คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 ►
หลังจากที่รู้ว่าลูกชายตัวเองมีรักแรกเป็นแมวเปอร์เซียก็เรียบร้อยเลยครับ
ได้เลี้ยงแมวตัวนั้นเรียบร้อย...
"ป๊าฟาน ยอลให้โซจูนอนกับยอลได้มั้ยฮ้ะ"
"ไม่ได้ครับ โซจูยังไม่ฉีดยาเลย เดี๋ยวยอลจะติดเชื้อโรคกับมันเอานะครับ"
"โซจูสะอาดนะยอลหอมมันบ่อยจะตาย"
"หอมแต่โซจูนะ ไม่หอมป๊าบ้าง หื้ม?"
"ป๊าไม่มีขนเหมือนโซจูนิ่"
อึ้งแรง นี่ต้องทำให้หน้าขนขึ้นก่อนเหรอลูกชายตัวดีถึงจะยอมหอมเขาเนี่ย
"ป๊า ยอลหิวแล้ว"
เด็กน้อยทำปากจู๋ มือข้างหนึ่งก็ลูบท้องไปด้วย อู๋ฟานหมั่นเขี้ยวเด็กคนนี้เป็นบ้าอยากจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำได้แค่...
"ค้าบ เดี๋ยวป๊าพาไปกินต๊อก"
"เย่ ป๊าฟานใจดี๊ใจดี"
แต่ด้วยความที่กลัวลูกชายจะได้ใจเกินไป…
"หอมป๊าก่อนแล้วจะพาไป"
"-0-"
"เร็วๆครับ"
"ป๊าไม่มีขน"
"เอ้า จะหอมรักแร้ป๊าไหมล่ะ ขนเพียบเลย"
เด็กน้อยเอามือป้องปากแล้วหัวเราะ ตลกหรอครับ แหม่ อู๋พูดเองอู๋ยังฮาเลยครับ พูดไปได้ไง ตลกแรง (-_-)
"ให้ยอลหอมรักแร้ป๊ายอลขอไปจูบส้นเท้าโซจูดีกว่า"
อึ้งแรงรอบที่2... ลูกชายเขาเป็นคนขี้ประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมประชดแบบนี้
"ยอลพูดให้ป๊าเสียใจอีกแล้วนะครับ เห็นโซจูดีกว่าป๊าแล้วเหรอ วันหลังป๊าจะจับมันไปต้มกินเลย"
"ก่อนต้มป๊าอย่าลืมถอนขนมันด้วยล่ะ มันจะฝืดคอเวลากิน"
ชานยอลเอานิ้วจิ้มคอตัวเองแล้วทำหน้าแหยๆ
อู๋มีอะไรจะบอก...
อู๋ไม่ทนแล้วครับ จับเจ้าลูกชายที่พูดต่อปากต่อคำกับเขาจนหน้าหมั่นไส้ หมั่นไส้มากครับจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอดเลย
"หื้อออ ป๊าอย่าหอมยอลแรง แก้มยอลช้ำหมดแล้วT^T"
"ใครสอนให้ยอลทำตัวแบบนี้ครับ?"
"แบบไหนฮ้ะ -0-"
"แบบนี้"
"แบบนี้เป็นยังไงฮ้ะ"
"อย่ากวนป๊าได้ไหม"
"เอ้า แล้วแบบไหนล่ะฮ้ะ-3-!"
"แบบน่ารักๆแบบนี้"
พูดเสร็จก็เอื้อมมือไปบีบแก้มเจ้าลูกชายตัวน่ารักของเขา เด็กน้อยทำหน้ายู่ก่อนจะเอื้อมมือของตัวเองให้บีบแก้มของอี้ฟาน แต่ อย่าเรียกว่าบีบเลยหยิกจนจิกเลยล่ะ...
"โอ้ยย ป๊าเจ็บT^T"
"ป๊าทำยอลก่อนทำไมล้ะ"
"ฮรืออออ ก็ป๊าหมั่นเขี้ยวอ่ะ"
"ยอลหิววววว!!!"
