คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : จรดฟ้า: บทที่ 14
บทที่ 14
“ฟ้ารับ ื่นไ้แล้วนะ ถึแล้ว”
แรสะิที่หัวไหล่พร้อมเสียเรียทำให้ผม่อยๆ
รู้สึัว ใรบานยัเรียผมอยู่เรื่อยๆ พร้อมเย่าัวันไม่แรนั
ผมลืมาปรือปรอยึ้นมอ ภาพรหน้าพร่าเบลอไม่น้อย ทั้ยัโลเลราวับอยู่บนเรือลาทะเลว้า
ผมเห็นสันรามสวย่อนเป็นอย่าแร
ยมือยี้าเบาๆ เมื่อทุอย่า้อนทับันเป็นสามั้น
ศีรษะปวหนันไม่อาผึ้นมาไ้ ผมพยายามหรี่าเพ่มอใรสันรหน้า
เือบนาทีว่าวาอผมะับไ้ว่าภาพรหน้าือใร
“โฬม?” ผมถาม เสียแหบพร่าราวนาน้ำทั้ๆ
ที่รอเรื่อื่มมึนเมาลท้อเป็นว่าเล่น
พอยับัวเล็น้อยโล็ราวับเหวี่ยลับหัวพลิว่ำ
ผมลื่นไส้น้อทิ้ร่าพิเบาะเหมือนเิม ่อนะราึมำอย่าไม่สบายัว
“ไหวไหมรับ ให้ผมไปส่ไหม”
ฝ่ามืออุ่นลูบลมาบนหัว ผมมอสบับวาที่อนนี้ลายเป็นสีน้ำาลเ้ม
เายิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยนเหมือนเย
ผมสูหายใ อนแระส่ายหน้าปิเสธ
แ่พอยับัวนิเียวหัว็เหวี่ยไป้าน้าทันที น้อรีบร้อนว้าไหล่ว้าที่ยับเ้ามา่วยประอันไว้แน่น
“ไป อึ ไปส่็ีรับ”
ผมบอพร้อมลืนบาอย่าที่เรียมย้อนออมาลอไป
โฬมมวิ้ว
เาไม่ไ้ยิ้มแล้วเมื่อเห็นผมมีสีหน้าไม่่อยี
ร่าสูันให้ผมนอนเอนไว้่อนที่เาะลารถแล้วเินอ้อมมาทาฝั่้านับ
ผมพยายามทำัวไม่ให้เป็นภาระมาที่สุ พอเาับผมยับไปทาไหน
ผม็โอนอ่อนไปาม้วยวาม่ายาย โฬมยื่นยามมาให้
ส่วนผม็รีบว้ามา่อมูทันทีเพื่อลายอาารลื่นเหียนที่ำลัเผิอยู่
ให้ายเถอะ เฮียเ็ม็ไม่ไว้ีวิันเลยสันิ
ีหน่อยที่พอไ้นอนผม็ล้ายะมีสิมาว่าเิม
ผมโอบแน้า้ายรอบลำออนัวสูว่า
ส่วนโฬม็สอมือเ้ามาประอเอวผม เาปิประูแล้วล็อรถ่อนะ่อยๆ
พยุผมเ้าไปในอนโ
ระหว่าทายาม่วยีวิผมไว้ไ้หลายรั้มา
ผมเลยยัมันไว้ในรูมูโยไม่เอาออมา เพราะถ้าามันไปแ่เพียเสี้ยววิ
ผมไ้อ้วออมานหมพุแน่ๆ
“ั้นไหนรับ”
ผมบอเลั้นและเลห้อไปโยไม่สนใวามเป็นส่วนัวอีแล้ว
เราะไม่ื้อรั้นในอนที่เรา้อารวาม่วยเหลือ
ระหว่าอยู่ในลิฟ์ผม็วานหาีย์าร์ห้อให้ับโฬม
พลาออนุาเาอย่าเรใว่าอพิหน่อย
เพราะผมไม่สามารถทรัวบนาสอ้าที่อ่อนเปลี้ยอัวเอไ้อีแล้ว
