คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : RELATION - SEHUN/JONGIN
Title: Relation
Author: *ARISA
Paring: Sehun X Jongin
Rate: PG
Note: แต่งฟิคสนองตัวเองอีกครั้ง เลิ้บบบ
ให้ตายเถอะ...ผมกำลังตกหลุมรัก
เจ้าของนิ้วเรียวยาวกำลังจุดไฟให้ Davidoff แท่งเรียวสีขาว ปากบางๆคาบมันไว้ในปากก่อนจะสูบสารเสพติดเข้าเต็มปอด รสชาติบาดคอเบาๆทำให้เขาคลายความเครียดลงได้ เขาถอนหายใจแรงทำให้ควันสีขาวล่องลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าสีสด สีขาวหม่นๆตัดกับสีฟ้า... เซฮุนมองมันลอยไปเรื่อยอย่างสบายใจ คิ้วของเขายังคงขมวดมุ่น เขากำลังใช้ความคิด...ในเรื่องที่ไม่ต้องใช้ความคิด
คนหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าคอนโดที่เขาเช่าไว้ ห้องที่รกตามประสาหนุ่มโสด ข้าวของวางไว้ทุกตารางนิ้วจนแทบจะไม่เห็นทางเดินเลยก็ว่าได้ เซฮุนใช้นิ้วเท้าคีบเสื้อกล้ามตัวย้วยของใครไม่รู้ที่ถอดไว้ คงจะเป็นเพื่อนในกลุ่มสักคนแล้วใช้ขาขว้างมันออกไปไกลๆ
นึกได้เซฮุนก็หยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาแล้วกดตัวเลขสิบหลักซึ่งเป็นเบอร์ของใครบางคน ก่อนจะกดโทรออก ปากยังคงคาบบุหรี่ที่พร่องไปเกือบครึ่งมวนไว้ในปาก กลิ่นห้องเน่าเหม็นยิ่งเต็มไปด้วยบุหรี่ไปอีก มันไม่น่าพิสมัยเลยว่าไหม แต่เซฮุนก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเน่าๆของเขาต่อไปแหละ เซฮุนยังคงพ่นควันสีขาวล่องไปในอากาศ มือก็ยังคงรอสายของใครบางคน
“ฮัลโหล...อย่าวางนะ” เซฮุนพูดไปหนักแน่น เขาทิ้งบุหรี่ลงในที่เขี่ย
(อือ...ไม่วาง) เสียงงัวเงียจากปลายสาย ทำให้ปากบางยิ้มออกมาเล็กน้อย
“จงอิน ว่างมั้ยตอนนี้...เราอยากเจอ” เซฮุนตัดสินใจพูดออกไป ปกติเขาไม่ใช่คนพูดเพราะยิ่งคนที่เป็นเพื่อนเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดเพราะแต่กับจงอินเขาแทนตัวเองว่าเรามาเสมอ เขามองว่าจงอินเป็นคนน่ารัก อ่อนต่อโลกมาตลอด และไม่คิดจะมองจงอินแบบใหม่ เขาคิดกับจงอินเกินเพื่อนหรือเปล่า...เขาไม่เคยหาคำตอบให้ตัวเองได้ จนกระทั่งเราได้เจอกันวันนั้น...