"ค้าบๆ ไปกินต๊อกกันเถอะเน้อะ”
10 %
หลังจากพาไอ้ตัวเล็กไปกินต๊อกเสร็จ เจ้าอุ๋งน้อยก็หลับปุ๋ยคารถเลย อยากจับมาฟัดอีกสักรอบแต่คงไปกวนไอ้ลูกชายเปล่าๆ แถมตื่นขึ้นมาตอนยังง่วงก็จะหงุดหงิดไปอีก งองแงงใส่เขาอีก อยู่เฉยๆนี่แหล่ะดีที่สุด
"งืออ..."
อ่าว...ผมคิดดังไปเหรอ ตื่นซ้ะอย่างนั้น
"ป๊า...โซจูกินอะไร?"
ตื่นมาเพราะห่วงแมวเองเหรอ -_-
"กินปลาทูครับ"
"แล้วไหนปลาทู?"
อืม ลืมไปเลย... แต่ถ้าตอบว่าไม่มี ลูกชายก็คงจะ 'ทำไมป๊าไม่รู้จักซื้อ! อย่างนี้โซจูจะกินอะไร ถ้ามันอดตายขึ้นมาจะว่าไง!’
นี่ลูกหรือเมียก็ไม่รู้สั่งอู๋ได้ทุกอย่าง เฮ้อ
"ปลาทูอยู่ในตู้เย็น”
"ป๊าโกหกอ่ะ"
"เอ้า ไมว่างั้น"
"ยอลเพิ่งไปเปิดดูตู้เย็นก่อนออกไปกินต๊อก ในนั้นไม่มีปลาทู"
อือหือ นี่ยอลยังเด็กอยู่ใช่ไหม ถามใจตัวเองดู
"ฮ่าๆๆสงสัยป๊าจำผิด เดี๋ยวไปจอดซื้อตลาดข้างหน้าก็ได้เน้อะ"
หัวเราะฉีกยิ้มเห็นเงิงกลบเกลื่อนเพราะไอ้ตัวเล็กมันมองมาแบบ 'โกหกเหรอ กลับบ้านไปจะขี้กลางบ้านให้ตามมาเช็ดเลยคอยดู'
อู๋กลัวครับ กลัวแรง
วิ่งไปซื้อปลาทูนึ่งมา2ตัวแล้วก็วิ่งขึ้นรถด้วยความเหนื่อยล้า ไอ้ลูกชายที่นั่งรอในรถมองถุงปลาทูในมือก่อนก็คว้าไปแล้วยกขึ้นมาดม
"ทำไมมันเหม็นจังเลยฮ้ะ T^T"
"ปลาทูก็กลิ่นแบบนี้แหล่ะครับ"
"โซจูจะกินได้ไหมน้า..."
โถ่ ถ้าแมวนั่นไม่ยอมกินปลาทูที่อู๋อุส่าห์รีบวิ่งไปซื้อสุดชีวิตเพราะกลัวร้านปิดล่ะก็ อู๋จะเอาไปปล่อยข้างถนนจริงๆครับ เป็นคนหล่อต้องใจหมา #ผิดๆ
แล้วสิ่งที่กลัวที่สุดก็เกิดขึ้น...
"ป๊า โซจูไม่กินปลาทู"
ป๊าฟานอยากจะบอกยอลมากว่า ถ้าป๊าไม่รักยอลจริงๆเนี่ยป๊าไม่เอาไอ้แมวนี่มาเลี้ยงหรอกนะ ฮรือออภาระชิบหายเลย
"ป๊าว่า มันคงไม่หิว"
"ทำไมจะไม่หิว เป็นป๊าป๊าจะหิวป่าวถ้าไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าจนตอนนี้"
ฮรืออออออ ทำไมถึงเถียงป๊าแบบนี้ เอาเราเป็นเปรียบเทียบกับแมวเฉยเลย ใครสั่งใครสอน (รู้สึกว่าก็มีแค่อู๋ฟานคนเดียวที่เลี้ยงสั่งสอนมา)
"หิวครับ..."