อยาทิ้ัวลไปนอนเสียเี๋ยวนี้เลย ให้าย
“ะอ้วไหมรับ”
ผมพยัหน้าเบาๆ
สีหน้าไม่สู้ีนโฬมรีบพาผมเ้าไปในห้อน้ำทันที
ผมทิ้ัวลนั่หน้าัโร
หันไปบอให้อีนออไป่อนเพราะไม่อยาให้เาเห็นสภาพน่าอสูอผมนั
แ่โฬมลับเพียแ่ส่ยิ้มบาๆ แล้วเริ่ม้นลูบหลัผมเบาๆ
หลัามีารระุ้น
ท้อไส้ผมที่ปั่นป่วนอยู่แล้ว็ไ้ทีัารายทุอย่าที่ินไปออมา
ผมอ้วนหมแร แสบอและวาไปหม น้ำาไหลออมาไม่าสาย
และลูา็แ่ำนโฬมรีบพาไปล้าหน้าแล้วลาไปนอนโยเร็ว
ผมถูวาลบนเียอย่าแผ่วเบา แอร์่อยๆ
ปรับอุหภูมิห้อให้เย็นึ้นนไม่เหนียวัวอีแล้ว
แ่ผมลับยัเวียนหัวและโลหมุนไม่เลิ
“เี๋ยวผมไปแล้วนะรับ”
โฬมทีู่แลผมเป็นอย่าีเินเ้ามาห่มผ้าให้ ่อนะลูบหัวเบาๆ แล้วบอลาัน
แ่ผมลับว้าายเสื้อยือเาเอาไว้ ้อนามอ้วยวาที่ยัแ่ำนน่าลัว
“ี่โมแล้วรับ”
“ีสี่แล้วรับ นอนไ้แล้วนะ”
ผมมอใบหน้าอ่อนโยนพลาบปาใ้วามิ
่อนะัสินใระุายเสื้ออโฬมอีรั้
“นอนที่นี่่อน็ไ้นะรับ ึแล้ว”
“...ฟ้าโอเเหรอรับ?”
“โฬมอุส่าห์ไปรับแล้วยัูแล”
ผมบอเสียเบา้วยวามอับอาย “ับรถลับอนนี้... ผมเป็นห่ว”
“...”
“...”
“พูแบบนี้ผม็ไม่ยโทษให้หรอนะรับ”
“เอ๋?”
โฬมไม่พูอะไร่อ
เาับมือผมออาเสื้ออเา่อนะยัมันลับเ้าใ้ผ้าห่ม
แ่ผมไม่ยอมเพราะลัวเาะับรถลับบ้านเอริๆ
วามรู้สึผิอบั่วีบัับให้ผมแ่้อาับเา่อไปนว่าะไ้ำอบที่น่าพอใ
“ฟ้ารับะสว่าแล้วนะ”
“นอน้วยันนะรับ” ผมย้ำ “นะรับ”
“...”
โฬมแสสีหน้าแบบที่ไม่เยเห็นมา่อน
เาะัแล้วเบนศีรษะหนีไปทาวา พลาพ่นลมหายใออมาอย่าแร
ผมมอไม่เห็นว่าเามีสีหน้ายัไเพราะเส้นผมที่เริ่มยาวแล้วอโฬมลมาปรหน้านหม
“อย่าไปเมา่อหน้านอื่นอีนะรับ”
“...?” ผมเลิิ้ว้วยวามน
โฬมถอนหายใอีที
ยับัวมานั่ลที่้าเียแ่ไม่ยอมหันหน้ามาสบาันอยู่ี
“เมาแล้วเป็นแบบนี้ ับใร็ห้ามนะรับฟ้า”
ผมไม่เ้าใ เลยยันัวลุึ้นนั่เพื่อับเ่าถประเ็นน่าวยนี้อย่าริั
แ่แอลอฮอล์ในระแสเลือที่ยัไม่หายไปไหนทำให้ผมเไปเมาเพราะโลเหวี่ยวอย่าับไวิ้
สุท้าย็เป็นโฬมที่เ้ามา่วยพยุผมอีรั้ ผมราฮือ
บหน้าลบนหัวไหล่ว้าที่ยัมีลิ่นหอมอสบู่อาบน้ำอยู่เลย
“หมายวามว่าไรับ”
