่ามออย่าอื่น
หลบสายาที่เอาแ่้อหน้าผมไม่วา
“สายะไปไหนรับ” โฬมถาม
เสียอเาแผ่วเบาแ่็ยัอบอุ่นเหมือนเย
หัวใผมเ้นแรยิ่ว่าเิม
ไม่รู้ว่าแ่ไ้ยินเสียอเาแ่นี้ทำไมถึ้อเ้นแรว่าเ่า ผมเม้มปา
ี้นิ้วออไปมั่วๆ ที่ประูห้อ
“ห้อน้ำรับ”
“ไมุ่ยัน่อนเหรอรับ”
ไมุ่ยไม่ไ้เหรอรับ?
ผมถามในใ ใระไปล้าพูรๆ ัน
“สาย”
“ผม...” อยู่ๆ ลิ้น็แ็
ปา็หนันไม่สามารถพูอะไรออมาไ้ ผมบยี้ริมฝีปาัวเอเ้าหาัน เสาไปมอทาโน้นทีทานี้ที
“ือ... ผมเพิ่ะทำบีทไว้ เี๋ยวไปเอามาให้ฟันะรับ”
ผมอ้า ริๆ
บีทะเอามามิ์ับทำนออโฬมยัไม่เสร็ ไอ้ที่พูถึือัวที่ผมทำแล้วแ้
ทำแล้วลบไว้สิบว่าเวอร์ั่นนั้น่าหา ริๆ ผมไม่อบให้ใรฟัผลานที่ยัเป็นิ้นเป็นอันอผมเลย
แ่อนนี้็้อายผ้าเอาหน้ารอ่อนละวะ!
ประเ็นเ่าวันนั้นยัมอหน้าันไม่ิ
ประเ็นใหม่วันนี้เรื่อให่ว่าเิมสิบเท่าเลย
ให้าย
“เี๋ยว่อยฟั็ไ้รับ”
แ่โฬมลับไม่่วยผมเลยสันิ เายิ้ม ระับอ้อมแนให้แน่นึ้น
พร้อมับพยายามสบาับผมให้ไ้ “เรายัมีเวลาอยู่้วยันอีเยอะไม่ใ่เหรอรับ”
“เอ่อ...”
“สายรับ”
“ะ รับ”
“ทำไมสายถึูบรับ”
ฮืออ ใร็ไ้เอาน้ำมาสาผมที
ผมว่าผมำลัะถูเผาทั้เป็น
ร่าายผมร้อนนเหมือนยืนอยู่ลาอเพลิที่ำลัลุโน ผมเผลอลั้นลมหายใ
หลีเลี่ยสบวาสีน้ำาลที่ำลัพราวระยับ
“ผม...”
“ว่าไรับ” โฬมโน้มหน้าเ้ามาใล้ ลอเลียมูเ้าับ้าแ้ม
ผมที่ถ้าเป็นปิผลัเาออลับทำเพีย้มหน้าหุหลบ่อนใบหน้าแระเรื่ออัวเอ
นี่มันอะไรัน เิอะไรึ้นับัวผม!
แู่บูบเียวทำผมเป็นไ้ถึนานี้เลยเหรอรับ
ใร็ไ้อบผมที ทำไมผม้อมานั่อยู่บนัเพื่อนร่วมาน โนเาเอามูมาไถแ้ม
แล้วถามถึเหุผลว่าทำไมผมถึระโไปูบปาเา
แล้ว ผม ะ อบ ยั ไ!
“สาย”
“...” ผมเียบ ิะเล่นสรามประสาทับเา
ผมไม่มีทาอบำถามบ้านั่นแน่
เาะรู้ไม่ไ้ว่าผมประสาทินมาหลายวันเพราะอยา...
เอ่อ นั่นแหละ อยาลอ ริๆ ผมวระเป็นนี้ถามโฬม้วย้ำว่าทำไมวันนั้นถึไ้ทำท่าะแอบลัหลับผม
ผมวระเป็นฝ่ายถามและันเา แ่อนนี้ผู้ร้ายโมยูบลับลายเป็นผมะเอ
ให้ายเถอะ!
“สาย”
“...”
“ฟ้ารับ”
ใรฟ้ารับ
ผมมวิ้ว
ยอมเยหน้าึ้นมาสบาับเ้าอเสียเรีย ผมำไ้ว่าอนแรที่เาโทรมาโฬม็เรียผมว่าฟ้า
ทำไม้อฟ้า ผมื่อสาย สายที่แปลว่าท้อฟ้า็ริ
แ่ื่อสายมันเท่ว่านี่รับ
“ฟ้า”
“ื่อสายรับ” ผมบอ
ิ้วนี่มวนหน้าผาย่นไปแล้ว
“ฟ้ารับ”
“...”
“ีบนะรับ”
อะ อะไรนะรับ!!
ผมอ้าปาเหวอ มอรอยยิ้มเ็มแ้มที่ส่มาให้
มอวาสีน้ำาลที่้อไฟนลายเป็นสีอ่อน
มอใบหน้าูีที่ยอมถอยห่าออไปในระยะปิ
ีบ... เหรอ
ีบผมเหรอ!
“ผมอบสายั้แ่รั้แรที่เอเลย” โฬมบอ
เาไล้นิ้วโป้ไปามเรียวปาล่าอผมเบาๆ ในะที่ผมอึ้ิมี่อยู่บนัอเา “ทั้รอยยิ้ม
ทั้วามิอสาย”
“เอ่อ ผม...”
“ไม่้ออบหรอรับ สายแ่ทำัวปิเหมือนเิม”
แล้วผมะทำัวปิไ้ยัไละรับ...
“สายเป็นสายแบบนี้็น่ารัมาๆ แล้วรับ”
“...”
“ให้ผมเรียว่าฟ้านะ” เาบอ
มือ็ยัลูบแ้มผมเบาๆ ไม่ยอมหยุ “ให้ผมเรียฟ้าว่าฟ้าแ่นเียว”
_____________________________
Talk:
มาแบบสั้นๆ 5หน้า A4 ับาๆ เียวแ่ะเปลี่ยนเนื้อเรื่อรั้ให่!
ที่เราับแ่นี้ เพราะอนนี้เมนไอเียเรามีแ่ให้พี่โฬมรุน้อรๆ เลิเนียนไ้แล้วว
ส่วนเ้าสายเอ๋อแไปแล้ว่า 5555
มาเาันีว่า เ้าสายะอพี่โฬมูบอีหรือเปล่าน้า 
ฝาผลานเรื่อนี้ไว้ในอ้อมใทุน้วยนะะ
รัทุนนนน 
ะรีบมา่อ่า
อาะ 2 วันบ้า 3 วันบ้าเนอะๆ
โปรเบเราใล้ะ้อส่แล้ว แ้ๆ
ความคิดเห็น