รักใสใสหัวใจโปเตโต้

ลำดับตอนที่ #5 : ^_^letter^_^

ระหว่างทางที่มิกิไปซื้อข้าวให้มินจังนั้น



ช่วยกลับมทัมให้จัยชั้นเปงแผลช่วยกลับมาทัมให้จัยชั้นร้าวพอประมาณ

เสียงโทรศัพท์ของมิกิดังขึ้น



“ฮัลโหล ว่าไงนายปั๊ป” มิกิถาม



“คุณ คุณมาที่บ้านด่วนเลยนะ ตรงอพาตเม้นคุณ ไฟไหม้อ่ะ” ปั๊ปพูดอย่างกระวนกระวาย



“จริงหรอ โอเคชั้นจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”มิกิพยายามตั้งสติแล้วรีบปั่นจักรยานด้วยพลังที่เธอมีอยู่น้อยนิด

แล้วมิกิก็ถึงอพาตเม้นของเธอ เธอได้แต่ยืนมองภาพที่มีไฟลุกไหม้เผาอพาตเม้นที่เธอรัก อพาตเม้นที่เทออยู่มาเป็นเวลานานนับ 10 ปี มันแหลกเป็นผงต่อหน้าต่อตาของเธอ



“คุณ” มิกิเรียกปั๊ปในขณะที่ปั๊ปเดินตรงมาที่เธออย่างเห็นใจ



“ชั้นไม่เหลืออะไรแล้ว”มิกิร้องไห้ออกมาในทันที

ปั๊ปดึงตัวมิกิเข้าไปกอด แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า



“คุณยังมีน้องที่ต้องเลี้ยงดู คุณยังมีเพื่อนที่โรงเรียน และคุณก็ยังมี...ผมไง”คำพูดซึ้งๆหลุดออกจากปากของปั๊ป ทำให้มิกิคิดว่า นายนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด เธอยังคงซบอยู่ในอกอุ่นๆของปั๊ปอยู่



“ขอบคุณนายมากนะ”มิกิขอบคุณปั๊ปอย่างจริงใจ



“ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าคุณนี่ตัวเล็กจังเลยนะ”ปั๊ปพูดเพราะเค้าสังเกตเห็นว่าใบหน้าของมิกิอยู่ตรงบริเวณหน้าอกของเขาเท่านั่นเอง



“อือ”มิกิตอบอย่างสั้นๆพร้อมผละตัวออกจากปั๊ปเพราะเธออายยยย หน้าเธอแดงไปหมดแล้ว



“ทำไมต้องหน้าแดงด้วย ยัยตัวเล็ก” ปั๊ปถามแล้วก็หัวเราะ



“ป่าวๆ ชั้นไปดีกว่า”มิกิพยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วเธอก็ทำท่าขึ้นจักรยาน



“นี่มันดึกมากแล้วนะคุณไปจักรยานไม่กลัวพวกฆ่าข่มขืนหรอ”ปั๊ปขู่มิกิ

“ก็ชั้นไม่มีรถคันสวยแบบคุณนี่ค่ะ คุณผู้ชาย”มิกิพุดท่าทางประชดประชันเล็กน้อย



“ทำไมคุณจะไม่มี นี่ไงรถผม คุณบอกผมสิว่าคุณจะไปที่ไหน เดี๋ยวผมจะไปส่ง”ปั๊ปพูดพร้อมกับชี้มือไปที่รถของเค้า แล้วไปเปิดประตูให้มิกิอย่างเป็นสุภาพบุรุษ



“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”มิกิพยายามพูดเพราะ

จากนั้นมิกิก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวตัวเองให้ปั๊ปฟัง ปั๊ปรู้สึกเห็นใจมิกิมาก เพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าเทอต้องเลี้ยงดูน้อง



ที่โรงพยาบาล



“ตื่นแล้วหรอ นายขี้เซา”มินจังพูดกับวิน



“อืม” วินตอบสั้นๆ



“ดูทีวีมั้ยเดี๋ยวเราเปิดให้” มินถามวินอย่างเอาใจ



“อืม”เค้าตอบสั้นๆเหมือนเดิม

แล้วมินจังก็ลุกไปเปิดทีวี เธอเปิดไปเจอคู่รักกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม เธอพยายามหารีโมทจะเปลี่ยนช่องแต่วินก็ถามขึ้นมาก่อน