“...” โฬมไม่อบอีแล้ว เาันผมลับลไปนอน
พอึ้นๆ ลๆ มัน็เวียนหัวนผม้อยอมปิเปลือาเพื่อปรับให้สมอลับมาเป็นปิ
ลำอยัแสบร้อนาารอาเียนเมื่อี้ไม่หาย
ผมไม่อยาอัโรนอนหลับ่อหน้าโฬมหรอนะรับ น่าอายะาย
นัวสูเินไปปิไฟห้อนอน่อนะลับมาสอัวลนอน้าๆ
บนเีย ผมเลยหันไปยิ้มาหยีให้เพราะเายอมทำามำออผม
“อบุนะรับ อึ” ผมบอ
แ่็หลุสะอึไปหนึ่ทีเพราะลมีึ้นมา่อที่อ
โฬมหันมายิ้มให้ผมอีรั้
วามือลูบหัวผมเป็นรั้ที่เท่าไหร่อวัน็ไม่รู้
รู้สึะโนลูบบ่อยแ่ผม็ไม่ไ้ใส่ใ
เมื่ออาาศเย็น่ำับผ้านวมอุ่นสบายำลัวนให้ผมลับเ้าสู่ห้วนิทราอีรั้
ผมอ้าปาหาว
หันะแ้าแล้วสอมือเ้าที่ใ้หมอน เป็นท่านอนประำที่ทำให้ผมหลับสนิท
แ่ลับไม่ยอมปิเปลือาลสัที เพราะเมื่อโฬมมานอนอยู่้าๆ
นั้นทำให้ผมเห็นหน้าอเาใล้ว่าทุที
ฤทธิ์น้ำเมาสามารถทำอะไรไ้บ้า
นอาเหวี่ยโลทั้ใบให้หมุนนน่าเวียนหัว
ผมไม่เยพิสูน์มันสัที
รู้แ่เพียว่ามันทำให้ผมมีวามล้าพอที่ะทำอะไรามใอยาอัวเอ
อย่าเ่นารยับัวเ้าไปนระยะห่าระหว่าเราสอนย่นระยะลนเหลือไม่ี่เน์
โฬมที่นอนหายหันหน้ามามอผม้วยวามสสัย
“ทำไมถึไปรับผมเหรอรับ” ผมถาม ทั้ๆ
ที่วาำลั้อริมฝีปาที่มอไม่่อยเห็นในวามมื
“ุเ็มโทรไปเรียรับ”
“รบวนโฬมแย่เลย” ผมบ่นเบาๆ “ริๆ
ผมไป้าห้อเ่็ไ้”
“ฟ้าไปนอนห้อเพื่อนบ่อยเหรอรับ”
ถ้าผมไม่ไ้ิไปเอ น้ำเสียนุ่มนวลนั้นห้วนึ้นมาถึสามส่วน
รวมถึร่าสูโปร่ที่หันะแ้ามา้อหน้าผมอย่าริั
“็... บ่อยนะรับ แ่่วนี้ไม่่อยไ้ไปแล้ว”
ผมบอไป้วย อ้าปาหาวไป้วย
“นอนเียเียวันเหรอรับ”
“อ๊ะ... รับ”
“อันปิเหรอรับ”
“เอ่อ ็ใ่รับ...”
“แล้วเยให้เามา้าที่ห้อไหมรับ”
“ะ เยรับ”
ผมย่นอเมื่อใบหน้าหล่อเหลายับเ้ามานสันมูเรานัน
ิ้วอโฬมมวแบบที่ไม่เยเห็นมา่อน ทั้ริมฝีปา็ไม่มีรอยยิ้มประับอีแล้ว
เา้อาผมนิ่
วามมืทำให้ผมมอไม่เห็นประายวาววาบที่ำลัเ้นเร้าอยู่ภายในลูา
แ่อารม์ที่แปลไปอโฬมนั้นผมสัมผัสไ้อย่าัเน
“โฬม?”
“เฮ้อ” ผู้ายรหน้าถอนหายใพรืให่
เาุหน้าลในหมอนใบโ
่อนะถอนหายใออมาเป็นรอบที่สอพร้อมับบ่นบาอย่าึมำในลำอ
“เป็นอะไรรึเปล่ารับ”
“เป็นสิรับ”
“อ๊ะ เป็นอะไ-”
“หึรับ”
“...!”