*
เขาได้มาเจอกับพี่ๆทุกคนที่สนิทในร้านเหล้าประจำ รวมทั้งจงอินที่ตามพี่ชานยอลมาด้วย ปกติเขาไม่ค่อยเห็นหมีน้อยในร้านเหล้าบ่อยนักหรอก แต่วันนั้นจงอินต้องอยู่บ้านคนเดียว ประสาคนที่เขาเรียกว่าเบบี้แบร์ก็คงเหงาจึงตามพี่ชายคนสนิทอย่างชานยอลออกมาด้วย ตอนนั้นแหละ ที่พี่ๆในโต๊ะออกไปแดนซ์ตามประสาผู้ชายรักสนุก เหลือเซฮุนกับเบบี้แบร์ที่ออกจะง่วงแล้วอยู่ที่โต๊ะ
“เซฮุน...เราง่วง” เสียงทุ้มขึ้นจมูกของจงอินทำให้เขาวางแก้วไว้บนโต๊ะแล้วมาสนใจอีกคนแทน
“หลับก็ได้ เดี๋ยวเรานั่งเฝ้า” เซฮุนตอบ แล้วเขยิบเข้าใกล้จงอินที่ง่วงเต็มแก่ หัวทุยทิ้งลงบนตักที่เต็มไปด้วยกล้ามของอีกคน เซฮุนนั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่น “จงอิน หลับยัง” เซฮุนถาม เมื่อไม่ได้คำตอบมือขาวๆเลยเอื้อมไปลูบผมสีน้ำตาลเข้มของอีกคนแผ่วเบา
“เซฮุนขับรถเป็นมั้ย” เซฮุนสะดุ้งแล้วเอามือออกจากหัวทุยนั้นทันที
“อ่า ขับเป็นดิ” เซฮุนตอบสั้นๆ ดวงตาของจงอินยังสบเขาอยู่ในความมืดสลัวๆ
“ให้เราไปส่งมั้ย?” จงอินพยักหน้าบนตักของอีกคนเบาๆ หมีน้อยขี้ยั่วลุกขึ้นนั่งก่อนจะเป็นคนเดินตามเซฮุนขึ้นรถ ขอบคุณเซฮุนที่เป็นคนคอแข็งแม้ว่าเขาจะดื่มไปบ้างแต่สติสตังยังอยู่ครบ ถ้าไม่เจอด่านคืนนี้ก็น่าจะถึงบ้านอย่างปลอดภัยนั้นแหละ
จงอินนั่งลงที่นั่งข้างคนขับ เขานั่งที่นั่งคนขับ ปกติเขาขับรถเร็วมาก แค่ไม่นานหรอกที่จะถึงบ้านของเขาเอง ถึงสิบห้านาทีหรือเปล่าก็ไม่รู้...
แต่พอเห็นคนนั่งหลับอยู่ข้างๆเขากลับขับรถไม่เกินร้อยซะงั้น มหัศจรรย์จงอินหรืออย่างไร อยากจะรู้... เขารู้จักบ้านของจงอินตั้งนานแล้ว เด็กคนนี้อาสาให้เขาไปส่งตลอดเวลาที่ไม่มีคนมารับ ถึงจงอินจะอายุเท่าเขาแต่เขารู้สึกเอ็นดูจงอินมาก อายุไม่เกี่ยวจริงๆแหละ...
เขาใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงบ้านหลังใหญ่ของคนนั่งข้างๆ เขาพยายามปลุกจงอินที่อยู่ในห้วงนิทรา เมื่อจงอินไม่ตื่นเขาเลยปลดเข็มขัดนิรภัยทั้งของเขาและของคนข้างๆ เซฮุนเปิดประตูฝั่งตัวเองเดินไปหยิบกุญแจบ้านของจงอินที่ซ่อนไว้ใต้กระถางต้นไม้ซึ่งจงอินได้บอกเขาไว้ เผื่อวันไหนไม่มีใครอยู่บ้าน เขาต้องเป็นคนเปิดประตูให้คุณหนูคิมซะเอง เขาเปิดประตูรั้วกว้างพอให้เขาเดินเข้าไปได้พอดี
เซฮุนเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ ยืนมองคนที่หลับอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจทำบางอย่าง...
เขาช้อนตัวคนขี้เซาขึ้นมาไว้บนแขน จงอินมีน้ำหนักตัวพอๆกับเขา มันก็หนักอยู่ แต่ก็ไม่ได้หนักมากหรอก พออุ้มได้ เขาก้มมองอีกคนที่หลับตาพริ้มอยู่ในแขน แล้วเดินไปตามทางเดินยาวกว่าจะถึงตัวบ้านของจงอิน ก็นานพอสมควร...
เด็กหมีนี่จะว่าเป็นลูกคุณหนูก็ยังได้เลย บ้านใหญ่โตอย่างกับอะไรดี สวนนี่ถ้าจะเอามาใช้ประโยชน์นะ เอามาทำเป็นสนามฟุตซอลยังได้เลย ตั้งอัศจรรย์ได้แปดอันเลยมั้ง...