"ใช่ไหม แล้วทำไมโซจูมันจะไม่หิวล่ะ ยอลว่ามันไม่ชอบกินปลาทู"
พูดงี้คือจะให้เอาอะไรให้มันทานล่ะครับคุณลูกชาย ขอพูดอีกรอบ นี่ลูกหรือเมีย .... T^T
20 %
สุดท้ายเมื่อคืนก็ได้เสียสละปลาทูน่าที่ซื้อมาทำแซนวิสกินตอนเช้าก่อนไปเรียนให้โซจู...
หืมม อู๋ยังเรียนอยู่นะครับแต่มีลูกแล้วแปลกใจใช่ไหม จงแปลกใจต่อไปครับ ยิ้มอ่อน
"ป๊าตื่นได้แล้ว ยอลจะไปโรงเรียน"
"ไม่ไปสักวันไม่ได้เหรอ ป๊าขี้เกียจตื่น"
"ป๊าก็ต้องไปเรียนเหมือนกันนิ่!"
"ป๊าเรียนคาบบ่ายนู่น"
อู๋จะเป็นอย่างนี้ทุกวันพุธ-พฤหัสครับ ติดละครน้ำเน่าหลังข่าวจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ถึงจะบอกว่าน้ำเน่าก็เถอะ แต่ก็ทำอู๋ฟานคนนี้เสียน้ำตามาแล้วนะครับ
"ป๊า! ยอลบอกให้ตื่น"
โดนมือเล็กๆนั่นทุบตีไปหลายรอบ ชีวิตอู๋โครตอนาถเลยครับ แทนที่จะเป็นคนไปปลุกลูกไปโรงเรียน แต่นี่ให้ลูกมาปลุกไง เฮ้อ
สุดท้ายก็ต้องจำใจตื่นไปส่งยอลในสภาพที่ไม่อาบน้ำอย่างนั้นแหล่ะครับ พอจะอาบไอ้ตัวเล็กก็มองมาแบบ 'นี่ยังจะอาบอีกเหรอ รู้ไหมนี่กี่โมงกี่ยามแล้ว!' อืม อู๋กลัวครับ...
"บ๊ายบาย ตั้งใจเรียนนะครับเดี๋ยวตอนเย็นป๊ามารับ"
"ค้าบ จุ๊บๆ"
"จุ๊บๆ"
ฮรืออออออหลงครับหลงลูกชายตัวเอง ก่อนไปโรงเรียนยังมาจุ๊บๆแก้มเราอีกฮรือออหลงแรง ป๊าว่ายอลไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วอยู่บ้านกับป๊าดีกว่า ป๊าฟานคิดถึงยอล T^T
♡. (-.-)=3
"คาริสึ ไปแว๊นกับพวกพี่ม้ายวันนี้"
"ไม่ปายย"
"โถ่ ไอ้ฮุนอย่าไปยุ่งกับคุณพ่อยังหนุ่มเลย ติดลูกอย่างกับติดเมีย แหม่"
"เอ้า ไอ้ไม่ขาวมึงก็พูดแปลกๆ จะให้กูปล่อยยอลไว้บ้านคนเดียวหรือไง คิดนะครับคิด"
"อั้วไม่อยากจะเชื่อเลยน้าอาอี้ฟาน จากที่ลื้อไปแว๊นกับพวกอั๊วไม่เว้นวัน พอมีชานยอลน้อย้ข้ามาในชีวิต ลื้อก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย"
คือ ถีบไอ้ฮุนได้ไหมเวลานี้ จะดัจริตพูดสำเนียงจีนทำฮาร์ไร
"เซมๆ ไอก็เห็นด้วยกับยูนะเซฮุนนา"
เกลียดพวกมึงจัง #แท็กเซฮุนกับไอ้จงอิน
"ไม่ไปจริงอ่อวะ"
"ไม่ไปโว้ย"
"จีซูก็มานะ"
"..."
"แหม่ ชะงัก ไอ้อู๋ชะงักเลยครับ เฮ้อ ก็คิดดูดีๆนะครับเพื่อน แต่มึงไม่ไปก็ดีเหมือนกัน กูไม่อยากให้บรรยากาศมันมาคุเท่าไหร่"
"อย่าไป ถ้ามึงยังลืมเขาไม่ได้"
จีซูเหรอ มาทำไม
แล้วใครบอกลืมไม่ได้
เดี๋ยวเจอ...