วาสีน้ำาลเ้มเยึ้นมาสบ
สะท้อนวามริัพร้อมน้ำเสียที่หนัแน่นมั่น
ล้ายับสิ่ที่พูออมานั้นือวามริแท้ไม่มีแ่เิม
หัวใอผมสั่นระรัว
ราวับะระเ้หลุออมาน้อยมือึ้นุมมันเอาไว้
ใบหน้าผมที่แอยู่แล้วลับยิ่แานมาว่าเ่าเพราะวามร้อนที่แผ่ออมาาร่าาย
ผมหลุบาหนีวาริัู่นั้น
แ่โฬมลับรั้ปลายาไว้เพื่อไม่ให้ผมหันหน้าหนี
แอลอฮอล์ผลัันให้ผมล้าสบาับเาอีรั้
มันทำให้รู้ว่าราวนี้โฬมเลื่อนทั้ัวและใบหน้าเ้ามาใล้ว่าเ่า
ลมหายใอเาระทบริมฝีปาอผมอย่าั ผมลั้นหายใ้วยวามื่นระหน
วาามอ้ายมอวาล่อแล่
อาารมึนเมาล้ายะสร่าในทันทีที่ลิ่นลมหายใอโฬมถูสูเ้ามาในร่าาย
“ฟ้ารับ” เาเรียผมเบาราวระิบ
ึมือผมให้ทาบลไปบนอ้าวา
สัมผัสอวัยวะภายในที่เ้นแรไม่่าาหัวใผมเลยสันิ
“เอ่อ...”
“ผมอบฟ้านะรับ”
ึ...ั
“ผมรู้สึไม่ีเวลาเห็นฟ้าไปอับใร ถึนๆ
นั้นะเป็นเพื่อนสนิทอฟ้า็าม”
“ผม...”
“ผมหวนะรับ”
ึั ... ึั
“ทั้หึ ทั้หว” ฝ่ามือร้อนวาลบนแ้ม
เลี่ยใ้าอผมเบาๆ
ผมลืนน้ำลาย
ไม่สามารถหลบวาที่้อันมาอย่าสื่อวามหมายไ้เลย
ราวับผมลายเป็นปูนปั้นไปแล้ว เพราะร่าายล้วนแ็ทื่อไปเสียทุส่วน
แม้ะลืนน้ำลายยัทำไ้ยาเย็น
“โฬม ือ...”
“รับ?”
“ผมับเ่เป็นแ่เพื่อนัน”
“ฟ้าอแน่นนานั้น ถึเป็นเพื่อนผม็หึนะ”
โฬมยิ้มให้ผมแล้ว หัวใผมล้ายลายแรบีบรัลนหายอึอั แ่มัน็ยัเย่ารัวๆ
ราวเิแผ่นินไหวภายใน ผมุมหัวใัวเอไม่เลิ
นัวสูหลุบามอมืออผม่อนะอมยิ้มเล็ๆ “ับผมฟ้ายัไม่เยอเลยนะ”
“...” ผมเียบิ
ไม่ใ่ว่าเาอิาหรอเหรอแบบนี้
“โฬมอยาให้ผม...อ?”
โฬมยิ้ม ไม่ยอมอบอะไร แถมไม่พยัหน้าหรือยับัวสันิ
ผมรุ่นิับัวเอ
มอลึเ้าไปในหัวใที่ำลัหวั่นไหวแบบไม่้อสสัย ่อยๆ
ลายมือออาอ้า้ายแล้วเอื้อมไปโอบรอบเอวสอบใ้าเาสั้น
ยับัวเ้าไปนแผ่นออพวเราแนบสนิทันโยสมบูร์
หัวใผมเิวามรู้สึี๊ึ้นมาน้อเบ้หน้า
เหมือนมันถูผูไว้ับรถไฟเหาะ และในัหวะที่ำลัิ่ลพื้นแบบเ้าสิบอศา
มัน็หลุออมาแล้วลอยว้าอยู่ในอาาศ อาารวูบวาบทำให้ัวผมสั่น
รวมถึมือทั้สอ้าที่ไม่ล้าแะลบนผิวหนัอโฬมแบบริั ึทำไ้แ่วาลอยๆ
ไว้แบบหวั่นลัว
“ผะ ผมอโฬมแล้ว...”