เขาเม้มปากมองคนในแขนพลางมองไปที่ตัวบ้านที่ยังอยู่อีกห่างไกล ยอมเลย คิมจงอิน...เขาต้องชอบคิมจงอินมากแค่ไหนกัน ถึงได้ยอมอุ้มมาส่งถึงบ้านอย่างนี้ ก็บอกแล้วมหัศจรรย์จงอินมันมีจริง บอกว่าจงอินเล่นของใส่เขายังเชื่อเลย หลงมากพูดเลย
“...เซฮุนปล่อยเราได้แล้ว” ไม่มั่นใจว่าตอนไหนที่จงอินตื่น แต่เสียงนั้นทำให้เขาปล่อยให้อีกคนยืนเต็มเท้า จงอินเตี้ยกว่าเขานิดหน่อยนะ เซฮุนเม้มปากแน่น เขาอึดอัด...เวลาอยู่กับจงอิน เด็กคนนี้เปลี่ยนเขาเป็นอีกคนเสมอ...
ระหว่างทางเดินมันช่างเงียบเชียบ ไม่มีเสียงสนทนาใดๆทั้งสิ้น และความเงียบมักทำให้สมองทำงาน เซฮุนคิดในใจเท่านั้นแหละ ว่าเขาคงชอบอีกคนเข้าแล้วจริงๆสินะ...เขาทบทวนทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความรู้สึกมันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆและตอนนี้เซฮุนพูดได้เต็มปากแล้วล่ะ ว่าเขาชอบคิมจงอินจริงๆเซฮุนไม่พูดอะไรเมื่อถึงหน้าบ้าน เขามองแผ่นหลังบางของจงอินกำลังเปิดประตูบานใหญ่จะเข้าบ้านแต่ก็ถูกคนสูงกว่าจับข้อมือไว้หลวมๆ
จงอินมองคนที่กุมข้อมือเขาอยู่ด้วยสายตางุนงง
“?” เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าของจงอินไปหมด เซฮุนสัมผัสได้ เซฮุนอ้ำๆอึ้งเขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี แต่ก็อยากพูดด้วยนานๆ เขาชอบเสียงของเด็กคนนี้หรือไง ถึงอยากจะคุยด้วย เซฮุนพลูลมหายใจไล่ความคิดที่น่ารำคาญออกไปจากหัวสมอง
...
การกระทำมักไวกว่าความคิดเสมอ...
มือของเซฮุนเลื่อนไปจับท้ายทอยของอีกคน แขนของเขาออกแรงดึงเบาๆเพียงเท่านั้นจงอินก็ตกอยู่ใต้การครอบครองของเขา เขาใช้มืออีกข้างกระชับเอวของคนสูงน้อยกว่า ปากของเซฮุนประกบกับอีกคนพอดี สัมผัสนุ่มๆของปากจงอินทำให้เขาแอบบดปากลงไปนิดหน่อย...แค่นิดหน่อย เพราะเหมือนคนตรงหน้ายังไม่อนุญาตให้เซฮุนรุกได้เต็มที่ แก้มใสๆสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นของอีกคน ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
เหมือนกับโลกหยุดหมุนสักพักตากลมโตของอีกคนเบิกกว้างผิดกับคนสูงกว่าที่เอาแต่หลับตา...สัมผัสนุ่มหยุ่นเกิดขึ้นไม่นานเท่าไหร่หรอก อาจจะไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ แต่ทำให้จังหวะหัวใจของทั้งสองคนเต้นแปลกไปซะงั้น...มันเร็ว แรง และรัวเหมือนกับมันจะเด้งออกมาซะงั้น
“ฝันดีนะ” เซฮุนถอดริมฝีปากก่อนจะใช้มือของเขาลูบหัวของจงอินเบาๆ เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกแปลกไป เซฮุนหันหลังกลับไปที่รถ เขายกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเอง ก่อนจะจับใบหูที่ร้อนผ่าวของตัวเอง ... มือของเขาถูกเลื่อนมาจับบริเวณหน้าอกข้างซ้าย สัมผัสกับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ มันเต้นราวกับจะหลุดมาอยู่ตรงพื้นซะแล้ว ฮู่...เซฮุนถอนหายใจเบาๆ เขาคิดอะไรอยู่นะตอนนั้น