"กูจะไป"
♡. (-.-)=3
"ฮรืออออ ทำไมป๊าเรายังไม่มารับเรา เรากลัวอ่ะคยองซู T^T"
"ป๊ายอลติดงานหรือเปล่า หยุดร้องเถอะน่า เค้าไม่ทิ้งให้นายตายอยู่โรงเรียนหรอก"
"ฮรือออออออ ปะ...ป๊าไม่เคยมารับเราช้าขนาดนี้เลยฮรือออออยอลกลัว"
"นิ่! ถ้านายไม่หยุดร้องฉันจะฆ่านายตอนนี้แหล่ะ"
"ฮึก...หยุดก็ได้"
ฮรือออออคยองซูเป็นเพื่อนคนเดียวที่อยู่รอป๊าเป็นเพื่อนยอลตรงนี้ คยองซูโหดกับยอลมากเลย ตอนอยู่ในห้องเวลายอลชวนคุยคยองก็ชอบเหลือกตาใส่ยอล ยอลต้องได้หันไปคุยกับแบคฮยอนแทน บางครั้งยอลก็เป็นห่วงกลัวตาคยองจะหลุดออกมาเลยไม่ไปกวนดีกว่า
แต่ตอนนี้ยอลไม่กลัวคยองซูฆ่าหรอก ยอลกลัวป๊าทิ้งยอลไว้โรงเรียนมากกว่า ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มารับ ป๊าฟานยอลกลัว...
"ชานยอล"
"ฮรืออออออ ม๊านายมารับแล้วใช่ไหม กลับบ้านดีๆนะ ㅠ-ㅠ"
ไม่อยากรั้งคยองซูไว้หรอกฮ้ะ เดี๋ยวก็เหลือกตาใส่ยอลอีก ยอลกลัวแรง
"กลับบ้านกับเราก่อนไหม?"
♡. (-.-)=3
ผู้อ่านทุกคนคงคิดว่าฟานไปลัลล้ากับไอ้ฮุนไอ้จงอินจนลืมยอลไปแล้วใช่ไหม
ไม่ใช่นะครับ อู๋กำลังยุ่งวุ่นวายกับโปรเจคที่ไม่เสร็จซ้ะที ฮรือออป๊าขอโทษ เพราะยอลยังเด็กผมเลยไม่ได้ให้ยอลพกโทรศัพท์ไปด้วย เลยติดต่อไม่ได้เลย โทรหาครูประจำชั้นนางก็บอกว่านางเห็นยอลออกจากโรงเรียนไปนานแล้ว ป่านนี้จะเป็นยังไง ต้องร้องไห้รอผมอยู่แน่ๆ
"เซฮุนกูกลับได้ยัง นี่เลยเวลาเลิกเรียนยอลมานานแล้วว่ะ"
"เหยยย จะหนีเรอะ ทำโปรเจคเสร็จก็ต้องไปต่ออีกนะโว้ย"
"มึงไปเถอะ เรื่องโปรเจคกูกับเซฮุนจะช่วยกันทำเอง"
"เฮ้ กูบอกตอนไหนว่าจะอยู่ทำโปรเจคบ้าๆนี่ต่อ"
"มึง ไอ้ฟานมีธุระ มึงกับกูก็ต้องทำโปรเจคให้เสร็จ เข้าใจ? ถ้าเข้าใจแล้วเชิญนั่งลงครับอย่าโวยวาย"
จงอินตบที่ว่างข้างๆตัวเองเบาๆเพื่อนบอกให้เพื่อนตัวขาวนั่งลงที่เดิม
ฮรืออออรักมึงจังจงอินไอ้ขาว เป็นเพื่อนที่เข้าใจผมมากผิดจากไอ้ฮุน ไอ้หน้าเจ๊ก
"งั้นกูไปก่อนนะ ฝากโปรเจคด้วย เดี๋ยววันหลังจะเลี้ยงเนื้อย่างนะจุ๊บๆ"
"แล้วคืนนี้มึงจะไปที่นั่นไหมวะ?"