“ทำไมพวกเค้าต้องทำอย่างงั้นกันด้วย”วินพูดพร้อมกับชี้ไปทางทีวี



“เอ่อ ...เค้าเป็นแฟนกัน”มินจังอธิบาย



“เป็นแฟนกันต้องทำแบบนี้หรอ”วินถาม



“อะ...อืม”มินจังพูดอย่างตะกุกตะกักแล้วเธอก็หารีโมทต่อไป



“มินมานี่หน่อยสิ นะ นะ นะ”วินเรียกมินจังอย่าอ้อนๆแล้วตบที่เตียงเบาๆ



“อะ...ไร”มินจังพุด



“แล้วผมกับคุณไม่ได้เป็นแฟนกันหรอ” วินพุดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้มิน

“นะ...นายจะบ้าหรอ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่แฟนนะ”มินยิ้มแก้มแดง



“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”วินถามพร้อมกับจิ้มไปที่หน้าของมินจัง



“ปะ...ป่าวซักหน่อย ใครหน้าแดงกัน ฮะนายขี้เซา”มินพูดแล้วแกล้งผลักวินออกไปเบาๆ



“อ๋อ นี่คุณผลักผมหรอ นี่แน่ะ”วินพูดเอาหมอนมาตีมินจังเบาๆ

แล้วทั้ง 2 คนก็เล่นกันอย่างสนุกสนานทั้งคืนแล้วทั้งคู่ก็หลับไป



“พี่มาแล้ว อ้าว”มิกิได้แต่ยืนมองน้องอย่างเอ็นดู



“อะไรหรอคุณ”ปั๊ปที่ตามเข้ามาทีหลังพร้อมของกินมากมายถามมิกิ



“ฉู่ เบาๆ”มิกิบอกปั๊ป

ปั๊ปเอาของไปวางบนเค้าเตอร์แล้วบอกมิกิว่า



“กลับกันเถอะ ที่นี่เค้าไม่ให้ญาติค้างคืนนะ”ปั๊ปบอกมิกิ



“แต่ว่าชั้นไม่มีที่อยู่นะ”มิกิพูด



“ทำไมคุณจะไม่มี ไปเร็วตามผมมา”ปั๊ปบอกมิกิ



“อืม...” มิกิค่อยๆปิดประตูแล้วเดินตามปั๊ปไป



ปั๊ปขับรถด้วยความเร็วสูง120



“อืม จิงสิคุณเรียนอยู่ม.อะไร”ปั๊ปถามมิกิ



“ม.6โรงเรียนpotato” มิกิพูด



“จิงหรอ ที่เดียวก่าผมเลย คุณอยู่ห้องไรล่ะ”ปั๊ปถาม



“ยังไม่รู้เลย ต้องไปดูพรุ่งนี้”มิกิพูด



“อืม”ปั๊ปพูดสั้นๆ

สักพักประมาณสัก 10นาทีก็ถึงหอพักของปั๊ป



“คุณ ถึงแล้ว”ปั๊ปเรียกมิกิไม่ได้หันมามองพอหันมาอีกที มิกิก็หลับซะแล้ว

ปั๊ปส่ายหน้าแล้วแบกมิกิขึ้นบนหลังของเค้าอย่างทุลักทุเลกว่าจะมาถึงห้อง(ตอนนั้นดึกมากแล้ว พนักงานที่ต้อนรับก็กลับกันหมดเค้าจึงเปิดห้องใหม่ไม่ได้) แต่เค้าก็ไม่เหนื่อยมากเพราะมิกิเป็นคนตัวเล็กและเบาปั๊ปอุ้มมิกิไปไว้บนเตียงแล้วห่มผ้าให้ ส่วนตัวเค้าไปนอนตรงโซฟาห้องรับแขก



ตอนเช้ามิกิเห็นจดหมายฉบับนึงวางอยู่ตรงหัวเตียง



ผมไปซื้อกับข้าวแปปนึงนะเดี๋ยวมา

                        รักเสมอ

                            ปั๊ป