รักใสใสหัวใจโปเตโต้

ลำดับตอนที่ #4 : ^_^ขอบใจ^_^

“หมอคะ น้องสาวหนูเป็นยังไงบ้างคะ”มิกิถามถึงน้อง



“ปลอดภัยแล้วคับ” หมอบอก



“ขอบคุณมากนะคะ หมอ” มิกิพูด



“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ”หมอพูด “เชิญเยี่ยมได้เลยนะครับห้องนี้ครับ เออแต่อีกคนเค้าเสียความทรงจำไปชั่วคราว แต่ไม่ต้องห่วงนะคับอีกสักพักความทรงจำก็จะกลับคืนมา” หมอพูด



“ความจำเสื่อม!! แสดงว่าเค้าก็จำไม่ได้เลยสิคะว่าตัวเองเป็นใคร แล้วจะใช้ระยะเวลาซักเท่าไหร่กว่าเค้าจะจำได้ค่ะ” มิกิถามอย่างกระวนกระวาย



“มันก็แล้วแต่ บางคนแค่อาทิตย์เดียวก็หาย แต่บางคน 10 ปีก็ยังไม่หายเลยคับ” หมอตอบกับมิกิ



“ค่ะ งั้นให้เค้าทั้ง 2 คนพักห้องเดียวกันได้มั้ยคะ คือชั้นพูดตามตรงว่าชั้นไม่ค่อยมีสตางค์น่ะค่ะ” มิกิยอมรับอย่างเปิดเผยเธอไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง เธอมีนิสัยพูดตรงอยู่แล้ว



“ครับ” หมออึ้งไปสักพักก่อนจะตอบ



“ดา เดี๋ยวดากลับไปก่อนนะ ทางนี้พี่จัดการเอง”มิกิพูดกับดา



“ค่ะ งั้นดาไปแล้วนะพี่” ดาพูดก่อนที่จะเดินไป



จากนั้นเธอเดินเข้ามาในห้องพักของน้องเธอและผู้ชายคนนั้น เธอสังเกตว่าผู้ชายคนนั้น หน้าตาของเค้าดูหล่อมากผมสีดำสนิทของเค้ายาวประบ่า จมูกที่ดูจะโดดเด่นของเค้าสวยงามมาก



“พี่....” มินจังเรียกมิกิด้วยเสียงเบาๆที่ฟังดูไม่มีแรง



“อ้าว...มินจังฟื้นแล้วหรอ” มิกิถามน้องด้วยความเป็นห่วง



“คะ...ค่ะ” มินจังพูด “เค้าเป็นยังไงบ้างคะ” มินจังพูดพลางมองไปที่ผู้ชายคนนั้นเพราะเธอไม่มี

เรี่ยวแรงพอที่จะลุกขึ้นได้



“เค้ายังไม่ฟื้นเลยจ๊ะ”มิกิพูดกะน้องอย่างไพเราะที่สุด

“หมอบอกพี่ว่าพรุ่งนี้มินจังคงกลับบ้านได้ แต่...เค้า”มิกิพูดพร้อมทั้งมองไปทางผู้ชายคนนั้น



“ทำไมคะพี่ เค้าเป็นอะไร” มินจังถามอย่างเป็นกังวล



“เค้าความจำเสื่อมต้องใช้ระยะเวลารักษา” มิกิตอบอย่างกังวลว่าน้องตนเองจะรู้สึกแย่ลง



“ความจำเสื่อม” มินจังทวนคำอย่างตกใจ เหมือนอาการของเธอจะดีขึ้นมากแล้ว เธอสามารถลุกขึ้นได้ทันที



“มิน เดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวมาให้นะ”มิกิอาสาไปซื้อข้าวให่มิน



“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”มินขอบคุณ

จากนั้นพอมิกิออกไปได้สักพัก ผู้ชายคนนั้นก็เริ่มรู้สึกตัว มินจังลุกขึ้นมาถาม



“คุณ คุณรู้สึกตัวแล้วหรอ”



“คุณเป็นใครอ่ะ แล้วผมอยู่ที่ไหน” เค้าพูดพร้อมกับลุกขึ้นมากระวนกระวายว่าตัวเองอยู่ที่ไหน



“ใจเย็นๆนะชั้นชื่อมินจัง ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาล ใจเย็นๆนะนั่งลงก่อน”มินพยายามปลอบให้เค้าอารมณ์เย็นลง



“เอ่อก่อนอื่น นายชื่ออะไร เอ่อใช่นายความจำเสื่อมชั้นจะตั้งชื่อให้นายว่าอะไรดีนะ”มินจังพูด



“อะไรนะผมความจำเสื่อม ไม่ ไม่ ผมไม่ได้ความจำเสื่อม ผม...”ผู้ชายคนนั้นบอกพร้อมทั้งส่ายหน้าและลุกขึ้นมาเขย่าตัวมินจัง



ทันใดนั้นภาพต่างๆก็ผุดขึ้นมาจากสมองของผู้ชายคนนั้น

นายต้องแพ้ นายต้องแพ้ ฮ้าฮ้าฮ้า

เสียงเหล่านี้ผุดขึ้นมาจากสมองของผู้ชายคนนั้น



“ไม่  ชั้นไม่แพ้”ผู้ชายคนนั้นตะโกนอย่างสุดเสียง



“โอเค โอเค นายไม่แพ้ นายต้องชนะ ตกลงมั้ย”มินจังรีบพูด



“ใช่ชั้นต้องชนะ ชั้นต้องชนะ ชั้นต้องชนะ”ผู้ชายคนนั้นพูดอยู่คนเดียว



“รู้แล้ว นายชื่อ วิน ดีกว่า วินแปลว่าชนะ”มินจังพยายามอธิบายให้วินฟัง



“วิน ผมชื่อวินหรอ วิน วิน วิน ผมชอบชื่อนี้”วินพูดซ้ำไปซ้ำมา



“ใช่ นายชื่อวิน แล้วนายก็เป็นเพื่อนชั้น”มินจังอธิบาย



“เพื่อน หรอ เพื่อนคืออะไรอ่ะ”วินถาม



“เพื่อนคือ การที่คน2คนรู้จักและสนิทกันไง”มินจังอธิบาย



“ผมชื่อวิน ผมเป็นเพื่อนมินจัง ขอบคุณมากนะมินจังผมอยากมีเพื่อนมานานแล้ว”วินพูด



“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นว่านายนอนพักก่อนดีกว่านะเดี๋ยวอาการจะแย่ลง อ่ะนอนซะ”มินจังพูดแล้วตบที่เตียงเบาๆ



วินยอมนอนแต่โดยดีแล้วมินจังก็ห่มผ้าห่มให้เค้า สักพักเค้าก็หลับไป

ทำไมพี่ถึงยังไม่มาน้า มิจังคิดในใจ