พอมาคิดๆดูแล้ว…
"ไม่ไปแล้วว่ะ มีอย่างอื่นสำคัญกว่า"
♡. (-.-)=3
"ฮรือออออ"
"หยุดร้องไห้ได้ไหม เรารำคาน"
"ระ...เราหยุดไม่ได้ ป๊าฟานทิ้งเราป๊าฟานไม่รักเราแล้ว T^T"
"ชานยอลหนูจำเบอร์ป๊าฟานได้ไหมลูก เดี๋ยวน้าจะโทรบอกให้"
"ยอลจำไม่ได้ฮ้ะ แงงงงงงง"
ให้บ้านตระกูลโดตอนนี้มีแต่เสียงร้องไห้ชานยอลลั่นบ้าน ไม่ว่าแม่ของคยองซูจะปลอบเท่าไหร่ก็ไม่ทำให้ชานยอลรู้สึกดีขึ้นเลย ส่วนคยองซูก็...อย่างที่เห็นคือปลอบใครไม่เป็น พูดไปเดี๋ยวก็หาว่าซ้ำเติมเปล่าๆ
"คะ...คยองซู"
"มี อะ ไร อีก เหรอ"
ฮรืออออ คยองซูทำตาเหลือกใส่ชานอีกแล้ว ㅠ-ㅠ
"กลับไปส่งเราที่โรงเรียนได้ไหม ขอร้องล่ะ"
♡. (-.-)=3
ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มีจริงๆ ชานยอลหายไปแล้ว...
อยากทึ้งหัวตัวเองแรงๆ ทำไมเขาเป็นพ่อที่แย่ขนาดนี้ ปล่อยให้ลูกรอตั้งนานแล้วพอมาถึงลูกก็หายไป แล้วยอลไปไหน ตะอุ๋งน้อยของเขาน่ะหายไปไหนแล้ว หน้าตาก็น่าล่อซ้ะขนาดนั้นแค่คิดก็รู้สึกแย่แล้ว ถามยามก็บอกไม่รู้ 6โมงไม่มีใครอยู่โรงเรียนแล้ว
แล้วเขาจะไปตามหาที่ไหน เคว้ง มันเคว้งไปหมด ไม่รู้จะทำอะไร อยากกระโดดลงบ่ปลาหน้าโรงเรียนให้ตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่โดดลงไปก็เปียกเปล่าๆ เพราะบ่อปลาหน้าโรงเรียนมันลึกแค่เอวอู๋เท่านั้น กรี๊ดดดดดดดดดอู๋อยากกรี๊ดให้เป็นตุ๊ดชิบหาย คือไม่ไหวแล้ว
"ชานยอล!!! ชานยอลอยู่ที่ไหน!!!!!!"
ตะโกนไปก็ไร้ประโยชน์ไม่ทีเสียงเล็กๆนั่นตอบกลับมาแต่อย่างใด เห็นยามยืนมองแล้วทำหน้าสมเพชอยู่ข้างๆก็อายตัวเองไม่น้อย ไม่ไหวแล้วครับ ขอเป็นลมสัก20ปี ไม่สิตลอดชีวิตเลยได้ไหม บายเวิล...
"ป๊าฟานฮ้ะ"
"ฮรือออลุงยามครับผมเป็นบ้าไปแล้ว ผมยังได้ยินเสียงเล็กๆนั่นเรียกผมแล้วสะอื้น ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมอยากขอโทษเค้าจริงๆที่ผมมารับเค้าช้า ผมยอมโดนอาจารย์ด่าเรื่องไม่ทำโปรเจคดีกว่าปล่อยให้เขาหายไปแบบนี้ ผมรู้สึกผิดกับตัวเองมากๆ ผมจะไปตามหาเขาจากที่ไหน ลุงรู้ไหมแม่เขาไว้ใจผมแค่ไหน ฝากชีวิตเขาไว้กับผม จะไม่มีอีกแล้วเสียงเล็กๆปลุกผมตอนเช้า ตีผมเวลาไม่ชอบใจ จุ๊บแก้มผมก่อนไปโรงเรียน พยายามทอดไข่ดาวธรรมดาๆให้ผมกิน ป๊าจะบอกว่าถึงมันจะไหม้แต่มันก็อร่อยมากนะ ป๊าชอบ กลับมาทำให้ป๊ากินได้ไหม ฮึก...กลับมาเถอะนะ"
"หูวววววว ยอลไม่รู้มาก่อนเลยว่าป๊าชอบกินไข่ดาวของยอลด้วย"
อู๋ฟานลืมตาขึ้นจากการ(พยายาม)ที่จะสลบเมื่อกี้ พอเห็นเด็กหูกางแก้มแดงที่ตาแดงหน่อยๆก็แทบจะลมจับตรงนั้น
ดีใจว่ะ ดีใจจนพูดไม่ออก มันโล่งไปหมดต่างจากความรู้สึกเมื่อกี้
"ชานยอลของป๊า!!!!!"