...และเหตุการณ์วันนั้นเขาก็ไม่ได้ติดต่อกับคิมจงอินไปเกือบอาทิตย์
...และเหตุการณ์วันนั้นก็ทำเอาเขานอนไม่หลับไปหลายวันเหมือนกัน
*
(เราไม่ว่าง) จงอินเงียบไปนาน เสียงปลายสายดึงเขาออกจากการทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คิดว่าเขาดูไม่ออกหรืออย่างไร ว่าคิมจงอินไม่อยากเจอเขา เขาไม่ได้โง่ซะหน่อย...ต้องให้ไปหาที่บ้านเลยหรือไง ถึงจะยอมออกมาเจอกัน เฮ้อ...ไลน์ก็ไม่ตอบ โทรไปก็บอกว่าไม่ว่าง ให้ตายเถอะ
เด็กนี่จะรบกวนจิตใจเขาไปถึงไหน
...เวลานี้เขาควรออกไปหาอะไรกินได้แล้ว ไม่ใช่คิดถึงเด็กหมีนั่น
“จะไม่ออกมาเจอกันเลยจริงๆเหรอ...แล้วทำไมไม่ตอบไลน์” เซฮุนถามคนปลายสาย ขอบคุณที่จงอินยังไม่วางสายเขาไปซะก่อน เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วนะที่ไม่ได้เจอ “ไม่คิดถึงเราหรือไง จงอิน” สงสัยเซฮุนจะคิดเสียงดังไปหน่อย มันเลยออกมาเป็นคำพูดเสียนี้
(เฮ้อ...เราคิดถึงเซฮุนนะ แต่ว่า...) เขาได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆจากจงอินใช่หรือไม่
“ทำไมล่ะ เราทำอะไรผิดหรือไง” เซฮุนถามเสียงเบา
(เซฮุนจูบเราทำไมล่ะ) เสียงจากปลายสายเบาลง เซฮุนแอบหัวเราะนิดหน่อย
“อยากรู้คำตอบมั้ย...” เขาถามปลายสายด้วยเสียงยียวนกวนประสาท เขาเอ็นดูจงอินชะมัด เด็กนี่เข้ามาอยู่ในใจเขาได้เต็มร้อยแล้วละมั้ง แค่จูบนี่ต้องหาเหตุผลด้วยหรืออย่างไร เด็กโง่...อยากจะแกล้งไปนานๆซะจริง “ออกมาเจอเราสิ”
...
...
...
ตู๊ด ตู๊ด...
เซฮุนถึงกับแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ให้ตายเถอะ...เด็กนั้นตัดสายเขา ตัดไปเงียบๆเลยแหะ ไม่มีบอกลากันสักคำ มันก็ไม่แปลกหรอกที่หมีน้อยจะอึดอัดเพราะจูบนั้น เขาขโมยจูบแรกของเด็กหนุ่มที่ไม่รู้ประสีประสา ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เคยมีแฟน ผลการเรียน A+ มาตลอด เอาเถอะ...เซฮุนหยิบกล่องสีขาวที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาอีกครั้ง ไฟแช็กถูกจุดที่ปลายมวนสีขาวที่อยู่ในปากเขา
แสงสีส้มแดงสว่างวาบเวลาที่เซฮุนดูดสารเสพติดเข้าปอด บุหรี่ทำให้เขาเลิกคิดถึงเด็กคนนั้นได้ชั่วคราว อย่างน้อยมันก็ดีกว่าคิดตลอดเวลาล่ะน่า...
เขาทิ้งบุหรี่ไว้ในที่เขี่ยที่มีก้นบุหรี่นับสิบ แต่เขายังไม่คิดจะทิ้งมันหรอก เขาซกมก...แค่นั้น เซฮุนลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์พร้อมกับแจ็คเก็ตไว้ในมือก่อนจะเดินออกจากคอนโดเหม็นเน่าบุหรี่ของตัวเอง เซฮุนขึ้นคร่อม Ducati Scrambler ที่เพิ่งถอยมาใหม่โดยไม่คิดอะไร ร่างโปร่งรีบบึงออกจากใต้คอนโดของตัวเอง
เซฮุนบังคับรถจักรยานยนต์คันใหญ่บนถนนที่ยาว ดูไม่มีจุดหมาย...
เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองต้องการจะหยุดที่ตรงไหนกันแน่...