“แบบนี้ไม่น่าเรียว่าอนะรับ” โฬมหัวเราะ
้มลมอมืออผมที่ไม่ไ้วาทาบลไปบนเอวอเา้วย้ำ
เาเลื่อนมือมาโอบรอบเอวอผมบ้า แถมยัวาลมาแบบเ็มๆ นผมสะุ้โหย
“อ๊ะ”
ผมร้อเสียหลเมื่อร่าถูระับเ้าไปในอ้อมออย่าแนบแน่น
ปาอผมนเ้าับแ้มอเาอย่าแร
ใบหน้าอพวเราแนบิันมา และ้วยระับใบหน้าที่เท่าัน
ทำให้โฬม้อเยหน้าึ้นเพื่อให้พวเราไม่แย่อาาศันหายใ
ผมัวสั่นระริ แ่็พยายามสูหายใระับอารม์
แอลอฮอล์อาสร้าวามล้า แ่็แถมมา้วยวามอ่อนไหวที่มาว่าปิ
ผมอนโทรลัวเอไม่ไ้อีแล้ว ล้ายสมอมันาวโพลนนไม่อาไร่รอสิ่ใไ้อี
โฬมลูบหลัผมเบาๆ หัวให้ผมุลบนไหล่อเา
“นอนนะรับ ฟ้าะสว่าแล้ว”
ผมเม้มปา ลิ่นัวหอมๆ
อเายิ่ทำผมาสว่าโร่
“โฬม...”
“รับ?”
“อบผมริๆ เหรอ”
“อบสิรับ”
ผมนิ่ระับหัวใเพราะลัวว่าเาะสัมผัสไ้ถึแรสั่นสะเทือนอมัน
“ผม... ยัไม่แน่ใ”
“ไม่เป็นไรรับ ผมรอฟ้าไ้”
ผมำเสื้อยือโฬมนยับย่นหลัไ้ยินน้ำเสียอ่อนโยนับประโยนั้นอเา
“โฬม...” ผมเรียื่อเาอีรั้
ราวนี้โฬมพ่นลมหายใใส่หัวผม ่อนะบหลัเบาๆ
เป็นารปราม
“ทำไมไม่ยอมนอนรับ หืม”
“ผมยัมีเรื่ออยาถาม...”
“วันนี้เป็นเ็ื้อเหรอรับ”
“...”
“ั้แ่ปล่อยัวเอให้เมาเละเทะแล้วนะรับ”
“โฬม...”
“ว่าไรับเ็ไม่ี”
“อโทษรับ” ผมบอเสียหอย
ลืนประโยที่อยาพูริๆ
ลอไปเพราะโฬมทำเสียุนผมรู้สึเหมือนเ็ำลัโนอบรม แม้บนหัวะมีมืออุ่นลูบเบาๆ
แ่็พอะรับรู้วามไม่พอใที่แผ่ออมาาัวอน้าๆ ไ้อย่าัเน
“พรุ่นี้่อยุยเรื่อนี้นะรับ
ผม้อุเสียหน่อย”
“ไมุ่ไม่ไ้เหรอรับ” ผมถาม
เยหน้ามอเาอย่าอร้อ
“ถ้าไมุ่ ฟ้า็ะทำอี”
“...” ผมเียบเพราะพูวามริ
สุท้ายถ้าไปื่มับเพื่อนหรือนรู้ัที่สนิทันอี
ผม็อาะปล่อยัวให้เมาเละเทะอีไ้
เพราะเ่าไม่เยบ่นถ้าผมะลายร่าเป็นหมาให้มันแบลับห้อ
อันที่ริไม่เยมีนุผมเลยสัรั้ ยเว้นเ่าที่อบบ่นวุ่นวายไม่ไ้สาระ
มีโฬมเป็นนแร...
หัวใผมทั้ริ่เรทั้อุ่น่าน
หลาหลายอารม์วิ่วนนับไม่ถ้วน แ่รวมๆ ็ไม่ไ้แย่นั
ผมำลัมีวามสุับสิ่ที่โฬมระทำให้ัน แม้เาะบ่นผมอยู่็าม
“ถ้าราวหน้าไม่ใ่เพื่อน แ่เป็นนอื่น
อผมแาย”
“แ่ว่า...” ผมำลัะเถีย
แ่นในอ้อมแนลับส่เสียู่ให้ผมหยุพู
“พรุ่นี้่อยุยนะ อนนี้นอนไ้แล้วรับ”
“ผม...”