"อ้ากกกกก ป๊ากอดยอลแรงเกินไปแล้วนะ-3-!"
"ยอลหายไปไหนมา ป๊าห่วงยอลแทบแย่ ป๊าขอโทษที่มารับช้านะ"
"คำถามนั้นยอลควรจะถามป๊าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่ป๊าก็อธิบายทั้งหมดมาซ้ะหมดเปลือกเลย ยอลโกรธป๊าไม่ลงหรอกฮ้ะ"
"ป๊าสัญญานะว่าต่อไปจะไม่มารับช้าอีกแล้ว"
"สัญญาแล้วนะฮ้ะ คุณน้าขอบคุณนะครับที่มาส่ง"
ชานยอลโค้ง90องศาให้แม่ของคยองซู อู๋ฟานเห็นอย่างนั้นเลยโค้งตาม ถึงจะไม่รู้เรื่องเท่าไหร่แต่ก็พอจะเดาออกว่าระหว่างที่เขายังไม่มารับคุณแม่ของคยองซูคงจะช่วยดูแลชานยอลของเขา
"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ"
แม่ของคยองซูยิ้มให้อี้ฟานประมาณจะบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้
"บ๊ายบายคยองซู ~"
"อืม"
เหลือกตาใส่ครั้งนึงก่อนจะเดินขึ้นรถไปกับแม่ เป็นเด็กที่น่าสะพรึงจริงๆ -_-
"กลับบ้านกันฮ้ะ โซจูคงจะหิวและเหงามากๆเลย"
"..."
"ป๊า..."
"..."
"ป๊าฟา....อื้อออ จุ๊บแก้มยอลทำไม -/-"
"เป็นห่วงมากๆเลยรู้ไหม นึกไม่ออกเลยว่าชีวิตที่ไม่มียอลป๊าจะอยู่ยังไงในเมื่อยอลคือความสุขในทุกๆวันของป๊า"
"ป๊าพูดงี้ยอลก็เขินเป็นนะ ถึงยอลจะยังเด็กก็เถอะ"
ก็พูดความจริงที่กำลังรู้สึกตอนนี้...
"แบบนี้แหล่ะครับที่เขาเรียกว่าความรัก"
"แล้วถ้าวันนึงยอลจะรู้สึกเหมือนคนๆนึงคือความสุขทุกวันของยอล เหมือนขาดเขาไม่ได้ นัานก็คือความรักใช่ไหมฮ้ะ"
อยู่ๆก็หน้าชา คนๆนึงที่ทำให้ยอลรู้สึกแบบนั้นด้วยเหรอ
"ทำไมต้องคนๆนึงด้วยล่ะ"
"ยอลแค่สมมุติเฉยๆ"
"งั้นป๊าขอสั่งห้าม"
"?"
"ห้ามให้ยอลรู้สึกแบบนั้นกับใคร ยกเว้นป๊าคนเดียว ยอลต้องรักป๊าคนเดียวเท่านั้น"
------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันห้ามกันได้ด้วยเหรออู๋ฟาน จบแชปนี้แบบทุลักทุเลสุดๆ คิดว่าจะแต่งให้เยอะกว่านี้ แต่นี่ก็พึ่งแชปแรก เดี๋ยวจบไวเกินไป555555555555555555 ขอบคุณผู้อ่านทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆของเรา555555555 กราบแรงๆๆT^T
ความคิดเห็น