ปล่อยให้ลมตีหน้าของตัวเองไปเรื่อย แต่ก็ไม่คิดจะจอดรถ ถ้าจะให้เขาเลิกคิดเรื่องของจงอินไปเลย...สงสัยว่ามันจะเป็นเรื่องยากเกินไปซะหน่อย จงอินรบกวนชีวิตของเขามาจริงๆ เด็กคนนี้ทำให้เขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะ มันจะเกินไปหน่อยหรือเปล่า มารับผิดชอบเลยนะ...
เฮ้อ...ได้แต่ประท้วงในใจเท่านั้นแหละ
*
ติ๊งต๊อง!
ให้ตายเถอะ โอเซฮุนพาตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ไหนบอกกับตัวเองว่าจะออกมาหาอะไรกิน แต่สุดท้าย ร่างสูงโปร่งก็ยืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังเดิม หลังที่เขาจูบกับเด็กหมีนั้นนั่นแหละ ก็บอกแล้วว่าเขาน่ะเป็นเอามาก ถ้ากำลังทำการทดลองโอเซฮุนเด็กนั้นคงต้องเป็นตัวแปรที่ทำให้เซฮุนกลายเป็นคนแบบนี้ แบบที่เอาแต่ใจ แบบที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ แบบที่เขาไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
มือขาวๆเอื้อมมือไปพิมพ์ข้อความในแอพพลิเคชั่นดังส่งไปให้ Baby Bear จงอิน
OOHSEHUN: เรารู้ว่าจงอินอยู่บ้าน
OOHSEHUN: ออกมาหาเราที
โฮ่ง โฮ่ง
เซฮุนหันกลับไปตามต้นเสียง สุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลขนสีน้ำตาลหยิกหยอยที่วิ่งตรงมาที่เขา หมาตัวนี้เป็นของจงอินเขาจำได้ แต่ตอนนี้เขาเห็นแค่หมา ไม่เห็นเจ้าของหมาที่เขาอยากเจอเลยสักนิด ไม่มีแม้แต่เงา เรื่องที่จงอินถนัดนอกจากเรื่องเรียนก็คือ ทำให้โอเซฮุนคนนี้บ้าคลั่งแทบตาย ถึงแม้ว่าเขาจะเคยไปดักรอสาวๆที่หน้าผับมาบ้าง แต่กับการรอจงอินมันเป็นคนละแบบกัน
เขาก้มลงมองมงกูหมาของจงอิน เขาลูบขนหยิกหยอยของคุณมงกูหมาน้อยของคุณคิมจงอินผู้พยายามจะหายไปจากสารบบของเขา แต่ขอโทษเถอะ คุณจงอินน่ะ อยู่ในใจเขาตลอด ในหัวของเขาตลอด ไม่เคยจะออกไปไหนเลย
คิดๆแล้วคุณจงอินก็เป็นมนุษย์ที่ทำให้เขาคิดมาก มากจนมากเกินไป ปกติสมองของเซฮุนไม่ค่อยทำงานสักเท่าไหร่ หากไม่ต้องเข้าเรียน มากสุดก็แค่คิดว่าคืนนี้จะไปกินเหล้าร้านไหนให้ไม่เจอโจทก์เก่าก็แค่นั้น แต่จงอินคนเดียวกลับทำให้สมองของเขาทำงานหนักมากเหลือเกิน ทำงานหนักพอๆกับก้อนเนื้อที่อยู่ตรงหน้าอกเยื้องๆไปทางซ้าย
“ย่า! มงกู วิ่งเร็วชะมัด” เสียงทุ้มๆที่เซฮุนคุ้นเคยทำให้เซฮุนเงยหน้าขึ้นจากมงกู สบตากับเบบี้แบร์ที่เขาอยากเจอตั้งนาน เขาไล่สายตามองจงอินที่กำลังวิ่งมาทางหมาของตัวเองด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ แอบเห็น...ว่าจงอินเปลี่ยนสีผมให้อ่อนลงนิดหน่อย ปากสีส้มพีชยังคงเต่งตึงเหมือนเดิมตั้งแต่วันนั้น...เออ วันที่เราจูบกัน แอบเห็นว่าจงอินใส่เสื้อสีกล้ามโชว์เนื้อหนังมังสาให้ใครต่อใครดู เขายอมเลย ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนทำเอาเขากลืนน้ำลายเงียบๆ