“ไม่นอนผมีนะรับ”
ผมเบ้ปา มุหน้าลบนออโฬมเพื่อหนีารลโทษ
แปลๆ แหะ ผมเป็นรอเานานี้ั้แ่เมื่อไหร่
ให้ายเถอะ
“แ่ว่า...”
“เมาแล้วนอาเรื้อนยัพูมาอีเหรอรับฟ้า”
“ผมอยารู้นี่น่า” ผมทำเสียอ่อย
“ำถามสุท้ายนะรับ”
โฬมูอ่อนออ่อนใับผมเอามาๆ เลย
แ่ถ้าผมไม่ไ้พู ผม็นอนไม่หลับริๆ
นั่นแหละ
หัวใผมบีบรัแน่นอนพยายามเ้นเสียลั่นออมาเป็นประโย
ผมไม่ยอมเยหน้ามอู่สนทนา
เอาแ่เบียัวใล้ิอีฝ่ายแน่นเพื่อันัวเอาวามเินอาย
“โฬมว่า... ผมูบเป็นยัไ”
“อะ อะไรนะรับ”
“ผมอยารู้ ว่าูบผมเป็นยัไ...” ผมบอเสียเบา
ไม่รู้เาไ้ยินไหมเพราะมันิอยู่ในลำอไปแล้วรึ่เสีย
“ฟ้า...” โฬมเรียื่อผม
พยายามะันัวผมออมามอหน้าแ่ผมฝืนแร้านไว้
“แ่อบ...” ผมท้ว
“ฟ้ารับ”
“มันเป็นูบแร ผมอยารู้”
ผมไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นหลัาประโยนั้นถูพูออไปนบ
ร่าอผมถูเหวี่ยไปมา่อนะโนทาบทับไว้้วยน้ำหนัที่มาาผู้ายัวสูที่วระนอนอยู่้าๆ
โฬมบ่าผมิเีย
โน้มหน้าลมามอสบาันผ่านวามมื
“ูบอฟ้า้อีสิรับ”
เาหายใแรเหมือนำลัื่นเ้น
ส่วนผมลืมวิธีารหายใไปเรียบร้อยแล้ว
“อ๊ะ รับ”
ผมที่ทิ้่อว่าให้บทสนทนานานเินไปสะุ้อบเพราะเพิ่ิไ้
ยื่นมือออไปหมายะผลัอนัวสูให้ยับออไปห่าๆ
แ่โฬมลับรวบ้อมือผมไว้แล้วมันลนยับไปไหนไม่ไ้อี
“ฟ้ารับ”
“ือ...”
“แล้วูบอผมเป็นยัไสำหรับฟ้า”
ผมเม้มปา ไม่ล้าอบ
วาหลุบมอริมฝีปาสวยที่อยู่ห่าออไปเพียไม่ี่เน์
แรึูนั้นยัวนให้ปาัวเอลไปเสมอ
ผมลืนน้ำลายลออึให่ รั้สายาัวลไปที่ลูระเืออน้านบน
“ผม... ผม...”
“...”
“ผมอบมั- อื้อ”
__________________________________
Talk: มาแ่หัววันเียวววว 55555555
พี่โฬมแ็ุน้อไ้เท่านี้แหละ แ่ับนายเ่า ใราปัยรู้ววววว 
ริๆ นเมา ถ้าไม่ไ้วาร์ปไปเลย ็มีสิันทุน แ่รู้ิไหมไม่แน่ใ่ะ ฮา อ้วแปบๆ ็สร่าแล้วเนอะ
เผื่อมีนสสัยว่าทำไมน้อเมาแล้วยัพู้อเป็น่อยหอย
น้อสายะเรื้อนเวลาเมา แ่พอรึ่มๆ ะลายเป็นพูไม่หยุนพี่ะี้นเอาแล้ว เอิ้
ฝาน้อไว้ในอ้อมใเหมือนเิม เ้าสายเินทามาเลยรึ่เรื่อแล้วเนอะะ 
อยู่้วยันไปเรื่อยๆ นะะ ใรที่มาใหม่็ยินี้อนรับบ
ว่าๆ เม้นุยัน็ไ้น้า รัทุๆ นเลย ฮึ้บบบบ
ความคิดเห็น