จงอินไม่มองหน้าเขา แต่กลับอุ้มมงกูเข้าบ้านอย่างเงียบๆ แอบเห็นว่าปากเล็กๆบ่นขมุบขมิบไม่เป็นภาษา ท่าทางเหมือนจะด่าเขาอยู่ น่าเอามือเขกหัวสักครั้งจริงๆ ปากของจงอินเบะคว่ำเล็กน้อย ใบหน้าปั้นบึ่งยังคงหันไปทางอื่น ไม่ได้มองโอเซฮุนสุดหล่อเลยแม้แต่น้อย
“หวัดดี” เซฮุนกล่าวทำทักทายกับเจ้าของมงกูที่ไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“...” จงอินเงียบ แล้วล็อกประตูรั้วจากภายใน
“จงอินนา...จะทิ้งเราไว้หน้าบ้านเหรอ” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ปากของจงอินเริ่มทำงานอีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาของจงอินสบกับสายตายียวนของคนที่ยืนอยู่ข้างนอกเล็กน้อย “อ่า...ให้ตายเถอะ คืนนี้จะได้กลับบ้านหรือเปล่านะ” เซฮุนพูดขำๆ
“ก็กลับเสียสิ” จงอินพูดเสียงเรียบนิ่ง เซฮุนนึกขำ จงอินเปิดปากคุยกับเขาสักที
“ไม่เอา ยังมีคนหนึ่งไม่ยอมคุยกับเราดีๆ” เซฮุนอมยิ้มพลางมองจงอินด้วยสาตายเจ้าชู้ปิดไม่มิด
“...ก็คุยแล้ว” จงอินหลบสายตาของอีกคน จงอินหันหลังกลับพร้อมกับมงกูที่ถูกมือเล็กๆนั้นประคองไว้ เซฮุนมองหลังของจงอินที่เดินเข้าบ้าน ... สงสัยวันนี้คงต้องถอดใจ เบบี้แบร์คงไม่อยากคุยกับเขาจริงๆนั้นแหละ เกือบจะเอื้อมมือไปคว้าหมวกกันน็อกใส่แล้วกลับบ้าน แต่เสียงทุ้มๆของจงอินทำให้เขาวางมันแทบไม่ทัน
...
...
“ประตูไม่ได้ล็อค”
เซฮุนฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง เขารีบเปิดประตูรั้วแล้วเดินตามหลังของจงอินต้อยๆ เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกชุ่มชื้นไปทั้งหัวใจ เหมือนต้นไม้ได้ฝนแรกซะงั้น เขาอยากจะจับจงอินมาฟัดรัวๆ ยิ่งใส่เสื้อกล้ามคอเว้าลึกซะ มันทั้งเซ็กซี่ น่ารักไปตามประสาจงอิน จะไม่ให้ชอบได้ไงถามจริงๆ จงอินไม่ได้พูดอะไรแต่ทิ้งตัวลงบนโซฟาที่บ้านด้วยท่าทางสบายๆ เซฮุนก็นั่งตามข้างๆ
“มาบ้านเราทำไม” จงอินถามพลางหยิบมันฝรั่งทอดบนโต๊ะกิน แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาของพระเอกภาพยนตร์ในจอ ไม่ได้มองตาของเซฮุนแม้แต่น้อย เซฮุนถอนหายใจ...
...
...
“ก็มารับผิดชอบ ในฐานะเจ้าของจูบแรกของคนบางคน”
*END*
ถึง ผู้อ่าน
จบได้สักที อยากอ่านเซไคมานานละ เลยแต่งสนองตัวเองซะเลย ภาษาประหลาดไปบ้างนะแก ช่วงหลังๆอารมณ์ต่อไม่ค่อยติด เลยออกมาเป็นแบบนั้นแหละ อิอิ เราอยากอ่านคุณโอหล่อแบดสิงห์อมควัน น้องนีนี่น่ารักกรุ้งกริ้งใสๆ ไม่ทันโลกมานาน ตามหามานานแสนนาน เราชอบบบบบ หวังว่าทุกคนจะชอบนะ อิ้ เลิ้บๆ <3
ฝาก #เบบี้แบร์นีนี่ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเจ้าค่ะ <3
จาก อริสา
ความคิดเห็น